Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 7 kwietnia 2016 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Marzenna Glabas Sędziowie sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Protokolant specjalista Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2016 roku sprawy ze skargi T. Ż. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie wyrejestrowania pojazdu - oddala skargę.

Decyzją z dnia "[...]", Nr "[...]", Samorządowe Kolegium Odwoławcze, działając na podstawie art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm., dalej jako: k.p.a.), po rozpatrzeniu odwołania T. Ż. od decyzji nr "[...]", wydanej w dniu "[...]" z upoważnienia Starosty "[...]" przez Podinspektora Starostwa Powiatowego w "[...]" w sprawie odmowy wyrejestrowania pojazdu marki "[... o numerze rejestracyjnym "[...]", utrzymało w mocy decyzję organu I instancji będącą przedmiotem odwołania.

Zakwestionowana decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym.

W dniu 22 czerwca 2015 r. T. Ż. wniósł do organu I instancji wniosek o wyrejestrowanie pojazdu marki "[...]" o numerze rejestracyjnym "[...]".

Decyzją z dnia "[...]" organ I instancji odmówił T. Ż. wyrejestrowania pojazdu samochodu osobowego marki "[...]" o nr rej. "[...]". W uzasadnieniu decyzji przedstawiono stan faktyczny i prawny sprawy. Podano, iż w ocenie organu rejestrującego, wniesiony przez stronę wniosek oraz dołączone dokumenty nie spełniają wymogów określonych w art. 79 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Organ wskazał, ze przypadki wymienione w tym przepisie tworzą katalog zamknięty, natomiast wniosek strony nie zawiera żadnego z dokumentów, o których w nim mowa i w związku z tym należało wydać decyzję odmawiającą wyrejestrowania pojazdu.

W odwołaniu od powyższej decyzji T. Ż. zarzucił jej brak wszechstronnego rozważenia stanu faktycznego, niepodjęcie starań w celu jego ustalenia i powierzchowną analizę możliwości prawnych, skutkujących wydaniem prawidłowego orzeczenia. Odwołujący zwrócił się o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji i ewentualnie o przesłuchanie wymienionych w odwołaniu osób w charakterze świadków na okoliczność potwierdzającą sprzedaż i zezłomowanie pojazdu. W uzasadnieniu wskazał, iż decyzja starosty była nietrafna, ponieważ w jego ocenie, zaistniały 2 przesłanki wynikające z art. 79 ustawy Prawo o ruchu drogowym, a mianowicie trwała i zupełna utrata posiadania pojazdu (art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy) oraz wycofanie pojazdu z obrotu (art. 79 ust. 1 pkt 7 ustawy). Zdaniem odwołującego, są to przesłanki, które należy traktować na korzyść wniosku o wyrejestrowanie, gdyż faktycznie nastąpiła zupełna i trwała utrata posiadania pojazdu, udokumentowana chociażby oświadczeniem, a ponadto ewidentnie nastąpiło wycofanie pojazdu z obrotu. Wskazał, iż na podstawie tych okoliczności nie było przeszkód prawnych do pozytywnego rozpatrzenia jego wniosku, a w przypadku braku wymaganych dokumentów prawo zezwala na wyrejestrowanie pojazdu na podstawie stosownego oświadczenia złożonego pod groźbą odpowiedzialności karnej i takie oświadczenie odwołujący złożył. Ponadto wskazał, iż obowiązkiem organu jest zbadanie, czy nie zachodzą podstawy do zastosowania ewentualnie innej przesłanki do wyrejestrowania pojazdu, niż określone w art. 79 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Organ powinien mieć na uwadze znalezienie takiego rozwiązania, które pogodzi słuszny interes skarżącego, interes publiczny oraz stwierdzi rzeczywisty stan faktyczny. Ponadto, zastosowanie przepisów prawa przez starostę nie może następować w sposób mechaniczny, abstrahując od wyjątkowych okoliczności konkretnych przypadków i skutkującym tym, że obywatel nie może znaleźć skutecznego środka ochrony swoich interesów. Natomiast skupienie się przez organ jedynie na przesłance wyrejestrowania pojazdu określonej w art. 79 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, z pominięciem pozostałych przepisów, oznacza naruszenie obowiązku wyjaśnienia wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych.

W uzasadnieniu decyzji z dnia "[...]" Kolegium, przytaczając treść art. 79 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym wskazało, że stosownie do art. do art. 79 ust. 2 powołanej ustawy, w przypadku przekazania przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącemu punkt zbierania pojazdów pojazdu innego niż określony w art. 3 pkt 4 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, w celu jego wyrejestrowania, przedsiębiorca wydaje zaświadczenie o demontażu tego pojazdu, odpowiadające wymogom określonym dla zaświadczenia, o którym mowa w art. 24 ust. 1 pkt 2 lub art. 33 ust. 3 tej ustawy. Zgodnie natomiast z § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 1522 ze zm.) w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów, w celu wyrejestrowania pojazdu właściciel pojazdu składa wniosek o wyrejestrowanie pojazdu w organie rejestrującym właściwym ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu i do wniosku dołącza:

l) zaświadczenie o demontażu pojazdu, o którym mowa w ustawie o recyklingu pojazdów, lub równoważny dokument wydany w innym państwie, dowód rejestracyjny, kartę pojazdu, jeżeli była wydana, oraz tablice (tablicę) rejestracyjne, w przypadku określonym w art. 79 ust. 1 pkt 1 ustawy;

2) dowód rejestracyjny i kartę pojazdu, jeżeli była wydana, stosowne oświadczenie pod odpowiedzialnością kamą za składanie fałszywych zeznań oraz zaświadczenie wydane przez właściwy organ Policji potwierdzające zgłoszenie kradzieży pojazdu albo postanowienie o umorzeniu dochodzenia w sprawie kradzieży pojazdu wystawione przez właściwy organ, w przypadku określonym w art. 79 ust. 1 pkt 2 ustawy;

3) dokument potwierdzający zbycie pojazdu za granicę i stosowne oświadczenie lub kopię dokumentu potwierdzającego zarejestrowanie pojazdu za granicą, w przypadku określonym w art. 79 ust. 1 pkt 3 ustawy;

4) dokument potwierdzający zniszczenie (kasację) pojazdu za granicą, dowód rejestracyjny, kartę pojazdu, jeżeli była wydana, i tablice rejestracyjne, w przypadku określonym w art. 79 ust. 1 pkt 4 ustawy;

5) dokument potwierdzający trwałą i zupełną utratę posiadania pojazdu, dowód rejestracyjny, kartę pojazdu, jeżeli była wydana, tablice rejestracyjne oraz dokument potwierdzający wniesienie opłaty, o której mowa w art. 79 ust. 5 ustawy;

6) zaświadczenie o przyjęciu niekompletnego pojazdu, o którym mowa w ustawie o recyklingu pojazdów, lub równoważny dokument wydany w innym państwie, dowód rejestracyjny, kartę pojazdu, jeżeli była wydana, oraz tablice (tablicę) rejestracyjne, w przypadku określonym w art. 79 ust. 1 pkt 6 ustawy;

7) dokument potwierdzający wycofanie pojazdu z obrotu, w przypadku, o którym mowa w art. 70g ust. 2 ustawy, albo dokument potwierdzający odkupienie pojazdu wycofanego z obrotu, w przypadku, o którym mowa w art. 70g ust. 3 ustawy, albo kopię decyzji administracyjnej, o której mowa w art. 70g ust. 4 ustawy, poświadczoną przez organ ją wydający.

Z brzmienia powołanych wyżej przepisów wynika, iż wyrejestrowanie pojazdu nie zależy od uznania organu, lecz od wystąpienia określonych w tych przepisach okoliczności. Obowiązkiem właściciela pojazdu jest przy tym udokumentowanie zaistnienia określonej okoliczności w sposób przewidziany w § 15 ust. 1 powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Infrastruktury dnia 22 lipca 2002 r. Kolegium podniosło, że w rozpatrywanej sprawie T. Ż. nie udokumentował, iż zaistniały przesłanki do wyrejestrowania pojazdu. Wnioskodawca nie przedstawił bowiem zaświadczenia o demontażu pojazdu lub zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu, o którym mowa w ustawie o recyklingu pojazdów. Nie udokumentował zatem przekazania pojazdu do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, bądź przekazania niekompletnego pojazdu do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów. W rozpatrywanej sprawie nie zaistniała także, wbrew twierdzeniu odwołującego się, udokumentowana trwała i zupełna utrata posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności. Sprzedaż pociętego pojazdu osobom zajmującym się skupem złomu jest w istocie umową cywilno-prawną, a nie udokumentowaną trwałą i zupełną utratą posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności. Przekazanie pojazdu do zakładu zajmującego się skupem złomu, który nie ma uprawnień do prowadzenia stacji demontażu lub prowadzenia punktu zbierania pojazdów, nie mogło zatem wywołać skutków prawnych w postaci wyrejestrowania pojazdu w oparciu o art. 79 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, jak również nie zaistniały przesłanki do wyrejestrowania pojazdu w oparciu o art. 79 ust. 1 pkt 5 w związku z ust. 5 ustawy - udokumentowana trwała i zupełna utrata posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności.

W skardze wywiedzionej do tut. Sądu na decyzję Kolegium z dnia "[...]" T. Ż. wniósł o jej uchylenie. Zakwestionowanemu rozstrzygnięciu zarzucił:

1. Naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7 k.p.a, poprzez niepodjęcie wszelkich możliwych czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli - art. 8 k.p.a .

2. Naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik postępowania, tj. art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 78 k.p.a. poprzez nie przeprowadzenie postępowania dowodowego w sposób wyczerpujący, nie zebrania w sposób należyty, dostępnego materiału dowodowego, poprzez np. nie przesłuchanie świadków - przedmiotem takiego dowodu mogły być okoliczności mające znaczenie dla sprawy.

3. Błędną interpretację przepisów prawa poprzez uznanie, że nie zaistniały przesłanki wynikające z art. 79 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym z dnia 20 czerwca 1997 r., tj. przesłanki wynikające z art. 79 ust. 1 pkt. 5, oraz art. 79 ust. 1 pkt. 7 ustawy, podczas gdy okoliczności sprawy wskazują na zaistnienie niniejszych przesłanek.

Podniósł m.in., że stan faktyczny jest taki, że pojazd jest bezpowrotnie wyłączony z obiegu, wobec jego zezłomowania, o czym świadczy oświadczenie skarżącego oraz innych osób. Przyjęto jednocześnie fikcję jego istnienia poprzez podtrzymywanie jego zarejestrowania. Zapewne wolą ustawodawcy nie było sankcjonowanie takiego stanu rzeczy, dlatego też szczegółowa i logiczna interpretacja przepisów wskazanej ustawy pozwala na możliwość wyrejestrowania pojazdu w takich sytuacjach, miedzy innymi także poprzez złożenie przez stronę stosownego oświadczenia pod rygorem odpowiedzialności. Bezwzględnie należy przyjąć, że pojazd nie istnieje, zatem wyrejestrowanie go jest nie tylko oczywiste, ale wręcz konieczne. Leży to w interesie wszystkich stron postępowania. Dodał, że ustawodawca nie mógł przewidzieć każdej możliwej sytuacji, dlatego też należy rozumieć jego intencję zawartą w przepisach ustawy. Przepis art. 97 ust. 1 ustawy należy interpretować bardzo szeroko i w taki sposób, aby chronił przed zaistnieniem takich sytuacji jaka zaistniała w niniejszej sprawie.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 1647) sąd administracyjny kontroluje legalność zaskarżonego rozstrzygnięcia administracyjnego, czyli jego zgodność z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa materialnego i procesowego. Jednocześnie zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Przy czym zaskarżona decyzja może być uchylona tylko wówczas, gdy sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy lub naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego albo inne naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie (art. 145 §1 pkt 1 p.p.s.a.). Ponadto, sąd stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.), a także stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (art. 145 § 1 pkt 3 p.p.s.a.).

Badając zaskarżoną decyzję w granicach określonych przepisami powołanej wyżej ustawy, Sąd stwierdził, że nie narusza ona obowiązujących przepisów prawa materialnego, ani procesowego, w związku z czym wniesiona skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przesłanki wyrejestrowania pojazdu zostały wyczerpująco wymienione w art. 79 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, według którego pojazd podlega wyrejestrowaniu na wniosek jego właściciela, w przypadku:

1/ przekazania pojazdu do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, na podstawie zaświadczenia o demontażu pojazdu, o którym mowa w ust. 2 bądź w art. 24 ust. 1 pkt 2 lub art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, albo równoważnego dokumentu wydanego w innym państwie;

2/ kradzieży pojazdu, jeżeli jego właściciel złożył stosowne oświadczenie pod odpowiedzialnością karną za fałszywe zeznania;

3/ wywozu pojazdu z kraju, jeżeli pojazd został zarejestrowany za granicą lub zbyty za granicę;

4/ zniszczenia (kasacji) pojazdu za granicą;

5/ udokumentowanej trwałej i zupełnej utraty posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności;

6/ przekazania niekompletnego pojazdu do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, na podstawie zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu, o którym mowa w art. 25 ust. 1 lub art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, albo równoważnego dokumentu wydanego w innym państwie;

7/ wycofania pojazdu z obrotu, o którym mowa w art. 70g ust. 5.

Niespornym jest w przedmiotowej sprawie, że skarżący w oświadczeniu stanowiącym załącznik do wniosku o wyrejestrowanie przedmiotowego samochodu wskazał, że pojazd został zdekompletowany i niezdolny do jazdy, a w okresie od 4 maja do 7 maja 2012 r. został sprzedany na złom w postaci metali sortowanych.

Rozważenia wymagało zatem czy organy zasadnie odmówiły wyrejestrowania pojazdu powołując się na art. 79 ust. 1 pkt 1 i pkt 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Przepis art. 79 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym stanowi, że pojazd podlega wyrejestrowaniu przez organ właściwy ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, na wniosek jego właściciela, w przypadku przekazania pojazdu do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, na podstawie zaświadczenia o demontażu pojazdu, o którym mowa w ust. 2 bądź w art. 24 ust. 1 pkt 2 lub w art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji, albo równoważnego dokumentu wydanego w innym państwie. W oparciu o pkt. 5 tego ust. pojazd może być również wyrejestrowany w przypadku udokumentowanej trwałej i zupełnej utraty posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności.

Przepis art. 24 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji stanowi, że przedsiębiorca prowadzący stację demontażu, przyjmując pojazd wycofany z eksploatacji, który jest kompletny, jest obowiązany do wydania zaświadczenia o demontażu pojazdu, zaś art. 33 ust. 3 zobowiązuje przedsiębiorcę prowadzącego punkt zbierania pojazdów do sporządzenia zaświadczenie o demontażu pojazdu lub zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu, w czterech egzemplarzach, z których pierwszy otrzymuje właściciel pojazdu, drugi i trzeci są przekazywane w terminie 7 dni do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu, w którego imieniu zaświadczenie zostało wydane, a czwarty pozostaje u przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów.

Przekazanie przez skarżącego pojazdu do zakładu zajmującego się skupem złomu, który nie ma uprawnień do prowadzenia stacji demontażu lub prowadzenia punktu zbierania pojazdów, nie mogło wywołać skutków prawnych w postaci wyrejestrowania pojazdu w oparciu o art. 79 ust. 1 pkt 1 Prawo o ruchu drogowym.

Ponadto, zdaniem Sądu, organy słusznie uznały że w przedmiotowej sprawie nie doszło do trwałej i zupełnej utraty posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności - art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z utrwalonym w tym zakresie stanowiskiem doktryny, jak też z orzecznictwem sądów administracyjnych - trwała i zupełna utrata posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności obejmuje przypadki popełnienia przestępstwa na szkodę jego właściciela inne niż kradzież. Sąd w pełni podziela stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, zaprezentowane w wyroku z dnia 18 kwietnia 2008 r., sygn. akt II SA/GI 6/08 (publ. http;//orzeczenia.nsa.gov.pl), w myśl którego przypadek demontażu pojazdu i przekazania jego części podmiotowi, nie będącemu przedsiębiorcą, wymienionych w art. 79 ust. 1 pkt 1 i 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym, nie wyczerpuje przesłanek z pkt 5. Ustawodawca wymaga wszak, aby nastąpiła trwała i zupełna utrata posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności. Tymczasem przekazanie złomu do punktu skupu jest w istocie umową sprzedaży. Tym bardziej, że dla zrealizowania przesłanki wymienionej w art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym niezbędne jest właściwe udokumentowanie trwałej utraty pojazdu. Zgodnie z wyrokiem WSA w Bydgoszczy z dnia 14 grudnia 2011 r., sygn. akt II SA/Bd 602/11 - nie można uznać, iż samo oświadczenie złożone przez stronę stanowi udokumentowanie trwałej utraty pojazdu i może stanowić podstawę do wyrejestrowania pojazdu z uwagi na spełnienie przesłanki określonej w art. 79 ust. 1 pkt 5 Prawa o ruchu drogowym.

Warunkiem wyrejestrowania pojazdu jest "udokumentowanie" przez wnioskodawcę, że nastąpiła "trwała" tzn. stała, nie podlegająca zmianie i "zupełna", tzn. całkowita, kompletna utrata posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności. Pojęciu "udokumentowania" okoliczności, o których mowa w art. 79 ust. 1 pkt 5 powołanej ustawy należy nadać jednoznaczne, ścisłe znaczenie, jako czynności stwierdzającej coś na podstawie dokumentów, popartej dokumentami. Chodzi zatem o akt pisemny stanowiący wyrażenie określonych myśli lub wiadomości, obejmujący zarówno dokumenty urzędowe w rozumieniu art. 76 k.p.a. jak i inne "dowody pisemne" mające znaczenie w sprawie (np. umowy). Za taką interpretacją tego zwrotu, poza względami językowymi wskazującym na intencję ustawodawcy, przemawiają ponadto zasady dbałości o prawidłowe funkcjonowanie obrotu prawnego o sferze ewidencji (rejestracji) pojazdów, oznaczające konieczność zapewnienia mu pewności i wiarygodności poprzez sformalizowanie (dokumentowanie) sposobu stwierdzenia istnienia prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mogącej mieć znaczenie prawne. Zatem udokumentowanie utraty posiadania pojazdu nie może być zastąpione wyłącznie "oświadczeniem" wnioskodawcy o takiej utracie. Oświadczenie będące wypowiedzią zawierającą czyjeś przekonania lub oznajmującą coś nie mieszczą się w polu znaczeniowym pojęcia "udokumentowanie" czegoś, a zatem nie mają znaczenia z punktu widzenia przesłanek wyrejestrowania pojazdu zawartych w art. 79 ust. 1 pkt 5 Prawa o ruchu drogowym. (wyrok WSA we Wrocławiu z 19 października 2005 r., sygn. akt II SA/Wr 1064/03, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 27 listopada 2012 r., sygn. akt III SA/Po 610/12 publ. http;//orzeczenia.nsa.gov.pl)

Uwzględniając powyższe wywody uznać należy, że organy prawidłowo ustaliły stan faktyczny sprawy oraz jego konsekwencje prawne na podstawie stosowanej normy prawnej. Skarżący nie udowodnił okoliczności utraty posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności na podstawie dowodów z dokumentów. Sam skarżący wyjaśnił przed organem I instancji, że pojazd został zdekompletowany i niezdolny do jazdy, a następnie został sprzedany na złom w postaci metali sortowanych. Nie ulega też wątpliwości, że skarżący nie był przedsiębiorcą uprawnionym do demontażu pojazdu.

Zdaniem Sądu w świetle powyższych okoliczności organy orzekające nie miały podstaw do stwierdzenia, iż wnioskodawca udokumentował trwałą i zupełną utratę pojazdu, a zatem, że został spełniony warunek określony w art. 79 ust. 1 pkt 5 Prawa o ruchu drogowym uzasadniający wyrejestrowanie samochodu. Skarżący nie wykazał także zaistnienia pozostałych przesłanek uzasadniających wyrejestrowanie pojazdu, wymienionych w art. 79 ust. 1 powołanej ustawy. Również nie został spełniony wskazany przez skarżącego warunek określony w art. 79 ust. 1 pkt 7 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Przepis ten stanowi, że pojazd podlega wyrejestrowaniu w przypadku wycofania pojazdu z obrotu, o którym mowa w art. 70g ust. 5. Z kolei powyższy przepis stanowi, że pojazdy wycofane z obrotu nie mogą być ponownie wprowadzone do obrotu. Jednakże, oczywistym jest, że taka sytuacja nie zaistniała w niniejszej sprawie.

Ponownie należy wskazać, że treść przepisu art. 79 Prawa o ruchu drogowym, jednoznacznie wskazuje, że pojazd na wniosek właściciela może zostać wyrejestrowany wyłącznie w przypadku zaistnienia jednej przesłanek w nim wymienionych. Katalog wymienionych przesłanek jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że poza wymienionymi w artykule okolicznościami, inne przyczyny nie mogą stanowić podstawy do żądania wyrejestrowania danego pojazdu.

Nadto należy zauważyć, że skarżący domaga się od organów wyrejestrowanie przedmiotowego pojazdu bez ponoszenia jakichkolwiek opłat. Tymczasem warunkiem wyrejestrowania pojazdu z przyczyny określonej w art. 79 ust. 1 pkt 5 Prawa o ruchu drogowym jest konieczność wniesienia przez właściciela pojazdu opłaty na rzecz gminy na realizację zadań związanych z utrzymaniem czystości i porządku w gminach (art. 79 ust. 5 ).

Uwzględniając powyższe, na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.