Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk sędzia NSA Jolanta Rajewska (spr.) sędzia del. WSA Olga Żurawska – Matusiak po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2017 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T. Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 7 kwietnia 2016 r. sygn. akt II SA/Ol 206/16 w sprawie ze skargi T.Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] grudnia 2015 r. znak [...] w przedmiocie wyrejestrowania pojazdu oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2016 r., sygn. akt II SA/Ol 206/16 oddalił skargę T.Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie wyrejestrowania pojazdu.

Do wydania wyroku doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Starosta [...] decyzją z dnia [...] października 2015 r., wydaną na podstawie art. 79 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 198 ze zm. – dalej jako "P.r.d."), odmówił T.Z. wyrejestrowania samochodu marki [...] o numerze rejestracyjnym [...] z uwagi na nieudokumentowanie przesłanek do wyrejestrowania tego pojazdu.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...], po rozpoznaniu odwołania T.Z., decyzją z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...], utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Zdaniem Kolegium Starosta [...] trafnie uznał, że w świetle przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (Dz. U. Z 2014 r., poz. 1522 ze zm. - dalej jako "rozporządzenie") brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku T.Z., gdyż nie wykazał on by zostały spełnione przesłanki niezbędne do wyrejestrowania pojazdu. T.Z. nie przedstawił bowiem zaświadczenia o demontażu pojazdu lub zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu, o którym mowa w ustawie z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U. z 2015 r., poz.140 ze zm.- dalej w skrócie "ustawa o recyklingu"). Nie udokumentował zatem przekazania pojazdu, bądź niekompletnego pojazdu, do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub do przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów. W sprawie nie zaistniała także przesłanka udokumentowanej trwałej i zupełnej utraty posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności. Sprzedaż pociętego pojazdu osobom zajmującym się skupem złomu jest w istocie umową cywilną a nie udokumentowaną trwałą i zupełną utratą posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności. Przekazanie pojazdu do zakładu zajmującego się skupem złomu, który to zakład nie ma uprawnień do prowadzenia stacji demontażu lub do prowadzenia punktu zbierania pojazdów, nie mogło wywołać skutków prawnych w postaci wyrejestrowania pojazdu na podstawie art. 79 ust. 1 pkt 1 lub art. 79 ust. 1 pkt 5 w zw. z ust. 5 P.r.d.

Powyższą decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] T.Z. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie. W skardze zarzucił naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i art. 78 k.p.a. oraz naruszenie art. 79 ust. 1 P.r.d. poprzez uznanie, że w sprawie nie zaistniały przesłanki wynikające z art. 79 ust. 1 pkt 5 oraz art. 79 ust. 1 pkt 7 P.r.d.

Powołanym na wstępie wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej jako "P.p.s.a."), oddalił skargę T.Z.. W uzasadnieniu Sąd I instancji stwierdził, że w sprawie niespornym jest, iż skarżący w oświadczeniu stanowiącym załącznik do wniosku o wyrejestrowanie samochodu wskazał, że pojazd został zdekompletowany i był niezdolny do jazdy, a w okresie od 4 maja do 7 maja 2012 r. został sprzedany na złom w postaci metali sortowanych. W tej sytuacji należało zatem rozważyć, czy organy zasadnie odmówiły wyrejestrowania pojazdu, powołując się na art. 79 ust. 1 pkt 1 i pkt 5 P.r.d. Przepis art. 79 ust. 1 pkt 1 P.r.d. stanowi, że pojazd na wniosek jego właściciela podlega wyrejestrowaniu przez organ właściwy ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu w przypadku przekazania pojazdu do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub do przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, na podstawie zaświadczenia o demontażu pojazdu, o którym mowa w ust. 2 bądź w art. 24 ust. 1 pkt 2 lub w art. 33 ust. 3 ustawy o recyklingu, albo równoważnego dokumentu wydanego w innym państwie. Stosownie do art. 79 ust. 1 pkt 5 P.r.d. pojazd może być również wyrejestrowany w przypadku udokumentowanej trwałej i zupełnej utraty posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności.

Przepis art. 24 ust. 1 pkt 2 ustawy o recyklingu stanowi, że przedsiębiorca prowadzący stację demontażu, przyjmując pojazd wycofany z eksploatacji, który jest kompletny, jest zobowiązany do wydania zaświadczenia o demontażu pojazdu. Natomiast art. 33 ust. 3 powołanej ustawy zobowiązuje przedsiębiorcę prowadzącego punkt zbierania pojazdów do sporządzenia zaświadczenia o demontażu pojazdu lub zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu. Zaświadczenie takie sporządza się w czterech egzemplarzach, z których pierwszy otrzymuje właściciel pojazdu, drugi i trzeci są przekazywane w terminie 7 dni do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu, w którego imieniu zaświadczenie zostało wydane, a czwarty pozostaje u przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów.

Zdaniem WSA w Olsztynie organy administracji zasadnie uznały, że przekazanie przez skarżącego pojazdu do zakładu zajmującego się skupem złomu, który nie ma uprawnień do prowadzenia stacji demontażu lub prowadzenia punktu zbierania pojazdów, nie mogło wywołać skutków prawnych w postaci wyrejestrowania pojazdu w oparciu o art. 79 ust. 1 pkt 1 P.r.d. Słusznie również organy przyjęły, że w sprawie nie została spełniona przesłanka przewidziana w art. 79 ust. 1 pkt 5 P.r.d., gdyż nie doszło do trwałej i zupełnej utraty posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności samochodu. Zgodnie z utrwalonym w tym zakresie stanowiskiem doktryny oraz z orzecznictwem sądów administracyjnych - trwała i zupełna utrata posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności obejmuje przypadki popełnienia innego niż kradzież przestępstwa na szkodę właściciela. Przypadek demontażu pojazdu i przekazania części pojazdu podmiotowi, który nie jest przedsiębiorcą wymienionym w pkt 1 i 6 P.r.d., nie wyczerpuje przesłanek przewidzianych w art. 79 ust. 1 pkt 5 P.r.d. Ustawodawca wymaga, aby nastąpiła trwała i zupełna utrata posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności. Tymczasem przekazanie złomu do punktu skupu jest w istocie umową sprzedaży. Ponadto dla zrealizowania przesłanki wymienionej w art. 79 ust. 1 pkt 5 P.r.d. niezbędne jest właściwe udokumentowanie trwałej utraty pojazdu. Samo oświadczenie złożone przez stronę nie stanowi udokumentowania trwałej utraty pojazdu. Warunkiem wyrejestrowania pojazdu jest "udokumentowanie" przez wnioskodawcę, że nastąpiła "trwała" tzn. stała i "zupełna", tzn. całkowita, kompletna utrata posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności. Pojęciu "udokumentowania" należy nadać jednoznaczne, ścisłe znaczenie, jako czynności stwierdzającej coś na podstawie dokumentów, popartej dokumentami. Chodzi zatem o akt pisemny stanowiący wyrażenie określonych myśli lub wiadomości, obejmujący zarówno dokumenty urzędowe w rozumieniu art. 76 k.p.a. jak i inne "dowody pisemne" mające znaczenie w sprawie (np. umowy). Za taką interpretacją tego zwrotu, poza względami językowymi wskazującym na intencję ustawodawcy, przemawiają ponadto zasady dbałości o prawidłowe funkcjonowanie obrotu prawnego w sferze ewidencji (rejestracji) pojazdów, oznaczające konieczność zapewnienia mu pewności i wiarygodności poprzez sformalizowanie (udokumentowanie) sposobu stwierdzenia istnienia prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mogącej mieć znaczenie prawne. Zatem udokumentowanie utraty posiadania pojazdu nie może być zastąpione wyłącznie "oświadczeniem" wnioskodawcy o takiej utracie. Oświadczenie nie mieści się w polu znaczeniowym pojęcia "udokumentowanie", a zatem nie ma znaczenia z punktu widzenia przesłanek wyrejestrowania pojazdu zawartych w art. 79 ust. 1 pkt 5 P.r.d.

W niniejszej sprawie w ocenie WSA w Olsztynie organy prawidłowo ustaliły stan faktyczny sprawy oraz jego konsekwencje prawne na podstawie stosowanej normy prawnej. Skarżący nie udowodnił bowiem okoliczności utraty posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności na podstawie dowodów z dokumentów. Przed organem I instancji skarżący wyjaśnił, że pojazd został zdekompletowany i był niezdolny do jazdy, a następnie został sprzedany do punktu złomu metali sortowanych. Nie ulega też wątpliwości, że skarżący nie był przedsiębiorcą uprawnionym do demontażu pojazdu. W świetle powyższych okoliczności organy orzekające nie miały podstaw do stwierdzenia, iż wnioskodawca udokumentował trwałą i zupełną utratę pojazdu, a zatem, że został spełniony warunek określony w art. 79 ust. 1 pkt 5 P.r.d. uzasadniający wyrejestrowanie samochodu. Nie został również spełniony wskazany przez skarżącego warunek określony w art. 79 ust. 1 pkt 7 P.r.d. Przepis ten stanowi, że pojazd podlega wyrejestrowaniu w przypadku wycofania pojazdu z obrotu, o którym mowa w art. 70g ust. 5. Powyższy przepis stanowi, że pojazdy wycofane z obrotu nie mogą być ponownie wprowadzone do obrotu. Jednakże oczywistym jest, że taka sytuacja w niniejszej sprawie nie miała w ogóle miejsca.

Sąd I instancji podkreślił ponadto, że treść art. 79 P.r.d. jednoznacznie wskazuje, że pojazd na wniosek właściciela może zostać wyrejestrowany wyłącznie w przypadku zaistnienia jednej z przesłanek wymienionych w powołanym przepisie. Katalog wskazanych w tym przepisie przesłanek jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że poza wymienionymi w artykule okolicznościami, inne przyczyny nie mogą stanowić podstawy do żądania wyrejestrowania pojazdu.

Skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie wniósł T.Z., reprezentowany przez radcę prawnego. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie prawa materialnego, tj. błędną wykładnię art. 79 ust. 1 P.r.d. przyjęcie, że brak jest możliwości przedłożenia w celu wyrejestrowania pojazdu innych dowodów niż wskazane w tym przepisie;

2. naruszenie przepisów prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

• naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. poprzez przyjęcie, że decyzje objęte wyrokiem wydano z poszanowaniem art. 7 k.p.a. oraz przepisów rozdziału 4 k.p.a., pomimo że nie dokonano wyczerpującego zebrania materiału dowodowego w sprawie,

• naruszenie art. 7, art. 77 i art. 80 k.p.a. w zw. z art. 107 § 3 k.p.a.

W związku z powyższymi zarzutami T.Z. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i uwzględnienie skargi bądź uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd I instancji. Ponadto wniósł o zwrot kosztów sądowych i innych niezbędnych kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych oraz o rozpoznanie skargi kasacyjnej na posiedzeniu niejawnym.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej stwierdzono, że w postępowaniu administracyjnym wydanie decyzji powinno poprzedzać dokładne ustalenie stanu faktycznego, stosownie do treści art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. Materiałem dowodowym może być wszystko co pozwala na przekonanie o istnieniu lub nieistnieniu określonych faktów, a tym samym o prawdziwości lub nieprawdziwości twierdzeń o tych faktach. Decyzja SKO w [...] nosi cechy dowolności, ponieważ organ nie oparł się na całym materiale dowodowym oraz nie rozważył wszystkich okoliczności faktycznych, co skutkowało wydaniem nieprawidłowego orzeczenia. W sprawie okolicznością bezsporną, wskazaną w oświadczeniu T.Z. było to, że jego pojazd został zdekompletowany, a następnie w okresie od 4 maja do 7 maja 2012 r. został sprzedany na złom.

Zdaniem skarżącego kasacyjnie należy zgodzić się z organem, że wyrejestrowanie pojazdu może nastąpić tylko z przyczyn wymienionych w art. 79 ust. 1 P.r.d. Jednakże fakt zaistnienia powyższych okoliczności może być potwierdzony niezbędnym materiałem dowodowym. W ocenie skarżącego kasacyjnie w sprawie wystąpiły 2 przesłanki wyrejestrowania jego pojazdu: trwała i zupełna utrata posiadania pojazdu oraz wycofanie pojazdu z obrotu. Okoliczności niniejszej sprawy są nietypowe i powinny zmuszać do takiej wykładni i zastosowania prawa, który pozwoliłoby znaleźć rozwiązanie, które łączyłoby interes publiczny ze słusznym interesem jednostki. Skarżący kasacyjnie od czerwca 2015 r. nie posiada pojazdu. Pomimo, że jego auto już nie istnieje nie potrafi wyrejestrować nieistniejącego fizycznie pojazdu. Taka konstatacja nie może doprowadzić do usankcjonowania sytuacji, w której właściciel pojazdu już nim nie dysponuje i jednocześnie nie jest w stanie w żaden sposób dokonać jego wyrejestrowania. Taka sytuacja narusza zarówno interes właściciela pojazdu jak również interes publiczny. Nieodwracalny brak możliwości dysponowania pojazdem i dalsze utrzymywanie fikcji jego istnienia niewątpliwie potwierdza zaistnienie okoliczności wyjątkowej, godzącej w interes skarżącego. Obowiązkiem organów było znalezienie rozwiązania pozwalającego na zaspokojenie słusznego interesu skarżącego w sposób niegodzący w interes publiczny. Obowiązkowi temu organy nie sprostały. W demokratycznym państwie prawnym nie może dochodzić do sytuacji, w której wskutek nadmiernie formalistycznej wykładni prawa jednostka nie może znaleźć skutecznej ochrony swych słusznych interesów. Prawidłowa realizacja obowiązków wynikających z zasad ogólnych postępowania administracyjnego powinna doprowadzić do odmiennego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Naczelny Są Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm. - dalej jako "P.p.s.a.") Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje konkretną sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę wyłącznie nieważność postępowania, która zachodzi w przypadkach enumeratywnie wymienionych w § 2 tego artykułu. W badanej sprawie nie można dopatrzeć się żadnej z takich wad, która mogłaby świadczyć o nieważności postępowania prowadzonego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie. Dlatego skarga kasacyjna podlegała rozpatrzeniu w granicach wyznaczonych sformułowanymi w niej zarzutami.

Rozpoznawana skarga kasacyjna nie mogła być uwzględniona, albowiem sformułowane w niej zarzuty pozbawione są usprawiedliwionych podstaw.

Niezasadny jest między innymi zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie, uchyla takie akty w całości albo części, jeżeli stwierdzi złamanie przepisów postępowania (innych niż dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego - art. 145 § 1 pkt 1 lit. b oraz do stwierdzenia nieważności - art. 145 § 1 pkt 2) w takim stopniu, iż naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Warunkiem uwzględnienia skargi z tego powodu jest wykazanie nie tylko, że konkretne uchybienia procesowe miały w ogóle miejsce, ale także że były one na tyle istotne, iż kształtowały lub współkształtowały treść stosunku administracyjnoprawnego, czyli że gdyby nie było ujawnionego naruszenia przepisów postępowania, rozstrzygnięcie sprawy przez organy administracyjne mogłoby być inne. Należy przy tym mieć na uwadze to, że wnikający z procedury administracyjnej (przede wszystkim z art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a.) obowiązek organu administracji publicznej zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego sprowadza się do zgromadzenia dowodów mających znaczenie prawne dla konkretnej sprawy. O tym, jakie okoliczności - jako istotne - wymagają wyjaśnienia nie decyduje subiektywne przekonanie strony. Ocena, czy określone fakty mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy zależy od tego jak jest sformułowana i powinna być rozumiana norma prawna, która w rozpatrywanej sprawie ma zastosowanie. Dokonane ustalenia faktyczne muszą być więc analizowane w aspekcie określonego przepisu prawa materialnego, który wyznacza zakres koniecznych ustaleń faktycznych i ma przesądzające znaczenie dla oceny, czy określone fakty mają wpływ na treść rozstrzygnięcia podjętego w konkretnej sprawie.

Materialnoprawną podstawę kontrolowanej w niniejszej sprawie przez WSA w Olsztynie decyzji stanowił art. 79 ust. 1 P.r.d. Zgodnie z tym przepisem pojazd podlega wyrejestrowaniu na wniosek jego właściciela. Decyzja o wyrejestrowaniu pojazdu jest decyzją związaną. Zależy ona wyłącznie od wypełnienia przez wnioskodawcę określonych ustawowo przesłanek a nie od swobodnego uznania organu administracji. Wyrejestrowanie pojazdu jest dopuszczalne jedynie w wyszczególnionych przez ustawodawcę sytuacjach. Ich wyliczenie nie ma jedynie charakteru przykładowego, lecz tworzy katalog zamknięty, na co bezbłędnie zwrócono uwagę w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku i w uzasadnieniach decyzji organów orzekających w niniejszej sprawie. Oznacza to, że tylko w przypadku zaistnienia i udokumentowania którejkolwiek z takstatywnie wymienionych w ustawie przesłanek faktycznych i prawnych organ administracji, na wniosek właściciela pojazdu, zobowiązany jest zgłoszony pojazd wyrejestrować. W innych przypadkach wniosek właściciela pojazdu nie może być uwzględniony. Ustawa nie przewiduje bowiem żadnych wyjątków od ustanowionych w niej zasad.

Stosownie do art. 79 ust.1 pkt 1 i pkt 6 P.r.d. jedną z podstaw uzasadniających wyrejestrowanie pojazdu jest przekazanie pojazdu (pkt 1) lub niekompletnego pojazdu (pkt 6) do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub do przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania odpadów. Wówczas właściwy organ dokonuje wyrejestrowania pojazdu na podstawie zaświadczenia o demontażu pojazdu, bądź na podstawie zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego pojazdu (zaświadczeń wystawionych przez upoważnionych przedsiębiorców prowadzących odpowiednio stację demontażu pojazdów lub punkt zbierania odpadów, o jakich mowa w powołanej ustawie o recyklingu), bądź na podstawie równoważnych dokumentów wydanych w innym państwie. Pojazd podlega ponadto wyrejestrowaniu w przypadku: 1) kradzieży pojazdu (art. 79 ust. 1 pkt 2 P.r.d.); 2) wywozu pojazdu z kraju, jeżeli pojazd został zarejestrowany za granicą lub zbyty za granicę (art. 79 ust. 1 pkt 3 P.r.d); 3) zniszczenia (kasacji) pojazdu za granicą (art. 79 ust. 1 pkt 4 P.r.d.). W rozpoznawanej sprawie żadna z wymienionych sytuacji nie miała miejsca, czego nie kwestionował nawet sam skarżący kasacyjnie.

WSA w Olsztynie trafnie ponadto stwierdził, że w sprawie nie została również spełniona przesłanka przewidziana w art. 79 ust. 1 pkt 7 P.r.d. Nie ma bowiem jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że podmiot, który użytkowany przez T.Z. samochód wprowadził do obrotu, pojazd ten następnie wycofał z obrotu. Odmienne sugestie pełnomocnika strony pozbawione są jakiegokolwiek uzasadnienia. Nieprzedstawienie w skardze kasacyjnej niezbędnej argumentacji jurydycznej uniemożliwia podjęcie polemiki z tak gołosłownymi twierdzeniami strony. Można jedynie wskazać, że zaniechanie eksploatacji i zezłomowanie pojazdu są czynnościami faktycznymi, natomiast wycofanie pojazdu z obrotu jest instytucją prawną. Zatem zaniechanie eksploatacji i zezłomowanie pojazdu w sposób oczywisty nie oznacza, że doszło - w rozumieniu art. 79 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 70 P.r.d. - do wycofania pojazdu z obrotu, czego - jak wydaje się - pełnomocnik skarżącego kasacyjnie w ogóle nie przyjmował do wiadomości. Ponadto wycofanie pojazdu z obrotu następuje w odrębnym postępowaniu a nie w toku postępowania o wyrejestrowanie samochodu.

Ostatnią z dopuszczalnych podstaw wyrejestrowania pojazdu, w myśl art. 79 ust. 1 pkt 5 P.r.d., jest udokumentowana trwała i zupełna utrata posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności. Zasadniczym warunkiem wyrejestrowania pojazdu na wskazanej podstawie jest trwała i zupełna utrata posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności pojazdu. Dopiero wtedy, gdy ta przesłanka została spełniona, rozważeniu podlega kolejna kwestia, a mianowicie sposób udokumentowania utraty posiadania oraz zachowania własności pojazdu. Z powołanego art. 79 ust. 1 pkt 5 P.r.d. jednoznacznie wynika, że na podstawie tego przepisu wyrejestrowaniu podlega pojazd należący do osoby, w przypadku której nie doszło do żadnych zmian w zakresie jej prawa własności, mimo że całkowicie i w sposób trwały została ona pozbawiona posiadania pojazdu. Tymczasem T.Z. nigdy nie twierdził, aby utracił posiadanie pojazdu na skutek działań innych osób i wbrew swej woli oraz by nadal zachował prawo własności samochodu, którego wyrejestrowania domagał się. Przeciwnie z jego wniosku i oświadczenia a także złożonych dokumentów jednoznacznie wynika, że w 2011 r. sam doprowadził do wymontowywania ze swego samochodu niektórych podzespołów, a następnie w okresie od 4 do 7 maja 2012 r. sam sprzedał pojazd do zakładu prowadzącego skup złomu. T.Z. nie przedstawił wprawdzie formalnej umowy sprzedaży samochodu, ale w okolicznościach niniejszej sprawy nie ulega wątpliwości, że w istocie doszło do zawarcia przez niego takiej umowy. Po pierwsze wymieniony przyznał to w swym oświadczeniu, a po drugie fakt ten wynika z formularza przejęcia odpadów metali, zwłaszcza, że skarżący zapewnił tam, że sprzedawane przez niego materiały nie pochodzą z kradzieży. Oznacza to, że skarżący przekazując odpłatnie pojazd do zakładu zajmującego się skupem złomu, sam w sposób całkowity i trwały wyzbył się nie tylko władztwa ale także i własności pojazdu. Doszło zatem do zmian w zakresie prawa własności pojazdu, o jakich mowa w art.79 ust.1 pkt. P.r.d., co w sposób oczywisty wyklucza dopuszczalność wyrejestrowania przedmiotowego pojazdu na podstawie powołanego przepisu.

W niniejszej sprawie nie doszło do wadliwego ustalenia stanu faktycznego sprawy. Wszystkie fakty, które miały istotne znaczenie, zostały wnikliwie ustalone i rozważone w sposób niezbędny dla rozstrzygnięcia sprawy. Ponadto organy administracji oraz Sąd I instancji prawidłowo zinterpretowały przepisy prawa materialnego oraz właściwie je zastosowały, nie znajdując w okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy podstaw do wyrejestrowania pojazdu również w trybie przewidzianym w art. 79 ust. 1 pkt 5 P.r.d.

Organom administracji i Sądowi I instancji, wbrew odmiennym zapatrywaniom skarżącego kasacyjnie, nie można zarzucić zbyt formalistycznej wykładni obowiązujących przepisów prawa. Fakt, że właściciel może w każdym czasie zrezygnować z eksploatacji swego samochodu, nie oznacza, że może on sam doprowadzić do likwidacji pojazdu przez jego zdemontowanie we własnym zakresie i przekazanie do składnicy złomu, a następnie domagać się wyrejestrowania pojazdu. Po wejściu w życie ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji właściciel pojazdu wycofanego z eksploatacji zobowiązany jest przekazać taki pojazd wyłącznie do przedsiębiorcy prowadzącego stację demontażu lub do przedsiębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów (art. 18). Przekazanie pojazdu do przedsiębiorcy zajmującego się skupem złomu, nie będącym przedsiębiorcą, o jakim mowa w art.18 ustawy o recyklingu, nie spełnia omawianego wymogu oraz nie mieści się w żadnym ze stanów faktycznych określonych w art. 79 ust. 1 P.r.d. Ustawa Prawo o ruchu drogowym wyraźnie zaś wyłącza dopuszczalność wyrejestrowania pojazdów z innych przyczyn niż te wymienione w powołanym przepisie.

Podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty są zatem niezasadne, wobec tego skarga kasacyjna podlegała oddaleniu.

Mając to na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł o oddaleniu skargi kasacyjnej.