Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jarosław Stopczyński (spr.), , Sędzia WSA Ewa Machlejd, Sędzia WSA Jolanta Zdanowicz, Protokolant Katarzyna Zychora, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 listopada 2009 r. sprawy ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przy ul. S. [...] w S. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2009 r. znak [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, III. zasądza od Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz skarżącej Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przy ul. S. [...] w S. kwotę 200 zł (dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2009r. (znak: [...]) Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego uchylił w całości decyzję Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 2009 r. i odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] listopada 2007 r. (nr [...]), mocą której zatwierdzono projekt budowlany i udzielono pozwolenia na budowę.

W uzasadnieniu powyższego rozstrzygnięcia wskazano między innymi, że uchwałą z dnia [...] czerwca 2006 r. nr [...] ogół właścicieli lokali stanowiący Wspólnotę Mieszkaniową nieruchomości położonej w [...] przy ul. [...], wyraził zgodę na wykonanie przebudowy, w wyniku której miało powstać dziewięć samodzielnych lokali mieszkalnych - po trzy na każdej kondygnacji budynku - w miejsce istniejących dotychczas lokali mieszkalnych o numerach: 3, 5 i 7. W oparciu o tę uchwałę inwestor złożył oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Zdaniem organu drugiej instancji zgoda wspólnoty była konieczna tylko w odniesieniu do tych prac, które wykonywano na nieruchomości wspólnej, oraz tych, które spowodowały zmianę układu lokali mieszkalnych w budynku, tj. przebudowę lokali nr: 5 i 7. Jeśli zaś chodzi o roboty budowlane wykonywane tylko w obrębie lokalu mieszkalnego nr 3, to wystarczającym tytułem prawnym uprawniającym do ich wykonywania było prawo własności lokalu, którym legitymuje się Gmina Miasto [...].

W kwestii tego, jakoby wszczęcie postępowania w sprawie pozwolenia na budowę nastąpiło z naruszeniem art. 61 § 4 k.p.a. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego zaznaczył, że okoliczność ta nie może stanowić przesłanki pozwalającej na stwierdzenie nieważności decyzji. W myśl art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., jeśli strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu zakończonym decyzją ostateczną wznawia się postępowanie.

W związku z tym badanie Dostępowania pod kątem prawidłowości zawiadomienia wszystkich stron o jego wszczęciu nie powinno być przedmiotem postępowania nieważnościowego.

Decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego zaskarżyła Wspólnota Mieszkaniowa budynku nr [...] przy ul. [...], zarzucając jej:

1) naruszenie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w związku z art. 33 ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo

budowlane, tj.: uznanie, że nie naruszała prawa w stopniu rażącym decyzja o

pozwoleniu na budowę, wydana podmiotowi, który nie dysponował prawem do

nieruchomości na cele budowlane;

2) naruszenie art. 7 i 77 k.p.a. poprzez dowolną ocenę dowodów, w szczególności

brak analizy projektu budowlanego, brak omówienia wpływu zamurowania ściany

nośnej klatki schodowej, przebiegu rury wentylacyjnej i instalacji elektrycznej

wraz z tablicą energetyczną oraz rur instalacji gazowej i wodnej w części

wspólnej budynku.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i zasądzenie kosztów postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest uzasadniona, aczkolwiek nie wszystkie argumenty podniesione przez skarżącego uznać należy za trafne.

Trzeba zgodzić się ze skarżącym wówczas kiedy stawia zarzut naruszenia art. 33 ust. 2 pkt 2 Prawa budowlanego w postępowaniu zakończonym wydaniem decyzji z dnia [...] listopada 2007 r. (nr [...]) zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę dla inwestora.

Powyższy przepis zobowiązuje składającego wniosek o pozwolenie na budowę do przedstawienia oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Oświadczenie to nie może mieć jednak charakteru ogólnego nie odnoszącego się do treści pozwolenia na budowę. Gdyby bowiem taki charakter miało to inwestor mógłby realizować każdą inwestycję, nawet taką, której pozwolenie na budowę nie dotyczy. Taka wykładnia art. 33 ust. 2 pkt 2 ustawy jest nie do przyjęcia, zakłada bowiem w istocie, że wniosek o pozwolenie na budowę jest załącznikiem do oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, podczas gdy z brzmienia przywołanego przepisu wynika, iż jest akurat odwrotnie.

Przechodząc na grunt przedmiotowej sprawy zauważyć należy, iż wniosek o pozwolenie na budowę złożony przez inwestora (z dnia 3 września 2007 r.) dotyczył inwestycji w postaci rodzinnego domu dziecka na pierwszym piętrze i sześciu lokali

mieszkalnych na drugim i trzecim piętrze budynku mieszkalnego, położonego w [...] przy ul. [...].

Z kolei posiadane prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane inwestor wywodzi z treści uchwały nr [...], podjętej przez Wspólnotę Mieszkaniową nieruchomości położonej w [...] przy ul. [...], z dnia [...] czerwca 2006 r. Analiza treści tejże uchwały wskazuje jednak na to, iż zgoda wspólnoty nie dotyczy realizacji inwestycji w postaci rodzinnego domu dziecka lecz jedynie wykonania przebudowy mieszkań nr: [...], w wyniku której powstaną trzy samodzielne lokale mieszkalne na każdej kondygnacji.

Powyższe oznacza, iż choćby proste porównanie treści obu wyżej opisanych dokumentów wskazuje na istotną rozbieżność pomiędzy wnioskiem o pozwolenie na budowę, a oświadczeniem o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Rodzi się w związku z tym pytanie czy organ podejmując kwestionowaną w postępowaniu nieważnościowym uchwałę nr [...] i opierając się tym samym na przedłożonym oświadczeniu, o którym mowa w art. 33 ust. 2 pkt 2 ustawy naruszył tenże przepis, a jeśli tak, to czy naruszenie to miało charakter rażący.

W ocenie Sądu na powyższe pytanie należy udzielić odpowiedzi twierdzącej. Uchwała nr [...] z dnia [...] czerwca 2006 r., podjęta przez Wspólnotę Mieszkaniową nie przewidywała bowiem zgody na dostosowanie lokalu znajdującego się na pierwszym piętrze budynku, położonego przy ul. [...] do potrzeb rodzinnego domu dziecka.

Oznacza to, iż wskazanie takiej inwestycji we wniosku o pozwolenie na budowę z powołaniem się na uchwałę, która rzekomo miała zawierać oświadczenie o wyrażeniu zgody na jej realizację, a w konsekwencji podjęcie decyzji z dnia [...] listopada 2007 r. o udzieleniu pozwolenia na jej budowę uzasadnia uznanie, iż decyzja ta wydana została z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.).

Już choćby to o czym wyżej mowa uzasadniało konieczność uchylenia zaskarżonej decyzji. Należy zwrócić uwagę także na to, że wszczęcie postępowania zakończonego decyzją zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę nastąpiło z naruszeniem art. 61 § 4 k.p.a. Naruszenie tego przepisu przez pominięcie wspólnoty. Która powinna być w nim stroną jest jednak przesłanką wznowieniową (art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a.), a zatem nie może być jednocześnie podstawą stwierdzenia nieważności decyzji na tej podstawie, że uprawniony podmiot nie brał udziału w postępowaniu i że było to rażącym naruszeniem prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2

k.p.a. Przesłanka stanowiąca podstawę wznowienia postępowania nie może być bowiem jednocześnie przesłanką pozwalającą na stwierdzenie nieważności decyzji kończącej to postępowanie.

Podstawą rozstrzygnięcia Sądu są przepisy art. 145 § 1 pkt 1 lit. a, art. 152 oraz 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.).