Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Zamiar utworzenia placówki opiekuńczo-wychowawczej typu rodzinnego (Rodzinny Dom Dziecka) funkcjonującej na podstawie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19.10.2007 r. w sprawie placówek opiekuńczo-wychowawczych (Dz. U. Nr 201, poz. 1455) w lokalu mieszkalnym, nie wymaga zgody Wspólnoty Mieszkaniowej budynku, w którym znajduje się ten lokal w rozumieniu art. 33 ust. 2 pkt 2 ustawy z 7.07.1994 Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r Nr 156, poz. 1118 ze zm.)

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz sędzia NSA Małgorzata Dałkowska-Szary sędzia del. WSA Wojciech Mazur (spr. ) Protokolant asyst. sędz. Anna Pośpiech-Kłak po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2011 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Gminy Miasto Szczecin od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 listopada 2009 r. sygn. akt VII SA/Wa 1385/09 w sprawie ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przy ul. [...] w S. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1) uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę; 2) odstępuje od zasądzenia zwrotów kosztów postępowania kasacyjnego w całości.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 12 listopada 2009 r. sygn. akt VII SA/Wa 1385/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu skargi Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości przy ul. [...] w Szczecinie uchylił decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...] uchylającą w całości decyzję Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...] i odmawiającą stwierdzenia nieważność decyzji Prezydenta Miasta Świnoujście z dnia [...] listopada 2007 r. w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.

Uchwałą z dnia [...] czerwca 2006 r. nr [...] ogół właścicieli lokali stanowiący Wspólnotę Mieszkaniową nieruchomości położonej w Szczecinie przy ul. [...], wyraził zgodę na wykonanie przebudowy, w wyniku której miało powstać dziewięć samodzielnych lokali mieszkalnych - po trzy na każdej kondygnacji budynku - w miejsce istniejących dotychczas lokali mieszkalnych o numerach: 3, 5 i 7. W oparciu o tę uchwałę inwestor – Gmina Miasto Szczecin złożyła oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2007 r. nr [...] Starosta Kołobrzeski zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na wykonanie robót budowlanych dla Gminy Miasto Szczecin polegających na przebudowie lokalu na dziewięć lokali mieszkalnych na I, II, III piętrze budynku mieszkalnego przy ul. [...]/3, 5, 7.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2007 r. ten sam organ uchylił w trybie art. 155 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz.U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 ze zm. dalej jako Kpa) własną decyzję z dnia [...] stycznia 2007 r. w związku ze zmianą po stronie Gminy Miasto Szczecin koncepcji zagospodarowania lokalu nr 3 na I piętrze.

Decyzją z dnia [...] listopada 2007 r. nr [...] Prezydent Miasta Świnoujście (wyznaczony postanowieniem z dnia 20 września 2007 r. do rozpoznania wniosku) zatwierdził projekt budowlany i udzielił Gminie Miasto Szczecin pozwolenia na przebudowę lokalu mieszkalnego na I piętrze na potrzeby utworzenia Rodzinnego Domu Dziecka oraz utworzenie 6 lokali mieszkalnych na II i III piętrze budynku mieszkalnego 4 – kondygnacyjnego przy ul. [...] w Szczecinie.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2009 r. Wojewoda Zachodniopomorski po rozpoznaniu wniosku Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej przy ul. [...] w Szczecinie stwierdził nieważność decyzji z dnia [...] listopada 2007 r. W uzasadnieniu organ podał, że zakres prawa do dysponowania nieruchomością nie obejmował całości planowanej inwestycji. Z załączonej uchwały Wspólnoty wynika bowiem, że zezwalała ona na przeprowadzenie inwestycji polegającej na przebudowie m.in. mieszkania nr 3 na trzy samodzielne lokale mieszkalne, podczas gdy z zaskarżonej decyzji wynika, że inwestor zamierzał przebudować istniejący lokal nr 3 z przeznaczeniem na Rodzinny Dom Dziecka i po przebudowie miałby powstać lokal o powierzchni 246,68 m².

Decyzją z dnia [...] czerwca 2009 r. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego po rozpoznaniu odwołania Wspólnoty Mieszkaniowej budynku przy ul. [...] w Szczecinie uchylił decyzję Wojewody Zachodniopomorskiego i odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta Świnoujście z dnia [...] listopada 2007 r. Zdaniem organu odwoławczego zgoda wspólnoty była konieczna tylko w odniesieniu do tych prac, które wykonywano na nieruchomości wspólnej, oraz tych, które spowodowały zmianę układu lokali mieszkalnych w budynku, tj. przebudowę lokali nr: 5 i 7. Jeśli zaś chodzi o roboty budowlane wykonywane tylko w obrębie lokalu mieszkalnego nr 3, to wystarczającym tytułem prawnym uprawniającym do ich wykonywania było prawo własności lokalu, którym legitymuje się Gmina Miasto Szczecin. Organ odwoławczy wywiódł, że nieruchomością wspólną nie są samodzielne lokale mieszkalne, dlatego też prace wykonywane jedynie wewnątrz nich, o ile nie oddziaływają na lokale sąsiednie lub nieruchomość wspólną, nie wymagają uzyskania zgody wspólnoty mieszkaniowej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Wspólnota Mieszkaniowe zarzuciła decyzji Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego naruszenie art. 156 § 1 pkt 2 Kpa w związku z art. 33 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156 poz. 1118 ze zm. dalej jako ustawa Prawo budowlane), tj.: uznanie, że nie naruszała prawa w stopniu rażącym decyzja o pozwoleniu na budowę, wydana podmiotowi, który nie dysponował prawem do nieruchomości na cele budowlane i naruszenie art. 7 i 77 Kpa poprzez dowolną ocenę dowodów, w szczególności brak analizy projektu budowlanego, brak omówienia wpływu zamurowania ściany nośnej klatki schodowej, przebiegu rury wentylacyjnej i instalacji elektrycznej wraz z tablicą energetyczną oraz rur instalacji gazowej i wodnej w części wspólnej budynku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylając zaskarżoną decyzję podzieli zarzut naruszenia art. 33 ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo budowlane stwierdzając, że nie do przyjęcia jest taka wykładnia wymienionego przepisu, która pozwalałaby na zaakceptowanie ogólnego charakteru oświadczenia o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane bez odniesienia się do treści pozwolenia na budowę. Zdaniem Sądu gdyby taki charakter miało mieć powyższe oświadczenie, to inwestor mógłby realizować każdą inwestycję, nawet taką, której pozwolenie na budowę nie dotyczy. Tymczasem w przedmiotowej sprawie w ocenie Sądu proste zestawienie treści uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej, z której inwestor wywodził uprawnienie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane z treścią wniosku o pozwoleniu na budowę wskazuje na istotną rozbieżność między tymi dokumentami. Oznacza to zdaniem Sądu, że uchwała podjęta przez Wspólnotę Mieszkaniową nie przewidywała zgody na dostosowanie lokalu znajdującego się na I piętrze budynku do potrzeb Rodzinnego Domu Dziecka. W konsekwencji oznaczał to, że wskazanie takiej inwestycji we wniosku o pozwolenie na budowę z powołaniem się na uchwałę, która rzekomo miała zawierać oświadczenie o wyrażeniu zgody na jej realizację, a w konsekwencji podjęcie decyzji z dnia [...] listopada 2007 r. o udzieleniu pozwolenia na jej budowę uzasadnia stwierdzenie, że decyzja ta wydana została z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 § 1 pkt 2 Kpa).

W skardze kasacyjnej od tego wyroku Gmina Miasto Szczecin zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego tj:

- art. 33 ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo budowlane poprzez wadliwe przyjęcie, że na inwestycję stanowiącą dostosowanie lokalu mieszkalnego na potrzeby Rodzinnego Domu Dziecka, wymagane jest odrębne prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, inne niż już posiadane przez Gminę, a mianowicie na powstanie samodzielnych lokali mieszkalnych na potrzeby mieszkaniowe w ramach którego miał powstać Rodzinny Dom Dziecka,

- art. 156 § 1 pkt 2 Kpa poprzez przyjęcie, że decyzja o pozwoleniu na budowę została wydana z rażącym naruszeniem prawa, w okolicznościach tożsamości przedmiotu jakim jest powstanie lokali mieszkalnych i zgody Wspólnoty na ten zakres przebudowy przy niewymagalnej żadnym przepisem prawa zgodzie, na liczbę lokali czy osób w nim zamieszkujących, w sytuacji gdy funkcjonowanie Rodzinnego Domu Dziecka nie jest obwarowane żadnym przepisem ustawy Prawo budowlane, czy zgodą współwłaścicieli budynku,

- art. 80 ust. 1 pkt 2 i ust. 3, 5 7 i 8 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362 ze zm.) poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że całodobowa placówka funkcjonująca jako Rodzinny Dom Dziecka, stanowi szczególny rodzaj inwestycji nie mogącej funkcjonować w lokalu o funkcji mieszkaniowej,

- art. 6 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.) poprzez przyjęcie, że Wspólnota Mieszkaniowa posiada uprawnienia do decydowania o sposobie wykorzystania lokalu mieszkalnego należącego wyłącznie do Gminy,

- art. 64 w zw. z art. 31 ust. 2 Konstytucji RP przez dopuszczenie do prawa decydowania o przez Wspólnotę Mieszkaniową o sposobie wykorzystania własności indywidualnej mimo braku ustawowych ograniczeń w tym zakresie.

Z tych przyczyn skarżąca kasacyjnie wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że zgoda Wspólnoty dotyczyła przebudowy mieszkań, z których miały powstać samodzielne lokale mieszkalne. W wyniku zmiany koncepcji zagospodarowania lokali mieszkalnych nastąpiło jedynie połączenie kilku lokali w jeden wykorzystywany dalej jako lokal mieszkalny z zaznaczeniem, że będzie w nim zamieszkiwać rodzina prowadząca Rodzinny Dom Dziecka. Zdaniem skarżącej kasacyjnie skoro nie było jakichkolwiek zmian w zakresie dotyczącym samej przebudowy w odniesieniu do lokali mieszkalnych to zgoda Wspólnoty zachowuje swoją aktualność i Gmina dysponuje prawem do dysponowania nieruchomością w zakresie wcześniej uzyskanym. Gmina na zakres zmian, których dokonała tj. z powstania kilku lokali jeden zasiedlony jedną rodziną nie miała i nie ma obowiązku uzyskiwania zgody Wspólnoty. W ocenie skarżącej kasacyjnie zaakceptowany przez Sąd I instancji wymóg uzyskania zgody na zasiedlenie lokalu rodziną prowadzącą Rodzinny Dom Dziecka jest jawnym nadużyciem i nadinterpretacją dokonaną z pominięciem wszelkich reguł. Żaden bowiem przepis prawa nie uzależnia prowadzenia tego typu palcówki od spełnienia szczególnych warunków korzystania z lokalu.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Wspólnota Mieszkaniowa wniosła o jej oddalenie. Podkreśliła, że podejmując uchwałę o wykorzystaniu części wspólnych dla zamierzenia Gminy nie wyraziła zgody otwartej dopuszczającej inne zachowania względem części wspólnych budynku. Wyraziła przy tym pogląd, że zgody takiej może nie udzielić nie tylko z przyczyn zasadnych, ale również ze względu na to, że zamiar wykorzystania lokalu w inny niż dotychczas sposób Wspólnocie nie odpowiada. Wprawdzie Wspólnota nie decyduje o sposobie korzystania z lokalu, to decyduje o częściach wspólnych, choć decyzja ta może uniemożliwić właścicielowi realizację jego planów względem własnych lokali.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wniesiona w niniejszej sprawie skarga kasacyjna ma usprawiedliwione podstawy.

Przedmiotem oceny Sądu I instancji była decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego wydana w postępowaniu nieważnościowym, które jest postępowaniem nadzwyczajnym, odrębnym, uregulowanym przepisami art. 156 § 1 Kpa. Celem tego postępowania jest wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji dotkniętej którąkolwiek z przesłanek nieważnościowych zawartych w przepisie art. 156 § 1 Kpa. W orzecznictwie sądowym reprezentowany jest pogląd, iż o rażącym naruszeniu prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 Kpa decydują łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony, oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze - skutki, które wywołuje decyzja. Oczywistość naruszenia prawa polega na rzucającej się w oczy sprzeczności pomiędzy treścią rozstrzygnięcia, a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę prawną. W sposób rażący może zostać naruszony wyłącznie przepis, który może być stosowany w bezpośrednim rozumieniu, to znaczy taki, który nie wymaga stosowania wykładni prawa. Skutki, które wywołuje decyzja uznana za rażąco naruszającą prawo, to skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności - gospodarcze lub społeczne skutki naruszenia, których wystąpienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji jako aktu wydanego przez organy praworządnego państwa (por: wyrok SN z dnia 8 kwietnia 1994 r., III ARN 13/94, OSN 1994, nr 3, poz. 36; wyrok NSA z dnia 18 lipca 1994 r., V SA 535/94, ONSA 1995, nr 2, poz. 910).

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd I instancji błędnie przyjął, iż zaskarżona decyzja, którą uchylono decyzję Wojewody Zachodniopomorskiego i odmówiono stwierdzenia nieważności decyzji wydanej w przedmiocie pozwolenia na przebudowę lokali mieszkalnych rażąco naruszała przepis art. 33 ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo budowlane. Naruszenie to sprowadzało się zdaniem Sądu I instancji do istotnej rozbieżności pomiędzy wnioskiem o pozwolenie na budowę, a oświadczeniem o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Z takim poglądem trudno się zgodzić z następujących przyczyn. Przede wszystkim z treści uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej z dnia 30 czerwca 2006 r. wynika, że wyrażała ona zgodę na wykonanie przebudowy mieszkań nr 3,5,7, w wyniku której miały powstać trzy samodzielne lokale mieszkalne na każdej kondygnacji, wykorzystywane na cele mieszkalne. Gmina Miasto Szczecin (mająca zresztą większość udziałów we Wspólnocie) wywodząca z tej uchwały swoje uprawnienie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, co do lokalu na I piętrze zmieniła koncepcję jego zagospodarowania i wystąpiła o pozwolenie na przebudowę na potrzeby utworzenia Rodzinnego Domu Dziecka. Dalej więc lokal ten w zamierzeniu właściciela – Gminy miałby być wykorzystywany jako lokal mieszkalny z zaznaczeniem, że będzie w nim zamieszkiwać rodzina prowadząca Rodzinny Dom Dziecka. Rozbieżność zatem między treścią uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej, a wnioskiem o pozwolenie na budowę dotyczyła w istocie powstania jednego lokalu mieszkalnego zamiast trzech lokali mieszkalnych, co nie zmienia oceny, że zakres przebudowy określonej w uchwale, co do I piętra był ten sam –powstanie lokalu mieszkalnego. Jeśli zatem brak było jakichkolwiek zmian w zakresie dotyczącym samej przebudowy w odniesieniu do istniejących lokali mieszkalnych to zgoda Wspólnoty Mieszkaniowej wynikająca z uchwały, jak słusznie podnosi skarżąca kasacyjnie zachowywała swoją aktualność.

Powyższe prowadzi do wniosku, że podjęcie przez Gminę decyzji o powołaniu placówki w postaci Rodzinnego Domu Dziecka w lokalu mieszkalnym nie pociąga za sobą żadnych dodatkowych wymogów w zakresie prawa budowlanego, a tym bardziej nie wymaga zgody Wspólnoty Mieszkaniowej na funkcjonowanie w lokalu mieszkalnym takiej placówki. Jej specyfikę i funkcjonowanie określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 października 2007 r. w sprawie placówek opiekuńczo – wychowawczych (Dz.U. Nr 201, poz. 1455). Z pewnością taka placówka nie jest "filią domu dziecka" jak sugeruje Wspólnota Mieszkaniowa w odpowiedzi na skargę kasacyjną. Oznacza to, że zamiar utworzenia placówki opiekuńczo – wychowawczej typu rodzinnego (Rodzinny Dom Dziecka) funkcjonującej na podstawie powołanego rozporządzenia w lokalu mieszkalnym, nie wymaga zgody Wspólnoty Mieszkaniowej budynku, w którym znajduje się ten lokal w rozumieniu art. 33 ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo budowlane.

Podkreślić również należy, że ewentualne powstanie takiej placówki w lokalu mieszkalnym nie wymagałoby nawet zmiany sposobu użytkowania lokalu o jakim mowa w art. 71 ustawy Prawo budowlane. W wyroku z dnia 11 grudnia 2007 r. II OSK 1664/06 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że "przeznaczenie jednorodzinnego budynku na siedzibę placówki opiekuńczo – wychowawczej Rodzinnego Domu Dziecka nie oznacza tak radykalnej zmiany przeznaczenia obiektu, o jakiej mowa w wymieniony przepisie". Tym bardziej więc zmiany takiej nie wymagałoby przeznaczenie lokalu mieszkalnego na ten cel, bowiem w dalszym ciągu byłby to lokal mieszkalny dla zamieszkujących w nim dzieci, w którym zaspakajałyby one swoje potrzeby mieszkaniowe, ale także inne potrzeby bytowe, rozwojowe, emocjonalne i społeczne. Rodzina mieszkająca razem, co do zasady, realizuje w miejscu swojego zamieszkania takie same funkcje, w niczym nie odbiegające od funkcji realizowanych wobec wychowanków Domu Dziecka. Koresponduje to w pełni z definicją placówki opiekuńczo - wychowawczej zawartej w powołanym wyżej rozporządzeniu w sprawie placówek opiekuńczo – wychowawczych, które w § 5 ust. 1 pkt 1 stanowi, że placówka opiekuńczo - wychowawcza typu rodzinnego "tworzy jedną wielodzietną rodzinę dla dzieci, którym nie znaleziono rodziny zastępczej lub przysposabiającej".

Za nieuprawniony zatem należy uznać pogląd Sądu I instancji, że do rażącego naruszenia art. 33 ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo budowlane doszło dlatego, że podjęta przez Wspólnotę Mieszkaniową uchwała nie przewidywała zgody na dostosowanie lokalu mieszkalnego znajdującego się na I piętrze budynku położonego przy ul. [...] w Szczecinie do potrzeb Rodzinnego Domu Dziecka. Wystarczało bowiem, że wyrażała zgodę na przebudowę lokalu mieszkalnego i takie zamierzenie Gminy Miasto Szczecin wynikało z wniosku o pozwolenie na budowę. Co do sposobu zagospodarowania lokalu, to podkreślić należy, że powołana do zajmowania się współwłasnością wspólnota mieszkaniowa posiada kompetencje tylko do decydowania o sprawach dotyczących nieruchomości wspólnej, a nie posiada kompetencji do decydowania o sprawach dotyczących lokali stanowiących indywidualną własność poszczególnych właścicieli (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2008 r. IV CSK 393/07 LEX nr 347225). Z treści odpowiedzi na skargę kasacyjną wynika natomiast, że Wspólnota Mieszkaniowa uzurpuje sobie prawo do decydowania właśnie o sposobie wykorzystania lokalu należącego do Gminy Miasto Szczecin stwierdzając wprost, że zamiar jego wykorzystania w sposób inny (Rodzinny Dom Dziecka) niż dotychczas wspólnocie po prostu nie odpowiada. Nie do zaakceptowania jest jednak taka sytuacja, w której wspólnota decydując o częściach wspólnych nieruchomości (i tego dotyczyła uchwała w przedmiotowej sprawie) zmierza do uniemożliwienia właścicielowi realizacji jego planów względem własnego lokalu, bo nie zgadza się ze sposobem jego wykorzystania.

Jeśli chodzi natomiast o powołane w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia art. 80 ustawy o pomocy społecznej, art. 6 ustawy o własności lokali czy też zapisów Konstytucji RP we zakresie ochrony prawa własności to są one o tyle niezasadne, że Sąd I instancji w żaden sposób nie odwoływał się do tych przepisów wobec czego nie mógł dokonać wadliwej ich wykładni. Sąd ten przyjmując, że zamierzenie budowlane Gminy Miasto Szczecin jest inne niż pierwotnie i różni się od treści podjętej uchwały wadliwie ocenił, że w sprawie została spełniona przesłanka z art. 156 § 1 pkt 2 Kpa tj., że doszło do rażącego naruszenia art. 33 ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo budowlane.

W związku z tym, że podstawowe naruszenie prawa polegało na naruszeniu art. 33 ust. 2 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, Naczelny Sąd Administracyjny podjął rozstrzygnięcie na podstawie art. 188 p.p.s.a., uchylając zaskarżony wyrok i oddalając skargę.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 207 § 2 p.p.s.a uznając, że mająca większość udziałów we Wspólnocie Mieszkaniowej Nieruchomości przy ul. [...] w Szczecinie Gmina Miasto Szczecin zwracałaby koszty postępowania kasacyjnego w dużej części na własną rzecz.