Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Czarnecki Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Paulina Paczkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 maja 2011 r. sprawy ze skargi E. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę

Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej w trybie postępowania spornego po rozpoznaniu sprawy o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny z napisem Bien Dong nr [...] udzielonego na rzecz T. H. H., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą A. z siedzibą w W., na skutek sprzeciwu uznanego za bezzasadny, złożonego przez firmę E. Sp. z o.o. z siedzibą w W., decyzją z dnia [...] lipca 2010 r. Sp. [...] wydaną na podstawie art. 129 ust. 2 pkt 1 i 2, art. 131 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 246 i art. 247 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.), dalej cyt. jako p.w.p. oddalił sprzeciw.

Do wydania tej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Wobec decyzji Urzędu Patentowego z dnia [...] kwietnia 2008 r. o udzieleniu na E., po zmianie A., zwanym dalej uczestnikiem postępowania, prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny z napisem Bien Dong nr [...] przeznaczonego do oznaczania usług zaliczanych do klas: 36, 39 i 43, tj. ubezpieczenie, doradztwo, informacja w sprawach ubezpieczeń, ubezpieczenie zdrowotne, morskie, pośrednictwo ubezpieczeń, agencje celne, doradztwo, informacje, operacje, usługi finansowe, pośrednictwo giełdowe, informacje bankowe, inwestycje kapitałowe, agencje nieruchomości, operacje walutowe, wynajmowanie mieszkań, pomieszczeń biurowych (nieruchomości), zarządzanie majątkiem, nieruchomościami, ubezpieczenia zdrowotne, biura i agencje turystyczne, organizowanie podróży, wycieczek, rezerwacja miejsc i biletów na podróż, rezerwacja wycieczek, transport pasażerski i towarowy, rezerwacja transportu, informacja o transporcie, zwiedzanie turystyczne, wypożyczanie samochodów, usługi kurierskie, magazynowanie, wynajmowanie magazynów, czarterowanie, spedycja, rezerwacja noclegów i kwater, rezerwacje hotelowe, barowe usługi, bary szybkiej obsługi, domy turystyczne, hotele, motele, rezerwowanie, wynajmowanie hoteli, noclegów, obozy wakacyjne (usługi, zakwaterowanie), pensjonaty, rezerwacja miejsc w pensjonatach, domy turystyczne, wakacje – organizowanie obozów wakacyjnych, zakwaterowania hoteli, pensjonatów, wynajmowanie sal na posiedzenia, eksploatacja terenów kempingowych, złożono sprzeciw.

Sprzeciw został złożony przez E. Sp. z o.o. z siedzibą w W., zwanej dalej skarżącą, uprawnioną do znaku towarowego słownego Bien Dong nr [...], korzystającego z wcześniejszego pierwszeństwa w Polsce, przeznaczonego do oznaczania usług w klasie 39.

W podstawie prawnej sprzeciwu wskazano naruszenie art. 129 ust. 2 pkt 1 i 2 oraz art. 131 ust. 1 pkt 3 p.w.p. W sprzeciwie podnoszono, iż sporny znak towarowy jest znakiem opisowym, ponieważ w tłumaczeniu na język polski z języka wietnamskiego oznacza nazwę morza, tj. Południowo-Chińskie Morze. Nazwa ta jest urzędowym oznaczeniem obszaru geograficznego, stosowanym w państwie wietnamskim i jako taka powinna pozostać w wolnym obrocie. Ponadto znak wprowadza odbiorców w błąd (w szczególności osoby narodowości wietnamskiej) co do charakteru czy właściwości usług świadczonych przez uprawnionego, ponieważ oznaczenie w swej treści odnosi się do obszaru morskiego, co kojarzy się z transportem morskim, nie zaś do pośrednictwa w sprzedaży biletów lotniczych, czy usługami turystycznymi. Oznaczenie Bien Dong może wprowadzać w błąd co do miejsca, z którego usługa jest świadczona, ponieważ uprawniony świadczy swe usługi na terenie Polski a nie Wietnamu. Ponadto skarżąca zarzuciła uprawnionemu naruszenie art. 8 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji poprzez fałszywe oznaczanie działalności, ponieważ treść znaku budzi skojarzenia jakoby usługi były świadczone na terytorium państwa wietnamskiego, a nie na terytorium państwa polskiego, gdzie są faktycznie świadczone.

W odpowiedzi na sprzeciw uprawniony ze spornego prawa ochronnego uznał sprzeciw za bezzasadny podnosząc, iż wyrażenie Bien Dong jest słowem bezwzględnie abstrakcyjnym dla przeciętnego Polaka, który nie wie co oznacza w języku wietnamskim. Nie zgodził się, jakoby w sposób fałszywy czy oszukańczy oznaczał pochodzenie geograficzne swoich usług, ponieważ żaden z klientów, wchodząc do biura w Warszawie nie będzie się spodziewać, że jest ono w Wietnamie na morzu Południowo-Chińskim. Wskazał, iż oznaczenie Bien Dong jest oznaczeniem abstrakcyjnym.

Wobec uznania sprzeciwu za bezzasadny sprawa została przekazana do rozstrzygnięcia w postępowaniu spornym.

Na rozprawie w dniu 16 lipca 2010 r. strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie. Skarżąca twierdząc, iż znak będący oznaczeniem geograficznym nie ma dostatecznych znamion odróżniających, wskazała, iż działalność gospodarcza uprawnionego, jak i jej skierowana jest do klientów narodowości wietnamskiej. Powołała się na sprawę dotyczącą znaku East Sea, w której Urząd Patentowy odmówił udzielenia ochrony stwierdzając, iż jest on w odbiorze tożsamy z oznaczeniem geograficznym. W jej ocenie, skoro Urząd Patentowy odmówił już raz udzielenia ochrony na to oznaczenie, to nie powinno ono uzyskać ochrony niezależnie od tego, w jakim języku zostało zgłoszone.

Uprawniony zwrócił uwagę, iż oznaczenie East Sea jest w języku angielskim, bardziej znanym w Polsce niż język wietnamski.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż postępowanie o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy z napisem Bien Dong nr [...] zostało wszczęte na skutek sprzeciwu uznanego przez uprawnionego z prawa ochronnego na sporny znak za bezzasadny. Zgodnie z art. 246 p.w.p., każdy może wnieść umotywowany sprzeciw wobec prawomocnej decyzji Urzędu Patentowego o udzieleniu prawa ochronnego w ciągu sześciu miesięcy od opublikowania w Wiadomościach Urzędu Patentowego informacji o udzieleniu prawa. W świetle wyżej cytowanego przepisu sprzeciw jest powszechnym środkiem prawnym służącym każdej osobie, która nie musi wykazywać interesu prawnego we wszczęciu tego postępowania.

W rozpatrywanej sprawie wnosząca sprzeciw podniosła, że sporne prawo ochronne zostało udzielone wbrew ustawowym warunkom wymaganym do uzyskania ochrony określonym w art. 129 ust. 2 pkt 1 i 2, art. 131 ust. 1 pkt 3 p.w.p. Organ przytoczył treść ww. przepisów oraz podstawowe zasady oceny zdolności odróżniającej znaku towarowego zgłoszonego w celu uzyskania ochrony. Uznał, iż sporny znak Bien Dong jest oznaczeniem fantazyjnym względem usług w klasach 35, 39 i 43 do oznaczania których został przeznaczony. Połączenie dwóch nie znanych w języku polskim słów Bien i Dong sprawia, że jest to wyrażenie o charakterze fantazyjnym zarówno pod względem fonetycznym, znaczeniowym i wizualnym. Wskazał, iż postrzeganie znaku na rynku istotne jest z punktu widzenia przeciętnego uczestnika rynku, który nie będzie postrzegać tego znaku jako wietnamską nazwę geograficzną oznaczającą Morze Południowo-Chińskie. Podkreślił, iż wnosząca sprzeciw nie przedłożyła żadnych dowodów na okoliczność, iż przeciętny odbiorca postrzega znak rozumiejąc znaczenie słów Bien Dong. Urząd Patentowy przytoczył wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2006 r. w sprawie C-421/04, w której stwierdzono, iż "nie stoi na przeszkodzie rejestracji w państwie członkowskim w charakterze krajowego znaku towarowego wyrazu zapożyczonego z języka innego państwa członkowskiego, w którym to języku jest on pozbawiony charakteru odróżniającego lub jest opisowy w odniesieniu do towarów lub usług, dla których wniesiono o rejestrację, chyba, że zainteresowani odbiorcy w państwie członkowskim, w którym wniesiono o rejestrację, byliby w stanie odczytać znaczenie tego słowa."

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 131 ust. 3 organ stwierdził, iż nie on zastosowania w sprawie, gdyż odnosi się wyłącznie do znaków towarowych zawierających elementy geograficzne, ale służących do opatrywania wyrobów alkoholowych, sporny znak służy do oznaczania usług w klasach 36, 39 i 43. Organ nie podzielił zarzutu, iż znak Bien Dong wprowadza w błąd co do pochodzenia geograficznego usług do oznaczania których służy skoro jest postrzegany jako oznaczenie fantazyjne. Znak nie przekazuje informacji o pochodzeniu usług ani bezpośrednio z uwagi na brak znajomości języka wietnamskiego wśród przeciętnych odbiorców ani pośrednio drogą skojarzeń. Sam fakt istnienia wskazanej nazwy geograficznej w języku obcym nie uzasadnia naruszenia powołanych w sprzeciwie przepisów.

Odnosząc się do powołanej sprawy dotyczącej znaku East Sea, Urząd Patentowy nie dopatrzył się jakiejkolwiek analogii w stanie faktycznym czy prawnym w obydwu sprawach, podkreślając, iż każda sprawa ma charakter indywidualny i jest rozpatrywana w odrębnym postępowaniu.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyła skarżąca wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji, przekazanie sprawy Urzędowi Patentowemu do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania. Zarzuciła naruszenie:

- art. 7 w zw. z art. 77 k.p.a. oraz art. 144 p.w.p. poprzez uznanie, że znak Bien Dong stanowi oznaczenie fantazyjne, gdy w rzeczywistości osoby, do których kierowane są usługi opatrzone tym oznaczeniem doskonale rozumieją jego treść,

- art. 120 w zw. z art. 129 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 pkt 2 oraz w zw. z art. 130 p.w.p. poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie i przyznanie prawa ochronnego na oznaczenie Bien Dong, które nie ma dostatecznych znamion odróżniających oraz składa się wyłącznie z elementów mogących służyć w obrocie do oznaczania usług nim oznaczanych, jako że oznacza w języku wietnamskim Morze Południowo-Chińskie,

- art. 131 ust. 4 p.w.p. poprzez jego niezastosowanie i bezpodstawne uznanie, że znak Bien Dong nie zawiera elementów geograficznych prawdziwych w sensie dosłownym co do terytorium.

Skarżąca stwierdziła, iż odbiorcą usług opatrzonych spornym znakiem są osoby pochodzenia wietnamskiego, z założenia władające językiem wietnamskim a nie jak ustalił Urząd Patentowy odbiorca polski. Do skargi załączyła przykładową - jak wskazała - listę klientów uczestnika postępowania zawierającą spis osób, które skorzystały z jego usług oraz zdjęcie siedziby uczestnika postępowania. Nie zgadzała się z oceną organu, iż oznaczenie Bien Dong nie jest znakiem opisowym Znak przekazuje informację o pochodzeniu towaru i wyraża się m.in. w tym, że jedyną i bezpośrednio przekazaną informacją jest to, że usługa sprzedaży biletów lotniczych dotyczy Wietnamu, w środowisku wietnamskim oznaczenie Bien Dong jest synonimem słowa Wietnam. Ponownie powołała się na sprawę East Sea, w której Urząd Patentowy wskazał, iż oznaczenie to w języku wietnamskim brzmi Bien Dong.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy wnosił o jej oddalenie podtrzymując dotychczasową argumentację oraz nie podzielając zarzutów w niej podniesionych.

Uczestnik postępowania na rozprawie wniósł o oddalenie skargi, potwierdził, że w tej samej dacie zostały wydane dwie decyzje o udzieleniu prawa ochronnego na znak Bien Dong na rzecz skarżącej spółki i na jego rzecz. Skarżąca nie uiściła opłaty za ochronę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słuszności.

Ponadto, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną - art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), dalej p.p.s.a.

Analizując zaskarżoną decyzję z punktu widzenia powołanych wyżej kryteriów skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż w zaskarżonej decyzji nie można dopatrzyć się naruszenia prawa, przynajmniej w stopniu uzasadniającym uchylenie zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z art. 246 ust. 1 p.w.p., każdy może wnieść umotywowany sprzeciw wobec prawomocnej decyzji Urzędu Patentowego o udzieleniu prawa ochronnego w ciągu 6 miesięcy od opublikowania w Wiadomościach Urzędu Patentowego informacji o udzieleniu prawa. Zgodnie z art. 247 ust. 2 p.w.p., jeżeli uprawniony w odpowiedzi na zawiadomienie, podniesie zarzut, że sprzeciw jest bezzasadny, sprawa zostaje przekazana do rozstrzygnięcia w postępowaniu spornym. W myśl art. 255 ust. 1 pkt 9 p.w.p. sprawy o unieważnienie prawa ochronnego na skutek złożonego sprzeciwu uznanego przez uprawnionego za bezzasadny, Urząd Patentowy rozpatruje w trybie postępowania spornego.

Materialnoprawną podstawą zaskarżonej decyzji są art. 129 ust. 2 pkt 1 i 2 oraz art. 131 ust. 1 pkt 3 p.w.p., te przepisy wskazała skarżąca składając sprzeciw.

Zgodnie z art. 129 ust. 2 pkt 1 ustawy, nie mają dostatecznych znamion odróżniających oznaczenia, które nie nadają się do jego odróżniania w obrocie towarów dla których zostały zgłoszone. Natomiast zgodnie z art. 129 ust. 2 pkt 2 p..w.p. nie mają dostatecznych znamion odróżniających oznaczenia, które składają się wyłącznie z elementów mogących służyć w obrocie do wskazania, w szczególności rodzaju towaru, jego pochodzenia, jakości, ilości, wartości, przeznaczenia, sposobu wytwarzania, składu, funkcji lub przydatności. Z kolei stosownie do art. 131 ust. 1 pkt 3 p.w.p. nie udziela się praw ochronnych na oznaczenia, które ze swojej istoty mogą wprowadzać odbiorców w błąd, w szczególności co do charakteru, właściwości lub, z uwzględnieniem ust. 3, pochodzenia geograficznego towaru.

Urząd Patentowy orzekając w sprawie unieważnienia związany jest granicami wniosku oraz podstawą prawną wskazaną przez wnioskodawcę (art. 255 ust. 4 p.w.p.).

Zdaniem Sądu nie można zarzucić organowi, który rozpoznał złożony wniosek w powyższych granicach, iż dokonał niewłaściwej oceny prawidłowości udzielonego prawa ochronnego na znak towarowy, uznając, iż brak jest podstaw do unieważnienia prawa ochronnego na przedmiotowy znak towarowy.

Zgłoszony znak został zgłoszony i udzielono mu ochrony w Polsce. Ochrona jego nie została w żaden sposób ograniczona do określonego kręgu odbiorców. Znak został zgłoszony do oznaczania szerokiej gamy usług a nie tylko jak to wskazała skarżąca usług turystycznych.

Jak zasadnie wskazał organ w zaskarżonej decyzji znaki pozbawione zdolności odróżniającej to znaki, które ze względu na strukturę nie wykazują się żadnymi cechami charakterystycznymi i nie nadają się do identyfikacji towaru. Druga kategorią znaków pozbawionych zdolności odróżniającej to znaki opisowe, które przekazują informacje o towarze (usłudze). Oceniając znak Bien Dong w odniesieniu do usług z klasy 36, 39 i 43 prawidłowo uznał, iż znak jest oznaczeniem fantazyjnym.

Trudno uznać argumenty skarżącej, iż odbiorcą usług są wyłącznie Wietnamczycy (osoby pochodzenia wietnamskiego). Dowodów na taką okoliczność w postępowaniu administracyjnym skarżąca nie przedłożyła. Przyznanie w innej sprawie przez uczestnika postępowania, iż dla Wietnamczyków oznaczenie Bien Dong ma określoną treść i biuro turystyczne tak nazwane oznacza, że specjalizuje się ono w turystyce do Wietnamu nie podważa ustaleń Urzędu Patentowego, iż dla przeciętnego odbiorcy na polskim rynku znak Bien Dong nie ma charakteru opisowego.

Oznaczenie Bien Dong jest oznaczeniem obcojęzycznym. Nie jest sporne, iż w języku wietnamskim oznacza Morze Południowo-Chińskie.

W kwestii zdolności odróżniającej oznaczeń obcojęzycznych zajmował stanowisko Naczelny Sąd Administracyjny (por. wyrok z 14 grudnia 2001 r., sygn. akt II SA 3446/01, ONSA 2003, Nr 1, poz. 27; wyrok z 28 stycznia 2003 r., sygn. akt II SA 3865/01, niepublikowany, wyrok z 30 marca 2006 r., sygn. akt II GSK 114/05, Lex nr 231545, wyrok z 20 grudnia 2006 r., sygn. akt II GSK 210/06, niepublikowany).

Najszerzej wypowiedział się na ten temat Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 20 marca 2003 r., sygn. akt II SA 92/02, (niepublikowany), w którym Sąd stwierdził że: "...w razie użycia w znaku towarowym oznaczeń o charakterze informacyjnym w języku obcym, tylko nabywca dostatecznie dobrze znający ten język zwróci na to uwagę. /.../ Zatem, tylko dla tej właśnie kategorii nabywców znak towarowy, zawierający oznaczenia o charakterze informacyjnym związane z towarem, nie pełni funkcji odróżniającej co do pochodzenia towaru. Zapewne inaczej zachowa się nabywca, który nie zna w dostatecznie dobrym stopniu języka obcego, w kontakcie z towarem oznaczonym znakiem zawierającym jeden lub więcej /.../ oznaczeń o charakterze informacyjnym użytych w tym właśnie języku obcym. Wtedy wspomniane oznaczenie nabywca odbierze jako fantazyjne, nic niemówiące mu o właściwości towaru oznaczanego tym znakiem. Porównując tak oznaczony towar z innymi towarami danego rodzaju nada owemu fantazyjnemu oznaczeniu funkcję odróżniającą. /.../ Innymi słowy, w odniesieniu do nabywców nieznających w dobrym stopniu języka obcego, w którym użyto w charakterze znaku towarowego oznaczenie o charakterze informacyjnym, znak ten posiada funkcję odróżniającą i tym samym nadaje się do zarejestrowania, jako znak towarowy. /.../ Reasumując, znak towarowy, zawierający w języku obcym treści informacyjne związane z towarem, o których mowa w art. 7 ust. 2 ustawy o znakach towarowych, posiada zdolność rejestracyjną, jeżeli dla znaczącej części krajowych nabywców, nieznających w dostatecznie dobrym stopniu tego języka, znak ten pełni funkcję odróżniającą co do pochodzenia towaru".

Podobny pogląd wypowiedział Europejski Trybunał Sprawiedliwości w powołanym przez Urząd Patentowy wyroku z 9 marca 2006 r. w sprawie C-421/04, Matratzen Concord AG przeciwko Hukla Germany SA, (Zbiór Orzeczeń, 2006, s. I-2303). Trybunał dokonał wykładni art. 3 ust. 1 lit. b/ i c/ pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG z 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz. Urz. 1989, L 40, str. 1). Przepisy te mają treść analogiczną do przepisów art. 129 ust. 2 pkt 1/ i 2/ p.w.p. Trybunał stwierdził, że art. 3 ust. 1 lit. b) i c) dyrektywy "nie stoi na przeszkodzie rejestracji w państwie członkowskim w charakterze krajowego znaku towarowego wyrazu zapożyczonego z języka innego państwa członkowskiego, w którym jest on pozbawiony charakteru odróżniającego lub jest opisowy w odniesieniu do towarów lub usług, dla których wniesiono o rejestrację, chyba że zainteresowani odbiorcy w państwie członkowskim, w którym wniesiono o rejestrację, byliby w stanie odczytać znaczenie tego słowa."

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie orzekającym w niniejszej sprawie jest zdania, iż przepisy art. 129 ust. 2 pkt 1 i 2 p.w.p. - co do zasady - nie stoją na przeszkodzie rejestracji w Polsce w charakterze krajowego znaku towarowego wyrazu zapożyczonego z języka innego państwa członkowskiego, w którym to języku jest on pozbawiony charakteru odróżniającego lub jest opisowy w odniesieniu do towarów lub usług, dla których wniesiono o rejestrację, chyba że zainteresowani odbiorcy w państwie członkowskim, w którym wniesiono o rejestrację, byliby w stanie odczytać znaczenie tego słowa.

Jak wskazano wyżej zainteresowanymi odbiorcami usług są uczestnicy polskiego rynku usług. Dla nich oznaczenie Bien Dong ma charakter fantazyjny.

Do podniesionego w skardze zarzutu naruszenia art. 131 ust. 4 p.w.p. Sąd zauważa, iż kwestionując prawidłowość udzielonego prawa ochronnego skarżąca tego zarzutu nie postawiła w postępowaniu przed Urzędem Patentowym i organ zgodnie z wyżej przedstawionymi regułami nie prowadził postępowania w tym zakresie, zatem Sąd także nie mógł do tego zarzutu odnieść się.

Sąd dostrzegł pewne mankamenty zaskarżonej decyzji: organ w sentencji użył sformułowania: "sprzeciw oddalić", zamiast rozstrzygnięcia dotyczącego rozpatrywanej sprawy, którą było – zgodnie z art. 255 pkt 9 p.w.p. unieważnienie prawa ochronnego na skutek złożonego sprzeciwu uznanego przez uprawnionego za bezzasadny, ale to uchybienie wobec prawidłowego określenia sprawy (o unieważnienie ...) nie mogły stanowić podstawy do uwzględnienia skargi.

Mając powyższe na uwadze skargę uznano za nieuzasadnioną. Dlatego też Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a., skargę oddalił.