drukuj    zapisz    Powrót do listy

6032 Inne z zakresu prawa o ruchu drogowym, , Samorządowe Kolegium Odwoławcze, oddalono skargę, II SA/Bd 835/20 - Wyrok WSA w Bydgoszczy z 2020-12-02, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Bd 835/20 - Wyrok WSA w Bydgoszczy

Data orzeczenia
2020-12-02 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2020-09-07
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy
Sędziowie
Grzegorz Saniewski
Jarosław Wichrowski
Jerzy Bortkiewicz /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6032 Inne z zakresu prawa o ruchu drogowym
Sygn. powiązane
II GSK 1378/21 - Wyrok NSA z 2024-01-30
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
oddalono skargę
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jerzy Bortkiewicz (spr.) Sędziowie sędzia WSA Jarosław Wichrowski sędzia WSA Grzegorz Saniewski po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 grudnia 2020 r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2020 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do wykonywania badań technicznych pojazdów oddala skargę.

Uzasadnienie

U z a s a d n i e n i e:

Starosta G. decyzją z dnia [...] maja 2020 r., nr [...], na podstawie art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 110), zwanej dalej: "u.p.r.d." cofną diagnoście - J. K., zwanemu dalej: "skarżącym", uprawnienie do wykonywania badań technicznych pojazdów.

Organ I instancji powyższe rozstrzygnięcie oparł o następujące ustalenia i rozważania:

Prokuratura Rejonowa [...] nadzorowała dochodzenie o sygn. [...] przeciwko skarżącemu podejrzanemu o popełnienie przestępstwa z art. 271 § 1 kk.

W toku postępowania prokuratury ustalono, że skarżący w dniu [...] października 2017 r. w Stacji Kontroli Pojazdów w Ł., będąc uprawnionym diagnostą poświadczył nieprawdę w wydanym zaświadczeniu nr [...] o przeprowadzonym badaniu technicznym bez przeprowadzenia wszystkich czynności podlegających kontroli diagnostycznej w postaci sprawdzenia cech identyfikacyjnych oraz ustalenia i porównania zgodności faktycznych danych pojazdu z danymi w dowodzie rejestracyjnym. Bezsporne pozostaje, że skarżący w dniu [...].10.2017 r. nie przeprowadził badania technicznego pojazdu marki [...] o nr rej. [...] w sposób prawidłowy i poświadczył nieprawdę w wydanym ww. zaświadczeniu o przeprowadzeniu badania technicznego, wpisując nieprawidłowe cechy indentyfikacyjne pojazdu (numeru VIN). W trzech miejscach na pojeździe tj. na podszybiu, na progu i w komorze silnika widnieje nr VIN [...], a w wydanym ww. zaświadczeniu został wpisany nr VIN taki [...]. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, "w sytuacji braku zgodności zapisów numeru identyfikacyjnego pojazdu (VIN) ze stanem faktycznym badanie techniczne powinno się zakończyć wynikiem negatywnym" (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 20 kwietnia 2018 r., sygn. III SA/Łd 27/18, LEX nr 2493838).

Zgodnie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego nie ma znaczenia sposób ujawnienia dopuszczenia się przez diagnostę naruszania art. 84 ust. 3 pkt 2 u.p.r.d. "starosta może cofnąć diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych nie tylko wtedy, gdy ten dopuści się naruszeń w toku kontroli, ale również, gdy w innej sytuacji wyjdzie na jaw jego nierzetelność" (uchwała (7) Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 marca 2012 r., sygn. II GPS 2/11, LEX nr 1124034). Aktualne orzecznictwo również wskazuje, iż nie ma znaczenia źródło powzięcia przez organ informacji o niezgodnym z prawem działaniu diagnosty, np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 17 kwietnia 2019 r., sygn. III SA/Po 794/18, LEX nr 2657351.

Starosta G. działając na podstawie przepisów Ustawy Prawo o ruchu drogowym - art. 84 ust. 4 zobligowany jest do cofnięcia uprawnień na okres 5 lat, liczony od dnia uprawomocnienia się niniejszej decyzji.

W odwołaniu od powyższej decyzji, skarżący wniósł o: 1/ uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania lub przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Starostę G. ; 2/ o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania toczącego się przed Sądem Rejonowym w T. pod sygn. akt II K 1181/19, w celu ustalenia podstawy wydanego wyroku, okoliczności zarzucanego skarżącemu czynu, okoliczności będących podstawą warunkowego umorzenia postępowania, faktu, że samochód, który został poddany przez niego badaniu technicznemu to nie ten sam samochód, który był przedmiotem postępowania karnego; 3)przeprowadzenie dowodu z przesłuchania skarżącego i świadków, którzy byli zaangażowani w ww. postępowanie karne; 4) z dokumentu zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu nr [...] zaświadczającego przeprowadzenie badania dnia [...] października 2017 r. przez skarżącego samochodu marki [...] dnia [...] października 2017 r., nr VIN [...] na okoliczność wykonania przez odwołującego badania technicznego pojazdu zgodnie ze stanem faktycznym i prawnym.

Skarżący zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów:

I/ postępowania - art. 107 § 3 kpa, poprzez brak jego zastosowania i niezamieszczenie w uzasadnieniu decyzji prawidłowego i pełnego uzasadnienia faktycznego i prawnego decyzji, w szczególności brak w decyzji faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej;

II/ postępowania, tj. art. 7 w zw. z art. 77 § 1 w zw. z art. 80 kpa, poprzez brak zebrania i rozważenia w sposób kompletny materiału dowodowego, niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy, niepodjęcie działań zmierzających do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego przedmiotowej sprawy i w konsekwencji braku wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego przedmiotowej sprawy w tym przede wszystkim przesłuchania skarżącego i świadków w sprawie oraz uznanie, iż materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy pozwala na wydanie przedmiotowej decyzji, pomimo wątpliwości powstałych na tle zebranego materiału, co spowodowało błędne uznanie, iż zaszły przesłanki określone w art. 84 ust. 3 pkt 2 u.p.r.d. i zasadne jest zastosowanie art. 84 ust. 4 powyższej ustawy;

III/ prawa materialnego, tj. art. 84 ust. 3 pkt 2 u.p.r.d., poprzez jego błędną wykładnie i przyjęcie, że diagnosta swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wydania zaświadczenia pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami, co skutkowało wydaniem decyzji o cofnięciu uprawnień diagnosty skarżącemu;

IV/ prawa materialnego, tj. art. 2, art. 31 ust. 1 i art. 32 Konstytucji RP poprzez uznanie, iż cofnięcie uprawnień diagnoście jest obligatoryjne niezależnie od stopnia przewinienia, co jest sankcją oczywiście nieadekwatną i niewspółmiernie dolegliwą, sprzeczną z zasadą sprawiedliwości społecznej, proporcjonalności oraz równości wobec prawa wyrażonymi we wskazanych przepisach Konstytucji;

V/ przepisów prawa materialnego, tj. art. 42 ust. 3 konstytucji RP poprzez jego nieprawidłową wykładnie i w konsekwencji niezastosowanie, mimo iż w stosunku do skarżącego wydano wyrok warunkowo umarzający postępowanie, w którym ustalenie winy nie ma charakteru ostatecznego, a więc nie powinno powodować skutku procesowego w postaci uchylenia podstawowej dyrektywy procesu karnego, jaką jest domniemanie niewinności oskarżonego, mimo to organ uznał, iż skarżący dopuścił się zarzucanego mu czynu.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze, decyzja z dnia [...] lipca 2020 r., nr [...], na podstawie art. 84 ust. 3 pkt 2 u.p.r.d., art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256), zwanej dalej: "k.p.a.", utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

Organ odwoławczy powyższe rozstrzygnięcie oparł o następujące ustalenia i rozważania:

Na mocy przepisu art. 84 ust. 3 pkt 2 u.p.r.d., starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, stwierdzono wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

Decyzja o cofnięciu uprawnień ma charakter związany. O tym więc, czy nastąpi wydanie decyzji o odebraniu uprawnień diagnoście decydują obiektywne okoliczności zaistniałe w stanie faktycznym (wydanie zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami).

Mimo, że przepis art. 84 ust. 3 łączy ujawnienie wydania przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami, które ujawnione zostało w wyniku przeprowadzonej kontroli, to w orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalony jest pogląd, zgodnie z którym sposób ujawnienia dopuszczenia się przez diagnostę naruszenia określonego w art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. nie ma znaczenia dla oceny możliwości zastosowania sankcji przewidzianej w tym przepisie oraz, że ze względów celowościowych i logicznych nie do przyjęcia jest stanowisko, zgodnie z którym jedynie ujawnione w trakcie kontroli uchybienia w pracy diagnosty, zatrudnionego w stacji kontroli pojazdów, stanowią wyłączną podstawę cofnięcia uprawnień. Przepis art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d., jak należy przyjąć, odwołuje się do jednego ze źródeł informacji o takich uchybieniach, natomiast nie wyklucza ich uzyskania także z innych źródeł, w tym wyroku sądu karnego (por. uchwała NSA z dnia 12 marca 2012 r., sygn. akt: II GPS 2/11, ONSAiWSA 2012/3/37; wyrok NSA z dnia 19 czerwca 2013 r., sygn. akt: II GSK 410/12, LEX nr 1558782; wyrok NSA z dnia 20 listopada 2013 r. sygn. akt: II GSK 529/12, LEX nr 1558843). Ponadto brak jest racjonalnych przesłanek do wykluczenia możliwości wszczęcia postępowania administracyjnego w przedmiocie cofnięcia uprawnień, gdy informacje o wydaniu przez diagnostę zaświadczenia albo dokonaniu wpisu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami zostały uzyskane podczas analizy akt w innej sprawie lub pochodzą od innych organów (por. wyrok WSA w Łodzi z dnia 20 czerwca 2013 r., sygn. akt: III SA/Łd 428/13, LEX nr 1437688). Powyższe, ugruntowane stanowisko judykatury sprawia, iż nie możne być uznany za uzasadniony zarzut naruszenia przez organ I instancji art. 83b ust. 2 pkt 1 p.r.d.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, organ wskazał dlaczego nie było możliwe przeprowadzenie kontroli, o której mowa w art.83b ust. 2 u.p.r.d.

Postępowanie w przedmiotowej sprawie wszczęte zostało z urzędu, w związku z żądaniem Prokuratora Rejonowego [...]. Do wniosku o wszczęcie postępowania dołączony został odpis wyroku Sądu Rejonowego w T. z dnia [...] stycznia 2019 r., sygn. akt: II K 1181/18, którym warunkowo umorzono postępowanie wobec skarżącego, oskarżonego o to, że w dniu [...] października 2017 r. w Ł., w Stacji Kontroli Pojazdów przy ul. [...], będąc uprawnionym diagnostą poświadczył nieprawdę w wydanym zaświadczeniu o przeprowadzeniu badania technicznego pojazdu nr [...] w ten sposób, że po wykonaniu badania technicznego pojazdu marki [...] o nr rej. [...] wpisał nieprawidłowe znaki identyfikacyjne nr VIN, tj. o przestępstwo z art. 271 § 1 kk. Sąd uznał, że badanie techniczne przeprowadzone przez skarżącego nie obejmowało wszystkich wymaganych prawem czynności podlegających kontroli diagnostycznej w postaci sprawdzenia cech identyfikacyjnych oraz ustalenia i porównania zgodności faktycznych danych pojazdu z danymi w dowodzie rejestracyjnym lub odpowiadającym mu dokumencie. Wyrok warunkowo umarzający postępowanie, podobnie jak wyrok skazujący, przypisuje sprawstwo w popełnieniu przestępstwa. Zwrócić należy uwagę, iż zgodnie z art. 66 § 1 kk, do podstawowych przesłanek dopuszczalności warunkowego umorzenia postępowania należy ustalenie, że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości. A zatem wbrew wywodom zawartym w odwołaniu, skoro o warunkowym umorzeniu sąd orzeka wyrokiem, to dochodzi do obalenia domniemania niewinności, a tym samym do udowodnienia winy.

Zgodnie z art. 76 § 1 k.p.a. dokumenty urzędowe sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy państwowe w ich zakresie działania stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Wyrok sądu, w tym również wyrok warunkowo umarzający postępowanie karne, jest dokumentem urzędowym w rozumieniu przywołanego przepisu, a organy administracji publicznej są związane sentencją wyroku skazującego co do stwierdzonego wyrokiem faktu popełnienia czynu zabronionego. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 maja 2019 r., sygn. akt: II OSK 1935/17, LEX nr 2690483 "Prejudycjalność prawomocnego wyroku skazującego wydanego w postępowaniu karnym polega na związaniu sądu administracyjnego ustaleniami co do popełnienia przestępstwa. Oznacza to, iż sąd administracyjny nie może dokonywać tych samych ustaleń, których dokonał sąd karny co do popełnienia przestępstwa, a w szczególności nie może podważać ustaleń organu administracji publicznej, jeżeli są one zgodne z ustaleniami prawomocnego wyroku skazującego, i obowiązany jest zaakceptować ustalenia tego organu, jeżeli pozostają one w zgodzie z ustaleniami karnego wyroku skazującego." W ocenie organu odwoławczego powyższa teza będzie miała również zastosowanie do wyroku, którym sąd warunkowo umorzył postępowanie, gdyż przesłanką zastosowania tej instytucji jest, zgodnie z art. 66 § 1 kk, m.in. fakt, że okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości. W świetle powyższych uwag, za nieuzasadniony uznać należy podniesiony w odwołaniu zarzut, że organ I instancji naruszył przepisy prawa procesowego poprzez zaniechanie wyczerpującego zebrania oraz rozpatrzenia materiału dowodowego.

Za uzasadniony uznać należy podniesiony w odwołaniu zarzut braku prawidłowego uzasadnienia decyzji przez organ I instancji.

W ocenie organu odwoławczego ustalenia organu I instancji, jak i wydana na ich podstawie decyzja są zgodne z prawem.

W skardze wniesionej do Sądu, skarżący wniósł o:

1) uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej jej decyzji starosty [...] z dnia [...] maja 2020 r. i umorzenie postępowania lub przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Staroście [...],

2) dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania toczącego się przed Sądem Rejonowym w T. pod sygn. akt II K 1181/19, w celu ustalenia podstawy wydanego wyroku, okoliczności zarzucanego skarżącemu czynu, okoliczności będących podstawą warunkowego umorzenia postępowania, faktu, że samochód, który został poddany przez niego badaniu technicznemu to nie ten sam samochód, który był przedmiotem postępowania karnego,

3) zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa według norm przepisanych,

4) wstrzymanie przez organ wykonania za-skarżonej decyzji,

5) wstrzymanie przez Sąd wykonania zaskarżonej decyzji, na wypadek, gdyby organ nie wstrzymał wykonania decyzji na skutek wniosku, o którym mowa powyżej,

6) rozpoznanie sprawy na rozprawie.

Skarżący zarzucił naruszenie:

I/ przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, tj. art. 107 § 3 k.p.a., poprzez brak jego zastosowania i niezamieszczenie w uzasadnieniu decyzji prawidłowego i pełnego uzasadnienia faktycznego i prawnego decyzji, w szczególności brak w decyzji faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej;

II/ przepisów j/w, tj. art. 7 w zw. z art. 77 § 1 w zw. z art. 80 k.p.a., przez brak zebrania i rozważenia w sposób kompletny materiału dowodowego, niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy i w konsekwencji brak wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego przedmiotowej sprawy w tym przede wszystkim przesłuchania skarżącego i świadków w sprawie oraz uznanie, iż materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy pozwala na wydanie przedmiotowej decyzji, pomimo wątpliwości powstałych na tle zebranego materiału, co spowodowało błędne uznanie, iż zaszły przesłanki określone w art. 84 ust. 3 pkt 2 u.p.r.d. i zasadne jest zastosowanie art. 84 ust. 4 powyższej ustawy;

III/ przepisów prawa materialnego, tj. art. 84 ust. 3 pkt 2 u.p.r.d., poprzez jego błędną wykładnie i przyjęcie, że diagnosta swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wydania zaświadczenia pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami, co skutkowało wydaniem decyzji o cofnięciu uprawnień diagnosty skarżącemu;

IV/ przepisów prawa materialnego, tj. art. 2, art. 31 ust. 1 i art. 32 Konstytucji RP poprzez uznanie, iż cofnięcie uprawnień diagnoście jest obligatoryjne i niezależnie od stopnia przewinienia, co jest sankcją oczywiście nieadekwatną i niewspółmiernie dolegliwą, sprzeczną z zasadą sprawiedliwości społecznej, proporcjonalności oraz równości wobec prawa wyrażonymi we wskazanych przepisach Konstytucji;

V/ prawa materialnego, tj. art. 42 ust. 3 konstytucji RP poprzez jego nieprawidłową wykładnie i w konsekwencji niezastosowanie, mimo iż w stosunku do skarżącego wydano wyrok warunkowo umarzający postępowanie, w którym ustalenie winy nie ma charakteru ostatecznego, a więc nie powinno powodować skutku procesowego w postaci uchylenia podstawowej dyrektywy procesu karnego, jaką jest domniemanie niewinności oskarżonego, mimo to organ uznał, iż skarżący dopuścił się zarzucanego mu czynu.

W uzasadnieniu skargi zasadniczo wskazano, co następuje:

Skarżący przeprowadził badanie techniczne samochodu marki [...] dnia [...] października 2017 r., nr VIN [...], nr rej. [...], co dokumentuje zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym nr [...] z dnia [...] października 2017 r. W przedmiotowym zaświadczeniu zgodnie ze stanem faktycznym figuruje informacja o poddaniu badaniu samochodu koloru srebrnego wyprodukowanego 2002 roku. Z kolei w akcie oskarżenia mowa jest o poświadczeniu nieprawdy w wydanym zaświadczeniu samochodu [...] o nr rej. [...], jednak z akt postępowania wynika, że nr VIN tego samochodu to [...] (opinia biegłego k. 95 - 97 v postępowania sygn. akt: II K 1181/18) auto koloru beżowego (k. 342 akt postępowania). Diagnosta skarżący wykonał badanie innego samochodu i w zaświadczeniu wskazał właściwe i prawidłowe dane w tym numer VIN oraz kolor, które różnią się od tych dot. samochodu, który był przedmiotem postępowania karnego. Wskazać należy, że istnieje prawdopodobieństwo, że osoba, która przyprowadziła samochód na badanie techniczne zamieniła przykładowo tablice rejestracyjne samochodu, pomyliła jego dokumenty lub dokonała fałszerstwa w postaci wprowadzenia na inny samochód tej marki nowych numerów VIN, a diagnosta w sposób nieświadomy i bez możliwości zweryfikowania powyższego wprowadzenia go w błąd, dokonał prawidłowych czynności sprawdzających numer VIN z dowodem rejestracyjnym pojazdu, które były ze sobą zgodne, co potwierdza, że diagnosta padł ofiarą oszustwa.

Ponadto wszyscy inni diagności, którzy występowali w sprawie nie przyznawali się również do winy wskazując wprost, że w zaświadczeniach przez nich wystawionych dla samochodu [...] o nr rej. [...], wpisywane były prawidłowe dane przedmiotowego pojazdu. Powyższe okoliczności wskazują na manipulację związaną z dokumentacją samochodu po stronie osoby, która auto przyprowadziła do badania technicznego do ostatniego z diagnostów.

W stosunku do skarżącego, sąd zastosował warunkowe umorzenie postępowania w związku z czym nie jest on osobą karaną, status osoby niekaranej był dla niego priorytetem w tamtym momencie, nie było wymagane przyznanie się przez niego do winy, takiego przyznania wprost nie ma także w dokumentacji zgromadzonej w trakcie postępowania karnego. Wyrok warunkowo umarzający postępowania nie przesądza o winie skarżącego i tylko dlatego zgodził się on na takie zamknięcie sprawy będąc ponadto przeświadczonym, że nie będzie to miało żadnego wpływu na tok ew. postępowania administracyjnego.

Ustalenia poczynione przez prokuraturę nie stanowią podstawy do wydania decyzji w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty pojazdów mechanicznych.

Wyrok warunkowo umarzający, wbrew stanowisku organu, nie jest wyrokiem skazującym ani przesądzającym o winie oskarżonego. W doktrynie oraz orzecznictwie utarło się, iż "W wyroku tym Trybunał, udzielając pozytywnej odpowiedzi na pytanie o zgodność art. 342 KPK iv zw. z art. 341 § 2 KPK z art. 42 ust. 3 Konstytucji RP, stwierdził w uzasadnieniu m.in., że ustalenie winy w orzeczeniu o warunkowym umorzeniu postępowania nigdy nie ma charakteru ostatecznego, a więc nie powinno "powodować skutku procesowego w postaci uchylenia podstawowej dyrektywy procesu karnego, jaką jest domniemanie niewinności oskarżonego". Dalej w uzasadnieniu dodano, że orzeczenie takie "zawiera procesowe ustalenie sprawstwa natomiast nie rozstrzyga w taki sposób o winie". Pogląd o prowizorycznym przypisaniu przestępstwa i wynikającym z tego przepisu obaleniu domniemania niewinności powtórzył Trybunał jeszcze w wielu miejscach." (Kodeks karny. Komentarz, red. prof. dr hab. Ryszard Stefański, Rok: 2019, Wydanie: 24).

Wojewódki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2018 r w sprawie o sygn. akt III SA/Łd 409/16 wskazał, iż " ...Nie jest rolą diagnostów interpretowanie obowiązujących przepisów. Dlatego jeżeli treść przepisów w zakresie obowiązków, w tym wypadku formalnoprawnych, nie jest jednoznaczna, rozbieżności w tym zakresie nie powinny rodzić sankcji dla diagnosty. Sąd iv obecnym składzie podziela stanowisko WSA w Łodzi wyrażone w wyroku z dnia 1 kwietnia 2014 r. sygn. III SA/Łd 1196/13 , że jeżeli zachowanie diagnosty nie było ewidentnym naruszeniem przepisów, to wszelkie wątpliwości należy tłumaczyć na korzyść diagnosty. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 marca 2018 r. sygn. akt II GSK 1664/16 (dostępny: www.nsa.gov.pl) stwierdził, że proporcjonalność i adekwatność sankcji administracyjnej nakładanej na podstawie art. 84 ust. 3 ustawy - Prawo o ruchu drogowym każdorazowo pozostaje w ścisłym związku ze stanem faktycznym ustalonym w postępowaniu prowadzonym w sprawie cofnięcia uprawnień diagnosty siłą rzeczy, skoro chodzi o cofnięcie uprawnień, z którymi skorelowane są w oczywisty wręcz sposób konkretne obowiązki, jest i musi być odnoszona do oceny treści, wagi i znaczenia obowiązków, którym diagnosta uchybił wykonując powierzone mu i ważkie z punktu widzenia bezpieczeństwa ruchu drogowego zadania. Zadania i obowiązki te mają walor normatywny - wynikają z przepisów prawa, a mianowicie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz rozporządzenia z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów /.../. Rolą organu administracji, a następnie (ewentualnie) także rolą sądu administracyjnego jest każdorazowe dokonanie oceny, czy występujące w danej sprawie uchybienia mogą dawać podstawę do zastosowania art. 84 ust. 3 p.r.d., co zawsze wymaga zindywidualizowanej oceny, czy stwierdzone podczas kontroli przez organ administracji publicznej nieprawidłowości rzeczywiście były tego rodzaju, iż obiektywnie mogły stanowić podstawę wydania decyzji o cofnięciu uprawnienia diagnoście.".

W odpowiedzi na skargę, organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:

Skarga okazała się niezasadna.

Ocena zaskarżonej decyzji przeprowadzona w zakresie wynikającym z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) i art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej zwaną: "p.p.s.a.", nie potwierdza, aby w toku postępowania administracyjnego uchybiono prawu materialnemu, oraz prawu procesowemu, w sposób uzasadniający uchylenie zaskarżonej decyzji.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonego rozstrzygnięcia stanowiły przepisy p.r.d., w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z treścią art. 84 ust. 1 p.r.d., badanie techniczne pojazdów wykonuje zatrudniony w stacji kontroli pojazdów uprawniony diagnosta. Starosta wydaje uprawnienie do wykonywania badań technicznych jeżeli osoba ubiegająca się o jego wydanie posiada wymagane wykształcenie techniczne i praktykę, odbyła wymagane szkolenie oraz zdała egzamin kwalifikacyjny (ust. 2). W myśl ust. 3 art. 84 ww. ustawy, starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83b ust. 2 pkt 1, stwierdzono:

1) przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania;

2) wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

W brzmieniu obowiązującym w dacie dokonania spornego badania technicznego przepis odsyłał do art. 83 ust. 6 p.r.d. Wskazać w tym miejscu należy, że przepis art. 83 ust. 6 został uchylony ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 21 marca 2012 r. sygn. akt II GPS 2/11, podjętej w składzie siedmiu sędziów stwierdził, że "sposób ujawnienia dopuszczenia się przez diagnostę naruszenia określonego w art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym nie ma znaczenia dla oceny możliwości zastosowania sankcji przewidzianej w tym przepisie". Sąd rozpoznający przedmiotową skargę pogląd ten w pełni podziela, a co więcej jest nim związany na mocy art. 269 § 1 ustawy p.p.s.a.

Wymóg ustawowy w tym zakresie znajduje swoje odzwierciedlenie również w treści rozporządzenia wykonawczego do ustawy Prawo o ruchy drogowym określającego prawidłowy przebieg badania technicznego pojazdów – rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (w dacie badania tekst jedn. Dz.U. z 2015 r. poz. 776 ze zm., dalej "rozporządzenie"). Zgodnie bowiem zarówno z § 2 ust. 1 pkt 1 jak i pkt 2 rozporządzenia wykonawczego diagnosta w trakcie badania technicznego zobowiązany jest do identyfikacji pojazdu. Jak wynika z § 5 pkt 6 ww. rozporządzenia, w przypadku stwierdzenia niezgodności numeru VIN albo numeru nadwozia, podwozia lub ramy umieszczonych w pojeździe oraz na tabliczce znamionowej pojazdu z danymi zawartymi w dokumencie, o którym mowa w § 2 ust. 1 pkt 1 lit. a (tj. m.in. w dowodzie rejestracyjnym), uprawniony diagnosta wydaje zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu z wynikiem negatywnym, wpisuje tę niezgodność do zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu i do rejestru.

Poza sporem nadto pozostaje, że prawomocnym wyrokiem wyroku Sądu Rejonowego w T. z dnia [...] stycznia 2019 r., sygn. akt: II K 1181/18, którym warunkowo umorzono postępowanie wobec skarżącego, oskarżonego o to, że w dniu [...] października 2017 r. w Ł., w Stacji Kontroli Pojazdów przy ul. [...], będąc uprawnionym diagnostą poświadczył nieprawdę w wydanym zaświadczeniu o przeprowadzeniu badania technicznego pojazdu nr [...] w ten sposób, że po wykonaniu badania technicznego pojazdu marki [...] o nr rej. [...] wpisał nieprawidłowe znaki identyfikacyjne nr VIN, tj. o przestępstwo z art. 271 § 1 kk. Sąd uznał, że badanie techniczne przeprowadzone przez stronę nie obejmowało wszystkich wymaganych prawem czynności podlegających kontroli diagnostycznej w postaci sprawdzenia cech identyfikacyjnych oraz ustalenia i porównania zgodności faktycznych danych pojazdu z danymi w dowodzie rejestracyjnym lub odpowiadającym mu dokumencie.

Odnosząc się do zarzutu skargi, dotyczącego zakwestionowania przypisania skarżącemu winy, w pierwszej kolejności należy stwierdzić, że nie zapadł w postępowaniu karnym wobec skarżącego wyrok skazujący co do popełnienia przestępstwa. Z pewnością zatem ww. wyrok Sądu Rejonowego w T. warunkowo umarzający wobec skarżącego postępowanie o przestępstwo z art. 271 § 1 kodeksu karnego (kk), nie wiąże sądu administracyjnego w niniejszej sprawie, w rozumieniu art. 11 p.p.s.a. Tym bardziej wyrok ten nie wiązał bezpośrednio organów administracji publicznej. Nie oznacza to jednakże, wbrew oczekiwaniu strony skarżącej, że organy administracji publicznej nie mogły czynić istotnych ustaleń w postępowaniu administracyjnym bezpośrednio związanym podmiotowo i przedmiotowo z istotą przestępstwa, co do którego powyższy prawomocny wyrok jednoznacznie przesądził popełnienie przez skarżącego przestępstwa z art. 271 § 1 kk. Wskazać należy, że w myśl powyższego przepisu karnego, funkcjonariusz publiczny lub inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu, która poświadcza w nim nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Nie może budzić wątpliwości, że powyższy wyrok stanowi dokument urzędowy, o którym mowa w art. 76 § 1 k.p.a., a więc stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo stwierdzone. Prawomocny wyrok warunkowo umarzający skarżącemu postępowanie karne wskazuje wprost na winę skarżącego w popełnieniu czynu, albowiem zgodnie z art. 66 § 1 kk: sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Podzielić należy stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w wyroku z 9 stycznia 2002 r., sygn. akt III KKN 303/00: "Warunkowe umorzenie postępowania jest immanentnie związane ze stwierdzeniem winy. Jest oczywiste, że dokonanie oceny czy wina jest znaczna, czy też nie jest znaczna, wymaga pierwotnego uznania, że sprawca czynu zabronionego w ogóle ponosi winę". Z powyższego i przytoczonego wyżej przepisu art. 66 § 1 k.k. wynika więc, że z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania może skorzystać tylko ten sprawca, którego winę w popełnieniu zarzuconego czynu stwierdzono, a także okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości, przy spełnieniu oczywiście pozostałych przesłanek. Powyższe oznacza także, że sąd umarzając warunkowo postępowanie karne w stosunku do skarżącego musiał ocenić okoliczności popełnienia tego czynu jako nie budzące wątpliwości. Należy mieć na względzie także to, że art. 66 § 3 k.p.a. – przeprowadzenie dowodu przeciwko treści dokumentu – w przypadku takiego dokumentu jak wyrok sądu, prowadzi do wzruszenia i zmiany tego wyroku (wznowienia postępowania, stwierdzenia nieważności), a na istnienie takich dowodów strona skarżąca w niniejszej sprawie nie wskazała.

Wbrew zarzutom skargi, organy nie naruszyły norm procesowych, odmawiając przeprowadzenia dowodów, mających na celu dokonanie odmiennych ustaleń faktycznych, niż te, które zostały przyjęte w ww. wyroku Sądu Rejonowego w T..

Sąd nadto zwraca uwagę na to, że nie może być tolerowana taka sytuacja, że w jednym postępowaniu (karnym) skarżący godzi się z uznaniem swojej winy w zarzucanym mu przestępstwie (czego nie można mylić z wyartykułowaniem przyznania się do winy) i w związku z tym korzysta z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania, zamiast wyroku skazującego, a w drugim postępowaniu (administracyjnym) dotyczącym tej samej sytuacji i okoliczności popełnienia czynu próbuje wskazywać na całkowity brak swojej winy po to, aby uzyskać inną korzyść – uniknięcie cofnięcia uprawnień diagnosty.

Sąd, dokonując kontroli zgodności z prawem wydanej decyzji, stwierdza, że zarówno organ I jak i II instancji działały zgodnie z obowiązującym prawem, a dolegliwe konsekwencji działania sprzecznego z prawem, które dotknęły skarżącego znajdują uzasadnienie w dążeniu ustawodawcy do wyeliminowania nierzetelnych diagnostów, mogących stanowić zagrożenie dla porządku prawnego, bezpieczeństwa obywateli i środowiska. Istotnym jest, że czyn skarżącego stanowi przestępstwo i na gruncie obowiązujących ww. przepisów, po przeprowadzeniu badania pojazdu, winien był wydać zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu z wynikiem negatywnym, a zakończył badanie wynikiem pozytywnym. Stanowisko organów znajduje oparcie w utrwalonym, jednoznacznym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego. W szczególności z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 września 2015 r., sygn. II GSK 1768/14 wskazano, że: "1. Sformułowanie, że uprawniony organ "cofa" diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych w razie stwierdzenia okoliczności określonych w art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d. jednoznacznie wskazuje, że żadne inne okoliczności nie mogą być brane pod uwagę. W razie ustalenia, że okoliczności te zaistniały, organ nie ma swobody w podjęciu decyzji, lecz jest zobligowany do cofnięcia uprawnień. 2. Na odpowiedzialność skarżącego wynikającą z przepisu art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d. nie mogą mieć wpływu okoliczności wystąpienia stwierdzonych uchybień, ich ilościowego stosunku do badań prawidłowo przeprowadzonych przez skarżącego, a także tego, czy popełnione uchybienia miały charakter rażący w tym sensie, że wpływały bezpośrednio na wystąpienie realnego niebezpieczeństwa dla życia i zdrowia na drodze." Podobnie w uzasadnieniu wyroków NSA z 10 września 2015 r. sygn. II GSK 1474/14, z 25 września 2014 r., sygn. II GSK 1214/13: Aby zaistniała odpowiedzialność administracyjna diagnosty, musi on zatem wydać zaświadczenie albo dokonać wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami. Decyzja nie jest uzależniona od motywów, którymi kierował się diagnosta, naruszając art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d.

W konsekwencji powyższego, nie są zasadne zarzuty skargi.

Należy dodać, że brak jest warunków do uznania, aby w tej sytuacji przepis art. 84 ust. 3 u.r.d. pozostawał w sprzeczności z art. 2, art. 31 ust. 1 i art. 32 Konstytucji RP. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zadał pytanie prawne do TK postanowieniem z dnia 19 maja 2016 r. – sygn. III SA/Po 1167/15 - dotyczące oceny konstytucyjności art. 84 ust. 3 pkt. 1 i 2 u.r.d., a Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z dnia 19 grudnia 2017 r. sygn. P 16/16 umorzył postępowanie w tej sprawie. Jak wynika z uzasadnienia wskazanego rozstrzygnięcia, Trybunał wskazał, m. in., na jednolite orzecznictwo w tym zakresie, a także, że art. 84 ust. 3 u.r.d. musi być stosowany w sposób ścisły, po wnikliwym zbadaniu stanu faktycznego konkretnej sprawy (por. także wyrok NSA z dnia 11 kwietnia 2018 r., sygn. akt II GSK 1830/16). Sąd podziela również przyjęty pogląd, że odpowiedzialność diagnosty za stwierdzone naruszenia ma charakter zobiektywizowany, co oznacza, że poniesienie przez niego odpowiedzialności oparte jest tylko i wyłącznie na przypisaniu sprawcy naruszenia przepisów prawa administracyjnego. Natomiast strona podmiotowa czynu, czyli stopień zawinienia sprawcy, czy jego motywacje, pozostają bez znaczenia, gdyż żaden przepis u.r.d. - przy określeniu konsekwencji tego naruszenia - nie uwzględnia okoliczności leżących po stronie sprawcy naruszenia. Ponadto, diagnosta pełni funkcję publiczną, w związku z czym wymagana jest od niego szczególna staranność w wykonywaniu swoich czynności oraz przestrzeganie obowiązujących w tym zakresie przepisów. Skoro diagnosta uzyskał uprawnienia, to znaczy, że posiada odpowiednie wykształcenie i praktykę, można zatem od niego wymagać znajomości urządzeń, zasad podlegania tych urządzeń pod dozór techniczny jak i umiejętności sprawdzenia niezbędnych danych urządzeń - w razie zaistnienia ewentualnych wątpliwości. Diagnosta winien dochować szczególnej staranności. Celem regulacji prawnej ustanowionej na gruncie art. 84 ust. 3 u.r.d. jest odsunięcie od czynności diagnostycznych nierzetelnych diagnostów dokonujących wpisów do dowodów rejestracyjnych lub wystawiających zaświadczenia skutkujących dopuszczeniem do ruchu pojazdów niesprawnych bądź w istocie niesprawdzonych pod względem technicznym, co naraża na niebezpieczeństwo uszkodzenia ciała lub utraty życia osoby korzystające ze zgłoszonych do badań pojazdów jak i innych użytkowników drogi, nie mówiąc już o szkodach w mieniu. (zob. wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 5 czerwca 2007 r., sygn. akt II SA/Bd 333/07; wyrok NSA dnia 1 października 2008 r. sygn. akt I OSK 1450/07; wyrok NSA z dnia 3 grudnia 2013 r., sygn. akt II GSK 1251/12).

Podkreślić należy, że z treści art. 84 u.r.d. wynika jednoznacznie, że ustawodawca przywiązuje duże znaczenie do kwalifikacji i profesjonalizmu diagnosty uznając, iż w dużej mierze to od jego umiejętności i rzetelności zależy stan techniczny pojazdów znajdujących się w ruchu drogowym, a tym samym również i istotny aspekt bezpieczeństwa ruchu drogowego odnoszony do stanu technicznego dopuszczonych do ruchu i uczestniczących w nim pojazdów. Dlatego też diagności są podmiotami wyłącznie upoważnionymi do wykonywania badań technicznych pojazdów, z czym wiąże się wynikający z przepisów u.r.d. wymóg posiadania wykształcenia technicznego i praktyki oraz odbycia szkolenia zakończonego egzaminem z wynikiem pozytywnym. Dodać należy, że regulacjom normującym zdobywanie uprawnień diagnosty towarzyszą zawarte w art. 84 ust. 3 u.r.d. restrykcyjne zasady odpowiedzialności tej grupy zawodowej. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 marca 2018 r., sygn. akt II GSK 1664/16). Przepis ten, w przypadkach w nim przewidzianych, nakazuje staroście cofnięcie diagnoście uprawnień do wykonywania badań technicznych.

W świetle powyższych rozważań, należało też uznać, że wobec należytego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, brak było warunków do uwzględnienia w ramach art. 106 § 3 p.p.s.a., złożonego w skardze wniosku dowodowego.

Wobec powyższego, skarga podlegała oddaleniu, na podstawie art. 151 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt