Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Mirosław Trzecki Sędzia NSA Małgorzata Rysz Sędzia del. WSA Marek Sachajko (spr.) po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej J. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 2 grudnia 2020 r. sygn. akt II SA/Bd 835/20 w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Toruniu z dnia 8 lipca 2020 r. nr SKO-522-110/20 w przedmiocie cofnięcia diagnoście uprawnień do wykonywania badań technicznych pojazdów oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy (dalej "WSA", "Sąd pierwszej instancji") wyrokiem z 2 grudnia 2020r., II SA/Bd 835/20, oddalił skargę J.K. (dalej "skarżący") na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Toruniu (dalej "organ") z 8 lipca 2019 r., nr [...], w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnoście.

Sąd pierwszej instancji orzekał na podstawie następującego stanu sprawy.

Starosta G. decyzją z dnia 4 maja 2020 r., nr [...], na podstawie art. 84 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 110, dalej: "u.p.r.d.") cofnął diagnoście – J.K. uprawnienie do wykonywania badań technicznych pojazdów.

Decyzja powyższa wydana została w oparciu o materiały postępowania karnego. Z materiałów tych wynika, że Prokuratura Rejonowa Toruń-Wschód w Toruniu wszczęła postępowanie karne przeciwko skarżącemu podejrzanemu o popełnienie przestępstwa z art. 271 § 1 k.k. (sygn. akt [...]). W toku postępowania przygotowawczego ustalono, że skarżący w dniu 27 października 2017 r. w Stacji Kontroli Pojazdów w Ł., będąc uprawnionym diagnostą poświadczył nieprawdę w wydanym zaświadczeniu nr [...] o przeprowadzonym badaniu technicznym bez przeprowadzenia wszystkich czynności podlegających kontroli diagnostycznej w postaci sprawdzenia cech identyfikacyjnych oraz ustalenia i porównania zgodności faktycznych danych pojazdu z danymi w dowodzie rejestracyjnym. Bezsporne pozostaje, że skarżący w dniu 27 października 2017 r. nie przeprowadził badania technicznego pojazdu marki CITROEN XSARA PICASSO o nr rej. [...] w sposób prawidłowy i poświadczył nieprawdę w wydanym ww. zaświadczeniu o przeprowadzeniu badania technicznego, wpisując nieprawidłowe cechy indentyfikacyjne pojazdu (numeru VIN). W trzech miejscach pojazdu tj. na podszybiu, na progu i w komorze silnika widnieje nr VIN [...], a w wydanym ww. zaświadczeniu został wpisany nr VIN [...]. W sytuacji braku zgodności zapisów numeru identyfikacyjnego pojazdu (VIN) ze stanem faktycznym badanie techniczne powinno się zakończyć wynikiem negatywnym.

Organ stwierdził, powołując się na uchwałę NSA, że nie ma znaczenia sposób ujawnienia dopuszczenia się przez diagnostę naruszania art. 84 ust. 3 pkt 2 u.p.r.d. Starosta może cofnąć diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych nie tylko wtedy, gdy ten dopuści się naruszeń w toku kontroli, ale również, gdy w innej sytuacji wyjdzie na jaw jego nierzetelność (uchwała (7) Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 marca 2012 r., sygn. II GPS 2/11, LEX nr 1124034). Starosta G. działając na podstawie art. 84 ust. 4 ustawy - Prawo o ruchu drogowym - zobligowany jest do cofnięcia uprawnień na okres 5 lat, liczony od dnia uprawomocnienia się decyzji.

W odwołaniu od powyższej decyzji, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania lub przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Starostę G. oraz m.in. o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania toczącego się przed Sądem Rejonowym w Toruniu pod sygn. akt [...], w celu ustalenia podstawy wydanego wyroku, okoliczności zarzucanego skarżącemu czynu, okoliczności będących podstawą warunkowego umorzenia postępowania, faktu, że samochód, który został poddany przez niego badaniu technicznemu to nie ten sam samochód, który był przedmiotem postępowania karnego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Toruniu, decyzją z 8 lipca 2020 r., nr [...], na podstawie art. 84 ust. 3 pkt 2 u.p.r.d., art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256, dalej: "k.p.a."), utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że postępowanie w sprawie wszczęte zostało z urzędu, w związku z wnioskiem Prokuratora Rejonowego Toruń - Wschód w Toruniu. Do wniosku o wszczęcie postępowania dołączony został odpis wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 9 stycznia 2019 r., sygn. akt [...], którym warunkowo umorzono postępowanie wobec skarżącego, oskarżonego o to, że w dniu 27 października 2017 r. w Ł., w Stacji Kontroli Pojazdów przy ul. [...], będąc uprawnionym diagnostą poświadczył nieprawdę w wydanym zaświadczeniu o przeprowadzeniu badania technicznego pojazdu nr [...] w ten sposób, że po wykonaniu badania technicznego pojazdu marki Citroen Xsara Picasso o nr rej. [...] wpisał nieprawidłowe znaki identyfikacyjne nr VIN, tj. o przestępstwo z art. 271 § 1 k.k. Sąd karny uznał, że badanie techniczne przeprowadzone przez skarżącego nie obejmowało wszystkich wymaganych prawem czynności podlegających kontroli diagnostycznej w postaci sprawdzenia cech identyfikacyjnych oraz ustalenia i porównania zgodności faktycznych danych pojazdu z danymi w dowodzie rejestracyjnym lub odpowiadającym mu dokumencie. Wyrok warunkowo umarzający postępowanie, podobnie jak wyrok skazujący, przypisuje sprawstwo w popełnieniu przestępstwa. Zgodnie z art. 66 § 1 k.k., do podstawowych przesłanek dopuszczalności warunkowego umorzenia postępowania należy ustalenie, że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości. Organ wskazał, że zgodnie z art. 76 § 1 k.p.a. dokumenty urzędowe sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy państwowe w ich zakresie działania stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Wyrok sądu, w tym również wyrok warunkowo umarzający postępowanie karne, jest dokumentem urzędowym w rozumieniu przywołanego przepisu, a organy administracji publicznej są związane sentencją wyroku skazującego co do stwierdzonego wyrokiem faktu popełnienia czynu zabronionego. W ocenie organu odwoławczego ustalenia organu I instancji, jak i wydana na ich podstawie decyzja są zgodne z prawem.

W skardze wniesionej do Sądu, skarżący wniósł m.in. o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej decyzji starosty G. z dnia 4 maja 2020 r. i umorzenie postępowania lub przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Staroście G., jak również o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania toczącego się przed Sądem Rejonowym w Toruniu pod sygn. akt [...], w celu ustalenia podstawy wydanego wyroku, okoliczności zarzucanego skarżącemu czynu, okoliczności będących podstawą warunkowego umorzenia postępowania, faktu, że samochód, który został poddany przez niego badaniu technicznemu to nie ten sam samochód, który był przedmiotem postępowania karnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy stwierdził, że skarga okazała się niezasadna. Sąd ten dokonał analizy art. 84 ust. 1 p.r.d., wskazując, że badanie techniczne pojazdów wykonuje zatrudniony w stacji kontroli pojazdów uprawniony diagnosta. Starosta wydaje uprawnienie do wykonywania badań technicznych jeżeli osoba ubiegająca się o jego wydanie posiada wymagane wykształcenie techniczne i praktykę, odbyła wymagane szkolenie oraz zdała egzamin kwalifikacyjny (ust. 2). W myśl ust. 3 art. 84 ww. ustawy, starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83b ust. 2 pkt 1, stwierdzono: 1) przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania; 2) wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami. WSA opisał w uzasadnieniu wyroku także skutki ww. prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 9 stycznia 2019 r., sygn. akt: [...], którym warunkowo umorzono postępowanie wobec skarżącego. WSA wskazał, że organy nie naruszyły norm procesowych, odmawiając przeprowadzenia dowodów, mających na celu dokonanie odmiennych ustaleń faktycznych, niż te, które zostały przyjęte w ww. wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu. Sąd ten wskazał, że nie może być tolerowana taka sytuacja, że w jednym postępowaniu (karnym) skarżący godzi się z uznaniem swojej winy w zarzucanym mu przestępstwie i w związku z tym korzysta z dobrodziejstwa warunkowego umorzenia postępowania, zamiast wyroku skazującego, a w drugim postępowaniu (administracyjnym) dotyczącym tej samej sytuacji i okoliczności popełnienia czynu próbuje wskazywać na całkowity brak swojej winy po to, aby uzyskać inną korzyść – uniknięcie cofnięcia uprawnień diagnosty. Sąd pierwszej instancji stwierdził, że zarówno organ I, jak i II instancji działały zgodnie z obowiązującym prawem, a dolegliwe konsekwencji działania sprzecznego z prawem, które dotknęły skarżącego znajdują uzasadnienie w dążeniu ustawodawcy do wyeliminowania nierzetelnych diagnostów, mogących stanowić zagrożenie dla porządku prawnego, bezpieczeństwa obywateli i środowiska. Istotnym – zdaniem WSA - jest, że czyn skarżącego stanowi przestępstwo i na gruncie obowiązujących ww. przepisów, po przeprowadzeniu badania pojazdu, diagnosta winien był wydać zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu z wynikiem negatywnym, a zakończył badanie wynikiem pozytywnym. Sąd ten, powołując się na orzecznictwo NSA wskazał, że sformułowanie, że uprawniony organ "cofa" diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych w razie stwierdzenia okoliczności określonych w art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d. jednoznacznie wskazuje, że żadne inne okoliczności nie mogą być brane pod uwagę. W razie ustalenia, że okoliczności te zaistniały, organ nie ma swobody w podjęciu decyzji, lecz jest zobligowany do cofnięcia uprawnień. Na odpowiedzialność skarżącego wynikającą z przepisu art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d. nie mogą mieć wpływu okoliczności wystąpienia stwierdzonych uchybień, ich ilościowego stosunku do badań prawidłowo przeprowadzonych przez skarżącego, a także tego, czy popełnione uchybienia miały charakter rażący w tym sensie, że wpływały bezpośrednio na wystąpienie realnego niebezpieczeństwa dla życia i zdrowia na drodze. Aby zaistniała odpowiedzialność administracyjna diagnosty, musi on wydać zaświadczenie albo dokonać wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami. Decyzja w przedmiocie cofnięcia uprawnień nie jest uzależniona od motywów, którymi kierował się diagnosta, naruszając art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d. W konsekwencji powyższego WSA uznał, że zarzuty skargi nie są zasadne. Dodał także, że brak jest warunków do uznania, aby w tej sytuacji przepis art. 84 ust. 3 u.r.d. pozostawał w sprzeczności z art. 2, art. 31 ust. 1 i art. 32 Konstytucji RP. Mając na uwadze powyższe rozważania WSA skargę oddalił.

Skarżący wniósł skargę kasacyjną od powyższego wyroku WSA, zaskarżając to orzeczenie w całości domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny; ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i rozpoznanie skargi. Ponadto skarżący kasacyjnie wniósł o zasądzenie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Zaskarżonemu wyrokowi skarżący kasacyjnie zarzucił:

1. Na postawie art. 174 pkt 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej p.p.s.a.) naruszenie przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.

1. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c. p.p.s.a. w zw. z art. 133 § 1 oraz art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez wydanie zaskarżonego wyroku nie na podstawie całokształtu akt sprawy lecz w wyniku niedokładnego jej zbadania i oceny zachowania diagnosty oraz niepełnego i błędnego ustalenia stanu faktycznego, tj. z pominięciem dokonania oceny zachowania diagnosty w kontekście zakresu i pełnego zbadania sposobu przeprowadzenia badania technicznego, skutków i przyczyn naruszenia przepisów prawa przez diagnostę, a tym samym braku rozważenia czy ciężar popełnionego przez diagnostę uchybienia jest na tyle istotny, że daje podstawę do wydania orzeczenia o cofnięciu uprawnień na okres 5 lat, a także z pominięciem konieczności tłumaczenia istniejących wątpliwości na korzyść skarżącego;

2. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. 151 p.p.s.a. poprzez oddalenie przez WSA skargi strony w sytuacji, gdy decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego oraz Starosty G. zostały wydane z naruszeniem art. 6, 7, 8,10 § 1, 77, 79 w zw. z art. 80 oraz 107 w zw. z art. 140 k.p.a. poprzez:

a) niewystarczające i niepełne rozważenie materiału dowodowego, niedokładne wyjaśnienie i określenie stanu faktycznego i prawnego sprawy, co w konsekwencji doprowadziło do wadliwego wydania decyzji o cofnięciu skarżącemu uprawnień diagnosty;

b) błędne i niepełne uzasadnienie prawne i faktyczne decyzji,

c) prowadzenie sprawy z naruszeniem zasady zaufania publicznego wobec wydania decyzji o cofnięciu uprawnień wobec skarżącego przez organ I instancji, a następnie utrzymania tej decyzji przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze i Sąd w sytuacji, gdy w tożsamych przypadkach organ ten umarzał wszczęte postępowania dotyczące cofnięcia uprawnień wobec diagnostów samochodowych lub wiedząc o naruszeniu przez nich prawa takich postępowań nie wszczynał,

d) uniemożliwieniu odwołującemu wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań, przed wydaniem decyzji przez Starostę G.;

e) braku oceny następstw działania diagnosty i wpływu jego zachowania na bezpieczeństwo w ruchu drogowym, pełnego zbadania sposobu przeprowadzenia badania technicznego, skutków i przyczyn naruszenia przepisów prawa przez diagnostę, które powinny rzutować na możliwość zastosowania sankcji administracyjnej,

3. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. 106 § 3 p.p.s.a. poprzez nieuwzględnienie wniosku dowodowego w związku z uznaniem, że w sprawie doszło do należytego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy;

2. Na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego, tj.:

1. art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 w zw. z ust. 4 ustawy - Prawo o ruchu drogowym poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, poprzez nieprawidłowe zakwalifikowanie czynu diagnosty jako wypełniającego te normy, co w konsekwencji doprowadziło do uznania, że w przypadku przeprowadzenia przez diagnostę badania technicznego niezgodnego z określonym zakresem i sposobem wykonania oraz w następstwie wydania zaświadczenia z badania technicznego i dokonania wpisu w dowodzie rejestracyjnym nie istnieje możliwość zastosowania miarkowania konsekwencji wynikających z naruszeń prawa przez diagnostę, a tym samym nie doszło do rozważenia czy ciężar popełnionego przez diagnostę uchybienia jest na tyle istotny, że daje podstawę do wydania orzeczenia o cofnięciu uprawnień na okres 5 lat co skutkowało utrzymaniem w mocy decyzji Starosty G. i Samorządowego Kolegium Odwoławczego;

2. zastosowanie przepisu art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 w zw. z ust. 4 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, w przypadku niezgodności tego uregulowania z wyrażoną w art. 2 Konstytucji RP zasadą proporcjonalności, albowiem przepis ten jako unormowanie o charakterze sankcyjnym, nie określa gradacji kar ze względu na stopień winy, co prowadzi do karania diagnosty cofnięciem uprawnień, w każdym przypadku naruszenia przez niego procedury badania albo wydania zaświadczenia, bez względu na charakter, stopień zawinienia i skutki jego czynu, co w konsekwencji prowadzi do powstania sytuacji uniemożliwiającej ubieganie się o ponowne uprawnienia diagnosty wcześniej niż po upływie pięciu lat od dnia, w którym decyzja o cofnięciu uprawnienia stała się ostateczna. Skarżący kasacyjnie wniósł też o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania toczącego się przed Sądem Rejonowym w Toruniu pod sygn. akt [...], w celu ustalenia podstawy wydanego wyroku, okoliczności zarzucanego skarżącemu czynu, okoliczności będących podstawą warunkowego umorzenia postępowania, faktu, że samochód, który został poddany przez niego badaniu technicznemu to nie ten sam samochód, który był przedmiotem postępowania karnego,

Organ nie wniósł odpowiedzi na skargę kasacyjną .

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna okazała się bezzasadna.

Zgodnie z treścią art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (p.p.s.a.) postępowanie kasacyjne przed Naczelnym Sądem Administracyjnym podlega zasadzie związania granicami skargi kasacyjnej. Granice skargi kasacyjnej są wyznaczone przez zakres zaskarżenia orzeczenia sądu pierwszej instancji oraz podniesione i poddane konkretyzacji podstawy kasacyjne. Zgodnie z treścią art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Powyższe ustawowe podstawy kasacyjne wymagają od skarżącego kasacyjnie konkretyzacji poprzez sformułowanie tzw. zarzutów kasacyjnych. Jedynie w drodze wyjątku – w razie stwierdzenia przyczyn nieważności postępowania sądowego, o których mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a., lub podstaw z art. 189 p.p.s.a. – Naczelny Sąd Administracyjny jest upoważniony i zobowiązany do przekroczenia granic skargi kasacyjnej i wyjścia poza zakres zaskarżenia oraz zarzuty podniesione w skardze kasacyjnej (art. 183 § 1, art. 186 i art. 189 p.p.s.a.). Mając na względzie wskazane wyżej zasady postępowania kasacyjnego, wobec niestwierdzenia przyczyn nieważności postępowania sądowego oraz podstaw do zastosowania art. 189 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny ograniczył rozpoznanie sprawy do weryfikacji zarzutów skargi kasacyjnej, uznając je za pozbawione uzasadnionych podstaw.

Dokonując analizy zarzutu wskazanego w pkt 1.1 petitum skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że skarżący kasacyjnie podniósł zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisów postępowania sądowoadministracyjnego w zakresie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c. p.p.s.a. w zw. z art. 133 § 1 oraz art. 141 § 4 p.p.s.a. przez "wydanie zaskarżonego wyroku nie na podstawie całokształtu akt sprawy, lecz w wyniku niedokładnego jej zbadania z pominięciem gromadzenia materiału dowodowego, i braku oceny zachowania diagnosty w kontekście zakresu i pełnego zbadania sposobu przeprowadzenia badania technicznego, skutków i przyczyn naruszenia przepisów prawa przez diagnostę, a tym samym braku rozważenia, czy ciężar popełnionego przez diagnostę uchybienia jest na tyle istotny, że daje podstawę do wydania orzeczenia o cofnięciu uprawnień na okres 5 lat, a także wydanie wyroku oddalającego skargę z pominięciem konieczności tłumaczenia istniejących wątpliwości na korzyść skarżącego".

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że zarzut ten nie został prawidłowo skonstruowany i jako pozbawiony koniecznej konkretyzacji nie podlega dalszej ocenie merytorycznej. Skarżący kasacyjnie nie uzasadnił powyższego zarzutu w uzasadnieniu skargi kasacyjnej. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz poglądami nauki prawa procesowego sądowoadministracyjnego prawidłowo skonstruowany zarzut kasacyjny musi obejmować nie tylko wskazanie konkretnych przepisów prawa materialnego lub formalno-procesowego, które w ocenie skarżącego kasacyjnie zostały naruszone przez sąd pierwszej instancji, lecz także musi zawierać określenie sposobu naruszenia prawa (np. błąd oceny obowiązywania prawa, błąd wykładni, błąd subsumcji) oraz wskazanie prawidłowego – zdaniem strony skarżącej kasacyjnie – sposobu wykładni lub zastosowania unormowań, które miały zostać naruszone przez sąd. W odniesieniu do zarzutów formalno-procesowych nie jest ponadto wystarczające samo wskazanie naruszenia przepisów postępowania, lecz konieczne jest również wykazanie, że powyższe naruszenia miały albo co najmniej mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Na skarżącym kasacyjnie ciąży zatem obowiązek wykazania istnienia bezpośredniego i co najmniej potencjalnego związku przyczynowego pomiędzy naruszeniem prawa procesowego a treścią zaskarżonego orzeczenia. Jeżeli nie zostanie wykazane, że podnoszone naruszenia przepisów procesowych mogły bezpośrednio i istotnie wpłynąć na wynik sprawy (w sensie kształtowania lub współkształtowania treści orzeczenia sądu pierwszej instancji), zarzuty procesowe nie mogą zostać uwzględnione. Naczelny Sąd Administracyjny nie jest natomiast uprawniony do uzupełniania, dookreślania lub korygowania wadliwie skonstruowanych, sformułowanych lub niepełnych zarzutów kasacyjnych (zob. np. wyrok NSA z dnia 6 grudnia 2017 r., II OSK 714/16, LEX nr 2430506; wyrok NSA z dnia 23 marca 2018 r., I OSK 1524/16, LEX nr 2590433).

Odnosząc się w świetle powyższych założeń do treści podniesionego zarzutu, należy stwierdzić, że strona skarżąca kasacyjnie nie tylko nie wskazała w treści opisowej zarzutu szczegółowego sposobu i zakresu naruszenia wzorców kontrolnych wynikających z art. 133 § 1 oraz art. 141 § 4 p.p.s.a. lecz także nie wykazała, że tego rodzaju wady zaskarżonego orzeczenia co najmniej mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy sądowoadministracyjnej rozumiany jako treść końcowego rozstrzygnięcia zawartego w kontrolowanym wyroku sądu. Treść tego rodzaju zarzutu powinna zawierać wszystkie elementy konieczne do rekonstrukcji podnoszonego przez stronę skarżącą kasacyjnie twierdzenia o formie i zakresie naruszenia przepisów stanowiących wzorzec kontroli kasacyjnej, stopniu i charakterze wpływu zarzucanych sądowi naruszeń prawa na wynik sprawy oraz prawidłowym w ocenie strony skarżącej sposobie wykładni lub zastosowania w danej sprawie przepisów prawa materialnego lub formalno-procesowego.

Dokonując analizy drugiego zarzutu kasacyjnego o charakterze procesowym, wskazującego na naruszenie przez Sąd pierwszej instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. 151 p.p.s.a. w związku art. 6, 7, 8,10 § 1, 77, 79 w zw. z art. 80 oraz 107 w zw. z art. 140 k.p.a., Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie.

Skarżący kasacyjnie w powyższym zarzucie kwestionuje zaakceptowanie przez Sąd pierwszej instancji zakresu postępowania przed organami administracji publicznej, cechującymi się naruszeniem powyższych przepisów k.p.a. Należy zwrócić uwagę, że w aspekcie postępowania dowodowego prowadzonego przez organy wynika, że materiał dowodowy stanowiący podstawę do wydania negatywnych dla skarżącego kasacyjnie decyzji obejmował m.in. dowód z dokumentu w postaci prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 9 stycznia 2019 r., sygn. akt [...], na podstawie którego warunkowo umorzono postępowanie wobec skarżącego kasacyjnie, oskarżonego o to, że w dniu 27 października 2017 r. w Ł., w Stacji Kontroli Pojazdów przy ul. [...], będąc uprawnionym diagnostą poświadczył nieprawdę w wydanym zaświadczeniu o przeprowadzeniu badania technicznego pojazdu nr [...] w ten sposób, że po wykonaniu badania technicznego pojazdu marki Citroen Xsara Picasso o nr rej. [...] wpisał nieprawidłowe znaki identyfikacyjne nr VIN, tj. o przestępstwo z art. 271 § 1 k.k. Sąd powszechny uznał, że badanie techniczne przeprowadzone przez stronę nie obejmowało wszystkich wymaganych prawem czynności podlegających kontroli diagnostycznej w postaci sprawdzenia cech identyfikacyjnych oraz ustalenia i porównania zgodności faktycznych danych pojazdu z danymi w dowodzie rejestracyjnym lub odpowiadającym mu dokumencie.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił ten dokument wskazując, że powyższy wyrok nie wiąże sądu administracyjnego w niniejszej sprawie, w rozumieniu art. 11 p.p.s.a. Nie oznacza to, jak prawidłowo wskazał WSA, że organy administracji publicznej nie mogły czynić istotnych ustaleń w postępowaniu administracyjnym bezpośrednio związanym podmiotowo i przedmiotowo z istotą przestępstwa, co do którego powyższy prawomocny wyrok jednoznacznie przesądził popełnienie przez skarżącego przestępstwa z art. 271 § 1 k.k. WSA wskazał w uzasadnieniu wyroku, że zgodnie z ww. przepisem karnym, funkcjonariusz publiczny lub inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu, która poświadcza w nim nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy dokonał analizy materiału dowodowego zgromadzonego przez organy. m.in. także w zakresie powyższego wyroku wskazując, że stanowi dokument urzędowy, o którym mowa w art. 76 § 1 k.p.a., a więc stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo stwierdzone. Ponadto WSA w sposób prawidłowy stwierdził, że prawomocny wyrok warunkowo umarzający skarżącemu postępowanie karne przesądza winę skarżącego kasacyjnie w zakresie popełnienia przez niego czynu, powołując treść art. 66 § 1 k.k. Zgodnie z tym przepisem sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy dokonał analizy materiału dowodowego zgromadzonego przez organy administracji publicznej, zgodnie zarówno z naczelnymi zasadami postępowania, jak również – co jest niezwykle istotne - z zasadami dowodowymi postępowania administracyjnego. Ponadto uzasadnienia decyzji wydanych przez organy są zgodne z normatywnymi, procesowymi wzorcami. W konsekwencji powyższej oceny Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że analizowany zarzut skargi kasacyjnej jest bezzasadny.

Po dokonaniu analizy ostatniego zarzutu o charakterze procesowym, zawartego w pkt 1.3 petitum skargi kasacyjnej, a wskazującego na naruszenie przez Sąd pierwszej instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. 106 § 3 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że także i ten zarzut jest niezasadny. Z uzasadnienia powyższego zarzutu kasacyjnego wynika, że skarżący kasacyjnie upatruje naruszenie przez WSA powyższych przepisów prawnych wskazując, że w sprawie nie został wyjaśniony stan faktyczny sprawy. Podkreślić należy, że dopuszczenie nowego dowodu jest uprawnieniem, a nie obowiązkiem sądu. Nawet w sytuacji, gdy dowód taki był oferowany przez stronę w postępowaniu sądowym, to jego nieprzeprowadzenie przez sąd nie może być oceniane jako naruszenie przepisu postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy (por. wyrok NSA z dnia 4 czerwca 2007 r., sygn. akt I OSK 982/06, niepublikowany, treść (w:) System Informacji Prawnej LEX nr 354691). Kwestionowanie w skardze kasacyjnej ustaleń faktycznych, do czego sprowadzała się omawiana podstawa kasacji, nie może być dokonywane w oparciu o zarzut naruszenia art. 106 § 3 p.p.s.a. (por. uzasadnienie wyroku NSA z dnia 9 marca 2007 r., sygn. akt I OSK 1026/06, niepublikowanego, treść (w:) System Informacji Prawnej LEX nr 322261; Bogusław Dauter (w:) B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi", Kantor Zakamycze 2006, s. 244-245). Na marginesie należy wskazać, że Sąd pierwszej instancji odniósł się do tej kwestii w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazując, że wobec należytego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, brak było warunków do uwzględnienia w ramach art. 106 § 3 p.p.s.a., złożonego w skardze wniosku dowodowego. Z tych też powodów Naczelny Sąd Administracyjny nie przeprowadził dowodu zawnioskowanego w skardze kasacyjnej.

Biorąc pod uwagę powyższą analizę formalnoprawnych zarzutów kasacyjnych Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że skarżący kasacyjnie nie podważył skutecznie ustalonego przez organy administracji publicznej, a zaakceptowanego przez Sąd pierwszej instancji, stanu faktycznego. Tak ustalony stan faktyczny będzie więc stanowił podstawę do oceny zarzutów o charakterze materialnoprawnym.

Naczelny Sąd Administracyjny dokona łącznej oceny zarzutów materialnoprawnych zawartych w pkt 2.1 i pkt 2.2 petitum skargi kasacyjnej, a to z uwagi na ich wzajemne powiązanie.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia prawa materialnego w zakresie naruszenia art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 w zw. z art. 84 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (u.p.r.d.) przez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie. WSA wywiązał się z obowiązku uzasadnienia pozytywnej weryfikacji w zakresie legalności zaskarżonej decyzji w aspekcie przeprowadzonej przez organy administracyjne kwalifikacji prawnej zachowania strony skarżącej kasacyjnie. Z treści rozważań Sądu pierwszej instancji oraz organów administracji publicznej obydwu instancji jednoznacznie wynika, że bezpośrednią podstawą prawną kwalifikacji sankcjonowanego zachowania skarżącego był przepis art. 84 ust. 3 pkt 2 u.p.r.d., przewidujący obligatoryjne cofnięcie uprawnienia do wykonywania badań technicznych w sytuacji stwierdzenia, że diagnosta wydał zaświadczenie albo dokonał wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami. Zgodnie z niepodważonymi skutecznie ustaleniami faktycznymi organów skarżący kasacyjnie, wydał zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu z określeniem jego pozytywnego wyniku. Fakt wydania zaświadczenia niezgodnie z istniejącym stanem faktycznym (i tym samym poświadczenia nieprawdy w dokumencie urzędowym, jak wynika z prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 9 stycznia 2019 r., sygn. akt [...]) oraz z naruszeniem przepisów prawa nie budzi wątpliwości. WSA prawidłowo uznał, że skarżący jako uprawniony diagnosta naruszył zarówno przepisy zawarte w ustawie - Prawo o ruchy drogowym jak również w rozporządzeniu wykonawczym do ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania zaświadczenia), określającym przebieg badania technicznego pojazdów tj. rozporządzeniu Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie zakresu i sposobu przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach (tj. Dz.U. z 2015 r. poz. 776 ze zm., dalej "rozporządzenie"). WSA w sposób prawidłowy wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że zgodnie zarówno z § 2 ust. 1 pkt 1 jak i pkt 2 rozporządzenia wykonawczego diagnosta w trakcie badania technicznego zobowiązany jest do identyfikacji pojazdu. Jak wynika z § 5 pkt 6 ww. rozporządzenia, w przypadku stwierdzenia niezgodności numeru VIN albo numeru nadwozia, podwozia lub ramy umieszczonych w pojeździe oraz na tabliczce znamionowej pojazdu z danymi zawartymi w dokumencie, o którym mowa w § 2 ust. 1 pkt 1 lit. a (tj. m.in. w dowodzie rejestracyjnym), uprawniony diagnosta wydaje zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu z wynikiem negatywnym, wpisuje tę niezgodność do zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu i do rejestru.

Nie jest również uzasadnione twierdzenie, że w sprawie nie doszło do zindywidualizowanej oceny zachowania skarżącego co do tego, czy – uwzględniając ciężar popełnionego deliktu administracyjnego, okoliczności jego popełnienia oraz skutki zastosowania sankcji określonej w art. 84 ust. 3 w zw. z art. 84 ust. 4 u.p.r.d. tj. cofnięcie uprawnień diagnostycznych sprawcy nielegalnego zachowania nie jest nieproporcjonalne lub zbyt dotkliwe ze względu na zasady lub wartości konstytucyjne (art. 2 Konstytucji RP). Sąd pierwszej instancji w dość obszernym wywodzie prawnym poddał analizie powyższe zagadnienie, dochodząc do niewadliwego przekonania, że na tle cech stanu faktycznego przedmiotowej sprawy nie zachodzą tego rodzaju szczególne okoliczności uprawniające do odstąpienia od wyznaczonej sztywno przez ustawodawcę sankcji. Sąd pierwszej instancji uwzględnił z jednej strony postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 grudnia 2017 r., sygn. akt P 16/16 (OTK-A 2017, nr 88), w którym zwrócono uwagę na zasadność sięgnięcia do bogatego orzecznictwa sądów administracyjnych akcentującego konieczność oceny legalności decyzji o cofnięciu uprawnień diagnostycznych w świetle wymogu wnikliwego i starannego badania każdej tego rodzaju sprawy przez organy administracji publicznej oraz z uwzględnieniem wszelkich jej okoliczności (zob. np. wyrok NSA z dnia 31 sierpnia 2006 r., I OSK 1151/05, LEX nr 275441; wyrok NSA z dnia 14 października 2008 r., II GSK 375/08, LEX nr 1043023; wyrok NSA z dnia 20 października 2009 r., II GSK 87/09, LEX nr 573546), z drugiej zaś – wskazał, że nie można twierdzić, że przepis art. 84 ust. 3 u.p.r.d. narusza konstytucyjne zasady państwa prawa i proporcjonalności.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł o oddaleniu skargi kasacyjnej.