Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Moskała (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia WSA Maciej Guziński Sędzia WSA Magdalena Jankowska - Szostak Protokolant starszy sekretarz sądowy Monika Tarasiewicz po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 13 czerwca 2014 r. sprawy ze skargi M. K. oraz Prokuratora Prokuratury Okręgowej w L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania prawa jazdy kategorii B I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzająca ją decyzję Prezydenta Miasta L. z [...] listopada 2013 r., nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. na rzecz skarżącej M. K. kwotę 200 (dwieście) złotych kosztów postępowania; III. określa, że decyzje wymienione w punkcie I nie podlegają wykonaniu do dnia prawomocności wyroku.

Zaskarżona decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym: w dniu [...] sierpnia 2007 r. skarżąca wystąpiła do Prezydenta Miasta L. o wydanie prawa jazdy kategorii B, załączając fotografię, zaświadczenie lekarskie o braku przeciwskazań do kierowania pojazdami silnikowymi kategorii B oraz zaświadczenie nr [...] z [...] listopada 2006 r. wydane przez Auto Szkołę "A" M. K. o ukończeniu szkolenia podstawowego dla osób ubiegających się o wydanie prawa jazdy kategorii B. Wobec zdania również egzaminu teoretycznego i praktycznego, działający z upoważnienia Prezydenta Miasta L. – Kierownik Referatu Komunikacji decyzją z [...] sierpnia 2007 r. orzekł o wydaniu skarżącej prawa jazdy. W dniu [...] października 2013 r. do Urzędu Miejskiego w L. wpłynęło prawomocne postanowienie Sądu Rejonowego w L., wydane w sprawie II k [...], którym orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci zaświadczeń o ukończeniu szkolenia dla osób ubiegających się o prawo jazdy, z uwagi na fakt, że poświadczały one nieprawdę, a zatem pochodziły z przestępstwa, a także zapadły w tej sprawie wyrok, którym M. K. został uznany za winnego wystawienia poświadczającego nieprawdę zaświadczenia o ukończeniu szkolenia przez skarżącą

Działając na podstawie art. 149 § 1, art. 150 § 1 oraz art. 145 § 1 pkt 1 Kpa organ I instancji postanowieniem z [...] października 2013 r. wznowił z urzędu postępowanie w sprawie zakończonej decyzją ostateczną Prezydenta Miasta L. z [...] sierpnia 2007 r. w przedmiocie wydania M. K. prawa jazdy kategorii B, motywując powyższe ujawnieniem się okoliczności, potwierdzonej wyrokiem karnym, że przedłożone przez M. K. zaświadczenie o ukończeniu szkolenia pochodziło z przestępstwa.

Decyzją z [...] listopada 2013 r. organ I instancji uchylił ostateczną decyzję Prezydenta Miasta L. z [...] sierpnia 2007 r. o wydaniu tej osobie prawa jazdy kategorii B i orzekł o odmowie wydania wnioskowanego uprawnienia. Rozstrzygnięcie swoje oparł na regulacji zawartej w art. 11 ust. 1 ustawy o kierujących pojazdami, który stanowi, że prawo jazdy może być wydane osobie po spełnieniu wszystkich obligatoryjnych przesłanek wydania prawa jazdy wskazanych w tym przepisie. Ustęp 3 tego artykułu zobowiązuje osobę ubiegającą się o wydanie uprawnienia do kierowania pojazdami by odbyła szkolenie wymagane dla uzyskania danej kategorii. Fakt odbycia szkolenia potwierdza przedłożone zaświadczenie, które w przypadku M. K. okazało się fałszywe.

W odwołaniu M. K. podniosła, że w chwili rozpoczęcia kursu i długo po jego ukończeniu nie była świadoma, że szkoła nauki jazdy nie miała uprawnień do prowadzenia kursów, a wydane przez nią zaświadczenia są nielegalne. Podniosła, że powstała sytuacja jest wynikiem wadliwego systemu kontroli OSK przez WORD w L. oraz organy powołane do kontroli wydawania zaświadczeń o ukończeniu kursu. Niezrozumiałe jest dla niej dlaczego to ona ma ponosić konsekwencje, w sytuacji, gdy zapłaciła za kurs i zdała egzamin, o czym zadecydował egzaminator państwowy.

Rozpatrując powyższe odwołanie SKO nie znalazło podstaw do jego uwzględnienia. Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie wskazało, że ujawnione okoliczności, co do treści uzyskanego przez M. K. zaświadczenia dawały podstawę do wznowienia postępowania, bowiem zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 Kpa wznawia się postępowanie w sprawie zakończonej decyzją ostateczną, jeżeli dowody, na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne okazały się fałszywe, co zostało potwierdzone wyrokiem karnym i na tym sfałszowanym dowodzie oparte zostało ustalenie, które miało wpływ na rozstrzygnięcie decyzją ostateczną.

W okolicznościach sprawy nie ma wątpliwości, że dokument na podstawie którego wydano decyzję z [...] sierpnia 2007 r., jakkolwiek został wydany przez upoważnioną do tego osobę, to potwierdzał nieprawdę, co ustalono w wyroku karnym. M. K. zaświadczył bowiem, że to on – jako osoba uprawniona - prowadził szkolenie M. K., gdy tymczasem szkolenie to prowadził S. D. nie posiadając do tego uprawień. Dokument ten stanowił o wypełnieniu przez stronę jednego z warunków do wydania prawa jazdy, a mianowicie określonego przez art. 90 ust. 1 ustawy z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym wymogu odbycia wymaganego dla danej kategorii szkolenia. Ustalenia poczynione w prawomocnym wyroku karnym pozwoliły na stwierdzenie, że skarżąca w istocie nie spełniła tego warunku. Podkreślono, że podważenie przez Sąd legalności przedmiotowego zaświadczenia skutkowało również brakiem podstaw do dopuszczenia skarżącej do egzaminu państwowego na prawo jazdy, albowiem zgodnie z § 25 ust. 1 obowiązującego w dniu przystąpienia przez stronę do egzaminu na prawo jazdy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 27 października 2005 r. w sprawie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez kierujących pojazdami, instruktorów i egzaminatorów, wydanego na podstawie art. 115 ust. 1 pkt 1-4 Prawa o ruchu drogowym, osoba ubiegająca się o prawo jazdy (...) mogła przystąpić do egzaminu teoretycznego i egzaminu praktycznego, z zastrzeżeniem ust. 2, pod warunkiem spełnienia m.in. wymogu, o którym mowa w art. 90 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, tj. odbycia wymaganego dla danej kategorii szkolenia. Odbycie szkolenia wymaganego do uzyskania prawa jazdy danej kategorii jest w świetle art. 11 ust. 1 pkt 3 ustawy o kierujących pojazdami, jednym z niezbędnych warunków do wydania prawa jazdy. W myśl art. 50 ust. 2 pkt 5 tej ustawy brak zaświadczenia o ukończeniu wymaganego szkolenia stanowi przeszkodę do przystąpienia do egzaminu państwowego na prawo jazdy określonej kategorii. Brak taki nie może być sanowany przez pozytywny wynik egzaminu państwowego i nie może być w tych warunkach taki egzamin podstawą do wydania prawa jazdy.

Skarżąca M. K. wniosła skargę na decyzję SKO z [...] grudnia 2013 r., którą utrzymano w mocy rozstrzygnięcie I instancji uchylające decyzję ostateczną Prezydenta Miasta L. z [...] sierpnia 2007 r. o wydaniu skarżącej prawa jazdy i odmówiono wydania wnioskowanego uprawnienia.

Uzasadniając swoje stanowisko wskazała, że w chwili rozpoczęcia kursu i długo po jego ukończeniu nie była świadoma, że szkoła nauki jazdy nie miała uprawnień do prowadzenia kursów, a wydane przez nią zaświadczenia są nielegalne. Podniosła, że powstała sytuacja jest wynikiem wadliwego systemu kontroli OSK przez WORD w L. oraz organy powołane do kontroli wydawania zaświadczeń o ukończeniu kursu. Niezrozumiałe jest dla niej dlaczego to ona ma ponosić konsekwencje, w sytuacji, gdy zapłaciła za kurs i zdała egzamin, o czym zadecydował egzaminator państwowy.

Skargę na to rozstrzygnięcie wniósł także Prokurator Okręgowy w L. zarzucając:

1) naruszenie art. 11 ust. 1 ustawy z 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami poprzez niezastosowanie go w sprawie wskutek czego organ odmówił wydania prawa jazdy osobie, która spełniła wymagane warunki;

2) naruszenie art. 151 § 1 pkt 1 kpa poprzez jego niezastosowanie w sprawie, w sytuacji gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy dawał podstawę do odmowy uchylenia ostatecznej decyzji Prezydenta Miasta L.;

3) naruszenie art. 77 § 1 kpa polegające na zaniechaniu zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego wskutek czego błędnie przyjęto, że osoba ubiegająca się o wydanie prawa jazdy nie nabyła uprawnień do jego uzyskania;

4) naruszenie art. 7 kpa polegające na nieuwzględnieniu słusznego interesu obywatela, jak również interesu społecznego;

5) naruszenie art. 8 kpa polegające na tym, że wbrew obowiązkowi prowadzenia postępowania w sposób pogłębiający zaufanie obywateli do Państwa, SKO uznało za prawidłową sytuację, w której organ odpowiedzialność za własne uchybienia w zakresie weryfikacji dokumentów niezbędnych do uzyskania prawa jazdy przerzucił na obywateli.

Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji.

Uzasadniając wniesioną skargę Prokurator Okręgowy wskazał, że nie kwestionuje podstaw wznowienia postępowania, lecz jedynie uchylenie we wznowionym postępowaniu dotychczasowej decyzji.

Na podstawie art. 111 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi połączono obydwie skargi do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze. zm.) sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że w postępowaniu sądowym nie mogą być brane pod uwagę argumenty natury słusznościowej czy celowościowej. Badana jest wyłącznie legalność aktu administracyjnego, czyli prawidłowość zastosowania przepisów prawa do zaistniałego stanu faktycznego, trafność ich wykładni oraz prawidłowość przyjętej procedury.

Badając legalność zaskarżonego aktu, stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze. zm.) zwanej p.p.s.a., Sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną i bierze z urzędu pod uwagę wszelkie naruszenia prawa niezależnie od treści podnoszonych w skardze zarzutów. Rozstrzyga jednak tylko w granicach danej sprawy co oznacza, że nie może oceniać innej sprawy administracyjnej niż ta, w której wniesiono skargę.

Na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a., uwzględnienie skargi na decyzję lub postanowienie następuje w sytuacji naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (lit. a), naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (lit. b) lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. c). W przypadku braku wskazanych uchybień, na mocy art. 151 p.p.s.a, skarga podlega natomiast oddaleniu.

Podkreślić również należy, że z kontrolnej funkcji sądów administracyjnych oraz toczących się przed nimi postępowań wynika ponadto, że dokonując oceny działań organów administracji publicznej, nie stanowią one kolejnej instancji w sprawach należących do właściwości tych organów i nie są uprawnione do podejmowania merytorycznych rozstrzygnięć w sprawach podlegających ich ocenie. Wniesienie do sądu administracyjnego skargi na akt wydany przez organ administracji publicznej, nie skutkuje przejęciem sprawy administracyjnej w celu wydania końcowego rozstrzygnięcia. Funkcja tego Sądu polega, bowiem wyłącznie na kontroli wykonywania administracji publicznej przez powołane do tego organy. Oznacza to, że nie jest on uprawniony do podjęcia w sprawie merytorycznego rozstrzygnięcia w przedmiocie praw i obowiązków, w tym również zmiany rozstrzygnięcia podjętego przez organ.

W rozpatrywanej sprawie, przedmiotem kontroli Sądu była decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L., utrzymująca w mocy decyzję organu pierwszej instancji, którą - po wznowieniu postępowania z urzędu – uchylono decyzję o wydaniu skarżącej prawa jazdy kat. B i odmówiono wydania wnioskowanego uprawnienia.

Na wstępie rozważań dotyczących oceny legalności zaskarżonej decyzji zaakcentować należy, że postępowanie administracyjne poprzedzające wydanie decyzji toczyło się w trybie wznowienia postępowania. W związku z tym wyjaśnić należy, że wznowienie postępowania jest instytucją procesową służącą weryfikacji decyzji ostatecznej, która stwarza prawną możliwość ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy ostatecznie zakończonej. Jednakże nie jest to tryb, przy pomocy, którego można wzruszyć ostateczną decyzję administracyjną w każdym przypadku. Możliwość taka istnieje tylko w sytuacjach ściśle wskazanych w ustawie procesowej i po spełnieniu określonych w niej warunków. Przesłanki wznowienia postępowania ustalone zostały w sposób wyczerpujący w art. 145 § 1, art. 145a § 1 i art. 145b § 1 k.p.a. Związane są one z kwalifikowaną wadliwością postępowania i dlatego skutkiem ich zaistnienia jest możliwość ponownego rozpatrzenia sprawy w celu sprawdzenia, czy stwierdzona wada w postępowaniu zwykłym nie wpłynęła na treść rozstrzygnięcia.

Podkreślić przy tym należy, że wznowienie postępowania stanowi odstępstwo od ustanowionej w art. 16 § 1 k.p.a. ogólnej zasady trwałości decyzji administracyjnej i dlatego przepisy regulujące ten tryb wymagają stosowania wykładni ścieśniającej (por. wyrok NSA z dnia 8 lutego 2008 r., I OSK 64/07, LEX nr 453365). Przy wznowieniu postępowania chodzi o sprawdzenie, czy w czynnościach procesowych poprzedzających wydanie w trybie zwykłym decyzji doszło do naruszenia prawa (art. 145 § 1 pkt 1 - 8 k.p.a.). Wszczęcie postępowania w sprawie wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostateczną następuje w drodze postanowienia (art. 149 § 1 k.p.a.), które w myśl art. 149 § 2 K.p.a. stanowi podstawę do przeprowadzenia przez właściwy organ postępowania, co do przyczyn wznowienia oraz, co do rozstrzygnięcia istoty sprawy. Postanowienie to jest aktem procesowym, które nie rozstrzyga sprawy wznowienia postępowania, a jedynie otwiera postępowanie w sprawie oraz informuje strony o tym fakcie (por. B. Adamiak, J. Borkowski - Kodeks postępowania administracyjnego Komentarz, C.H.Beck, Warszawa 2011, str. 574). Dopiero po wznowieniu postępowania organ dokonuje, najpierw ustaleń w zakresie rzeczywistego zaistnienia przesłanek stanowiących podstawę wznowienia, a następnie - w razie ich wystąpienia, w kolejnym etapie postępowania, przeprowadza postępowanie wyjaśniające, w celu merytorycznego rozpoznania sprawy będącej przedmiotem weryfikowanej decyzji. Stwierdzenie ustawowych przesłanek wznowienia powoduje, iż organ uchyla dotychczasową decyzję i wydaje nową rozstrzygającą o istocie sprawy (art. 151 § 1 K.p.a.) chyba, że zachodzą przesłanki negatywne wskazane w art. 146 k.p.a.

W sprawie postępowanie zostało wszczęte z urzędu postanowieniem z dnia [...] października 2013 r., w którym jako podstawę wznowienia postępowania z urzędu w sprawie wydania skarżącej w 2007 r. prawa jazdy kat. B, wskazano przesłankę z art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a. Zasadnicze znaczenie miało, zatem ustalenie, czy w istocie zaistniała okoliczność wskazana w postanowieniu, jako przesłanka wznowienia. Sam fakt wznowienia postępowania nie oznacza jeszcze i nie przesądza, że w rzeczywistości istnieje przesłanka wskazana w postanowieniu, o której mowa w art. 145 § 1 k.p.a. i że postępowanie to musi zakończyć się uchyleniem kwestionowanej decyzji ostatecznej.

Oceniając tę kwestię w pierwszej kolejności podnieść należy, że w ocenie Sądu organy słusznie przyjęły, że zachodzi przesłanka wznowieniowa określona w art. 145 § 1 pkt 1 k.p. tj, że dowody na podstawie, których ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe. Sąd Rejonowy w L. II Wydział Karny wyrokiem z dnia [...] października 2010 r., sygn. akt II K [...] uznał, bowiem M. K., pełniącego funkcję kierownika "Auto Szkołę "A" M. K.", będącego uprawnionym do wystawiania zaświadczeń o ukończeniu szkoleń podstawowych i szkoleń dodatkowych w zakresie prowadzonego kursu na prawo jazdy, stanowiących przesłankę do przystąpienia do egzaminu na prawo jazdy, za winnego wydania poświadczających nieprawdę zaświadczeń, w tym zaświadczenia nr [...] z dnia [...] listopada 2006 r. stanowiącego o ukończeniu przez skarżącą szkolenia.

Jak wskazano powyżej, udowodnienie wystąpienia przesłanki wznowienia postępowania z art. 145 § 1 pkt 1 k.p.a., stanowi podstawę do obowiązkowego uchylenia decyzji, gdyż organ nie ma pozostawionej w tym zakresie swobody (art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a.). Aczkolwiek postępowanie wznowieniowe nie jest tylko postępowaniem weryfikacyjnym, gdyż obejmuje również rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy, czyli wynik tego postępowania musi nastąpić w formie decyzji. Decyzja kończąca postępowanie w sprawie wznowienia rozstrzyga natomiast zarówno co do podstaw (przesłanki) wznowienia, jak i istotę merytoryczną sprawy administracyjnej - art. 151 § 1 pkt 1 i 2 k.p.a. Dlatego też – w dalszej kolejności – badaniu Sądu podlegała merytoryczna jej część.

Przechodząc do oceny decyzji w tym zakresie wskazać należy, że jej podstawę materialno-prawną stanowił art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, (Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151), która weszła w życie z dniem 19 stycznia 2013 r. W myśl przywołanego powyżej przepisu, który - co wymaga zaakcentowania Sądu - jest w zasadzie tożsamy z treścią art. 90 ust. 1 uprzednio obowiązującej ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r. poz.1137 ze. zm.) prawo jazdy jest wydawane osobie, która:

1) osiągnęła wymagany dla danej kategorii wiek;

2) uzyskała orzeczenie:

a) lekarskie o braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem,

b) psychologiczne o braku przeciwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem – nie dotyczy prawa jazdy kategorii AM, A1, A2, A,B1, B, B=E lub T;

3) odbyła szkolenie wymagane do uzyskania prawa jazdy odpowiedniej kategorii;

4) zdała egzamin państwowy wymagany do uzyskania prawa jazdy odpowiedniej kategorii;

5) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez co najmniej 185 dni w każdym roku kalendarzowym ze względu na swoje więzi osobiste lub zawodowe albo przedstawi zaświadczenie, że studiuje od co najmniej sześciu miesięcy.

W ocenie organu okoliczność, że zaświadczenie nr [...] o ukończeniu przez skarżącą szkolenia wydane przez "Auto Szkołę "A" M. K." poświadczało nieprawdę, gdyż pochodziło z przestępstwa, "musiało skutkować uchyleniem decyzji o wydaniu skarżącej prawa jazdy kat. B i odmową jego wydania, albowiem wobec nieukończenia kursu, skarżąca nie spełniała wszystkich warunków dla wydania prawa jazdy, na które wskazuje art. 11 ust. 1 ustawy o kierujących pojazdami" (str. 3 zaskarżonej decyzji). Innymi słowy, w ocenie organu, fakt wydania skarżącej zaświadczenia poświadczającego nieprawdę de facto niweluje niekwestionowaną przecież w sprawie okoliczność, że skarżąca odbyła szkolenie. Z takim stanowiskiem organu Sąd zgodzić się nie może.

W rozpatrywanej sprawie nie ulega wątpliwości, że przedłożone przez skarżącą zaświadczenie nr [...] poświadczało nieprawdę. Ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego, co do popełnienia przestępstwa wiążą bowiem sąd administracyjny (art. 11 p.p.s.a.). Aczkolwiek podkreślenia wymaga, że Sąd będąc związany wyrokiem skazującym, nie jest związany opisem czynu.

Zgodnie jednak z treścią art. 217 § 1 i 2 kpa wydanie zaświadczenia następuje na wniosek zainteresowanego, a osoba ta może je uzyskać w dwóch przypadkach - po pierwsze, gdy urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa, oraz po drugie, gdy zainteresowany ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego. Zaświadczenie powinno być wydane bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 7 dni - § 3 wskazanego przepisu. Wynika stąd, że zaświadczenie jest urzędowym poświadczeniem określonych faktów lub stanu prawnego. Poświadczenie nieprawdy w nim zawarte nie musi natomiast dotyczyć całego dokumentu, tak jak miało to – w ocenie Sądu - miejsce w niniejszej sprawie, a co uszło uwadze organu. W sprawie poświadczenie nieprawdy ograniczyło się bowiem jedynie do okoliczności "że nie było ono przeprowadzone przez M. K. jako osobę do tego uprawnioną", lecz przez S. D. A zatem nie podważyło ono faktu, że samo szkolenie skarżącej się odbyło.

Dlatego też – za nieuprawnione należy uznać stanowisko organu – przyjmujące, że skarżąca, która przedłożyła "poświadczające nieprawdę zaświadczenie" o odbytym szkoleniu automatycznie "nie ukończyła kursu". A w konsekwencji tego – również automatycznie - nie spełniła jednej z pięciu obligatoryjnych przesłanek umożliwiających wydanie jej prawa jazdy, zawartej w art. 11 ust. 1 pkt 3 ustawy o kierujących pojazdami. Tym bardziej, że skarżąca de facto – jak słusznie podniosła w skardze - odbyła teoretyczne i praktyczne szkolenie wymagane do uzyskania prawa jazdy kat. B, a następnie zdała z wynikiem pozytywnym egzamin państwowy. Ustawodawca wymaga jednak, aby szkolenie takie zostało przeprowadzone przez uprawniony do tego podmiot (podmiot prowadzący na mocy zezwolenia naukę jazdy, którą mogą prowadzić jedynie osoby mające uprawnienia instruktorów), nie przewiduje natomiast możliwości przystąpienia do egzaminu (choćby aspirujący posiadał wiedzę i umiejętności z zakresu ruchu drogowego) bez odbycia kursu prowadzonego przez osobę uprawnioną do takich czynności.

W tych okolicznościach sprawy podstawową kwestią, która wymaga w ocenie Sądu ustalenia, jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy S. D. – jako osoba która przeprowadziła szkolenie skarżącej – posiadał uprawnienia instruktora, o których mowa w art. 33 ustawy o kierujących pojazdami, czy też został tych uprawnień pozbawiony. Nie wiadomo również czy osoba ta prowadziła szkolenie teoretyczne czy również praktyczne. Dalej, czy S. D. był kiedykolwiek wpisany do ewidencji instruktorów prowadzonej przez starostę (art. 33 ust. 2 ustawy o kierujących pojazdami), a jeżeli tak to w jakim okresie, czy też nigdy nie był do niej wpisany.

Przed udzieleniem odpowiedzi na powyższe pytania – odmowa wydania skarżącej prawa jazdy – jest w ocenie Sądu, co najmniej przedwczesna. Dopiero, bowiem wyjaśnienie wskazanych powyżej kwestii oraz uzupełnienie w tym zakresie materiału dowodowego, pozwoli na dokonanie właściwej oceny, czy skarżąca, która odbyła szkolenie przeprowadzone przez S. D. spełniła, jako osoba ubiegająca się o prawo jazdy wszystkie warunki wskazane w art. 11 ust. 1 ustawy o kierujących pojazdami. Przy czym – w ocenie Sądu – oczywistym jest, że niespełnienie choćby jednego z pięciu rodzajów wymagań uniemożliwi wydanie dokumentu (por. W. Kotowski, Komentarz do art. 11 ustawy o kierujących pojazdami [w:] Ustawa o kierujących pojazdami. Komentarz. Opublikowano: LEX 2013, Numer: 135171). Aczkolwiek ustalenia w tym zakresie nie mogły zostać poczynione przez organy na tym etapie sprawy.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że zaskarżona decyzja i poprzedzająca ją decyzja, wydane zostały przedwcześnie, gdyż w oparciu o niepełny materiał dowodowy, a tym samym z naruszeniem art. 7 i 77 § 1 k.p.a. W tej sytuacji rzeczą organu I instancji będzie dokonanie ustaleń, co do faktycznych uprawnień posiadanych przez S. D., mając na względzie wytyczne Sądu oraz treść przepisów ustawy o kierujących pojazdami, a dopiero następnie podjęcie stosownej decyzji.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu orzekł jak w pkt. I sentencji wyroku na mocy art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a i c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. O kosztach orzeczono w pkt. II na podstawie art. 200 tej ustawy, a orzeczenie zawarte w pkt. III sentencji znajduje umocowanie w art. 152 aktu.