Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SNSA Małgorzata Wolska Sędziowie WSA Piotr Godlewski WSA Magdalena Józefczyk /spr./ Protokolant starszy sekretarz sądowy Sylwia Opioła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 listopada 2018 r. sprawy ze skargi A. sp. z o.o. sp. k. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za wykonywanie przewozu regularnego osób z naruszeniem warunków określonych w zezwoleniu -skargę oddala-

Przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego ( dalej: "Kolegium", "organ odwoławczy" lub "organ II instancji") z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...]utrzymująca w mocy decyzję Marszałka Województwa ( dalej: "organ I instancji") z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w sprawie nałożenia kary pieniężnej za wykonywanie przewozu regularnego osób z naruszeniem warunków określonych w zezwoleniu na wykonywanie publicznego transportu zbiorowego tj. brak realizacji kursów wynikających z zatwierdzonych przez organ rozkładów jazdy

W podstawie prawnej decyzji wskazano art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 1257 ze zm.; dalej: "K.p.a.") w zw. z art. 92a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowego (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 2200 ze zm.; dalej: "u.t.d.").

Z uzasadnienia decyzji i akt administracyjnych wynika, że Marszałek Województwa decyzją z dnia [...] lutego 2018r. orzekł o nałożeniu na A. Sp. z o.o., Sp. k. ( dalej: "strona skarżąca") kary pieniężnej w wysokości 3.000,00 zł za wykonywanie przewozu regularnego osób z naruszeniem warunków określonych w zezwoleniu na wykonywanie publicznego transportu zbiorowego tj. brak realizacji kursów wynikających z zatwierdzonych przez organ rozkładów jazdy.

Ustalenia, jak i wnioski organu I instancji w całości podzielił organ odwoławczy. W pierwszej kolejności organ II instancji przytoczył przepisy, z których wynika, że wykonywanie przewozów wymaga uzyskania zezwolenia, w którym określa się w szczególności przebieg trasy przewozów, w tym miejscowości, w których znajdują się miejsca początkowe i docelowe przewozów; miejscowości, w których znajdują się przystanki - przy przewozach regularnych osób, a załącznikiem do zezwolenia jest obowiązujący rozkład jazdy (art. 20 ust. 1 pkt 2, 3 i ust. 1a u.t.d.). Stosownie zaś do art. 18b ust. 1 pkt 2, 3 i 7 ustawy przewozy regularne w krajowym transporcie drogowym wykonywanie są wg. następujących zasad: 1) rozkład jazdy podawany jest do publicznej wiadomości przez ogłoszenie na wszystkich wymienionych w rozkładzie przystankach, 2) wsiadanie i wysiadanie pasażerów odbywa się tylko na przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy. W myśl zaś przepisu art. 18b ust. 2 pkt 2, 3 i 5 podczas wykonywania przewozów regularnych zabrania się: korzystania z przystanków, na których nie została zamieszczona informacja o realizowanym rozkładzie jazdy zawierająca nazwę, adres siedziby przewoźnika lub niezgodnie z podanymi dniami i godzinami odjazdów - naruszania zasad przewozu osób określonych w zezwoleniu, o którym mowa w art. 18 ustawy. Sankcje za naruszenie ww. zasad określone zostały w rozdziale 11 u.t.d. W art. 92 ust. 1 u.t.d. wskazano, że kto wykonuje przewóz drogowy naruszając obowiązki lub warunki określone wynikające z przepisów ustawy, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 zł do 10 000 zł za każde naruszenie, którą nakłada się w drodze decyzji administracyjnej (art. 93 ust. 1 u.t.d.). W załączniku do ustawy wymienione zostały naruszenia ze wskazaniem wysokości kar za poszczególne naruszenia. W L.p. 2.2 pkt 3 załącznika wskazano, że wykonywanie transportu drogowego osób z naruszeniem określonych w zezwoleniu warunków dotyczących ustalonej trasy przejazdu lub wyznaczonych przystanków podlega karze w wysokości 3.000,00 zł.

Stosownie do art. 93 ust. 1 u.t.d., karę pieniężną, o której mowa w art. 92a ust. 1 u.t.d., nakłada w drodze decyzji administracyjnej, właściwy ze względu na miejsce wykonywania kontroli organ, którego pracownicy lub funkcjonariusze stwierdzili naruszenie obowiązków lub warunków przewozu drogowego, z zastrzeżeniem ust. 4-6 u.t.d. Decyzja o nałożeniu kary ma charakter decyzji związanej, co oznacza że organ administracyjny nie działa w ramach uznania administracyjnego. Przy stwierdzeniu naruszenia obowiązków lub warunków wykonywania przewozu drogowego organ administracyjny - co do zasady - zobowiązany jest do nałożenia kary pieniężnej w wysokości określonej w załącznikach do ustawy. Wyjątkiem od powyższej zasady jest art. 92c ust. 1 pkt 1 u.t.d. Przepis ten stanowi, że nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 92a ust. 1, na podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z przewozem, a postępowanie wszczęte w tej sprawie umarza się, jeżeli okoliczności sprawy i dowody wskazują, że podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z przewozem nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć. Organ wskazał przy tym, że ciężar udowodnienia okoliczności wymienionych w przytoczonym przepisie spoczywa na przedsiębiorcy, gdyż to on wywodzi z tych przepisów skutki prawne.

Organ I instancji ustalił, a organ odwoławczy w pełni te ustalenia podzielił że w trakcie kontroli w dniu 17 listopada 2017 r. polegającej na obserwacji na przystanku pośrednim w L. pn. "L. 10A" stwierdzono brak realizacji następujących kursu/kursów:

do S. z godz. 9.00 (dotyczy zezwolenia nr 0001855 z 06 września 2017 r.)

do S. z godz. 9.40 (dotyczy zezwolenia nr 0001855 z 06 września 2017 r.)

do S. z godz. 08.30 (dotyczy zezwolenia nr 0001734 z 16.08.2016 r.)

- rozpoczynającego się w S. z godz. 06.45 a kończącego się w S. (dotyczy zezwolenia nr 0001734 z 16.08.2016 r.)

do S. z godz. 09.00 (dotyczy zezwolenia nr 0001734 z 16.08.2016 r.)

- rozpoczynjącego się w S. z godz. 07.15 a kończącego się w S. (dotyczy zezwolenia nr [...] z 16.08.2016 r.).

Na etapie postępowania wyjaśniającego strona skarżąca w piśmie z dnia 06.12.2017 r. wskazała, że nie zgadza się z twierdzeniami organu, że nie zostały wykonane kursy z R. do S. z godz. 9.00 i 9.40 twierdząc, że obydwa te kursy były wykonane zgodnie z rozkładem. W odniesieniu do kontrolowanych w ramach zezwolenia nr 0001734 z 16.08.2016 r. kursów oświadczyła, że na dzień realizowanej kontroli zezwolenie nie jest wykonywane oraz, że z ekonomicznego punktu widzenia nie ma potrzeby realizacji 152 kursów w ciągu 1 dnia.

Do dnia wydania zaskarżonej decyzji skarżąca nie przedstawiła żadnych dowodów, na potwierdzenie zrealizowanych kursów czy zaistnienie przesłanek uwalniających od odpowiedzialności, pomimo że o takiej możliwości była informowana przez organ I instancji pismem z dnia 20.12.2017 r. oraz z dnia 29.01. 2018 r. Takich dowodów strona skarżąca nie przedstawiła również na etapie wniesionego odwołania, nie przedstawiła także okoliczności które uniemożliwiały przedstawienie takich dowodów w toku postępowania wyjaśniającego. Organ II instancji podkreślił, że na dzień przeprowadzonej obserwacji przez organ I instancji zezwolenie nr [...] z 16.08.2016 r. było ważne.

W skardze do Sądu skarżąca zarzuciła naruszenie następujących przepisów postępowania:

1) art. 6 K.p.a. art. 7 K.p.a. i art. 8 w zw. z 75 § 1 K.p.a. poprzez prowadzenie postępowania w sposób nie budzący zaufania do organów władzy publicznej oraz nie podejmowanie wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy, a polegający na wydaniu decyzji z dnia 15 lutego 2018 r. o nałożeniu kary pieniężnej, oraz utrzymanie decyzji przez organ II instancji, pomimo nie przeprowadzenia postępowania dowodowego w pełnym zakresie, a w konsekwencji pominięcie szeregu argumentów mających wpływ na wydanie decyzji tj. brak analizy zapisów tachografów, czy też brak przesłuchania kierowców którzy realizowali kursy, które wg. kontrolujących się nie odbyły,

2) art. 7 K.p.a. poprzez wydanie decyzji o nałożeniu kary pieniężnej przez organ I instancji, a następnie utrzymanie decyzji przez organ II instancji, nie biorąc pod uwagę zasady praworządności, a także niepodjęcie wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy,

3) art. 10 K.p.a. w zw. z art. 73 K.p.a. poprzez odmowę w dniu 3 stycznia 2018 r. uprawnionemu pracownikowi Kancelarii, reprezentującemu skarżącą prawa wglądu w akta przedmiotowej sprawy oraz zapoznania się ze zgromadzonymi dowodami i materiałami, który to fakt został całkowicie pominięty przez organ II instancji.

4) art. 107§3 K.p.a. poprzez niewyjaśnienia w sposób jasny i zrozumiały wszystkich przesłanek, jakimi kierował się organ przy wydawaniu decyzji z dnia 15 lutego 2018 r., a także utrzymującej ją w mocy decyzji organu II instancji z dnia 27 kwietnia 2018 r., a w szczególności brak wyjaśnienia stronie zasadności przesłanek, którymi organ kierował się przy załatwieniu sprawy, a także pominięcie niektórych istotnych aspektów sprawy, tj. faktu, iż strona skarżąca zrzekła się zezwolenia nr [...], oraz tego, że kursy z godziny 9:00 oraz 9:40, które są realizowane na podstawie zezwolenia nr [...] w rzeczywistości się odbyły,

5) art. 92c ust. 1 pkt. 1 u.t.d. w zw. z art. 92a ust. 1 u.t.d. poprzez wszczęcie postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej przez organ I instancji, podczas gdy, okoliczności sprawy i dowody wskazują, że strona skarżąca nie miała wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenia dot. zezwolenia nr [...] w ogóle nie miały miejsca,

6) błąd w ustaleniach faktycznych, który został powielony przez organ II instancji polegający na przyjęciu, iż strona skarżąca naruszyła warunki zezwolenia polegające na braku realizacji kursów z R. do S. z godziny 9:00 oraz 9:40 w ramach zezwolenia nr [...] podczas gdy w rzeczywistości kursy te miały miejsce, co zostałoby potwierdzone gdyby organ I lub II instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w pełnym zakresie.

Na tych podstawach wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji Kolegium z dnia [...]kwietnia 2018 r. oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji z dnia [...]lutego 2018 r. w przedmiocie nałożenia na skarżącą kary pieniężnej w wysokości 3.000.00 zł.

Na podstawie art. 200 P.p.s.a., wniosła o zasądzenie kosztów postępowania w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Sąd administracyjny sprawuje w zakresie swej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej, co wynika z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2188 ze zm.). Zakres tej kontroli wyznacza art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., zwana dalej "P.p.s.a."). Stosownie do tego przepisu sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W myśl art. 145 § 1 P.p.s.a., Sąd zobligowany jest do uchylenia decyzji bądź postanowienia lub stwierdzenia ich nieważności, ewentualnie niezgodności z prawem, gdy dotknięte są one naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania, innym naruszeniem przepisów postępowania, jeśli miało ono istotny wpływ na wynik sprawy, lub zachodzą przyczyny stwierdzenia nieważności decyzji wymienione w art. 156 K.p.a. lub innych przepisach. W myśl art. 151 P.p.s.a. w razie nieuwzględnienia skargi w całości albo w części Sąd oddala skargę odpowiednio w całości albo w części. Zgodnie z art. 145 § 3 P.p.s.a. w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1 i 2, sąd stwierdzając podstawę do umorzenia postępowania administracyjnego, umarza jednocześnie to postępowanie.

Dokonując kontroli w tak zakreślonych granicach Sąd nie znalazł podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji. Przeprowadzone przez organy postępowanie, jak również wywiedzione na jego podstawie wnioski, odpowiadają przepisom prawa, w związku z czym Sąd nie mógł zarzucić braku legalności.

Kontroli tej podlegała decyzja SKO utrzymująca w mocy decyzję Marszałka Województwa w przedmiocie nałożenia na A. sp. z o.o. sp. k. kary pieniężnej w wysokości 3.000 zł za wykonywanie przewozu regularnego osób z naruszeniem warunków określonych w zezwoleniu na wykonywanie publicznego transportu zbiorowego, tj. brak realizacji kursów wynikających z zatwierdzonego przez organ rozkładu jazdy.

W sprawie bezsporne jest, że skarżąca korzystała z zezwolenia na przewóz regularny, jak również to, że naruszyła jego warunki. W toku postępowania próbowała dowieść, że za powyższe okoliczności nie ponosi odpowiedzialności i podważyć tym samym decyzję organu wymierzającą karę.

Podejmowanie przez nią kolejne próby wykazania powyższych okoliczności nie powiodły się.

Przepisy ustawy o transporcie drogowym w sposób szczegółowy określają warunki realizacji poszczególnych rodzajów przewozów, jak również sankcje za ich nie przestrzeganie. I tak:

zgodnie z art 20 ust. 1 u.t.d. w zezwoleniu na wykonywanie przewozów regularnych określa się w szczególności:

- warunki wykonywania przewozów,

- przebieg trasy przewoźników, w tym miejscowości, w których znajdują się miejsca początkowe i docelowe przewozów,

- miejscowości, w których znajdują się przystanki.

Załącznikiem do ww. zezwolenia jest obowiązujący rozkład jazdy.

Kolejne przepisy ustawy o transporcie drogowym regulują warunki wykonywania tego przewozu nakazując aby do przewozu używane były wyłącznie autobusy odpowiadające wymaganym ze względu na rodzaj przewozu warunkom technicznym;

rozkład jazdy został podany do publicznej wiadomości przez ogłoszenie na wszystkich wymienionych w rozkładzie jazdy przystankach lub dworcach; aby wsiadanie i wysiadanie pasażerów odbywało się tylko na przystankach określonych w rozkładzie jazdy; należności za przejazd pobierane były zgodnie z cennikiem opłat, a pasażer otrzymywał potwierdzenie wniesienia opłaty w postaci biletu wydanego zgodnie z przepisami o kasach rejestrujących; przy czym w kasach dworcowych oraz w autobusie ma znajdować się dostępny do wglądu pasażerów opracowany przez przewoźnika lub grupę przewoźników regulamin określający warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób, bagażu i rzeczy; cennik opłat ma zostać podany do publicznej wiadomości przy kasach dworcowych oraz w każdym autobusie wykonującym regularne przewozy osób, musi zawierać ceny biletów ulgowych(...) – art 18 b ust. 1.

Jednocześnie przepisy te formułują jasne zakazy używania innych pojazdów niż autobusy, korzystania z przystanków, na których nie ma informacji o realizowanym rozkładzie jazdy, jak też z przystanków nieobjętych zezwoleniem, pobierania innych należności niż wynikające z cennika oraz naruszania warunków przewozu – art 18 b ust. 2 u.t.d.

Działalność polegająca na przewozie regularnym podlega szczególnym wymogom. Obowiązek ich dochowania spoczywa na realizujących przewóz, którzy w tym zakresie nie mogą dokonywać żadnych samodzielnych zmian.

Obowiązani są w formie pisemnej, w postaci papierowej lub w postaci elektronicznej zgłaszać organowi, który udzielił zezwolenia, wszelkie zmiany danych, o których mowa w art 22, nie później niż 14 dni od dnia ich powstania. Zmiany obejmujące dane zawarte w zezwoleniu, wymagają zmiany zezwolenia.- art 22 b u.t.d

Z kolei organ udzielający takiego zezwolenia ma prawo do kontroli przedsiębiorcy w zakresie spełnienia wymogów do udzielenia zezwolenia – art 84 u.t.d.

Skarżąca korzysta z zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym z dnia 6 września 2018 r. nr 0001855 na linię regularną S. – B. – R. oraz z zezwolenia nr 0001734 z dnia 16 sierpnia 2016 r. R. – B. – S.

Organ wyjaśnił przy tym, co odpowiada prawu, że zgodnie z ustawą z dnia 8 grudnia 2017 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2018 ( Dz.U. z 2017 r., poz. 2131 ze zm.) oraz art 78 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym ( Dz.U. z 2017 r. poz. 2136 ze zm.), że zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym, których termin ważności upływał w dniu 31 grudnia 2016 r., wydane na podstawie przepisów dotychczasowych, zachowują ważność do dnia 31 grudnia 2017 r., a następnie do dnia 31 grudnia 2018 r.

W wyniku przeprowadzonej kontroli stwierdzono naruszenia polegające na braku realizacji kursów: z R. do S. z godziny 9:00 oraz 9:40 w ramach zezwolenia nr [...] oraz z R. do S. z godziny: 08:30, 09:00, ze S. do S. z godz. 06:45, 07:15 w ramach zezwolenia nr 0001734 z dnia 16 sierpnia 2016 r.( linia regularna S. – R. –B. – S.).

Strona skarżąca na swoją obronę wskazała po pierwsze, że na dzień prowadzonej kontroli nie było realizowane zezwolenie nr [...] z dnia [...] sierpnia 2017 r. ponieważ realizowane było nowe zezwolenie nr [...] z dnia [...] września 2017 r. a ponadto, że kursy w ramach zezwolenia nr [...] były wykonywane zgodnie z rozkładem.

Sąd zgadza się zarówno z ustaleniami, jak i wnioskami organów, że przewoźnik ma obowiązek realizować kursy na podstawie wydanego zezwolenia i zgodnie z zatwierdzonym rozkładem jazdy. Jakiekolwiek zmiany w tym zakresie bez zawiadomienia o nich we właściwym terminie, odpowiednich organów są prawnie bezskuteczne i nie mogą chronić strony w przypadku niewywiązywania się przez przewoźnika z zatwierdzonego rozkładu jazdy.

Rozkład jazdy jest jednym z podstawowych źródeł wiedzy, istotnej z punktu widzenia pasażerów. Zawiera informację o realizowanych przewozach na danej linii. Przewoźnik ma obowiązek wywiązywać się z zadeklarowanego rozkładu jazdy, pasażer natomiast ma prawo spodziewać się, że wskazane na rozkładzie jazdy kursy będą realizowane. W przeciwnym razie dochodzi do niedopuszczalnego chaosu w realizacji usług przewozu, kłócących się z pojęciem przewozów regularnych.

W sprawie bezsporne jest, że strona skarżąca, nie realizowała kursów w ramach zezwolenia nr [...]. Przyznała to w piśmie z dnia 6 grudnia 2017 r., w którym podniosła, że na dzień prowadzonej kontroli nie było wykonywane zezwolenie nr [...] z dnia [...] sierpnia 2017 r. ponieważ realizowane już było nowe zezwolenie nr [...] z dnia [...] września 2017 r., co nie znajduje oparcia w powołanych przepisach.

Dołączony do zgłoszenia rozkład jazdy obowiązuje do czasu cofnięcia zezwolenia bądź też dokonania jego zmiany. Brak zmian zobowiązuje przewoźnika do realizacji przewozu, a pasażerom daje prawo oczekiwania, że przewóz będzie realizowany. Kwestia ta nie zostaje poddana jakiejkolwiek swobodzie przewoźnika. W związku z powyższym argumenty odnośnie nieuzasadnionego z ekonomicznego punktu widzenia realizowania dwóch zezwoleń, na tych samych liniach nie mogą odnieść oczekiwanego rezultatu. Jeśli przewoźnik dokonał zgłoszenia, do którego dołączył w formie załącznika rozkład jazdy jest obowiązany do jego realizacji, do czasu wycofania bądź zmiany. Zatem prawidłowo organy wywiodły, że bez znaczenia dla stwierdzenia powyższego uchybienia pozostaje fakt toczącego się aktualnie postępowania o cofnięcie tego zezwolenia.

Wobec przyznania przez przewoźnika braku realizacji kursów w ramach zezwolenia [...] i podjętej próby usprawiedliwiania tego, realizacją innego zezwolenia, nieuzasadnione byłoby rozważanie okoliczności, o których mowa w art 20a u.t.d. Skoro skarżąca w sposób świadomy zrezygnowała z realizacji jednego z zezwoleń, trudno szukać usprawiedliwienia takiego zachowania w okolicznościach nadzwyczajnych, o których mowa w tym przepisie.

Przewoźnik, poza złożonym zapewnieniem o wykonaniu przewozu wg zezwolenia nr [...], nie wykazał, że kursy zostały zrealizowane poprzez przedstawienie dowodów na to w postaci chociażby biletów, świadczących o realizacji kursów. W stosunku do tych kursów nie stwierdzono także okoliczności, o których mowa w art 20a u.t.d., takich jak awarie sieci, roboty drogowe, blokady drogowe, ingerencja osób trzecich.

Nieusprawiedliwione są zarzuty strony skarżącej, która próbuje przerzucić obowiązek zebrania materiału dowodowego w tym zakresie na organ. Z ogólnej zasady rozkładu ciężaru dowodowego, która znajdzie zastosowanie co do ustalenia ewentualnych przesłanek egzoneracyjnych wynika, że obciążają one stronę, która chce na ich podstawie wyciągnąć korzystne dla siebie skutki prawne. Zatem to strona skarżąca, a nie organ, powinna była wykazać się inicjatywą dowodową.

W związku z powyższym skoro przewoźnik nie zrealizował kursów objętych zezwoleniami, a nie zostały stwierdzone żadne okoliczności wyłączające odpowiedzialność zostały spełnione przesłanki z art 18 b ust. 2 pkt 5 w zw. z art. 20 ust. 1 i 1a w zw. z art 92 a ust. 1, 6 u.t.d. w zw. z zał. nr 3 Lp. 2.2.3. ( obowiązujących na dzień wydania zaskarżonej decyzji) tj. "naruszania warunków przewozu osób określonych w zezwoleniu, o którym mowa w art. 18."

Z punktu widzenia przestrzegania przepisów ustawy o transporcie drogowym nie można tracić z pola widzenia interesów pasażerów i dbałości o pewność realizacji przewozów według ustalonych rozkładów jazdy. Trafnie podnosi organ, że rozkład jazdy jest jednym z podstawowych źródeł wiedzy, istotnej z punktu widzenia pasażera zawierający informację o realizowanych przewozach na danej linii komunikacyjnej. Przewoźnik nie może samodzielnie dokonywać żadnych zmian i dostosowywać realizacji świadczonych usług do własnego interesu.

Zebrany przez organy materiał dowodowy w zupełności usprawiedliwiał podjęte rozstrzygnięcia. Wbrew stawianym zarzutom nie można przypisać organom działania sprzecznego z zasadami pogłębiania zaufania do organów państwa. Na każdym etapie postępowania skarżąca miała zagwarantowane prawo do udziału w postępowaniu. Tym samym postawione zarzuty naruszenia art 6 K.p.a., art 8 K.p.a. w zw. z art 75 § 1 K.p.a., 7 K.p.a., 107 § 3 K.p.a. okazały się bezzasadne. Podnoszone i w zależności od wyników postępowania modyfikowane okoliczności stanowiły jedynie próbę podważenia prawidłowych ustaleń organu, nie mogły jednak skutecznie usprawiedliwiać nieprawidłowości w wykonywaniu regularnego przewozu.

Nie znajduje potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym zarzut uniemożliwienia stronie zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym i nie wyznaczenie jej w tym celu terminu. Z akt wynika, na co również zwrócił uwagę organ I instancji, że w dniu 30 stycznia 2018 r. zostało do strony skarżącej skierowane pismo z dnia 29 stycznia 2018 r. z informacją o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym. Pomimo to, strona skarżąca do dnia wydania decyzji przez organ I instancji, nie skorzystała z tego prawa. W świetle powyższego zachowanie strony może świadczyć co najwyżej o chęci przedłużenia czasu trwającego postępowania, na pewno zaś nie uzasadnia postawionego zarzutu naruszenia art 10 w zw. z art 73 K.p.a.

Sąd nie zgadza się również z ogólnymi twierdzeniami skarżącej dotyczącymi niejasności formułowanych w decyzjach ustaleń i wniosków. Nie można upatrywać niejasności formułowanych wniosków w twierdzeniach sprzecznych z oczekiwaniami skarżącej.

Mając to wszystko na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji na podstawie art 151 P.p.s.a.