Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Antoniuk (spr.), Sędziowie WSA Ewa Grochowska – Jung, Andrzej Góraj, Protokolant starszy sekretarz sądowy Maria Zawada, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 maja 2016 r. sprawy ze skargi M.E. na zarządzenie Burmistrza [...] z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odpłatności za udostępnienie informacji publicznej 1. orzeka o niezgodności z prawem zarządzenia Burmistrza [...] z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] oraz zarządzenia Burmistrza [...] z dnia [...] maja 2014 r. nr [...], 2. zasądza od Burmistrza [...] na rzecz skarżącego M.E. kwotę 200 zł (słownie: dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Burmistrz L. zarządzeniem z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...], wydanym na podstawie art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.) w zw. z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198), ustalił zasady pobierania od wnioskodawcy opłat stanowiących zwrot kosztów dodatkowych w związku ze sposobem udostępniania lub przekształcania informacji publicznej (§ 1), w tym stałą wysokość opłaty za kserokopie czarno-białe i kolorowe w formacie A4, A3 oraz kopie dokumentu elektronicznego na nośniku CD/DVD (§ 2). Ustalił ponadto w § 5 zarządzenia, iż udostępnienie informacji następuje po dokonaniu opłaty, zaś w § 6 określił, że opłata za wyszukanie informacji wynosi 5 zł, jeżeli wymaga wyszukania do dziecięciu stron dokumentów oraz ulega zwiększeniu o 0,50 zł za każdą kolejną stronę.

Zarządzeniem z dnia [...] maja 2014 r. nr [...] Burmistrz L., w oparciu o powołane wyżej przepisy, usunął z zarządzenia z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] przepis § 5 i § 6.

M. E. pismem z dnia [...] grudnia 2015 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na zarządzenia Burmistrza L. z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...], zmienionego zarządzeniem nr [...] z dnia [...] maja 2014 r., nr [...] r. Skarżący wniósł o stwierdzenie niezgodności z prawem zaskarżonego zarządzenia, zmienionego zarządzeniem z dnia [...] maja 2014 r., z uwagi na naruszenie art. 15 ust. 1 w zw. art. 7 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wniósł także o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania wg. norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, iż wnioskiem z dnia [...] października 2015 r. wystąpiłem do Burmistrza L. o udostępnienie w formie elektronicznej na nośniku CD, w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej: 1) wniosków, uchwał oraz protokołów z zebrań sołeckich dotyczących podziału środków sołeckich na 2016 r., złożonych przez sołtysów z terenu gminy L.; 2) wydanych przez Burmistrza L. decyzji w powyższym zakresie.

Pismem z dnia [...] listopada 2015 r. Naczelnik Referatu Promocji Urzędu Miejskiego w L. poinformował skarżącego m.in. o konieczności poniesienia opłaty za udostępnienie informacji publicznej, zgodnie z zarządzeniem Burmistrza L. z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...], zmienionego zarządzeniem z dnia [...] maja 2014 r. nr [...], w wysokości 2 zł za płytę CD.

W dniu [...] listopada 2015 r. skarżący dokonał wpłaty kwoty 2 zł za CD. Następnie pismem z dnia [...] grudnia 2015 r. wezwał Burmistrza L. do usunięcia naruszenia prawa w zakresie dotyczącym konieczności poniesienia zryczałtowanego kosztu za udostępnienie informacji publicznej. W wezwaniu tym zwrócił uwagę Burmistrzowi, m.in. że w orzecznictwie sądów administracyjnych jak i w doktrynie prawa administracyjnego ugruntowany jest pogląd, iż w świetle art. 7 ust. 2 w zw. z art. 15 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, nie jest dopuszczalne ustalenie opłaty za udostępnienie informacji publicznej na podstawie zarządzenia organu samorządu terytorialnego ustanawiającego określone stawki w tym zakresie.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie, Burmistrz L. w piśmie z dnia [...] grudnia 2015 r. zatytułowanym "Odmowa usunięcia naruszenia prawa" odniósł się m.in. do kwestii konieczności poniesienia opłaty jak również jej wysokości.

Nie podzielając stanowiska organu skarżący podniósł, iż wskazany jako podstawa prawna skarżonego zarządzenia Burmistrza L. art. 15 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej daje podmiotowi zobowiązanemu uprawnienie do pobrania opłaty stanowiącej równowartość rzeczywiście poniesionych, dodatkowych kosztów związanych ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku. Realizacja tego uprawnienia może nastąpić w konkretnych, indywidualnych sprawach. W orzecznictwie sądów administracyjnych (np. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 28 lutego 2008 r. sygn. II SA/Sz 1094/07 i inne) ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym powyższy przepis nie zawiera żadnego sformułowania, które można byłoby rozumieć jako upoważnienie podmiotów zobowiązanych do tworzenia i stosowania taryf opłat za udostępnienie informacji. Nie zawiera też szczególnej kompetencji w tym zakresie dla organów gminy. Wskazanie zatem tego przepisu w zaskarżonym zarządzeniu ma raczej znaczenie informacyjne, a nie stanowi prawnego uzasadnienia ustalenia generalnych stawek opłat.

Także drugi ze wskazanych w zarządzeniu Burmistrza L. przepisów - art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym - stanowi jedynie, że kierownikiem urzędu jest wójt (prezydent). Wójt jest zatem uprawniony do wykonywania wszystkich zadań, które mieszczą się w pojęciu kierowania jednostką organizacyjną, w tym do wydawania poleceń służbowych podległym pracownikom. Forma, a przede wszystkim treść tego aktu wskazują wprost na generalny charakter jego regulacji. Wprowadzenie zryczałtowanych opłat za wydanie informacji publicznej dotyka wszystkich, którzy o wydanie takiej informacji do urzędu się zwrócą. Tak więc stwierdzić należy, że Burmistrz L. nie dysponując taką kompetencją, wydał akt co do istoty generalny, swym charakterem i przedmiotem regulacji odpowiadający aktowi prawa powszechnie obowiązującego.

Również w doktrynie prawa administracyjnego ugruntowany jest pogląd, że w świetle art. 7 ust. 2 w zw. z art. 15 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, nie jest dopuszczalne ustalenie opłaty za udostępnienie informacji publicznej na podstawie zarządzenia organu samorządu terytorialnego ustanawiającego określone stawki w tym zakresie.

W odpowiedzi na skargę Burmistrz L. wniósł o jej odrzucenie w całości, z ostrożności procesowej o jej oddalenie.

W uzasadnieniu pisma procesowego organ wskazał, iż wniesiona w tej sprawie skarga powinna zostać odrzucona na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. – dalej jako p.p.s.a.). Skarżący skierował bowiem wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z uchybieniem terminu do jego wniesienia (art. 52 § 3 p.p.s.a.). Zaskarżone zarządzenie należy traktować jako inny niż określony w art. 3 § 1 pkt 1-3 p.p.s.a. akt z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 3 § 1 pkt 4 p.p.s.a., ponieważ akt ten nie ma charakteru generalnego, jest skierowany wyłącznie do pracowników urzędu gminy i jedynie pośrednio oddziałuje na prawa i obowiązki skarżącego.

Na wypadek gdyby Sąd uznał, że nie ma podstaw do odrzucenia skargi, to skarga powinna zostać oddalona, gdyż zaskarżony akt nie narusza prawa. Nie ulega bowiem wątpliwości, że przepis art. 15 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej pozwala na obciążenie wnioskodawcy dodatkowymi kosztami związanymi z udzieleniem informacji publicznej w określony sposób i w określonej formie. W orzecznictwie przyjmuje się, że takim kosztem są dodatkowe wydatki rzeczywiście poniesione ponad zwykły koszt funkcjonowania, związany z realizacją wskazanego we wniosku sposobu udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji. W zaskarżonym zarządzeniu wskazano, że określone w nim opłaty wynikają z konieczności ponoszenia dodatkowych kosztów przez udzielającego informację publiczną. W § 2 zarządzenia określono wysokość opłat za wydanie kserokopii dokumentów w określonych formatach oraz wysokość opłaty za sporządzenie kopii dokumentów w formie elektronicznej na płycie CD/DVD. Zarządzenie nie zawiera regulacji, które uzależniają wszczęcie postępowania o udostępnienie informacji publicznej od uiszczenia opłaty oraz innych regulacji, które można byłoby uznać za nadające całemu zarządzeniu cechy normatywnego aktu administracyjnego o charakterze generalnym i abstrakcyjnym. Określa ono bowiem wyłącznie koszty, które w każdym przypadku są jednakowe i nie sposób ich indywidualizować w inny sposób, jak tylko w odniesieniu do rzeczywistych, stałych, niepodlegających zmianom, rzeczywistych dodatkowych kosztów udzielenia informacji publicznej w określony sposób.

Biorąc powyższe pod uwagę organ stwierdził, iż orzecznictwo sądów administracyjnych, w którym akcentuje się, że organ administracji publicznej nie jest uprawniony do ryczałtowego ustalenia stawek za udostępnienie informacji publicznej jest nieadekwatne w ramach oceny prawnej zaskarżonego zarządzenia. W orzecznictwie podnosi się, że art. 15 ustawy o dostępie do informacji publicznej nie może stanowić podstawy do wydania aktu generalnego w przedmiocie ustalenia opłaty za udostępnienie informacji publicznej, gdyż wysokość tej opłaty, pobieranej za dodatkowe koszty związane ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku, ma każdorazowo odpowiadać rzeczywistym poniesionym przez organ kosztom udostępnienia informacji. W ramach oceny zaskarżonego zarządzenia nie można zatem pomijać, że określa ono takie właśnie dodatkowe koszty związane z wydaniem informacji publicznej w określony sposób.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r. poz. 1647 ze zm.) w zw. z art. 3 § 2 pkt 6 p.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Wspomniana kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej i obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż akty prawa miejscowego, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej. Sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności (art. 147 § 1 p.p.s.a.).

Skarga oceniana wedle podanych kryteriów jest zasadna.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż w świetle art. 52 § 3 p.p.s.a., jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa. Sąd, po wniesieniu skargi, może uznać, że uchybienie tego terminu nastąpiło bez winy skarżącego i rozpoznać skargę. Zgodnie zaś z § 4 powołanego art., w przypadku innych aktów, jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi i nie stanowi inaczej, należy również przed wniesieniem skargi do sądu wezwać na piśmie właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa. Termin, o którym mowa w § 3, nie ma zastosowania.

W doktrynie (B. Adamiak, Z problematyki właściwości sądów administracyjnych /art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a./, ZNSA 2006, nr 2, s. 18; M. Bogusz, glosa do wyroku NSA z dnia 20 listopada 2008 r. sygn. akt. I OSK 611/08, GSP-Prz. Orz. 2009, nr 3, s. 14–15; K. Klonowski, Kontrola sądowoadministracyjna "innych aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków, wynikających z przepisów prawa" z art. 3 § 2 pkt 4 p.s.a., PPP 2012, nr 5, s. 52 i 54) oraz w orzecznictwie (por. wyrok NSA z dnia 16 września 2004 r. sygn. akt OSK 247/04, publik. ONSA WSA 2004, nr 2, poz. 30) przyjmuje się, że w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. chodzi o akty i czynności podejmowane w sprawach indywidualnych, a więc w stosunku do konkretnych podmiotów.

W niniejszej sprawie przedmiotem kontroli jest akt administracyjny o randze generalnej, a nie indywidualnej (o czym niżej), wobec tego warunkiem skutecznego wniesienia skargi do sądu na ten akt nie jest wezwanie organu do usunięcia naruszenia prawa w określonym w art. 52 § 3 p.p.s.a. czasie, lecz jedynie uprzednie wystosowanie takiego wezwania (art. 52 § 4 zd. drugie). Skoro skarżący w niniejszej sprawie dopełnił przedmiotowego obowiązku, to nie ma podstaw do twierdzenia, że jego skarga jest niedopuszczalna.

Przechodząc do meritum trzeba wyjść od tego, że w myśl art. 2 Konstytucji RP zasadą jest, iż organy władzy publicznej, a więc przede wszystkim organy jednostek samorządu terytorialnego, zobligowane są działać na podstawie i w granicach prawa.

W myśl art. 91 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r. poz. 1515 ze zm.), uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. Regułą jest przy tym, że nie stwierdza się nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy po upływie jednego roku od dnia ich podjęcia, chyba że uchybiono obowiązkowi przedłożenia uchwały lub zarządzenia w terminie określonym w art. 90 ust. 1, albo jeżeli są one aktem prawa miejscowego. Jeżeli nie stwierdzono nieważności uchwały lub zarządzenia z powodu upływu terminu określonego w ust. 1, a istnieją przesłanki stwierdzenia nieważności, sąd administracyjny orzeka o ich niezgodności z prawem. Uchwała lub zarządzenie tracą moc prawną z dniem orzeczenia o ich niezgodności z prawem. Przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego co do skutków takiego orzeczenia stosuje się odpowiednio (art. 94 ust. 1 i 2 ustawy o samorządzie gminnym).

W judykaturze sądów administracyjnych na tle przywołanych norm prawnych ugruntowało się stanowisko, podzielane zresztą w pełni przez skład orzekający w niniejszej sprawie, że ustawowe sformułowanie "sprzeczność z prawem" oznacza kwalifikowaną wadę prawną, polegającą właśnie na sprzeczności (działanie contra legem), toteż nie chodzi tu o jakiekolwiek, zwłaszcza nieistotne naruszenie prawa. Art. 91 ust. 1 i ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym wyróżnia zatem dwie kategorie wad uchwał lub zarządzeń organów gminy: istotne naruszenie prawa oraz nieistotne naruszenie prawa. Powołana ustawa o samorządzie gminnym nie określa rodzaju naruszenia prawa, które należy zakwalifikować do istotnego naruszenia prawa. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że są to takiego rodzaju naruszenia prawa, jak: podjęcie uchwały (zarządzenia) przez organ niewłaściwy, brak podstawy do podjęcia uchwały (zarządzenia) określonej treści, niewłaściwe zastosowanie przepisu prawnego będącego podstawą podjęcia uchwały (zarządzenia), naruszenie procedury podjęcia uchwały (zarządzenia) (por. wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych w: Krakowie z dnia 25 listopada 2011 r. sygn. akt II SA/Kr 1381/11 - Lex nr 1133603, Wrocławiu z dnia 25 sierpnia 2010 r. sygn. akt II SA/Wr 348/10 - Lex nr 1687107, Krakowie z dnia 13 marca 2014 r. sygn. akt III SA/Kr 1476/13 - Lex nr 1443840 i z dnia 21 listopada 2013 r. sygn. akt III SA/Kr 648/13 - Lex nr 1398702, Łodzi z dnia 11 września 2012 r. sygn. akt I SA/Łd 861/12 (publ. OwSS 2013/1/87/87-92).

W rozpoznawanej sprawie przedmiotem kontroli sądu stało się powołane na wstępie zarządzenie Burmistrza L. z dnia [...] kwietnia 2014 r., zmienione zarządzeniem z dnia [...] maja 2014 r., w sprawie określenia opłat pobieranych tytułem zwrotu kosztów w związku ze sposobem udostępnienia lub przekształcenia informacji publicznej. Podstawę materialnoprawną zaskarżonych aktów prawnych stanowił art. 33 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 15 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W przedmiotowym zarządzeniu organ gminny określił tryb ustalania wysokości opłat odpowiadających dodatkowym kosztom ponoszonych przez Urząd w związku ze wskazanym przez wnioskodawcę sposobem udostępnienia informacji publicznej lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku.

Zdaniem Sądu, żaden z ww. przepisów nie kształtuje uprawnienia burmistrza do regulowania w drodze zarządzenia kwestii dotyczących trybu ustalana i pobierania opłat za udostępnienie informacji publicznej. Wyjaśnić należy, że w myśl art. 11a ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym, organem gminy jest burmistrz. I tak, na mocy art. 31 ustawy burmistrz kieruje bieżącymi sprawami gminy oraz reprezentuje ją na zewnątrz. W myśl art. 33 ust. 3 tej ustawy, burmistrz jest kierownikiem urzędu. Poza tym, według art. 33 ust. 2 ww. ustawy, nadaje regulamin organizacyjny urzędu gminy w drodze zarządzenia. Wydaje on również zarządzenia w innych sprawach, konkretnie wskazanych w przepisach ustawy o samorządzie gminnym (por. art. 26a ust. 1, art. 31b ust. 1, art. 33 ust. 2, art. 41 ust. 2 i art. 98 ust. 3). W orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalony jest pogląd, iż prezydent (burmistrz) może wydawać zarządzenia także w innych sprawach pozostających w zakresie jego kompetencji (np. w sprawie powoływania i odwoływania kierowników jednostek kultury). Natomiast na podstawie art. 33 ust. 3 uprawniony jest jedynie do podejmowania zarządzeń pozostających w ramach jego uprawnień jako kierownika urzędu, mających charakter wewnętrzny.

W ocenie Sądu, zaskarżone zarządzenie, zważywszy na skutki jakie ze sobą niesie w postaci ustalania i obciążenia opłatami podmiot uprawniony do wystąpienia z wnioskiem o udostępnienie informacji, pozostaje poza sferą wewnętrzną, jak również wykracza poza zakres spraw związanych z organizacją urzędu. Podstawa prawna do wydania zaskarżonego zarządzenia nie wynika również z przepisów ustawy o dostępie do informacji, a w szczególności z treści art. 15 ust. 1. Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o dostępie ..., dostęp do informacji publicznej co do zasady jest bezpłatny, z zastrzeżeniem wynikającym z art. 15 tej ustawy. Stosownie do tej regulacji, jeżeli w wyniku udostępnienia informacji publicznej na wniosek podmiot obowiązany do udostępnienia ma ponieść dodatkowe koszty związane ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku, podmiot ten może pobrać od wnioskodawcy opłatę w wysokości odpowiadającej tym kosztom. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, powiadomi wnioskodawcę o wysokości opłaty. Udostępnienie informacji zgodnie z wnioskiem następuje po upływie 14 dni od dnia powiadomienia wnioskodawcy, chyba że wnioskodawca dokona w tym terminie zmiany wniosku w zakresie sposobu lub formy udostępnienia informacji albo wycofa wniosek. Wykładnia art. 7 ust. 2 w zw. z art. 15 ustawy o dostępie do informacji publicznej prowadzi do wniosku, iż przepisy tej ustawy regulują zasady i tryb udostępniania informacji oraz przypadki ponoszenia kosztów za udostępnienie informacji, ale wyłącznie w sprawach indywidualnych. Ustalenie kosztów udostępnienia informacji publicznej, których poniesienie uzasadnia treść art. 15 ust. 1 tej ustawy, następuje w piśmie skierowanym do wnioskodawcy w trybie art. 15 ust. 2 tej ustawy. Koszty są ustalane w toku realizacji każdorazowego wniosku o udzielenie informacji publicznej, a zatem podstawę ich ustalenia nie może stanowić zarządzenie określające sposób ustalania opłaty, czy też precyzujące koszty związane z daną formą czy sposobem udostępnienia informacji publicznej. W żadnym razie z przywołanych przepisów nie wynika możliwość zdefiniowania pojęć użytych w ustawie, jak też określania trybu ustalania opłat za udostępnienie informacji publicznej w drodze zarządzenia organu gminy.

Reasumując, brzmienie przywołanych norm prawnych w prostym zestawieniu z treścią zaskarżonego zarządzenia prowadzi do jednoznacznej konkluzji o jego podjęciu bez podstawy prawnej, a więc bezspornie z istotnym naruszeniem prawa. Trafne są wobec tego zarzuty zaprezentowane w treści skargi, że zaskarżone zarządzenie zostało podjęte z istotnym naruszeniem wskazanych wyżej przepisów prawa.

Wobec tego zarówno zaskarżone zarządzenie z dnia [...] kwietnia 2014 r., jak i zmieniające je zarządzenie z dnia [...] maja 2014 r. (oparte na tej samej podstawie prawnej), nie mogą ostać się w obrocie prawnym. Z uwagi na treść art. 94 ust. 1 i 2 ustawy o samorządzie gminnym, należało orzec o ich niezgodności z prawem.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł na podstawie na podstawie art. 147 § 1 w zw. z art. 135 p.p.s.a. W przedmiocie kosztów postępowania Sąd rozstrzygnął uwzględniając brzmienie art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a.