Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA - Irena Jakubiec-Kudiura (spr.), Sędzia WSA - Izabella Janson, Sędzia WSA - Krystyna Madalińska-Urbaniak, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 23 maja 2017 r. sprawy ze skargi Fabryki Mebli "[...]" L. S., W. S. Spółka jawna z siedzibą w Z. na decyzję Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] września 2016 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty miesięcznego dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych za wrzesień 2015 r. oddala skargę.

Przedmiotem skargi złożonej przez F. sp. j. z siedzibą w Z. (dalej jako: "skarżąca" "spółka" lub "strona") jest decyzja Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej (dalej jako: "Minister", "organ odwoławczy" lub "organ II instancji") z [...] września 2016 r., nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej jako: "Prezes PFRON" lub "organ I instancji") z [...] stycznia 2016 r. nr [...] odmawiającą stronie wypłaty miesięcznego dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych.

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym.

Skarżąca przekazała za pośrednictwem Systemu Obsługi Dofinansowań i Refundacji do PFRON wniosek Wn-D o wypłatę dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych za miesiąc wrzesień 2015 r.

Decyzją z [...] stycznia 2016 r. Prezes PFRON odmówił wypłaty przedmiotowego dofinansowania. Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie stwierdził, że z dokumentacji będącej w posiadaniu organu, w tym m.in. bilansu oraz rachunku zysków i strat sporządzonych na dzień 30 września 2015 r. wynikało, że strona znajduje się w trudnej sytuacji ekonomicznej.

Jak wyjaśnił organ I instancji, w myśl art. 48a ust. 3 pkt 1 ustawy z 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 127, poz. 721 ze zm., dalej jako: "ustawa o rehabilitacji"), pomoc ze środków Funduszu (w formie dofinansowania do wynagrodzeń zatrudnionych pracowników niepełnosprawnych) nie może zostać udzielona lub wypłacona pracodawcy wykonującemu działalność gospodarczą znajdującemu się w trudnej sytuacji ekonomicznej według kryteriów określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej dotyczących udzielania pomocy publicznej. Dodał, że z przedstawionych przez stronę dokumentów wynika natomiast, że 75,30% kapitału spółki zostało utracone.

W odwołaniu skarżąca podniosła, że rozporządzenie Komisji (UE) nr 651/2014 z 17 czerwca 2014 r. uznające niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu (Dz. Urz. UE L 187 z 26 czerwca 2014 r., dalej jako: "rozporządzenie nr 651/2014") w motywie 14 i art. 1 ust. 4 lit. c) przywołanym w komparycji zaskarżonej decyzji wyraźnie stanowi, że jego postanowienia nie mają zastosowania do pomocy udzielanej przedsiębiorcom znajdującym się w trudnej sytuacji, a tak sytuację ekonomiczną pracodawcy ocenił Prezes PFRON, co uzasadnia uchylenie zaskarżonej decyzji. W ocenie strony przy interpretacji art. 48a ust. 3 pkt 1 ustawy o rehabilitacji nie można też zastosować Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw, ponieważ Wytyczne nie mogą być uznane za prawo Unii Europejskiej w rozumieniu art. 48a ust. 3 pkt 1 ustawy o rehabilitacji (...), gdyż zostały ustanowione mocą komunikatu Komisji, a komunikat nie jest wymieniony wśród źródeł prawa Unii Europejskiej.

Ponadto zdaniem skarżącej kwoty wskazane w bilansie, na które w decyzji powołuje się organ I instancji nie są kapitałami, ponadto nie są wykazane w sprawozdaniu finansowym, nie występują również jakiekolwiek skumulowane straty pomniejszające kapitał, a zatem postanowienia art. 2 pkt 18 lit. b rozporządzenia nr 651/2014 nie mają zastosowania do sytuacji spółki.

Decyzją z [...] września 2016 r. Minister utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu podniósł, że pomoc ze środków Funduszu nie może zostać udzielona lub wypłacona pracodawcy wykonującemu działalność gospodarczą i znajdującemu się w trudnej sytuacji ekonomicznej według kryteriów określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej dotyczących udzielania pomocy publicznej.

Z kolei kryteriów niezbędnych dla ustalenia, czy pracodawca znajduje się w trudnej sytuacji ekonomicznej należy szukać w rozporządzeniu nr 651/2014.

Organ odwoławczy wyjaśnił, że art. 1 ust. 4 lit. c) ww. rozporządzenia Komisji określa jedynie, że nie ma ono zastosowania do pomocy dla przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji, z wyjątkiem programów pomocy mających na celu naprawienie szkód spowodowanych niektórymi klęskami żywiołowymi i wprowadza definicję "przedsiębiorstwa znajdującego się w trudnej sytuacji ekonomicznej". Zgodnie z art. 2 pkt 18 rozporządzenia nr 651/2014 przedsiębiorstwo znajdujące się w trudnej sytuacji oznacza przedsiębiorstwo, wobec którego zachodzi co najmniej jedna z wymienionych w tym przepisie okoliczności. Ocena sytuacji ekonomicznej wnioskodawcy dokonywana jest zatem przez podmiot udzielający pomocy, przed jej udzieleniem, na podstawie informacji przedstawionych wraz z wnioskiem o dofinansowanie. Jeżeli więc organ ustali, że wnioskodawca znajduje się w trudnej sytuacji ekonomicznej zgodnie z definicją zawartą w ww. rozporządzeniu, to oznacza, że nie może udzielić pomocy, bowiem rozporządzenie wyklucza takie przedsiębiorstwo i należy odmówić udzielenia pomocy.

W niniejszej sprawie, jak wskazał Minister, analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (w tym dokumentów przesłanych przez stronę przy piśmie z [...] listopada 2015 r.) wykazała, że na dzień 30 września 2015 r. kapitał podstawowy wynosił 715.780,00 zł, kapitał zapasowy został wykazany w kwocie ujemnej 660.435,96 zł, a w okresie od stycznia do września 2015 r. strona poniosła stratę w wysokości 41.672,16 zł. Wobec powyższego organ II instancji wskazał, że ponad połowa kapitału spółki została utracona. Oznacza to, że na dzień złożenia wniosku Wn-D za wrzesień 2015 r. skarżąca była przedsiębiorstwem znajdującym się w trudnej sytuacji – zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 18 lit. b rozporządzenia nr 651/2014.

W skardze na powyższą decyzję skarżąca zarzuciła organowi II instancji naruszenie prawa materialnego, tj. błędną wykładnię art. 48a ust. 3 pkt 1 ustawy o rehabilitacji poprzez uznanie, że przepisem prawa Unii Europejskiej dotyczącym pomocy publicznej jest art. 2 pkt 18 lit. b rozporządzenia nr 651/2014.

W oparciu o powyższe strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej, a także o zasądzenie kosztów prowadzonego postępowania.

W uzasadnieniu skargi wskazała, że definicja przedsiębiorcy znajdującego się w trudnej sytuacji finansowej, o której mowa w art. 2 pkt 18 rozporządzenia nr 651/2014, ma zastosowanie jedynie do celów tego rozporządzenia. Samo zaś rozporządzenie nr 651/2014 w motywie (14) i art. 1 ust. 4 lit. c) wyraźnie stanowi, że jego postanowienia nie mają zastosowania do pomocy udzielanej przedsiębiorcom znajdującym się w trudnej sytuacji, a tak sytuację ekonomiczną spółki ocenił Minister w zaskarżonej decyzji. Zdaniem strony, rozporządzenie nr 651 /2014 nie ma zatem zastosowania przy ustalaniu kryteriów niewypłacalności strony. Dodała, że art. 48a ust. 2 ustawy o rehabilitacji mówi bowiem tylko o tym, że pomoc przyznawana ma charakter pomocy publicznej w rozumieniu tego rozporządzenia. Natomiast o kryteriach oceny trudnej sytuacji stanowi art. 48a ust. 3 pkt. 1 ww. ustawy, który nie przywołuje wprost rozporządzenia nr 651/2014, ani żadnego innego konkretnego aktu prawnego Unii Europejskiej, lecz odwołuje się do prawa Unii Europejskiej w ogóle.

Zdaniem skarżącej przy interpretacji art. 48 ust. 3 pkt 1 ustawy o rehabilitacji nie można również zastosować postanowień zawartych w Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (Dz. Urz. UE C 244 z 1 października 2004 r. str. 2, dalej jako: "Wytyczne").

Ponadto, w ocenie skarżącej, bilans sporządzony na dzień 30 września 2015 r. nie jest sprawozdaniem finansowym, a w związku z tym dane z niego wynikające nie mogły stanowić podstawy do ustalenia przez organy, że spółka jest przedsiębiorstwem znajdującym się w trudnej sytuacji zgodnie z art. 2 pkt 18 lit. b rozporządzenia nr 651/2014.

Strona podniosła ponadto, że w sprawie nie miało zastosowania rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 29 marca 2010 r. w sprawie zakresu informacji przedstawianych przez podmiot ubiegający się o pomoc inną niż pomoc de minimis lub pomoc de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie (Dz. U. z 2010 r. Nr 53, poz. 312 ze zm., dalej jako: "rozporządzenie w sprawie informacji") bowiem nie wynika z niego, aby celem dołączenia sprawozdań finansowych za 3 lata było ustalenie wartości majątku skarżącej w rozumieniu art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe.

W odpowiedzi na skargę Minister wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga jest niezasadna.

Stosownie do treści art. 48a ust. 3 pkt 1 ustawy o rehabilitacji, pomoc ze środków Funduszu nie może zostać udzielona lub wypłacona pracodawcy wykonującemu działalność gospodarczą, znajdującemu się w trudnej sytuacji ekonomicznej według kryteriów określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej dotyczących udzielania pomocy publicznej.

Jak wynika z art. 48a ust. 2 ustawy o rehabilitacji pomoc ze środków PFRON stanowiąca dofinansowanie dla pracodawców do wynagrodzeń zatrudnianych przez nich osób niepełnosprawnych stanowi pomoc na zatrudnianie pracowników niepełnosprawnych w rozumieniu rozporządzenia nr 651/2014, a dofinansowanie to powinno być zgodne z postanowieniami tego rozporządzenia.

Wypłacanie podmiotom gospodarczym dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych stanowi pomoc publiczną, która co do zasady jest niedozwolona. Niektóre rodzaje pomocy publicznej zostały jednak uznane za zgodne ze wspólnym rynkiem i jako takie dozwolone. Są to rodzaje pomocy do których zastosowanie mają regulacje ujęte w rozporządzeniu nr 651/2014. Kategorie dozwolonej pomocy publicznej zostały określone w art. 1 tego rozporządzenia.

W powołanym akcie zostały również określone sytuacje, w których nie ma on zastosowania, pomimo że dana kategoria pomocy została nim objęta. W przypadku zaistnienia takiej sytuacji pomoc, jako pomoc publiczna niezgodna ze wspólnym rynkiem nie może być udzielona.

Zgodnie z motywem 14 preambuły rozporządzenia nr 651/2014, pomoc przyznawana przedsiębiorstwom znajdującym się w trudnej sytuacji należy wyłączyć z zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia, ponieważ taka pomoc powinna być oceniana na podstawie Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw z dnia 1 października 2004 r., których okres ważności został przedłużony komunikatem Komisji dotyczącym przedłużenia okresu ważności Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw z dnia 1 października 2004 r., lub ich kolejnej wersji, w celu uniknięcia przypadków obchodzenia wspomnianych wytycznych, z wyjątkiem programów pomocy na naprawę szkód spowodowanych klęskami żywiołowymi.

W art. 1 ust. 4 lit. c rozporządzenia nr 651/2014 wskazano natomiast, że rozporządzenie nie ma zastosowania do pomocy dla przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji, z wyjątkiem programów pomocy mających na celu naprawienie szkód spowodowanych niektórymi klęskami żywiołowymi.

Powołane wyżej rozporządzenie w art. 2 pkt 18 zawiera ponadto definicję przedsiębiorstwa w trudnej sytuacji ekonomicznej, stanowiąc, że jest to przedsiębiorstwo, wobec którego zachodzi co najmniej jedna z poniższych okoliczności:

a) w przypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (innej niż MŚP, które istnieje od mniej niż trzech lat lub, do celów kwalifikowalności pomocy na finansowanie ryzyka, MŚP w okresie siedmiu lat od daty pierwszej sprzedaży komercyjnej, które kwalifikuje się do inwestycji w zakresie finansowania ryzyka w następstwie przeprowadzenia procedury due diligence przez wybranego pośrednika finansowego), w przypadku gdy ponad połowa jej subskrybowanego kapitału zakładowego została utracona w efekcie zakumulowanych strat. Taka sytuacja ma miejsce, gdy w wyniku odliczenia od rezerw (i wszystkich innych elementów uznawanych za część środków własnych przedsiębiorstwa) zakumulowanych strat powstaje ujemna skumulowana kwota, która przekracza połowę subskrybowanego kapitału zakładowego. Do celów niniejszego przepisu "spółka z ograniczoną odpowiedzialnością" odnosi się w szczególności do rodzajów jednostek podanych w załączniku I do dyrektywy 2013/34/UE (1), a "kapitał zakładowy" obejmuje, w stosownych przypadkach, wszelkie premie emisyjne;

b) w przypadku spółki, w której co najmniej niektórzy członkowie ponoszą nieograniczoną odpowiedzialność za jej zadłużenie (innej niż MŚP, które istnieje od mniej niż trzech lat lub, do celów kwalifikowalności pomocy na finansowanie ryzyka, MŚP w okresie siedmiu lat od daty pierwszej sprzedaży komercyjnej, które kwalifikuje się do inwestycji w zakresie finansowania ryzyka w następstwie przeprowadzenia procedury due diligence przez wybranego pośrednika finansowego), w przypadku gdy ponad połowa jej kapitału wykazanego w sprawozdaniach finansowych tej spółki została utracona w efekcie zakumulowanych strat. Do celów niniejszego przepisu "spółka, w której co najmniej niektórzy członkowie ponoszą nieograniczoną odpowiedzialność za jej zadłużenie" odnosi się w szczególności do rodzajów jednostek wymienionych w załączniku II do dyrektywy 2013/34/UE;

c) w sytuacji gdy przedsiębiorstwo podlega zbiorowemu postępowaniu w związku z niewypłacalnością lub spełnia kryteria na mocy obowiązującego prawa krajowego, by zostać objętym zbiorowym podstępowaniem w związku z niewypłacalnością na wniosek jej wierzycieli;

d) w sytuacji gdy przedsiębiorstwo otrzymało pomoc na ratowanie i nie spłaciło do tej pory pożyczki ani nie zakończyło umowy o gwarancję lub otrzymało pomoc na restrukturyzację i nadal podlega planowi restrukturyzacyjnemu;

e) w przypadku przedsiębiorstwa, które nie jest MŚP, jeśli w ciągu ostatnich dwóch lat:

1) księgowy stosunek kapitału obcego do kapitału własnego tego przedsiębiorstwa przekracza 7,5; oraz

2) wskaźnik relacji pokrycia odsetek do EBITDA tego przedsiębiorstwa wynosi poniżej 1,0.

Z powołanych wyżej przepisów ustawy o rehabilitacji jak i rozporządzenia nr 651/2014 wynika zatem obowiązek nałożony na podmioty udzielające pomocy w zakresie weryfikacji, czy wnioskodawca w momencie ubiegania się o pomoc nie spełnia definicji z art. 2 pkt 18 rozporządzenia nr 651/2014. Do uznania, że przedsiębiorstwo znajduje się w trudnej sytuacji ekonomicznej należy więc stosować kryteria określone w tym rozporządzeniu.

W ocenie Sądu organy obu instancji prawidłowo zinterpretowały i zastosowały zatem w sprawie art. 48 ust. 3 pkt 1 ustawy o rehabilitacji. Zawarte w tym przepisie ogólne odesłanie do przepisów prawa Unii Europejskiej, w stanie prawnym obowiązującym w dacie złożenia wniosku o dofinansowanie, należy uznać jako dotyczące zawartej w art. 2 pkt 18 rozporządzenia nr 651/2014 definicji przedsiębiorstwa znajdującego się w trudnej sytuacji. Zarzut błędnej wykładni przez Ministra art. 48 ust. 3 pkt 1 ustawy o rehabilitacji uznać zatem należało za chybiony.

Należy również wyjaśnić, że dokonując wykładni art. 48 ust. 3 pkt 1 ustawy o rehabilitacji organy nie stosowały Wytycznych, zatem twierdzenia strony zawarte w skardze, a dotyczące tej kwestii nie mają znaczenia dla sprawy.

Wskazać dalej należy, że ocena sytuacji ekonomicznej wnioskodawcy dokonywana jest przez podmiot udzielający pomocy przed jej udzieleniem, na podstawie informacji przedstawionych wraz z wnioskiem o dofinansowanie. Jeżeli więc organ ustali, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie, że wnioskodawca znajduje się w trudnej sytuacji ekonomicznej, zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 18 ww. rozporządzenia, to oznacza, że nie może udzielić pomocy, bowiem rozporządzenie wyklucza takie przedsiębiorstwo i należy odmówić udzielenia pomocy.

Organ odwoławczy słusznie zauważył, że w niniejszej sprawie zastosowanie ma również rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 29 marca 2010 r. w sprawie zakresu informacji przedstawianych przez podmiot ubiegający się o pomoc inną niż pomoc de minimis lub pomoc de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie (Dz. U. z 2010 r. , Nr 53, poz. 312 ze zm.). Stanowi ono wykonanie delegacji zawartej w art. 37 ust. 2a ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. z 2007 r. Nr 59, poz. 404 ze zm.). Informacje te przedstawiane są na formularzu zawierającym szczegółowy zakres informacji przedkładanych w formie odpowiedzi na konkretne pytania, niezbędnych do kompleksowej oceny sytuacji ekonomicznej podmiotu ubiegającego się o pomoc. W formularzu Inf-o-PP załączonym do wniosku Wn-D za wrzesień 2015 r. skarżąca na pytania "Czy w przypadku spółki jawnej oraz spółki komandytowej, w której co najmniej niektórzy członkowie ponoszą nieograniczoną odpowiedzialność za jej zadłużenie, ponad połowa jej kapitału wykazanego w sprawozdaniach finansowych została utracona w efekcie zakumulowanych strat?", "Czy przedsiębiorstwo podlega zbiorowemu postępowaniu w związku z niewypłacalnością lub spełnia kryteria na mocy obowiązującego prawa krajowego, by zostać objętym zbiorowym postępowaniem w związku z niewypłacalnością na wniosek jego wierzycieli?", "Czy przedsiębiorstwo nie spłaciło do tej pory pożyczki, którą otrzymało jako pomoc na ratowanie ani nie zakończyło umowy o gwarancję lub otrzymało pomoc na restrukturyzację i nadal podlega planowi restrukturyzacyjnemu?" udzieliła odpowiedzi przeczących

Z akt sprawy wynika natomiast, że na dzień złożenia wniosku o wypłatę dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych za wrzesień 2015 r. ponad połowa kapitału spółki wykazanego w jej sprawozdaniach finansowych została utracona w efekcie zakumulowanych strat, co stanowiło podstawę do uznania skarżącej za przedsiębiorstwo w trudnej sytuacji ekonomicznej zgodnie z treścią art. 2 pkt 18 lit. b rozporządzenia nr 651/2014.

Należy przypomnieć, że dokonując weryfikacji wniosku skarżącej organ I instancji powziął wątpliwości co do rzeczywistej sytuacji ekonomicznej strony. W związku z tym prowadzone było postępowanie wyjaśniające, w toku którego skarżąca była wzywana do złożenia dodatkowych dokumentów obrazujących jej sytuację ekonomiczną, w tym m.in. bilansu sporządzonego na koniec września 2015 r. W odpowiedzi spółka wraz z pismem z [...] listopada 2015 r. przekazała żądaną dokumentację potwierdzoną za zgodność z oryginałem i podpisaną przez osobę do tego upoważnioną.

Jak wynika z bilansu sporządzonego na dzień 30 września 2015 r. kapitał podstawowy wynosił 715.780,00 zł, kapitał zapasowy został wykazany w kwocie ujemnej 660.435,96 zł, a w okresie od stycznia do września 2015 r. strona poniosła stratę w wysokości 41.672,16 zł. Powyższe oznacza, że ponad połowa kapitału spółki, a dokładnie 75,30% tego kapitału zostało utracone. Tym samym zdaniem Sądu organ II instancji prawidłowo uznał, że strona jest przedsiębiorstwem znajdującym się w trudnej sytuacji ekonomicznej zgodnie z art. 2 pkt 18 lit b rozporządzenia nr 651/2014.

Nie można zgodzić się ze stanowiskiem skarżącej, że przedłożony na wezwanie organu bilans nie jest dokumentem na podstawie którego można było stwierdzić, że spółka znajduje się w trudnej sytuacji finansowej. W ocenie skarżącej takim dokumentem mogłoby być jedynie sprawozdanie finansowe sporządzone na dzień zamknięcia ksiąg rachunkowych lub na inny dzień bilansowy.

W tym miejscu wyjaśnienia wymaga, że ocena zasadności przyznania pomocy następuje na podstawie danych wynikających z wniosku oraz informacji do niego załączonych, według danych (w tym danych o sytuacji ekonomicznej) z dnia jego złożenia. Skoro bowiem pomoc publiczna w formie dofinansowania do wynagrodzeń osób niepełnosprawnych wiąże się z zatrudnieniem pracownika w określonym miesiącu, to prawo do tej pomocy jest nabywane z ostatnim dniem okresu sprawozdawczego, a pomoc jest udzielana, jeżeli od tej daty jest możliwe ustalenie, czy zostały spełnione warunki do wystąpienia o wypłatę pomocy. W sytuacji zaś, gdyby organ rozpoznając wnioski o wypłatę miesięcznego dofinansowania mógł oprzeć się jedynie na sprawozdaniu finansowym sporządzonym na dzień kończący rok obrotowy, to poza jednym miesiącem w roku, rozpoznając wnioski pracodawcy za kolejne miesiące nie dysponowałby materiałem dowodowym wystarczającym do wydania prawidłowej decyzji.

W związku z powyższym zdaniem Sądu organy oceniły wniosek strony w oparciu o kompletny i prawidłowo zebrany materiał dowodowy, m.in konfrontując dane wynikające z załączonego do wniosku formularza Inf-o-PP z treścią nadesłanego na żądanie organu bilansu sporządzonego na dzień 30 września 2015 r.

Raz jeszcze podkreślić należy, że przy ustalaniu czy wnioskodawca nie podlega wykluczeniu od udzielenia pomocy publicznej, należy zbadać jego sytuację ekonomiczną na datę składania wniosku o dofinansowanie.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z dnia 28 listopada 2013 r. II GSK 1044/12, II GSK 1107/12 i II GSK 1170/12 (dostępne w CBOSA: www.orzeczenia.mnsa.gov.pl) wyraził pogląd, że zarówno względy logiki, jak i uwarunkowania gospodarcze, przemawiają za poglądem, iż ubiegając się o dofinansowanie do wynagrodzenia niepełnosprawnych pracowników, w odniesieniu do ściśle określonego miesiąca, spółka obowiązana była za ten właśnie miesiąc wykazać spełnienie ustawowych wymów dla ubiegania się o wnioskowaną dopłatę. Decydujący jest więc tutaj stan faktyczny z daty złożenia wniosku. Tym samym nie sposób zgodzić się ze stroną, że dokumenty stanowiące materiał dowodowy w niniejszej sprawie nie mogły stanowić podstawy do wydania decyzji w przedmiocie odmowy wypłaty miesięcznego dofinansowania dla pracowników niepełnosprawnych.

Sąd nie stwierdził ponadto żadnego innego naruszenia przepisów prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź naruszenia przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, ani też naruszenia przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania lub stwierdzenia nieważności.

Podsumowując wskazać należy, że w realiach przedmiotowej sprawy pomoc publiczna w postaci dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych za miesiąc wrzesień 2015 r. nie mogła być udzielona, a zatem zaskarżona decyzja odpowiada prawu.

Mając powyższe na względzie Sąd skargę oddalił na podstawie art. 151 p.p.s.a.