Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Matan (spr.) Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz Protokolant st. sekr. sąd. Arkadiusz Kmiotek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 listopada 2013 r. sprawy ze skargi A.K. na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę.

Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Z. (dalej: PPIS) decyzją z dnia [...] r. nr [...], wydaną na podstawie art. 5 pkt. 4a ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r. Nr 122, poz. 851 ze zm., dalej: u.p.i.s.) odmówił stwierdzenia u A.K. choroby zawodowej narządu słuchu – obustronnego trwałego odbiorczego ubytku słuchu typu ślimakowego lub czuciowo-nerwowego spowodowanego hałasem, wymienionej w poz. 21 wykazu chorób zawodowych określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz.U. Nr 105, poz. 869, dalej: rozporządzenie RM z 2009 r.).

Wcześniejsza decyzja tego organu z dnia [...] r. została uchylona przez [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. (dalej: [...]PWIS) rozstrzygnięciem z dnia [...] r. a sprawa przekazana do ponownego rozpatrzenia, ze względu na konieczność uzupełnienia postępowania wyjaśniającego.

W uzasadnieniu swojej PPIS podniósł, iż podjęcie rozstrzygnięcia poprzedziła ocena narażenia zawodowego oraz uzyskanie orzeczeń uprawnionych jednostek medycznych w kwestii choroby zawodowej A.K.. Strona była zatrudniona w okresie 1975-2012 r. w Zakładzie A w Z., jako ślusarz narzędziowy, mechanik samochodowy, kierowca samochodów ciężarowych, dozorca, kierowca-robotnik gospodarczy do utrzymywania przystanków i kierowca autobusu. W latach 1983-1989; 1990-1991; 1995-2003 A. K. pracował w warunkach narażenia na hałas stwarzający potencjalne ryzyko powstania choroby zawodowej słuchu. Natomiast warunki pracy w latach 2003-2006, 2009, 2011, kiedy był on zatrudniony na stanowisku kierowcy autobusów [...], nie stwarzały narażenia zawodowego, bowiem natężenie hałasu nie przekraczało 80 dB (wykazano zakres 65,1-78,4dB).

Uprawnione jednostki medyczne, po przeprowadzeniu badań, ocenie dokumentacji lekarskiej oraz dokumentacji związanej z narażeniem zawodowym, stwierdziły brak podstaw do rozpoznania choroby zawodowej. Opinia taka została wyrażona w orzeczeniu lekarskim nr [...] z dnia [...] r., sporządzonym przez lekarzy specjalistów z Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy Poradnia Chorób Zawodowych w S. (dalej jako: WOMP) oraz w orzeczeniu Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego Przychodni Chorób Zawodowych w S. (dalej jako: IMPiZŚ) nr [...] z dnia [...] r., jak również w orzeczeniach uzupełniających WOMP w S. z dnia [...] r. nr [...] oraz IMPiZŚ w S. z dnia [...] r. nr [...].

Strona była poddana badaniom w Poradni Chorób Zawodowych w S. WOMP w K. (orzeczenie lekarskie z dnia [...]r. nr [...]). Przeprowadzona diagnostyka audiologiczna, obejmująca audiometrię progową tonalną, audiometrię nadprogową typu SISI i audiometrię impedancyjną oraz badanie obiektywne słuchowych potencjałów wywołanych z pnia mózgu ABR, wykazała obustronne odbiorcze uszkodzenie słuchu o Iokalizacji czuciowo-nerwowej. Przesunięcie progu słuchu określone jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości 1,2,3 kHz wyniosło w UP- 63dB, w UL-62dB, w badaniu ABR UP-60dB,UL-77dB. Analiza dokumentacji medycznej w postaci audiogramów z okresu narażenia zawodowego oraz do 2 lat po jego ustaniu wykazała u A.K. istnienie ubytku słuchu o znacznie mniejszym nasileniu, zaś wyniki badań z roku 2006 nie spełniły kryterium orzeczniczego 45 dB ubytku słuchu. Orzecznicy WOMP w S. uznali, iż znaczna progresja uszkodzenia słuchu nastąpiła w okresie po ustaniu narażenia zawodowego, co w myśl aktualnie obowiązujących przepisów nie uzasadnia przyjęcia zawodowej etiologii niedosłuchu i nie daje podstaw do rozpoznania bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem choroby zawodowej narządu słuchu.

W wyniku wniosku złożonego przez stronę została ona skierowana do IMPiZŚ w S., gdzie lekarze specjaliści (orzeczenie lekarskie z dnia [...]r. nr [...]) również nie znaleźli podstaw do rozpoznania u A.K. choroby zawodowej słuchu. Przeprowadzona diagnostyka audiologiczna wykazała przesunięcie progu słuchu, obliczone jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1, 2, 3 kHz wynoszące w kolejnych badaniach: UP-64dB, UP-56dB; UL-62dB, UL- 61dB. Z przeprowadzonej przez lekarzy specjalistów IMPiZŚ analizy przedstawionej dokumentacji medycznej oraz danych epidemiologicznych dotyczących narażenia zawodowego na hałas wynikało, iż audiogram wykonany dnia 13 stycznia 1999 r. wykazywał słuch w granicach normy. Badanie słuchu z dnia 15 stycznia 2002 r. wykazało ubytki słuchu obustronne odbiorcze o wielkości UP-11 dB oraz UL-20 dB. Kolejny audiogram z dnia 30 stycznia 2006 r. wykazał ubytki obustronne odbiorcze o wielkości UP-25 dB oraz UL-31 dB. Przeprowadzone dochodzenie epidemiologiczne potwierdziło narażenie na hałas ponadnormatywny do 2003 r. Stan narządu słuchu A.K. określony w badaniach audiologicznych z 2002 r. oraz 2006 r. nie spełniał kryteriów rozpoznania choroby zawodowej narządu słuchu. Strona pracuje nadal jako kierowca autobusu, od 2003 r. bez narażenia na hałas o przekroczonych normatywach. Zdaniem orzeczników progresja niedosłuchu nie miała związku z warunkami pracy zawodowej.

W postępowaniu prowadzonym po uchyleniu przez [...]PWIS decyzji PPIS z dnia [...]r. organ I instancji uzyskał opinie WOMP w S. z dnia [...] r. oraz IMPiZŚ w S. z dnia [...] r., w których lekarze specjaliści - po przeprowadzeniu ponownej analizy całości zgromadzonej dokumentacji, w tym analizy narażenia zawodowego na hałas - nie znaleźli podstaw do weryfikacji treści uprzednio wydanych orzeczeń lekarskich. W powołanych orzeczeniach lekarskich wyjaśniono m.in., iż w trakcie postępowania orzeczniczego, oceny narażenia zawodowego na hałas dokonuje się uwzględniając zarówno osobniczą wrażliwość osoby badanej jak i jej pracę w warunkach stwarzających ryzyko powstania ubytku słuchu. Zgodnie z aktualnym stanem wiedzy medycznej najniższy próg działania hałasu określonego jako potencjalny czynnik sprawczy uszkodzenia narządu słuchu, uwzględniając wrażliwość osobniczą, ustalono na poziomie 80 dB. Zawarta w wykazie chorób zawodowych definicja "ubytku słuchu ( ..) spowodowanego hałasem" zawiera warunek narażenia jedynie na hałas uznany za mogący spowodować uszkadzający efekt w narządzie słuchu, tj. hałas o natężeniu co najmniej 80 dB, nie zaś istnienie w środowisku pracy każdego hałasu w oparciu o laicką definicję hałasu jako dowolnego subiektywnie niepożądanego dźwięku, niezależnie od jego natężenia. Zdaniem IMPiZŚ stan narządu słuchu u A.K. stwierdzony na podstawie dokumentacji medycznej w roku 2006 oraz narażenie na hałas o poziomach poniżej progu szkodliwości dla narządu słuchu w trakcie jego zatrudnienia w latach 2003-2011, uwzględniając wrażliwość osobniczą, nie daje podstaw do weryfikacji treści orzeczenia lekarskiego z [...]r. nr [...]. Udokumentowane zatem poziomy hałasu wynikające z dochodzenia epidemiologicznego (w tym w latach 2003-2011) nie wykazują wartości natężenia hałasu stwarzającego ryzyko powstania urazu akustycznego.

W odwołaniu z dnia 30 sierpnia 2012 r. A.K. podniósł zarzut naruszenia przepisów k.p.a. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, zasad postępowania dowodowego określonych w rozporządzeniu RM z 2009 r. oraz art. 2351 Kodeksu pracy i przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 227 § 2 i 237 Kodeksu pracy.

W uzasadnieniu odwołania podkreślił, iż jednostki orzecznicze sporządzały swoje opinie w oparciu o dane uzyskane z innych zakładów pracy, abstrahując od warunków pracy panujących w zakładzie, w którym był on zatrudniony. Wykazany staż pracy, zajmowane stanowiska pracy, rodzaj i stan techniczny samochodów i autobusów oraz rzeczywisty ubytek słuchu, dowodzą działaniu czynników szkodliwych w środowisku pracy. Brak szczegółowych danych dotyczących poziomu hałasu w tym zakładzie pracy nie może rodzić dla niego ujemnych skutków. To na pracodawcy ciąży obowiązek badania środowiska pracy w celu wyeliminowania ujemnych jego skutków dla pracowników.

Rozstrzygnięciem z dnia [...] r. nr [...] [...]PWIS utrzymał decyzję PPIS w mocy. W uzasadnieniu przedstawiono przebieg dotychczasowego postępowania oraz poczynione w jego wyniku ustalenia.

[...]PWIS zaakcentował, iż zgodnie z aktualnym stanem wiedzy medycznej najniższy próg działania hałasu określanego jako potencjalny czynnik sprawczy uszkodzenia narządu słuchu, uwzględniając wrażliwość osobniczą, ustalono na poziomie 80 dB. W trakcie zatrudnienia strony w latach 2003-2011 strona była narażona na hałas poniżej tego progu, co nie daje podstaw do weryfikacji sporządzonych w sprawie orzeczeń lekarskich. Opinie obu jednostek medycznych sa spójne i zgodne w swoich konkluzjach.

A. K., korzystając z możliwości zajęcia stanowiska wobec całości dowodów i żądań zawartych w aktach sprawy, pismem z dnia 25 września 2012 r. podtrzymał zarzuty zawarte w odwołaniu z dnia 30 sierpnia 2012r. oraz podniósł, iż uzupełnienie materiału dowodowego o poszerzoną ocenę narażenia na hałas, "nie objęło nawet powiatu [...], a jedynie miasta [...], co niewątpliwie wpłynęło na stanowiska jednostek orzeczniczych podtrzymujących dotychczasowe opinie". Jego zdaniem, toczące się postępowanie dotyczyć powinno konkretnej sytuacji pracowniczej i warunków pracy. Zaniechanie wykonywania badań środowiskowych nie może implikować negatywnych skutków dla pracownika, zwłaszcza w sytuacji, gdy badania lekarskie nie potwierdzają obecności innej przyczyny powodującej uszkodzenie słuchu, a ustawodawca nie stawia wymogu, aby występujący w środowisku pracy hałas był hałasem ponadnormatywnym.

W odpowiedzi na powyższe [...]PWIS podniósł, że rozpoznanie choroby wymienionej w wykazie, nie jest wystarczającą przesłanką do uznania jej za chorobę zawodową, jeżeli nie pozostaje ona w związku przyczynowym z warunkami występującymi w środowisku pracy, bądź gdy takiego związku nie można wywieść w wysokim stopniu prawdopodobieństwa (wyrok NSA z dnia 05.08.1998r, sygn. akt: I SA 471/98, LEX nr 45823).

Zakres rozpoznania sprawy o stwierdzenie choroby zawodowej uregulowany szczegółowo w rozporządzeniu został - zdaniem [...]PWIS w rozpoznawanej sprawie choroby zawodowej A.K. - zachowany. [...]PWIS po przeanalizowaniu całości zebranego materiału dowodowego, zwłaszcza oceny narażenia zawodowego na hałas i orzeczeń lekarskich WOMP w S. z dnia [...]r., IMPiZŚ w S. z dnia [...]r. oraz uzupełniających opinii WOMP w S. z dnia [...]r., IMPiZŚ w S. z dnia [...]r - nie uwzględnił odwołania A.K..

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach A.K. podniósł zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego oraz materialnego. Naruszenie prawa procesowego, zawartych w rozporządzeniu RM. z 2009 r., polega na niewyjaśnieni wszystkich okoliczności faktycznych niezbędnych dla oceny warunków pracy w narażeniu na hałas oraz przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów. Zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego dotyczy art. 2351 Kodeksu pracy ze względu na przyjęcie, iż skarżący pracował w narażeniu na hałas o poziomach progu szkodliwości nie przekraczającej 80dB.

Jak stwierdza w uzasadnieniu skargi, w trakcie postępowania wyjaśniającego ustalono, w oparciu o dane dotyczące narażenia zawodowego pochodzące z innych zakładów pracy z terenu [...], iż w jego miejscu pracy - Zakładzie A w Z. poziom hałasu nie przekraczał 80 dB. Tym samym nie zostały wyjaśnione istotne dla sprawy okoliczności związane z wykonywaniem przez niego pracy w tym Zakładzie od 2003 do maja 2011 r., kiedy to został odsunięty od pracy zawodowej z powodu uszkodzenia słuchu.

W odpowiedzi na skargę [...]PWIS wniósł o jej oddalenie, nie znajdując podstaw do zmiany swojej decyzji. W ocenie tego organu brak było podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej narządu słuchu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Kierując się wskazanym kryterium legalności, sądy administracyjne dokonują zatem oceny zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Z kolei, stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. z 2012, poz.270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną, co oznacza, że bierze pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze.

Przedmiotem kontroli Sądu w niniejszej sprawie jest decyzja [...]Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. (dalej: [...]PWIS), z dnia [...]r. nr [...], utrzymująca w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Z. (dalej: PPIS) z dnia [...] r. [...], w sprawie odmowy stwierdzenia u A.K. choroby zawodowej narządu słuchu, wymienionej w pozycji 21 rozporządzenia.

Materialnoprawne przesłanki stwierdzenia choroby zawodowej określa definicja sformułowana w art. 235¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) dodanym ustawą z dnia 22 maja 2009 r. (Dz. U. Nr 99, poz. 825), która weszła w życie 3 lipca 2009 r. Za chorobę zawodową uważa się chorobę wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych "narażeniem zawodowym".

W świetle powyższych regulacji szczególnego podkreślenia wymaga, że tylko rozpoznanie u badanego jednej z chorób wskazanych w wykazie chorób zawodowych pozwala organowi inspekcji sanitarnej, tj. właściwemu inspektorowi sanitarnemu, na wydanie decyzji o stwierdzeniu choroby zawodowej. Ponadto, niezbędne jest również ustalenie, że wystąpienie zdiagnozowanej jednostki chorobowej, zamieszczonej w powyższym wykazie, bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem zostało spowodowane działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w miejscu pracy lub w związku ze sposobem wykonywania pracy. Brak którejkolwiek z wymienionych przesłanek w stanie faktycznym sprawy wyklucza możliwość stwierdzenia choroby zawodowej.

Zdaniem Sądu, zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy nie dawał podstawy do stwierdzenia choroby zawodowej u skarżącego. Został oceniony wszechstronnie i na jego podstawie wyciągnięto trafne wnioski.

Skarżący w latach 1983-1989; 1990-1991; 1995-2003 pracował w Zakładzie A w Z. na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych, w warunkach narażenia na hałas stwarzający potencjalne ryzyko powstania choroby zawodowej słuchu (78-84,5 dB). Natomiast w latach 2003-2006, 2009, 2011 był zatrudniony na stanowisku kierowcy autobusów [...], jednakowoż poziom hałasu nie przekraczał 80 dB (wykazano zakres 65,1-78,4dB).Ustalenia te poczyniono w oparciu o badania natężenia hałasu w macierzystym zakładzie skarżącego (w 2009 i 2011 r.) oraz wyniki badań przekazanych przez PPIS w S., PPIS w G . i PPIS w K., dotyczące stanowiska kierowcy autobusów. Obie jednostki medyczne przyjęły, iż wedle aktualnego stanu wiedzy medycznej najniższy próg hałasu określonego jako potencjalny czynnik sprawczy uszkodzenia narządu słuchu, uwzględniający wrażliwość osobniczą, wynosi co najmniej 80 dB. Wobec tego, jak uznano, w latach 2003-2006, 2009, 2011 A. K. nie pracował w warunkach narażenia zawodowego.

A. K. był poddany badaniom w dwóch upoważnionych jednostkach medycznych. Orzeczeniami lekarskimi podjętymi przez lekarzy specjalistów, zatrudnionych w tych jednostkach, stwierdzono brak podstaw do rozpoznania choroby zawodowej (orzeczenie nr [...] z dnia [...] r. sporządzone przez WOMP Poradnia Chorób Zawodowych w S. oraz orzeczenie IMPiZŚ Przychodni Chorób Zawodowych w S. nr [...] z dnia [...] r., także orzeczenia uzupełniające WOMP w S. z dnia [...] r. nr [...] i IMPiZŚ w S. z dnia [...] r. nr [...].

Konkluzje wynikające z tych orzeczeń, są analogiczne. Uznano, iż ze względu na brak narażenia zawodowego po roku 2003, mimo podwyższonego poziomu niedosłuchu występującego u skarżącego, jego przyczynami nie są czynniki występujące w środowisku pracy. Dla uzasadnienia tego stanowiska przywołano standardy medyczne odnoszące się do poziomu hałasu występującego w miejscu pracy, który może powodować zagrożenie dla narządu słuchu (szczegółowo zostały one wskazane w orzeczeniu uzupełniającym WOMP w S. z dnia [...] r.). Poziom ten ustalono na co najmniej 80 dB, natomiast ustalone natężenie hałasu w trakcie pracy wykonywanej przez skarżącego, jako kierowca autobusów komunikacji miejskiej, nie przekraczało tej wartości. Wobec tego stwierdzone u skarżącego schorzenie nie odpowiada definicji choroby zawodowej określonej w poz. 21 rozporządzenia RM z 2009 r.

W tym miejscu należy podkreślić, ze Sąd nie dopatrzył się podstaw do kwestionowania prawidłowości opinii kompetentnych placówek medycznych. Każde orzeczenie lekarskie dotyczące rozpoznania choroby zawodowej, podjęte przez uprawnionego lekarza jednostki orzeczniczej I i II stopnia, ma charakter szczególnej opinii, bez której organ sanitarny nie może dokonać we własnym zakresie rozpoznania choroby i ustalenia, czy mieści się ona w wykazie chorób zawodowych. Konstrukcja przyjęta przez ustawodawcę w sprawach dotyczących stwierdzania chorób zawodowych zawiera w sobie odesłanie do norm wiedzy medycznej. Upoważniona jednostka medyczna, dokonując rozpoznania choroby zawodowej kieruje się przepisami rozporządzenia RM z 2009 r. w zakresie przyjętego trybu postępowania, ale także charakterystyką choroby zawodowej zawartą w załączniku do rozporządzenia pt. "Wykaz chorób zawodowych wraz z okresem, w którym wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej pomimo wcześniejszego zakończenia pracy w narażeniu zawodowym." Charakterystyka tam zawarta nie jest jednak wystarczająca do podjęcia ustaleń w kwestii choroby zawodowej. Konieczne jest odwołanie się do wiedzy medycznej i sformułowanych przez nią standardów medycznych (kryteriów), pozwalających na rozpoznanie choroby. Konsekwencją tego odesłania, jak również wskazania podmiotu dokonującego oceny w zakresie rozpoznania choroby zawodowej, jest związanie organu inspekcji sanitarnej podejmującego decyzję w sprawie stwierdzenia choroby zawodowej. Organ jest takim orzeczeniem związany i nie ma prawa do dokonania samodzielnej oceny dokumentacji lekarskiej, prowadzącej do zaprzeczenia wynikom badań lub zdiagnozowania odmiennego schorzenia. Podkreśla to NSA w wyroku z dnia 12 maja 2010 r. , I OSK 335/10 (LEX nr 597546): "Państwowy Inspektor Sanitarny wydający decyzję w sprawie choroby zawodowej, nie jest uprawniony do kontroli merytorycznej orzeczeń lekarskich uprawnionych do rozpoznawania chorób zawodowych jednostek organizacyjnych, ani też dokonywania własnych ustaleń prowadzących do odmiennego rozpoznania jednostki chorobowej." Związanie organu sanitarnego orzeczeniem kompetentnej placówki medycznej nie jest wprawdzie tożsame z bezkrytyczną akceptacją zawartych w nim informacji, jako że podlega ocenie dowodowej w zakresie zachowania kryteriów wyznaczonych treścią art. 7, art. 77 §1 i art. 107 § 3 k.p.a. Nie oznacza to jednak możliwości kwestionowania ujętego w orzeczeniu rozpoznania w sytuacji, gdy nie budzi ono wątpliwości w świetle pozostałych dowodów. Istotą związania, o którym mowa wyżej jest bowiem to, że organy administracji nie dysponują środkami mogącymi wspomniane orzeczenia podważyć."

W tej sytuacji, zdaniem Sądu, orzekające w sprawie organy zasadnie przyjęły, że brak jest podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej u A.K., bowiem sam fakt występującego u niego niedosłuchu, nie stanowi wystarczającej przesłanki do uznania go chorobę zawodową wskazaną w poz. 21 rozporządzenia RM z 2009r., jeżeli nie pozostaje on w związku przyczynowym z warunkami występującymi w środowisku pracy, bądź gdy takiego związku nie można wywieść w wysokim stopniu prawdopodobieństwa (wyrok NSA z dnia 5 sierpnia 1998r, sygn. akt: I SA 471/98).

Wobec powyższego Sąd, nie mógł uwzględnić argumentów podnoszonych w skardze. Ze względu na wyczerpania trybu postępowania określonego w rozporządzeniu RM z 2009 r. należy uznać, iż wszystkie istotne okoliczności sprawy zostały wyjaśnione. W szczególności brak podstaw do kwestionowania trybu ustalenia poziomu hałasu w trakcie pracy wykonywanej przez skarżącego na stanowisku kierowcy autobusów [...]. Organ I instancji dysponował wynikami pomiaru hałasu na tym stanowisku, przeprowadzonymi w Zakładzie A w Z. w roku 2009 i 2011, a więc za te lata, co do których narażenie zawodowe podlegało ocenie. Zgodnie z przepisami rozporządzenia okres czasu, w którym wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej wskazanej w poz. 21 pomimo wcześniejszego zakończenia pracy w narażeniu zawodowym, wynosi 2 lata. Nie było zatem podstaw, aby sięgać do okresu wcześniejszego. Nie stwierdzono również naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji niniejszego wyroku.