Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Przemysław Żmich, Sędziowie sędzia WSA Joanna Borkowska, sędzia WSA Agnieszka Wójcik (spr.), Protokolant ref. Marika Bibrowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 października 2017 r. sprawy ze skargi P. z siedzibą w [...] na decyzję Komendanta Głównego Straży Granicznej z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary administracyjnej na przewoźnika oddala skargę

W dniu [...] kwietnia 2016 r. w trakcie kontroli granicznej autobusu należącego do przewoźnika [...], wykonującego regularny przewóz osób w międzynarodowym transporcie drogowym ustalono, że podróżujący autokarem jako pasażer obywatel [...], pan D. S. nie posiada ważnej wizy lub innych ważnych dokumentów uprawniających go do wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i do pobytu na tym terytorium. Znajdująca się w paszporcie cudzoziemca wiza rozpoczynała termin ważności 16 kwietnia 2016 r. Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 28 ust. 1 pkt 1 w zw. z ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. poz. 1650 ze zm.) Komendant Straży Granicznej w [...] decyzją nr [...] z dnia [...] odmówił cudzoziemcowi wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wobec faktu przywiezienia przez w/w przewoźnika do granicy cudzoziemca nieposiadającego na wjazd i pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, Komendant Placówki Straży w [...] wszczął w dniu [...] kwietnia 2016 r. postępowanie w sprawie nałożenia na kary administracyjnej, o której mowa w art. 462 ust 1- 2 i 4 - 5 ustawy o cudzoziemcach. Decyzją nr [...] z dnia [...] czerwca 2016 r. nałożył zaś na w/w karę 3.000 EUR, co w przeliczeniu na złote wg średniego kursu ogłoszonego przez Narodowy w dniu wydania decyzji o nałożeniu kary administracyjnej wyniosło 13.308,90 zł.

Od powyższej decyzji przewoźnik reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł odwołanie, domagając się jej uchylenia w całości i umorzenia postępowania I instancji, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.

Organ II instancji po zapoznaniu się ze zgromadzonym w sprawie materiałem odwołaniem decyzją nr [...] z dnia [...] września 2016 r. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji. W uzasadnieniu organ przedstawił stan faktyczny i prawny sprawy. Wskazał, że sprawdzenie czy przewożony cudzoziemiec posiada stosowne dokumenty uprawniające go do przekroczenia granicy mieści się wymaganiach należytej staranności o której mowa w art. 462 ust.3 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach. Nie zwalnia go z tej odpowiedzialności fakt, iż kierowca , pomimo poinformowania go o ciążących na przewoźniku obowiązkach, nie dopełnił ich z własnego zaniedbania. Sam fakt znajdowania się zatem w autokarze przewoźnika, cudzoziemca nie posiadającego ważnej wizy w dniu przekraczania granicy RP, świadczy o braku skutecznej weryfikacji dokumentów pasażerów, za co odpowiada przewoźnik. Tym samym organ nie podzielił stanowiska odwołującego, iż dochowanie należytej staranności przez przewoźnika ogranicza się do przeprowadzenia szkoleń pracowników. Obowiązujące w tym zakresie przepisy zawierają bowiem normę prawną, która łączy odpowiedzialność przewoźnika z obiektywnym naruszeniem prawa, polegającym na przewiezieniu do granicy cudzoziemca nieposiadającego ważnego dokumentu podróży uprawniającego go do przekroczenia granicy.

Decyzja Komendanta Głównego Straży Granicznej została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przez pełnomocnika Przewoźnika, który wniósł o jej uchylenie w całości. Pełnomocnik wniósł również o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz o przeprowadzenie dowodu uzupełniającego z dokumentów załączonych do skargi tj.: zaświadczeń o przeszkoleniu kierowców w międzynarodowym transporcie drogowym, co świadczy w opinii pełnomocnika o dołożeniu przez przewoźnika starań w celu wypełnienia obowiązków nałożonych przepisami ustawy o cudzoziemcach.

Skarżący zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie:

• przepisów prawa materialnego, tj. art. 462 ust. 3 pkt 2) ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U z 2013 r., poz. 1650, dalej jako Ustawa) poprzez ich błędne jego niezastosowanie w niniejszej sprawie i nie uznanie, iż przewoźnik [...] nie dołożył należytej staranności w niniejszej sprawie, podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonego materiału w sprawie wskazuje, iż w niniejszym wypadku wskazany powyżej przewoźnik dołożył należytej staranności, w konsekwencji należało zastosować przepis, który wyklucza nałożenie na przewoźnika skarżonej kary finansowej;

• przepisów prawa materialnego, tj. art. 459 Ustawy poprzez przyjęcie, że w przedmiotowym stanie faktycznym Strona nie dopełniła obowiązku podjęcia działań w celu upewnienia się, podczas gdy zarówno Pan z zeznań Pana O. T. oraz Pana Y. Y. wynika, że przewoźnik, tj. [...] podjął wszystkie nałożone na niego obowiązki w tym informował, wydawał polecenia i szkolił kierowców autobusów w przedmiocie obowiązku posiadania ważnej wizy przez podróżnych;

• przepisów prawa procesowego, mających wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 80 k.p.a. poprzez ustalenie, że przewoźnik, tj. [...] nie podjął należytych działań dla upewnienia się, czy podróżny posiada dokumenty niezbędne do przekroczenia graniczy, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym z zeznań Pana O. T. oraz Pana Y. Y. wynika, że przewoźnik, tj. [...], podjął należyte działania, obydwaj zaś kierowcy mieli wiedzę o treści art. 459 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach i o konieczności sprawdzania ważności paszportów i wiz pasażerom, obydwaj mieli również wiedzę o sposobie sprawdzania ważności dokumentów podróży, posiadali jednocześnie doświadczenie w przewozie osób pomiędzy terytorium [...] oraz Polski,

• art. 138 § pkt 2 k.p.k. poprzez wydanie decyzji utrzymującej w mocy decyzję Komendanta Placówki Straży Granicznej w [...] w sytuacji, gdy nie zachodziły przesłanki do wydania decyzji o nałożeniu kary administracyjnej.

Skarżący w uzasadnieniu skargi wskazał, że z zeznań kierowców w sposób bezsprzeczny wynikało, iż byli pouczeni przez przewoźnika o obowiązku sprawdzenia wiz pasażerów. Nie bez znaczenia jest także fakt, iż w rzeczonym przewozie biorą udział doświadczeni kierowcy, którzy są świadomi swoich obowiązków przy przekroczeniu granicy państw. Przez powyższe organ naruszył art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 80 k.p.a. Wskazano ponadto należy iż przewoźnik dołożył wszelkiej staranności w rzeczonym wypadku do wywiązania się ze swoich obowiązków. Wskazują na to jasne i logiczne zeznania kierowców, którzy byli poinformowani przez pracodawcę, jak mają się w danej sytuacji zachować. Byli oni poinformowani o swoich obowiązkach, których jednak z własnego zaniedbania nie dopełnili. Wskazać przy tym należy, iż przewoźnik dokonał najlepszych starań jakich tylko mógł, aby w rzeczonej wypełnić nałożone obowiązki, prowadząc m.in. odpowiednie szkolenia. Organ w niniejszej sprawie pominął ten fakt co doprowadziło także do wyżej wskazanego powyżej naruszenia przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Kontrola sądu administracyjnego, zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1066 ze zm.) i art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.2017.1369 ze zm. - dalej "p.p.s.a.") polega na badaniu zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych. Kontrola ta sprowadza się do zbadania, czy w toku rozpoznania sprawy organy administracji publicznej nie naruszyły prawa materialnego i procesowego w stopniu istotnie wpływającym na wynik sprawy. Przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu i na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu.

Rozpoznając przedmiotową sprawę Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie ze stanowiącym materialnoprawną podstawę orzekania przez organy art. 462 ust. 1 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 z późn. zm.), na przewoźnika, który drogą powietrzną lub morską przywiózł do granicy cudzoziemca nieposiadającego ważnego dokumentu podróży uprawniającego do przekroczenia granicy, wymaganej wizy lub innego ważnego dokumentu uprawniającego do wjazdu i pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zezwolenia na wjazd do innego państwa lub zezwolenia na pobyt w innym państwie, jeżeli zezwolenia takie są wymagane, nakłada się karę administracyjną w wysokości stanowiącej równowartość od 3000 do 5000 euro za każdą przywiezioną osobę, z tym że suma kar za jednorazowy przywóz grupy osób nie może przekroczyć równowartości 500 000 euro - odpowiada treścią przepisowi art. 138 § 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 264, poz. 1573 z późn. zm.), stanowiącemu podstawę orzekania przez organy w przedmiocie kar administracyjnych za przywiezienie do granicy cudzoziemca nieposiadającego ważnego dokumentu uprawniającego do przekroczenia granicy, przed wejściem w życie obowiązującej obecnie ustawy o cudzoziemcach. W związku z powyższym poglądy orzecznictwa sformułowane na gruncie ww. przepisu obowiązującego poprzednio mają zastosowanie także w odniesieniu do stanów prawnych rozstrzyganych na gruncie regulacji z dnia 12 grudnia 2013 r., z wyłączeniem sytuacji, w których z woli ustawodawcy art. 462 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach z 2013 r. nie stosuje się (zob. art. 462 ust. 3).

Wbrew twierdzeniom strony skarżącej w niniejszej sprawie nie doszło do naruszenia zarówno art. 462 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach, jak i art. 459 tej ustawy. Treścią obowiązku nałożonego na przewoźnika - w świetle 459 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach - jest podjęcie wszelkich niezbędnych środków dla upewnienia się, że cudzoziemiec zamierzający wjechać na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej posiada ważny dokument uprawniający do przekroczenia granicy. W zakres obowiązków przewoźnika wchodzi zatem żądanie od pasażera przedstawienia dokumentu podróży uprawniającego do wjazdu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej oraz wymaganych wiz lub innych dokumentów uprawniających do wjazdu i pobytu na tym terytorium, zezwolenia na wjazd do innego państwa lub zezwolenie na pobyt w innym państwie, jeżeli zezwolenia takie są wymagane oraz ustalenie, czy okazane dokumenty są ważne w dacie wjazdu do Polski. Warunek ważności dokumentów wynika z art. 23 ustawy o cudzoziemcach, który uprawnienie cudzoziemca do przekroczenia granicy łączy z posiadaniem przez cudzoziemca: 1) ważnego dokumentu podróży; 2) ważnej wizy lub innego ważnego dokumentu uprawniającego do wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i pobytu na tym terytorium, jeżeli są wymagane; 3) zezwolenia na wjazd do innego państwa lub zezwolenie na pobyt w innym państwie, jeżeli zezwolenia takie są wymagane w przypadku przejazdu tranzytem. Z powyższych przepisów wynika zatem, że wymaganą, w rozumieniu art. 462 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach, jest wiza ważna, bowiem tylko ważna wiza uprawnia do wjazdu i pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Z wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, które Sąd w składzie obecnym podziela, wynika zaś, że Sądy dotychczas aprobowały nakładanie na przewoźnika kar administracyjnych, gdy przewoźnik przywiózł do granicy cudzoziemca, którego tytuł pobytowy utracił ważność wiele dni przed dowiezieniem cudzoziemca do granicy (wyrok z: 29.1.2013 r., IV SA/Wa 1906/12, Lex 1298754; 26.3.2014 r., IV SA/Wa 2411/13; cbosa) bądź cudzoziemiec dysponował wizą, której termin ważności w dacie przekraczania granicy RP jeszcze nie nadszedł, tak jak w rozpoznawanej sprawie (wyrok z: 18.1.2013 r., IV SA/Wa 1907/12, Lex 1326613; 11.12.2013 r., IV SA/Wa 2354/13; 3.10.2013 r., IV SA/Wa 1414/13; 23.11.2012 r., V SA/Wa 1456/12, cbosa) .

Podkreślenia wymaga ponadto, że zakresem podmiotowym norm ustanowionych w art. 459 oraz art. 462 ustawy o cudzoziemcach nie zostali objęci natomiast wszyscy przewoźnicy prowadzący przewóz osób w ruchu drogowym, tylko ci z nich, którzy prowadzą przewozy regularne w międzynarodowym transporcie drogowym, z wyłączeniem odpowiedzialności przewoźników w ramach ruchu przygranicznego. Dowodzi to, że odpowiedzialności administracyjnej podlegają jedynie podmioty prowadzące przewozy osób w ruchu drogowym charakteryzujące się wysokim stopniem profesjonalizacji usług, od których można oczekiwać, że sprostają obowiązkom wiążącym się z prowadzeniem tego typu usług. Istotnym jest przy tym fakt, że analizowane przepisy przewidujące możliwość nałożenia na przewoźnika kary pieniężnej stanowią implementację obowiązku wynikającego z prawa unijnego. Zgodnie z art. 8 Protokołu włączającego dorobek Schengen w ramy Unii Europejskiej dołączonego do Traktatu z Amsterdamu zmieniającego Traktat o Unii Europejskiej, traktaty ustanawiające Wspólnoty Europejskie i niektóre związane z nimi akty - podpisanego 2 października 1997 r. (Dz. U. WE C 340 z dnia 10 listopada 1997 r., s. 1), w negocjacjach dotyczących przystąpienia nowych Państw Członkowskich do Unii Europejskiej dorobek Schengen i inne środki podjęte przez instytucje w zakresie jego zastosowania są uznawane za dorobek, który powinien być w pełni przyjęty przez wszystkie państwa kandydujące do przystąpienia. Dorobek Schengen jest zatem częścią unijnego acquis, które Polska obowiązana była zaakceptować w całości na podstawie Traktatu o Przystąpieniu. Na mocy art. 26 ust. 1 lit. b Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r., podpisanej w Schengen w dniu 19 czerwca 1990 r. (Dz. U. L 239 z dnia 22 września 2000 r., s. 1), Umawiające się Strony zobowiązały się do wprowadzenia do przepisów krajowych zasady, iż przewoźnik jest zobowiązany do podjęcia wszelkich niezbędnych środków dla zapewnienia, aby cudzoziemiec przewożony drogą lądową posiadał dokumenty podróży, wymagane przy wjeździe na terytoria Umawiających się Stron. Umawiające się Strony zobowiązały się, stosownie do art. 26 ust. 2 Konwencji wykonawczej, do nałożenia kar na przewoźników przewożących drogą lotniczą lub morską z państwa trzeciego na ich terytoria cudzoziemców, którzy nie posiadają niezbędnych dokumentów podróży. Zgodnie z art. 26 ust. 3 Konwencji wykonawczej ustęp 1 litera b) i ustęp 2 stosuje się również do przewoźników międzynarodowych przewożących grupy pasażerów drogą lądową autokarami, z wyjątkiem ruchu granicznego. Wskazane postanowienia Konwencji wykonawczej znalazły rozwinięcie w dyrektywie Rady 2001/51/WE z dnia 28 czerwca 2001 r. uzupełniającej postanowienia art. 26 Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. (Dz. U. L 187 z dnia 10 lipca 2001 r., s. 45). Obowiązek państw członkowskich przyjęcia wszelkich środków, niezbędnych do wprowadzenia w życie prawnie wiążących aktów Unii w celu zapewniania prawu unijnemu pełnej skuteczności wynika z art. 291 TFUE. Ustanowiony w prawie krajowym mechanizm wymierzania sankcji pieniężnych, jak również ich wysokość zostały przyjęte w wyniku wykonania przez Rzeczpospolitą Polską obowiązku wynikającego z dyrektywy 2001/51/WE, która w art. 4 określa maksymalną i minimalną wysokość kar mających do zastosowania do przewoźników zgodnie z postanowieniami art. 26 ust. 2 i 3 Konwencji z Schengen jako odstraszających, skutecznych i proporcjonalnych. Sankcje przewidziane w art. 462 ustawy o cudzoziemcach odpowiadają wskazaniom zawartym w art. 4 dyrektywy 2001/51/WE i stanowią realną gwarancję zapewnienia efektywności prawa unijnego.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że podstawę wymierzenia w niniejszej sprawie sankcji przewoźnikowi stanowiło ustalenie, że w dniu [...] kwietnia 2016 r., przywiózł do granicy Rzeczypospolitej Polskiej autobusem marki [...] relacji [...] - [...] obywatela [...], pana D. S., który w tym dniu nie posiadał w swoim paszporcie wizy ani innego ważnego zezwolenia uprawniającego go do wjazdu i pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Znajdująca się w paszporcie cudzoziemca wiza rozpoczynała termin ważności dopiero w dniu [...] kwietnia 2016 r.

W tych okolicznościach, w oparciu o prawidłowo dokonaną wykładnię art. 462 § 1 i art. 459 ustawy o cudzoziemcach, istniały podstawy do uznania, że powołane przepisy zostały w rozpoznawanej sprawie prawidłowo zastosowane. Słuszne jest przy tym stanowisko, że w przedmiotowej sprawie brak było podstaw do odstąpienia od obowiązku nałożenia kary administracyjnej w oparciu o art. 462 ust. 3 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach, zgodnie z którym przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli przewoźnik mimo dołożenia należytej staranności nie mógł stwierdzić, że cudzoziemiec nie posiada ważnego dokumentu podróży uprawniającego do przekroczenia granicy, wymaganej wizy lub innego ważnego dokumentu uprawniającego do wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i pobytu na tym terytorium, zezwolenia na wjazd do innego państwa lub zezwolenia na pobyt w innym państwie.

Wbrew twierdzeniom autora skargi należy zauważyć, że treść wskazanych przepisów w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości nakłada na przewoźnika obowiązek podjęcia wszelkich niezbędnych środków aby zapewnić, żeby cudzoziemiec zamierzający wjechać na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miał ważny dokument podróży uprawniający go do przekroczenia granicy, wymaganą wizę lub inny ważny dokument uprawniający do wjazdu i pobytu na tym terytorium, zezwolenie na wjazd do innego państwa lub zezwolenie na pobyt w innym państwie, jeżeli zezwolenia takie są wymagane, pod rygorem nałożenia kary administracyjnej w przypadku przywiezienia do granicy cudzoziemca, który nie spełnia powyższych warunków.

W zakres obowiązków przewoźnika wchodzi zatem żądanie od podróżnego przedstawienia dokumentów uprawniających do wjazdu i pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz ustalenie, czy okazane dokumenty są ważne w dacie przekroczenia granicy. Warunek ważności dokumentów, wynika jak wskazano powyżej z art. 23 ustawy o cudzoziemcach. Skarżący się jak wynika z akt sprawy, jest profesjonalnym przewoźnikiem, posiadającym zezwolenie na wykonywanie regularnych przewozów osób w międzynarodowym transporcie drogowym. Skoro przewoźnikowi znane są regulacje prawne dotyczące wymierzania kar za dostarczenie do odprawy granicznej pasażera bez ważnych dokumentów, sprawdzenie faktu samego posiadania takiego dokumentu mieści się w wymagania należytej staranności przy prowadzeniu działalności gospodarczej. W przypadku dostarczenia odprawy przez przewoźnika osoby, której brak dokumentów uprawniających do przekroczenia granicy jest w sposób prosty do stwierdzenia przez osobę posiadająca wiedzę w tym zakresie nie zwalnia przewoźnika z odpowiedzialności. Tym samym okoliczność, że kierowca autobusu nie zorientował się, że wiza, którą posiadał cudzoziemiec nie uprawnia do wjazdu na terytorium RP (bowiem była ważna od [...] kwietnia 2016 r.), pomimo tego, iż jak stara się dowieść skarżący został on należycie przeszkolony, nie świadczy o dochowaniu należytej staranności. Skoro bowiem w autokarze przewoźnika znalazła się osoba posiadająca bilet przejazd do Polski niespełniająca jednocześnie określonych w przepisach warunków wjazdu (co było możliwe do stwierdzenia w przypadku dochowania należytej staranności przy weryfikacji posiadany przez nią dokumentów), to oznacza, że weryfikacja dokumentów cudzoziemca był nieprawidłowa a tym samym przewoźnik (w tym przypadku zatrudniony przez niego kierowca) nie wywiązał się z obowiązków określonych we wskazanej ustawie. Tym samym słusznie organ odwoławczy uznał, że nie można przystać na argument pełnomocnika, że dochowanie należytej staranności przez przewoźnika ogranicza się do przeprowadzenia odpowiednich szkoleń dla pracowników wykonujących przewóz osób i dokonujących kontroli dokumentów pasażerów w jego imieniu. To, czy przewoźnik do kontroli dokumentów pasażerów zatrudni osobę, która posiada wiedzę w tym zakresie, czy też przeszkoli w tym kierunku swoich pracowników nie jest szczególnie istotne bowiem odpowiednie niewywiązanie się z nałożonego przepisami ustawy o cudzoziemcach obowiązku obciąża wyłącznie przewoźnika. Odpowiedzialność przewoźnika nie jest też oparta wyłącznie na winie umyślnej nie ma zatem znaczenia to, że przywiezienie do granicy cudzoziemca nieposiadającego uprawnień do wjazdu i pobytu na terytorium RP było skutkiem "własnego zaniedbania pracowników przewoźnika". W związku z powyższym w ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie było możliwości zastosowania przesłanki negatywnej art. 462 ust. 3 pkt 2 ustawy o cudzoziemcach umożliwiającej odstąpienie od nałożenia kary.

W sprawie nie doszło także do naruszenia wskazanych w skardze przepisów postępowania tj. art. 7, 77 § 1 i art. 80 k.p.a. W ocenie Sądu organy w sposób wyczerpujący zgromadziły materiał dowodowy a ustalony na jego podstawie stan faktyczny sprawy, pozwalał na dokonanie oceny spełnienia w niniejszej sprawie przesłanki z art. 462 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach. Przede wszystkim na podstawie zebranego materiału dowodowego możliwe było ustalenie jakie działania podjął przewoźnik dla upewnienia się, że cudzoziemiec posiadał ważny dokument uprawniający do przekroczenia granicy, jakie dokumenty posiadał cudzoziemiec w czasie kontroli przez przewoźnika, a także jaki był okres ich ważności i w jakim dniu podróżował. Weryfikacja uprawnień do wjazdu na terytorium RP przysługujących przewożonemu obywatelowi [...], była zaś stosunkowo prosta, a mimo to jak słusznie uznały organy nie dokonano jej należycie. Z tego względu istniała podstawa do nałożenia na przewoźnika kary administracyjnej, do czego obligowały organ administracji publicznej przepisy ustawy o cudzoziemcach. Podkreślić jeszcze raz należy, że Samo sprawdzanie dokumentów - jak się okazało- nieskuteczne i wadliwe- nie zwalnia od odpowiedzialności za przewóz osoby, nie posiadającej wizy. Weryfikacja powinna być prawidłowa i skuteczna, a sam fakt znajdowania się w autokarze przewoźnika pasażera, nie posiadającego ważnej wizy wjazdowej w dniu przekroczenia granicy RP- świadczy o braku skutecznej weryfikacji dokumentów pasażerów, za co odpowiedzialny jest przewoźnik. Nałożona zatem na niego kara administracyjna musiała zostać uznana przez Sąd za trafnie i prawidłowo wymierzoną.

Wobec stwierdzenia zgodności z prawem zaskarżonej decyzji Sąd - na mocy art. 151 P.p.s.a. - oddalił skargę.