Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Prywatnego Przedsiębiorstwa [...] z siedzibą w m. K. na U. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 grudnia 2016 r., sygn. akt IV SA/Wa 2968/16 odmawiające wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Prywatnego Przedsiębiorstwa [...] z siedzibą w m. K. na U. na decyzję Komendanta Głównego Straży Granicznej z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary administracyjnej na przewoźnika postanawia: oddalić zażalenie. 2

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 29 grudnia 2016 r., sygn. akt IV SA/Wa 2968/16 odmówił wstrzymania wykonania decyzji Komendanta Głównego Straży Granicznej z dnia [...] września 2016 r. nr [...] utrzymującej w mocy decyzję Komendanta Placówki Straży Granicznej w Hrebennem z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] o nałożeniu kary administracyjnej na przewoźnika: [...] w wysokości 13 308,90 zł, stanowiącej równowartość 3000 EUR, za przywiezienie w dniu 11 kwietnia 2016 r. drogą lądową do granicy Rzeczypospolitej Polskiej obywatela Ukrainy D.S., urodzonego [...] maja 1980 r., nieposiadającego ważnej wizy lub innego ważnego dokumentu uprawniającego do wjazdu i pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Sąd wskazał, że we wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji podniesiono, że jej wykonanie spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków oraz że tak znaczna kwota nałożonej kary może znacząco utrudnić lub wręcz uniemożliwić skarżącemu dalsze prowadzenie działalności.

Odmawiając wstrzymania wykonania decyzji, Sąd powołał art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.), dalej p.p.s.a., i wskazał, że zawarty w skardze wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w ogóle nie został uzasadniony, podczas gdy to na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania, że zachodzą przesłanki do wstrzymania wykonania aktu w świetle art. 61 § 3 p.p.s.a. Analiza orzecznictwa sądów administracyjnych wskazuje, że warunkiem wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest wykazanie przez stronę we wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Nie wystarczy samo powtórzenie treści przepisu, jak w rozpoznawanym wniosku, a tym bardziej samo wniesienie o zastosowanie ochrony tymczasowej. Uzasadnienie wniosku winno odnosić się do konkretnych zdarzeń świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymanie wykonania aktu jest zasadne. Brak uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania aktu uniemożliwia jego merytoryczną ocenę (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 18 maja 2004 r., FZ 65/04; z dnia 3 października 2007 r., I OZ 707/07 i z dnia 6 lutego 2009 r., II FZ 39/09, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Na powyższe postanowienie skarżący złożył zażalenie, zaskarżając postanowienie w całości, zarzucając naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na wynik sprawy, tj. art. 61 § 3 p.p.s.a. przez błędne jego niezastosowanie i wydanie postanowienia odmawiającego wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji pomimo istnienia okoliczności przemawiających za wstrzymaniem decyzji zgodnie z wnioskiem.

Wobec powyższego, wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia i orzeczenie o istocie sprawy poprzez uwzględnienie wniosku w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu zażalenia podniesiono, że kara nałożona przez organ jest znaczna, natomiast przewoźnik na skutek egzekucji nie będzie w stanie w dalszym ciągu wykonywać usług. Tak wysoka kwota ściągnięta w trybie egzekucji administracyjnej grozi wstrzymaniem płynności finansowej skarżącej i szkody znacznych rozmiarów u przewoźnika. Powołano postanowienie NSA z dnia 21 sierpnia 2015 r., sygn. akt II OZ 751/15.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Zgodnie z art. 61 § 3 p.p.s.a., sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.

Podkreślić należy, że warunkiem wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest wskazanie przez stronę we wniosku okoliczności uzasadniających niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, albowiem ciężar uprawdopodobnienia przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności spoczywa na stronie, która wywodzi skutki prawne ze swych twierdzeń. Uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych okoliczności. Sąd ma obowiązek zbadać, czy argumenty przedstawione przez stronę przemawiają za wydaniem postanowienia o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu. Okoliczności wskazane we wniosku muszą mieć charakter konkretny i zindywidualizowany, pozwalający ustalić, że wstrzymanie zaskarżonego aktu lub czynności jest zasadne w stosunku do danego wnioskodawcy. Dla uwzględnienia wniosku o wstrzymanie wykonania rozstrzygnięcia dotyczącego należności pieniężnej należy wykazać, że jego wykonanie spowoduje zagrożenie dla sytuacji finansowej skarżącego. Twierdzenia wnioskodawcy powinny zostać zatem poparte stosownymi dokumentami źródłowymi.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny przesłanek o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. Wniosek skarżącego nie zawiera argumentów, które mogłyby przemawiać za koniecznością wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. Skarżący jednie ogólnikowo wskazał, że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków oraz że uiszczenie tak znacznej kwoty nałożonej kary może znacząco utrudnić lub wręcz uniemożliwić skarżącemu dalsze prowadzenie działalności. Skarżący nie wykazał natomiast, w jaki sposób uiszczenie kwoty nałożonej kary w wysokości 13 308,90 zł, stanowiącej równowartość 3000 EUR spowoduje dla niego trudne do odwrócenia skutki, bądź znaczną szkodę. Nie wskazał na żadne okoliczności dotyczące jego sytuacji finansowej i nie przedstawił żadnych dokumentów, które miałyby uzasadniać wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Brak zobrazowania tej sytuacji powoduje, że niemożliwe jest dokonanie oceny, czy wykonanie decyzji i uiszczenie kwoty określonej w zaskarżonej decyzji w tej konkretnej sytuacji może się wiązać z ryzykiem wystąpienia przesłanek, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. Nie sama wysokość nałożonej kary, ale jej odniesienie do sytuacji finansowej skarżącego ma bowiem znaczenie przy ocenie, czy wykonanie aktu spowoduje wystąpienie po jego stronie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Wskazać trzeba również, że w niniejszej sprawie chodzi o świadczenie pieniężne, które z natury rzeczy jest odwracalne. W przypadku ewentualnego uwzględnienia skargi, istnieje możliwość zwrotu uiszczonej kwoty. Powołane w zażaleniu postanowienie NSA z dnia 21 sierpnia 2015 r., sygn. akt II OZ 751/15 zostało zaś wydane w innym stanie faktycznym, dotyczyło innego podmiotu i w stosunku do jego sytuacji badaniu podlegało wystąpienie przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a.

W tej sytuacji należało uznać, że Sąd I instancji zasadnie zaskarżonym postanowieniem odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. postanowił zażalenie oddalić.

-----------------------

2