Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Królikowska-Przewłoka Sędzia WSA Olga Żurawska-Matusiak Protokolant Patrycja Wrońska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 maja 2008 r. sprawy ze skargi A. Spółka jawna [...] z siedzibą w L. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Miar z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uznania nadpłaty 1. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Prezesa Głównego Urzędu Miar z dnia [...] grudnia 2007 r.; 2. stwierdza, że decyzje, o których mowa w pkt 1 nie podlegają wykonaniu; 3. zasądza od Prezesa Głównego Urzędu Miar na rzecz A. Spółka jawna [...] z siedzibą w L. kwotę 3211 (trzy tysiące dwieście jedenaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

VI SA/Wa 588/08

UZASADNIENIE

A. Spółka Jawna [...] z siedzibą w L. wniosła skargę na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Miar nr [...] z dnia [...] stycznia 2008 r. utrzymującą w mocy wcześniejszą decyzję tego organu nr [...] z dnia [...] grudnia 2007 r. w przedmiocie odmowy uznania nadpłaty.

Do wydania powyższych decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Decyzją Prezesa Głównego Urzędu Miar nr [...] z dnia [...] kwietnia 2005 r., A. Spółka Jawna [...] z siedzibą w L. otrzymała zezwolenie na wykonywania działalności gospodarczej w zakresie instalacji lub napraw oraz sprawdzania urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym - tachografów samochodowych.

W związku wydaniem tego zezwolenia organ na podstawie § 9 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 października 2004 r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy (Dz. U. Nr 229, poz. 2309), określił opłatę w wysokości 30.000 zł, jaką powinna uiścić Spółka. Kwota ta została przez Spółkę A. wpłacona.

Pismem z dnia [...] września 2007 r. Spółka A. wezwała Prezesa Głównego Urzędu Miar do dobrowolnej zapłaty nienależnie, jej zdaniem, pobranej opłaty w kwocie 26.436,00 zł z tytułu opłaty za udzielenie zezwolenia nr [...], z uwagi na brak podstawy prawnej do pobrania opłaty za wydanie zezwolenia na sprawdzanie urządzeń pomiarowych. W uzasadnieniu swojego stanowiska Spółka wskazała, iż opłata powinna być ustalona zgodnie z przepisami obowiązującymi w dniu wydania zezwolenia nr [...]. Obowiązujący w dacie wydania przedmiotowego zezwolenia przepis art. 24 ust. 2 pkt 5 ustawy Prawo o miarach stanowił natomiast, że opłaty pobiera się za udzielenie lub zmianę zezwolenia do wykonywania napraw lub instalacji przyrządów pomiarowych. Przepis ten nie przewidywał opłaty za zezwolenie na wykonywanie działalności w zakresie sprawdzania urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym. Przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 października 2004 r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy, w zakresie ustalającym wysokość opłaty za zezwolenie na sprawdzanie urządzeń rejestrujących, należy więc uznać za pozbawione mocy prawnej, jako że wykraczały one poza upoważnienie ustawowe.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2007 r. wydaną na podstawie art. 104 k.p.a., w zw. z art. 72 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.- Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz art. 24 ust. 6 ustawy z dnia 11 maja 2001 r. - Prawo o miarach (Dz. U. z 2004 r. Nr 243, poz. 2441 z późn. zm.) Prezes Głównego Urzędu Miar odmówił uznania nadpłaty w związku z uiszczeniem przez Spółkę A. opłaty z tytułu udzielenia zezwolenia na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie instalacji lub napraw oraz sprawdzania urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym - tachografów samochodowych.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż organ administracji publicznej miał obowiązek zastosowania normy wynikającej z § 9 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 października 2004 r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy. Zgodnie bowiem z utrwaloną linią orzecznictwa, organy państwowe nie mogą odmawiać stosowania i egzekwowania obowiązujących przepisów prawa, jako że przeciwne postępowanie oznaczałoby podważanie porządku prawnego w państwie. Skoro zatem rozporządzenie określało stosowne opłaty, to organ administracji nie mógł tych przepisów nie zastosować.

A. Spółka Jawna [...] wystąpiła do organu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz wydanie decyzji stwierdzającej nadpłatę w wysokości [...] zł.

W uzasadnieniu wniosku ponownie wskazano, że pobrana przez organ opłata została zawyżona i pobrana niezgodnie z przepisami obowiązującymi w dacie wydania zezwolenia, brak było bowiem w tej dacie podstaw do pobrania opłaty za zezwolenie na sprawdzanie urządzeń pomiarowych.

Spółka podniosła, iż zgodnie z art. 217 Konstytucji RP nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. Skoro zaś ustawa - Prawo o miarach nie przewidywała w dacie wydania zezwolenia pobierania opłaty za zezwolenie na sprawdzanie urządzeń rejestrujących, to niedopuszczalne było ustanawianie jej w przepisie wykonawczym do tej ustawy. Regulacja zawarta w § 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 października 2004 r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy wykraczała więc poza delegację ustawową, a także była sprzeczna z art. 217 Konstytucji RP. Na poparcie tego stanowiska Spółka przywołała orzecznictwo Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Prezes Głównego Urzędu Miar rozpoznając ponownie sprawę decyzją z dnia [...] stycznia 2008 r. wydaną na podstawie art. 138 § 1 w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu decyzji organ ponownie wskazał, iż w dniu ustalania wysokości opłaty za zezwolenie obowiązywał przepis § 9 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 października 2004 r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy, zgodnie z którym wysokość opłaty za udzielenie zezwolenia na wykonywanie napraw, instalacji i sprawdzania wyniosła 30.000,00 zł. W tej sytuacji nie było możliwości ustalenia opłaty za zezwolenie w innej wysokości. Powołane przepisy miały bowiem charakter regulacji wykonawczych w stosunku do przepisów ustawowych, nie jest zaś dopuszczalne, aby organ administracji rozstrzygał, czy dana norma, zawarta w akcie podustawowym, zgodna jest z ustawą, czy też nie, i czy może być stosowana.

W skardze na tę decyzję skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie pełnomocnik Spółki A. zarzucił organowi naruszenie interesu prawnego skarżącej poprzez oparcie decyzji na przepisach § 9 ust. 1 pkt 1) i 7) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 października 2004 r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy, który to przepis w dacie wydania zezwolenia był sprzeczny z art. 24 ust. 2 pkt 5) ustawy - Prawo o miarach, a zatem opłata w części dotyczącej kwoty 26.436,00 zł była opłatą pobraną przez organ bezprawnie. Wniósł w związku z tym o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej.

W uzasadnieniu skargi pełnomocnik skarżącej ponownie podniósł, iż organ nie miał prawa pobierać opłaty za wydanie zezwolenia na sprawdzanie urządzeń pomiarowych, a jedynie za zezwolenie na instalację lub naprawę tych urządzeń. Wynika to expressis verbis z treści art. 24 ust. 2 ustawy - Prawo o miarach w brzmieniu obowiązującym przed 5 października 2005 r. Przepis ten wymieniał enumeratywnie i wyczerpująco katalog czynności urzędowych, za które pobiera się opłaty. W żadnym miejscu w tym przepisie nie ma uprawnienia do pobierania przez organ opłat za wydanie zezwolenia na sprawdzanie przyrządów pomiarowych. Wskazania jakimi kryteriami powinien kierować się wykonawca delegacji ustawowej przy określaniu wysokości opłaty w sposób jednoznaczny określał natomiast przepis art. 24a ust. 4 ustawy - Prawo o miarach. W ocenie pełnomocnika skarżącej ustawodawca świadomie pominął w treści art. 24 ust. 2 pkt 5) ustawy - Prawo o miarach czynności związane ze sprawdzaniem urządzeń pomiarowych. Jest bowiem rzeczą oczywistą, że najczęściej instalacja, a tym bardziej naprawa przyrządów pomiarowych łączy się z ich sprawdzeniem. W konsekwencji wyraźne pominięcie możliwości pobierania opłat za zezwolenie dotyczące sprawdzania tachografów należy uznać za intencjonalne i zgodne z wolą ustawodawcy. Tym samym ustawodawca nie dał organom wykonawczym żadnej delegacji ustawowej na odrębne określanie wysokości opłat za zezwolenie w przedmiocie sprawdzania przyrządów pomiarowych. W związku z powyższym rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 października 2004 r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy w części określonej przez § 9 ust. 1 pkt 1) i 7) tego rozporządzenia jest sprzeczne z art. 24 ust. 2 pkt 5) ustawy - Prawo o miarach. Minister nie miał bowiem delegacji ustawowej do ustalania takich opłat. Przepis § 9 ust. 1 pkt 1) i 7) rozporządzenia narusza więc w sposób oczywisty art. 92 ust. 1 Konstytucji RP. Wobec powyższego należy stwierdzić, że koniecznym i prawnie uzasadnionym jest wnoszenie przez skarżącą Spółkę tylko takich opłat, które zostały określone w rozporządzeniu zgodnie z delegacją ustawową. Pełnomocnik skarżącej zarzucił ponadto organowi naruszenie art. 7 k.p.a. wskazując, iż w wielu przypadkach wnioskodawcy otrzymujący decyzje o zezwoleniu na wykonywanie czynności w zakresie instalacji napraw i sprawdzania tachografów samochodowych w identycznym stanie faktycznym, jaki występuje w niniejszej sprawie, zapłacili opłaty administracyjne znacznie niższe od zapłaconej w niniejszej sprawie. Powyższy stan ewidentnie wskazuje więc na to, że organ naruszył w niniejszym postępowaniu zasadę praworządności. Nierówne traktowanie przez organ podmiotów w tej samej sytuacji faktycznej i prawnej narusza też zasadę państwa prawa wyrażoną w art. 2 Konstytucji RP, a także art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Organ swoim postępowaniem nie gwarantuje bowiem równego traktowania poszczególnych petentów. Zgodnie zaś z art. 8 ust. 2 Konstytucji RP jej przepisy stosuje się bezpośrednio. Nie jest więc prawdą twierdzenie organu jakoby tylko Trybunał Konstytucyjny był władny rozstrzygać w niniejszej sprawie. Na potwierdzenie tego pełnomocnik skarżącej powołał się na wyrok NSA w Poznaniu z dnia 14 lutego 2002 r., sygn. akt I SA/Po 461/01 (opubl. OSP 2003/2/17).

Pełnomocnik skarżącej podkreślił też, iż w myśl zasady lex retro non agit należy stosować przepisy prawa materialnego obowiązujące w dniu wystąpienia zdarzeń rodzących skutki prawne. Takim zdarzeniem w niniejszej sprawie było zaś wydanie zezwolenia nr [...]. Zatem wysokość opłaty winna być ustalona w oparciu o przepisy obowiązujące w owym czasie. Skoro natomiast ustawa - Prawo o miarach nie przewidywała w dacie wydania decyzji i ustalania przez organ wysokości opłaty, pobierania opłaty za zezwolenie do sprawdzania urządzeń rejestrujących, to niedopuszczalne było ustanawianie jej w przepisie wykonawczym do ustawy. Z tego względu postanowienia § 9 ust. 1 rozporządzenia ministra Finansów z dnia 14 października 2004 r. w brzmieniu obowiązującym, w okresie, w którym skarżąca miała obowiązek uiścić opłatę za czynności sprawdzania były przepisami "martwymi" jako że zawarta w nich regulacja wykraczała poza delegację ustawową, a także była sprzeczna z art. 217 Konstytucji RP.

Prezes Głównego Urzędu Miar w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Organ ponownie podkreślił, iż w dniu ustalania wysokości opłaty za zezwolenie obowiązywał przepis § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 października 2004 r. w sprawie opłat za czynności urzędowe wykonywane przez organy administracji miar i podległe im urzędy, zgodnie z którym wysokości opłat za udzielenie zezwolenia na wykonywanie napraw, instalacji i sprawdzania wynosiła 30.000,00 zł. W tej sytuacji organ nie miał możliwości ustalenia opłaty za zezwolenie w innej wysokości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153 z 2002 r. poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy administracyjne sprawują więc kontrolę aktów i czynności z zakresu administracji publicznej pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słusznościowych.

Ponadto Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

W ocenie Sądu analizowana pod tym kątem skarga A. Spółka Jawna [...] z siedzibą w L. zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja Prezesa Głównego Urzędu Miar z dnia [...] stycznia 2008 r., jak również poprzedzająca ją decyzja tego organu z dnia [...] grudnia 2007 r. wydane zostały z rażącym naruszeniem prawa.

Wydając przedmiotowe decyzje Prezes Głównego Urzędu Miar dopuścił się rażącej obrazy przepisu art. 24 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 11 maja 2001 r. - Prawo o miarach, w brzmieniu obowiązującym w dacie wydawania skarżącej Spółce zezwolenia nr [...] na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie instalacji lub napraw oraz sprawdzania urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym - tachografów samochodowych, tj. w dniu [...] kwietnia 2005 r.

Zgodnie z art. 84 Konstytucji RP każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie.

Art. 217 Konstytucji RP stanowi, iż nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. Przepis ten wskazuje, że ingerencja ustawodawcy w sferę majątkową obywatela może odbyć się jedynie w formie ustawy, która musi spełniać określone w Konstytucji wymogi co do treści. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że akt normatywny nie spełnia konstytucyjnych wymagań (vide: wyrok NSA z dnia 25 maja 2004 r., FSK 26/04 - Prokuratura i Prawo 2005/2/41).

Takie konstytucyjne uregulowanie materii prawa daninowego, zastrzeżonej wyłącznie dla ustawy, Trybunał Konstytucyjny uzupełnił przez wymagania zawarte w art. 92 ust. 1 Konstytucji RP. Zdaniem Trybunału podustawowe akty prawne mogą zawierać jedynie takie uregulowania, które stanowią dopełnienie regulacji zastrzeżonej do materii ustawowej, pod warunkiem, że spełniają wymagania określone w art. 92 ust. 1 Konstytucji RP. Akty podustawowe mogą zatem zawierać wyłącznie regulacje uzupełniające to, co uregulowane zostało w ustawie, i tylko w zakresie nieprzesądzającym o istotnych elementach konstrukcji podatku (vide: wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1 września 1998 r., U. 1/98).

Zgodnie z art. 92 ust. 1 Konstytucji RP, rozporządzenie może być wydane tylko na podstawie wyraźnego, tzn. nieopartego tylko na domniemaniu, ani na wykładni celowościowej, szczegółowego upoważnienia ustawy w zakresie określonym w upoważnieniu, w granicach upoważnienia ustawy i w celu jej wykonania, nadto zaś - w zgodzie z normami Konstytucji, a także ze wszystkimi obowiązującymi aktami ustawodawczymi (vide: Jerzy Oniszczuk Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego na początku XXI w., Zakamycze 2004, s. 990).

Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie podkreślał w swoim orzecznictwie, że rozporządzenie może być wydane wyłącznie na podstawie wyraźnego, a więc nie opartego tylko na domniemaniu lub na wykładni celowościowej, szczegółowego upoważnienia ustawy, w granicach tego upoważnienia i w celu wykonania ustawy (vide: uzasadnienie wyroku TK z dnia 6 marca 2002 r., sygn. P 7/00, OTK ZU nr 2/A/2002, poz. 13).

Również w stosunku do opłat o charakterze publicznoprawnym, których dotyczy niniejsza sprawa, należy zastosować konstytucyjną zasadę wyłączności ustawy, co oznacza, że nie można akceptować sytuacji, w której dopuszcza się nakładanie na obywatela takich opłat (danin) pomimo, że są one uregulowane w akcie podustawowym, bez uprzedniego ustawowego unormowania tej materii.

Dokonując analizy przepisów zastosowanych przez Prezesa Głównego Urzędu Miar należy zauważyć, iż w art. 24 ustawy z dnia 11 maja 2001 r. - Prawo o miarach określone zostały opłaty za czynności organów administracji miar i podległych im urzędów. Zgodnie z brzmieniem art. 24 ust. 2 pkt 5 tej ustawy, obowiązującym w dniu wydania zezwolenia nr [...], tj. w dniu [...] kwietnia 2005 r., opłaty pobierało się wyłącznie za udzielenie lub zmianę zezwolenia do wykonywania napraw lub instalacji przyrządów pomiarowych. Natomiast wysokość i tryb pobierania opłat, o których mowa w art. 24, miał - zgodnie z ust. 4 - określić minister właściwy do spraw finansów publicznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki, w drodze rozporządzenia.

W tej sytuacji należy stwierdzić, że skoro ustawa - Prawo o miarach nie przewidywała, w omawianym okresie, opłaty za sprawdzanie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym, to niedopuszczalne było ustanowienie jej w przepisie wykonawczym do ustawy. Tak więc wszystkie postanowienia § 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 października 2004 r., w brzmieniu obowiązującym w okresie, w którym skarżąca Spółka uiściła opłatę za zezwolenie, określające opłatę za czynność sprawdzania - nie mogły być stosowane, gdyż zawarta w nich regulacja wykroczyła poza delegację ustawową.

Należy w tym miejscu podkreślić, że powyższa kwestia była już przedmiotem rozstrzygnięć Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Warszawie (vide: wyroki WSA w Warszawie z dnia 22 stycznia 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 2216/06 LEX nr 265471 oraz z dnia 20 września 2006 r. sygn. akt III SA/Wa 2217/06 LEX nr 298187).

W ocenie Sądu, organ opierając w niniejszej sprawie decyzję odmawiającą uznania nadpłaty na przepisie art. 24 ust. 1 pkt 5 ustawy - Prawo o miarach oraz § 9 cyt. rozporządzenia Ministra Finansów, w brzmieniu obowiązującym w dacie wydawania zezwolenia, dopuścił się naruszenia zasady praworządności wyrażonej w art. 6 k.p.a. i art. 7 in principio k.p.a. oraz art. 7 Konstytucji RP.

Z zasady praworządności wynika, iż organy zobowiązane są opierać swoje decyzje administracyjne na odpowiednich przepisach prawa materialnego, dopuszczających w ogóle wydanie w danej sprawie indywidualnego aktu administracyjnego, a ponadto wyznaczających mniej lub bardziej dokładnie treść nakładanego na obywatela obowiązku lub uprawnienia.

W razie wątpliwości co do rozumienia konkretnego przepisu prawa właściwe jest zaś stosowanie takiej wykładni, jaka najbardziej odpowiada zasadom wyrażonym w Konstytucji. Nie jest natomiast dopuszczalna taka interpretacja jakiegokolwiek przepisu prawa, która naruszałaby zagwarantowane konstytucyjnie prawa obywatelskie lub była sprzeczna z ratyfikowanymi przez Polskę aktami międzynarodowymi, a także pozostawała w sprzeczności z innymi przepisami obowiązujących ustaw.

Przepis art. 24 ust. 2 pkt 5 ustawy - Prawo o miarach, w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania skarżącej Spółce zezwolenia, przewidywał pobieranie opłat wyłącznie za udzielenie lub zmianę zezwolenia do wykonywania napraw lub instalacji przyrządów pomiarowych, a więc Spółka nienależnie uiściła opłatę za sprawdzanie przyrządów pomiarowych.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 i art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.

Zasądzając zwrot kosztów postępowania sądowoadministracyjnego, poniesionych w niniejszej sprawie, Sąd oparł się na dyspozycji przepisu art. 200 i art. 205 § 2 i § 3 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).