Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Banasiewicz Sędzia NSA Joanna Runge- Lissowska (spr.) Sędzia WSA del. Jacek Fronczyk Protokolant Agnieszka Gugała- Szczerbicka po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S.B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 11 lutego 2009 r. sygn. akt III SA/Kr 740/08 w sprawie ze skargi S.B. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Krakowie z dnia [...] kwietnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie zmian w ewidencji gruntów oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem dnia 11 lutego 2009 r. sygn. akt III SA/Kr 740/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę S.B. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Krakowie z dnia [...] kwietnia 2008 r. nr [...], którą utrzymana została w mocy decyzja Starosty Wielickiego z dnia [...] lutego 2008 r. nr [...]. Decyzjami tymi odmówiono S.B. wprowadzenia zmian w operacie ewidencji gruntów, polegających na wykreśleniu wpisu o podziale działki nr [...] w Wieliczce na działki nr [...] i [...] i wykreśleniu wpisu, że jest on właścicielem działki [...], a tym samym wykreśleniu Skarbu Państwa jako właściciela działki nr [...]. S.B. wniosek o przywrócenie wpisu pierwotnego uzasadnił tym, iż Sąd Rejonowy w Wieliczce postanowieniem z dnia 2 sierpnia 2007 r. Dz. Kw 280-281/07, oddalił wniosek Skarbu Państwa – Wojewody Małopolskiego o ujawnieniu podziału działki [...] i dokonanie wpisu prawa własności działki nr [...] na rzecz Skarbu Państwa. Organy obu instancji odmowę uzasadniły tym, iż wpis do ewidencji gruntów został dokonany na podstawie ostatecznej decyzji Wojewody Małopolskiego z dnia 10 lipca 2006 r. o wywłaszczeniu działki nr [...] na rzecz Skarbu Państwa, wydanej w związku z decyzją ostateczną Burmistrza Miasta i Gminy Wieliczka z dnia 26 lutego 2002 r. o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji – przebudowa jednojezdniowego odcinka drogi krajowej nr 4 Kraków-Wieliczka na drogę dwujezdniową.

Oddalając skargę, po dokonaniu analizy przepisów ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo Geodezyjne i Kartograficzne (Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.) oraz rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454), Sąd stwierdził, że organy miały podstawę do wprowadzenia z dniem 30 października 2006 r. zmian w ewidencji gruntów, natomiast postanowienie Sądu Rejonowego nie mogło stanowić podstawy do zadośćuczynienia wnioskowi S.B.. Podstawą dokonania zmian w ewidencji może być ostateczna decyzja o wywłaszczeniu i to miało miejsce w sprawie, bowiem dopóki decyzja taka funkcjonuje w obrocie prawnym jest wiążąca, a z niej wynikało, że S.B. nie jest właścicielem całej działki nr [...], bowiem na skutek wywłaszczenia właścicielem działki nr [...] stał się Skarb Państwa – skonkludował Sąd.

Reprezentowany przez adwokata, S.B. wniósł skargę kasacyjną od tego wyroku, domagając się jego uchylenia i orzeczenia merytorycznego względnie – po uchyleniu – przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji i zarzucając:

– naruszenie prawa materialnego, a to § 12 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra

Rozwoju Regionalnego i Budownictwa w sprawie ewidencji budynków i gruntów z dnia 29 marca 1989 r. poprzez błędną jego wykładnię polegającą na przyjęciu, że decyzja Wojewody Małopolskiego z dnia 10 lipca 2006 r. stanowi podstawę do uwidocznienia zmian w ewidencji gruntów, podczas gdy nie jest to decyzja rozstrzygająca i obalająca domniemanie prawdziwości danych uwidocznionych w treści księgi wieczystej powodujących konieczność zmian w ewidencji gruntów;

– naruszenie prawa materialnego, a to art. 3 i art. 5 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, polegające na przyjęciu, iż informacje zawarte w księdze wieczystej nie mają znaczenia dla danych zgromadzonych w ewidencji gruntów i budynków, w szczególności w zakresie podmiotowym (własnościowym) w jakim to Sąd pierwszej instancji bezpodstawnie przyjął, że skarżący dochodził przed organami administracji przywrócenia stanu faktycznego – egzystencji działki [...], podczas gdy dochodził on w rzeczywistości ujednolicenia treści księgi wieczystej z treścią operatu ewidencji gruntów w zakresie zarówno podmiotowym (domena ksiąg wieczystych) jak i przedmiotowym.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie mogła być uwzględniona, bowiem nie posiada usprawiedliwionych podstaw.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej "P.p.s.a.", Naczelny Sąd Administracyjny jest związany granicami skargi kasacyjnej, a z urzędu bierze pod uwagę tylko nieważność postępowania. Oznacza to, że jeżeli nie zachodzi nieważność postępowania Naczelny Sąd bierze pod uwagę tylko zarzuty skargi kasacyjnej.

W niniejszej sprawie nie zachodzi nieważność postępowania, należało zatem rozpoznać sprawę pod kątem zarzutów postawionych w skardze kasacyjnej.

Wyrokowi Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, oddalającemu skargę na decyzję w sprawie odmowy wpisu do ewidencji gruntów zarzucono naruszenie § 12 ust. 1 pkt 4 "rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 1989 r. w sprawie ewidencji budynków i gruntów". Stwierdzić należy, że nie ma takiego aktu prawnego, jednak w uzasadnieniu skargi wymienia się rozporządzenie tego Ministra z dnia 29 marca 2001 r., co prawda w tytule tylko "w sprawie ewidencji gruntów", jednak mając na uwadze i podstawę skargi i jej uzasadnienie należy dojść do wniosku, że chodzi o rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454), dalej nazywane "rozporządzeniem".

§ 12 ust. 1 pkt 4 stanowi, iż prawa osób do gruntów, budynków i lokali uwidacznia się w ewidencji na podstawie ostatecznych decyzji administracyjnych. Zdaniem skarżącego Wojewódzki Sąd błędnie wyłożył ten przepis, uznając, iż decyzja Wojewody Małopolskiego z dnia 10 lipca 2006 r. mogła stanowić podstawę do uwidocznienia zmian w ewidencji gruntów.

Z akt sprawy wynika, iż decyzją tą Wojewoda Małopolski orzekł o wywłaszczeniu od S.B. na rzecz Skarbu Państwa działki nr [...] na realizację celu publicznego – rozbudowy drogi krajowej nr 4 Kraków-Wieliczka. Decyzja ta stała się ostateczna z dniem 2 sierpnia 2006 r. i na jej podstawie 3 października 2006 r. zostały wprowadzone zmiany do ewidencji gruntów dotyczące działki nr [...].

Zgodnie z cyt. wyżej § 12 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia, decyzja ta jako ostateczna, a przenosząca prawo własności, mogła stanowić podstawę do dokonania zmian w ewidencji, bowiem wyraźnie przewiduje on, że prawa osób uwidacznia się na podstawie ostatecznych decyzji administracyjnych. Dopóki zatem decyzja ta pozostawała w obrocie prawnym, jako mająca walor ostateczności, dopóty można było na jej podstawie uwidaczniać prawa z niej wynikające.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie taki właśnie pogląd przedstawił w sprawie w zaskarżonym wyroku i nie można mu zarzucić naruszenia § 12 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia przez błędną wykładnię. W tej sprawie organy mogły odmówić wykreślenia zmian w ewidencji, dokonanej na podstawie ww. decyzji, bowiem mogła ona stanowić podstawę do dokonania wpisu do ewidencji, natomiast nie było innego aktu, który, anulując tę decyzję, mógłby wpływać na zmianę wpisu.

Wojewódzkiemu Sądowi zarzucono też w skardze kasacyjnej naruszenie art. 3 i art. 5 ustawy o księgach wieczystych i hipotece przez to, że Sąd ten przyjął, że skarżący dochodził przywrócenia stanu faktycznego egzystencji działki nr [...], podczas gdy chciał on tylko ujednolicenia treści księgi wieczystej z treścią ewidencji gruntów. Takiemu określeniu przedmiotu sprawy skarżący zarzucił bezpodstawność. Jednak trudno z takim zarzutem się zgodzić.

Decyzją Wojewody Małopolskiego z dnia 10 lipca 2006 r. o wywłaszczeniu, dokonana została zmiana podmiotowa, bowiem właścicielem działki stał się Skarb Państwa, przy czym zmiana ta dotyczyła tylko części działki nr [...], bowiem wywłaszczenie dotyczyło działki nr [...]. Żądanie przez skarżącego dostosowania ewidencji do księgi wieczystej właściwie skutkowałoby tym, że w ewidencji miałby być dokonany wpis polegający na tym, że właścicielem działki nr [...] byłby on, co oznacza, że wpis dokonany na podstawie decyzji Wojewody o wywłaszczeniu zostałby anulowany. Nie można zatem zarzucić Sądowi, że błędnie ustalił treść żądania skarżącego, tj. przedmiot sprawy. Sąd nie naruszył też wskazanych w podstawie skargi kasacyjnej przepisów ustawy o księgach wieczystych i hipotece, bowiem właściwy był stan uwidoczniony w ewidencji. W dacie orzekania przez organy i Wojewódzki Sąd działka nr [...] nie stanowiła prawnie własności skarżącego z mocy ostatecznej decyzji Wojewody Małopolskiego o wywłaszczeniu z dnia 10 lipca 2006 r., ani też rzeczywiście (faktycznie), jako zajęta pod drogę publiczną. Rzeczywistości nie odpowiadał zatem wpis w księdze wieczystej, nie zaś w ewidencji.

W tym stanie rzeczy skargę kasacyjną należało oddalić i Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 P.p.s.a.