Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący : Sędzia NSA Piotr Lechowski spr. Sędziowie : NSA Grażyna Danielec WSA Tadeusz Wołek Protokolant Urszula Ogrodzińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 lutego 2009 r. sprawy ze skargi S. B. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia 21 kwietnia 2008 r. nr : [...] w przedmiocie zmian w ewidencji gruntów s k a r g ę o d d a l a

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego decyzją z dnia 21.04.2008 r. znak: [...] wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego, art. 7b ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jednolity: Dz.U. Nr 240 z 2005 r., poz. 2027), oraz § 12 i § 46 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 38 poz. 454), po rozpatrzeniu odwołania S. B., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Starosty z dnia [...] 2008 r. znak: [...] odmawiającą wprowadzenia zmian w operacie ewidencji gruntów.

W uzasadnieniu swej decyzji Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego wskazał, że S. B. w dniu 29.01.2008 r. złożył wniosek do Starostwa Powiatowego w sprawie "wycofania podziału działki 255 położonej w m. W. obr. 3 na działki 255/1 oraz 255/2 i przywrócenia wpisu poprzedniego właściciela – S. B. do pierwotnej działki 255, a tym samym wykreślenie Skarbu Państwa jako właściciela działki 255/1".

Do wniosku S. B. dołączył:

Postanowienie Sądu Wieczystoksięgowego sygn. akt [...] z dnia 2 sierpnia 2007 r. oraz

Odpis księgi wieczystej nr [...] z dnia 25.10.2007 r., którą objęta jest cała działka nr 255.

Starosta decyzją z dnia [...] 2008 roku, ze wskazaniem m.in. przepisów § 12 ust. 1 § 46 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 38, poz. 454) oraz 104 kpa odmówił wprowadzenia zmiany w operacie ewidencji gruntów i budynków dla m. W. obr. 3 mającej polegać na przywróceniu poprzedniego wpisu poprzez "wycofanie" wprowadzonego do ewidencji podziału działki 255 na działki 255/1 oraz 255/2 i wykreśleniu Skarbu Państwa jako właściciela działki 255/1, a tym samym przywróceniu wpisu poprzedniego właściciela – S. B. do pierwotnej działki 255.

Uzasadniając swoją decyzję Starosta stwierdził, że podział działki 255 m. W. obr. 3 na działki 255/1 i 255/2 został wprowadzony do ewidencji gruntów i budynków w dniu 03.10.2006 r., na podstawie ostatecznej decyzji Wojewody z dnia [...] 2006 r. nr [...], orzekającej o wywłaszczeniu działki 255/1 na rzecz Skarbu Państwa.

Starosta stwierdził, że w rozstrzygnięciu decyzji Wojewody z [...] 2006 r. wskazano, że geodezyjny podział działki 255 obj. KW [...] operatem przyjętym do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego za Nr [...] w dniu 5.04.2002 r., został zatwierdzony ostateczną decyzją Burmistrza Miasta i Gminy z dnia [...] 2002 r. Nr [...] o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji – rozbudowy drogi krajowej.

Zdaniem Starosty zmiany w ewidencji polegające na anulowaniu zmian wprowadzonych na podstawie ww. decyzji Wojewody możliwe były by jedynie w sytuacji wyeliminowania przedmiotowej decyzji z obrotu prawnego. Przedłożone do akt dowody nie wykazały takiej okoliczności.

Organ podkreślił również, że nie jest dopuszczalne w postępowaniu ewidencyjnym prowadzenie dowodów przeciwko stanowi prawnemu wynikającemu z ostatecznych decyzji, orzeczeń sądów czy aktów notarialnych, a w konsekwencji samodzielne rozstrzyganie przez organy ewidencyjne w postępowaniu ewidencyjnym o tytule własności do gruntu.

Starosta uznał zatem, że nowa zmiana w operacie ewidencji, byłaby możliwa jedynie na podstawie dokumentów, orzeczeń i decyzji wskazanych w § 12 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków.

Organ odniósł się zarazem do przepisu § 12 ust. 1 pkt 1 ww. Rozporządzenia, zgodnie z którym podstawą do uwidocznienia w ewidencji prawa właściciela jest wpis do księgi wieczystej. W opinii organu nabycie własności nieruchomości ujawnione w księdze wieczystej musi być późniejsze w stosunku do czynności, decyzji czy orzeczenia, na podstawie którego ujawniony został w ewidencji uprzedni właściciel. Z odpisu księgi wieczystej przedstawionego przez wnioskodawcę wynika, że wpis do księgi wieczystej nastąpił w dniu 7.11.2005 r., tak więc nie może on stanowić podstawy do wprowadzenia S. B. do ewidencji jako właściciela działki 255/1 w miejsce Skarbu Państwa, wpisanego do ewidencji na podstawie decyzji z dnia [...] 2006 r.

Od powyższej decyzji odwołał się S. B. W uzasadnieniu odwołania zarzucił, iż organ nie poczynił ustaleń co do daty z jaką dokonano podziału działki 255 na działki 255/1 i 255/2 oraz organu, który tego dokonał. Dodatkowo skarżący podniósł, iż nie wnosił o ujawnienie S. B. jako właściciela działki 255/1 ponieważ jest on właścicielem całej działki 255, a nie części wynikającej z podziału.

Rozpatrując odwołanie Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego przyjął za własne ustalenia Starosty oraz dokonał ustaleń dalszych.

Stwierdzono, że wykonany przez jednostkę wykonawstwa geodezyjnego operat pomiarowy z podziału działki nr 255 na nr 255/1 i na nr 255/2 został po kontroli przyjęty do zasobu w Powiatowym Ośrodku Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej dnia 5 kwietnia 2002 r. pod nr [...]. Zdaniem organu powyższy podział został zatwierdzony ostateczną decyzją Burmistrza Miasta i Gminy z dnia [...] 2002 r. Nr [...] o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji pod nazwą "Przebudowa jednojezdniowego odcinka drogi krajowej nr [...] K-W na drogę dwujezdniową na odcinku [...] w ramach programu ISPA".

W wyniku dokonanego podziału działka nr 255/1 o pow. 0,1013 ha została objęta w/w lokalizacją i przeznaczona na pas drogowy drogi krajowej nr [...].

W dalszej kolejności Wojewoda decyzją z dnia [...] 2006 roku znak: [...] zmienił stan prawny działki nr 255 w ten sposób, że powstała w wyniku podziału działka nr 255/1 o pow. 0,1013 ha została wywłaszczona na rzecz Skarbu Państwa. Żądanie "wycofania" podziału działki "255" uznał organ odwoławczy za bezprzedmiotowe a ustalenia za uzasadniające utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji.

Na powyższą decyzję skargę złożył S. B. zarzucając, iż stanowisko organu, który wydał decyzję jest sprzeczne z postanowieniem Sądu Rejonowego.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Uzasadniając argumentację zawartą w decyzji drugoinstancyjnej Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego, wyjaśnił, iż skarżący błędnie zinterpretował postanowienie sądu wieczystoksięgowego, albowiem oddalenie wniosku Skarbu Państwa - Wojewody o ujawnienie podziału działki i wpis prawa własności przez Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych postanowieniem z dnia 2 sierpnia 2007 roku sygn. akt [...] nastąpiło z przyczyn formalnych. Wniosek bowiem nie został prawidłowo sformułowany.

Na rozprawie w dniu 11 lutego 2009 r. pełnomocnik skarżącego podtrzymał żądanie skargi i podnosił, iż wystąpił do Ministerstwa Infrastruktury z żądaniem stwierdzenia wydania przez Wojewodę decyzji z dnia [...] 2006 r. z naruszeniem prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył:

Skarga nie jest uzasadniona.

Zgodnie z przepisem art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269) w związku z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 z późn.zm.) przedmiot kontroli działalności administracji publicznej, stanowi zgodność z prawem jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Stosownie do przepisu art. 134 § 1 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – dalej ustawa ppsa – sprawując tę kontrolę sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W myśl przepisu art. 145 § 1 pkt 1 ustawy Sąd uwzględniając skargę na decyzję (lub postanowienie) uchyla decyzję (lub postanowienie) w całości albo w części jeżeli stwierdzi,

a. naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,

b. naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,

c. inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Jak z tej regulacji wynika, nie każde naruszenie prawa stanowi podstawę do uwzględnienia skargi przez uchylenie decyzji w całości lub części. Obowiązek uchylenia zaskarżonej decyzji powstaje wówczas gdy naruszenie prawa materialnego pozostawało w związku z wynikiem sprawy, a naruszenie prawa procesowego mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Nadto w myśl przepisu art. 145 § 1 pkt 2 i 3 sąd stwierdza nieważność decyzji (lub postanowienia) jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach, względnie stwierdza wydanie decyzji z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach.

Dokonana na powyższych zasadach kontrola zaskarżonej decyzji prowadzi do wyrażonego wyżej wniosku o bezzasadności skargi.

Wyjaśniając motywy rozstrzygnięcia Sądu wyjść należy od przypomnienia istoty postępowania, w którym zapadła zaskarżona decyzja. Przedmiot postępowania, który wyznacza zaskarżona decyzja stosownie do wyżej powołanego przepisu art. 134 § 1 ppsa, określa zarazem granice sprawy, w których Sąd sprawuje wywołaną skargą kontrolę zgodności z prawem.

Zaskarżona decyzja zapadła w tzw. postępowaniu ewidencyjnym na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (tj. Dz.U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn.zm.) oraz wydanego na jej podstawie Rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 38, poz. 454) – zwanego dalej rozporządzeniem.

Przepis art. 2 pkt 8 powołanej ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne – dalej ustawa – definiuje ewidencję gruntów jako jednolity dla kraju systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami. Zgodnie z przepisem art. 24 ust. 1 ustawy informacje o gruntach, budynkach i lokalach zawiera operat ewidencyjny, który składa się z map, rejestrów i dokumentów uzasadniających wpisy do tych rejestrów. Organem prowadzącym ewidencję gruntów i budynków stosownie do przepisu art. 22 ust. 1 ustawy jest starosta. Przepis art. 23 ustawy nakłada na właściwe organy, sądy i kancelarie notarialne obowiązek przesyłania staroście odpisów prawomocnych decyzji i orzeczeń oraz aktów notarialnych, z których wynikają zmiany danych objętych ewidencją gruntów i budynków, w terminie 30 dni od dnia uprawomocnienia się decyzji, orzeczenia lub sporządzenia aktu notarialnego.

Zarazem ustawa w przepisie art. 20 określa rodzaje informacji, które obejmuje ewidencja gruntów i budynków. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1 w odniesieniu do gruntów, ewidencja obejmuje informacje dotyczące ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbioru dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty. Są to tzw. informacje o charakterze przedmiotowym. W myśl przepisu art. 20 ust. 2 pkt 1 w ewidencji gruntów i budynków wykazuje się także właściciela, a w odniesieniu do gruntów państwowych i samorządowych – inne osoby fizyczne lub prawne, w których władaniu znajdują się grunty, budynki lub ich części. Te informacje mają charakter przedmiotowy.

Natomiast przepisy ustawy w zasadzie nie regulują zasad zakładania, prowadzenia i wymiany danych ewidencyjnych w operacie ewidencji gruntów. Czynią to przepisy obecnie obowiązującego od 3 czerwca 2001 r. wyżej powołanego Rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków. W świetle postanowień § 44 pkt 2 rozporządzenia podstawową zasadą prowadzenia ewidencji gruntów jest zasada aktualności tj. utrzymywania operatu ewidencji w zgodności z aktualnie dostępnymi dla organu dokumentami i materiałami źródłowymi. Aktualizacja operatu następuje zaś poprzez wprowadzenie udokumentowanych zmian do bazy danych ewidencyjnych (§ 45 ust. 1). Dane te podlegają aktualizacji z urzędu lub na wniosek (§ 46 ust. 1).

Wprowadzenie zmian może nastąpić w dwojakim trybie. Zgodnie z § 47 ust. 3 w przypadku gdy aktualizacja operatu ewidencyjnego wymaga wyjaśnień zainteresowanych lub uzyskania dodatkowych dowodów, starosta przeprowadza w sprawie tej aktualizacji postępowanie administracyjne lub stosuje art. 22 ust. 3 ustawy. Ten ostatni przepis stanowi, że na żądanie starosty osoby, o których mowa w art. 20 ust. 2 pkt 1 i art. 51 (tj. władający w chwili wejścia w życie ustawy nieruchomością, co do której toczy się spór o własność), zgłaszające zmiany są obowiązane dostarczyć dokumenty geodezyjne, kartograficzne i inne niezbędne do wprowadzenia zmiany w ewidencji gruntów i budynków.

Z powyższej regulacji wynika, że wprowadzenie zmiany w ewidencji gruntów może nastąpić na podstawie decyzji wydanej po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego – jak w niniejszej sprawie – albo na podstawie czynności materialno technicznej opartej na przepisie art. 22 ust. 3 ustawy w związku z § 48 ust. 1, w trybie zgłoszenia zmiany i zawiadomienia przez organ prowadzący ewidencję o dokonanych zmianach (§ 49).

Nie jest w sprawie kwestionowane ustalenie organów, że wprowadzenie w rejestrze gruntów dla jednostki rejestrowej prowadzonej dla S. B. jako właściciela, zmiany polegającej na zastąpieniu działki 255 o pow. 0,1677 ha, działką oznaczoną jako działka 255/2 o pow. 0,0644 ha, oraz na założeniu nowej jednostki rejestrowej dla Skarbu Państwa, obejmującej działkę 255/1 o pow. 0,1013 ha nastąpiło w dniu 3.10.2006 r. Podstawę wprowadzenia tych zmian stanowiło zgłoszenie przy, którym przedłożono ostateczną od dnia [...] 2006 r. decyzję Wojewody z dnia [...] 2006 r. syg. [...]. Decyzją tą wydaną na podstawie powołanych w niej m.in. przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczegółowych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych (Dz. U Nr 80, poz. 721 z późn.zm.) oraz ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tj. z 2004 r. Dz.U. Nr 261, poz. 2603 z późn.zm.) orzeczono m.in. o wywłaszczeniu na realizację opisanego w niej celu publicznego, prawa własności nieruchomości S. B. opisanej jako działka 255/1 o pow. 0,1013 ha na planie podziału działki 255 objętej KW [...], przyjętym do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu 5 kwietnia 2002 r. za Nr [...].

Cel prowadzenia ewidencji gruntów i budynków wyjaśnia przepis art. 21 ust. 1 ustawy, w myśl którego dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczenia nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych.

Zgodnie z przepisem § 5 pkt 3 powołanego rozporządzenia działka ewidencyjna stanowi najmniejszą jednostkę powierzchniową podziału kraju dla celów ewidencji. Przepis § 9 ust. 1 rozporządzenia definiuje działkę ewidencyjną jako ciągły obszar gruntu, położony w granicach jednego obrębu, jednorodny pod względem prawnym, wydzielony z otoczenia za pomocą linii granicznych.

Utrata zatem przez działkę ewidencyjną w dotychczasowych jej granicach przymiotu jednorodności pod względem prawnym, prowadzi do niezgodności ewidencji gruntów, ze stanem prawnym, który ewidencja ma odzwierciedlać.

Stwierdzenie takiej okoliczności stanowi podstawę do wprowadzenia przez organy ewidencji gruntów z urzędu lub na wniosek stosownej zmiany, o ile znajduje ona oparcie w dokumentach czy innych dowodach stanowiących według ustawy i Rozporządzenia podstawę wprowadzenia zmian.

W świetle przepisu art. 23 ustawy, przedłożona Staroście "prawomocna", a więc ostateczna w rozumieniu art. 269 kpa decyzja Wojewody z dnia [...] 2006 r., stanowiła akt, z którego wynikają zmiany danych objętych ewidencją gruntów zarówno mających charakter przedmiotowy i podmiotowy. W zakresie przedmiotowym zmiana dotyczyła jednostki rejestrowej prowadzonej dla S. B., przez zmianę opisu objętej nią działki z działki 255 na 255/2. W zakresie podmiotowo-przedmiotowym zmiany dotyczyły Skarbu Państwa przez założenie dla tego podmiotu nowej jednostki rejestrowej oraz oznaczeniu jako przedmiot własności działki 255/1. Zgodnie z przepisem § 12 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia podstawę uwidocznienia w ewidencji gruntów i budynków praw właścicielskich osób i jednostek organizacyjnych o których mowa w § 10 ust. 1 pkt 2 stanowią m.in. prócz wpisów w księgach wieczystych, prawomocnych orzeczeń, aktów notarialnych także (pkt 4) ostateczne decyzje administracyjne.

Natomiast stosownie do przepisu § 46 ust. 2 pkt 2 podstawę wprowadzenia w ewidencji zmian o charakterze przedmiotowym stanowić mogą m.in. opracowania geodezyjne i kartograficzne, przyjęte do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, zawierające wykazy zmian danych ewidencyjnych. Taki charakter ma przyjęta do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w dniu 5 kwietnia 2002 r. mapa zawierająca projekt podziału działki Nr 255 objętej KW [...] na działki 255/1 i 255/2.

W myśl przepisów § § 9 i 10 Rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 16 lipca 2001 r. w sprawie zgłaszania prac geodezyjnych i kartograficznych, ewidencjonowania systemów i przechowywania kopii zabezpieczających bazy danych, a także ogólnych warunków umów o udostępnianie tych baz (Dz.U. Nr 78, poz. 837), przyjęcie dokumentacji geodezyjno-kartograficznej do zasobu oznacza m.in., że dokument został wykonany z zachowaniem zasad wykonywania prac, jest zgodny ze standardami techniki dotyczącymi geodezji, kartografii oraz krajowego systemu informacji o terenie.

Wskazanie powyższych regulacji jest o tyle uzasadnione, że zgodnie z przepisem art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (tj. Dz.U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 z późn.zm.), podstawą oznaczenia nieruchomości w księdze wieczystej są dane z katastru nieruchomości, tj. dane właśnie z ewidencji gruntów i budynków (art. 2 pkt 8 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne). W myśl przepisu art. 25 ust. 1 pkt 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece oznaczenie nieruchomości zawarte jest w dziale I-O księgi wieczystej. Stosownie do przepisu § 28 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 września 2001 r. w sprawie prowadzenia ksiąg wieczystych i zbioru dokumentów (Dz.U. Nr 102, poz. 1122 z późn.zm.), dane dotyczące nieruchomości gruntowych i budynkowych wpisuje się w księdze wieczystej na podstawie wyrysu z mapy ewidencyjnej oraz wypisu z rejestru gruntów lub innego dokumentu sporządzonego na podstawie przepisów o ewidencji gruntów i budynków, chyba że odrębne przepisy stanowią inaczej. Identyczną regulację zawierają postanowienia § § 15 i 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 20 sierpnia 2003 r. w sprawie zakładania i prowadzenia ksiąg wieczystych w systemie informatycznym (Dz.U. Nr 162, poz. 1575).

Oznacza to, że zgodnie z treścią przepisu art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, organ prowadzący ewidencję gruntów w wydanym wyrysie mapy ewidencyjnej i rejestrze gruntów zawiera dane służące opisowi w księdze wieczystej nieruchomości a obejmujące m.in. położenie, granice i powierzchnię gruntów – działek ewidencyjnych.

Powszechnie jest przyjęte w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. np. wyrok SN z dnia 24 listopada 1997 r., II CKU 110/97 Prok. I Pr. 1998/28 Lex Nr 32492) jak i w piśmiennictwie (por. ST. Rudnicki, Komentarz do ustawy o księgach wieczystych i hipotece, Wyd. III 2000 r., str. 36 wraz z powołanym orzecznictwem), że elementy oznaczenia nieruchomości nie są objęte domniemaniem prawdziwości wpisanego prawa (art. 3), ani nie są chronione rękojmią wiary publicznej ksiąg wieczystych (art. 5) statuowanymi tą ustawą. Przeciwnie, podstawą oznaczenia nieruchomości w księdze wieczystej zgodnie z art. 26 ust. 1 wyżej powołanej ustawy są dane z ewidencji gruntów i budynków (katastru nieruchomości). Przepis art. 27 tej ustawy przewiduje tryb postępowania w przedmiocie sprostowania oznaczenia nieruchomości przed sądem prowadzącym księgę wieczystą, w wypadku stwierdzenia niezgodności danych ewidencji gruntów i budynków z oznaczeniem nieruchomości w księdze wieczystej, na wniosek właściciela, wieczystego użytkownika lub z urzędu – na skutek zawiadomienia właściwej państwowej jednostki organizacyjnej prowadzącej ewidencję gruntów i budynków.

W świetle powyższego należy uznać, iż organy prowadzące ewidencję gruntów miały we wskazanych przepisach ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz Rozporządzenia z 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów podstawę do wprowadzenia 3.10.2006 r. zmian przedmiotowych operatu ewidencji co do jednostki rejestrowej prowadzonej dla skarżącego S. B., oraz podmiotowo-przedmiotowych co do jednostki rejestrowej założonej i prowadzonej dla Skarbu Państwa.

Przedmiotem zaskarżonej decyzji jest odmowa wnioskowi skarżącego (którego przedstawione akta co prawda nie zawierają ale którego treść jest niekwestionowana), zmierzającego do przywrócenia stanu ewidencji gruntów przed dniem 3 października 2006 r., a więc przez powrót do oznaczenia w rejestrze gruntów w prowadzonej dla skarżącego jednostce rejestrowej działki Nr 255 z zachowaniem jej powierzchni przed podziałem geodezyjnym wprowadzonym operatem przyjętym do zasobu 5.04.2002 r., oraz przez wyeliminowanie z rejestru gruntów danych z jednostki rejestrowej założonej dla Skarbu Państwa (k. 3 akt adm.).

Stanowiące podstawę tego żądania dokumenty w postaci Postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 2 sierpnia 2007 r. sygn. akt [...] w przedmiocie oddalenia wniosku Skarbu Państwa – Wojewody "o ujawnienie podziału działki i wpis prawa własności" oraz wydany dnia 25.10.2007 r. odpis z księgi wieczystej [...]) w którym w dziale I-O nieruchomość jest oznaczona jako działka 255, trafnie nie zostały uznane przez organy ewidencyjne za podstawę do wprowadzenia żądanych zmian.

Jak wyżej wskazano, oznaczenie nieruchomości jako działki 255 wraz ze wskazaną jej powierzchnią nie jest objęte domniemaniem prawdziwości wpisanego prawa z art. 3 ustawy o księgach wieczystych, ani nie jest chronione rękojmią wiary publicznej ksiąg wieczystych. Oznacza to, iż dane stanowiące opis nieruchomości mogą ulegać zmianie właśnie w związku ze zmianą danych operatu ewidencji gruntów i budynków (katastru nieruchomości), te zaś mogą być następstwem zmian stanu prawnego.

Kompetencję do sprostowania oznaczenia nieruchomości w księdze wieczystej ma tylko Sąd wieczystoksięgowy z urzędu lub na wniosek podmiotów wskazanych w art. 27 ustawy o księgach wieczystych. Organ prowadzący ewidencję, może tylko zawiadomić sąd wieczystoksięgowy o niezgodności danych z ewidencji gruntów i budynków z oznaczeniem nieruchomości w księdze wieczystej.

Prawomocna (ostateczna) decyzja o wywłaszczeniu nieruchomości stanowi zgodnie z art. 123 ust. 1 powołanej ustawy o gospodarce nieruchomościami podstawę do dokonania wpisu w księdze wieczystej. Decyzja taka jak długo nie zostanie usunięta z obrotu prawnego, na podstawie innego ostatecznego aktu, korzysta z przymiotu domniemania zgodności z prawem i jest wiążąca dla innych organów i Sądów. Z tych względów organy ewidencji gruntów związane były treścią rozstrzygnięcia tej decyzji, z której wynikało, iż skarżący został wywłaszczony z części nieruchomości stanowiącej działkę 255 a odpowiadającej działce 255/1 oznaczonej na planie podziału przyjętym do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Powołany zatem dokument geodezyjny w istocie opisywał tę część nieruchomości skarżącego jaka została wywłaszczona mógł stanowić podstawę zmian w ewidencji co do oznaczenia i powierzchni działki, której własność pozostała przy skarżącym jak i do oznaczenia przedmiotu własności Skarbu Państwa.

Lektura uzasadnienia postanowienia Sądu Rejonowego z 2.08.2007 r. wskazuje, że gdyby wniosek był ograniczony do odłączenia działki 255/1 od nieruchomości skarżącego i wpisu własności na rzecz Skarbu Państwa, to Sąd uznał by go za uzasadniony.

Na tle stanu prawnego wynikającego z ostatecznej decyzji o wywłaszczeniu części nieruchomości skarżącego, przyjęty do zasobu plan podziału działki 255 w istocie nie dzieli nieruchomości skarżącego, lecz rozdziela odrębne nieruchomości, oznaczone – sprzecznie z § 9 Rozporządzenia – jako działka jednorodna pod względem prawnym.

Z tych względów skarga ulegała oddaleniu.

Poza kognicją organów prowadzących postępowanie ewidencyjne stała kwestia, który organ i kiedy dokonał podziału nieruchomości skarżącego stanowiącego działkę 255. Przedmiotem postępowania ewidencyjnego była rejestracja zmian wynikłych z ostatecznej decyzji Wojewody z [...] 2006 r. Nie miało zatem doniosłości prawnej dla podstawy wprowadzenia w ewidencji zmian, cytowanie zawartego w tej decyzji stanowiska Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 października 2005 r., co do wskazania aktu, którym zatwierdzono podział nieruchomości skarżącego, gdyż jak wyżej wskazano w postępowaniu ewidencyjnym opracowanie to służyło jako opis tej części nieruchomości, która uległa wywłaszczeniu.

Bez znaczenia dla wyniku sprawy, jest także oczywiście mylne ustalenie w uzasadnieniu decyzji organu I instancji, że wpis działki 255 do księgi wieczystej nastąpił dnia 7.11.2005 r., gdyż z Rubryki 0.2- pkt 4 wynika, że pierwotną księgę założono w 1953 r.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 151 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.