Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 28 kwietnia 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Sieniuć Sędziowie Sędzia WSA Agnieszka Grosińska Asesor WSA Małgorzata Kowalska (spr.) po rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 28 kwietnia 2020 roku sprawy ze skargi A. N. na bezczynność Burmistrza Miasta B. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. zobowiązuje Burmistrza Miasta B. do załatwienia wniosku skarżącej o udostępnienie informacji publicznej z [...] r. w terminie 14 dni od dnia zwrotu akt organowi; 2. stwierdza, że bezczynność organu miała miejsce bez rażącego naruszenia prawa; 3. zasądza od Burmistrza Miasta B. na rzecz skarżącej A. N. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. Ak.

24 stycznia 2020 roku A. N. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na bezczynność Burmistrza Miasta B. w zakresie rozpatrzenia jej wniosku z [...] r. o udostępnienie informacji publicznej, zarzucając naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP i art. 4 ust. 1 w związku z art. 1 ust.1, art. 3 ust. 1 pkt 1 oraz art. 13 ust 1 i 2 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. nr 112, poz. 1198 ze zm.) - dalej "u.d.i.p.".

W uzasadnieniu skargi wyjaśniła, że wnioskiem z [...] r. jako jeden z mieszkańców i podatników miasta oraz jako jeden z twórców portalu informacyjnego [...] oraz redaktor współpracujący z portalem informacyjnym [...] wystąpiła w oparciu o przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej do Burmistrza Miasta B. z wnioskiem o udzielenie informacji publicznej w zakresie: udzielonych w latach 2017-2019 nagród/premii pracownikom zatrudnionym w Urzędzie Miasta (z wyłączeniem stanowisk usługowych i technicznych); oraz aktualnego, obowiązującego schematu organizacyjnego jednostki RI i stanu zatrudnienia w dziale RI z uwzględnieniem stanu na dzień: 01.01.2019, 04.12.2019 i 01.01.2020. Skarżąca domagała się także przekazania wykazu awansów płacowych i stanowiskowych w Urzędzie Miasta B. w okresie styczeń 2017 – grudzień 2019 roku. Mimo upływu ustawowych 14 dni na udzielenie informacji do [...] r. skarżąca nie otrzymała żądanej informacji publicznej. [...] r. wystąpiła do Burmistrza Miasta B. z ponagleniem oraz poprosiła o udzielenie odpowiedzi tego samego dnia, informując, że w przeciwnym razie będzie podejmować kolejne kroki prawne, aby ją otrzymać. Dopiero [...] r. skarżąca otrzymała wiadomość e-mail z Urzędu Miasta, wzywającą ją do wykazania szczególnego interesu publicznego uzasadniającego powstanie po stronie organu obowiązku wytworzenia informacji publicznej przetworzonej, oraz informujące, że uchybienie terminu wynikało z nieobecności pracownika, który miał udzielić odpowiedzi.

W ocenie skarżącej informacja o wysokości nagród/premii osób zatrudnionych przez podmiot publiczny stanowi informację publiczną, w związku z tym może ona żądać szczegółowych danych dotyczących wydatkowania środków publicznych na nagrody dla konkretnej grupy pracowników zatrudnionych na określonych stanowiskach. Skarżąca podkreśliła, że w odpowiedzi na wezwanie organu wskazała, że ujawnienie informacji dotyczącej wysokości nagród/premii, częstotliwości ich wypłacania ma na celu przeciwdziałać m.in. nepotyzmowi, jak również wykazać podatnikom gospodarność dysponowania finansami publicznymi. Skarżąca podniosła ponadto, iż zarówno art. 36 ust. 6 ustawy z 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1260 ze zm.), jak również art. 105 Kodeksu pracy wskazuje, iż pracownik zatrudniony w jednostce samorządowej może otrzymać nagrodę pieniężną za szczególne osiągnięcia w pracy zawodowej. Sumienne i staranne wykonywanie obowiązków pracowniczych nie jest ustawową przesłanką do przyznania nagrody, ponieważ samo w sobie stanowi prawidłową realizację obowiązków wynikających ze stosunku pracy. Szczególne osiągnięcia to konkretne efekty pracy, znacząco wykraczające poza standard. Z tego względu w złożonym wniosku skarżąca zwróciła się o uzasadnienie przyznania nagrody pracownikowi, poprzez wyszczególnienie konkretnych osiągnięć, leżących u podstaw tej decyzji.

W końcowej części skargi strona podkreśliła, że do dnia sporządzenia skargi nie otrzymała wnioskowanej informacji publicznej ani pisma, które wskazywałoby termin, w jakim nastąpi udostępnienie tej informacji czy decyzji odmawiającej udzielenia informacji publicznej. Powyższe oznacza, że Burmistrz Miasta B. pozostaje w bezczynności. Skarżąca wniosła o zobowiązanie organu do rozpatrzenia jej wniosku z [...] r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od daty otrzymania prawomocnego wyroku oraz o uznanie, że organ dopuścił się bezczynności, która miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, i zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw.

W odpowiedzi na skargę Burmistrz Miasta B. wniósł o umorzenie postępowania z uwagi na jego bezprzedmiotowość; ewentualnie o oddalenie skargi w całości z uwagi na jej bezzasadność. Organ wyjaśnił, że z treści wniosku o udostępnienie informacji publicznej wynika, że aby udzielić skarżącej wnioskowanej informacji konieczne są czasochłonne czynności o charakterze technicznym, co oznacza, że udzielona wnioskodawczyni informacja będzie miała charakter informacji przetworzonej. Po dokonaniu takich ustaleń, w piśmie z [...] r. wskazano skarżącej, że wnioskowana informacja będzie miała charakter informacji przetworzonej, wobec czego zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. wezwano ją do udzieleniu wyjaśnień, w jaki sposób ma zamiar wykorzystać informację, gdyż wytworzenie i udzielenie informacji publicznej przetworzonej uwarunkowane jest istnieniem szczególnego interesu publicznego. Burmistrz Miasta B. zaznaczył, że skarżąca w odpowiedzi z [...] r. w dalszym ciągu nie wskazała szczególnego interesu publicznego uzasadniającego wytworzenie informacji publicznej przetworzonej. Z pisma skarżącej wynika jedynie, że uważa, że przysługuje jej prawo do uzyskania wnioskowanej informacji publicznej, czego organ nie kwestionuje. Dopiero w skardze z 22 stycznia 2020 r. na bezczynność Burmistrza Miasta B., która wpłynęła do Urzędu Miasta B. 24 stycznia 2020 r., skarżąca wskazała okoliczności, które mogą uzasadniać wytworzenie wnioskowanej informacji publicznej przetworzonej, co -zdaniem organu - oznacza, że dalsze postępowanie w sprawie wywołanej jej skargą jest bezprzedmiotowe.

Z akt sprawy wynika, że 27 stycznia 2020 roku organ poinformował skarżącą, że wniosek zostanie załatwiony do 2 marca 2020 r., co jest spowodowane "szerokim zakresem wniosku i jego złożonością wymagającą znacznego przetworzenia danych".

Na wezwanie sądu organ nadesłał ponadto skany swojej decyzji z [...] roku odmawiającej skarżącej udzielenia wnioskowanej informacji publicznej oraz decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z [...] roku uchylającej decyzję z [...] roku. Dodatkowo Burmistrz Miasta B. wskazał, iż z uwagi na art. 15zzs ust. 1 pkt 10 ustawy z 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych postępowanie w sprawie zostało zawieszone.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), dalej "p.p.s.a.", kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1–4 p.p.s.a., a więc wówczas gdy organ pomimo ciążącego na nim obowiązku nie wydaje decyzji administracyjnej, postanowienia albo też uchyla się od podjęcia innych aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.

Zgodnie z art. 119 pkt 4 p.p.s.a., sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania. W trybie uproszczonym sąd rozpoznaje sprawy na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.

W myśl art. 149 p.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach:

1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności;

2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa;

3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania.

Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Z "bezczynnością" organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności (tak m.in. wyrok WSA w Łodzi z dnia 20 grudnia 2010 r., II SAB/Łd 53/10; wyrok WSA w Lublinie z dnia 19 maja 2011 r., II SAB/Lu 9/11; wyrok NSA z dnia 11 marca 2015 r., I OSK 934/14 dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie: http://orzeczenia.nsa.gov.pl – dalej "CBOSA") .

W odniesieniu do skargi na bezczynność organu, przedmiotem sądowej kontroli nie jest określony akt lub czynność organu administracji, lecz ich brak w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie. Instytucja skargi na bezczynność organu ma bowiem na celu ochronę praw strony poprzez doprowadzenie do wydania rozstrzygnięcia w sprawie. Zauważyć należy, że badanie zasadności skargi na bezczynność organu dokonywane jest przez sąd na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dniu wydania orzeczenia sądowego.

Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że przedmiotem niniejszego postępowania jest bezczynność Burmistrza Miasta B. w sprawie udostępnienia informacji publicznej, o którą skarżąca wystąpiła we wniosku z [...] r.

Problematyka dostępu do informacji publicznej została unormowana przez ustawodawcę w przepisach ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Zgodnie z treścią art. 1 u.d.i.p. każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie.

Podmiotami zobowiązanymi do udostępnienia informacji są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w tym podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, (art. 4 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p.). Przykładowy katalog informacji publicznych, podlegających udostępnieniu wymienia przepis art. 6 ust. 1 u.d.i.p.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjęto, że informacją publiczną w rozumieniu art. 6 u.d.i.p. będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie, do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą, stanowi informację publiczną. Przyjąć zatem należy, że informacje dotyczą struktury organizacyjnej jednostki urzędu miasta stanowią informację publiczną (por. wyrok WSA w Poznaniu z 28 sierpnia 2019 r. sygn. akt II SAB/Po 49/19 dostępny w CBOSA).

Skoro pojęcie informacji publicznej odnosi się do wszelkich faktów dotyczących spraw publicznych i tych, które odnoszą się do publicznej sfery działalności organów, to informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, również informacja o wydatkowaniu przez organ administracji publicznej środków publicznych. Nie ulega wątpliwości, że w skład majątku publicznego wchodzą m.in. należności za pracę wypłacane pracownikom zatrudnionym w sektorze administracji publicznej, w tym w urzędzie miasta. Należności te, wraz ze wszystkimi składnikami (w tym także nagrodami) finansowane są ze środków publicznych, a gospodarka tymi środkami jest jawna, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 885 ze zm.). Zasada jawności gospodarki środkami publicznymi, aby mogła być w pełni realizowana, musi natomiast obejmować swobodny dostęp obywatela do informacji o działalności państwa w wymiarze finansowym. Dlatego informacja o wydatkowaniu przez organ administracji publicznej środków publicznych jest informacją publiczną (por. wyrok WSA w Opolu z 22 sierpnia 2017 r., sygn. akt II SAB/Op 103/17; CBOSA).

Przedmiotowa informacja jest zatem, w ocenie sądu, informacją publiczną, albowiem co do zasady informacja o wysokości zarobków czy nagród osób zatrudnionych przez podmiot publiczny stanowi informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Można zatem żądać szczegółowych danych dotyczących wydatkowania środków publicznych na wynagrodzenia czy nagrody konkretnej grupy pracowników zatrudnionych na określonych stanowiskach, a także wykazu awansów stanowiskowych czy płacowych (por. wyrok NSA z 14 lutego 2020 r. sygn. akt I OSK 578/19, wyrok WSA w Warszawie z 13 grudnia 2016 r., sygn. akt II SA/Wa 1282/16, wyrok WSA w Warszawie z 5 grudnia 2018 r., sygn. akt II SAB/Wa 379/18 , dostępny w CBOSA).

Reasumując powyższe rozważania wskazać należy, że bez wątpienia organ samorządowy jakim jest Burmistrz Miasta B. należy do kręgu podmiotów zobowiązanych do udostępnienia informacji publicznej, o jakich mowa w art. 4 ust. 3 u.d.i.p. Również żądana przez skarżącą wnioskiem z [...] roku informacja podlegała zakwalifikowaniu jako informacja publiczna w rozumieniu powołanej ustawy (art. 6 ust. 1 pkt 2 i 5 u.d.i.p.).

Dalej wskazać należy, że zgodnie z art. 13 u.d.i.p. udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2 (ust. 1). Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku. Z powołanego przepisu wynika, że rozpoznanie wniosku o udostępnienie informacji publicznej powinno nastąpić bez zbędnej zwłoki lub w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Przy czym, z przepisów ustawy wynika, że wniosek o udzielenie informacji publicznej powinien być załatwiony albo przez udzielenie żądanych informacji (w formie czynności materialno- technicznej) albo przez wydanie decyzji o odmowie jej udostępnienia na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. albo przez zawiadomienie wnioskodawcy, że żądana informacja nie może być udzielona w trybie ustawy, albo przez wydanie decyzji o umorzeniu postępowania w sytuacji określonej w art. 14 ust. 2 i per analogiam w sytuacji określonej w art. 15 ust. 2, gdy wnioskujący wycofa uprzednio złożony wniosek (zob. I. Kamińska, M. Rozbicka - Ostrowska, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, Wolters Kluwer, Warszawa 2016 r., str. 314 - 315).

Natomiast, gdy podmiot dysponujący informacją publiczną nie jest w stanie rozpoznać wniosku o udostępnienie informacji publicznej w terminie przewidzianym w art. 13 ust. 1 u.d.i.p., powinien zastosować procedurę, o której mowa w art. 13 ust. 2 u.d.i.p. A zatem powinien zawiadomić wnioskodawcę, w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku, o fakcie uchybienia terminowi z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. do udzielenia informacji publicznej, podając przyczyny opóźnienia i wskazując termin, w którym udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące.

Gdy we wskazanym w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. terminie zobowiązany podmiot nie udzieli żądanej informacji lub nie podejmie nakazanych prawem czynności zmierzających do powiadomienia o przyczynach zwłoki i o dodatkowym terminie albo, podejmując te czynności, nie udzieli informacji w maksymalnym 2-miesięcznym terminie, albo wreszcie nie wyda na zasadach przewidzianych w Kodeksie postępowania administracyjnego decyzji o odmowie udzielenia żądanej informacji publicznej mamy do czynienie z bezczynnością organu. Nieudzielenie informacji publicznej oraz niepowiadomienie w trybie art. 13 ust. 2 u.d.i.p. o powodach i terminie, w jakim informacja zostanie udostępniona, oznacza bezczynność podmiotu zobowiązanego do jej udzielenia (zob. wyrok NSA z 14 maja 2014 r., sygn. akt I OSK 1027/14, LEX nr 1464729, wyrok NSA z 18 grudnia 2019 r., sygn. akt I OSK 1781/18 LEX nr 2785865).

Bezczynność organu administracji publicznej zachodzi bowiem wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1-4a ustawy p.p.s.a. (zob. wyrok NSA z 24 października 2018 r., sygn. akt I OSK 1913/18, LEX nr 2585751).

W okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy stwierdzić należy, że organ w dacie wniesienia skargi jak i w dacie orzekania przez tutejszy sąd pozostawał w bezczynności. Organ co prawda z uchybieniem terminu jednak poinformował skarżącą, o przyczynach zwłoki w załatwieniu jej wniosku oraz nowo wyznaczonym terminie jego załatwienia. Przed upływem wyznaczonego terminu [...] r Burmistrz Miasta B. wydał decyzję odmawiającą udostępnienia żądanych przez skarżącą informacji. Po uchyleniu decyzji organu I instancji o odmowie udostępnienia informacji publicznej i przekazaniu mu sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. mocą decyzji z [...] roku, pozostaje on w ocenie sądu na błędnym stanowisku, że z uwagi na treść art. 15zzs ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r, poz.374) – dalej "ustawa o COVID" nie jest zobowiązany do rozpoznania wniosku skarżącej. Zgodnie z powołanym przepisem w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID bieg terminów procesowych i sądowych w innych postępowaniach prowadzonych na podstawie ustaw - nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu na ten okres. Z kolei w art. 15zzs ust.2 ustawy o COVID wskazano, że wstrzymanie rozpoczęcia i zawieszenie biegu terminów, o których mowa w ust. 1, nie dotyczy terminów w rozpoznawanych przez sądy sprawach wskazanych w art. 14a ust. 4 i 5. Ostatni z powołanych przepisów wskazuje zaś sprawy uznane przez ustawodawcę za pilne, których nie dotyczy wstrzymanie rozpoczęcia i zawieszenie biegu terminów. Zgodnie z art. 14a ust. 5 ustawy o COVID sprawami pilnymi są sprawy, w przypadku których ustawa określa termin ich rozpatrzenia przez sąd. Zgodnie z art. 21 u.d.i.p. do skarg rozpatrywanych w postępowaniach o udostępnienie informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, z tym że: przekazanie akt i odpowiedzi na skargę następuje w terminie 15 dni od dnia otrzymania skargi; skargę rozpatruje się w terminie 30 dni od dnia otrzymania akt wraz z odpowiedzią na skargę. Z powyższego wynika, że sprawy z zakresu dostępu do informacji publicznej stanowią kategorię spraw pilnych, w stosunku do której wyłączona została regulacja z art. 15zzs ust. 1 ustawy o COVID.

Wobec powyższego w okolicznościach sprawy nie budzi wątpliwości, że organ pozostaje w bezczynności, jednak bezczynność ta w ocenie sądu nie ma charakteru rażącego.

"Rażące" naruszenie prawa jest kwalifikowaną postacią naruszenia prawa i jako takie powinno być interpretowane ściśle. Sąd stwierdza rażące naruszenie prawa, gdy wystąpią szczególne okoliczności uzasadniające przyjęcie takiego stanowiska. Zgodnie ze słownikowym znaczeniem tego sformułowania za działanie "rażące" należałoby uznać działanie bezsporne, ponad miarę, niewątpliwe, wyraźne oraz oczywiste. Nie każde zatem naruszenie prawa wskutek prowadzenia postępowania w sposób przewlekły lub bezczynności będzie naruszeniem rażącym. Ocena jednak, czy mamy do czynienia z naruszeniem rażącym, powinna być dokonywana w powiązaniu z okolicznościami danej sprawy, rozpatrywanej indywidualnie, wyznaczonej przez wiele elementów zmiennych. Dla uznania, iż bezczynność organu miała miejsce z naruszeniem prawa w stopniu rażącym należy wykazać, że odpowiedzialność za nią ponosi organ administracji i że jest ona niemożliwa do zaakceptowania w państwie prawnym. Akcentowany jest ciążący na sądach administracyjnych obowiązek roztropnego kwalifikowania bezczynności czy przewlekłości jako mającej miejsce z rażącym naruszeniem prawa, wynikający z konsekwencji (w tym prawnokarnych) takiej kwalifikacji (zob. wyrok NSA z dnia 17 listopada 2015 r., II OSK 652/15; wyrok NSA z dnia 8 marca 2017 r., I OSK 1925/16 – dostępne w CBOSA).

W ocenie sądu okoliczności faktyczne sprawy nie przejawiają cech naruszenia prawa o szczególnym stopniu kwalifikacji. Należy zwrócić uwagę, że organ odmawiając udostępnienia informacji zmieścił się w ustawowym maksymalnym terminie dwóch miesięcy na udostępnienie informacji. Okoliczność, że decyzja ta została uznana za wadliwą i uchylona przez SKO w Ł. pozostaje bez wpływu na ocenę charakteru bezczynności organu. Podkreślić trzeba, że ocena zaistnienia przesłanek, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. jest kwestią, która podlega badaniu przez sąd administracyjny w razie skargi na decyzję odmawiającą udzielenia informacji publicznej wydaną na podstawie art. 16 u.d.i.p. Natomiast w ramach skargi na bezczynność nie może podlegać ocenie prawidłowość odmowy udostępnienia informacji publicznej z uwagi na wymogi wynikające z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. Także w ocenie sądu wadliwa interpretacja art. 15zzs ustawy o COVID dotycząca zawieszenia biegu terminów do rozpoznania wniosku skarżącej nie wskazuje na rażący charakter bezczynności.

Z powyższych względów, na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 i 3 oraz § 1a p.p.s.a., orzeczono jak w pkt 1 i 2 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania sądowego należnych skarżącej od organu sąd rozstrzygnął w pkt 3 sentencji wyroku na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a. Na zasądzoną kwotę 100 zł składa się uiszczony wpis sądowy od skargi.

Ak.