Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

27 maja 2020 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak Sędziowie Sędzia NSA Maria Wieczorek – Zalewska Sędzia WSA Jacek Czaja (sprawozdawca) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 27 maja 2020 r. sprawy ze skargi B. B. na postanowienie Inspektor Nadzoru Budowlanego z dnia [...] r., znak: [...] w przedmiocie wstrzymania robót budowlanych oddala skargę.

Postanowieniem z [...] r., znak: [...], wydanym na podstawie art. 48 ust. 2 i ust. 3 ustawy z 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r. poz. 1186 ze zm.), wydanym w związku ze stwierdzeniem samowoli budowlanej polegającej na wybudowaniu budynku letniskowego na działce nr [...] w miejscowości R. D., gmina L., Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. nałożył na inwestora B. B. obowiązek przedłożenia:

1) zaświadczenia Wójta Gminy L. o zgodności tego obiektu budowlanego z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego,

2) czterech egzemplarzy projektu budowlanego, uwzględniającego stan istniejący budynku letniskowego na działce nr [...], sporządzonego zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 33 ust. 2 pkt 1, 2 i 4 oraz ust. 3 Prawa budowlanego,

- w terminie do 31 lipca 2020 r.

Postanowieniem z [...] r., znak: [...], wydanym na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 i art. 144 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 ze zm., dalej k.p.a.) w związku z art. 48 ust. 2 i art. 48 ust. 3 pkt 1 i 2 Prawa budowlanego, po rozpatrzeniu zażalenia B. B., Inspektor Nadzoru Budowlanego uchylił postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. z [...] r. i wstrzymał prowadzenie robót budowlanych przy budynku letniskowym zlokalizowanym na działce nr [...] w miejscowości R. D. oraz nałożył na B. B. obowiązek przedłożenia, w terminie do 31 lipca 2020 r.:

1. zaświadczenia Wójta Gminy L. o zgodności budynku letniskowego zlokalizowanego na działce nr [...] w miejscowości R. D., z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego;

2. czterech egzemplarzy projektu budowlanego, uwzględniającego stan istniejący budynku letniskowego na działce nr [...], sporządzonego zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 33 ust. 2 pkt 1, 2 i 4 oraz ust. 3 Prawa budowlanego,

3. oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania działką nr [...] na cele budowlane, złożonego pod rygorem odpowiedzialności karnej.

W uzasadnieniu postanowienia z 5 listopada 2019 r. organ pierwszej instancji wyjaśnił, że na działce nr [...] w miejscowości R. D. znajduje się niepodpiwniczony, posadowiony na bloczkach betonowych parterowy budynek letniskowy, posiadający konstrukcję drewnianą, z dwuspadową więźbą dachową krytą blachodachówką. W powyższą konstrukcję została wbudowana przyczepa kempingowa, stanowiąca integralną część mieszkalną, zawierającą salon, kuchnię i pomieszczenie sanitarne. Uzupełnienie powierzchni mieszkalnej stanowi dobudowane pomieszczenie pokoju oraz zadaszony taras. Z ustaleń organu pierwszej instancji wynika ponadto, że obiekt posiada wymiary zewnętrzne wynoszące 10,10 m x 6,05 m (powierzchnię 61,10 m˛) oraz wysokość do kalenicy wynoszącą 4,35 m. Budowa została zakończona, a budynek jest użytkowany.

Organ wskazał, że obecny podczas oględzin właściciel obiektu przedłożył do wglądu zawiadomienie o przyjęciu przez Starostę Ł. zgłoszenia robót budowlanych z [...] r., znak: [...], dotyczące zamiaru budowy altanki o wymiarach 5,00 m x 5,00 m na działce nr [...] (obecnie nr [...]), w miejscowości R. D.. Z oświadczenia właściciela wynika, że istniejący budynek został zrealizowany na przełomie lat 2012 – 2013 w oparciu o to zgłoszenie.

W ocenie organu, będący przedmiotem postępowania budynek letniskowy stanowi samowolę budowlaną, bowiem wzniesienie go wykraczało poza ramy wymienionego wyżej zgłoszenia i wymagało uzyskania przez inwestora ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę; zgłoszenie, o którym mowa, obejmowało zamiar budowy innego obiektu (altanki) o innych wymiarach.

Biorąc pod uwagę ustalone okoliczności faktyczne sprawy, organ nadzoru budowlanego nałożył na inwestora wskazane na wstępie obowiązki w celu doprowadzenia samowolnie zrealizowanego budynku letniskowego do stanu zgodnego z prawem.

Zażalenie na postanowienie z [...] r. wniósł B. B., którego zdaniem, postanowienie to jest niezasadne, ponieważ, zgodnie z art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego, budynkiem jest obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, podczas, gdy obiekt wzniesiony przez niego na działce nr [...], jest przyczepą kempingową zabudowaną daszkiem, niebędącą trwale związaną z gruntem, a zatem nie było podstaw, by wszcząć w stosunku do tego obiektu postępowanie legalizacyjne.

W uzasadnieniu postanowienia z [...] r. organ nadzoru budowlanego drugiej instancji wyjaśnił, że trwałość związania z gruntem oznacza takie posadowienie obiektu, które zapewnia mu stabilność i umożliwia przeciwstawienie się czynnikom zewnętrznym, mogącym go zniszczyć lub spowodować przesunięcie lub przemieszczenie w inne miejsce. Błędne jest założenie, że o trwałości związania obiektu budowlanego (budynku) z gruntem decyduje istnienie fundamentu. Sam fakt posiadania fundamentu, podobnie jak jego brak, nie świadczą o trwałości posadowienia obiektu budowlanego, bowiem jego funkcja, jako elementu konstrukcji, sprowadza się do przenoszenia obciążeń na grunt.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego braku trwałego związania budynku letniskowego z gruntem, [...]WINB stwierdził, że będący przedmiotem sporu w sprawie budynek letniskowy jest trwale związany z gruntem. Obiekt posadowiony na bloczkach betonowych posiada wymiary zewnętrzne, wynoszące 10,10 m x 6,05 m oraz stabilną konstrukcję, a przyczepa kempingowa znajdująca się wewnątrz obiektu jest częściowo zabetonowana.

Organ podniósł, że obowiązujące przepisy Prawa budowlanego wprowadzają, jako zasadę, konieczność uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę (art. 28 ust. 1), ale od tej zasady dopuszczają wyjątki. Istnieje możliwość wykonywania wymienionych w ustawie robót budowlanych bez pozwolenia na budowę (art. 29), albo wykonywania określonych kategorii robót budowlanych pod warunkiem dokonania uprzedniego zgłoszenia właściwemu organowi (art. 30 ust. 1). Zgodnie z treścią art. 29 ust. 1 pkt. 2a w związku z art. 30 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego, zgłoszenia wymaga budowa wolno stojących parterowych budynków rekreacji indywidualnej, rozumianych jako budynki przeznaczone do okresowego wypoczynku, o powierzchni zabudowy do 35 m˛, przy czym liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać jednego na każde 500 m˛ powierzchni działki. Zatem, w świetle powołanych przepisów, budowa budynku letniskowego na działce nr [...], z racji powierzchni zabudowy wynoszącej 61,10 m˛, nie spełnia powyższych kryteriów.

W ocenie [...]WINB, realizacja spornego budynku nie podlegała zwolnieniu z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego. W szczególności powierzchnia budynku rzeczywiście zrealizowanego jest inna od opisu zamierzenia zawartego w zgłoszeniu inwestora z 14 października 2011 r., a wykonane roboty budowlane nie mieszczą się w katalogu przedsięwzięć zwolnionych z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę, określonych w art. 29 Prawa budowlanego. Budowa budynku letniskowego o wyżej ustalonych wymiarach wymaga uzyskania pozwolenia na budowę, stosownie do treści art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego.

Organ odwoławczy podkreślił, że nie wywołuje skutków określonych w art. 30 Prawa budowalnego zgłoszenie przez inwestora zamiaru wykonania określonych robót, wymienionych w art. 30 ust. 1 Prawa budowlanego w sytuacji, gdy w rzeczywistości inwestor zrealizował inwestycję wymagającą pozwolenia na budowę. Jeżeli więc zrealizowane na podstawie zgłoszenia roboty budowlane są inne od opisu zamieszczonego w tym zgłoszeniu, to właściwy organ nadzoru budowlanego jest zobligowany zastosować art. 48 Prawa budowlanego. Przyjęcie, że zgłoszenie odniosłoby skutek prawny, chociaż konieczne jest uzyskanie pozwolenia na budowę, prowadziłoby do niedopuszczalnego obejścia prawa, co miało miejsce w niniejszej sprawie.

Organ wyjaśnił następnie, że w sprawie jest możliwa legalizacja spornego obiektu budowlanego, stosownie do treści art. 48 ust. 2 Prawa budowalnego. Wskazał, że działka nr [...] w miejscowości R. D. objęta jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Gminy L., uchwalonym uchwałą Nr [...] Rady Gminy w [...] z [...] r. (Dz. Urz. Woj. L. . Nr [...], poz. 941) i znajduje się na terenie oznaczonym symbolem MR - zabudowa zagrodowa z dopuszczeniem w granicach obrysu jednostki funkcjonalnej określonej rysunkiem planu: zabudowy letniskowej (według warunków jak dla terenów ML), zabudowy mieszkaniowej niskiej (według warunków jak dla terenów ML).

W ocenie organu odwoławczego, lokalizacja budynku letniskowego nie narusza ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy L., w związku z czym istnieje możliwość doprowadzenia spornego obiektu do stanu zgodnego z prawem. Ponadto sporny obiekt nie narusza przepisów techniczno-budowlanych.

Zgromadzony materiał dowodowy pozwolił organowi odwoławczemu na uznanie, że w rozpatrywanej sprawie zaistniały podstawy do wszczęcia i przeprowadzenia postępowania legalizacyjnego w oparciu o treść art. 48 ust. 2 i 3 oraz art. 49 Prawa budowlanego.

[...]WINB stwierdził, że powodem uchylenia decyzji pierwszoinstancyjnej i rozstrzygnięcia co do istoty sprawy, była okoliczność, że organ pierwszej instancji, wydając zaskarżone postanowienie na podstawie art. 48 ust. 2 Prawa budowlanego, nie nakazał wstrzymania prowadzenia robót budowlanych, do czego był zobligowany. Wstrzymanie robót budowanych (w sytuacji, gdy nie są już prowadzone) można rozumieć jako zakaz podjęcia lub wznowienia robót budowlanych w pewnym momencie po wszczęciu postępowania. Nie ma pewności, czy - gdyby organ nie wstrzymał robót budowlanych - inwestor nie zacząłby ich prowadzić, nie mając formalnego zakazu. Należy zatem przyjąć, że w tym przypadku wstrzymanie robót budowlanych stanowi zakaz prowadzenia takich robót na przyszłość, do zakończenia postępowania z konsekwencjami wynikającymi z art. 50a pkt 1 Prawa budowlanego (zob. Prawo budowlane, Komentarz pod red. A. Glinieckiego, wyd. 2, Warszawa 2014 r., s. 622, wyrok NSA z 10 stycznia 2017 r., II OSK 894/15, wyrok WSA w Lublinie z 6 grudnia 2018 r., II SA/Lu 567/18; CBOSA).

Ponadto organ odwoławczy zobowiązał inwestora do przedstawienia oświadczenia do dysponowania działką nr [...] na cele budowlane, co niezasadnie pominął organ pierwszej instancji.

Skargę na postanowienie organu odwoławczego wniósł B. B., zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez:

a/ naruszenie art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego poprzez błędne zakwalifikowanie altany na działce nr [...] do budynków i przyjęcie jej trwałego związania z gruntem,

b/ naruszenie art. 3 pkt 5 Prawa budowlanego poprzez błędne zakwalifikowanie obiektu, tj. przyczepy kempingowej, umieszczonego na działce nr [...] do budynków zamiast do tymczasowych obiektów budowlanych.

Mając na uwadze powyższe, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości oraz zasądzenie od organu na jego rzecz kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu zarzutów skargi podniesiono, że obiekt znajdujący się na działce nie może być uznawany jako trwale związany z gruntem. Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 28 lutego 2018 r. (II SA/Rz 1263/17) w sprawie warunków zakwalifikowania tymczasowego obiektu budowlanego do grupy obiektów niewymagających pozwolenia na budowę, umieszczenie obiektu na punktowych betonowych blokach nie stanowi przesłanki przesądzającej o trwałości złączenia z gruntem. Zatem cała konstrukcja, na którą składają się: przyczepa kempingowa wraz dobudowanym pomieszczeniem i zadaszonym tarasem umieszczone na punktowych betonowych blokach nie powinny być uznawane za trwale związane z gruntem, a co za tym idzie, obiekt nie powinien być kwalifikowany do kategorii budynków. Ponadto skarżący podniósł, że o związaniu z gruntem nie decyduje metoda ani sposób związania, ale to, czy wielkość obiektu, jego konstrukcja, przeznaczenie i względy bezpieczeństwa wymagają takiego trwałego związania (zob. wyroki NSA: z 1.10.2009 r., II OSK 1461/08, LEX nr 573565; z 12.05.2009 r., II OSK 735/08, LEX nr 574344).

Zdaniem skarżącego, altana ma służyć jedynie w okresie letnim. Cele wypoczynkowe spełnia jedynie przyczepa kempingowa, która stoi pod zadaszeniem altany. Konstrukcja i przeznaczenie, a także względy bezpieczeństwa wskazują, że altana wraz z przyczepą nie może być uznana za budynek trwale związany z gruntem.

Ponadto skarżący wskazał, że Inspektor Nadzoru Budowlanego błędnie zakwalifikował obiekt, jakim jest przyczepa kempingowa, do obiektów budowlanych. W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 8 lutego 2011 r. (II SA/Bk 732/10) wskazano, że przyczepy kempingowe powinno się zaliczać do tymczasowych obiektów budowlanych na zasadzie analogii z obiektami, jakimi są barakowozy. Przede wszystkim o tymczasowym charakterze obiektu przemawiają: czas użytkowania oraz trwałość związania z gruntem. Przyczepa kempingowa jest zadaszona i podparta na punktowych, betonowych blokach, a więc nie zachodzi przesłanka trwałego związania z gruntem. Brak tej cechy przesądza o tymczasowości obiektu. W związku z powyższym, zgodnie z art. 3 pkt 5 Prawa budowlanego, zarówno barakowozy, jak i przyczepy kempingowe, należą do tymczasowych obiektów budowlanych.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga jest niezasadna. Zaskarżone postanowienie odpowiada prawu.

Przedmiotem sporu w rozpoznawanej sprawie jest uznanie przez organy nadzoru budowlanego obu instancji popełnienia przez skarżącego samowoli budowlanej, polegającej na wybudowaniu na działce nr [...] obiektu budowlanego bez wymaganego prawem pozwolenia na budowę, a w konsekwencji powyższego, wydanie postanowienia wstrzymującego roboty budowlane przy tym obiekcie i nakazującego przedstawienie określonych dokumentów w celu legalizacji samowoli budowlanej.

W pierwszej kolejności należy podnieść, że organy prawidłowo zakwalifikowały obiekt nazywany przez skarżącego przyczepą kempingową do kategorii obiektów budowlanych, a ścisłej – budynków letniskowych.

W okolicznościach sprawy przyczepa kempingowa straciła swoje pierwotne właściwości i wskutek robót budowalnych wykonanych przez skarżącego zyskała atrybuty budynku letniskowego. Z analizy dokumentacji zdjęciowej (k. 23-26 akt adm.) i ustaleń dokonanych przez organ podczas czynności kontrolnych 22 października 2019 r. (k. 27-28 akt adm.) wynika, że znajdujący się na działce nr [...] obiekt budowlany jest parterowym budynkiem konstrukcji drewnianej z dwuspadową więźbą dachową, pokrytą blachodachówką, zawierający trzy pomieszczenia: pomieszczenie wspólne – pokój z kuchnią i pomieszczenie sanitarne, które znajdują się w częściowo zabudowanej przyczepie kempingowej, dodatkowy pokój oraz zadaszoną część tarasową. Obiekt jest niepodpiwniczony, posadowiony na bloczkach betonowych. Jest wyposażony w przyłącze elektryczne, woda pobierana jest wężem z działki sąsiada, zaś odprowadzanie ścieków odbywa się przez bezodpływowy zbiornik na nieczystości płynne. Wymiary zewnętrzne obiektu to: 10,10 m x 6,05 m (61,10 m˛), wysokość w kalenicy – 4,35 m.

Obiekt budowlany istniejący na działce nr [...] nie odpowiada cechom i parametrom altany objętej dokonanym przez inwestora zgłoszeniem. Wbrew stanowisku skarżącego, spełnia on wszelkie przesłanki do uznania go za budynek.

Zgodnie z art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego, budynek to obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadający fundamenty i dach. Nie ulega wątpliwości, że sporny obiekt wszystkie te elementy posiada. Jest wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, ma dwuspadowy dach, zaś betonowe bloczki, na których jest posadowiony, pełnią funkcję fundamentu, przenosząc obciążenia z obiektu na grunt i zapobiegając przemieszczeniom pionowym obiektu (osiadaniu w gruncie). Fundamentem jest element konstrukcyjny przenoszący obciążenia z innych elementów konstrukcyjnych, takich jak: ściany i dach, bezpośrednio na grunt. Betonowe utwardzenie pełni także funkcję wyrównawczą (niwelacja) poziomu ustawienia przyczepy kempingowej w terenie o zmiennej wysokości. Fundament, przenosząc na podłoże gruntowe całość obciążeń obiektu budowlanego, ma zapewniać trwałość konstrukcji, uniemożliwić jej przesunięcie, czy zniszczenie przez działanie sił przyrody. W niniejszej sprawie posadowienie przyczepy kempingowej na bloczkach betonowych powoduje, że obiekt powiązany jest z gruntem w sposób uniemożliwiający jego przesunięcie. Mamy więc do czynienia z trwałym związaniem obiektu z gruntem, co wyklucza zakwalifikowanie spornego obiektu do kategorii tymczasowych obiektów budowlanych w rozumieniu art. 3 pkt 5 Prawa budowlanego. Przyczepa kempingowa wraz z zabudową, zadaszeniem i podłożem tworzy spójną konstrukcyjnie i funkcjonalnie całość, którą należy zakwalifikować jako budynek.

Kwestia ta była wielokrotnie analizowana w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, w którym jednoznacznie uznano, że powiązane z gruntem przyczepy kempingowe, nie spełniające swej pierwotnej funkcji transportowo-komunikacyjnej, są obiektami budowlanymi (tak m. in. wyrok NSA z 13 sierpnia 2013 r., II OSK 779/12, zgodnie z którym wagon kolejowy, tak samo jak obiekt kontenerowy służący rekreacji, jest obiektem budowlanym; por. wyrok WSA w Warszawie z 5 listopada 2011 r., VII SA/Wa 1504/10, Lex nr 760003). Również w wyroku z 13 stycznia 2009 r., (II OSK 1774/07) NSA uznał, że "jeżeli przyczepa kempingowa została ustawiona na działce i nie została dopuszczona do ruchu drogowego (brak dowodu rejestracyjnego, brak aktualnych badań technicznych), a ponadto została do niej doprowadzona energia elektryczna, a nad nią wybudowane zostało zadaszenie, zaś obok jest taras, na który prowadzi bezpośrednio wyjście z przyczepy, oznacza to, że jest to obiekt budowlany służący celom rekreacyjno-wypoczynkowym. Analogiczne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach: z 14 kwietnia 2004 r., OSK 104/04, ONSA 2004/1/27 oraz z 17 marca 1999 r., SA/Bk 1672/97, ONSA 2000/1/38.

Na uznanie spornego obiektu za budynek nie ma wpływu okoliczność, że jest on użytkowany jedynie sezonowo. Zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, budynek rekreacji indywidualnej to budynek przeznaczony do okresowego wypoczynku.

Podkreślić przy tym trzeba, że na gruncie art. 3 pkt 5 Prawa budowlanego oraz definicji budowy, zawartej w art. 3 pkt 6 tej ustawy, w odniesieniu do takich obiektów, jak barakowozy, przyczepy i inne podobne obiekty na kołach, przez ich "wybudowanie" rozumie się samo posadowienie na gruncie z ewentualnym wykonaniem przystosowawczych robót budowlanych (wyrok WSA w Poznaniu z 11 października 2012 r., II SA/Po 525/12, Lex nr 1241177).

Bezspornie skarżący nie uzyskał na realizację spornego obiektu decyzji o pozwoleniu na budowę. Wprawdzie 14 października 2011 r. dokonał zgłoszenia robót budowlanych, polegających na budowie altany o wymiarach 5,00 m x 5,00 m na działce nr [...] (obecnie nr [...]), jednak wskazane wyżej parametry i cechy budynku letniskowego wzniesionego przez skarżącego jednoznacznie dowodzą, że jest to budynek inny niż objęty dokonanym zgłoszeniem.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 2a Prawa budowlanego, pozwolenie na budowę nie jest wymagane dla budowy wolnostojących parterowych budynków rekreacji indywidualnej, rozumianych jako budynki przeznaczone do okresowego wypoczynku, o powierzchni zabudowy do 35 m˛, przy czym liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać jednego na każde 500 m˛ powierzchni działki. Stosownie do treści art. 30 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego, budowa tego typu obiektu wymaga zgłoszenia do właściwego organu administracji architektoniczno-budowlanej.

Sporny budynek letniskowy nie spełnia przesłanek zwolnienia go z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę z uwagi na to, że powierzchnia jego zabudowy wynosi 61,10 m˛.

Zasadnie zatem organy zakwalifikowały wzniesienie tego budynku jako samowolę budowlaną w rozumieniu art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego, tj. bez wymaganego prawem pozwolenia na budowę. Powyższe obligowało organy do zbadania przesłanek legalizacji samowolnie wzniesionego obiektu, wymienionych w art. 48 ust. 2 Prawa budowlanego.

W myśl tego przepisu, jeżeli budowa, o której mowa w ust. 1, jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego oraz nie narusza przepisów, w tym techniczno-budowlanych, w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie obiektu budowlanego lub jego części do stanu zgodnego z prawem, organ nadzoru budowlanego wstrzymuje postanowieniem prowadzenie robót budowlanych.

Działka nr [...], na której zlokalizowany jest sporny obiekt, jest położona na obszarze objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Gminy L., uchwalonym uchwałą Nr [...] Rady Gminy w [...] z [...] r. (Dz. Urz. Woj. Lub. Nr 46, poz. 941). Znajduje się ona na terenie oznaczonym symbolem MR - zabudowa zagrodowa z dopuszczeniem w granicach obrysu jednostki funkcjonalnej określonej rysunkiem planu: zabudowy letniskowej (według warunków jak dla terenów ML), zabudowy mieszkaniowej niskiej (według warunków jak dla terenów ML). Nie ulega zatem wątpliwości, że plan miejscowy dopuszcza realizację zabudowy letniskowej na działce nr [...].

Z niewadliwych ustaleń organów obu instancji wynika również, że sporny budynek nie narusza przepisów, w tym techniczno-budowlanych.

Zachodziła więc podstawa do zastosowania art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego, tj. do wydania postanowienia wstrzymującego roboty budowlane przy budynku letniskowym i zobowiązującego inwestora do przedłożenia zaświadczenia wójta o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a także dokumentów, o których mowa w art. 33 ust. 2 pkt 1, 2 i 4 oraz ust. 3 Prawa budowlanego.

Organ drugiej instancji zasadnie orzekł o wstrzymaniu robót budowanych przy spornym budynku. Nieprzypadkowo bowiem w art. 48 ust. 2 Prawa budowlanego ustawodawca nie zastrzegł, jak w art. 49b ust. 2 Prawa budowlanego, że wstrzymuje się prowadzenie robót budowlanych tylko wtedy, gdy budowa nie została zakończona. Wstrzymanie robót budowlanych w niniejszej sprawie oznacza zakaz prowadzenia takich robót na przyszłość, do zakończenia postępowania w sprawie samowoli budowlanej z konsekwencjami wynikającymi z art. 50a pkt 1 Prawa budowlanego.

Z tych względów Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).