Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędziowie NSA Maria Czapska-Górnikiewicz (spr.) del. WSA Mariola Kowalska Protokolant asystent sędziego Tomasz Muszyński po rozpoznaniu w dniu 22 października 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 9 lipca 2013 r. sygn. akt II SA/Łd 267/13 w sprawie ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w L. na decyzję Wojewody Łódzkiego z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] znak: [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę kasacyjną

II OSK 2772 / 13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 lipca 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w L. na decyzję Wojewody Łódzkiego z dnia [...] stycznia 2013 r., utrzymującą w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...] października 2012 r. w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło na tle następującego stanu faktycznego i prawnego sprawy.

Decyzją z dnia [...] października 2012 r. Prezydent Miasta Łodzi na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.- zwanej dalej Prawem budowlanym) oraz art. 104 K.p.a. zatwierdził projekt budowlany i udzielił [...] sp. z o.o. w L. pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego z garażem podziemnym (obiekt budowlany kategorii XIII) wraz z infrastrukturą towarzyszącą oraz zjazdem z ul. S. na nieruchomości położonej w L. przy ul. L. (działka ewid. nr [...], nr [...] i fragment działki drogowej nr [...] w obrębie [...]).

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła Wspólnota Mieszkaniowa [...] w L.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r. Wojewoda Łódzki na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Zdaniem organu odwoławczego projektowana inwestycja jest zgodna z decyzją o warunkach zabudowy z dnia [...] lutego 2012 r., spełnia wymagania związane z infrastrukturą techniczną i komunikacją oraz zapewnia odpowiednią ilość miejsc parkingowych. Obsługa komunikacyjna nieruchomości odbywać się będzie poprzez zjazd z ul. S.. Projektowany budynek nie narusza także interesów osób trzecich, spełnia wymagania w zakresie oświetlenia i nasłonecznienia sąsiednich budynków i nie wpłynie ujemnie na korzystanie z nieruchomości sąsiednich, tj. nie pozbawi dostępu do drogi publicznej właścicieli sąsiednich nieruchomości, nie utrudni korzystania z mediów, nie spowoduje uciążliwości w zakresie hałasu, wibracji, zanieczyszczenia powietrza i gleby. Inwestycja usytuowana będzie od granicy działki nr [...] na odległość od 3 do 15 m, a od budynku strony odwołującej się od 15 do 25 m. Budynek ten dodatkowo jest oddzielony od granicy działki, na której zostanie zlokalizowana inwestycja pasem gruntu o szer. ok 12 m i dł. Ok. 80 m. Brak było również podstaw do zawieszenia postępowania, bowiem podział działki nr [...] na działki [...] (nieruchomość Wspólnoty Mieszkaniowej [...]) i [...] (nieruchomość inwestora) został zatwierdzony decyzją z dnia [...] września 2002 r. i nie stanowi zagadnienia wstępnego. Inwestor nie miał obowiązku załączenia do wniosku o pozwolenie na budowę ostatecznej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, a planowana inwestycja nie będzie realizowana na terenie objętym formami ochrony przyrody.

Skargę na powyższą decyzję złożyła Wspólnota Mieszkaniowa [...] w L. wnosząc o uchylenie jej i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji. Strona skarżąca zakwestionowała powody, dla których organ odwoławczy odmówił uwzględnienia jej wniosku o powołanie trzech biegłych oraz podniosła, że Zarząd Wspólnoty nie został zawiadomiony o zakończeniu postępowania w sprawie. Brak jest również jakichkolwiek ustaleń w zakresie nasłonecznienia pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi. Ponadto, w aktach sprawy brak jest dokumentu poświadczającego uprawnienia osoby dokonującej obliczeń.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Łódzki wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swą dotychczasową argumentację.

Inwestor [...] sp. z o.o. odniósł się do zarzutów skargi w piśmie z dnia 17 maja 2013 r.

Oddalając powyższą skargę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, wskazując na normę art. 5 ust. 1 i art. 20 Prawa budowlanego stwierdził, iż projektant i osoby sprawdzające projekt złożyli stosowne oświadczenia wraz dokumentami poświadczającymi posiadane uprawnienia.

Sąd pierwszej instancji wskazując na art. 28 ust. 1 i art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego, stwierdził też, że w sprawie została wydana ostateczna, funkcjonująca w obrocie prawnym, decyzja o warunkach zabudowy, której ustaleniami organ architektoniczny pozostaje związany. Inwestorzy złożyli nadto oświadczenie o posiadanym prawie dysponowania nieruchomością zajętą pod inwestycję, przy czym w obrocie prawnym pozostaje decyzja podziałowa, mocą której wydzielono działkę nr [...], pozostającą w dyspozycji inwestora.

Wskazując z kolei na przepis art. 33 ust. 2, art. 34 i art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego, Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że organy w sposób prawidłowy przyjęły, że inwestorzy przedłożyli do zatwierdzenia projekt budowlany opracowany stosownie do specyfiki i charakteru projektowanego obiektu oraz stopnia skomplikowania robót budowlanych. Uwzględniono zarówno projekt zagospodarowania działki, jak i projekt architektoniczno – budowlany, a zawarte w nich dane odpowiadają szczegółowym ustaleniom zawartym w pozostającej w obrocie prawnym decyzji o warunkach zabudowy.

Odnosząc się do zarzutów skargi, Sąd stwierdził, że organ nie jest związany wnioskiem strony o powołanie biegłego dla ustalenia okoliczności, która w sposób niebudzący wątpliwości może być ustalona przez ten organ. W ocenie Sądu organ słusznie uznał, że argumenty strony skarżącej odnoszące się do utrudnień w zakresie zarządzania ich nieruchomością, czy powstałymi pęknięciami ścian ich budynku w ostatnich czterech latach (czyli poprzedzającym realizację przedmiotowej inwestycji) nie dają podstaw do powoływania biegłego, bowiem okoliczności te wykraczają poza stan faktyczny sprawy. Sąd nie dopatrzył się również podstaw do powołanie biegłego w zakresie dendrologii ze względu na ochronę drzewostanu sosny Banksa, czy też drzewostanu sosny czarnej, skoro nie stanowią one prawnie ustanowionej formy ochrony przyrody ani nie znajdują się na terenie inwestycji. Słusznie również, zdaniem Sądu, organ podkreślał, że inwestor nie miał obowiązku dołączenia do wniosku o pozwolenie na budowę decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji inwestycji.

Wskazując następnie na status prawny wspólnoty mieszkaniowej w świetle ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.- zwanej dalej ustawą o własności lokali) Sąd podkreślił, że wspólnota, a więc także poszczególni jej członkowie jest reprezentowana przez zarząd. Kwestia nie uznania poszczególnych właścicieli lokali była przedmiotem decyzji Wojewody Łódzkiego z dnia [...] stycznia 2013 r. Decyzją tą umorzono postępowanie odwoławcze w stosunku do W. T., B. i A., małżonków O., G. R. oraz Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w L. Z tych też przyczyn, Sąd nie podzielił zarzutu dotyczącego nie zajęcia stanowiska przez organ odnośnie uznania ww. podmiotów za strony, a pośrednio pozostałych członków wspólnoty. Sąd stwierdził, że nie może uwzględnić skargi tylko na skutek niezapewnienia udziału w sprawie innemu niż skarżący podmiotowi. Przesłanka z art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. ściśle wiąże się z art. 147 K.p.a., co powoduje, że tylko od woli strony, która została pominięta w postępowaniu zależy, czy skorzysta z prawa do żądania wznowienia, ewentualnie podniesienia zarzutu zaistnienia przesłanki wznowieniowej w skardze. Inne podmioty nie mają prawa do zastępowania uprawnionej strony i korzystania z tego zarzutu.

Odnosząc się do kwestii nasłonecznienia pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, Sąd pierwszej instancji wskazał, iż w toku postępowania została sporządzona opinia techniczna, z której wynika, że zatwierdzony projekt spełnia wymagania z § 13, § 57 i § 60 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.). Problem prawidłowego doświetlenia pomieszczeń był przedmiotem szczegółowych ustaleń organu I instancji. Wyjaśnienia składali sporządzający opinię dotyczącą nasłonecznienia, jak i projektant. Organ, odwołując się do przedstawionych w opinii rysunków i danych liczbowych, prawidłowo uznał, że projekt odpowiada wymogom zawartym w ww. przepisach. Tym samym, zarzuty strony skarżącej w tym zakresie, Sąd uznał za nieuzasadnione.

Odnosząc się z kolei do kwestii nie wykazania w projekcie zagospodarowania terenu przyłączy kanalizacyjnych, deszczowych, ciepłowniczych obsługujących nieruchomość [...], Sąd wyjaśnił, iż z akt sprawy i wyjaśnień projektanta wynika, że przyłącza te zostały uwidocznione na mapie do celów projektowych (koM.150 - kanalizacja sanitarna, koM.200 - kanalizacja deszczowa, en2x89.160 - przewody ciepłownicze). Przyłącza te nie powodują żadnej kolizji z realizowaną inwestycją, w tym z urządzeniem naziemnych miejsc postojowych. Inwestor, jak wyjaśnił to organ, legitymuje się również stosownymi zapewnieniami gestorów sieci o możliwości podłączenia inwestycji do sieci energetycznej, ciepłowniczej i kanalizacyjnej. Podobnie za chybiony uznał Sąd zarzut, iż projekt zagospodarowania terenu nie pokazuje istniejącego zbiornika na nieczystości stałe (śmietnika), bowiem jak wyjaśnił inwestor, obiekt ten usytuowany jest poza terenem planowanej inwestycji.

Jako niezasadny ocenił również Sąd zarzut niezapewnienia odpowiedniej ilości miejsc postojowych dla użytkowników przebywających okresowo na terenie inwestycji. Wskazując na związanie organu ustaleniami pozostającej w obrocie prawnym decyzji o warunkach zabudowy (art. 55 w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 647 ze zm.- zwanej dalej ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), w której przewidziano 1 miejsca postojowe na jedno mieszkanie, lecz nie mniej niż 1 miejsce postojowe na 60,0 m2 powierzchni mieszkań, w projekcie budowlanym przewidziano 23 miejsca postojowe, w tym miejsce postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne. Miejsca te mają być usytuowane na terenie inwestycji: 19 miejsc postojowych urządzonych w garażu podziemnym oraz 4 miejsca postojowe naziemne, co spełnia wymogi decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Z powyższych przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi nie stwierdzając z urzędu uchybień z art. 145 § 1 pkt 1 i art. 145 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.- zwanej dalej P.p.s.a.), na podstawie art. 151 tej ustawy oddalił skargę.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyła Wspólnota Mieszkaniowa [...] w L., zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

1. naruszenie przepisów postępowania, co miało istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj.:

a. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1b P.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. w zw. z art. 10 § 1 K.p.a. i art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego i art. 6 i art. 19 ustawy o własności lokali poprzez błędną wykładnię przepisu art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego i art. 6 oraz art. 19 ustawy o własności lokali i przyjęcie, że stroną postępowania jest tylko wspólnota mieszkaniowa, a nie są nimi właściciele poszczególnych lokali, które znajdują się w obszarze oddziaływania obiektu, pomimo iż prawidłowa wykładnia wskazanych powyżej przepisów prowadzi do jednoznacznego wniosku, że zarząd wspólnoty mieszkaniowej jest uprawniony wyłącznie do zarządu nieruchomością wspólną, a nie do zarządu poszczególnymi lokalami, tym samym nie można pozbawić osób będących właścicielami poszczególnych lokali, znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu uczestnictwa w postępowaniu, bowiem zarząd Wspólnoty Mieszkaniowej nie jest uprawniony do reprezentacji tych osób, właściciele poszczególnych lokali nie brali udziału w niniejszym postępowaniu nie z własnej winy, a zatem zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1b P.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. stanowi to podstawę do wznowienia postępowania, co powinno skutkować koniecznością uchylenia zaskarżonej, a w konsekwencji prowadzi do konieczności uchylenia zaskarżonego wyroku,

b. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1b P.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. w zw. z art. 7 K.p.a. polegające na nieuchyleniu decyzji, w sytuacji gdy organy administracyjne pominęły istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności sprawy i w konsekwencji nie wyjaśniły przyczyn braku podpisu na złożonym do akt sprawy projekcie budowlanym projektanta T. S. opracowującego dla potrzeb projektu część dotyczącą naświetlenia i nasłonecznienia,

2. naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:

a. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1a P.p.s.a. w zw. z art. 33 ust. 2 pkt

3 Prawa budowlanego polegające na niezastosowaniu tego przepisu, w sytuacji gdy do wniosku o wydanie decyzji o pozwolenie na budowę nie została załączona ostateczna i wymagana zgodnie z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, bowiem załączona decyzja dotknięta jest wadą nieważności,

b. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1a P.p.s.a. w zw. § 3 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego polegające na jego niezastosowaniu w niniejszej sprawie i w konsekwencji przyjęcie, że projekt spełnia wymogi formalne, w sytuacji gdy projekt złożony do akt niniejszego postępowania nie spełnia wymogów § 3 ust. 1 pkt 4 ww. rozporządzenia, bowiem nie zawiera podpisu projektanta T. S. opracowującego część projektu o naświetleniu i nasłonecznieniu (strona 3 projektu budowlanego). Na podstawie tak sporządzonego projektu nie można było wydać decyzji o pozwoleniu na budowę,

c. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1a P.p.s.a. w zw. z § 13, § 57, § 60 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690) polegające na przyjęciu, na podstawie wydanej i załączonej do akt sprawy opinii technicznej dotyczącej sprawdzenia warunków oświetlenia światłem dziennym i nasłonecznienia z dnia 10 września 2012 r. sporządzonej przez architekta T. S., że złożony do akt sprawy projekt budowlany spełnia wymogi § 13, § 57, § 60 ww. rozporządzenia podczas, podczas gdy z treści opinii wynika, że została ona opracowana wyłącznie w zakresie spełnienia warunków z przepisu § 13 i § 60 ww. rozporządzenia natomiast nie dotyczy ona warunków przewidzianych w § 57 ww. rozporządzenia, tym samym nie można przyjąć, że projekt spełnia wymagania przewidziane w tym przepisie.

Wskazując na powyższe zarzuty, skarżąca Wspólnota Mieszkaniowa wniosła uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi oraz o zasądzenie kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ponadto strona skarżąca wniosła o załączenie w poczet materiału dowodowego akt sprawy prowadzonej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi za sygnaturą akt II SA/Łd 742/12 i przeprowadzenie dowodu ze znajdujących się w tych aktach dokumentów urzędowych na okoliczność nieważności decyzji WZ załączonej do wniosku o pozwolenie na budowę, a w szczególności z decyzji Prezydenta Miasta Łodzi z dnia [...] stycznia 2011 r., decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia [...] maja 2011r. nr [...], decyzji Prezydenta Miasta Łodzi [...] czerwca 2011 r. nr [...], decyzji z dnia 1 sierpnia 2011 r., nr [...] i z dnia [...] lipca 2011r. nr [...].

Ponadto na podstawie art. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym strona skarżąca wniosła o wystąpienie do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym, czy interpretacja przepisu art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego w sposób przedstawiony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w sprawie II SA/Łd 267/13, tj. w taki sposób, że stroną postępowania w przedmiocie pozwolenia na budowę jest wyłącznie wspólnota mieszkaniowa, a nie są stroną poszczególni właścicieli lokali tworzących tą wspólnotę, pomimo iż lokale tych osób pozostają w obszarze oddziaływania obiektu jest zgodny z art. 2, art. 21 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, bowiem taka interpretacja tego przepisu w skrajnych przypadkach może uniemożliwić ochronę własności, w sytuacji gdy obiekt oddziaływałby wyłącznie na jeden lub nieznaczną część dużej nieruchomości.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podkreślono, że ostateczna decyzja o warunkach zabudowy została wydana dopiero w dniu [...] maja 2012 r. przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze, bowiem decyzja Kolegium z dnia [...] maja 2011 r. została uchylona w trybie art. 54 § 3 P.p.s.a. decyzją z dnia [...] lipca 2011 r. Nadto, w sprawie wbrew dyspozycji art. 63 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym doszło do przeniesienia uprawnień wynikających z decyzji o warunkach zabudowy na nowy podmiot [...] Sp. z o.o. i wydana w tym przedmiocie decyzja z dnia [...] czerwca 2011 r. Prezydenta Miasta Łodzi jest dotknięta wadą nieważności jako wydana z rażącym naruszeniem prawa.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie jest zasadna.

I tak, za niezasadny należało ocenić zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. b P.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 1 K.p.a. w związku z art. 10 § 1 K.p.a. i art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego i art. 6 oraz art. 19 ustawy o własności lokali. W tej kwestii podkreślić przede wszystkim należało utrwalony w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego pogląd, podzielany także i przez Sąd rozpoznający niniejszą kasację, zgodnie z którym zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. może postawić wyłącznie ten podmiot, którego on dotyczy, a więc ten który nie wziął bez swojej winy udziału w zakończonym postępowaniu administracyjnym. Skoro, postępowanie to może zostać wznowione wyłącznie na wniosek strony pominiętej, to należy wykluczyć uwzględnienie skargi na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. b P.p.s.a. zarówno na zarzut innej strony postępowania, jak i Sądu działającego z urzędu. Stanowisko to mimo, iż wyraźnie eksponowane przez Sąd pierwszej instancji wraz z podaniem licznego orzecznictwa, zostało całkowicie pominięte przez autora kasacji. Stwierdzić również trzeba, że trafnie przyjął Sąd pierwszej instancji, iż w postępowaniu administracyjnym do reprezentowania interesu podmiotu zbiorowego - ogółu właścicieli odrębnych lokali tworzących wspólnotę mieszkaniową - co do zasady legitymację ma wspólnota mieszkaniowa, a nie poszczególni członkowie tej wspólnoty. Wynika to z art. 6 ustawy o własności lokali. Co prawda nie wyklucza to automatycznie udziału w tym postępowaniu poszczególnych członków wspólnoty samodzielnie, ale jak podkreślano to również wielokrotnie w orzecznictwie, jest to sytuacja wyjątkowa i uzależniona od wykazania przede wszystkim swojego własnego, indywidualnego interesu prawnego (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia: 18 stycznia 2012 r. sygn. akt II OSK 2047/10; z dnia 4 lipca 2013 r. sygn. akt II OSK 583/12). W sprawach dotyczących nieruchomości wspólnej interes właściciela lokalu, jako członka wspólnoty mieszkaniowej jest chroniony przez wspólnotę mieszkaniową, działającą poprzez zarząd lub zarządcę ustanowionego w trybie art. 18 ust. 1 lub art. 18 ust. 3 ustawy o własności lokali. Z art. 6 i art. 21 ustawy o własności lokali wynika ponadto, że rozstrzygnięcia administracyjne załatwiające sprawy dotyczące nieruchomości wspólnej, odnoszą się do praw i obowiązków wspólnoty mieszkaniowej. Dotyczy to także spraw prowadzonych w oparciu o Prawo budowlane. W sprawach dotyczących natomiast wyodrębnionych lokali koniecznym jest wykazanie interesu prawnego poszczególnych właścicieli. Taka sytuacja została w niniejszej sprawie wykluczona, bowiem ostateczną decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r. Wojewoda Łódzki umorzył postępowania odwoławcze dotyczące przedmiotowego pozwolenia na budowę z dnia [...] października 2012 r. w odniesieniu do wymienionych w tej decyzji podmiotów, na co również słusznie zwracał uwagę Sąd w uzasadnieniu kontrolowanego wyroku.

Zważywszy na wyżej przedstawione rozważania stwierdzić należy, iż brak jest podstaw, aby uwzględnić wniosek strony wnoszącej kasację i zwrócić się z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności przepisu art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego z przepisem art. 2, art. 21 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji RP w zakresie wyrażonego w skarżonym wyroku poglądu, że stroną postępowania w przedmiocie pozwolenia na budowę jest wyłącznie wspólnota mieszkaniowa, a nie są stroną właścicieli poszczególnych lokali tworzących tą wspólnotę, pomimo iż lokale tych osób pozostają w obszarze oddziaływania planowanego do realizacji obiektu.

Za niezasadny, a ponadto błędnie skonstruowany należało również uznać zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. b P.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 1 K.p.a. w związku z art. 7 K.p.a. Powiązanie braku podpisu na projekcie z przesłanką niewzięcia udziału przez stronę w postępowaniu bez własnej winy nie znajduje logicznego wyjaśnienia, co z kolei uniemożliwia odniesienie się do tej kwestii przez sąd kasacyjny.

Odnośnie zarzutu skargi kasacyjnej dotyczącego braku podpisu T. S.– autora "opinii o naświetlaniu i nasłonecznieniu" na stronie tytułowej projektu budowlanego, stwierdzić trzeba, iż istotnie brak ten stanowi o uchybieniu § 3 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. z 2012 r., poz. 462), jednak uchybienie to nie miało wpływu na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a.), a zatem nie podważało legalności kontrolowanych w sprawie decyzji. Sama opinia, zamieszczona w projekcie budowlanym, została bowiem podpisana przez ww. autora w jej treści. Podobnie za nieskuteczne należało uznać podnoszenie w kasacji tego, iż ww. opinia nie uwzględnia § 57 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, gdyż przepis ten nie został powołany wśród materiałów wykorzystanych do jej opracowania. Taka argumentacja przedstawiona zarówno w oderwaniu od samej treści opinii i jej wniosków, jak również bez wskazania na jakiejkolwiek inne opinie, czy nawet okoliczności faktyczne, które pozwalałyby na ustalenie, że inwestycja nie spełnia § 57 ww. rozporządzenia, stanowi dowolną, a przez to niedopuszczalną polemikę tym bardziej, że do przepisu tego nawiązuje przede wszystkim §13 ww. rozporządzenia. Jego z kolei spełnienie nie było kwestionowane w sprawie.

W związku z powyższym jako niezasadne należało uznać zarzuty naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a. w zw. § 3 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a. w zw. z § 13, § 57, § 60 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Nie uwzględnieniu podlegał też zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a. w związku z art. 33 ust. 2 pkt 3 Prawa budowlanego. Skarżąca Wspólnota Mieszkaniowa wskazała, że inwestor nie posiadał ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy dla projektowanej inwestycji. Przypomnieć należy, iż w okolicznościach niniejszej sprawy, z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji wystąpiła Spółdzielnia Mieszkaniowa "[...]" w L., która uzyskała je decyzją Prezydenta Miasta Łodzi z dnia [...] stycznia 2011 r., utrzymaną w mocy przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] maja 2011 r. Następnie decyzją z dnia [...] czerwca 2011 r. Prezydent Miasta Łódź przeniósł na rzecz [...] sp. z o.o. ostateczną decyzję o warunkach zabudowy z dnia [...] stycznia 2011 r. Decyzją z dnia [...] lipca 2011 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi, działając w trybie art. 54 § 3 P.p.s.a., uchyliło decyzję własną z dnia [...] maja 2011 r., a następnie decyzją z dnia [...] sierpnia 2011 r. uchyliło decyzję organu I instancji z dnia [...] stycznia 2011 r. Ponownie rozpoznając sprawę, Prezydent Miasta Łodzi decyzją z dnia [...] lutego 2012 r. skierowaną do [...] sp. z o.o. ustalił warunki zabudowy dla przedmiotowej inwestycji, utrzymanej następnie w mocy przez Samorządowe Odwoławcze w Łodzi z dnia [...] maja 2012 r. Na tę decyzję (z dnia [...] lutego 2012 r.) powołał się inwestor, składając wniosek o wydanie pozwolenia na budowę, jak i zgodność z tą decyzją zamierzenia budowlanego przedstawionego w projekcie budowlanym oceniały organy administracji architektoniczno- budowlanej, wydając kontrolowane w sprawie decyzje. Oznacza to, iż inwestor dysponował ostateczną decyzją o warunkach zabudowy. Istotnym jest też fakt, że skarga na decyzję z dnia [...] maja 2012 r. została oddalona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 25 kwietnia 2013 r., od którego to orzeczenia wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 kwietnia 2015 r. sygn. akt II OSK 2134/13 oddalono skargę kasacyjną.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 P.p.s.a. oddalił rozpoznawaną kasację.