Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 9 lipca 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka Sędziowie Sędzia WSA Barbara Rymaszewska Sędzia WSA Joanna Sekunda –Lenczewska (spr.) Protokolant Starszy sekretarz sądowy Anna Kośka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lipca 2013 roku sprawy ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej A w Ł. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] znak: [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę. LS

Wojewoda [...], decyzją z dnia [...], nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r., nr 98 poz. 1071 ze zm.), utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...], nr [...], którą udzielono A Spółce z o.o. z siedzibą w Ł. pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego z garażem podziemnym wraz z infrastrukturą oraz zjazdem z ul. A na nieruchomości położonej w Ł. przy ul. B 18a.

W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia Wojewoda przypomniał, iż w/w decyzją z dnia [...], Prezydent Miasta Ł. udzielił Spółce pozwolenia na budowę w/w budynku wielorodzinnego.

Od powyższej decyzji odwołanie wniósł Zarząd Wspólnoty Mieszkaniowej B 20, reprezentowany przez B. O., A. T. i W. M., w którym wskazano, iż wydanie w/w decyzji nastąpiło z naruszeniem art. 7, art. 8, art. 9, art. 10 ust. 1, art. 11, art. 77, art. 97 ust. 1 oraz art. 107 ust. 1 i 3 k.p.a. Zarząd Wspólnoty wyjaśnił, iż za strony przedmiotowego postępowania należało uznać także poszczególnych właścicieli mieszkań należących do Wspólnoty Mieszkaniowej B 20, jak również Wspólnotę Mieszkaniową B 14/16/18 oraz właścicieli lokali tej Wspólnoty. Podkreślono, iż postępowanie przed organem pierwszej instancji zgodnie z art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. powinno zostać zawieszone z uwagi na kwestie podziału działki nr 558/2, co w ocenie odwołujących się jest zagadnieniem wstępnym. Wskazano ponadto na szereg nieprawidłowości związanych z podziałem nieruchomości nr 558/2, jak również na niegospodarności Spółdzielni Mieszkaniowej B w związku ze sprzedażą prawa użytkowania wieczystego Inwestorowi A Spółce z o.o. Odwołujący się wskazali ponadto na okoliczności związane z koniecznością ochrony środowiska podkreślając, iż organ pierwszej instancji zignorował istnienie w bezpośrednim sąsiedztwie inwestycji cennego szpaleru sosny Banksa jak również drzewostanu sosny czarnej na działce nr 288.

Odwołujący się wyrazili także swoje niezadowolenie wobec faktu sprzedaży inwestorowi nieruchomości przy ul. B 18a) przez Spółdzielnię Mieszkaniową B, bowiem ich zdaniem nieruchomość przy ul. B 20 pozbawiona została gruntów zlokalizowanych w sprzedanej nieruchomości przy ul. B 18a), które wejść powinny w zakres nieruchomości wspólne i umożliwić prawidłowe i racjonalne gospodarowanie budynkami i urządzeniami. Nadto w trakcie postępowania odwoławczego wnieśli o powołanie biegłych w zakresie architektury, urbanistyki budownictwa oraz dendrologii.

W dalszej części uzasadnienia wskazanej na wstępie decyzji z dnia [...] Wojewoda wyjaśnił, iż realizacja zamierzeń inwestora w każdej sytuacji powinna być zgodna z przepisami prawa materialnego, które w zależności od rodzaju tej inwestycji wskazuje stosowny tryb postępowania administracyjnego prowadzonego przez właściwy organ, zgodnie z wymogami Kodeksu postępowania administracyjnego.

Organ odwoławczy przypomniał, iż dla przedmiotowej inwestycji decyzją z dnia [...], ustalono warunki zabudowy, zaś projektowana inwestycja zgodna jest z ustaleniami zawartymi w owej decyzji.

Przypomniano, iż w pkt 1 decyzji określono warunki i wymagania ochrony i kształtowania ładu przestrzennego. Wskaźnik wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni terenu ustalono się w przedziale od 0,32 do 0,41. Udział powierzchni biologicznie czynnej ustalono na nie mniej niż 25% powierzchni działek. Ponadto zgodnie z częścią opisową projektu zagospodarowania działki wskaźnik wielkości zabudowy do powierzchni terenu wynosi 35,2%, powierzchnia biologicznie czynna 51% - co spełnia zapisy decyzji o warunkach zabudowy. Spełnione zostały także wymagania w zakresie szerokości elewacji frontowej - 29,4 m, wysokości górnej krawędzi gzymsu - 16 m, spadku dachu 38°, wysokości kalenicy głównej 18,99 m, w stosunku do określonych w decyzji o warunkach zabudowy parametrów.

Zdaniem organu spełnione zostały także wymagania związane z infrastrukturą techniczną i komunikacją. Obsługa komunikacyjna nieruchomości odbywać się będzie poprzez zjazd z ul. A, co zostało pozytywnie zaopiniowane przez zarządcę drogi pismem z dnia 2 listopada 2010r. Dla obsługi planowanej inwestycji należy zapewnić miejsca parkingowe dla samochodów osobowych poza pasami dróg publicznych w liczbie minimum jedno miejsce na 1 mieszkanie lecz nie mniej niż 1 miejsce na 60 m2 powierzchni mieszkań. Inwestor przewiduje budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego, gdzie zaprojektowano 23 mieszkania. Powierzchnia całkowita mieszkań wynosi 1250,74 m2. Inwestycja przewiduje budowę garażu z dziewiętnastoma miejscami postojowymi oraz dodatkowo na nieruchomości objętej inwestycją przewidziano cztery miejsca postojowe. Iloraz powierzchni mieszań na każde 60 m2 ich powierzchni jest zatem spełniony oraz ilość miejsc postojowych w stosunku do ilości mieszkań spełnia wymagania zawarte w decyzji o warunkach zabudowy.

Ponadto Wojewoda wyjaśnił, iż inwestor dołączył do wniosku oświadczenia właściwych jednostek o zapewnieniu podłączenia do sieci wodociągowej i kanalizacyjnej, do sieci elektroenergetycznej oraz do sieci ciepłowniczej. Projektowany budynek nie narusza interesów osób trzecich o jakich mowa w art. 5 ust. 1 pkt 9 Prawa budowlanego. Do projektu budowlanego załączono opinię techniczną dotyczącą warunków oświetlenia światłem dziennym i nasłonecznienia sporządzoną przez osobę uprawnioną. Z treści opinii wynika, iż projekt spełnia wymagania w zakresie oświetlenia i nasłonecznienia sąsiednich budynków. Spełnione są warunki o jakich mowa w § 13, 57, 60 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U z 2002r., nr 75, poz. 690 ze zm.), a analiza poparta jest stosownymi ilustracjami.

Dalej podkreślono, iż po dokonaniu analizy przedłożonego projektu budowlanego organ odwoławczy doszedł do przekonania, iż projektowana budowa nie wpłynie ujemnie na korzystanie z nieruchomości sąsiednich. Planowana inwestycja nie pozbawi dostępu do drogi publicznej właścicieli sąsiednich nieruchomości, nie utrudni korzystania z mediów, nie spowoduje uciążliwości w zakresie hałasu, wibracji, zanieczyszczenia powietrza i gleby. Planowana budowa nie spowoduje ograniczeń w dostępie światła do pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi na nieruchomościach sąsiednich. Inwestycja oddalona będzie od granicy działki skarżących nr 558/4 na odległość od 3 do 15 m natomiast od budynku skarżących od 15 do 25 m. Budynek skarżących oddzielony jest dodatkowo od granicy działki na której zlokalizowana jest inwestycja pasem gruntu o szer. ok 12 m i dł. ok 80 m.

W ocenie organu odwoławczego projekt budowlany jest zgodny z obowiązującymi regulacjami prawnymi, w tym z normami techniczno -budowlanymi. Fakt ten obligował organ architektoniczno - budowlany do wydania decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu inwestorowi pozwolenia na budowę.

Odnosząc się do uwag strony wnoszącej odwołanie wskazano, iż pozostają one bez wpływu na wynik postępowania. Podkreślono, iż brak było podstaw do zwieszenia postępowania zgodnie z art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a., co wskazał organ pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Po pierwsze zawieszenie postępowania na podstawie wskazanego przepisu winno nastąpić z urzędu gdy organ stwierdziłby zaistnienie zagadnienia wstępnego od którego zależałoby rozpatrzenie przedmiotowej sprawy, zaś jak wskazano, kwestia podziału działki nr 558/2 na działki 558/4 (nieruchomość Wspólnoty Mieszkaniowej B 20) i 558/3 (nieruchomość Inwestora) zatwierdzona decyzją z dnia [...], nie stanowi zagadnienia wstępnego w rozumieniu k.p.a. W ocenie Wojewody podobnie rzecz się ma w odniesieniu do postępowania sądowego w przedmiocie decyzji o warunkach zabudowy wydanej dla inwestycji, gdyż obecnie decyzja w sprawie podziału działki jak i decyzja o warunkach zabudowy są ostateczne, pozostają w obrocie prawnym i wiążące również dla organu administracji architektoniczno-budowlanej.

Kolejna okoliczność wskazywana, jako mająca wpływ na wynik postępowania to wydanie decyzji bez zawiadomienia o zebraniu w sprawie wszystkich dowodów i zakończeniu postępowania. Wojewoda wyjaśnił, że w dniu 7 września 2012r., organ pierwszej instancji zawiadomił strony o wszczęciu postępowania w sprawie pozwolenia na budowę z informacją, że strony mogą zapoznać się z aktami sprawy oraz złożyć wnioski i uwagi w siedzibie organu. W imieniu wspólnoty B 20 akta były przeglądane przez członków zarządu tej wspólnoty co znalazło wyraz w piśmie Zarządu Wspólnoty z dnia 17 września 2012r. Po dniu 7 września 2012r., a do dnia zakończenia postępowania do organu nie wpłynęły żadne nowe dowody w sprawie. Tak więc, jeżeli uznać, że organ naruszył przepisy prawa procesowego nie zawiadamiając stron o zamiarze zakończenia postępowania, to z pewnością takie uchybienie nie miało wpływu na wynik sprawy, przede wszystkim z tego powodu, że stronom umożliwiono zapoznanie się z kompletnym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie i odniesieniem się do niego, co Zarząd Wspólnoty w imieniu wspólnoty uczynił. Ponadto Zarząd Wspólnoty miał możliwość zapoznania się z aktami sprawy na etapie postępowania odwoławczego jednakże co wymaga podkreślenia również na tym etapie przedmiotowego postępowania nie wpłynęły nowe dowody w sprawie. Dodatkowo zauważono, iż w sytuacji postawienia organom administracji publicznej zarzutu dotyczącego braku zawiadomienia strony przed wydaniem decyzji o zebraniu materiału dowodowego i możliwości składania wniosków dowodowych, koniecznym jest ustalenie, jakiej konkretnie czynności procesowej nie mogła strona dokonać, jakiego dowodu w sprawie nie mogła przedstawić i jaki wpływ na wynik sprawy mogło mieć stwierdzone uchybienie. Dopiero wykazanie, że naruszenie przez organ administracji publicznej zasady czynnego udziału strony w postępowaniu administracyjnym poprzez niepowiadomienie jej o zgromadzeniu materiału dowodowego i możliwości zapoznania się z tym materiałem oraz o możliwości składania wniosków dowodowych, uniemożliwiło stronie podjęcie konkretnie wskazanej czynności procesowej (najczęściej w sferze postępowania dowodowego), a także wykazanie, że uchybienie to miało istotny wpływ na wynik sprawy daje podstawy do przyjęcia, że doszło do naruszenia art. 10 k.p.a. Zatem jak wskazał Wojewoda w omawianej sprawie strony mogły brać czynny udział w postępowaniu zarówno przed organem pierwszej instancji jak i organem odwoławczym. Strony nie wykazały, iż poprzez wskazane uchybienie organu nie mogły podjąć konkretnej czynności procesowej zatem niepowiadomienie ich o zebraniu materiału dowodowego przed wydaniem decyzji pozostało bez znaczenia dla wyniku sprawy, w świetle cytowanego wyroku.

Odnosząc się do zarzutu o naruszeniu zasad ochrony środowiska stwierdzono, że kwestia ta była wyjaśniana na etapie postępowania w sprawie warunków zabudowy dla inwestycji. Z uwagi na wielkość działki oraz na wielkość zamierzenia inwestycyjnego, wynikającą z projektu budowlanego, inwestor nie miał obowiązku załączenia do wniosku o pozwolenie na budowę ostatecznej decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach na podstawie ustawy z dnia 3 października 2008r., o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Również organ pierwszej instancji szeroko wyjaśnił i odniósł się w zaskarżonej decyzji z dnia [...] do kwestii, czy w sprawie tej nie zachodzą przesłanki do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach projektowanego przedsięwzięcia, czemu dał wyraz w uzasadnieniu ww. decyzji.

Odnosząc się do zarzutu, skarżących dotyczącego ochrony enklawy sosny czarnej jak i sosny Banksa organ wskazał, iż planowana inwestycja nie będzie realizowana na terenie objętym formami ochrony przyrody lub w otulinach form ochrony przyrody o których mowa w ustawie z dnia 16 kwietnia 2004r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2004r., nr 92, poz. 880 ze zm.). Wyjaśniono, także, iż w dniu 27 października 2010r. Rada Miejska w Łodzi podjęła uchwałę nr XCIX/1826/10 w sprawie uchwalenia "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Łodzi". W rozdziale IX uchwały — uwarunkowania wynikające z występowania obiektów i obszarów przyrodniczych chronionych na podstawie przepisów odrębnych w pkt 1.3 i 1.4 oraz w tabeli nr 12 wskazano jakie prawne formy ochrony przyrody i inne formy ochrony przyrody ustanowiono na obszarze Miasta. Działka o nr 288, obręb [...] z drzewostanem sosny czarnej nie została tam uwzględniona. Nie zakwalifikowano również tej działki do lasów ochronnych. Do chwili obecnej Rada Miasta Łodzi nie podjęła uchwały, którą działka o nr 288 zaliczona zostałaby do jednej z form ochrony przyrody, a tym samym nie wyznaczono jej otuliny, dotyczy to również pojedynczych drzew iglastych rosnących na terenie nieruchomości przy ul. B 20 (sosna banksa).

Powyższą decyzję Zarząd Wspólnoty Mieszkaniowej B 20 w Ł. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, wnosząc o jej uchylenie wraz z poprzedzająca ją decyzją organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu skargi wskazano, iż w postępowaniu przed organem drugiej instancji Zarząd Wspólnoty Mieszkaniowej B 20 pismem z dnia 7 stycznia 2013r. zwrócił się o powołanie biegłych na okoliczności wskazane w tymże piśmie. Jednak organ odwoławczy wskazał, iż dla oceny zgodności inwestycji z przepisami prawa materiał dowodowy jest wystarczający i nie budzi uzasadnionych wątpliwości. Strona skarżąca zarzuciła Wojewodzie, iż nie wskazał dlaczego powołanie każdego z trzech biegłych pozostaje bez wpływu na ocenę zgodności inwestycji z przepisami prawa i w związku z jakimi faktami odmawia powołania każdego z nich, przy czym, zdaniem strony organ potraktował wniosek o powołanie biegłych zbiorczo odmawiając powołania wszystkich biegłych jednocześnie. Nadto powody odmowy powołania biegłych pozostają dla strony niezrozumiałe, a co za tym idzie sama odmowa powołania jest dla strony nie do zaakceptowania. Okoliczności o jakich ekspertyzę wnioskowano mają w ocenie Wspólnoty kluczowe znaczenie tak z punktu widzenia ochrony jej własności, jak i możliwości wystąpienia ewentualnych zagrożeń budowlanych. Okoliczności te powinny były zostać potraktowanie w sposób rzetelny i poważny i takież powinno być uzasadnienie faktu odmowy powołania biegłych w ich zakresie. Tylko w takim przypadku, w ocenie strony, możliwe jest uznanie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego za wystarczający, jednak obowiązkiem organu odwoławczego było jego rozpatrzenie i uzasadnienie odmowy w sposób przekonywujący.

Dodano, że Zarząd Wspólnoty Mieszkaniowej zwrócił się pismem z dnia 17 września 2012r. do organu pierwszej instancji z zapytaniem, czy Wspólnota została uznana za stronę w toczącym się postępowaniu, prosząc o zajęcie jasnego stanowiska w sprawie. Wątpliwości Zarządu wynikały z faktu, iż w postępowaniu o warunki zabudowy jakie toczy się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Łodzi stronami byli odrębni właściciele - członkowie Wspólnoty Mieszkaniowej B 20, a także faktu wystąpienia odrębnych właścicieli, członków Wspólnoty o uznanie ich za strony toczącego się postępowania w sprawie o pozwolenie na budowę pismami: z dnia 17 września 2012r. oraz 25 września 2012r. Skarżący podkreślił, iż organ pierwszej instancji nie udzielił odpowiedzi na pytanie Zarządu Wspólnoty w trakcie toczącego się postępowania, zaś na dwa dni przed wydaniem decyzji udzielającej pozwolenia na budowę tj. [...] wydane zostało natomiast postanowienie skierowane zbiorczo do wszystkich podmiotów zainteresowanych wzięciem udziału w postępowaniu, z którego wynikało, że Wspólnota była stroną postępowania. W tych okolicznościach, zdaniem strony skarżącej Zarząd Wspólnoty nie został również zawiadomiony o zakończeniu postępowania w sprawie.

Skarżący podkreślił, iż wobec powyższego organ odwoławczy w uzasadnieniu nie ustosunkował się do uchybień i okoliczności proceduralnych podniesionych w odwołaniu. Poważne wątpliwości nasuwa także zawarte w treści uzasadnienia stwierdzenie: w ocenie tutejszego organu, skoro organ stopnia podstawowego nie stwierdził naruszenia art. 34 ust. 2 i 3 ustawy Prawo budowlane, tj. przedłożony przez inwestora projekt budowlany spełnia wszystkie regulacje prawne, w tym normy techniczno-budowlane, oraz pozostaje w zgodzie z ustaleniami wynikającymi z ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy - nie mógł odmówić udzielenia pozwolenia na budowę w myśl zapisu art. 35 ust. 4 ustawy Prawo budowlane, bowiem nie wiadomo w jakim zakresie organ odwoławczy faktycznie dokonał oceny materiału dowodowego uprawniającej go do stwierdzenia, że materiał ten jest wystarczający, wyczerpujący i kompletny dla dokonania oceny zgodności inwestycji z przepisami prawa.

Zdaniem strony skarżącej podstawowe znaczenie mają także okoliczności merytoryczne, które powinny były, a nie zostały wzięte pod uwagę dla oceny zgodności inwestycji z decyzją o warunkach zabudowy oraz przepisami prawa, tj: brak jest jakichkolwiek ustaleń w zakresie nasłonecznienia pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi w samej inwestycji, która ma zostać zrealizowana na nieruchomość B 18 a), w związku z usytuowaniem jej pomiędzy dwoma cztero i pięciokondygnacyjnymi budynkami mieszkalnymi (B 20 i B 18). Fakt ten wynika wprost tak z tytułu, jak i z treści "Opinii technicznej w sprawie sprawdzenia wpływu projektowanej budowy domu mieszkalnego wielorodzinnego z garażem podziemnym w Ł. przy ul. B 18 a) na warunki oświetlenia światłem dziennym i nasłonecznienia pomieszczeń mieszkalnych w budynkach wielorodzinnych przy tejże ulicy pod nr 18 i 20". Podkreślono, że problematyka nasłonecznienia pomieszczeń ma dwojaki charakter. Z jednej strony konieczne jest rozstrzygnięcie czy spełnione zostały warunki techniczne związane i nasłonecznieniem pomieszczeń w parterze budynku objętego projektem. Z drugiej strony ustalić należy, czy inwestycja z uwagi na jej charakterystykę, spowoduje zacienienie pomieszczeń mieszkalnych w budynkach otaczających.

Podniesiono zatem zarzuty, iż:

- lokalizacja inwestycji z punktu widzenia spełnienia dopuszczalnych warunków jej nasłonecznienia nie była przedmiotem postępowania o warunki zabudowy;

- inwestycja jaka ma zostać zrealizowana na nieruchomości B18 a), w całości przeznaczonej w projekcie budowlanym pod budownictwo mieszkaniowe, z kolei projekt koncepcyjny inwestycji przewidywał na parterze budynku lokale usługowe, a decyzja o warunkach zabudowy nie odnosiła się do kwestii przeznaczenia lokali na parterze budynku;

- zacienienie budynku na nieruchomości B 18 a) wynikać będzie nie tylko z jego odległości od zabudowań sąsiednich - nieruchomości B 20 i B 18, ale także z jego usytuowania związanego z obecnością na nieruchomości B 20 ponad stuletniego szpaleru sosny Banksa ciągnącego się wzdłuż całej północno-zachodniej elewacji nieruchomości B 20 tj. odpowiednio wzdłuż całej południowo-wschodniej elewacji budynku projektowanego na nieruchomości B18a.

W konsekwencji niedokonanie ustaleń w zakresie nasłonecznienia pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi w samej inwestycji na etapie postępowania o warunki zabudowy nieruchomości B 18 a), zdaniem strony skarżącej, wynika wprost, tak z akt sprawy, jak i decyzji o warunkach zabudowy, pozostających w dyspozycji organu wydającego pozwolenie na budowę. Skoro nie dokonano ustaleń w zakresie nasłonecznienia pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi w samej inwestycji na etapie postępowania o warunki zabudowy, nie można również na etapie postępowania o pozwolenie na budowę stwierdzić, że planowana inwestycja pozostaje zgodna z przepisami obowiązującego prawa.

Nadto zdaniem strony skarżącej ustalenia w zakresie nasłonecznienia pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi w nieruchomości B 20 i B 18 zostały dokonane z wykorzystaniem map niewiadomego pochodzenia oraz projektów budynku przy ul. B 20 niewiadomego pochodzenia. Wykorzystane do obliczeń mapy nie są mapami dla celów projektowych, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 17 maja 1989r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010r., nr 193, poz. 1287). Natomiast jedynie wykorzystanie aktualnych, opieczętowanych urzędowo map do celów projektowych gwarantuje poprawność wykonania obliczeń ze względu na wykonanie najbardziej aktualnej inwetaryzacji terenu, budynków i urządzeń budowlanych przez geodetę i weryfikację poprawności wykonanej mapy przez Urząd. Wykorzystane do obliczeń projekty budynku B 20 nie są projektami budynku B 20, w oparciu o które ten budynek został zrealizowany, jak również nie uwzględniają one dokonywanych urzędowo, późniejszych zmian budynku. Projekty budynku B 20, których użyto do obliczeń zawierają nieprawdzie dane co do faktycznie zrealizowanej inwestycji przy ul. B 20 (w szczególności widać na nich inny układ garaży niż został faktycznie zrealizowany (3 w miejsce istniejących 4), inną lokalizację węzła ciepłowniczego, lokal mieszkalny w jaki został przekształcony jeden z lokali użytkowych w parterze oznaczony jest jako sklep). Dodano, że budynek został zrealizowany także w innej wysokości niż była pierwotnie projektowana.

Fakty powyższe, zdaniem strony skarżącej, stawiają pod znakiem zapytania prawidłowość przeprowadzonych obliczeń dla nasłonecznienia pomieszczeń mieszkalnych w budynku przy ul. B 20 i nasuwają wątpliwości co do zgodności przeprowadzonych obliczeń z wymogami przewidzianymi §13, § 57 oraz § 60 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 75 poz. 690 ze zm.) Dodatkowo przy obliczeniach nie wzięto pod uwagę już istniejącego zacienienia związanego obecnością szpaleru sosny Banksa wzdłuż północno-zachodniej strony elewacji, jak również obecności szkoły językowej będącej lokalem użyteczności publicznej z pomieszczeniami przeznaczonymi na stały pobyt ludzi. Przeprowadzone obliczenia nie uwzględniają ponadto rodzajów pomieszczeń w budynku B 18, gdzie część lokali w parterze - poziom piwnic - przekształcona została w lokale użytkowe.

Ponadto zdaniem strony skarżącej brak jest w aktach sprawy (w tym w projekcie budowlanym) dokumentu poświadczającego uprawnienia osoby dokonującej obliczeń, zgodnie z wymogami art. 12 ust. 7, w związku z art. 35 ust. 1 pkt. 3 Prawa Budowlanego. Osoba dokonująca obliczeń, jako jedyna nie podpisała się również pod całym projektem budowlanym

Poza tym, jak podnosi skarżący, projekt zagospodarowania terenu nie pokazuje istniejących na działce inwestycyjnej dwóch ciągów pieszych obsługujących osiedle B. Zostały one zamalowane kolorem zielonym, jako teren aktywny przyrodniczo oraz kolorem różowym jako teren utwardzony (obejmujący w szczególności miejsca parkingowe). Istniejące ciągi piesze zostały usunięte z terenu inwestycji. Podkreślić trzeba, że decyzja o warunkach zabudowy nie przewidywała likwidacji istniejących ciągów pieszych. Powyższa okoliczność narusza wprost postanowienia art. 34 ust. 1 i ust. 3 pkt 1 Prawa budowlanego oraz § 8 ust. 3 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego poprzez brak naniesienia na mapę projektową (część rysunkową); § 8 ust. 2 pkt 2 tegoż rozporządzenia poprzez brak opisu w części opisowej projektu projektowanych zmian, w tym rozbiórek obiektów (istniejących ciągów pieszych) i obiektów przeznaczonych do dalszego użytkowania.

Nadto projekt zagospodarowania terenu nie pokazuje istniejących na działce inwestycyjnej przyłączy kanalizacyjnych, deszczowych, ciepłowniczych obsługujących nieruchomość przy ul. B 20. Zostały one zamalowane kolorem zielonym, jako teren aktywny przyrodniczo oraz kolorem różowym jako teren utwardzony (obejmujący w szczególności miejsca parkingowe). Na projekcie zostały naniesione układy sieci jako uzbrojenie terenu, jednak styl grafiki użyty w projekcie oraz brak jednoznacznego opisu w legendzie i tekście uniemożliwia weryfikację stanu istniejącego względem projektowanych przyłączy. Powyższa okoliczność narusza zatem postanowienia art. 34 ust. 3 pkt 1 Prawa budowlanego oraz § 8 ust. 3 pkt 2 oraz pkt 6 rozporządzenia.

Dodatkowo wskazano, że projekt zagospodarowania terenu nie pokazuje istniejącego zbiornika na nieczystości stałe (śmietnika). Istniejący zbiornik zlokalizowany jest w ul. B na wprost działki inwestora od strony południowo-zachodniej, w części pasa drogowego dzierżawionego przez Wspólnoty Mieszkaniowe i przylegającego do działki inwestora. Zbiornik stanowi duża pergola przeznaczona do obsługi całego osiedla B oraz zlokalizowane poza nią trzy pojemniki na segregację odpadów. Powyższa okoliczność narusza wprost postanowienia art. 34 ust. 3 pkt 1 oraz § 8 ust. 3 pkt. 2 rozporządzenia, poprzez brak naniesienia na mapę projektową (część rysunkową).

Niezależnie od powyższego Skarżąca podniosła zarzut, iż wymagane przepisami art. 34 ust. 1 pkt. 3 Prawa budowlanego oświadczenie właściwej jednostki organizacyjnej o zapewnieniu dostaw wody i odbioru ścieków oraz o warunkach przyłączenia obiektu do sieci wodociągowych, kanalizacyjnych pozostaje sporne. Sieć wodno-kanalizacyjna, do której planuje przyłączyć się inwestycję pozostaje bowiem do punktu 31 zlokalizowanego w ul. A współwłasnością trzech Wspólnot Mieszkaniowych (następców Spółdzielni Mieszkaniowej B), jako nieprzekazaną na majątek gminy. Wspólnoty wyraziły sprzeciw co do przyłączenia planowanej inwestycji do sieci (sprzeciw w załączeniu).

Dla planowanej inwestycji przewidziano miejsca parkingowe dla samochodów osobowych liczbie minimum jedno miejsce na jedno mieszkanie, lecz nie mniej niż 1 miejsce na 60 powierzchni mieszkań. Biorąc pod uwagę powierzchnię budynku należało zatem zapewnić istnienie co najmniej 21 miejsc parkingowych. Inwestor zapewnił 24 miejsca parkingowe, w tym miejsce parkingowe dla osoby niepełnosprawnej - 19 miejsc parkingowych znajduje się w garażu podziemnym, pozostałe 5 w tym miejsce dla osoby niepełnosprawnej) na terenie działki. Liczba mieszkań w planowanej inwestycji wynosi 23. Podkreślono, że zgodnie z postanowieniami §18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, zagospodarowując działkę budowlaną, należy urządzić obok miejsc postojowych dla samochodów użytkowników stałych, także miejsca dla użytkowników przebywających okresowo. Ten ostatni wymóg nie został spełniony. Miejsca dla użytkowników przebywających okresowo nie zostały zapewnione na terenie inwestycji.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie, argumentując, jak w treści zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W toku postępowania uczestnik postępowania A Spółka z o.o. złożył pismo, w którym inwestor odniósł się do zarzutów podniesionych w skardze.

Ponadto strona skarżąca złożyła do akt sprawy pismo informujące o podjęciu formalnych starań o objęcie ochroną drzewostanów sosny Banksa i sosny czarnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sąd administracyjny bada zatem, czy zaskarżony akt administracyjny (decyzja, postanowienie) pozostaje zgodny z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego, określającymi prawa i obowiązki stron oraz normami proceduralnymi, normującymi podstawowe zasady postępowania przed organami administracji publicznej.

W toku kontroli sądowoadministracyjnej, stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.), powoływanej dalej jako p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Nadto, mając na względzie regulację art. 135 p.p.s.a. sąd administracyjny stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia.

Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla je w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy; naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.). Natomiast w razie nieuwzględnienia skargi sąd skargę oddala (art. 151 p.p.s.a.).

Dokonując kontroli legalności zaskarżonej decyzji we wskazanych powyżej granicach Sąd nie dopatrzył się naruszenia przepisów prawa, które uzasadniałoby uwzględnienie skargi.

Stosownie do treści art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010r., nr 243, poz. 1623 ze zm.) obiekt budowlany należy projektować i budować w sposób określony w przepisach, w tym techniczno-budowlanych oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej. Jak wyżej wskazano, sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem. Przedmiotem kontroli jest zatem wyłącznie kwestia legalności kontrolowanych aktów. W przypadku badania decyzji udzielającej pozwolenia na budowę przedmiotem kontroli nie jest merytoryczna poprawność sporządzonego projektu budowlanego. W zakresie, w jakim jego poprawność zależy od uwzględnienia wiedzy technicznej, kontrola sądu nie jest ani możliwa, ani dopuszczalna. Odpowiedzialność w tym zakresie spoczywa na projektancie i osobach sprawdzających projekt (art. 20 ustawy Prawo budowlane). Projektant w szczególności ma obowiązek opracować projekt zgodnie z prawem i zasadami wiedzy technicznej, zapewnić w jego opracowaniu udział osób posiadających uprawnienia do projektowania w odpowiedniej specjalności oraz zapewnić sprawdzenie projektu pod względem zgodności z przepisami przez osobę posiadającą uprawnienia budowlane do projektowania bez ograniczeń. Zarówno projektant jak i osoba sprawdzająca dołączają do projektu oświadczenie o sporządzeniu projektu budowlanego zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej. Oświadczenie takie znajduje się w projekcie oraz w aktach administracyjnych. Znajdują się w aktach także decyzje oraz dokumenty poświadczające posiadanie przez osoby projektujące i sprawdzające wymaganych uprawnień w zakresie określonym w art. 35 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy Prawo budowlane. Zarzuty więc strony w tym zakresie nie znajdują potwierdzenia w materiale zgromadzonym w aktach sprawy.

Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, roboty budowlane można rozpocząć na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę. W razie spełnienia wymagań określonych w art. 35 ust. 1 i 32 ust. 4 ustawy Prawo budowlane, właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę (art. 35 ust. 4 ustawy).

Przepis art. 32 ust. 4 ustawy przewiduje, że pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto złożył wniosek w terminie ważności decyzji o warunkach zabudowy, jeśli jest ona wymagana oraz złożył pod rygorem odpowiedzialności karnej oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Dla potrzeb przedmiotowej inwestycji wydana została ostateczna, funkcjonująca w obrocie prawnym decyzja o warunkach zabudowy. Organ architektoniczny związany jest ustaleniami zawartymi w tejże decyzji i jak wynika to z uzasadnienia i dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, postępowanie wyjaśniające zostało przeprowadzone należycie i organ ustalił, że parametry przedmiotowej inwestycji przewidziane w projekcie budowlanym odpowiadają szczegółowym dyspozycjom i parametrom określonym w warunkach zabudowy, wskazując konkretne dane liczbowe. Inwestorzy złożyli nadto oświadczenie o posiadanym prawie dysponowania nieruchomością zajętą pod inwestycję. Jak słusznie zauważył to organ, w obrocie prawnym pozostaje decyzja podziałowa, mocą której wydzielono działkę nr 558/3, pozostającą w dyspozycji inwestora, którego uprawnienia do tejże nieruchomości na czas wydania decyzji o pozwoleniu na budowę nie zostały skutecznie zakwestionowane. Natomiast fakt kwestionowania tych uprawnień przez uczestnika postępowania poprzez podejmowanie działań zmierzających do wyeliminowania decyzji podziałowej, czy też stwierdzenia niegospodarności Zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej B poprzez wyzbycie się na rzecz inwestora działki przeznaczonej pod przedmiotową inwestycję, nie mają w sprawie decydującego znaczenia, a tym samym nie stanowią podstawy dla zawieszenia tegoż postępowania.

Przepis art. 33 ust. 2 ustawy – Prawo budowlane wskazuje jakie dokumenty winny być załączone do wniosku o pozwolenie na budowę. Mając na uwadze charakter projektowanej w niniejszej sprawie zabudowy, załącznikami do pozwolenia na budowę winny być :

1. cztery egzemplarze projektu budowlanego wraz z opiniami, uzgodnieniami, pozwoleniami i innymi dokumentami wymaganymi przepisami szczególnymi oraz zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7, aktualnym na dzień opracowania projektu;

2. oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane;

3. decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Wskazane dokumenty zostały przez inwestora złożone wraz z wnioskiem o udzielenie pozwolenia na budowę, co jednoznacznie ustalił organ architektoniczny i co dokumentują akta sprawy.

Z kolei przepis art. 34 ustawy stanowi natomiast, iż projekt budowlany powinien spełniać wymagania określone w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, a jego zakres i treść powinna być dostosowana do specyfiki i charakteru obiektu oraz stopnia skomplikowania robót budowlanych. Projekt budowlany powinien w szczególności zawierać:

1. projekt zagospodarowania działki lub terenu, sporządzony na aktualnej mapie, obejmujący: określenie granic działki lub terenu, usytuowanie, obrys i układy istniejących i projektowanych obiektów budowlanych, sieci uzbrojenia terenu, sposób odprowadzania lub oczyszczania ścieków, układ komunikacyjny i układ zieleni, ze wskazaniem charakterystycznych elementów, wymiarów, rzędnych i wzajemnych odległości obiektów, w nawiązaniu do istniejącej i projektowanej zabudowy terenów sąsiednich;

2. projekt architektoniczno – budowlany, określający funkcję, formę i konstrukcję obiektu budowlanego, jego charakterystykę energetyczną i ekologiczną oraz proponowane niezbędne rozwiązania techniczne, a także materiałowe, ukazujące zasady nawiązania do otoczenia;

3. stosownie do potrzeb stosowne oświadczania czy wyniki badań.

Zgodnie natomiast z art. 35 ust. 1 ustawy – Prawo budowlane, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza:

1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko;

2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno – budowlanymi;

3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, a także zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7;

4) wykonanie – w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2 – sprawdzenia projektu przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu – lub jego sprawdzenia – zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

W razie spełnienia powyższych wymagań oraz warunków określonych w art. 32 ust. 4 ustawy – Prawo budowlane, właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. Decyzja w sprawie pozwolenia na budowę nie ma zatem charakteru uznaniowego, a organ architektoniczno – budowlany nie może dowolnie oceniać przedłożonych przez inwestora dokumentów, zaś obowiązki nałożone na organ udzielający pozwolenia przepisem art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, w ocenie Sądu, zostały spełnione, co jednoznacznie wynika nie tylko z dokumentów zawartych w aktach administracyjnych, a obrazujących przebieg postępowania wyjaśniającego, ale również znajduje odzwierciedlanie w uzasadnieniu kwestionowanej decyzji i ją poprzedzającej.

Wobec powyższego, analizując poprawność zastosowania powyższych uregulowań prawnych w niniejszej sprawie uznać należy, iż organy w sposób prawidłowy uznały, że inwestorzy przedłożyli do zatwierdzenia projekt budowlany opracowany stosownie do specyfiki i charakteru projektowanego obiektu oraz stopnia skomplikowania robót budowlanych. W projekcie tym uwzględniono zarówno projekt zagospodarowania działki, jak i projekt architektoniczno – budowlany. Dane zawarte w projekcie i parametry inwestycji odpowiadają szczegółowym ustaleniom zawartym w pozostającej w obrocie prawnym decyzji o warunkach zabudowy. Projekt przedłożony przez inwestora został wykonany przez osoby posiadające odpowiednie uprawnienia oraz zaświadczenie, o którym mowa w art. 12 ust. 7 ustawy – Prawo budowlane, aktualne na dzień opracowania projektu. Ponadto projekt budowlany, jak wyjaśniono to już wyżej, zawiera oświadczenie projektanta o sporządzeniu go zgodnie z obowiązującymi przepisami i wymogami wiedzy technicznej.

Odnosząc się do poszczególnych zarzutów stawianych w treści skargi, wykraczających poza samo kontestowanie prawidłowości zatwierdzonego projektu budowlanego, należy wyjaśnić, iż organ administracji nie jest związany wnioskiem strony o powołanie biegłego dla ustalenia okoliczności, która w sposób niebudzący wątpliwości może być ustalona przez ten organ. Dowód z opinii biegłego powinien być dopuszczony wówczas, gdy po przeprowadzeniu postępowania dowodowego co do okoliczności faktycznych okaże się, że pełna ocena jego wyników wymaga bliższego poznania reguł istniejących w danej dziedzinie. Ponadto zgodnie z regulacją art. 84 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, gdy w sprawie wymagane są wiadomości specjalne, organ może zwrócić się do biegłego o wydanie opinii. Skarżący zarzucili organowi, iż nie powołał w trakcie postępowania biegłych z zakresu: architektury, urbanistyki i zagospodarowania przestrzennego, budownictwa oraz dendrologii, ze względu na okoliczności wskazane w piśmie z dnia 7 stycznia 2013r. W ocenie sądu organ słusznie uznał, że argumenty strony skarżącej odnoszące się do utrudnień w zakresie zarządzania ich nieruchomością, czy powstałymi pęknięciami ścian ich budynku w ostatnich czterech latach (czyli poprzedzającym realizację przedmiotowej inwestycji) nie dają podstaw do powoływania biegłego w tym zakresie, bowiem wskazywane we wniosku okoliczności wykraczają poza stan faktyczny rozpatrywanej sprawy. Sąd nie dopatrzył się również podstaw do powołanie biegłego w zakresie dendrologii ze względu na ochronę drzewostanu sosny Banksa, czy też drzewostanu sosny czarnej, skoro nie stanowią one prawnie ustanowionej formy ochrony przyrody, ani nie znajdują się na terenie inwestycji, tym samym nie podlegają ochronie z uwagi na przepisy ustawy o ochronie przyrody, ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, czy też ustawy o lasach, niezależnie od subiektywnego przekonania strony o cennych walorach tychże drzewostanów. Nie zmienia również tego faktu podjęcie aktualnie przez uczestnika postępowania Wspólnotę Mieszkaniową B 20 formalnych starań o objęcie wymienionych drzewostanów ochroną prawną, na co wskazywała strona w toku postępowania sądowego, jako że sąd bada stan prawny na dzień wydania decyzji, a kwestia ta nie uległa zmianie nawet do dnia wyrokowania. Organ w uzasadnieniu kwestionowanego rozstrzygnięcia słusznie podkreślił również, że inwestor, z uwagi na rozmiar i charakter planowanej inwestycji nie miał obowiązku dołączenia do wniosku o pozwolenie na budowę, decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji inwestycji w myśl ustawy z dnia 3 października 2008r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie oraz ocenach oddziaływania na środowisko. Kwestia ta była również szczegółowo wyjaśniona przez organ I instancji.

Poza tym należy wskazać, iż status prawny wspólnoty mieszkaniowej uregulowany został w ustawie z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali (Dz. U. z 2000r., nr 80, poz. 903 ze zm.). Zgodnie z art. 6 tej ustawy wspólnotę mieszkaniową stanowi ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości. Jak wynika z orzecznictwa sądów administracyjnych i Sądu Najwyższego wspólnota mieszkaniowa jest jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, ale posiadającą zdolność prawną, tak więc może nabywać prawa, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana (por. wyrok NSA z dnia 26 czerwca 2007r., w sprawie o sygn. akt II OSK 627/06 LEX nr 344935, uchwała SN z dnia 24 listopada 2006r., w sprawie o sygn. akt III CZP 97/06 LEX nr 198919). Zgodnie z art. 21 tej ustawy sprawami wspólnoty kieruje zarząd i reprezentuje ją na zewnątrz. Tak więc należy uznać, że wspólnota, a więc także poszczególni jej członkowie, jest reprezentowana przez zarząd. Ponadto kwestia nie uznania poszczególnych właścicieli lokali we wspólnocie mieszkaniowej była przedmiotem decyzji Wojewody [...] z dnia [...] nr [...], którą umorzono postępowanie odwoławcze, w stosunku do W. T., B. i A., małżonków O., G. R. oraz Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej A 14/16/18 w Ł.. W konsekwencji także zarzut skargi odnoszący się do nie zajęcia stanowiska przez organ w przedmiocie uznania w/w podmiotów za strony, a pośrednio pozostałych członków wspólnoty jest bezzasadny.

Dodać w tym miejscu należy, iż sąd administracyjny, rozpoznając skargę wniesioną przez podmiot, który brał udział w postępowaniu administracyjnym, nie może uwzględnić skargi wyłącznie wskutek niezapewnienia udziału w sprawie innemu niż skarżący podmiotowi. Mieć bowiem należy na względzie, iż przesłanka wznowieniowa polegająca na niezapewnieniu stronie udziału w postępowaniu administracyjnym bez jej winy (art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a.) ściśle wiąże się z art. 147 k.p.a., stosownie do którego wznowienie postępowania z tej przyczyny następuje tylko na żądanie strony. Takie rozwiązanie ustawowe powoduje, że tylko od woli strony, która została pominięta w postępowaniu zależy, czy skorzysta z prawa do żądania wznowienia, ewentualnie podniesienia zarzutu zaistnienia przesłanki wznowieniowej w skardze wniesionej do sądu administracyjnego. Inne podmioty nie mają prawa do zastępowania uprawnionej strony i korzystania z zarzutu wystąpienia podstaw do wznowienia, powołując się na to, że nie brały udziału w postępowaniu. Powyższe stanowisko prezentowane było już w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjne (zob. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego wyroki: z dnia 5 czerwca 2006r., w sprawie o sygn. I OSK 911/05; z dnia 17 czerwca 2008r., w sprawie o sygn. II OSK 665/07; z dnia 22 grudnia 2008r., w sprawie o sygn. akt II OSK 1109/07; z dnia 26 stycznia 2009r., w sprawie o sygn. II OSK 51/08; z dnia 26 maja 2009r., w sprawie o sygn. akt II OSK 832/08; z dnia 26 stycznia 2009r. w sprawie o sygn. akt II OSK 51/08; z dnia 18 maja 2010r., w sprawie o sygn. akt II OSK 796/09; z dnia 9 czerwca 2011r., w sprawie o sygn. akt II OSK 990/10), a skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni je podziela. Tym samym za niezasadny uznać należy zarzut pominięcia i nie zbadania interesu innych niż uczestnik stron.

Odnosząc się do kwestii nasłonecznienia pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, wskazać należy, iż z załączonej dokumentacji projektowej wynika, że w toku postępowania została sporządzona opinia techniczna zawierająca analizę z której wynika, iż zatwierdzony projekt spełnia wymagania wynikające z § 13, § 57 i § 60 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 75, poz. 690 ze zm.). Problem prawidłowego doświetlenia pomieszczeń, stosownie do wymogów przewidzianych w przywołanych przepisach był przedmiotem szczegółowych ustaleń organu I instancji, w ramach których wyjaśnienia w tym zakresie składali zarówno sporządzający opinię dotyczącą nasłonecznienia jak i projektant. Organ, odwołując się do przedstawionych w opinii rysunków i danych liczbowych, prawidłowo uznał, że projekt odpowiada wymogom zawartym w cytowanych przepisach. Tym samym zarzuty strony skarżącej w tym zakresie, w tym również w szczególności koncentrujące się na nieprawidłowym doświetleniu pomieszczeń w budynku planowanym należy uznać za nieuzasadnione.

Odnosząc się do kwestii nie wykazania w projekcie zagospodarowania terenu przyłączy kanalizacyjnych, deszczowych, ciepłowniczych obsługujących nieruchomość B 20, wyjaśnić należy, iż jak wynika z akt sprawy, w tym z wyjaśnień projektanta, owe przyłącza zostały uwidocznione na mapie do celów projektowych i opisane następująco : koM.150 - kanalizacja sanitarna, koM.200 - kanalizacja deszczowa, en2x89.160 - przewody ciepłownicze. Ponadto zgodzić się należy z poglądem organu odwoławczego, iż przyłącza te nie powodują żadnej kolizji z realizowaną inwestycją, w tym z urządzeniem naziemnych miejsc postojowych. Inwestor, jak wyjaśnił to organ, legitymuje się również stosownymi zapewnieniami gestorów sieci o możliwości podłączenia inwestycji do sieci energetycznej, ciepłowniczej i kanalizacyjnej.

Podobnie chybiony jest zarzut, iż projekt zagospodarowania terenu nie pokazuje istniejącego zbiornika na nieczystości stałe (śmietnika ), bowiem jak wynika z wyjaśnień inwestora obiekt ten usytuowany jest poza terenem planowanej inwestycji.

Nietrafny jest także zarzut, że nie zapewniono odpowiedniej ilości miejsc postojowych dla użytkowników przebywających okresowo na terenie inwestycji, czym naruszono art. 35 ustawy Prawo budowlane. Przede wszystkim przypomnieć należy, że organ architektoniczny związany jest ustaleniami pozostającej w obrocie prawnym decyzji o warunkach zabudowy, co wynika wprost z art. 55 w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012r., poz. 647 ze zm.). Ostateczna decyzja o warunkach zabudowy dla przedmiotowej inwestycji przewiduje zapewnienie 1 miejsca postojowego na jedno mieszkanie, lecz nie mniej niż 1 miejsce postojowe na 60,0 m2 powierzchni mieszkań. W tej sytuacji za obowiązujące dla danej inwestycji należy traktować ustalenia zawarte w warunkach zabudowy, co w niniejszej sprawie uczyniono. W projekcie budowlanym zatwierdzonym skarżoną decyzją przewidziano 23 miejsca postojowe, w tym miejsce postojowe dla samochodów z których korzystają osoby niepełnosprawne. Miejsca te mają być usytuowane na terenie inwestycji: 19 miejsc postojowych urządzonych w garażu podziemnym oraz 4 miejsca postojowe naziemne. Tym samym warunek wynikający z ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu został spełniony.

Reasumując powyższe, należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa a przytoczona w niej argumentacja organu zasługuje na uwzględnienie. Sąd podzielił stanowisko organu, iż w niniejszej sprawie brak było podstaw do odmowy udzielenia pozwolenia na budowę dla przedmiotowej inwestycji, uznając tym samym za niezasadne zarzuty i argumenty skargi. Sąd nie stwierdził również z urzędu uchybień, które kwalifikowałyby do uchylenia kwestionowane rozstrzygniecie w myśl art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.. W niniejszej sprawie nie zachodzą również przesłanki do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w myśl art. 145 § 1 pkt 2 powołanej ustawy.

Wobec powyższego sąd, na podstawie art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę.

a.tp.