Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Wieczorek Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka (spr.) Protokolant Monika Staniszewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 maja 2008 r. sprawy ze skargi R. K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] kwietnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę

W dniu [...] sierpnia 2006 r. o godzinie [...] w S. zatrzymano do kontroli drogowej pojazd marki [...] o nr rej. [...] kierowany przez R. K. (skarżącego). Opisywanym pojazdem wykonywany był zarobkowy przewóz drogowy osób i w ramach przewozu okazjonalnego przewożone były 3 osoby z J. do S. Podczas kontroli kierowca okazał zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej oświadczając, iż żadnej licencji na wykonywanie zarobkowego przewozu drogowego osób nie posiada.

W wyniku wszczętego postępowania w dniu [...] września 2006 r. w siedzibie Oddziału Terenowego WITD w J. stawił się pełnomocnik strony, który zapoznał się w pełnym zakresie z aktami sprawy, nie odniósł się on do stwierdzonych podczas kontroli drogowej z dnia [...] sierpnia 2006 r. naruszeń.

Decyzją z dnia [...] listopada 2006 r. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego we W. nałożył na skarżącego karę pieniężną w wysokości 13.000 zł, działając na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 204, poz. 2088, ze zm.; dalej jako: u.t.d.) oraz zgodnie z ustaleniami protokołu kontroli z dnia [...] sierpnia 2006 r.

W uzasadnieniu organ podał, że skarżący wykonywał transport drogowy bez wymaganej licencji, z wyłączeniem taksówek, za które to naruszenie nałożono karę pieniężną w wysokości 8.000 zł na podstawie art. 92 ust. 1 i ust. 4 u.t.d. i lp. 1.1. załącznika do tej ustawy. Zdaniem organu bezspornym jest, że

kierujący będąc jednocześnie właścicielem firmy w momencie kontroli

wykonywał zarobkowy transport drogowy osób bez posiadania wymaganej

licencji, co stanowi naruszenie przepisu: art. 5 ust. 1 u.t.d. oraz art. 3 Rozporządzenia Rady (EWG) NR 881/92 i art. 1 pkt 3 Rozporządzenia Rady (EWG) NR 11/98.

Organ wskazał również, że skarżący wykonywał przewozy okazjonalne w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą z naruszeniem zakazu umieszczania lub używania w pojeździe taksometru, za które to naruszenie nałożono karę pieniężną w wysokości 5.000 zł na podstawie art. 92 ust. 1 i ust. 4 u.t.d. i lp. 2.9. lit. l załącznika do tej ustawy. Organ wskazał, iż podczas oględzin pojazdu stwierdzono, że w pojeździe jest zainstalowany taksometr. Według organu na podstawie art. 18 ust. 5 "a" u.t.d. przy wykonywaniu przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nic więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą zabrania się umieszczania i używania w pojeździe taksometru. Ponadto organ administracyjny uznał, iż w dniu kontroli wykonywany był okazjonalny przewóz osób pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób.

Organ wskazał, iż brak było podstaw do zmiany kwalifikacji naruszenia lub umorzenia postępowania, gdyż na podstawie art. 5 ust. 1 u.t.d. podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji na wykonywanie transportu drogowego.

W dniu [...] listopada 2006 r. wpłynęło odwołanie skarżącego, w którym wniósł on o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania, ewentualnie uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia, zarzucając naruszenie: art. 92 ust.1 i 4 u.t.d. oraz l.p I pkt I 1.1 i l.p I pkt 1.1 załącznika do tej ustawy przez pominięcie, że skarżący działał na podstawie i w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej; naruszenie art. 92 ust.1 i ust. 4 u.t.d. oraz l.p. 2.9 lit.1 załącznika do tej ustawy przez przyjęcie, że doszło do przewozu tzw. okazjonalnego z umieszczonym i użytym taksometrem, podczas gdy w rzeczywistości brak było podstaw do takich ustaleń; naruszenie art. 79 k.p.a. przez pozbawienie strony prawa

uczestniczenia w przesłuchaniu świadków (zadawania pytań).

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2007 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję pierwszej instancji, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa, art. 5, art. 18 ust. 5, art. 92 ust. 1 u.t.d. oraz lp. 1.1. i lp. 2.9. ust. 1 załącznika do ustawy. W uzasadnieniu organ podał, że w przedmiotowym stanie faktycznym zachodzą przesłanki do uznania, iż w chwili kontroli doszło do naruszenia przepisów prawa w zakresie obowiązku posiadania licencji na wykonywanie usług transportowych, a także w zakresie instalowania taksometru w pojeździe. W ocenie Głównego Inspektora działanie organu I instancji było prawidłowe i zgodne z prawem. Według organu bezsprzecznym jest fakt, że w dniu kontroli wykonywany był okazjonalny transport drogowy osób pojazdem wyposażonym w taksometr, co potwierdza: protokół z kontroli drogowej z dnia [...] sierpnia 2006 r., protokoły przesłuchania świadków oraz materiał dowodowy zgromadzony w toku postępowania. Zdaniem organu bezspornym jest, że skarżący wykonywał przewóz osób zarobkowo, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, co potwierdza sam kontrolowany oraz treść zeznań złożonych przez pasażera pojazdu zatrzymanego do kontroli, a także włączony do akt sprawy paragon za usługę przewozu na trasie J.-S. Organ uznał, że skarżący wykonuje przewozy drogowe osób o charakterze okazjonalnym, więc zgodnie z definicją tego rodzaju przewozu wynikającą z art. 4 pkt 11 u.t.d., powinien on mieć licencję uprawniającą go do wykonywanie transportu drogowego osób. Obowiązek ten wynika z art. 5 tej ustawy. W ocenie organu nie jest wystarczającym do świadczenia usług transportowych wpis do ewidencji działalności gospodarczej. Jednocześnie organ wskazał, że z dowodu rejestracyjnego, seria i nr [...], kontrolowanego pojazdu wynika, że pojazd przeznaczony jest dla 9 osób.

Ponadto organ uznał, że bezspornie w kontrolowanym pojeździe został zainstalowany taksometr, co jest niezgodne z art. 18 ust. 5 pkt 1 u.t.d. Przepis ten nie tylko zabrania używania taksometru przy wykonywaniu przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, ale także umieszczania przedmiotowego urządzenia w takim pojeździe.

Organ wskazał także, że skarżący był przez organ I instancji powiadomiony o przysługującym mu prawie do przeglądania akt, sporządzania z nich notatek i odpisów, lecz wbrew twierdzeniom zawartym w odwołaniu nie skorzystał z tego uprawnienia.

W dniu [...] maja 2007 r. skarżący złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powyższą decyzję, w której wniósł o jej uchylenie, zarzucając: zupełne pominięcie i nieustosunkowanie się organu II instancji do podstawowego zarzutu odwołania, tj. naruszenia art. 79 k.p.a. poprzez pozbawienie strony prawa uczestniczenia w czynności przesłuchania świadków, zadawania świadkom pytań, ustosunkowania się w czasie przesłuchania do zeznań, które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na treść zaskarżonej decyzji; a także przyjęcie przez organ II instancji za prawidłowe przesłuchanie skarżącego w charakterze świadka, a nie strony.

W odpowiedzi na skargę, organ wniósł o jej oddalenie i przytoczył argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonych decyzji, a odnosząc się do zarzutów sformułowanych w skardze uznał je za nieuzasadnione.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Sądy administracyjne sprawują więc kontrolę aktów i czynności z zakresu administracji publicznej pod względem ich zgodności z prawem materialnym i procesowym.

Ponadto, zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.; dalej jako: p.p.s.a.), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi i powołaną podstawą prawną.

Badając zaskarżoną decyzję według wskazanych wyżej kryteriów, Sąd uznał, że skarga nie jest zasadna.

Stosownie do art. 92 ust. 1 u.t.d., kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub przepisów wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych lub przepisów wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15.000 złotych. Konsekwencją tego rozwiązania jest treść lp. 1.1. załącznika do w/w ustawy, która karą w wysokości 8.000 złotych sankcjonuje wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji, z wyłączeniem taksówek. Zgodnie natomiast z art. 5 u.t.d. podjęcie i zarobkowe wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji na wykonywanie transportu drogowego; licencji udziela się na czas oznaczony, nie krótszy niż 2 lata i nie dłuższy niż 50 lat, uwzględniając wniosek przedsiębiorcy. W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że skarżący nie posiadał stosownej licencji na wykonywanie transportu drogowego, co wynika również wprost z jego oświadczenia, złożonego w toku kontroli drogowej.

Zgodnie natomiast z treścią lp. 2.9. ust. 1 załącznika do u.t.d., karą w wysokości 5.000 złotych sankcjonuje się wykonywanie przewozów regionalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowca z naruszeniem zakazu umieszczania lub używania w pojeździe taksometru. Stosownie z kolei do art. 18 ust. 5 u.t.d. przy wykonywaniu przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą zabrania się: a) umieszczania i używania w pojeździe taksometru. Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie w toku kontroli drogowej, w pojeździe skarżącego umieszczony został taksometr. Fakt ten został bezspornie dowiedziony w toku kontroli i wykazany dowodami w postaci dokumentacji fotograficznej, stanowiącej załącznik do protokołu kontroli z dnia [...] sierpnia 2006 r.

W ocenie Sądu zarzuty powołane w skardze nie zasługują na uznanie. Mianowicie, zarzut przesłuchania skarżącego w charakterze świadka, a nie strony jest całkowicie bezzasadny w świetle treści protokołu przesłuchania skarżącego z dnia [...] sierpnia 2008 r., w którym wprost wskazano, że R. K. został przesłuchany w charakterze strony.

Również zarzut, dotyczący naruszenia art. 79 k.p.a. nie jest trafny, gdyż przepis ten stanowi, że strona powinna być zawiadomiona o miejscu i terminie przeprowadzenia dowodu ze świadków, biegłych lub oględzin przynajmniej na siedem dni przed terminem. W niniejszej zaś sprawie przesłuchanie świadka W. K. (korzystał on z przewozu świadczonego przez skarżącego) odbyło się ad hoc, tuż po kontroli drogowej. Jak wynika z protokołu kontroli odbyła się ona o godz. 11:20, skarżący został przesłuchany o godz. 11:35, zaś świadek o godz. 11:50 – wszystkie te czynności miały miejsce tego samego dnia ([...] sierpnia 2006 r.). Nie można więc zdaniem Sądu wymagać od organu, aby zawiadomił on skarżącego o terminie przesłuchania świadka, które odbyło się w ramach czynności inspektorów w dniu kontroli.

Nie jest również uzasadniony zarzut braku odebrania od strony wyjaśnień, bowiem – jak wskazano wyżej – skarżący został przesłuchany, mógł więc skorzystać z przysługującego mu prawa wypowiedzi. Należy również podkreślić, pełnomocnik skarżącego, co wynika z protokołu z dnia [...] września 2006 r., w tymże dniu zapoznał się z aktami sprawy. Ponadto, skarżący pismem z dnia [...] września 2006 r. został zawiadomiony o możliwości zapoznania się z aktami sprawy oraz pouczony o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych w toku postępowania dowodów i materiałów.

Sąd podziela pogląd organu, iż przedsiębiorca jest profesjonalistą, od którego można wymagać należytej staranności przy wykonywaniu przez niego działalności gospodarczej, w tym także znajomości podstawowych przepisów dotyczących jego działalności w zakresie transportu, skoro go wykonuje. Skarżący zaś powinien tak prowadzić działalność gospodarczą, aby przestrzegać obowiązujących przepisów.

Jednocześnie – zdaniem Sądu – podkreślić należy, iż wydając obie zaskarżone decyzje administracyjne w sprawie nałożenia kary pieniężnej organy co do zasady uwzględniły wszelkie rygory procedury administracyjnej, określające ich obowiązki w zakresie sposobu przeprowadzenia postępowania, a następnie końcowego rozstrzygnięcia sprawy. Z tej przyczyny należy stwierdzić, iż w obu zaskarżonych decyzjach brak jest jakichkolwiek istotnych uchybień formalnych, które uniemożliwiłyby Sądowi dokonanie prawidłowej oceny zarzutów skargi i wypowiedzenie się co do zasadności podjętego rozstrzygnięcia pod względem materialnym.

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności Wojewódzki Sąd Administracyjny, nie znajdując uzasadnionych podstaw faktycznych i prawnych do uwzględnienia skargi, w oparciu o art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.