Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Skoczylas Sędzia NSA Zbigniew Czarnik Sędzia del. WSA Stefan Kowalczyk (spr.) Protokolant Monika Majak po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2020 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Spółki A od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 czerwca 2017 r. sygn. akt VI SA/Wa 2710/16 w sprawie ze skargi Spółki A na decyzję Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia [...] października 2016 r. nr [...] w przedmiocie nakazu zaprzestania prowadzenia niezgodnej z przepisami reklamy apteki i nałożenia kary pieniężnej 1. uchyla zaskarżony wyrok; 2. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego z [...] maja 2016 r., nr [...]; 3. umarza postępowanie administracyjne; 4. zasądza od Głównego Inspektora Farmaceutycznego na rzecz Spółki A kwotę 1.875 (jeden tysiąc osiemset siedemdziesiąt pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wyrokiem z dnia 13 czerwca 2017 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: Sąd I instancji), oddalił skargę Spółki A (dalej: Skarżąca), na decyzję Głownego Inspektora Farmaceutycznego (dalej: GIF), z dnia [...] października 2016r., wydanej w przedmiocie kary pieniężnej.

Ze stanu sprawy przyjętej przez Sąd I instancji wynikało, że:

W dniu 8 stycznia 2016 r. do Wielkopolski Inspektor Farmaceutyczny (dalej:WIF) otrzymał pismo informujące o naruszeniu przez Skarżącą przepisu art. 94 ustawy z dnia 6 września 2001r. Prawo farmaceutyczne ( Dz.U. 2008 nr 45 poz. 271 ze zm., dalej: p.f.), poprzez kolportowanie materiałów reklamowych, w postaci kalendarzyków oraz umieszczenie na przyczepie samochodu osobowego tablicy reklamowej, do którego dołączono zdjęcia tablicy reklamowej.

WIF pismem z 19 lutego 2016 r. zawiadomił Skarżącą o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie naruszenia przepisu art. 94a ust. 1 p.f.

W odpowiedzi na powyższe, pismem z 24 lutego 2016 r., Skarżąca wskazała, że w związku z uruchomieniem apteki ogólnodostępnej, pod nazwą "Apteka X", położonej w [...], informowała o godzinach otwarcia oraz adresie apteki, poprzez banery oraz wizytówki, na których z jednej strony znajdowały się informacje dotyczące apteki (nazwa, godziny otwarcia, a także jej lokalizacja), natomiast z drugiej strony wizytówki wydrukowano kalendarz na rok 2016. Treść banneru była natomiast powtórzeniem informacji zawartych na wizytówce. Wskazała także, że dane podane na wizytówce oraz banerze zawierały dane dopuszczalne przez prawo farmaceutyczne i nie zawierały żadnej treści o charakterze reklamy. Wizytówki zostały wydrukowane na zlecenie Skarżącej i przekazane osobom fizycznym w dniach od 21 do 31 grudnia 2015 r. i od 20 do 29 stycznia 2016 r. w ilości około 200 sztuk.

Decyzją z [...] maja 2016 r. WIF orzekł o umorzeniu postępowania administracyjnego, w części dotyczącej nakazu zaprzestania prowadzenia reklamy apteki, wobec jej zaniechania oraz nałożył na Skarżącą karę pieniężną w wysokości 2 000 złotych.

Po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z [...] października 2016 r. GIF, działając na podstawie art. 112 ust. 1 i ust. 3, art. 115 pkt 4 w związku z art. 94a ust. 1 oraz art. 129b ust. 1 i 2 p.f. oraz art. 104 i art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 267, dalej: k.p.a.), utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu podzielił stanowisko WIF, co do zakwalifikowania podjętych przez Skarżącą działań jako jednej z form reklam aptek i ich działalności zakazanej przez art. 94a ust. 1 p.f. Przywołując orzecznictwo sądów administracyjnych prezentujące sposób rozumowania pojęcia reklamy aptek i punktów aptecznych oraz ich działalności, uznał, iż o reklamowym charakterze działań, decydują faktyczne intencje podmiotu. Przedsiębiorca, który podejmuje decyzję o kolportowaniu wizytówek, czy wynajęciu mobilnego banera, czyni w tym celu określone nakłady finansowe (ponosi koszty druku, wynagrodzenia osób zajmujących się kolportażem, wynajęcia mobilnego banera) i zmierza w istocie do zareklamowania swojej działalności oraz świadczonych usług. Oczekuje bowiem, że poniesione koszty zwrócą się, w momencie, gdy z usług apteki zaczną korzystać klienci "zwabieni" reklamą.

Zdaniem GIF, przeciętny konsument, napotykając informację o lokalizacji i godzinach pracy apteki, nawet jeśli nie zawiera ona, elementów ocennych ani zachęty do zakupu, może odebrać ją jako zachętę do skorzystania z usług apteki. Prawne rozróżnienie działań o charakterze informacyjnym od działań o charakterze reklamowym nie wpływa bowiem na całościową ocenę ulotki przez przeciętnego odbiorcę.

Podkreślił przy tym, że fakt zaprzestania przez Skarżącą prowadzenia reklamy apteki nie zwalniał z obowiązku nałożenia kary, bowiem doszło do naruszenia przepisów dotyczących zakazu reklamy aptek. Okoliczność ta, może mieć wpływ na wymiar kary, jednak organ nie znalazł podstaw do uznania nałożonej kary pieniężnej za zbyt wysoką.

W ocenie GIF w sprawie nie doszło również do naruszenia przez WIF przepisów postępowania administracyjnego.

Sąd I instancji wyrokiem z dnia 13 czerwca 2017r. oddalił skargę złożoną przez Skarżącą. Uznał bowiem, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia. W działaniu organów rozstrzygających sprawę nie dopatrzył się nieprawidłowości, co do ustalenia stanu faktycznego sprawy, jak i co do zastosowania do jego oceny przepisów prawa.

Wskazał, że przepis art. 94a p.f. stanowiąc o zakazie reklamy aptek i punktów aptecznych oraz ich działalności, nie obejmuje jedynie informacji o lokalizacji i godzinach pracy apteki lub punktu aptecznego. Oznacza to, że zakaz dotyczy jakiejkolwiek reklamy aptek, punktów aptecznych oraz ich działalności.

Przepisy p.f. nie zawierają definicji reklamy apteki i jej działalności. Posiłkując się definicjami reklamy zawartymi w publikacjach słownikowych wskazał, że za reklamę uważa się każde działanie, mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług. Oznacza to, że reklamą apteki może być każde działanie skierowane do publicznej wiadomości, zmierzające do zwiększenia sprzedaży produktów leczniczych i wyrobów medycznych w niej oferowanych.

Objęcie zakazem każdego działania wyłącza z tej dyspozycji tylko jeden stan faktyczny, określony w zdaniu drugim, art. 94a ust. 1 p.f., to jest kierowanie do publicznej wiadomości informacji o lokalizacji i godzinach pracy apteki lub punktu aptecznego.

Wyjaśnił również, że reklama oznacza każde przedstawienie (wypowiedź) w jakiejkolwiek formie, w ramach działalności handlowej, gospodarczej, rzemieślniczej lub wykonywania wolnych zawodów, dokonane w celu wspierania zbytu towarów lub usług. Reklamą są wszelkie formy przekazu, w tym także takie, które nie zawierając w sobie elementów ocennych ani zachęcających do zakupu, mogą jednak zostać przyjęte przez ich odbiorców jako zachęta do kupna.

Przy rozróżnieniu informacji od reklamy należy, zdaniem Sądu I instancji, mieć na względzie, że podstawowym wyznacznikiem przekazu reklamowego, jest nie tylko mniej lub bardziej wyraźna zachęta do kupna towaru, ale i faktyczne intencje podmiotu dokonującego przekazu oraz odbiór przekazu przez podmioty, do których jest kierowany.

Wskazał, że z poczynionych ustaleń wynika, że celem Skarżącej było pozyskanie przyszłych klientów, a co za tym idzie zachęcenie potencjalnych odbiorców do skorzystania z usług konkretnej apteki, a opisane działania stanowią reklamę działalności apteki, o której mowa w art. 94a ust. 1 p.f.

Podkreślił, ze podstawowym elementem reklamy działalności apteki jest zamiar przyciągnięcia potencjalnych klientów, do dokonania zakupu produktu leczniczego lub wyrobu medycznego w konkretnej aptece, niezależnie od formy i metody jej przeprowadzenia oraz użytych do jej realizacji środków

Informacja o lokalizacji i godzinach pracy aptek wyłączona jest spod zakazu reklamy aptek. Nie dotyczy to jednak sytuacji, w których informacja o lokalizacji i godzinach pracy aptek jest elementem szerszego przekazu mogącego zachęcać do zakupu w konkretnej aptece. O reklamowym charakterze działań podejmowanych przez Skarżącą decydują bowiem faktyczne intencje podmiotu. Przedsiębiorca, który podejmuje decyzje o kolportażu kalendarzyków z logo apteki oraz godzinami jej otwarcia, wynajmuje baner reklamowy, na którym umieszcza informacje z logo, lokalizacją oraz godzinami otwarcia apteki ogólnodostępnej, a co za tym idzie ponosi koszty tych działań, zmierza w istocie do zareklamowania swojej działalności i świadczonych usług oczekując, że poniesione koszty zwrócą się w momencie gdy z usług apteki skorzystają potencjalni odbiorcy reklamy. Kontakt bezpośredni z klientem apteki, polegający na wręczeniu kalendarzyka z logo apteki oraz wynajęcie mobilnego banneru z logo apteki, w świetle obecnie stosowanych form reklamy sprawiają, że potencjalny konsument, otrzymując tą przekazaną informację o lokalizacji i godzinach pracy apteki, nawet jeśli nie zawiera ona jak w przedmiotowej sprawie, elementów ocennych ani zachęty do zakupu, może odebrać ją jako sugestię do skorzystania z usług apteki. Prawne zróżnicowanie działań o charakterze informacyjnych, od tych o charakterze reklamowym nie wpływa bowiem na całościową ocenę ulotki przez przeciętnego odbiorcę.

Uznał, iż wbrew twierdzeniom Skarżącej, nad intencją wskazania lokalizacji i godzin otwarcia nowo uruchomionej apteki ogólnodostępnej, przeważa przekaz reklamowy zawierający zachętę do skorzystania z usług konkretnej apteki, co stanowi naruszenie normy wynikającej z art. 94a ust. 1 p.f.

Sąd I instancji odmówił przyznania racji argumentom Skarżącej, iż w każdym przypadku rozpowszechnianie informacji o lokalizacji i godzinach pracy apteki może nieść za sobą intencje podmiotu dokonującego przekazu i odbiór przekazu przez jego adresatów jako taki, który nosi cechy zachęty do skorzystania z oferty apteki. Jako przykład podania do publicznej wiadomości informacji o lokalizacji i czasie pracy apteki, nienaruszającym zakazu reklamy apteki, przytoczył publikowany na stronach internetowych organów jednostek samorządu terytorialnego wykaz pracy aptek ogólnodostępnych pracujących codziennie całodobowo lub w wydłużonym czasie, będący pośrednio realizacją obowiązku wynikającego z treści art. 94 p.f.., dotyczącego określenia przez radę powiatu rozkładu godzin pracy aptek ogólnodostępnych w celu zapewnia dostępności świadczeń również w porze nocnej, w niedzielę, święta i inne dni wolne od pracy. Takie działanie służy bowiem realizacji zadań związanych z ochroną zdrowia publicznego i wpisuje się w przewidziany w treści art. 94a ust. 1 zdanie 2 wyjątek ustawowy od zakazu reklamy.

Sąd I instancji nie dopatrzył się, mającego wpływ na wynik sprawy naruszenia norm prawa materialnego, a więc art. 94a ust. 1, art. 129b ust. 1 i ust. 2 p.f., nie doszło również do naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, to jest art. 80 oraz art. 107 § 3 i art. 11 k.p.a.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wywiodła Skarżąca, zaskarżąjąc wyrok w całosci i zarzucając zaskarżonemu wyrokowi:

1. naruszenie prawa materialnego, poprzez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie (art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz.U. 2016 poz 718 ze zm., dalej: p.p.s.a.), poprzez :

A. art. 94a ust. 1 p.f., poprzez błędną jego wykładnię, polegającą na przyjęciu, iż może dojść do naruszenia zakazu reklamy apteki i jej działalności, o którym mowa w art. 94a ust. 1 zd. 1 p.f., poprzez kolportowanie kalendarzy oraz umieszczenie tablicy na przyczepie samochodu osobowego w sytuacji, gdy informacje zawarte na w/w nośnikach zawierały jedynie informacje o lokalizacji i godzinach pracy apteki, co mieściło się w dyspozycji art. 94a ust. 1 zd. 2 p.f.

B. art. 129b ust. 1 i 2 w zw. art. 94a ust, 1 p.f., poprzez niewłaściwe zastosowanie tych regulacji polegające na zastosowaniu tego przepisu w sytuacji, gdy nie doszło do naruszenia art. 94a ust. 1 p.f.,

2. naruszenia przepisów postępowania, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy (art, 174 pkt. 2 p.p.s.a.), poprzez naruszenie:

A. art. 151 p.p.s.a., poprzez jego zastosowanie oraz art. 145 § 1 pkt 1) lit. c) p.p.s.a., poprzez jego niezastosowanie i oddalenie skargi, pomimo występowania podstaw do jej uwzględnienia i uchylenia zaskarżonej decyzji i decyzji jej poprzedzającej w sytuacji, gdy zaskarżona decyzja i decyzja ją poprzedzająca wydane zostały z naruszeniem przepisów postępowania, tj. art. 7 Konstytucji, art. 6 k.p.a., art. 80 k.p.a. i art, 11 k.p.a. i 107 § 3 k.p.a., poprzez naruszenie zasady praworządności, przekroczenie swobodnej oceny dowodów i niewyjaśnienie dlaczego uznano, iż doszło do naruszenia art. 94a ust. 1 p.f. w sytuacji, gdy przekaz zawierał dopuszczalne informacje niestanowiące reklamy apteki,

B. art. 141 § 4 p.p.s.a., poprzez niewyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia w zakresie przesłanki intencji, jakimi kieruje się nadawca przekazu, rozpowszechniając dopuszczalne Prawem farmaceutycznym informacje o lokalizacji i godzinach pracy apteki.

W związku z powyższym zarzutami wnoosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie i zasądzenie na rzecz Skarżącej kosztów postępowania wg norm przepisanych za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości, rozpoznanie skargi oraz orzeczenie reformatoryjne w trybie art. 188 p.p.s.a. i uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji WIF z dnia [...] maja 2016r. oraz umorzenie postępowania administracyjnego w całości i rozpoznanie sprawy na rozprawie oraz zasądzenie na rzecz Skarżącej kosztów postępowania wg norm przepisanych za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

GIF na rozprawie wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej, oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania kasacyjnego.

Uczestnik postępowania na rozprawie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do brzmienia art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając sprawę na skutek wniesienia skargi kasacyjnej związany jest granicami tej skargi, a z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania, która zachodzi w wypadkach określonych w § 2 tego przepisu. Podstaw do stwierdzenia nieważności w niniejszej sprawie Sąd nie stwierdził.

Podstawy, na których można oprzeć skargę kasacyjną, zostały określone w art. 174 p.p.s.a. Przepis art. 174 pkt 1 p.p.s.a. przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Błędna wykładnia oznacza nieprawidłowe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, czyli mylne rozumienie określonej normy prawnej, natomiast niewłaściwe zastosowanie to dokonanie wadliwej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego, czyli niezasadne uznanie, że stan faktyczny sprawy odpowiada hipotezie określonej normy prawnej. Również druga podstawa kasacyjna wymieniona w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. - naruszenie przepisów postępowania - może przejawiać się w tych samych postaciach, co naruszenie prawa materialnego, przy czym w tym wypadku ustawa wymaga, aby skarżący nadto wykazał istotny wpływ wytkniętego uchybienia na wynik sprawy.

Oceniając skargę kasacyjną przy zastosowaniu powyższych kryteriów oceny, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga kasacyjna okazała się uzasadniona, choć nie wszytkie jej zarzuty okazały się zasadne.

Skarżąca oparła skargę kasacyjną na obydwu podstawach kasacyjnych wymienionych w art. 174 p.p.s.a., zarzucając Sądowi I instancji naruszenie prawa materialnego, przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Zasadniczo w sytuacji, gdy skarga kasacyjna zawiera zarzuty dotyczące naruszenia zarówno prawa materialnego, jak i naruszenie przepisów postępowania, w pierwszej kolejności należy ustosunkować się do zarzutów, które dotyczą naruszenia przez sąd przepisów postępowania

Jednakże, dla prawidłowej oceny zarzutów dotyczących naruszenia przepisów postępowania, istotne jest ustalenie prawidłowego rozumienia prawa materialnego, bowiem jego rozumienie determinuje ocenę przyjętego stanu faktycznego sprawy. Z tego też względu w pierwszej kolejności należy dokonać oceny zarzutu określonego w punkcie I.A, a więc błędnej wykładni art. 94a ust. 1 p.f.

Zgodnie z art. 94a.1 p.f. zabroniona jest reklama aptek i punktów aptecznych oraz ich działalności. Nie stanowi reklamy informacja o lokalizacji i godzinach pracy apteki lub punktu aptecznego.

W przepisach prawa farmaceutycznego nie zawarto legalnej definicji, "reklamy aptek i punktów aptecznych oraz ich działalności". Odwołując się jednakże do brzmienia art. 52 ust. 1 p.f., wskazać należy, iż zawera on definicję reklamy produktu leczniczego wskazując, że reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mająca na celu zwiększenie: liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych.

Posiłkując się zasadą racjonalnie działającego prawodawcy przyjąć należy, że w danym akcie prawnym ustawodawca posługuje się tymi samymi terminami w jednakowym znaczeniu, chyba że wskazuje inaczej. (Zasady techniki prawodawczej § 147, załącznik do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. Nr 100, poz. 908). Przyjmując powyższe założenie, odwołując się do art. 52 ust. 1 p.f., uznać należy, że reklamą jest działalność sprzedawcy polegająca na informowaniu lub zachęcaniu do określonego zachowania się nabywcy, mająca na celu zwiększenie jego obrotów. W przypadka reklamy apteki lub jej działalności, będzie to zachęcanie do korzystania z jej usług. Natomiast zwiększeniem obrotów sprzedającego, w przypadku reklamy apteki lub jej działalności, będzie zwiększenie liczby przeprowadzanych przez nią transakcji lub ich wartości. Tak więc, w przypadku reklamy apteki lub jej działalności, chodzi o zwiększanie przychodu względem przychodu prognozowanego, jaki byłby osiągnięty, gdyby nie podjęto działań reklamowych (wyrok NSA z dnia 11 października 2016 r., II GSK 1996/15).

Orzecznictwo sądowe wskazuje, że reklamą działalności apteki może być więc każde działanie zmierzające do zwiększenia sprzedaży. Reklama może przy tym przyjmować różne formy, w szczególności: haseł, sloganów, spotów TV, ulotek, billboardów, folderów, czy też gazetek (wyrok WSA w Warszawie z 1 lutego 2008 r., VII SA/Wa 1960/07). Stanowi reklamę apteki np.przedstawienie listy leków o obniżonej, promocyjnej cenie, wykazanej przez porównawcze zestawienie ceny niższej, stosowanej przez aptekę, obok ceny wyższej lub w inny sposób sugerujący, iż apteka okresowo sprzedaje lek po obniżonej, promocyjnej cenie (wyrok SN z 2 października 2007 r., sygn. akt II CSK 289/07).

W art. 94a ust. 1 p.f. ustawodawca wskazał natomiast, iż zabroniona jest reklama aptek i punktów aptecznych oraz ich działalności. Natomiast nie stanowi reklamy informacja o lokalizacji i godzinach pracy apteki lub punktu aptecznego.

Ustawodawca uznał więc, że w przypadku reklamy apteki lub punktu aptecznego, bądź ich działalności reklama jest zakazana, z jednym wyjątkiem, reklamy nie stanowi bowiem informacja o lokalizacji i godzinach pracy apteki lub punktu aptecznego. Jednakże przepis art. 94a ust. 1 p.f., poza stwierdzeniem, że nie stanowi reklamy informacja o lokalizacji i godzinach pracy apteki lub punktu aptecznego, nie zawiera uszczegółowienia zakresu tego pojęcia. Ustawodawca nie określił bowiem formy dopuszczalnej informacji, miejsca i czasu jej rozpowszechaniania. Nie określił także, że ze względu na zawarte w intencje, już tylko sama informacja o godzinach pracy apteki, czy jej lokalizacji może stanowić zakazaną reklamę

Nie oznacza to jednak, że reklamą apteki może być działanie Skarżącej, polegające na skierowanu do publicznej wiadomości informacji, o jej nazwie i lokalizacji oraz godzinach pracy mimo, iż może spowodować zwiększenie sprzedaży produktów leczniczych i wyrobów medycznych w niej oferowanych. Niewątpliwie bowiem informacja o nazwie i lokalizacji oraz godzinach pracy apteki zawiera się w katalogu działań reklamowych, jednakże z mocy art. 94a ust.1 zda. 2 p.f.. informacja ta wyłączona jest z zakazu reklamy apteki, przy czym wyłączenie to dotyczy sciśle treści dotyczącej informacji o nazwie i lokalizacji oraz godzinach pracy apteki

Podkreślić należy, że informacja o nazwie i lokalizacji oraz godzinach pracy apteki a tym bardziej nowo otwartej, jak w niniejszym przypadku, może budzić w nabywcy, chęć nabycia towaru i zachęcać do skorzystania z jej usług. Stanowi więc reklamę apteki, która jednakże z mocy art. 94a ust. 1 zd. 2 p.f. została wyłączona z zakazu reklamy.

Odnosząc się natomiast do zarzutów naruszenia prawa procesowego, określonych w punkcie II.A. należy podkreślić, iż Sąd I instancji wskazując, iż w/w

informacja stanowi przekaz reklamowy zawierający zachętę do skorzystania z usług apteki, przeważający nad intencją wskazania nazwy i lokalizacji oraz godzin otwarcia apteki nie wskazał na takie elementy które by stanowiłyby o innym zamiarze Skarżącej niż przekazanie informacji o otwarciu nowej apteki. Informacja ta nie zawiera bowiem elementów które wskazywałyby na to, że jest elementem szerszego przekazu reklamowego.

W ustalonym stanie faktycznym brak przesłanek do uznania, iż faktyczne intencje podmiotu dokonującego przekazu dotyczyły informacji która wykraczałaby poza podanie do publicznej wiadomości inofrmacji o nazwie i lokalizacji oraz godzinach pracy apteki.

Zwrócić bowiem należy uwagę na to, że była to apteka nowo otwarta, a więc konieczne było poinformowanie klientów o jej istnieniu. Zarówno na banerze jak i na wizytówkach brak było jakichkolwiek innych informacji poza określeniem nazwy i lokalizacji apteki oraz godzinach jej otwarcia. Liczba przekazanych wizytówek wyniosła 200 sztuk i to w wąskim zakresie czasowym. Tak więc ustalony stan faktyczny sprawy nie wskazywał na przypisywane jej intencje.

Analiza uzasadnienia zaskarżonej decyzji prowadzi natomiast do wniosku, że ustalenia faktyczne nie dają podstaw do oceny, iż wskazana informacja spełnia rolę zakazanego przekazu reklamowego, która wykraczałaby poza dozwoloną formę określoną w art. 94a ust. 1 p.f. Nie dają one podstaw do oceny, że w warstwie informacyjnej zawartej w banerze czy wizytówkach, przeważa zachęta do skorzystania z usług apteki oraz, że właśnie taki cel przyświecał Skarżącej. Tym samym zarzut w/w należało uznać za uzasadniony.

Wobec powyższego, za zasadne należało również uznać zarzuty określone w punkcie i.B. poprzez niewałaściwe zastosowanie art. 129b ust. 1 i 2 w zw. z art. 94a ust. 1 p.f. w sytuacji gdy nie doszło do naruszenia art. 94a ust. 1 p.f.

Wbrew stanowisku skargi kasacyjnej nie można wyrokowi Sądu I instancji zarzucić, że wydany został z naruszeniem art. 141 § 4 p.p.s.a.. Z treści art. 141 § 4 p.p.s.a. wynika, jakie obligatoryjne elementy ma zawierać uzasadnienie wyroku. Zgodnie z tym przepisem uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Zatem naruszenie tego przepisu może mieć miejsce wtedy, gdy uzasadnienie nie zawiera tych elementów. Nie może być ono łączone z ocenami i stanowiskiem, jakie prezentuje Sąd I instancji uzasadniając swoje rozstrzygnięcie, a do tego właśnie zmierza uzasadnienie omawianego zarzutu. Sąd I instancji wskazał i wyjaśnił natomiast podstawę prawną i faktyczną rozstrzygnięcia.

Natomiast brak uwzględnienia zarzutów zawartych w skardze nie może być utożsamiany z brakami określonymi w art. 141 § 4 p.p.s.a. Tak więc uzasadnienie wyroku poddanego niniejszej kontroli sądu kasacyjnego spełniało wymagania przepisu art. 141 § 4 p.p.s.a., a zarzut ten należało uznać za niezasadny.

Skoro jak wynika z powyższego, brak było dostatecznie przekonujących podstaw, aby Skarżącej spółce można było przypisać prowadzenie niedozwolonej reklamy apteki, to nie sposób tym samym twierdzić, że doszło do naruszenia przez nią zakazu, o którym mowa w art. 94a ust. 1 p.f..

W związku z powyższym, zaskarżony wyrok Sądu I instancji podlegał uchyleniu. Wobec tego również, że istotę rozpatrywanej sprawy uznać należało za dostatecznie wyjaśnioną, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 p.p.s.a. postanowił rozpoznać skargę spółki. W świetle wszystkich dotychczas przedstawionych argumentów skargę Skarżącej należało uznać za zasadną, a w konsekwencji zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Farmaceutycznego należało uchylić i umorzyć postępowanie administracyjne w sprawie.

W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c, art. 145 § 3 p.p.s.a. orzekł, jak w wyroku. O kosztach postępowania sądowego orzeczono na podstawie art. 200 i 203 pkt 1 p.p.s.a.