Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Zbigniew Łoboda (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Katarzyna Radom, sędzia WSA Maria Tkacz-Rutkowska, Protokolant specjalista Agnieszka Dąbrowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 19 maja 2017 r. sprawy ze skargi A z siedzibą we W. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w P. działającego w imieniu Ministra Finansów z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych I. uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną; II. zasądza od Szefa Krajowej Administracji Skarbowej na rzecz A z siedzibą we W. kwotę 457 (słownie: czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem skargi A S.A. z siedzibą we W. jest interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w P. (działającego z upoważnienia Ministra Finansów) z dnia [...].09.2016 r. (nr [...]) wydana w przedmiocie wykładni przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.; dalej w skrócie "u.p.d.o.f.") w zakresie obowiązków płatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że A S.A. jest agencją pracy tymczasowej, specjalizującą się m.in. w rekrutacjach oraz działalności związanej z udostępnianiem pracowników tymczasowych. Wnioskodawca należy do grupy spółek powiązanych kapitałowo, z którymi zawiera umowy o świadczenie usług z zakresu zatrudniania pracowników. Spółki z Grupy, które korzystają z usług wnioskodawcy, realizują dla swoich klientów projekty polegające na wykonywaniu konkretnych czynności w ramach umów o świadczenie usług. Projekty klienckie są realizowane na terenie całej Polski.

W celu realizacji wymienionych usług wnioskodawca zawiera z osobami fizycznymi będącymi cudzoziemcami umowy zlecenia do których znajdują zastosowanie przepisy ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (t.j. Dz. U. z 2016 r., Nr 260). Zgodnie z treścią tych umów, za ich realizację zleceniobiorcy otrzymują określone w umowie wynagrodzenie brutto.

Jak dalej wskazano we wniosku, w celu umożliwienia zleceniobiorcom wykonania obowiązków wynikających z zawieranych umów zlecenia, wnioskodawca zapewnia im zakwaterowanie poprzez zwarcie umów najmu, które przewidują możliwość oddania najmowanego lokalu do używania (w całości lub w części) osobom trzecim.

Jak podkreślono, najmowane lokale są udostępniane zleceniobiorcom nieodpłatnie i służą wyłącznie celom zbiorowego zakwaterowania (tj. nie zdarzają się sytuacje, w których dany lokal mieszkalny byłby udostępniany do korzystania na rzecz jednego tylko zleceniobiorcy).

Wskazano również, że alternatywą dla opisanego sposobu zapewnienia zleceniobiorcom zakwaterowania jest też udostępnianie im miejsc noclegowych w motelach, bursach, czy hotelach pracowniczych.

Z dalszej treści wniosku wynika, że wnioskodawca rozważa zapewnienie w przyszłości zakwaterowania, na opisanych wyżej zasadach, nie tylko cudzoziemcom, ale także obywatelom polskim. Nadto, rozważa również, w przypadkach uzasadnionych okolicznościami, zapewnienie tak obywatelom polskim, jak i cudzoziemcom, nieodpłatnego transportu zbiorowego pomiędzy ich miejscem zakwaterowania a miejscem wykonywania zadań z umów zlecenia.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego i opisu zdarzenia przyszłego występująca z wnioskiem spółka zadała następujące pytania:

1. czy w opisanym stanie faktycznym, wartość zapewnianych zleceniobiorcom nieodpłatnie noclegów stanowi ich przychód z umowy zlecenia o którym mowa w art. 13 pkt 8 u.p.d.o.f., a tym samym, czy w odniesieniu do wymienionych świadczeń wnioskodawca powinien wypełniać obowiązki płatnika w zakresie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z treścią art. 41 u.p.d.o.f.?;

2. czy w odniesieniu do opisanego zdarzenia przyszłego wartość zapewnianego tak obywatelom polskim, jak i cudzoziemcom nieodpłatnego zakwaterowania oraz transportu zbiorowego na trasie pomiędzy miejscem zakwaterowania a miejscem wykonywania powierzonych zadań będzie stanowić przychód z umowy zlecenia o którym mowa w art. 13 pkt 8 u.p.d.o.f., a tym samym, czy do wymienionych świadczeń wnioskodawca powinien wypełniać obowiązki płatnika w zakresie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z treścią art. 41 u.p.d.o.f.?

Zdaniem spółki, zarówno w odniesieniu do pytania dotyczącego stanu faktycznego, jak i opisu zdarzenia przyszłego nie wystąpi po stronie zleceniobiorców przychód na podstawie art. 11 ust. 1 w zw. z art. 13 pkt 8 u.p.d.of. , a zatem na wnioskodawca nie jest i nie będzie zobowiązany do realizacji obowiązków płatnika o jakich mowa w art. 41 u.p.d.o.f.

Uzasadniając wyrażony pogląd spółka nawiązała do stanowiska wyrażonego przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8.07.2014 r., wydanego w sprawie o sygn. akt K 7/13, zwracając uwagę, że realizacja opisanych we wniosku wydatków, tj. zarówno tych obecnie ponoszonych, jak i planowanych w przyszłości, odbywa się w interesie spółki, nie zaś jej zleceniobiorców.

Podkreśliła, że zapewniane przez nią zakwaterowanie nie służy prywatnym potrzebom zleceniobiorców, lecz wiążą się z realizacją obowiązków wynikających z zawieranych przez wnioskodawcę umów zlecenia.

W kontekście tym wyjaśniła, że ponoszone przez spółkę wydatki tego rodzaju służą ekonomicznym interesom wnioskodawcy ponieważ projekty klienckie są realizowane na terenie całej Polski. To z kolei oznacza, że żeby zachować konkurencyjność na rynku, a jednocześnie, doprowadzić do realizacji poszczególnych zobowiązań kontraktowych, wnioskodawca musi wdrażać mechanizmy dające możliwość szybkiego alokowania zasobów ludzkich na terenie całego kraju. Jednym z takich mechanizmów jest właśnie stała współpraca wnioskodawcy z podmiotami wynajmującymi lokale mieszkalne dla celów zbiorowego zakwaterowania. Zwróciła przy tym uwagę spółka, że z uwagi na realia rynkowe, szybkie pozyskanie przez nią zleceniobiorców, a tym samym, wypełnienie zobowiązań, nie byłoby możliwe bez zapewnienia zleceniobiorcom nieodpłatnego zakwaterowania.

Dodatkowo zwróciła uwagę strona, że przeciwko uznaniu ponoszonych przez nią kosztów zakwaterowania za świadczenia indywidualne dodatkowe okoliczności, wśród których strona wskazała na zbiorczy charakter zakwaterowania, nieobjęcie zakwaterowaniem rodzin zleceniobiorców, brak możliwości dłuższego, adaptacyjnego pobytu w danej miejscowości, czy, ulokowanie zakwaterowania poza stałym miejscem zamieszkania zleceniobiorców i ich rodzin.

Przedstawioną argumentację spółka odniosła do zakwaterowania zapewnianego zarówno cudzoziemcom, jak i obywatelom polskim, a nadto uznała ją za aktualną również w przypadku podjęcia decyzji o zapewnieniu zleceniobiorcom transportu na trasie pomiędzy miejscem zakwaterowania a miejscem wykonywania powierzonych zadań.

Zdaniem spółki, planowane świadczenie przyszłe w postaci zapewnienia zleceniobiorcom transportu także związane jest ściśle z realizacją obowiązków z umowy zlecenia oraz w równym stopniu służy interesom wnioskodawcy, zapewniając szybką, sprawną i terminową realizację obowiązków kontraktowych.

W powołanej na wstępie interpretacji indywidualnej z dnia [...].09.2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w P. za nieprawidłowe uznał stanowisko wnioskodawcy w odniesieniu do obu zapytań.

Organ podatkowy przytoczył treść art. 9 ust. 1, art. 11 ust. 1, ust. 2a, art. 10 ust. 1 pkt 2, art. 13 pkt 8 oraz art. 41 ust. 1. u.p.d.o.f. a następnie zwrócił uwagę na to, że ustawa podatkowa nie definiuje pojęcia "nieodpłatnego świadczenia".

Odwołując się do sposobu rozumienia tego pojęcia w orzecznictwie sądowym Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że pod pojęciem tym na tle przepisów u.p.d.o.f. rozumieć należy każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Nawiązał również organ podatkowy do trzech uchwał Naczelnego Sądu Administracyjnego wydanych w sprawach o sygn. akt FPS 9/02, II FPS 1/06 oraz II FPS 1/10 zwracając uwagę, że zgodnie z poglądami wyrażonymi w tych uchwałach, pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma w prawie podatkowym (ustawach o podatku dochodowym) szerszy zakres aniżeli w prawie cywilnym.

Wskazał także na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8.07.2014 r. wydany w sprawie o sygn. akt K 7/13, w którym przeprowadzona została analiza kryteriów jakie decydują o powstaniu przychodu z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. u.p.d.o.f.

W nawiązaniu do tego wyroku organ podatkowy w szczególności stwierdził, że przesłankami tymi są – dobrowolne skorzystanie przez pracownika z oferowanego mu (i leżącego w jego interesie) świadczenia przez pracodawcę; ocena, że świadczenie to stanowi dla pracownika realne przysporzenie majątkowe, a także, możliwość zindywidualizowania - świadczenia, jego wartości oraz odbiorcy.

Za aktualny w sprawie uznał organ podatkowy także pogląd wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 10.12.2015 r. o sygn. akt III UZP 14/15, gdzie stwierdzono, że zakwaterowanie pracowników w miejscu wykonywania obowiązków pracowniczych nie jest związane z samym procesem pracy, jak również wskazano, że przepisy prawa, w tym przepisy b.h.p. nie obligują pracodawcy do zapewnienia pracownikowi miejsca zamieszkania, należącego do prywatnej sfery pracownika.

W nawiązaniu do tego poglądu a także w nawiązaniu do treści art. 742 ustawy z dnia 23 kwietnia 1064 kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380 ze zm., dalej w skrócie "k.c.") uznał organ podatkowy, że ponoszone przez wnioskodawcę na rzecz zleceniobiorców wydatki noclegowe sposób uznać za wydatki o których mowa w art. 742 k.c. albowiem nie są one konieczne i niezbędne do wykonywania pracy tymczasowej. Innymi słowy, ich poniesienie nie jest związane z należytym wykonaniem, opisanych we wniosku, umów zlecenia.

Akcentując powyższe organ podatkowy uznał, że opisane we wniosku rodzaje świadczeń wnioskodawcy na rzecz zleceniobiorców (zakwaterowanie, zapewnienie transportu) uznać należy za mające charakter osobisty, niezależnie od celu i okoliczności w jakich zostały one poniesione.

Na tej podstawie przyjął, że wartość świadczeń noclegowych i transportowych jakie spółka zapewnia (planuje zapewnić) nieodpłatnie swoim zleceniobiorcom stanowić będzie dla tych osób przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. ze źródła z art. 10 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f., a spółka zobowiązana jest (będzie) z tego tytułu do naliczania, pobierania i odprowadzania do właściwego urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy, zgodnie z treścią art. 41 ust. 1 u.p.d.o.f.

Wyrażony pogląd uznał Dyrektor Izby Skarbowej w P. za aktualny także na tle podatkowoprawnej oceny zawartego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Uznał tym samym, że wartość zapewnianego obywatelom polskim nieodpłatnego zakwaterowania, jak również wartość zapewnianego im oraz cudzoziemcom nieodpłatnego transportu zbiorowego na trasie pomiędzy miejscem zakwaterowania a miejscem wykonywania powierzonych zadań stanowić będzie dla tych osób przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., przyporządkowany do źródła z art. 10 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f.

W konsekwencji organ podatkowy stwierdził, że w związku z rozpoznaniem tego przychodu wnioskodawca zobowiązany jest naliczać, pobierać i odprowadzać do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z art. 41 ust. 1 u.p.d.o.f.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. A S.A. sformułowała żądanie uchylenia ww. interpretacji indywidualnej jako naruszającej przepisy:

- art. 11 ust. 1 w zw. z art. 13 pkt 8 oraz art. 41 u.p.d.o.f. poprzez ich błędną wykładnię, skutkującą uznaniem, że na tle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz opisu zdarzenia przyszłego skarżąca powinna realizować obowiązki płatnika w zakresie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych;

- art. 121 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.; dalej w skrócie "O.p.") poprzez dokonanie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy w sytuacji funkcjonowania w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych w których organ podatkowy zaprezentował pogląd zbieżny w prezentowanym przez podatnika w sprawie.

W rozwinięciu tych zarzutów strona skarżąca podniosła, że organ podatkowy wadliwie uznał, że wartość ponoszonych przez skarżącą kosztów zakwaterowania oraz transportu zbiorowego na trasie pomiędzy miejscem zakwaterowania a miejscem wykonywania powierzonych zadań będzie stanowić dla zleceniobiorców przychód z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Odwołując się do poglądu wyrażonego w wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie o sygn. akt K 7/13 strona podniosła, że za kluczową kwestię uznać należy to, czy opisane we wniosku wydatki skarżącej są ponoszone w interesie zleceniobiorców, czy też, strony skarżącej. Zdaniem spółki, to ona osiąga korzyści z tych wydatków, co ma związek z charakterem prowadzonej przez stronę działalności. Jak podniosła, dzięki rozwiązaniom opisanym we wniosku ma ona możliwość szybkiej i terminowej realizacji swoich kontraktów, co przekłada się na konkurencyjność A S.A. na rynku, a co za tym idzie, na generowany przez tę spółkę przychód. Podkreśliła również strona, że podobny pogląd do reprezentowanego przez nią w sprawie wyraziły także sądy administracyjne w sprawach o sygn. akt I SA/Wr 318/16 oraz II FSK 2280/12 i II FSK 2281/12.

W nawiązaniu do zarzutu naruszenia art. 121 § 1 w zw. z art. 14h O.p. spółka podniosła, że z ogólnodostępnej bazy elektronicznej indywidualnych interpretacji podatkowych wynika, że Dyrektor Izby Skarbowej w P. na tle zbliżonych stanów faktycznych wydawał interpretacje indywidualne, w których zawarł poglądy zbieżne z tymi, jakie w sprawie prezentuje strona skarżąca. Interpretacje te nie zostały zmienione, a zatem odstąpienie przez Dyrektora Izby Skarbowej w P. od poglądów wcześniej reprezentowanych przez ten organ narusza zasadę zaufania do organów podatkowych wyrażoną w treści art. 121 § 1 O.p.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w P. wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Skarga zasługiwała na uwzględnienie, zawarta w zaskarżonej interpretacji podatkowoprawna ocena stanu faktycznego nie jest prawidłowa.

Kwestie sporne w sprawie dotyczą skutków podatkowych poniesienia przez stronę skarżącą (będącą agencją pracy tymczasowej) na rzecz zleceniobiorców (tj. osoby z którymi skarżąca zawiera umowy zlecenia) kosztów noclegów, a także kosztów transportu zbiorowego na trasie pomiędzy miejscem zakwaterowania a miejscem wykonywania zadań objętych treścią umów zlecenia.

Według strony, ww. wydatki (obecne i planowane w przyszłości) nie będą stanowiły przychodu u zleceniobiorców A S.A., a w konsekwencji, na stronie skarżącej nie będą ciążyły obowiązki obliczania, pobierania i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Natomiast zdaniem organu podatkowego ww. świadczenia na rzecz zleceniobiorców będą stanowiły dla tych osób przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. jako przychód z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f. - podlegający opodatkowaniu, od którego strona jako płatnik zobowiązana będzie naliczać, pobierać i odprowadzać zaliczki na podatek.

W zaistniałym sporze Sąd przyznał rację stronie skarżącej. Uznał tym samym, że w kontrolowanej interpretacji indywidualnej Dyrektor Izby Skarbowej w P. zawarł błędną wykładnię dokonał art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., a w konsekwencji nieprawidłowo stwierdził, że w przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego na stronie ciążyć będą obowiązki płatnika w zakresie naliczenia, pobrania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Oceniając sporną kwestię zasadne jest odwołanie się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego (dalej w skrócie "TK" ) z dnia 8.07.2014 r. wydanego w sprawie sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. Nr 947), w którym Trybunał analizował definicję przychodu podatkowego pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Wyrok ten dotyczył wprawdzie przychodu ze stosunku pracy, ale z uwagi na to, że zasadnicza część rozważań TK oparta była na art. 11 u.p.d.o.f., który definiuje pojęcie przychodu nie tylko ze stosunku pracy, ale także z innych tytułów, to wnioski płynące z wyroku TK należy odnieść także do przychodów innych niż pracownicy osób. Mieć bowiem należy na uwadze, że punktem wyjścia określenia warunków powstania przychodu (w przedmiotowym zakresie) był przepis art. 11 u.p.d.o.f. mający ogólny charakter, którego zastosowanie wykracza poza przypadki przychodu ze stosunku pracy (i zrównanych).

Z uzasadnienia wyroku TK wynika, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

- po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

- po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

- po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)" (punkt 4.2.4 uzasadnienia wyroku TK).

W ocenie Sądu, w sprawie zasadnicze znaczenie ma kwestia oceny, czy ponoszone przez skarżącą wydatki na noclegi i transport zleceniobiorców uznać należy wydatki ponoszone w interesie wykonawcy zlecenia, czy też w interesie strony.

Zdaniem Sądu, w przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wykluczyć należy przyjęcie, że sporne wydatki ponoszone są w interesie zleceniobiorców. Jakkolwiek zleceniobiorcy korzystają (lub będą korzystać) ze świadczeń oferowanych im przez skarżącą, to jednak charakter tych świadczeń nie ma charakteru prywatnego, albowiem pozostają one w ścisłym związku z realizacją obowiązków wynikających z umów zlecenia. Trzeba nadmienić, że realizacja tych obowiązków, w szerszym ujęciu, przekłada się na realizację projektów klienckich przez skarżącą spółkę. W gruncie rzeczy więc, ponosząc sporne wydatki strona skarżąca działa we własnym interesie, osiągając z tego tytułu choćby takie korzyści jak to, że nie musi prowadzić rekrutacji pracowników w nowym miejscu (gdzie jest jej kontrahent) oraz, że ma możliwość szybkiej i terminowej realizacji swoich kontraktów, co niewątpliwie wzmacnia konkurencyjność spółki na rynku gospodarczym. Niewątpliwie zatem, charakter korzyści jakie osiąga strona skarżącą z tytułu finansowania swoim zleceniobiorcom kosztów noclegu i transportu zdeterminowany jest rodzajem prowadzonej przez nią aktywności gospodarczej.

Jak stwierdził Trybunał w uzasadnieniu wspomnianego orzeczenia, kryterium wyróżnienia nieodpłatnych świadczeń stanowiącym przychód pracownika musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Chodzi zatem o korzyści, które pracownik otrzymuje do własnej dyspozycji, którymi może swobodnie zarządzać i rozporządzać, przeznaczając je na zaspokojenie własnych potrzeb.

Wbrew twierdzeniu organu podatkowego ponoszone przez stronę koszty noclegu, a także planowane w przyszłości koszty transportu zbiorowego nie służą prywatnym osobistym celom zleceniobiorców. Obok wspomnianego ścisłego związku oferowanych zleceniobiorcom świadczeń z realizacją obowiązków kontraktowych, przeciwko takiemu uznaniu przemawiają takie okoliczności jak brak zapewnienia noclegu rodzinom zleceniobiorców, zbiorowość zakwaterować, odległość od miejsca zamieszkania.

Nie ma również racji organ podatkowy twierdząc, że koszty związane z realizacją zlecenia należy ograniczać do zapewnienia ściśle rozumianych (koniecznych) narzędzi pracy. Wykonanie zlecenia może wiązać się również z poniesieniem innych kosztów umożliwiających jego wykonanie i tak, jak ma to miejsce w sprawie, koszty takie są niezbędnymi kosztami, nie powodującymi po stronie wykonawcy zlecenia żadnego przysporzenia, które we własnym interesie ponosi zleceniodawca.

Reasumując za prawidłowe należy uznać stanowisko skarżącej, zgodnie z którym pokrywane przez nią koszty noclegów i koszty transportu zbiorowego nie będą, w przedstawionych we wniosku okolicznościach, generować u wykonawców umów zlecenia przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., wobec czego, na spółce nie będą spoczywać obowiązki płatnika w zakresie naliczenia, pobrania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Przy ponownym rozP. sprawy organ interpretacyjny zobowiązany jest uwzględnić wyrażone w sprawie stanowisko Sądu.

W uzupełnieniu przedstawionych rozważań należy stwierdzić, że na tle zbliżonego stanu faktycznego sprawy, podobny pogląd prawny został wyrażony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyrokach z dnia 24.06.2016 r. o sygn. akt I SA/Wr 316/16 i I SA/Wr 318/16 (opublikowanych na stronie - http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Ze wskazanych powodów zaskarżoną interpretację indywidualną należało uchylić, o czym Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu orzekł na podstawie art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst. jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., dalej w skrócie "p.p.s.a.").

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.