Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Dąbek (spr.) Sędziowie NSA Krystyna Kutzner WSA Bożenna Blitek Protokolant Honorata Kuźmicka-Wełna po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 grudnia 2012 r. sprawy ze skargi A Sp. z o.o. z siedzibą w J na rozstrzygnięcie Zarządu Województwa z dnia 17 sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie nieuwzględnienia protestu I. stwierdza, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo i przekazuje sprawę do ponownego rozpatrzenia, II. zasądza od Zarządu Województwa na rzecz strony skarżącej kwotę 557,00 (słownie: pięćset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

wyroku WSA w Krakowie z dnia 17 grudnia 2012r.

W dniu 31 stycznia 2012r. do Centrum Przedsiębiorczości wpłynął wniosek firmy A spółka z o.o. z siedzibą w J o dofinansowanie realizacji projektu "Przygotowanie A sp. z o.o. do uruchomienia nowych usług, związanych z [...]" ze środków dotacji rozwojowej w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013.

Pismem z dnia 6 lipca 2012r. Nr [...] Zastępca Dyrektora Centrum Przedsiębiorczości poinformował spółkę A, iż powyższy wniosek został odrzucony na etapie I oceny formalnej ze względu na fakt niespełnienia kryterium "Kompletność i poprawność wniosku". Organ wyjaśnił, iż zgodnie z treścią pkt 16.1 Podręcznika kwalifikowania wydatków objętych dofinansowaniem w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013, przyjętego Uchwałą Nr [...] Zarządu Województwa z dnia 18 grudnia 2007 r. z późn. zm., wydatek na zakup wartości niematerialnej i prawnej może zostać uznany za wydatek kwalifikowany, jeśli wartość ta m.in. będzie wykorzystywana wyłącznie przez nabywcę, z wyłączeniem sytuacji, w której nabywa się również prawo do udzielania sublicencji. Organ I instancji stwierdził, iż w niniejszej sprawie wydatek na zakup licencji na eksploatację materiałów audio-wideo nie spełnia wymogów kwalifikowalności wydatku na zakup wartości niematerialnej i prawnej określonych w Podręczniku ze względu na fakt niespełnienia warunku odnoszącego się do wykorzystywania przedmiotowej wartości niematerialnej i prawnej przez nabywcę (Wnioskodawcę). Organ I instancji wskazał, iż wartość ta nie będzie wykorzystywana przez Wnioskodawcę, lecz de facto stanowi zakup towaru (materiału), który po poddaniu go stosownej obróbce, tj. edycji i przygotowaniu do dystrybucji w stosownej wersji, będzie następnie dystrybuowany poprzez wskazane przez Wnioskodawcę kanały (do telewizji, kin studyjnych i lokalnych, mediatekom, na nośnikach DVD/Blue-Ray). Zdaniem organu I instancji, planowany do poniesienia wydatek na zakup licencji na eksploatację materiałów audio-wideo stanowi jedynie początkowy "składnik/materiał" w/w procesu i jedynie z racji na swój charakter, może być stosowany w nieograniczonej liczbie planowanych do realizacji w/w nowych usług. W związku z tym organ uznał, że wydatek na licencje na eksploatację materiałów audio-wideo nie będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę. Organ I Instancji zwrócił przy tym uwagę, że wymóg, iż wartość będzie wykorzystywana wyłącznie przez nabywcę, z wyłączeniem sytuacji, w której nabywa się również prawo do udzielania sublicencji, należy rozumieć w ten sposób, że w każdym przypadku, niezależnie czy nabywca będzie udzielał czy nie będzie udzielał sublicencji, wymagane jest, aby Wnioskodawca korzystał z zakupionej wartości niematerialnej lub prawnej w swoim przedsiębiorstwie. Zdaniem organu I Instancji, taka sytuacja nie będzie miała miejsca w omawianym stanie faktycznym, gdyż Wnioskodawca co prawda będzie udzielał sublicencji, jednakże nie będzie korzystał z zakupionej wartości, lecz jedynie ją edytował i dystrybuował. Reasumując organ I instancji stwierdził, iż wydatek na licencje na eksploatacje materiałów audio-wideo w liczbie 14 sztuk o łącznej kwocie 854000 zł nie może zostać zaliczony do kosztów kwalifikowanych projektu. Zdaniem organu I instancji, ujęcie w/w kosztu w kategorii wydatki niekwalifikowane obniży wysokość wydatków kwalifikowanych w projekcie do kwoty 34800 zł. Z kolei zgodnie z § 18 pkt 4-7 Regulaminu konkursu maksymalny udział dofinansowania Regionalnego Programu Operacyjnego w wydatkach kwalifikowanych wynosi 40%. Pułap dofinansowania może zostać podniesiony do 45% dla przedsiębiorcy, którego projekt jest zlokalizowany na terenie powiatu: b, d, g, l, n, p i t. Minimalna kwota wsparcia wynosi 40000 zł. Organ I instancji podniósł, iż projekt będzie realizowany na terenie powiatu t. Przy 45% poziomie dofinansowania wysokość dofinansowania dla przedstawionych powyżej wydatków kwalifikowanych wynosi 1566 zł, a tym samym nie osiąga pułapu minimalnej kwoty wsparcia w ramach niniejszego konkursu. Ze względu na fakt niespełnienia warunku wskazanego w § 18 pkt 7 Regulaminu konkursu dotyczącego minimalnej kwoty wsparcia, projekt podlega odrzuceniu na etapie l oceny formalnej.

Pismem z dnia 20 lipca 2012r. spółka A wniosła protest od powyższej oceny wniosku zarzucając, iż ocena kryterium "Kompletność i poprawność wniosku" została przeprowadzona w sposób nieprawidłowy, a w/w kryterium powinno być uznane za spełnione. Spółka A przyznała, iż zgodnie z Podręcznikiem wydatek na zakup wartości niematerialnej i prawnej może zostać uznany za wydatek kwalifikowany, jeśli wartość ta m.in. będzie wykorzystywana wyłącznie przez nabywcę, z wyłączeniem sytuacji, w której nabywa się również prawo do udzielania sublicencji. Za całkowicie nietrafioną Spółka uznała jednak przedstawioną w decyzji argumentację, iż zakupione licencje "de facto stanowią zakup towaru (materiału), który po poddaniu go stosownej obróbce, tj. edycji i przygotowaniu do dystrybucji w stosownej wersji, będzie następnie i dystrybuowany poprzez wskazane przez Wnioskodawcę kanały (...)". Spółka wskazała, iż zgodnie z Podręcznikiem za wartości niematerialne i prawne uznaje się – zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 14 ustawy o rachunkowości – nabyte przez jednostkę, zaliczane do aktywów trwałych, prawa majątkowe nadające się do gospodarczego wykorzystania, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, przeznaczone do używania na potrzeby jednostki, w szczególności autorskie prawa majątkowe, prawa pokrewne, licencje, koncesje. Zdaniem Spółki, w żadnym razie nie jest możliwe potraktowanie zakupu licencji jako "de facto zakupu towaru (materiału)". Wartości niematerialne i prawne, takie jak licencje, ze względu na swoją istotę są bowiem czymś całkowicie odmiennym niż materiały/składniki, które – gdy przetworzone – mogą np. nieodwracalnie zmienić swój charakter.

A spółka z o.o. stwierdziła, że nie można również mylić licencji z jej przedmiotem. Wydatkiem kwalifikowanym w konkursie, zgodnie z Podręcznikiem, jest wydatek poniesiony na licencję. Nietrafnie organ podnosi, że Wnioskodawca "nie będzie korzystał z zakupionej wartości, lecz jedynie ją edytował i dystrybuował". Zdaniem Spółki, nawet, gdyby organ I instancji miał na myśli to, że Wnioskodawca zamierza edytować nie tyle licencję, co jej przedmiot, to w tak sformułowanym argumencie po pierwsze zakłada się, że edycja nie stanowi korzystania z wartości niematerialnej i prawnej, a po drugie błędnie wskazuje się, że Wnioskodawca zamierza dystrybuować zakupione wartości niematerialne i prawne (licencje). Spółka podniosła, iż pierwsze założenie stoi w opozycji m.in. do zapisów ustawy z dnia 4 lutego 1994r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, na gruncie której edycja utworu stanowi korzystanie z niego. Zakres licencji określa dopuszczalny zakres korzystania z utworu, którego licencja dotyczy. Zdaniem Spółki, absolutnie nieuzasadnione jest stwierdzenie, że Wnioskodawca nie będzie korzystał z licencji, a raczej traktował ją jako początkowy składnik/materiał procesu świadczenia usługi. Wnioskodawca po to chce dokonać zakupu licencji, aby z niej korzystać w sposób opisany we wniosku i w biznesplanie. W świetle danych z wniosku i biznesplanu jasne jest, że Wnioskodawca będzie niekiedy jedynym podmiotem, który będzie korzystał z planowanej do zakupu licencji. W zależności od stopnia ingerencji w utwór, na jego podstawie opracowywane będzie określone dzieło zależne przeznaczone do dystrybucji na podstawie sublicencji. Zatem nieprawdziwe jest to, że Wnioskodawca zamierza dystrybuować zakupione wartości niematerialne i prawne.

Pismem z dnia 17 sierpnia 2012r. Nr [...], Zarząd Województwa poinformował A spółka z o.o., iż w wyniku rozpatrzenia na podstawie art. 30b ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2009r. nr 84, poz. 712 z późn. zm.), zapisów Podręcznika Instytucji Zarządzającej Regionalnym Programem Operacyjnym na lata 2007-2013 -- wersja nr 10, przyjętego uchwałą Zarządu Województwa z dnia 26 czerwca 2012r. Nr [...] oraz Regulaminu Konkursu dla naboru wniosków o dofinansowanie projektów mikroprzedsiębiorstw ze środków Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013 w ramach II Osi priorytetowej "Gospodarka regionalnej szansy", Działanie 2.1 "Rozwój i podniesienie konkurencyjności przedsiębiorstw", Schemat A "Bezpośrednie wsparcie inwestycji w MSP" (dalej: Regulamin konkursu), stanowiącego załącznik nr 1 do uchwały Zarządu Województwa z dnia 27 października 2011r. Nr [...] z późn. zm., protestu nie uwzględniono.

W pierwszej kolejności Zarząd Województwa wskazał, iż treść cz. 16.1 Podręcznika jest pochodną uregulowań wspólnotowych, a w szczególności art. 12 ust. 2 Rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008r., który stanowi, że aby wartości niematerialne i prawne zostały uznane za koszt kwalifikowalny muszą m.in. spełniać warunek, że z wartości niematerialnej i prawnej korzysta się wyłącznie w przedsiębiorstwie otrzymującym pomoc. W przypadku regionalnej pomocy inwestycyjnej korzysta się z nich wyłącznie w jednostce otrzymującej pomoc. W niniejszej sprawie Wnioskodawca ubiega się o regionalną pomoc inwestycyjną, a zatem zastosowanie powołanego przepisu nie budzi wątpliwości.

Zarząd Województwa stwierdził, iż z treści dokumentacji projektowej oraz z uzasadnienia protestu wynika jednoznacznie, że Wnioskodawca zamierza nabyć "prawa do nagrań spektakli teatralnych do eksploatacji na polach umożliwiających ich edycją, a następnie dystrybucję (na zasadzie sublicencji) tak przygotowanych materiałów za pośrednictwem: sieci kin lokalnych i studyjnych, mediatek, telewizji oraz nośników DVD/Blue-Ray". Zdaniem Zarządu, powyższe stoi w sprzeczności z twierdzeniami zawartymi w proteście, iż "niekiedy tylko on będzie podmiotem, który będzie korzystał z planowanej do zakupu licencji". Poza tym taki stan faktyczny oznacza, iż przedmiotowy wydatek nie może być uznany za kwalifikowalny już na podstawie art. 12 ust. 2 Rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008. Zarząd Województwa uważa, iż fakt udzielania licencji na korzystanie z utworu zależnego (audiowizualnego) z wykorzystaniem sublicencji udzielonej na podstawie licencji planowanej do nabycia w ramach regionalnej pomocy inwestycyjnej (na utwór sceniczny) oznacza, iż wartość niematerialna i prawna (licencja na utwór pierwotny, sceniczny) nie będzie wykorzystywana wyłącznie w jednostce otrzymującej pomoc. Skoro bowiem sublicencja jest "pochodną" licencji (planowanej do nabycia w ramach projektu) i będzie wykorzystywana poza jednostką otrzymującą pomoc (Wnioskodawca), to w pewnym zakresie i licencja główna (określonym w sublicencji) będzie wykorzystywana poza jednostką otrzymującą pomoc.

Zarząd Województwa stwierdził, iż organ I instancji prawidłowo odczytał charakter wykorzystania kwestionowanej wartości niematerialnej i prawnej (a w zasadzie utworu). Zdaniem Zarządu Województwa, nie będzie on (tj. utwór, z którego korzystanie na określonych polach eksploatacji jest przedmiotem licencji) bowiem wykorzystywany jak środek pracy (narzędzie), a będzie przedmiotem "przetwórstwa" z uwzględnieniem specyfiki, która sprawi, że – odmiennie od typowych materiałów/składników – po "przetworzeniu" sam utwór nie zmieni nieodwracalnie swego charakteru. Zarząd Województwa uważa, iż wykładnia systemowa treści Podręcznika kwalifikowania wydatków dotyczącej wykorzystania wartości niematerialnej i prawnej "wyłącznie przez nabywcę, z wyłączeniem sytuacji, w której nabywa się również prawo do udzielania sublicencji" doprowadza do wniosku, iż chodzi o takie wartości niematerialne i prawne, które będą wykorzystywane jako środki pracy (narzędzia), gdyż w ramach pomocy dla przedsiębiorstw nie są w żadnym wypadku dofinansowywane wydatki na materiały i surowce. Zdaniem Zarządu, nie ma zatem podstaw by przyjąć, iż w odniesieniu do wartości niematerialnej i prawnej zasady kwalifikowalności są odmienne.

Mając powyższe na względzie Zarząd Województwa stwierdził, iż organ I instancji słusznie uznał, iż wydatek na zakup zakwestionowanych wartości niematerialnych i prawnych nie wpisuje się w wydatki kwalifikowalne, a zatem słuszne było również uznanie, że łączna kwota dofinansowania wyniesie mniej, niż określony w § 18 pkt 7 Regulaminu minimalny próg 40000 zł.

W skardze z dnia 5 września 2012r. A spółka z o.o. wniosła o stwierdzenie, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo oraz o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez właściwą instytucję. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu Zarządu Województwa zarzuciła naruszenie prawa materialnego, tj. pkt 16.1 lit. c Podręcznika kwalifikowania wydatków objętych dofinansowaniem w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013, przyjętego Uchwałą Nr [...] Zarządu Województwa z dnia 18 grudnia 2007r. z późn. zm. w zw. z pkt 16.2 lit. a tego Podręcznika, poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że wydatek na licencje na eksploatację utworów, jakie zamierza nabyć skarżąca spółka, zgodnie z wnioskiem o dofinansowanie, nie może być uznany za wydatek na wartość, która będzie wykorzystywana wyłącznie przez nabywcę, a zatem w konsekwencji nie może zostać uznany za wydatek kwalifikowany.

Zdaniem strony skarżącej, w przedmiotowej sprawie niespornym jest, że ubiega się ona o uznanie za wydatek kwalifikowany wydatku na licencje na utwory tworzone przez inny podmiot niż skarżąca spółka. Niesporne jest również to, że pkt 16.2 lit. a Podręcznika wyraźnie wymienia – w szczególności – licencje, jako wartości niematerialne i prawne w rozumieniu Podręcznika. Ponadto, zgodnie z pkt 16.1 lit. c Podręcznika wydatki na wartości niematerialne i prawne należy uznać za wydatki kwalifikowane, jeżeli (przy spełnieniu pozostałych warunków, co jest w przedmiotowej sprawie niesporne) nabyta wartość będzie wykorzystywana wyłącznie przez nabywcę, z wyłączeniem sytuacji, w której nabywa się również prawo do udzielania sublicencji.

Strona skarżąca stwierdziła, iż argumentacja Zarządu Województwa jest oparta na nieporozumieniu dotyczącym istoty praw wynikających z licencji oraz z braku rozróżnienia praw wynikających z zawarcia umowy licencyjnej od przedmiotu tych praw, jakim jest utwór. Skarżąca spółka wskazała, iż z ustaleń terminologicznych zawartych w ustawie z dnia 4 lutego 1994r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006r. nr 90, poz. 631 z późn. zm.) jednoznacznie wynika, że należy starannie odróżniać utwór od umów dotyczących autorskich praw majątkowych do tego utworu, a w ramach tych ostatnich – umów o przeniesienie autorskich praw majątkowych od umów licencyjnych.

Strona skarżąca wskazała, iż w przedmiotowej sprawie wartością niematerialną i prawną, co do której domaga się uznania wydatku na nią jako kwalifikowanego, są umowy licencyjne na korzystanie z utworów. Zarówno z treści wniosku, jak i biznesplanu, znajdujących się w aktach sprawy, wynika jednoznacznie, że skarżąca spółka zamierza uzyskać uprawnienia wynikające z umów licencyjnych przede wszystkim dotyczące rozpowszechniania utworów zależnych, które mają być utworzone przez nią za zezwoleniem autorów pierwotnych. Utworami pierwotnymi mają być tutaj utwory audio-wizualne w formie nieopracowanych nagrań spektakli teatralnych. Na tej podstawie strona skarżąca, korzystając z otrzymanej licencji, będzie przygotowywała własne utwory audiowizualne, a następnie dystrybuowała je kanałami określonymi we wniosku (TVP Kultura, DVD, Blu-ray, mediateki). Zdaniem skarżącej spółki, sformułowanie zarówno wniosku konkursowego, jak i załączonego do niego biznesplanu prowadzi do jednoznacznej konkluzji, że będzie ona podmiotem wyłącznie uprawnionym do korzystania z nabywanych licencji. Poza tym nie ma ona zamiaru przenosić na inne podmioty uprawnień wynikających z nabywanych licencji, korzystać z nabywanych licencji wspólnie z innym podmiotem lub korzystać w toku prowadzonych prac nad utworami z pomocy innych podmiotów. Według skarżącej nie ulega wątpliwości, że nabyta wartość niematerialna i majątkowa – licencje na korzystanie z utworów audio-wideo będących nagraniami spektakli teatralnych – będzie wykorzystywana wyłącznie w przedsiębiorstwie nabywcy, tj. skarżącej. Z uwagi na poszanowanie praw twórców utworów pierwotnych, przy dokonywaniu dystrybucji utworów zależnych zasadnym będzie zawarcie elementów sublicencyjnych z zainteresowanymi podmiotami, ale w pkt 16.1 lit. c Podręcznika taka możliwość została przewidziana explicite. Skarżąca spółka zauważyła, iż skoro autorskie prawa majątkowe oraz licencje są uznawane za wartości niematerialne i prawne w rozumieniu pkt. 16.2 Podręcznika i stąd też można ubiegać się o uznanie wydatku na nie za kwalifikowany, to uznanie udzielenia sublicencji za wykluczające możliwość ubiegania się o uznanie wydatku na nie za kwalifikowany spowodowałoby ograniczenie – praktycznie całkowite – możliwości ubiegania się o dofinansowanie zakupu licencji w ramach przedmiotowego Konkursu. Z wyjątkiem bowiem takich okoliczności, gdy dofinansowanie miałoby dotyczyć np. zakupu oprogramowania biurowego (np. MS Office), w żadnej sytuacji, w której mogłoby dojść do rozpowszechnienia utworu stworzonego w ramach uzyskanej licencji, nie można by uznać wydatku na nabycie tej licencji za wydatek kwalifikowany. Przyjęcie takiej konkluzji doprowadziłoby, zdaniem strony skarżącej, do powstania poważnej niespójności w treści Podręcznika, a także do ograniczenia możliwości realizacji celów określonych w Rozporządzeniu Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008r.

Skarżąca spółka uważa, iż argumentacja organów obu instancji oparta jest na podstawowym nieporozumieniu polegającym na zamiennym traktowaniu pojęć "utworu" oraz "licencji". Jej zdaniem, organy obu instancji posługują się powyższymi pojęciami z dużą dozą dowolności, prowadząc do nieuzasadnionego rozszerzenia zastosowania pkt 16.1 lit. c Podręcznika oraz do sprzecznego z intencją prawodawcy wzmocnienia surowości przesłanek pozwalających na uznanie danego wydatku za kwalifikowany. Tym samym, wskazane instytucje w sposób niezgodny z prawem tamują uprawnionym podmiotom dostęp do otrzymania pomocy należnej im w świetle obowiązujących przepisów.

Strona skarżąca nie zgodziła się z twierdzeniem Zarządu Województwa, że przy dokonaniu dystrybucji opracowanych przez nią utworów zależnych będzie dochodziło do udzielania sublicencji innym podmiotom i taki stan faktyczny, z uwagi na okoliczność, że sublicencja będzie znajdowała oparcie w licencji będącej przedmiotem nabycia, spowoduje, że również licencja główna będzie przedmiotem korzystania przez podmioty zewnętrzne względem nabywcy. Skarżąca spółka wyjaśniła, iż z podmiotami zewnętrznymi będą zawierane umowy dotyczące utworów przez nią opracowanych, a nie utworów głównych (będących przedmiotem nabywanych licencji). Co więcej, w umowach zawieranych z podmiotami zewnętrznymi zawarty będzie zupełnie odmienny zakres pól eksploatacji, niż w umowach licencyjnych będących przedmiotem nabycia – podmioty zewnętrzne nie będą mogły w żaden sposób opracowywać utworów, będących przedmiotem umów zawieranych ze skarżącą. Strona skarżąca stwierdziła, iż nawet gdyby przyjąć, że podmioty trzecie będące sublicencjobiorcami korzystają z licencji będących przedmiotem nabycia objętego dofinansowaniem, to odmowa uznania wydatków na licencje za kwalifikowane również byłaby naruszeniem prawa, gdyż prawodawca wyraźnie stwierdza, że wymóg korzystania z nabytej wartości "wyłącznie przez nabywcę" stosuje się "z wyłączeniem sytuacji, w której nabywa się również prawo do udzielenia sublicencji".

W odpowiedzi na skargę Zarząd Województwa wniósł o oddalenie skargi. Zarząd Województwa wyjaśnił, iż istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do interpretacji postanowień pkt 16.1 lit. c Podręcznika kwalifikowania wydatków. Zarząd Województwa stwierdził, iż wykładni przedmiotowego przepisu nie należy ograniczać wyłącznie do odczytania literalnego brzmienia, ale dokonywać jego interpretacji w kontekście celowościowym biorąc pod uwagę zapisy rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008r. w sprawie wyłączeń blokowych. Zdaniem Zarządu, w niniejszym przepisie nie tyle chodzi o licencję w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, co o przedmiot w/w licencji. Dofinansowaniu podlega bowiem koszt zakupu wartości materialnych i prawnych, tylko wtedy jeśli jej przedmiot (utwór, a nie licencja do utworu) będzie wykorzystywany przez wnioskodawcę. Chodzi o to, aby zakupione przez beneficjenta przedmioty licencji (a nie same licencje) były przez niego wykorzystywane jako środek pracy (narzędzie), a nie stanowiły jedynie podstawy do przeróbki, która następnie podlega sprzedaży innym podmiotom. Zarząd Województwa podkreślił, że zakupione przez skarżącą wartości niematerialne i prawne (przedmioty licencji) będą służyły do prowadzenia działalności handlowej, której wspieranie jest ze środków RPO w ramach Działania 2.1 wyłączone (pkt 14 opisu działania 2.1 zawartego w Uszczegółowieniu Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013). Mając na uwadze w/w przepisy Uszczegółowienia RPO nie sposób uznać, zdaniem Zarządu Województwa, iż pkt 16.1 Podręcznika kwalifikowania wydatków dotyczy wyłącznie licencji, a nie przedmiotu tych licencji.

Zarząd Województwa wskazał ponadto, że w odniesieniu do środków materialnych, podręcznik kwalifikowania wydatków nie przewiduje możliwości uznania za kwalifikowalne wydatków na materiały, surowce i inne składniki o charakterze pierwotnym, które będą podlegały dalszej przeróbce przez beneficjenta. Przepisy podręcznika są tak bowiem sformułowane, aby wspierać zakup środków trwałych takich jak maszyny lub narzędzia, które będą wykorzystywane przez beneficjenta w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Mając na uwadze powyższe, trudno uznać, zdaniem Zarządu Województwa, że w stosunku do wartości niematerialnych i prawnych podręcznik kwalifikowania wydatków sformułował inne zasady kwalifikowalności. Zarząd Województwa stwierdził, iż prawidłowo uznano, że sublicencja stanowi "pochodną" licencji, a tym samym również z tego względu (tj. wykorzystywania wartości niematerialnych i prawnych co do zasady przez inne podmioty niż Beneficjent) negatywna ocena projektu została dokonana przez organ I instancji prawidłowo. W związku z powyższym Zarząd Województwa uważa, iż prawidłowo i rzetelnie oceniono projekt wnioskodawcy i nie doszło w tym zakresie do naruszenia jakichkolwiek przepisów prawa krajowego oraz unijnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Kontrolę sądowo-administracyjną w niniejszej sprawie zainicjowała skarga spółki A sp. z o.o. z siedzibą w J, na wydaną na podstawie art. 30b ustawy z dnia 6 grudnia 2006r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2009r. nr 84, poz. 712 z późn. zm.) informację, że protest został rozpatrzony negatywnie.

Zgodnie z art. 30c ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju wniesiona skarga na informację o negatywnym wyniku procedury odwoławczej dotyczącej rozstrzygnięcia w przedmiocie oceny projektu podlega kontroli sądu administracyjnego sprawowanej w trybie art. 3 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm., zwana dalej p.p.s.a.), który stanowi, że sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach.

Powołana powyżej ustawa o zasadach prowadzenia polityki rozwoju, będąc jedną z ustaw szczególnych do których odsyła cytowany powyżej art. 3 § 3 p.p.s.a., zawiera szczególne uregulowania dotyczące sposobu rozstrzygnięcia sądu administracyjnego (art. 30c ust. 3 i 5), a także wskazuje (w art.30e), że zaskarżona do sądu administracyjnego informacja o negatywnym wyniku procedury odwoławczej jest traktowana jako akt nie będący decyzją lub postanowieniem administracyjnym lub czynność z zakresu administracji publicznej dotycząca uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 cyt. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przy czym stosowanie w sprawie przepisów tejże ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi następuje z wyłączeniem art. 52-55, art. 61 § 3-6, art. 115-122, 146, 150 i 152 tej ustawy.

Tak ukształtowany zakres kognicji sądu administracyjnego oznacza, że rozpatrujący sprawę Sąd, po wstępnej kontroli skuteczności wniesienia skargi (skarga wniesiona w terminie, prawidłowo opłacona, zawierająca wymagane w sprawie załączniki), na podstawie art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), kontroluje działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, a więc może badać zgodność z prawem zaskarżonej informacji o negatywnym wyniku procedury odwoławczej. Sąd nie jest przy tym związany granicami skargi, w sprawie znajduje bowiem zastosowanie również art. 134 § 1 cyt. ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi stanowiący, że sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Zastosowanie znajduje także ogólna zasada zakazu orzekania na niekorzyść skarżącego, chyba że Sąd stwierdzi naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności (art. 134 §2 cyt. ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w zw. z art. 30e ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju). W razie nieuwzględnienia skargi Sąd skargę oddali, a w razie jej uwzględnienia, sąd stwierdzając, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo, przekaże jednocześnie sprawę do ponownego rozpatrzenia przez właściwą instytucję zarządzającą lub pośredniczącą (art. 30c ust. 3 pkt 1 i 2 cyt. ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju). W razie zatem stwierdzenia, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo, Sąd może zobowiązać instytucję zarządzającą lub pośredniczącą do ponownej oceny wniosku na takim etapie, na jakim złożono skargę, przy czym instytucja ta będzie związana oceną prawną wyrażoną w prawomocnym wyroku (art.153 cyt. ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w zw. z art. 30e ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju).

Ustawa o zasadach prowadzenia polityki rozwoju, zgodnie z założeniami zawartymi w art. 1 i art. 2, określa zasady prowadzenia polityki rozwoju w celu zapewnienia trwałego i zrównoważonego rozwoju kraju, spójności społeczno-gospodarczej, regionalnej i przestrzennej, podnoszenia konkurencyjności gospodarki oraz tworzenia nowych miejsc pracy w skali krajowej, regionalnej lub lokalnej. Zgodnie z art. 4 tej ustawy ten rozwój ma być realizowany z wykorzystaniem środków publicznych, przy czym są to środki pochodzące z budżetu państwa, z Unii Europejskiej lub z innych źródeł zagranicznych (art. 3a). Ustawa zawiera uregulowania mające na celu usprawnienie i przyspieszenie rozdziału środków przeznaczonych na współfinansowanie rozwoju. Chodzi m.in. o przepisy upoważniające instytucje zarządzające programami operacyjnymi do określenia systemu realizacji programu operacyjnego (art. 26 ust. 1 pkt 8 ustawy), a następnie ogłoszenia i przeprowadzenia konkursu w celu wyłonienia projektów do dofinansowania (art. 28 ust. 1 pkt 3 i art. 29 ust. 1 ustawy). W ramach tych działań, zgodnie z art. 29 ust. 2 ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju, instytucja zarządzająca uprawniona jest do ogłoszenia o konkursie, przy czym ustawa szczegółowo wskazuje jakie informacje powinno zawierać to ogłoszenie, w tym między innymi rodzaje projektów podlegających dofinansowaniu oraz rodzaje podmiotów, które mogą ubiegać się o dofinansowanie. Instytucja zarządzająca jest więc uprawniona do ogłoszenia tego rodzaju warunków konkursu i może domagać się od uczestników wypełnienia tych warunków. Takie działania instytucji zarządzającej są działaniami zgodnymi z prawem i mieszczą się w granicach wytyczonych art. 29 ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (por. wyrok NSA z dnia 20 listopada 2009 r., sygn. II GSK 907/09, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Wydane przez instytucję zarządzającą akty dotyczące ocen i wymogów dokumentacji konkursowej odnoszące się do rodzajów projektów podlegających dofinansowaniu, podmiotów, które mogą ubiegać się o dofinansowanie lub kryteriów dokonywanej przez tę instytucję oceny wniosków nie są przepisami prawa powszechnie obowiązującego. Służą one osiągnięciu wskazanych wyżej celów ustawowych, tj. sprawnemu i rzetelnemu przeprowadzeniu konkursu. Zgodnie bowiem z art. 26 ust. 2 ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju instytucja zarządzająca, wykonując zadania, o których mowa w ust. 1, powinna uwzględniać zasadę równego dostępu do pomocy wszystkich kategorii beneficjentów w ramach programu oraz zapewnić przejrzystość reguł stosowanych przy ocenie projektów. Tak określone cele ustawowe mogą być prawidłowo zrealizowane, gdy ocena zgłoszonego projektu będzie wnikliwym badaniem danych zawartych w Dokumentacji konkursowej i we wniosku o dofinansowanie. A zatem przeprowadzona przez instytucję zarządzającą ocena projektu będzie mogła być uznana za zgodną z prawem, gdy będzie ona zgodna z ustalonymi przez instytucję zarządzającą na podstawie w/w ustawy i w zgodzie z tą ustawą zasadami systemu realizacji programu operacyjnego oraz treścią informacji o konkursie. W takim zatem zakresie Sąd orzekający w niniejszej sprawie uprawniony jest do dokonania kontroli działalności instytucji zarządzającej, badając legalność zaskarżonego w niniejszej sprawie rozstrzygnięcia.

W niniejszej sprawie dokumentami wiążącymi Wnioskodawcę składającego wniosek był Regulamin Konkursu do naboru wniosków o dofinansowanie projektów mikroprzedsiębiorstw ze środków Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013 w ramach II Osi priorytetowej "Gospodarka regionalnej szansy" oraz Podręcznik Instytucji Zarządzającej Regionalnym Programem Operacyjnym na lata 2007-2013, wersja nr 10 (uchwała nr [...] Zarządu Województwa z dnia 26 czerwca 2012r.). W niniejszej sprawie projekt dotyczył Działania 2.1 "Rozwój i podniesienie konkurencyjności przedsiębiorstw", Schemat A "Bezpośrednie wsparcie inwestycji w MŚP" (załącznik nr 1 do uchwały nr [...] Zarządu Województwa z dnia 27 października 2011r.).

W rozpatrywanej sprawie przedmiotem sporu była ocena formalna projektu strony skarżącej w zakresie spełniania kryterium "Kwalifikowalność projektu". Wprawdzie pierwotnie instytucja pośrednicząca wskazała na niespełnienie kryterium "Kompletności i poprawności wniosku", ale rozpatrując protest Zarząd Województwa wyraźnie wskazał, że spór w niniejszej sprawie dotyczy mieszczącego się w ramach oceny formalnej kryterium "Kwalifikowalność projektu. W niniejszej sprawie Wnioskodawca kwestionuje pogląd organu, że wydatek na licencje na eksploatację utworów, jakie zamierza nabyć skarżąca spółka, nie może być uznany za wydatek na wartość, która będzie wykorzystywana wyłącznie przez nabywcę, a zatem w konsekwencji nie może zostać uznany za wydatek kwalifikowany.

Dokonana przez Sąd kontrola legalności zaskarżonego aktu Zarządu Województwa prowadzi do wniosku, że akt ten został wydany z naruszeniem prawa. Pkt 16.1 lit. c w zw. z pkt 16.2 lit. a Podręcznika kwalifikowania wydatków objętych dofinansowaniem w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013 został przez organ nieprawidłowo zastosowany w niniejszej sprawie, na skutek dokonania jego błędnej wykładni. Pkt 16.2 lit. a Podręcznika wymienia w sposób wyraźny licencje jako wartości niematerialne i prawne w rozumieniu Podręcznika, zaś zgodnie z pkt 16.1 lit. c Podręcznika wydatki na wartości niematerialne i prawne należy uznać za wydatki kwalifikowane, jeżeli nabyta wartość będzie wykorzystywana wyłącznie przez nabywcę, z wyłączeniem sytuacji, w której nabywa się również prawo do udzielania sublicencji. Analogiczną regulację zawiera też art. 12 ust. 2 Rozporządzenia Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88 Traktatu (ogólne rozporządzenie w sprawie wyłączeń blokowych, Dz.U.UE L z dnia 9 sierpnia 2008 r.) przewidując, że "Aby wartości niematerialne i prawne zostały uznane za koszt kwalifikowalny do celów niniejszego rozporządzenia, spełniają one wszystkie następujące warunki:

a) korzysta się z nich wyłącznie w przedsiębiorstwie otrzymującym pomoc. W przypadku regionalnej pomocy inwestycyjnej korzysta się z nich wyłącznie w jednostce otrzymującej pomoc;

b) traktuje się je jako aktywa podlegające amortyzacji;

c) nabywane są od osób trzecich na warunkach rynkowych, przy czym kupujący nie sprawuje kontroli nad sprzedającym w rozumieniu art. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004(28), ani odwrotnie;

d) w przypadku pomocy inwestycyjnej dla MŚP wchodzą one w skład aktywów przedsiębiorstwa przynajmniej przez trzy lata. W przypadku regionalnej pomocy inwestycyjnej wchodzą w skład aktywów przedsiębiorstwa i pozostają w jednostce otrzymującej pomoc przez co najmniej pięć lat albo, w przypadku MŚP, trzy lata."

Spór między stronami w niniejszej sprawie dotyczy wyłącznie kwalifikowalności wydatków na licencje, nie ma bowiem wątpliwości co do spełniania przez stronę skarżącą pozostałych wymaganych przez przytoczone powyżej Rozporządzenie Komisji oraz pkt 16 Podręcznika warunków, to jest: nabycia od osoby trzeciej na warunkach rynkowych, ujęcia w ewidencji księgowej beneficjenta oraz amortyzowania zgodnie z przepisami o rachunkowości.

Trafnie zarzuca strona skarżąca, że argumentacja Zarządu Województwa jest nieprawidłowa, oparta bowiem została na braku rozróżnienia praw wynikających z zawarcia umowy licencyjnej od przedmiotu tych praw, jakim jest utwór. Ustawa z dnia 4 lutego 1994r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006r. nr 90, poz. 631 z późn. zm.) wprowadza rozróżnienie pomiędzy samym utworem a umowami dotyczącymi autorskich praw majątkowych do tego utworu. W niniejszej sprawie wartością niematerialną i prawną, co do której strona skarżąca domaga się uznania wydatku jako kwalifikowanego, są licencje na korzystanie z utworów. Strona skarżąca zarówno we wniosku, jak i w biznesplanie w sposób jednoznaczny i nie budzący żadnych wątpliwości wskazała, że zamierza uzyskać uprawnienia wynikające z umów licencyjnych do tzw. utworów pierwotnych, którymi mają być utwory audio-wizualne w formie nieopracowanych nagrań spektakli teatralnych. Udzielone licencje, czyli zakupione w ramach projektu wartości niematerialne i prawne miały upoważniać stronę skarżącą do przygotowywania własnych utworów audiowizualnych (opracowania cudzych utworów), a następnie dystrybuowania ich kanałami określonymi we wniosku (TVP Kultura, DVD, Blu-ray, mediateki), a więc rozpowszechniania tzw. utworów zależnych utworzonych przez skarżącą za zezwoleniem autorów pierwotnych (art. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Ze sformułowania zarówno wniosku konkursowego, jak i załączonego do niego biznesplanu wyraźnie wynika, że skarżąca spółka będzie podmiotem wyłącznie uprawnionym do korzystania z nabywanych licencji. Z dokumentów tych nie wynika zamiar spółki przenoszenia na inne podmioty uprawnień wynikających z nabywanych licencji, ani korzystania z nabywanych licencji wspólnie z innym podmiotem lub korzystania w toku prowadzonych prac nad utworami z pomocy innych podmiotów. Zgodnie z zamierzeniem strony skarżącej, nabyte w ramach projektu wartości niematerialne i majątkowe czyli licencje na korzystanie z utworów audio-wideo będących nagraniami spektakli teatralnych polegające na ich opracowaniu, miałyby być wykorzystywane wyłącznie w przedsiębiorstwie strony skarżącej, a po wytworzeniu przez skarżącą nowych utworów z wykorzystaniem nabytej licencji (tzw. utworów zależnych), miałyby być one dystrybuowane dalej, za zezwoleniem twórców utworów pierwotnych. Trafnie jednak podkreśla strona skarżąca, że te umowy z podmiotami zewnętrznymi dotyczyłyby nie utworu pierwotnego (który był przedmiotem nabytej licencji), lecz utworów opracowanych przez skarżącą, a zakres pól ich eksploatacji byłby inny niż w umowach licencyjnych będących przedmiotem nabycia – podmioty zewnętrzne nie będą mogły w żaden sposób opracowywać utworów skarżącej.

Brak zatem niniejszej sprawie podstaw do wyprowadzenia wniosku, że nie został spełniony wymóg przewidziany w art. 12 ust. 2 pkt a cytowanego Rozporządzenia Komisji, a także 16.1.c Podręcznika. Odmienna interpretacja wymienionych przepisów doprowadziłaby do powstania niespójności w treści Podręcznika pomiędzy punktem 16.1 lit. c a punktem 16.2 lit. a, a także do ograniczenia możliwości realizacji celów określonych w Rozporządzeniu Komisji.

W niniejszej sprawie zatem organ w sposób nieuprawniony rozszerzył wymóg wynikający z pkt 16.1 lit. c Podręcznika, dokonując jego błędnej wykładni. Jasne i nie budzące żadnych wątpliwości literalne brzmienie tego przepisu nie upoważnia do jego odczytywania w sposób proponowany przez organ. Przepis ten wyraźnie i jednoznacznie odwołuje się do wartości niematerialnej i prawnej, które w innej części tego samego Podręcznika zostały zdefiniowane, nie ma więc wątpliwości jak je należy rozumieć. Nieuprawnione jest zatem stanowisko organu, motywowane koniecznością wykładni celowościowej, że przepis ten, mimo jego wyraźnego literalnego brzmienia, dotyczy jednak samego utworu a nie licencji, i że powinien być odnoszony jedynie do takich wartości niematerialnych i prawnych, które będą wykorzystywane jako środki (narzędzia) pracy, albowiem co do zasady pomocy nie udziela się na zakup materiałów i surowców. Szeroki wywód organu na ten temat w końcowej części zaskarżonego rozstrzygnięcia nie znajduje zatem podstaw prawnych.

Należy zatem uznać, że w niniejszej sprawie ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo. Zdaniem Sądu organ dokonując w niniejszej sprawie nieuzasadnionego rozszerzenia przesłanek uniemożliwiających uznanie danego wydatku za kwalifikowany i tamując w ten sposób uprawnionym podmiotom dostęp do otrzymania pomocy należnej im w świetle tych przepisów, naruszył art. 26 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju, przewidujący równość wobec prawa poprzez nałożenie powinności uwzględniania zasady równego dostępu do pomocy wszystkich kategorii beneficjentów w ramach programu oraz zapewnienia przejrzystości reguł stosowanych przy ocenie projektów, a także art. 31 ust. 1 ustawy wprowadzający wymóg rzetelności i bezstronności oceny projektu dokonywanej przez organ. Z tego powodu Sąd, na podstawie art. 30c ust. 3 pkt 1 ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju, orzekł jak w sentencji wyroku.

W ponownie prowadzonym postępowaniu organ winien uwzględnić wskazaną powyżej ocenę prawną wyrażoną przez Sąd.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji.