Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Transport drogowy

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Ibrom (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Drwal,, Sędzia SO del. Iwona Tchórzewska, Protokolant Asystent sędziego Krzysztof Kożuch, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu [...]kwietnia 2012 r. sprawy ze skargi K. K. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym oddala skargę.

Decyzją z dnia [...] września 2011 r. Nr [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na K. K. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą K. K. - Międzynarodowy Przewóz Osób karę pieniężną w wysokości 30000 zł za naruszenie przepisów w zakresie: skrócenia tygodniowego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego, przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego, okazania podczas kontroli w przedsiębiorstwie wykresówek, które nie zawierały wszystkich danych o okresach aktywności kierowców, okazania wykresówki nie zawierającej wpisu numeru rejestracyjnego pojazdu, jak również okazania wykresówek nie zawierających wpisów dotyczących miejsca i daty ich początkowego i końcowego użytkowania.

Od powyższej decyzji K. K. wniosła odwołanie zarzucając naruszenie art. 6,7,8 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (w skrócie k.p.a.) poprzez niezebranie pełnego materiału dowodowego i wybiórczą jego ocenę. Zarzuty dotyczyły również naruszenia art. 107 k.p.a. poprzez wadliwe sporządzenie uzasadnienia decyzji oraz naruszenia art. 93 ust. 7 i 9 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 z późn. zm.), poprzez niewłaściwą wykładnię i błędne zastosowanie.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2011 r. ([...]) Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał decyzję organu pierwszej instancji w mocy. Organ odwoławczy uznał, iż materiał dowodowy zgromadzony w sprawie został prawidłowo oceniony przez organ pierwszej instancji. Ponadto stwierdził, iż postępowanie wyjaśniające zostało przeprowadzone rzetelnie, a zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdza ustalenia organu pierwszej instancji. Organ odwoławczy wskazał, iż strona została pouczona o przysługujących jej uprawnieniach, w szczególności o możliwości zapoznania się ze zgromadzonymi w sprawie materiałami, które brane były pod uwagę przy wydaniu decyzji, o prawie wypowiedzenia się co do zebranych dowodów oraz o prawie zgłaszania wniosków dowodowych. Strona nie skorzystała z możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów przed wydaniem decyzji przez organ pierwszej instancji. Organ odwoławczy podkreślił, że kary pieniężne przewidziane za ujawnione w toku kontroli naruszenia mają charakter sztywny, a co za tym idzie stwierdzenie określonego w przepisach uchybienia pociąga za sobą zastosowanie przewidzianej w ustawie, konkretnie określonej kary pieniężnej. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy szczegółowo odniósł się do poszczególnych naruszeń stwierdzonych podczas kontroli, będących podstawą wymierzenia kar przewidzianych w ustawie. Odnośnie do zarzutu naruszenia art. 93 ust. 7 u.t.d. organ odwoławczy stwierdził, iż przepis powyższy słusznie nie został zastosowany w niniejszej sprawie, ponieważ okoliczności i dowody zgromadzone w sprawie nie wskazują na to, że podmiot wykonujący przewóz nie miał wpływu na powstanie naruszenia. Ponadto to na przedsiębiorcy wykonującym przewóz drogowy ciążył obowiązek wykazania, że zaistniały takie okoliczności lub zdarzenia, których nie mógł on przewidzieć.

Od powyższej decyzji K. K. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę, domagając się uchylenia w całości zaskarżonej decyzji i zarzucając naruszenie art. 7,77 i 80 k.p.a. poprzez niezebranie pełnego materiału dowodowego oraz wybiórczą jego ocenę. Zarzuty dotyczyły również naruszenia art. 93 ust. 7 i 9 u.t.d. poprzez niewłaściwą jego wykładnię i błędne zastosowanie polegające na uznaniu, że naruszenie przepisów nie nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć. Skarżąca zarzuciła, że złożyła wniosek o przesłuchanie w charakterze świadków dwóch osób na okoliczności świadczące o tym, iż prowadząca przedsiębiorstwo nie miała wpływu na powstanie naruszeń, które zaistniały w skutek nie dających się przewidzieć zdarzeń. Wniosek powyższy został przez organ odwoławczy pominięty, a w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ w ogóle się do wniosku nie odniósł.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Odniósł się również do złożonego przez pełnomocnika skarżącej wniosku dowodowego stwierdzając, iż wniosek o przesłuchanie świadków wpłynął do Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego w tym samym dniu, w którym wydana została zaskarżona decyzja. W związku z tym nie można było w treści wydanej decyzji zawrzeć stanowiska dotyczącego rozpoznania złożonego wniosku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skarga jest nieuzasadniona.

W myśl art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 z późn. zm.), dalej u.t.d. w brzmieniu obowiązującym do 1 stycznia 2012 r., kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub innych przepisów (między innymi wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych) podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15 000. Zgodnie natomiast z art. 92 ust. 2 pkt 2 u.t.d. suma kar pieniężnych nałożonych podczas jednej kontroli nie może przekroczyć kwoty 30000 w odniesieniu do kontroli w przedsiębiorstwie. Sankcje zawarte w omawianym artykule odnoszą się do podmiotów wykonujących transport drogowy lub przewozy na potrzeby własne. Podmiotami tymi nie są kierowcy, lecz sami przedsiębiorcy. Stosownie do art. 93 ust. 1 u.t.d. uprawnieni do kontroli mają prawo nałożyć karę pieniężną (w drodze decyzji administracyjnej) na wykonującego przewozy drogowe, a nie na kierowcę, który w ramach tego przewozu lub transportu kieruje pojazdem. Kar nakładanych na kierowców dotyczy natomiast przepis art. 92a ust. 1 (w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2012 r.), który w sprawie niniejszej nie miał w ogóle zastosowania, bowiem odnosi się do kontroli drogowych.

Zgodnie z art. 4 lit. h rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz.U.UE.L.2006.102.1), "tygodniowy okres odpoczynku" oznacza tygodniowy okres, w którym kierowca może swobodnie dysponować swoim czasem i obejmuje "regularny tygodniowy okres odpoczynku" lub "skrócony tygodniowy okres odpoczynku" z kolei "regularny tygodniowy okres odpoczynku" oznacza odpoczynek trwający co najmniej 45 godzin, a "skrócony tygodniowy okres odpoczynku" oznacza odpoczynek trwający krócej niż 45 godziny, który można, na warunkach ustalonych w art. 8 ust. 6, skrócić do nie mniej niż 24 kolejnych godzin.

Z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 561/2006 wynika, iż po okresie prowadzenia pojazdu trwającym cztery i pół godziny kierowcy przysługuje ciągła przerwa trwająca co najmniej czterdzieści pięć minut, chyba że kierowca rozpoczyna okres odpoczynku. Przerwę tę może zastąpić przerwa długości co najmniej 15 minut, po której nastąpi przerwa długości co najmniej 30 minut, rozłożone w czasie w taki sposób, aby zachować zgodność z przepisami akapitu pierwszego.

Z art. 8 ust. 1 rozporządzenia wynika natomiast, iż kierowca korzysta z dziennego i tygodniowego okresu odpoczynku. Ponadto w każdym 24 godzinnym okresie po upływie poprzedniego dziennego okresu odpoczynku lub tygodniowego okresu odpoczynku kierowca musi wykorzystać kolejny dzienny okres odpoczynku. Jeśli część dziennego okresu odpoczynku zawarta w 24 godzinnym okresie wynosi co najmniej 9 godzin, ale mniej niż 11 godzin, wówczas ten dzienny okres odpoczynku uznaje się za skrócony dzienny okres odpoczynku (ust. 2).

Dzienny okres odpoczynku może zostać przedłużony do rozmiarów regularnego lub skróconego tygodniowego okresu odpoczynku. Kierowca może mieć najwyżej trzy skrócone dzienne okresy odpoczynku pomiędzy dwoma tygodniowymi okresami odpoczynku (ust. 3 i 4).

Stosownie do art. 8 ust. 6 rozporządzenia nr 561/2006 w ciągu dwóch kolejnych tygodni kierowca wykorzystuje co najmniej dwa regularne tygodniowe okresy odpoczynku, lub jeden regularny tygodniowy okres odpoczynku i jeden skrócony tygodniowy okres odpoczynku trwający co najmniej 24 godziny. Skrócenie to należy jednak skompensować równoważnym odpoczynkiem wykorzystanym jednorazowo przed końcem trzeciego tygodnia następującego po danym tygodniu. Tygodniowy okres odpoczynku rozpoczyna się nie później niż po zakończeniu sześciu okresów 24 godzinnych licząc od końca poprzedniego tygodniowego okresu odpoczynku.

Ponadto odpoczynek wykorzystywany jako rekompensata za skrócony tygodniowy okres odpoczynku wykorzystuje się łącznie z innym okresem odpoczynku trwającym co najmniej dziewięć godzin. Jeżeli kierowca dokona takiego wyboru, dzienne okresy odpoczynku i skrócone tygodniowe okresy odpoczynku poza bazą można wykorzystywać w pojeździe, o ile posiada on odpowiednie miejsce do spania dla każdego kierowcy i pojazd znajduje się na postoju (art. 8 ust. 7 i 8 rozporządzenia nr 561/2006).

Zgodnie z art. 8 ust. 9 rozporządzenia nr 561/2006 tygodniowy okres odpoczynku, który przypada na dwa tygodnie można zaliczyć do dowolnego z nich, ale nie obu.

Kierowca może odstąpić od wyżej wskazanych przepisów rozporządzenia w zakresie niezbędnym dla zapewnienia bezpieczeństwa osób, pojazdu lub ładunku, pod warunkiem, że nie zagraża to bezpieczeństwu drogowemu oraz umożliwia osiągnięcie przez pojazd odpowiedniego miejsca postoju. Kierowca obowiązany jest jednak wskazać powody takiego odstępstwa odręcznie na wykresówce urządzenia rejestrującego lub na wydruku z urządzenia rejestrującego, albo na planie pracy najpóźniej po przybyciu do miejsca pozwalającego na postój (art. 12 rozporządzenia nr 561/2006).

Stosowanie urządzeń rejestrujących w pojazdach oraz obowiązki przedsiębiorców i kierowców w tym zakresie określa rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz.U.UE L. 1985.370.8). Zgodnie z art. 15 ust. 2 rozporządzenia kierowcy stosują wykresówki lub karty kierowcy w każdym dniu, w którym prowadzą pojazd, począwszy od momentu, w którym go przejmują. Przepis ten ustanawia zasadę, że nie wyjmuje się wykresówki lub karty kierowcy z urządzenia przed zakończeniem dziennego okresu pracy, chyba że jej wyjęcie jest dopuszczalne z innych powodów. Ponadto wykresówka lub karta kierowcy nie może być używana przez okres dłuższy niż ten, na który jest przeznaczona.

Zgodnie z powołanym przepisem, jeżeli w wyniku oddalenia się od pojazdu kierowca nie jest w stanie używać urządzeń zainstalowanych w pojeździe, to okresy, o których mowa w ust. 3 tiret drugie lit. b), c) i d), czyli okresy innej pracy, gotowości i dyspozycyjności wprowadza się na wykresówkę ręcznie, automatycznie lub w inny sposób czytelnie i nie brudząc karty. W przypadku gdy w pojeździe znajduje się więcej niż jeden kierowca, wszyscy kierowcy obowiązani są uzupełniać odpowiednio wykresówki lub karty kierowcy w taki sposób, aby informacje zapisywane były na wykresówce lub karcie kierowcy prowadzącego pojazd.

Każdy kierowca jest zobowiązany do nanoszenia na swoją wykresówkę następujących informacji: na początku używania wykresówki powinien wpisać swoje nazwisko i imię, a następnie datę i miejsce rozpoczęcia używania wykresówki oraz datę i miejsce zakończenia jej używania, numer rejestracyjny każdego pojazdu, do którego został on przydzielony, zarówno na początku pierwszej jazdy zapisanej na wykresówce, jak i następnych, w przypadku zmiany pojazdu, w czasie używania tej samej wykresówki, wskazania licznika długości drogi (przy rozpoczęciu pierwszej jazdy zarejestrowanej na wykresówce, przy zakończeniu ostatniej jazdy zarejestrowanej na wykresówce, w razie zmiany pojazdu w ciągu dnia pracy (wskazanie licznika w pojeździe, do którego był przydzielony oraz wskazanie licznika w pojeździe, do którego zostaje przydzielony), czas, kiedy miała miejsce zmiana pojazdu (art. 15 ust. 5 rozporządzenia nr 3821/85).

Konsekwencją wykonywania przewozu drogowego z naruszeniem przepisów dotyczących czasu prowadzenia pojazdu, obowiązkowych przerw i odpoczynków jak również stosowania urządzeń rejestrujących samoczynnie czas jazdy i postoju jest kara pieniężna. Wykaz naruszeń obowiązków oraz wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik do ustawy (art. 92 ust. 4 u.t.d.).

W rozpoznawanej sprawie, w wyniku przeprowadzonej w przedsiębiorstwie skarżącej kontroli stwierdzono szereg uchybień. Naruszenia przy wykonywaniu przewozu drogowego dotyczyły między innymi skrócenia tygodniowego czasu odpoczynku, przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy oraz okazania podczas kontroli w przedsiębiorstwie wykresówek nie zawierających danych dotyczących okresów aktywności kierowców, numeru rejestracyjnego pojazdu, miejsca i daty początkowej oraz końcowej używania wykresówki. W ocenie sądu organy prawidłowo wykazały w oparciu o przeprowadzoną kontrolę, że w zakresie transportu drogowego wykonywanego w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez skarżącą dopuszczono się naruszenia przepisów rozporządzenia nr 561/2006, a także rozporządzenia nr 3821/85 we wskazanym powyżej zakresie. W trakcie postępowania skarżąca nie zakwestionowała skutecznie ustaleń organu dotyczących powyższych naruszeń, za które wymierzona została kara pieniężna.

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne są prawidłowe, znajdują bowiem potwierdzenie w przeprowadzonych przez organy dowodach. Sporządzony przez organ pierwszej instancji protokół kontroli bardzo szczegółowo opisuje wszystkie stwierdzone naruszenia i brak podstaw do ich zakwestionowania. Skarżąca nie wskazała żadnych dowodów, które mogłyby świadczyć o wadliwości tych ustaleń. W toku postępowania przed organem pierwszej instancji skarżąca – mimo prawidłowego zawiadomienia o wszczęciu postępowania i możliwości złożenia wyjaśnień oraz przedstawienia dowodów – nie ustosunkowała się do wyników kontroli, nie zgłosiła żadnych zastrzeżeń do doręczonego jej protokołu kontroli i nie zgłosiła jakichkolwiek wniosków dowodowych. Również w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji skarżąca ograniczyła się do ogólnikowego zakwestionowania ustaleń organu pierwszej instancji, nie podniosła jednak żadnych konkretnych zarzutów co do poszczególnych ustaleń organu. Skarga złożona w niniejszej sprawie również nie zawiera zarzutów w tym zakresie.

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne są prawidłowe, znajdują bowiem potwierdzenie w przeprowadzonych przez organy dowodach. Sporządzony przez organ pierwszej instancji protokół kontroli bardzo szczegółowo opisuje wszystkie stwierdzone naruszenia i brak podstaw do ich zakwestionowania. Skarżąca nie wskazała żadnych dowodów, które mogłyby świadczyć o wadliwości tych ustaleń. Skarga koncentruje się głównie na próbie wykazania przez skarżącą uchybień w przeprowadzonym przez organ postępowaniu administracyjnym, jak również wskazuje na niezastosowanie przez organ art. 93 ust 7 u.t.d.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, stwierdzić należy, że nie zasługują one na uwzględnienie. Organy administracji publicznej są obowiązane do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego (art. 9 k.p.a.). Ponadto organy administracji publicznej obowiązane są zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań (art. 10 § 1 k.p.a.). Powyższe zasady zostały dochowane w ramach kontrolowanego postępowania administracyjnego. Jak wynika z akt sprawy, skarżąca miała zapewnioną możliwość zapoznania się ze zgromadzonym materiałem dowodowym oraz mogła zgłosić swoje zastrzeżenia z czego skorzystała. Zarówno o wszczęciu postępowania jak i o możliwości zapoznania się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym skarżąca została poinformowana.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, organy administracji wyczerpująco zbadały istotne okoliczności faktyczne sprawy oraz przeprowadziły dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej (art. 7 i 77 § 1 k.p.a.). Dowody te zostały następnie prawidłowo ocenione, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, wyrażoną w art. 80 k.p.a. zarzuty naruszenia wymienionych przepisów art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a. są więc nieuzasadnione.

Odnosząc się do zarzutu pominięcia przez organ drugiej instancji wniosku dowodowego złożonego przez skarżącą w toku postępowania odwoławczego stwierdzić należy, że zarzut ten nie może zostać uwzględniony.

Jak wynika z akt postępowania administracyjnego, skarżąca zawiadomiona została przez organ drugiej instancji o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów oraz prawie zgłoszenia żądań i wniosków dowodowych, w szczególności na okoliczności wskazane w art. 93 ust. 7 u.t.d., w terminie 7 dni od doręczenia zawiadomienia (k. 126 akt adm.). W ostatnim dniu terminu skarżąca nadała w urzędzie pocztowym pismo, zawierające wniosek dowodowy, pismo to wpłynęło jednak do kancelarii głównej organu w dniu wydania decyzji (k. 144) i nie zostało przez organ uwzględnione. W zaskarżonej decyzji organ do wniosku tego nie ustosunkował się.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie powyższe uchybienie nie daje jednak podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji. Zgodnie z przepisem art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270), w skrócie: p.p.s.a., sąd uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi: a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Nieustosunkowanie się przez organ do zgłoszonego przez stronę wniosku dowodowego stanowi niewątpliwie inne naruszenie przepisów postępowania, o którym mowa w art. 145 § 1 pkt 1 litera c), jednak w rozpoznawanej sprawie brak podstaw do uznania, że naruszenie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Zauważyć należy, że wniosek dowodowy zgłoszony przez skarżącą sformułowany został bardzo ogólnikowo. Skarżąca wniosła o przesłuchanie dwóch świadków na okoliczność, że "K. K. nie miała wpływu, ani też nie godziła się na powstanie okoliczności ("naruszeń"), o których mowa w protokole kontroli i decyzji organu I instancji oraz że okoliczności te ("naruszenia") nastąpiły na skutek zdarzeń lub okoliczności, których strona niniejszego postępowania nie mogła przewidzieć, a także że nie ponosi winy w zaistnieniu sytuacji zakwalifikowanej przez organ I instancji jako naruszenie". Z zaskarżonej decyzji wynika, że jeden ze zgłoszonych świadków jest kierowcą, którego czas pracy i prawidłowość stosowania wykresówek były przedmiotem kontroli. Co do drugiego ze świadków brak jakichkolwiek danych o jego związku z kontrolą i stwierdzonymi przez organ naruszeniami. Jeśli chodzi o kierowców, to jak wyjaśniono wyżej, zgodnie z art. 12 rozporządzenia nr 561/2006 kierowca może odstąpić od przepisów rozporządzenia w zakresie niezbędnym dla zapewnienia bezpieczeństwa osób, pojazdu lub ładunku, pod warunkiem, że nie zagraża to bezpieczeństwu drogowemu oraz umożliwia osiągnięcie przez pojazd odpowiedniego miejsca postoju, obowiązany jest jednak wskazać powody takiego odstępstwa odręcznie na wykresówce urządzenia rejestrującego lub na wydruku z urządzenia rejestrującego, albo na planie pracy najpóźniej po przybyciu do miejsca pozwalającego na postój. Wskazane adnotacje nie mogą zostać zastąpione zeznaniami świadków, zgłoszonych po upływie prawie roku od daty stwierdzonych naruszeń.

Ponadto wniosek dowodowy nie wskazuje żadnych konkretnych okoliczności, które zeznaniami poszczególnych świadków miałyby być udowadniane. Nie jest wystarczające ogólnikowe powołanie się na przepis art. 93 ust. 7 u.t.d. ani przytoczenie jego treści jako tezy dowodowej. Z powołanego przepisu wynika, że właściwy organ może nie nałożyć kary, jeżeli stwierdzone zostanie, że naruszenie przepisów nastąpiło na skutek okoliczności lub zdarzeń, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć. Zważywszy, że w sprawie niniejszej stwierdzono sto kilkadziesiąt naruszeń, szczegółowo w decyzjach organów obu instancji opisanych, wniosek dowodowy powinien wskazywać konkretne okoliczności i zdarzenia, które w ściśle określonych datach doprowadziły do powstania naruszeń, nie można ich było jednak przewidzieć. Tylko wówczas możliwa byłaby bowiem ocena, czy przedmiotem dowodu jest okoliczność mająca znaczenie dla sprawy (art. 78 § 1 k.p.a.). Tymczasem wniosek dowodowy zgłoszony przez skarżącą w postępowaniu odwoławczym takich okoliczności nie wskazuje. Dodać należy, że także w skardze do Sądu oraz na rozprawie w dniu 26 kwietnia 2012 r. pełnomocnik skarżącej w żaden sposób nie sprecyzował okoliczności, które miałyby być przedmiotem dowodu. Skarżąca nie wykazała tym samym, że nieustosunkowanie się przez organ do jej wniosku mogło mieć jakikolwiek wpływ na wynik sprawy. Nie wykazała, że zgłoszone przez nią dowody świadczą o istnieniu nadzwyczajnych okoliczności czy zdarzeń, o których mowa w art. 93 ust. 7 u.t.d.

Zgodnie z art. 93 ust. 7 u.t.d. (w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2012 r.) przepisu powyższego nie stosuje się, jeżeli zostanie stwierdzone, że naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć. W takiej sytuacji, właściwy ze względu na miejsce przeprowadzonej kontroli organ wydaje decyzję o umorzeniu postępowania. Norma prawna wyrażona we wspomnianym art. 93 ust. 7 u.t.d. odnosi się do sytuacji wyjątkowych, których doświadczony i profesjonalny podmiot wykonujący przewóz drogowy, przy zachowaniu najwyższej staranności i przezorności nie był w stanie przewidzieć. Przedsiębiorca ma obowiązek nadzorowania kierowców w taki sposób, aby nie dochodziło do naruszeń obowiązujących przepisów o czasie pracy. Brak stosowania przez przedsiębiorcę właściwych rozwiązań obciąża pracodawcę, który powinien wykazać się dbałością o osiągnięcie zamierzonego celu prowadzonej działalności. Obowiązkiem przedsiębiorcy jest takie zorganizowanie pracy kierowców, aby transport drogowy wykonywany był zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

W dyspozycji art. 93 ust. 7 u.t.d. nie mieszczą się sytuacje, które są wynikiem zachowania kierowcy, ale które bezpośrednio wynikają z braku właściwych rozwiązań organizacyjnych w zakresie dyscyplinowania osób wykonujących na rzecz przedsiębiorcy usługi kierowania pojazdem. Także kwestie właściwego doboru pracowników (ryzyko osobowe) nie mieści się w zakresie regulacji art. 93 ust. 7 u.t.d. Rzeczą przedsiębiorcy jest właściwy dobór osób współpracujących. Przy zachowaniu należytej staranności, właściwego systemu motywacyjnego, szkoleniowego, czy innego rodzaju środków dyscyplinujących nie dochodziłoby do naruszeń obowiązujących przepisów wspólnotowych czy ustawy o transporcie drogowym. W przepisie art. 93 ust. 7 u.t.d. chodzi tylko i wyłącznie o zdarzenia nieoczekiwane, nie dające się przewidzieć, a nie związane z doborem pracowników.

Należy również podkreślić, iż organ kontrolujący przestrzeganie przepisów dotyczących czasu pracy i odnotowywania danych na wykresówkach przez kierowców zatrudnionych w przedsiębiorstwie w przypadku stwierdzenia naruszeń w tym zakresie i po przeprowadzeniu postępowania jest upoważniony przez ustawę do nałożenia kary pieniężnej za stwierdzone uchybienia. Istotą nałożonej w niniejszej sprawie kary administracyjnej jest przymuszenie do respektowania obowiązujących nakazów i zakazów dotyczących odnotowywania przez kierowców wymaganych danych na wykresówkach jak również czasu pracy kierowców wykonujących przewóz drogowy, a wynikających z obowiązujących przepisów zarówno prawa krajowego jak i wspólnotowego.

Nie jest możliwe przyjęcie stanowiska o wyłączeniu odpowiedzialności skarżącej za stwierdzone uchybienia przepisów ustawy o transporcie drogowym z tego powodu, że to kierowcy dopuścili się naruszeń, na powstanie których skarżąca nie miała wpływu, bowiem to skarżąca jest odpowiedzialna za działania tych osób i ponosi z tego tytułu ryzyko w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Należy podkreślić, że powinnością przedsiębiorcy jest przede wszystkim zorganizowanie pracy kierowców w taki sposób, aby mogli przestrzegać obowiązujących przepisów prawa. Rejestrowanie rzeczywistej aktywności kierowcy jest podstawowym i zamierzonym celem regulacji prawnych dotyczących czasu pracy kierowców, gdyż czas pracy kierowców i okresy przerw w kierowaniu pojazdem mają bardzo istotne znaczenie dla pozostałych uczestników ruchu drogowego.

Ponadto należy podkreślić, iż zgodnie z zacytowanym powyżej rozporządzeniem nr 561/2006 odpowiedzialność za naruszenie przepisów, których dopuszczają się kierowcy zatrudnieni w przedsiębiorstwie transportowym ponosi to przedsiębiorstwo (art. 10 ust. 3). Obowiązkiem przedsiębiorcy jest także organizacja pracy kierowców, a także wydawanie odpowiednich poleceń kierowcom i przeprowadzanie regularnych kontroli w zakresie przestrzegania obowiązujących przepisów (art. 10 ust. 2 rozporządzenia).

Pracodawca będący przedsiębiorcą zajmującym się transportem drogowym nie może pomijać wskazanych przepisów zarówno krajowych jak i wspólnotowych bowiem jasno wynika z nich jakie ciążą na nim obowiązki.

Z okoliczności faktycznych sprawy nie wynika, aby zaistniały jakieś okoliczności, których skarżąca prowadząca przedsiębiorstwo wykonujące przewóz drogowy nie mogła przewidzieć. Nie wskazane zostały także przez skarżącą dowody, które mogłyby być podstawą do uwolnienia się przez przedsiębiorcę od odpowiedzialności za powstałe naruszenia. Powyższego nie zmienia również fakt niedopuszczenia przez organ dowodu z zeznań świadków, jak już bowiem wyjaśniono wyżej, skarżąca nie wskazała w ogóle zdarzeń i okoliczności, których nie można było przewidzieć.

Obowiązkiem organu jest dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy i przeprowadzenie z urzędu oraz na wniosek strony dowodów zmierzających do prawidłowego ustalenia stanu faktycznego (art. 7 k.p.a.).

Podkreślenia wymaga, że nie było obowiązkiem organu przeprowadzanie z urzędu dowodów na okoliczność przyczyn powstania naruszeń.

Z przepisów ustawy wynika bowiem, że właściwy organ nakłada karę w przypadku obiektywnego stwierdzenia określonych w ustawie naruszeń, niezależnie od tego w jaki sposób do naruszenia doszło (art. 92 i 93 ust. 1-3 u.t.d.). Jedynie w przypadku, gdy naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć, przepisów o nakładaniu kar nie stosuje się (art. 93 ust. 7 u.t.d. w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2012 r.). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem to na przedsiębiorcy ciąży obowiązek wykazania, że naruszenie przepisów nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć.

Brak w tej sytuacji podstaw do uznania, że organ naruszył przepis art. 93 ust. 7 u.t.d.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, organy administracji oparły się na prawidłowo zebranym w sprawie materiale dowodowym, wyczerpująco zbadały istotne okoliczności faktyczne sprawy oraz przeprowadziły dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej (art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a.) i na podstawie prawidłowo zastosowanego załącznika do ustawy o transporcie drogowym nałożyły na skarżącą karę pieniężną za stwierdzone naruszenia w łącznej wysokości 30000 złotych.

Mając powyższe na względzie, Wojewódzki Sąd Administracyjny Lublinie oddalił skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a.