Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Apollo, Sędziowie Sędzia WSA Gabriela Jyż (spr.), Asesor WSA Barbara Orzepowska-Kyć, Protokolant St. ref. Aleksandra Doruch, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 lipca 2007r. przy udziale – sprawy ze skargi W. S. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji: oddala skargę

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r., nr [...], Dyrektor Izby Celnej w K. utrzymał w mocy swoją wcześniejszą decyzję z [...] r. nr [...], którą to decyzją odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Dyrektora Urzędu Celnego w C. z [...] r. nr [...]. Zaskarżona decyzja wydana została na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z 29.08.1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60, z późn.zm.; powoływana dalej jako O. p. ), art. 26 ustawy z 19.03.2004 r. Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo celne (Dz. U. Nr 68, poz. 623), art. 262 i art. 2652 ustawy z 9.01.1997 r. – Kodeks celny (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 75, poz. 802 z późn. zm.).

W uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia odniesiono się w pierwszej kolejności do okoliczności faktycznych sprawy. W tych zaś ramach wykazano, że wyżej wspomnianą decyzją z [...]r. Dyrektor Urzędu Celnego w C. stwierdził, iż towar w postaci samochodu ciężarowego marki [...], rok produkcji [...], numer nadwozia [...], został w dniu [...].1999 r. nielegalnie wprowadzony na polski obszar celny i określił kwotę powstałego z mocy prawa długu celnego w wysokości [...] zł oraz obliczył kwotę odsetek, o których mowa w art. 242 § 3 Kodeksu celnego. Datę powstania długu celnego organ celny ustalił na dzień [...] 1999 r. Decyzja została doręczona W. S., uznanemu przez organ celny za jednego z dłużników zobowiązanych do zapłaty cła, w dniu [...] 2001 r. Powyższe rozstrzygnięcie nie zostało zaskarżone przez stronę i stało się ostateczne.

Pismem z [...].2005 r. skierowanym do Dyrektora Izby Celnej w K. M. D., działając jako pełnomocnik W. S., złożyła wniosek o stwierdzenie nieważności wspomnianej wyżej decyzji.

Z treści wniosku oraz złożonych pism uzupełniających wynikało, że strona domagała się stwierdzenia nieważności przedmiotowej decyzji powołując się na przesłankę zawarte w art. 247 § 1 pkt 3 O. p. Uzasadniając swoje żądanie strona wskazała, że w jej przekonaniu organ celny rażąco naruszył przepisy: art. 207 O. p. poprzez wydanie decyzji bez uprzedniego wszczęcia postępowania w sprawie, art. 122 i art. 187 O. p. poprzez zaniechanie podjęcia wszelkich możliwych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz wyczerpującego rozpatrzenia całego istniejącego w sprawie materiału dowodowego, art. 191 O. p. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, art. 210 § 3 Kodeksu celnego poprzez zaniechanie wydania decyzji w stosunku do wszystkich osób będących dłużnikami w przedmiotowych sprawach, art. 121 § 1 i art. 124 O. p. poprzez skierowanie decyzji w stosunku do arbitralnie wybranych dłużników, art. 210 § 1 pkt 4 O. p. poprzez brak powołania podstawy prawnej decyzji, art. 210 § 1 pkt 6 O. p. poprzez brak uzasadnienia prawnego i faktycznego w decyzjach, art. 166 § 1 O. p. poprzez wydanie postanowień w sprawach połączenia postępowań prowadzonych w stosunku do jego osoby oraz J. S..

W tym stanie rzeczy wydane zostało wskazane na wstępie rozstrzygnięcie Dyrektora Izby Celnej w K.. W jego uzasadnieniu organ celny wskazał na istnienie negatywnej przesłanki uniemożliwiającej wszczęcie postępowania w tej sprawie. Zdaniem organu celnego w niniejszej sprawie występuje sytuacja, o jakiej mowa w art. 2652 pkt 1 Kodeksu celnego, stanowiącego, że jeżeli upłynęły 3 lata od dnia powstania długu celnego, organ celny nie wszczyna bądź odmawia wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji. Co prawda z dniem 1.05.2004 r. weszła w życie ustawa z 19.03.2004 r. – Prawo celne (Dz. U. Nr , jednakże do spraw dotyczących długu celnego powstałego przed dniem uzyskania przez Polskę członkostwa w Unii Europejskiej stosuje się przepisy dotychczasowe zgodnie z art. 26 ustawy Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo celne. Tak więc do rozpatrzenia wniosku strony z [...] .2005 r. winny mieć zastosowanie przepisy Kodeksu celnego oraz na podstawie art. 262 tegoż Kodeksu odpowiednio przepisy działu IV O. p. z uwzględnieniem zmian wynikających z przepisów prawa celnego. W dalszej kolejności organ stwierdził, że zawarty w art. 262 Kodeksu celnego zapis "odpowiednio" oznacza, że jeżeli przepisy Kodeksu celnego regulują w sposób odmienny tryb postępowania procesowego niż przepisy Ordynacji podatkowej, to stosuje się przepisy Kodeksu celnego, które są przepisami szczególnymi w stosunku do przepisów Ordynacji podatkowej. Dopiero po stwierdzeniu braku własnej regulacji podatkowej należy stosować przepisy Działu IV O. p., ale nie wprost lecz odpowiednio. Taka sytuacja zachodzi w ocenie organu celnego w zakresie przepisów regulujących tryb postępowania w przypadku złożenia wniosku o wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji po upływie terminu do jego złożenia.

Organ podkreślił, że ustawodawca regulując zasady i tryb przywozu na polski obszar celny oraz wywozu towarów z polskiego obszaru celnego i związane z tym prawa i obowiązki osób oraz uprawnienia i obowiązki organów celnych (art. 1 Kodeksu celnego) ustanowił zasadę określoną w art. 2652 pkt 2 Kodeksu celnego stanowiącą, iż po upływie 3 lat od dnia powstania długu celnego organ celny nie wszczyna bądź odmawia wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji. Przepis ten bowiem zawiera samodzielne uregulowanie odmiennie od uregulowań zawartych w Ordynacji podatkowej i posiada pierwszeństwo stosowania w sprawach celnych. Tak więc, niezależnie od rodzaju wady istniejącej w decyzji, w stosunku do której złożono wniosek o stwierdzenie jej nieważności, ustawodawca w art. 2652 pkt 2 Kodeksu celnego nałożył na organ celny obowiązek wydania decyzji odmawiającej wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, jeżeli upłynął termin określony w tym przepisie - to jest okres 3 lat liczonych od dnia powstania długu celnego. Po upływie tego okresu wniesienie żądania o stwierdzenie jej nieważności staje się bezskuteczne.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało zaskarżone odwołaniem do Dyrektora Izby Celnej w K.. W odwołaniu strona zarzuciła organowi przy wydaniu zaskarżonej decyzji naruszenie art. 26 ustawy z 19 marca 2004 r. Przepisy wprowadzające Prawo celne, poprzez błędną ich interpretację i zastosowanie także do norm procesowych a nie jedynie do prawa materialnego, art. 247 § 3 O. p. poprzez brak merytorycznego rozstrzygnięcia w zakresie wystąpienia przesłanek do stwierdzenia nieważności przedmiotowej decyzji.

W uzasadnieniu odwołania odwołujący się wskazał, że wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji w sprawie został złożony w dniu [...] 2005 r., wszczynając postępowanie w sprawie nadzoru, które – jak to wielokrotnie wyjaśniono w orzecznictwie SN i NSA nie jest kontynuacją postępowania zakończonego decyzją kwestionowaną w tym trybie. Skoro art. 25 ustawy z 19.03.2004 r. – Przepisy wprowadzające Prawo celne stwierdza utratę mocy Kodeksu celnego, a zgodnie z art. 1 tej ustawy z dniem 1.05.2004 r. weszło w życie Prawo celne, to zastosowanie w sprawie mają przepisy Prawa celnego. Wyjątek przewidziany w art. 26 ustawy – Przepisy wprowadzające Prawo celne dotyczy rozpoznania na podstawie Kodeksu celnego spraw dotyczących długu celnego powstałego przed dniem 1.05.2004 r., co potwierdza regułę, że wszystkie inne sprawy podlegają nowym regułom prawa (argument a contrario). Zasady, w myśl których postępowanie toczy się na podstawie aktualnie obowiązujących przepisów procesowych, nie wyłącza odesłanie zamieszczone w art. 26 Przepisów wprowadzających Prawo celne, albowiem przepis ten odnosi się bowiem wyłącznie do materialnoprawnych przepisów dotyczących tego długu. Zdaniem odwołującego się za "przepisy dotychczasowe" uznać należy tylko i wyłącznie przepisy prawa materialnego zawarte w Kodeksie celnym oraz wydane na jego podstawie rozporządzenia. Natomiast próba potraktowania przez organ celny jako przepisów dotychczasowych także przepisów proceduralnych Kodeksu celnego i zastosowanie ich to naruszenie prawa polegające na zastosowaniu niezobowiązującej normy prawnej. W ocenie odwołującego się instytucja stwierdzenia nieważności decyzji posiada charakter proceduralny. W żaden sposób nie jest związana z długiem celnym a tylko i wyłącznie z samą decyzją i jej rażącymi wadami. Tym samym zastosowanie w niniejszej sprawie przepisów Kodeksu celnego ograniczającej prawo do wzruszenia przedmiotowej decyzji stanowi pogwałcenie art. 32 Konstytucji RP, stanowiącego o równości wobec prawa.

Odwołujący się zwrócił uwagę, że art. 247 § 2 O. p. wiąże się z postanowieniami art. 249 § 1 pkt 1 O. p. Przepisy te należy analizować łącznie zaczynając od tego ostatniego, który dotyczy postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji wszczętego na żądanie strony. Stanowi on o tym, że organ podatkowy powinien wydać decyzję o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej jeżeli żądanie zostało wniesione po upływie 5 lat od doręczenia takiej decyzji. W każdym innym wypadku wszczęcie postępowania następuje a decyzja w przedmiocie stwierdzenia nieważności powinna być wydana. Zdaniem skarżącego postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji nie jest związane w żaden sposób ze sposobem, terminem i wysokością długu celnego. Związane jest jedynie z samą decyzją. Skarżący zwrócił uwagę, że termin czasowy na wzruszenie orzeczenia winien wiązać się z datą wydania, doręczenia lub uprawomocnienia się stosownego aktu, nie zaś ze zdarzeniem objętym stosownym orzeczeniem. W dalszej części odwołania podniesiono, że sformułowanie zawarte w art. 2652 Kodeksu celnego narusza art. 2 Konstytucji RP, ponieważ powoduje wielokrotnie iluzoryczne prawo do zastosowania instytucji stwierdzenia nieważności postępowania a ponieważ w aktualnie obowiązującym Prawie celnym nie ma żadnych szczególnych zapisów na ten temat, w przedmiotowej sprawie winny znaleźć zastosowania przyjęte przez Ordynację podatkową..

Organ odwoławczy podkreślił, że nie ulega wątpliwości, że decyzja Dyrektora Urzędu Celnego w C. z [...]r., stwierdzenia nieważności której żąda odwołujący się, została wydana w związku z powstaniem w mocy prawa, w dniu [...] 1999 r. długu celnego i dotyczy m. in. określenia wysokości kwoty tegoż długu. Bezspornym w sprawie jest, że dług celny powstał pod rządami art. 2652 Kodeksu celnego, który to przepis wszedł w życie z dniem 21.05.1999 r. Co prawda z dniem 1.05.2004 r. weszła w życie ustawa z 19.03.2004 r. – Prawo celne, to jednak na mocy art. 26 ustawy Przepisy wprowadzające Prawo celne, jeżeli dług celny powstał przed dniem uzyskania przez Polskę członkostwa w Unii Europejskiej do spraw dotyczących długu celnego stosuje się przepisy dotychczasowe.

Organ odwoławczy podkreślił, że spór w sprawie dotyczy interpretacji pojęcia "przepisy dotychczasowe". W tym zakresie nie podzielił stanowiska strony, iż są to wyłącznie przepisy materialne prawa celnego. W ocenie organu przepisy te należy rozumieć w taki sposób, jak określają to poglądy doktryny prawa oraz ustawa zasadnicza. Organ podkreślił, że jedną z elementarnych reguł dobrej legislacji jest zasada by prawodawca wprowadzając nowe przepisy uchylił wszystkie przepisy z nimi niezgodne (nakaz derogacji wyraźnej). W wypadku gdy prawodawca nie uchyla przepisów dotychczasowych, należy stosować zasadę bezpośredniego działania nowej ustawy nakazującą by od chwili wejścia w życie nowych norm prawnych stosować je do stosunków prawnych, zdarzeń czy stanów rzeczy określonego rodzaju, niezależnie od tego czy dopiero powstaną czy też powstawały wcześniej przed wejściem w życie nowego prawa, lecz trwają nadal w czasie dokonywania procesu zmiany prawa.

Organ odwoławczy zwrócił jednakże uwagę, że nawet wyraźna derogacja aktu normatywnego nie oznacza zakończenia okresu istnienia obowiązku stosowania takiego przepisu. Przyjmuje się bowiem, iż fakt prawny rodzi skutki prawne określone w przepisach prawa obowiązujących w chwili jego zajścia, choć do samego aktu zastosowania takich przepisów może dojść w pewnym czasie po nastąpieniu faktu prawnego. Co więcej przepisy obowiązujące w czasie zajścia tego faktu zazwyczaj stosowane są do oceny jego skutków bez względu na toczy obowiązują one jeszcze w chwili orzekania. Skoro zatem przepis taki może zostać zastosowany mimo jego derogacji (jeżeli ocenie podlega fakt prawny, który zaszedł przed ową derogacją), okoliczność ta skłania do odrzucenia derogacji jako uchylenia mocy obowiązującej przepisu. Derogacja ma zatem oznaczać jedynie zmianę zakresu obowiązywania uchylonego przepisu, który zostaje ograniczony jedynie do faktów zaistniałych w czasie przed uchyleniem tegoż przepisu.

Polemizując z poglądem o niekonstytucyjności art. 2652 Kodeksu celnego organ odwoławczy zwrócił uwagę, że domniemanie zgodności ustawy z Konstytucją obowiązuje dopóty, dopóki ustawie tej przysługuje moc obowiązująca. W żadnym wypadku podstawa odmowy do zastosowania przez Sąd przepisów ustawowych nie może być zasada bezpośredniego stosowania Konstytucji. Przepis art. 188 Konstytucji zastrzega orzekanie w sprawach niekonstytucyjnych do wyłącznej kompetencji Trybunału Konstytucyjnego.

Tak więc w ocenie organu do rozpatrzenia wniosku strony z [...] 2005 r. zastosowanie winny mieć przepisy Kodeksu celnego oraz na podstawie art. 262 Kodeksu celnego odpowiednio przepisy Ordynacji podatkowej, z uwzględnieniem zmian wynikających z przepisów prawa celnego. Cytowany uprzednio art. 2652 pkt 1 Kodeksu celnego określa negatywną przesłankę ograniczającą termin do stwierdzenia nieważności decyzji. Termin ten jest wyznaczony precyzyjnie przez początek biegu terminu od dnia powstania długu celnego. W realiach niniejszej sprawy dzień powstania długu celnego został określony w sposób precyzyjny w ostatecznej decyzji Dyrektora Urzędu Celnego w C. z [...] r. tj. na dzień [...] r. Skoro zatem wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora Urzędu Celnego z [...] r. złożony został w dniu [...].2005 należy uznać, że wniosek został złożony po upływie 3-letniego terminu, o którym mowa w art. 2652 pkt 1 Kodeksu celnego.

Organ odwoławczy nie zgodził się z twierdzeniem odwołującego, że postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji nie jest związane w żaden sposób ze sposobem, terminem czy wysokością długu celnego, albowiem 3-letni termin, o którym mowa w art. 2652 pkt 1 Kodeksu celnego jest ściśle związany z datą powstania długu celnego.

Strona wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na powyższą decyzję wnosząc o jej uchylenie. W uzasadnieniu skargi zarzuciła zaskarżonej decyzji rażące naruszenie następujących przepisów: art. 26 ustawy Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo celne poprzez błędne zastosowanie tego przepisu w niniejszej sprawie, art. 191 O. p. poprzez nierozpatrzenie wszystkich zarzutów odwołania, art. 247 § 1 O. p. poprzez jego niezastosowanie, art. 2 Konstytucji RP poprzez uniemożliwienie wyeliminowania z obiegu prawnego orzeczenia rażąco naruszającego prawo, art. 8 Konstytucji RP, poprzez niezastosowanie przepisów Konstytucji, art. 32 Konstytucji RP poprzez nierówne traktowanie podmiotów

W uzasadnieniu skargi skarżący podtrzymał argumentację przedstawioną w odwołaniu od decyzji organu

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie podtrzymując w uzasadnieniu swojego stanowiska argumentację przedstawioną uprzednio w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przystępując do oceny zaskarżonej decyzji należy w punkcie wyjścia przypomnieć, że zgodnie z treścią art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) "Sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej". "Kontrola, o której mowa w § 1, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej" (art. 1 § 2 cyt. ustawy). Z brzmienia art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) wynika zaś, iż zaskarżona decyzja może ulec uchyleniu wyłącznie w przypadku, gdy Sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W myśl z kolei art. 145 § 1 pkt 2 tej ustawy, Sąd stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach.

Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, iż nie jest ona zasadna.

Przechodząc do meritum sprawy należy zaakcentować, że kwestię sporną w niniejszej sprawie stanowi zasadność zastosowania przez organy celne art. 265² z dnia 9 stycznia 1997 r. – Kodeks celny (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. nr 75, poz. 802 z późn. zm.) w stosunku do długu celnego, który co prawda powstał w czasie obowiązywania tej ustawy, lecz wniosek dotyczący tego długu złożony został, kiedy utraciła ona moc obowiązują.

Zgodnie z wyżej powołanym przepisem "jeżeli upłynęły 3 lata od dnia powstania długu celnego, organ celny:

1) nie wszczyna bądź odmawia wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji,

2) nie wznawia postępowania".

Art. 265² Kodeksu celnego jest przepisem szczególnym, dotyczącym stwierdzenia nieważności decyzji lub wznowienia postępowania, który w zakresie w nim unormowanym wyłącza stosowanie przepisów działu IV ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, do których stosowania z uwzględnieniem zmian wynikających z przepisów Prawa celnego odsyła art. 262 Kodeksu celnego.

W rozpoznawanej sprawie dług celny powstał w dniu [...] 1999 r., co wynika z decyzji Dyrektora Urzędu Celnego w C. z dnia [...] r., nr [...], której doręczenia [...]r. skarżący nie kwestionuje. Natomiast wniosek o stwierdzenie nieważności tej decyzji nosi datę [...] 2005 r. ( wpływ do Izby Celnej w K. [...] 2005 r.). Nie ulega zatem wątpliwości, że dotyczył on długu celnego, dla którego 3 letni okres, wynikający z art. 265² Kodeksu celnego, upłynął w [...] 2002 r., kiedy jeszcze obowiązywały przepisy ustawy Kodeks celny. Ustawa ta bowiem utraciła moc obowiązującą dopiero z dniem 1 maja 2004 r. (art. 25 i art. 39 ustawy Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo celne).

Obowiązujące od 1 maja 2004 r. przepisy ustawy z dnia 19 marca 2004 r. Prawo celne ( Dz. U. nr 68, poz. 622 z późn. zm.) jak i Wspólnotowego Kodeksu Celnego (rozporządzenie Rady – EWG nr 2913/92 - z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny – Dz. U. UE. Nr L.92.302.1 z późn. zm.), nie zawierają odpowiednika przytoczonego na wstępie art. 265² Kodeksu celnego. Nie oznacza to jednak, że nowe przepisy, obowiązujące w dacie złożenia wniosku o stwierdzenie nieważności przedmiotowej decyzji, mogły mieć zastosowanie do długu celnego, dla którego trzy letni termin od powstania upłynął w [...] 2002 r. Trzeba mieć bowiem na uwadze, że zgodnie z art. 26 ustawy Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo celne "przepisy dotychczasowe stosuje się do spraw dotyczących długu celnego, jeżeli dług celny powstał przed dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej".

W ocenie składu orzekającego Sądu nie ulega wątpliwości, że przytoczony na wstępie rozważań przepis art. 265² Kodeksu celnego dotyczy długu celnego, a określony w nim 3 letni termin dopuszczalnego wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, liczony od daty powstania długu celnego, jest terminem prawa materialnego, a więc terminem nieprzywracalnym. Wprowadzając takie rozwiązanie, ustawodawca kierował się dążeniem do zapewnienia stabilności stosunków prawnych ukształtowanych decyzją w sprawie długu celnego, przedkładając zasadę trwałości decyzji administracyjnej nad zasadę praworządności. Konsekwencją takiego charakteru tej regulacji jest również brak w niej norm pozwalających na jakiekolwiek wydłużenie 3-letniego okresu od dnia powstania długu celnego, w którym może nastąpić wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej tego długu.

Należy dodać, że pojęcie "przepisów dotychczasowych" użyte przez ustawodawcę w art. 26 ustawy Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo celne, było już przedmiotem analizy w orzecznictwie sądowym. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 maja 2006 r., I GSK 1752/05 (opubl. Legalis) zawarł następująca tezę: "Ustawodawca w art.26 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. – Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo celne (Dz. U. Nr 68, poz.623), nie rozróżnia przepisów materialnych i proceduralnych. Jedynym warunkiem stosowania tego przepisu jest data powstania długu celnego. Jeżeli więc dług celny powstał przed dniem 1 maja 2004 r., to należy stosować przepisy dotychczasowe, a więc Kodeks celny, który zawiera zarówno przepisy prawa materialnego jak i przepisy proceduralne". NSA podnosi w uzasadnieniu tegoż wyroku, że Europejski Trybunał Sprawiedliwości w swoim orzecznictwie wielokrotnie podkreślał, że nie jest właściwy w sporach przed sądami krajowymi, w których okoliczności faktyczne miały miejsce przed przystąpieniem państwa do Unii Europejskiej (por. wyrok ETS z dnia 10 stycznia 2006 r. w sprawie Y.sygn.akt C-302/04). Jak słusznie skonstatował NSA w tymże wyroku – z tego wynika, że prawa wspólnotowego nie stosuje się do stanów faktycznych mających miejsce przed akcesją danego państwa do Unii Europejskiej.

W świetle powyższego zarzuty dotyczące nieprawidłowego zastosowania przez organy celne art. 265² Kodeksu celnego, w związku z art. 26 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo celne oraz art. 240 § 1 i art. 243 § 1 Ordynacji podatkowej uznać należy za nieuzasadnione. Także sformułowane na ich podstawie zarzuty naruszenia Konstytucji Rzeczypospolitej trzeba ocenić jako chybione.

Dodać przyjdzie, że organy celne prawidłowo zastosowały obowiązujące w dacie orzekania przepisy procesowe i ustrojowe.

Zgodnie z art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) sąd może uwzględnić skargę na decyzję administracyjną i uchylić ją tylko w razie stwierdzenia naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Ponieważ w niniejszej sprawie Sąd nie dopatrzył się po stronie orzekających organów tego typu naruszeń prawa - oddalił skargę W. S. w trybie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

.