Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzena Milewska-Karczewska Sędziowie Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska (spr.) Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka Protokolant st. sekr. sąd. Jan Czarnacki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 sierpnia 2016 r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia koncesji na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie obrotu bronią i amunicją oddala skargę w całości

W dniu 8 maja 2003 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji udzielił M. K. koncesji Nr [...] na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie wymienionym w rozstrzygnięciu decyzji.

Pismem z dnia 26 marca 2014 r. organ koncesyjny zawiadomił M. K. o wszczęciu postępowania w sprawie cofnięcia koncesji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji Nr [...] z dnia [...] maja 2003 r., informując jednocześnie o prawie zapoznania się z aktami oraz wypowiedzenia się w sprawie zgromadzonych materiałów dowodowych.

Podstawą faktyczną decyzji o cofnięciu koncesji było ustalenie przez organ koncesyjny, iż przedsiębiorca - pomimo otrzymanych zaleceń wydanych w trybie art. 57 ust. 3 ustawy z dnia 02 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (których wykonanie M. K. najpierw potwierdził pismem z dnia 28 stycznia 2013 r.) - od dnia 21 czerwca 2013 r. wznowił sprzedaż rewolwerów Z. na rzecz osób nieposiadających pozwolenia na broń. Ponadto, poprzez dokonywanie sprzedaży pistoletów W. i W. osobom nieposiadającym stosownego pozwolenia na broń, pomimo posiadania wiedzy na temat stanowiska Policji w sprawie zakwalifikowania ww. pistoletów do kategorii broni palnej gazowej, wymagającej uzyskania na ich posiadanie pozwolenia na broń, przedsiębiorca rażąco naruszył warunki wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej. Organ uznał, że M. K., prowadząc działalność koncesjonowaną, nie stosował się do obowiązujących przepisów w zakresie ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym, co zgodnie z art. 17 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym, stanowi podstawę do cofnięcia koncesji.

Decyzją z dnia [...] lipca 2014 r. Nr [...] organ koncesyjny cofnął przedsiębiorcy koncesję Nr [...] z dnia [...] maja 2003 r., na podstawie art. 17 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym.

W dniu 25 sierpnia 2014 r. pełnomocnik strony - radca prawny S. P. nadesłał do organu koncesyjnego wniosek z dnia 20 sierpnia 2014 r. o ponowne rozpatrzenie sprawy, zarzucając:

- naruszenie art. 17 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym, poprzez jego zastosowanie i uznanie, że istnieją przesłanki wskazane w ww. przepisie uzasadniające cofnięcie koncesji;

- naruszenie art. 20 i art. 32 § 2 Konstytucji RP, poprzez naruszenie zasady swobody działalności gospodarczej w związku z cofnięciem koncesji, pomimo niezaistnienia przesłanek, które uzasadniałyby wydanie takiego rozstrzygnięcia;

- naruszenie art. 10 i art. 81 k.p.a. poprzez niezapewnienie stronie czynnego udziału w toczącym się postępowaniu administracyjnym, zwłaszcza w zakresie bez odpowiedzi i nie zostało wzięte pod uwagę w prowadzonym postępowaniu;

- naruszenie art. 84 w związku z art. 7 i 77 § 1 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i niepowołanie w sprawie biegłego, który stwierdziłby czy na sprzedaż pistoletów W. i W. oraz rewolwerów Z. konieczne jest posiadanie pozwolenia na broń;

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż na sprzedaż ww. broni konieczne jest posiadanie pozwolenia na broń.

W związku z powyższym, pełnomocnik strony wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania administracyjnego, jako bezprzedmiotowego oraz o przeprowadzenie opinii biegłego z zakresu badań broni w celu ustalenia w przypadku pistoletów W. i W. jaki kaliber posiadają te pistolety zaś w przypadku rewolwerów Z. czy miotanie pociskiem następuje w wyniku działania materiału miotającego.

Pismem z dnia 30 września 2014 r., pełnomocnik strony - adwokat P. T. nadesłał do organu koncesyjnego uzupełnienie wniosku z dnia 20 sierpnia 2014 r. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją z dnia [...] lipca 2014 r. podtrzymując wniosek o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania administracyjnego, jako bezprzedmiotowego. Skarżący wniósł również o rozszerzenie wniosku o powołanie biegłego na okoliczność zbadania:

- wymiaru kalibru lufy pistoletów W. oraz [...] dystrybuowanych na terenie Polski oraz przeznaczonych do użycia wyłącznie z kartridżami hukowyml 9 mm PAK;

- typu materiału wybuchowego występującego w kartridżach hukowych 6 mm short przeznaczonych do użycia w rewolwerach Z. dystrybuowanych na terenie Polski.

Ponadto, pełnomocnik strony wniósł o przeprowadzenie dowodów z dokumentów stanowiących załączniki do przedmiotowego wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy oraz o zawieszenie z urzędu niniejszego postępowania do czasu ostatecznego i prawomocnego zakończenia postępowania w przedmiocie aktu administracyjnego MSW z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...].

Realizując wniosek dowodowy pełnomocników strony zawarty we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy z dnia 20 sierpnia 2014 r. oraz w uzupełniającym go wniosku z dnia 30 września 2014 r., Minister Spraw Wewnętrznych postanowieniem z dnia [...] października 2014 r., na podstawie art. 84 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, postanowił dopuścić dowód z opinii biegłego i zwrócić się do Wojskowej Akademii Technicznej o wydanie opinii w sprawie rewolwerów Z. oraz pistoletów W. I W. (producent U.). W przedmiotowym postanowieniu organ wskazał, iż przedmiotem opinii powinno być określenie:

1. czy w przypadku rewolwerów Z. miotanie pocisków następuje w wyniku działania materiału miotającego, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o broni i amunicji;

2. czy rewolwer Z. jest bronią w rozumieniu ustawy o broni i amunicji, a jeśli tak to czy na posiadanie ww. rewolweru Z. wymagane jest uzyskanie pozwolenia na broń;

3. kalibru jaki posiadają pistolety W. i W. (producent U.);

4. kategorii broni do jakiej należy zaliczyć pistolety W.i W. (producent U.) w rozumieniu ustawy o broni i amunicji;

5. czy na posiadanie pistoletów W. i W. wymagane jest uzyskanie pozwolenia na broń.

Postanowieniem z dnia [...] października 2014 r. Minister Spraw Wewnętrznych na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 Kodeksu postępowania administracyjnego, postanowił z urzędu zawiesić postępowanie w sprawie cofnięcia koncesji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji Nr [...] z dnia [...] maja 2003 r., udzielonej M. K., zam.: [...] na wykonywanie działalności gospodarczej w ramach przedsiębiorstwa indywidualnego: M. do czasu otrzymania opinii oraz jej dogłębnego i wszechstronnego przeanalizowania.

W dniu [...] listopada 2014 r. Komisja z Zakładu Konstrukcji Specjalnych, Instytutu Techniki Uzbrojenia, Wydziału Mechatroniki Lotnictwa, Wojskowej Akademii Technicznej w W. przygotowała opinię w przedmiotowej sprawie.

Z podsumowania powyższej opinii wynika, iż na podstawie ustawy o broni i amunicji rewolwery Z. należy zaliczyć do kategorii broni palnej, gdyż są przenośną bronią lufową, która może być przystosowana do miotania jednego lub większej liczby pocisków w wyniku działania materiału miotającego w postaci prochu strzelniczego umieszczonego w przestrzeni zapociskowej bębna. W związku z powyższym, ich posiadanie wymaga pozwolenia na broń. Ponadto, biegli z Wojskowej Akademii Technicznej wskazali, iż pistolety W. i W. (producent U.) serii produkcyjnych [...] I [...], należy zaliczyć do kategorii broni palnej gazowej, gdyż są przenośną bronią lufową przystosowaną do miotania substancji w wyniku działania ładunku miotającego. Ich konstrukcja umożliwia użycie amunicji gzowej 9 mm PAK. Z opinii wynika, że posiadanie pistoletów W.i W. wymaga uzyskania pozwolenia, gdyż nie można ich zaliczyć do kategorii broni alarmowej.

Pismem z dnia 17 grudnia 2014 r. organ koncesyjny poinformował pełnomocnika strony, że biegli z Wojskowej Akademii Technicznej, przygotowali opinię w sprawie rewolwerów Z. oraz pistoletów W. i W. (producent U.). Przedmiotowe pismo zawierało również informację, iż zgodnie z przepisami art. 10 § 1 i art. 73 § 1 k.p.a. terminie 14 dni od daty doręczenia pisma, przedsiębiorca, bądź osoba go reprezentująca może zapoznać się i wypowiedzieć w sprawie zgromadzonych materiałów.

W dniu 18 grudnia 2014 r. do organu koncesyjnego wpłynęło pismo pełnomocnika strony - adwokata P. T. z dnia 18 grudnia 2014 r. w sprawie wniosku o dopuszczenie dowodu z przesłuchania biegłych Wojskowej Akademii Technicznej, którzy przygotowali opinię z dnia 28 listopada 2014 r. Ponadto, z powyższego pisma wynikało, iż nie stanowi ono i nie powinno być interpretowane jako wniosek o przeprowadzenie rozprawy administracyjnej w rozumieniu art. 89 § 1k.p.a., bowiem w ocenie strony brak jest przesłanek do jej przeprowadzenia.

Następnie, w dniu 22 stycznia 2015 r. do organu koncesyjnego wpłynęło pismo adwokata A. T., w sprawie wyznaczenia terminu przeprowadzenia rozprawy administracyjnej, w związku z koniecznością zadania pytań biegłym sporządzającym opinię Wojskowej Akademii Technicznej.

Pismem z dnia 5 lutego 2015 r. Minister Spraw Wewnętrznych ustosunkował się do powyższych pism pełnomocników strony. Organ wskazał, że pisma pełnomocników M. K. wykluczają się wzajemnie w kwestii przeprowadzenia rozprawy administracyjnej zgodnie z art. 89 § 1 k.p.a. W związku z powyższym, poinformowano pełnomocnika strony, iż w ocenie organu nie ma podstaw zarówno do przeprowadzenia rozprawy administracyjnej, jak i przesłuchiwania biegłych, którzy przygotowali opinię z dnia 28 listopada 2014 r., ponieważ nie zapewni to przyspieszenia lub uproszczenia postępowania, a przygotowana opinia zawiera odpowiedzi na pytania stawiane przez stronę. Jednocześnie organ poinformował stronę o możliwości sformułowania na piśmie pytań do biegłych sporządzających opinię, w terminie 14 dni. Strona nie skorzystała z tej możliwości.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2015r. nr [...] Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji działając na podstawie art. 127 § 3 i art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w związku z art. 17 ust. 2 pkt 1 i 2 oraz w związku z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1017, ze zm.) po rozpatrzeniu wmiosku M. K. reprezentowanego przez pełnomocnika radcę prawnego S. P. wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy oraz uzupełnienia tego wniosku, postanowił utrzymać w mocy decyzję z dnia [...] lipca 2014 r. Nr [...] w sprawie cofnięcia koncesji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji Nr [...] z dnia [...] maja 2003 r. udzielonej M. K., zam.: [...] na wykonywanie działalności gospodarczej w ramach przedsiębiorstwa indywidualnego: M., w zakresie:

- obrotu rodzajami broni określonymi w ust. 2-9 Załącznika Nr 1 Rodzaje broni i amunicji - BA - do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 grudnia 2001 r. w sprawie rodzajów broni i amunicji oraz wykazu wyrobów i technologii o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym, na których wytwarzanie lub obrót jest wymagana koncesja (Dz. U. Nr 145, poz. 1625, z późn. zm.);

- obrotu rodzajami amunicji określonymi w ust. 10, 11 i 14 pkt 1 Załącznika Nr 1 Rodzaje broni - BA - do ww. rozporządzenia Rady Ministrów;

- obrotu wyrobami o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym określonymi w pozycjach WT XII ust. 3 i 4 oraz WT XIV ust. 1 Załącznika Nr 2 Wykaz wyrobów i technologii o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym - WT - do ww. rozporządzenia Rady Ministrów.

W uzasadnieniu organ wskazał, że podstawę cofnięcia M. K. koncesji wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym stanowił art. 17 ust. 2 pkt 1 ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym. Zgodnie z treścią tego przepisu organ koncesyjny cofa koncesję albo zmienia jej zakres, w przypadku, gdy przedsiębiorca w wyznaczonym terminie nie usunął stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego z warunkami określonymi w koncesji lub z przepisami regulującymi działalność gospodarczą objętą koncesją. Użyty w tym przepisie zwrot "organ cofa koncesję albo zmienia jej zakres" wskazuje wyraźnie, iż decyzja wydana przez organ na podstawie art. 17 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy ma charakter decyzji związanej, a więc organ jest zobowiązany do wydania decyzji cofającej koncesję lub zmieniającej jej zakres - w przypadku zaistnienia okoliczności przewidzianej w tym przepisie.

Organ wskazał, że w dniu 31 października 2012 r. do organu koncesyjnego wpłynęło pismo Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji z dnia 29 października 2012 r. potwierdzające stanowisko, iż rewolwery Z., należy zaliczyć do kategorii broni palnej, wymagającej uzyskania na ich posiadanie pozwolenia na broń, ponieważ pomiędzy tylną powierzchnią komory nabojowej, a powierzchnią pocisku istnieje wolna przestrzeń, w której można umieścić podsypkę prochową (materiał wybuchowy miotający) w znacznym stopniu zwiększając energię kinetyczną wystrzeliwanego pocisku z ww. rewolweru. Wówczas, Minister Spraw Wewnętrznych ostatecznie przyjął powyższe stanowisko Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji.

Konsekwencją powyższego było pismo organu koncesyjnego z dnia 14 grudnia 2012 r., w którym organ szczegółowo uzasadnił M.K. stanowisko w sprawie zakwalifikowania rewolwerów Z. do kategorii broni palnej wymagającej uzyskania na ich posiadanie stosownego pozwolenia na broń oraz, na podstawie art. 57 ust. 3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, wezwał przedsiębiorcę posiadającego koncesję Ministra Spraw Wewnętrznych do sprzedaży rewolwerów Z. zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

Organ wskazał, że ze sporządzonych w sprawie opinii Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji oraz niezależnej opinii WAT w W. jednoznacznie wynika, że rewolwery Z. mogą być przystosowane do miotania pocisków w wyniku działania materiału miotającego, w postaci prochu strzelniczego umieszczonego w przestrzeni zapociskowej bębna, tak więc rewolwery Z. wypełniają definicje broni palnej na którą potrzebne jest zezwolenie.

Z opinii tych wynika również, że pistolety W.i W. stanowią broń palną gazową w rozumieniu ustawy o broni i amunicji, a tym samym mogą być sprzedawane przez koncesjonowanego przedsiębiorcę tylko i wyłącznie podmiotom posiadającym stosowne pozwolenie na broń. Powyższe uregulowanie, zawarte w art. 30 ust. 2 pkt 2 ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym jest jednoznaczne i nie budzi jakichkolwiek wątpliwości interpretacyjnych.

Tymczasem M. K. sprzedawał pistolety W. i W. osobom nieposiadającym pozwolenia na broń, czym niewątpliwie naruszył ww. art. 30 ust. 2 pkt 2. Naruszenie powyższego przepisu organ uznał za "rażące".

W ocenie organu M. K. świadomie nie stosował się do obowiązujących przepisów ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym, w zakresie dotyczącym zasad i warunków sprzedaży broni palnej. Minister podkreślił, że przesłanką koncesjonowania omawianej działalności jest ważny interes publiczny, tj. bezpieczeństwo państwa oraz obywateli. Powyższe względy determinują ścisłe przestrzeganie prawa przez podmioty wykonujące działalność gospodarczą w tym zakresie. Ponadto M. K. poprzez sprzedaż rewolwerów Z. osobom nieuprawnionym nie wykonał zalecenia nałożonego przez Ministra Spraw Wewnętrznych jako organ koncesyjny.

Powyższe przesłanki spowodowały, iż organ podjął decyzję o cofnięciu przedsiębiorcy koncesji. Minister Spraw Wewnętrznych nie mógł przychylić się do argumentacji pełnomocnika strony, dotyczącej ograniczenia zatrudnienia w przedsiębiorstwie oraz spadku dochodów budżetu państwa, ponieważ przedsiębiorca wykonuje działalność reglamentowaną, która musi być prowadzona przede wszystkim zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Zaprzestanie sprzedaży ww. broni - w trakcie toczącego się postępowania administracyjnego dotyczącego cofnięcia M. K. koncesji - nie zmienia faktu, iż przedsiębiorca przez bardzo długi okres czasu nie stosował się do obowiązujących przepisów prawa w zakresie sprzedaży broni palnej wymagającej uzyskania pozwolenia na broń, pomimo posiadania wiedzy o stanowisku organu koncesyjnego w sprawie kwalifikacji rewolwerów Z. oraz pistoletów W. i W.

Odnosząc się do zrzutu, że Minister Spraw Wewnętrznych nigdy nie zabronił M. K. sprzedaży pistoletów W. i W., organ zauważył, iż przedsiębiorca znał jednoznaczną opinię Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji oraz stanowisko Komendy Głównej Policji w sprawie zakwalifikowania pistoletów W. i W.do kategorii broni palnej gazowej wymagającej uzyskania przez kupującego zapoznania się z materiałem dowodowym, ustosunkowania się do podjętych przez organ czynności, braku wyjaśnienia przez organ podstawowych okoliczności sprawy, złożenia wyjaśnień przed wydaniem decyzji administracyjnej;

Minister zauważył, że przedsiębiorca prowadzący działalność reglamentowaną w zakresie sprzedaży broni, amunicji oraz wyrobów o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym powinien posiadać wiedzę w zakresie warunków wymaganych od osób zamierzających nabyć broń palną gazową. Fakt, iż przedsiębiorca nie zgadzał się z opinią Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji i Komendy Głównej Policji w sprawie kwalifikacji ww. pistoletów nie zwalnia go z obowiązku przestrzegania zasad i warunków sprzedaży broni palnej gazowej.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez organ art. 20 i art. 32 § 2 Konstytucji RP poprzez nieprzestrzeganie zasady swobody działalności gospodarczej, w związku z cofnięciem przedsiębiorcy koncesji mimo niezaistnienia stosownych przesłanek, Minister zauważył, iż w omawianej sytuacji trzeba mieć na uwadze przedmiot prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej, zaś w szczególności to, że obrót bronią, amunicją oraz wyrobami o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym podlega reglamentacji poprzez udzielenie koncesji na wykonywanie tej działalności na warunkach określonych w koncesji i w odrębnych przepisach prawnych. Przesłanką koncesjonowania omawianej działalności jest ważny interes publiczny, tj. bezpieczeństwo państwa lub obywateli. Powyższe względy determinują ścisłe przestrzeganie prawa przez podmioty wykonujące działalność gospodarczą w tym zakresie, zaś przedsiębiorcy wykonujący tego typu działalność muszą charakteryzować się dużym profesjonalizmem. W analizowanym stanie faktycznym doszło do naruszenia przepisów prawa oraz zignorowania przez stronę zaleceń organu koncesyjnego, gdyż M. K., pomimo posiadania informacji o stanowisku Komendanta Głównego Policji oraz Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji w sprawie zakwalifikowania rewolwerów Z. do kategorii broni palnej, wymagającej uzyskania na ich posiadanie pozwolenia na broń oraz pistoletów W. i W. do kategorii broni palnej gazowej, wymagającej uzyskania na ich posiadanie pozwolenia na broń, sprzedawał powyższą broń osobom nieposiadającym stosownego pozwolenia. Tym samym, zaistniały przesłanki nakazujące organowi koncesyjnemu cofnięcie przedmiotowej koncesji.

Odnosząc się do kwestii naruszenia przez organ art. 10 i art. 81 k.p.a. poprzez niezapewnienie stronie czynnego udziału w toczącym się postępowaniu administracyjnym, zwłaszcza w zakresie zapoznania się z materiałem dowodowym, ustosunkowania się do podjętych przez organ czynności, braku wyjaśnienia podstawowych okoliczności sprawy, złożenia wyjaśnień przed wydaniem decyzji administracyjnej, organ zauważył, że Minister Spraw Wewnętrznych pismem z dnia 26 marca 2014 r. zawiadomił M. K. o wszczęciu postępowania w sprawie cofnięcia koncesji Nr [...] z dnia [...] maja 2003 r., informując jednocześnie o prawie zapoznania się oraz wypowiedzenia się w sprawie zgromadzonych materiałów dowodowych, zgodnie z przepisami art. 10 § 1 i art. 73 § 1 k.p.a. W dniu 9 kwietnia 2014 r. M. K. osobiście zapoznał się z aktami postępowania dotyczącego cofnięcia koncesji. Następnie, pismami z dnia 16 kwietnia 2014 r., 9 maja 2014 r., 8 lipca 2014 r. oraz 23 lipca 2014 r. przedsiębiorca ustosunkowywał się do wszczętego postępowania w sprawie cofnięcia koncesji. Minister nie zgodził się zatem z zarzutem pełnomocnika strony, iż organ koncesyjny nie pozwolił M. K. ustosunkować się do wszczętego postępowania w sprawie cofnięcia koncesji oraz złożyć stosownych wyjaśnień. Minister Spraw Wewnętrznych wszechstronnie ocenił zebrany materiał dowodowy, w tym rzetelnie przeanalizował również wyjaśnienia strony i na jego podstawie w dniu [...] lipca 2014r. wydał decyzję cofającą przedsiębiorcy koncesję, którą obszernie uzasadnił.

Organ podkreślił, że dokonał wszechstronnej oceny materiału dowodowego i dokładnie przeanalizował zebrane w sprawie opinie, w tym opinię Z. M. Minister zauważył jednak, że w przypadku rewolwerów Z., Z. M. w swojej opinii nie odnosił się do kwestii związanej z możliwością przystosowania ich do miotania pocisków w wyniku działania materiału miotającego w postaci prochu strzelniczego umieszczonego w przestrzeni zapociskowej bębna. W przypadku zaś pistoletów W. i W. Z. M. nie odnosił się do kwestii związanej z możliwością odstrzelenia z tej broni amunicji gazowej kaliber 9 mm PAK. W związku z powyższym, Minister Spraw Wewnętrznych wydając decyzję cofającą koncesję z dnia [...] lipca 2014 r. uznał, iż stanowisko Komendy Głównej Policji I Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji odpowiada obowiązującym przepisom prawa.

Odnosząc się do zarzutu, że sformułowane pytania do biegłych WAT nie dotyczą wiadomości specjalnych i stanowią rażące naruszenie art. 84 § 1 k.p.a. Minister Spraw Wewnętrznych zauważył, że problematyka dotycząca kwestii broni palnej oraz właściwej klasyfikacji poszczególnych rodzajów broni niewątpliwie w ocenie organu koncesyjnego stanowi wiadomości specjalne. Pytanie dotyczące np. zaliczenia do określonej kategorii broni pistoletów W. i W. oraz rewolwery Z. stanowi rozstrzygnięcie zagadnień prawnych, ponieważ właściwa klasyfikacja broni zdecydowanie wymaga od biegłych posiadania wiadomości specjalnych. Biegli oceniając zasady działania rewolwerów Z. oraz pistoletów W. i W. zbadali powyższą broń i wykorzystując wiedzę specjalistyczną ocenili czy rzeczywiście jest możliwość dokonania podsypki prochowej w rewolwerach Z. oraz zbadali czy z pistoletów W. i W. jest możliwość odstrzelenia naboju gazowego. Organ nie zgodził się ze stanowiskiem pełnomocnika strony, iż w konsekwencji zadanych pytań opinia Wojskowej Akademii Technicznej jest z mocy prawa wadliwa i nieprzydatna do rozstrzygnięcia sprawy. Pytania zadane przez organ były precyzyjne bowiem nie wynika z nich, że przedmiotem niniejszego postępowania są tylko i wyłącznie takie pistolety W., jakie dystrybuowane są na terenie Polski oraz przeznaczone do użycia wyłącznie z kartridżami hukowymi 9 mm PAK. Biegli z Wojskowej Akademii Technicznej przygotowując opinię badali pistolety: W. i W., które są dystrybuowane przez M.K.

Organ wskazał, iż przygotowując pytania do Wojskowej Akademii Technicznej, uwzględniono w całości pytania (zagadnienia) pełnomocników strony zawarte we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy z dnia 20 sierpnia 2014 r. oraz w uzupełnieniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy z dnia 30 września 2014 r. Dodatkowo zauważyć należy, iż Minister Spraw Wewnętrznych doręczył także pełnomocnikowi strony postanowienie z dnia [...] października 2014 r. w przedmiocie zwrócenia się do Wojskowej Akademii Technicznej o wydanie opinii w sprawie rewolwerów Z. oraz pistoletów W. i W. Strona mogła więc już na tym etapie wnioskować np. o rozszerzenie zakresu opinii.

W ocenie organu, opinia Wojskowej Akademii Technicznej z dnia 28 listopada 2014 r. uwzględnia odpowiedzi na wszystkie pytania, zawarte we wnioskach pełnomocników M. K., a dotyczące zagadnień istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i budzących wątpliwości strony.

Organ zauważył, że z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy z dnia 30 września 2014 r. jednoznacznie wynika, iż intencją pełnomocnika strony było rozszerzenie pytań zawartych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy z dnia 20 sierpnia 2014 r. o pytania, które strona zamieściła w uzupełnieniu wniosku. Tak więc organ koncesyjny był zobowiązany rozpatrzyć łącznie wniosek strony o powołanie biegłego z dnia 20 sierpnia 2014 r. i rozszerzający go wniosek z dnia 30 września 2014 r. Organ koncesyjny nie zadał pytania dotyczącego typu materiału wybuchowego występującego w kartridżach hukowych 6 mm short przeznaczonych do użycia w rewolwerach Z. , ponieważ Minister Spraw Wewnętrznych zgadza się z przedsiębiorcą, iż w składzie ww. nabojów nie ma materiału miotającego, jest natomiast materiał inicjujący. Powyższe potwierdza także opinia z dnia 28 listopada 2014 r. przygotowana przez biegłych z Wojskowej Akademii Technicznej. W związku z powyższym, organ koncesyjny nie zgodził się ze stanowiskiem strony, iż postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia [...] października 2014 r. o powołaniu biegłego odwołuje się do nieistniejącego wniosku dowodowego.

Organ koncesyjny podkreślił, że cofnął przedsiębiorcy koncesję, ponieważ uznał, że sprzedaż ww. pistoletów i rewolwerów osobom nieuprawnionym niesie ogromne niebezpieczeństwa dla bezpieczeństwa publicznego.

Pismem z dnia 31 lipca 2015 r. M. K. reprezentowany przez pełnomocnika adwokata P. T. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powyższą decyzję, zarzucając naruszenie:

1. Przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) rażące naruszenie art. 107 § 1 i § 3 oraz art. 11 k.p.a. w zw. z art. 6, 7 i 8 k.p.a. poprzez zaniechanie przeprowadzenia własnej analizy prawnej i oparcie rozstrzygnięcia sprawy o konkluzje prawne zawarte w opiniach Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji oraz Komendy Głównej Policji bez sporządzenia jakiegokolwiek własnego uzasadnienia prawnego zaskarżonej decyzji w zakresie kwalifikacji prawnej urządzeń badanych w ramach postępowania;

b) naruszenie art. 6 i 7 k.p.a. w zw. art. 7 i art. 87 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. poprzez oparcie zaskarżonej decyzji na fakcie nie dostosowania się przez skarżącego do stanowisk prawnych wyrażonych incydentalnie przez Centralne Laboratorium Kryminalistyczne Policji oraz Komendę Główną Policji, które nie stanowią prawa powszechnie obowiązującego oraz które nie były skierowane do skarżącego, a w związku z tym nie mogły wywołać i nie wywołują żadnych skutków prawnych w stosunku do skarżącego;

c) rażące naruszenie art. 84 § 1 k.p.a. i art. 11 i art. 107 § 1 i § 3 k.p.a. w zw. z art. 6, 7 i 8 k.p.a. poprzez wydanie postanowienia o przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłego na okoliczność interpretacji przepisów prawa powszechnie obowiązującego, do czego biegły nie jest uprawniony, a następnie zaniechanie własnej analizy prawnej i oparcie rozstrzygnięcia sprawy o konkluzje prawne zawarte w opinii biegłego bez sporządzenia jakiegokolwiek własnego uzasadnienia prawnego;

d) naruszenie art. 15 i art. 127 § 3 k.p.a. w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 84 § 1 i art. 136 k.p.a. poprzez przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego dopiero na etapie postępowania po złożeniu przez skarżącego wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy i w następstwie wydanie decyzji I pomimo, że opinia biegłego nie stanowi dowodu uzupełniającego, który mógłby być przeprowadzony na tym etapie postępowania, co stanowi naruszenie odpowiednio stosowanej zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego do postępowań w ramach których stronie przysługuje wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy;

e) naruszenie art. 84 § 1 k.p.a. w zw. z art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. poprzez nie wykonanie postanowienia o przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłego, pomimo uznania, że dla załatwienia sprawy wymagane jest zasięgnięcie wiadomości specjalnych, polegające na niesporządzeniu opinii biegłego na potrzeby postępowania, a zamiast tego dołączeniu do akt postępowania opinii sporządzonej na potrzeby innego postępowania administracyjnego oraz nie dotyczącej urządzeń sprzedawanych przez skarżącego, a w konsekwencji dokonanie błędnych ustaleń

faktycznych na podstawie dowodu nierelewantnego dla sprawy;

f) naruszenie art. 7, art. 10 § 1, art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 78 § 1, art. 79 § 2 i art. 107 § 3 k.p.a. poprzez nie uwzględnienie wielokrotnie ponawianego w toku postępowania przez skarżącego wniosku o przesłuchanie biegłych, którzy sporządzili opinię dołączoną do akt postępowania, w związku z podniesieniem przez skarżącego w trakcie postępowania szeregu wątpliwości i zarzutów merytorycznych w odniesieniu do kwalifikacji autorów opinii, przyjętej metodologii, jak również jej treści i konkluzji, co uniemożliwiło skarżącemu czynne uczestnictwo w przeprowadzaniu dowodu, a następnie doprowadziło do całkowicie arbitralnej oceny tego dowodu na potrzeby załatwienia sprawy;

g) naruszenie art. 10 § 1, art. 79 § 1 i § 2 k.p.a. i art. 67 §1 k.p.a. w zw. z art. 6,7, i 8 k.p.a. poprzez nie zawiadomienie skarżącego z wyprzedzeniem przynajmniej siedmiu dni o zamiarze dokonywania przez organ ustaleń z biegłymi dotyczących przeprowadzanego dowodu z ich opinii, a w związku z tym uniemożliwienie skarżącemu czynnego uczestniczenia w tych czynnościach;

h) naruszenie art. 7, art. 77 §1, art. 80 oraz art. 107 § 3 k.p.a. poprzez wykroczenie poza granice swobodnej oceny dowodów i całkowicie arbitralne uznanie, że urządzenia W. oraz W. umożliwiają odstrzelenie amunicji 9 mm P.A. zawierającą substancję łzawiącą pomimo, że jak wskazywał skarżący dokumenty na podstawie których organ ustalił stan faktyczny w tym zakresie nie wskazują, aby dokonano empirycznie weryfikacji takiej możliwości;

i) naruszenie art. 7, art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 107 § 3 k.p.a. poprzez wykroczenie poza granice swobodnej oceny dowodów i całkowicie arbitralne uznanie, że możliwe jest wykorzystanie podsypki prochowej w urządzeniach Z. pomimo, że jak wskazywał skarżący w trakcie postępowania dokumenty na podstwie których organ ustalił stan faktyczny w tym zakresie nie wskazują, aby dokonano empirycznie weryfikacji takiej możliwości;

j) naruszenie art. 7, art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 107 § 3 k.p.a. poprzez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych polegających na uznaniu, że akt administracyjny wskazywał termin do wykonania wskazanych w nim zaleceń, co doprowadziło do bezpodstawnego zastosowania art. 17 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 22 czerwca 2001 roku o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnymi;

k) rażące naruszenie art. 8 k.p.a. w zw. z art. 6 i 7 k.p.a. oraz art. 2 Konstytucji poprzez przeprowadzenie postępowania z naruszeniem zasady budowania zaufania do władzy publicznej w związku z oparciem zaskarżonej decyzji na twierdzeniu, że Z. stanowią "broń palną" pomimo, że przed wydaniem zaskarżonej decyzji sam Minister zaakceptował stanowisko skarżącego, że urządzenia te nie wypełniają definicji "broni palnej" zawartej w art. 7 ust. 1ustawy o broni i amunicji, co było podstawą decyzji gospodarczej skarżącego o rozwijaniu obrotu tymi urządzeniami;

1) rażące naruszenie art. 24 §1 pkt 5 k.p.a. w zw. z art. 6. 7 i 8 k.p.a. poprzez nie wyłączenie J. P. od udziału w postępowaniu na etapie zakończonym zaskarżoną decyzją, pomimo że brał on udział w merytorycznym załatwieniu sprawy również na etapie zakończonym decyzją I, co doprowadziło do merytorycznego rozpoznania sprawy dwukrotnie przez tę samą osobę.

2. Naruszenie prawa materialnego, tj.:

m) naruszenie art. 7 ust. 1 1ustawy o broni i amunicji, poprzez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że dla zakwalifikowania danego przedmiotu jako "broni palnej" nie jest istotne czy jest to "broń" rozumiana jako przedmiot efektywnej walki obronnej lub zaczepnej, co doprowadziło do błędnego przyjęcia, że dla uznania urządzeń, które wprowadzał do obrotu skarżący za "broń palną" nie jest istotne to czy jest to w ogóle "broń" w rozumieniu 1ustawy o broni i amunicji;

n) naruszenie art. 4 ust. 1 pkt 1), art. 7 ust. 3 oraz art. 11 pkt 11 1ustawy o broni i amunicji, poprzez ich błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że możliwość odstrzelenia w danego rodzaju urządzeniu amunicji zawierającą substancję łzawiącą powoduje, że w żadnym razie nie może być ona zakwalifikowana jako "broń palna alarmowa", podczas gdy prawidłowa wykładnia tych przepisów uniezależnia kwalifikację prawną obroni palnej alarmowej" od amunicji, która może być w nich wykorzystywana co doprowadziło do bezpodstawnego uznania, że działanie Skarżącego polegające na sprzedaży urządzeń W. oraz W. osobom nie posiadający pozwolenia na broń wypełnia dyspozycję art. 17 ust. 2 pkt 2 ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym;

o) naruszenie art. 17 ust. 2 pkt 2 ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym, poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że kwestia tego czy na posiadanie urządzeń W. oraz W. wymagane jest pozwolenie na broń jest "oczywiste", a w związku z nm rzekome naruszenie przez skarżącego warunków wykonywania działalności koncesjonowanej ma charakter "rażący"; podczas gdy sam organ zarówno poza niniejszym postępowaniem jak i w jego ramach, jak również sądy powszechne, prokuratury i niezależni biegli wielokrotnie przyznawali, że mające zastosowanie regulacje prawne są całkowicie niejasne, co wyklucza możliwość uznania, że rzekome naruszenie prawa przez Skarżącego miało charakter "rażący"; oraz

p) naruszenie art. 7 ust. 1 i 1a ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym poprzez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że za przypadek "łatwego przerobienia danego przedmiotu w celu miotania" można uznać sytuację, w której nie dokonuje się jakiejkolwiek fizycznej ingerencji w konstrukcję tego przedmiotu, co doprowadziło do błędnego przyjęcia, że rzekoma możliwość wykonania podsypki prochowej w urządzeniu Z. stanowi o możliwości jego "łatwego przerobienia w celu miotania", a konsekwencji uznania go za "broń palną" na posiadanie której wymagane jest pozwolenie na broń;

q) rażące naruszenie art. 57 ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej poprzez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że możliwe jest wydanie przez Ministra zaleceń pokontrolnych pomimo, że ich wydanie nie zostało poprzedzone przeprowadzeniem kontroli przedsiębiorcy w trybie art. 57 ust. 1 USDG w zakresie objętym tymi zaleceniami oraz uznaniu, że możliwe jest wydanie przez Ministra zaleceń pokontrolnych bez wskazania terminu do ich wykonania, podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że nie jest to możliwe, co doprowadziło do błędnego oparcia rozstrzygnięcia decyzji I i decyzji II na tak wadliwie wydanym akcie administracyjnym.

W związku z zarzutami przedstawionymi powyżej, skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości oraz decyzji I w całości oraz, alternatywnie, w razie nie uwzględnienia wniosku wskazanego powyżej, o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz decyzji I w całości a ponadto o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych.

Na podstawie art. 106 § 3 i § 5 p.p.s.a. wniósł o przeprowadzenie uzupełniającego dowodu z dokumentów wskazanych w skardze. W obszernym uzasadnieniu rozwinięto powyższe zarzuty.

W piśmie procesowym z dnia 11 maja 2016 r. zawarł uzupełnienie uzasadnienia skargi

Ponadto w piśmie z dnia 7 lipca 2016 r. skarżący wniósł o zawieszenie postępowania sądowego z urzędu do czasu prawomocnego zakończenia postepowania sądowego o sygn. akt VI SA/Wa 2938/15 w którym to Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 15 czerwca 2015 r. uchylił postanowienie Ministra Spraw w Wewnętrznych i Administracji odmawiające wznowienia postępowania w sprawie cofnięcia koncesji . Ponadto w piśmie z dnia 20 lipca 2016r. zatytułowanym uzupełnienie uzasadnienie skargi, skarżący wniósł o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji

W odpowiedzi na skarg organ w wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2014 poz.1647 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej, przy czym w świetle przepisu § 2 powołanego artykułu, kontrola ta jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Ponadto, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak, związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2016 poz.718 ze zm.).

Sąd, badając legalność zaskarżonej decyzji w oparciu o wyżej powołane kryteria, doszedł do przekonania, iż zaskarżona decyzja Ministra Spraw Wewnętrznych nie narusza prawa.

Działalność gospodarcza w zakresie obrotu bronią i amunicją jest z mocy ustawy działalnością koncesjonowaną, jej wykonywanie jest dozwolone wyłącznie po spełnieniu warunków określonych w ustawie (art. 2 ustawy z dnia 22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 1017, ze zm.).

A zatem obrót materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją podlega reglamentacji poprzez wydanie koncesji na prowadzenie tej działalności na warunkach określonych w tej koncesji i w odrębnych przepisach prawnych. Przesłanką koncesjonowania omawianej działalności jest ważny interes publiczny tj. bezpieczeństwo państwa lub obywateli. Powyższe względy determinują ściśle przestrzeganie prawa przez podmioty, wykonujące działalność gospodarczą w tym zakresie.

Przepisy w/w ustawy statuują obligatoryjne, bądź fakultatywne cofnięcie udzielonej koncesji, które może nastąpić wyłączenie jako następstwo zaistnienia określonych okoliczności.

Art. 7 ust. 1 w/w ustawy stanowi, że koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej, o której mowa w art. 6 ust. 1, udziela, odmawia udzielenia, zmienia, cofa lub ogranicza jej zakres, w drodze decyzji, minister właściwy do spraw wewnętrznych.

Tym samym wyłącznie do organu koncesyjnego należy decyzja jaki środek powinien zastosować, czy cofnąć koncesję czy też zmienić jej zakres, jako że wyłącznie organ koncesyjny jest uprawniony do oceny, czy stwierdzone naruszenia w prowadzeniu tego rodzaju działalności reglamentowanej mają charakter na tyle istotny, że nie można pozostawić przedsiębiorcy uprawnienia do jej prowadzenia

Zasady wydawania i cofania pozwoleń na broń, określa ustawa o broni i amunicji z dnia 24 kwietnia 2012 r. (Dz.U. z 2012 r. Poz. 576).

Ogólną zasadę dotyczącą posiadania broni określa art. 2 w/w ustawy który stanowi, iż poza przypadkami określonymi w ustawie nabywanie, posiadanie oraz zbywanie broni i amunicji jest zabronione

W rozumieniu ustawy bronią palną jest każda przenośna broń lufowa, która miota, jest przeznaczona do miotania lub może być przystosowana do miotania jednego lub większej liczby pocisków lub substancji w wyniku działania materiału miotającego.

W rozumieniu ustawy bronią palną jest każda przenośna broń lufowa, która miota, jest przeznaczona do miotania lub może być przystosowana do miotania jednego lub większej liczby pocisków lub substancji w wyniku działania materiału miotającego."

A zatem bronią palną jest nie tylko broń która z założenia i swej konstrukcji przeznaczona jest do miotania, a także każda przenośna broń lufowa, która może być przystosowana do miotania jednego lub większej liczby pocisków lub substancji w wyniku działania materiału miotającego.

W myśl art. 9 broń palną i amunicję do tej broni, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 11 można posiadać na podstawie pozwolenia na broń wydanego przez właściwego ze względu na miejsce stałego pobytu zainteresowanej osoby lub siedzibę zainteresowanego podmiotu komendanta wojewódzkiego Policji, a w przypadku żołnierzy zawodowych - na podstawie pozwolenia wydanego przez właściwego komendanta oddziału Żandarmerii Wojskowej.

Organami upoważnionymi do wydawania pozwolenie na broń palną i amunicję są więc wyłącznie komendant wojewódzki Policji – w odniesieniu do wszystkich osób, które nie są żołnierzami zawodowymi lub komendant oddziału Żandarmerii Wojskowej – w przypadku żołnierzy zawodowych.

Jak stanowi art. 11 ust. 11 pozwolenia na broń nie wymaga się w przypadku posiadania broni palnej alarmowej o kalibrze do 6 mm.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowił art. 17 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz. U. 2012.1017 ze zm.) zgodnie z którym organ koncesyjny cofa koncesję albo zmienia jej zakres, w przypadku gdy przedsiębiorca w wyznaczonym terminie nie usunął stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego z warunkami określonymi w koncesji lub z przepisami regulującymi działalność gospodarczą objętą koncesją.

W myśl art. 17 ust. 2 pkt 1 do organu koncesyjnego, a nie do Sądu, należy wyłącznie decyzja jaki środek powinien zastosować, czy cofnąć koncesję czy zmienić jej zakres, jako, że (jak już wyżej wskazano) wyłącznie organ koncesyjny jest uprawniony do oceny, czy stwierdzone naruszenia w prowadzeniu tego rodzaju działalności reglamentowanej mają charakter na tyle istotny, że nie można pozostawić przedsiębiorcy uprawnienia do jej prowadzenia lub istota stwierdzonych naruszeń pozwala na wydanie decyzji jedynie zmieniającej zakres posiadanej koncesji. Sąd natomiast bada czy ta ocena organu administracji wyrażona w decyzji nie nosi cech dowolności.

Należy w tym miejscu podkreślić, że broń i amunicja może być sprzedawana wyłącznie osobom posiadającym stosowne świadectwo broni lub legitymację posiadacza broni, co z kolei musi być odnotowywane w stosownej ewidencji (vide rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 22 sierpnia 2012 r. w sprawie sposobu ewidencjonowania wprowadzonych do obrotu materiałów wybuchowych, broni, amunicji oraz wyrobów i technologii o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym oraz Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 6 marca 2013 r. w sprawie sprzedaży materiałów wybuchowych, broni, amunicji, wyrobów i technologii o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym oraz kontroli przestrzegania warunków sprzedaży przewidujące się specjalne procedury kontrolne obowiązujące osoby zajmujące się obrotem bronią).

Nie można zgodzić się ze stanowiskiem pełnomocnika strony, iż Minister Spraw Wewnętrznych prowadząc postępowanie niewłaściwie zastosował art. 17 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym, poprzez uznanie, że istnieją przesłanki wskazane w ww. przepisie uzasadniające cofnięcie koncesji.

Jak wynika z akt sprawy pismem z dnia 29 października 2012 r. Centralne Laboratorium Kryminalistyczne Policji podtrzymało swoje wcześniejsze stanowisko z dnia 6 marca 2012 r., wskazując, iż rewolwery Z., należy zaliczyć do kategorii broni palnej, na posiadanie której wymagane jest uzyskanie pozwolenia na broń.

Ponadto, pismem z dnia 4 października 2012 r. Centralne Laboratorium Kryminalistyczne Policji zakwalifikowało pistolety W. i W. do kategorii broni palnej gazowej, na posiadanie której wymagane jest uzyskanie pozwolenia na broń, ponieważ można z nich odstrzeliwać pistoletowe naboje gazowe kaliber 9 mm.

Należy także zauważyć, iż pismem z dnia 10 marca 2014 r. Komendant Główny Policji podtrzymał wcześniejsze stanowisko Komendy Głównej Policji, dotyczące zakwalifikowania rewolwerów Z. do kategorii broni palnej, wymagającej uzyskania na ich posiadanie pozwolenia na broń oraz pistoletów W. i W. do kategorii broni palnej gazowej, wymagającej uzyskania na ich posiadanie pozwolenia na broń.

Nie ulega zatem wątpliwości, że M. K. dokonując sprzedaży rewolwerów Z. oraz pistoletów W. i W. osobom nieposiadającym pozwolenia na broń, w sposób rażący naruszył art. 30 ust. 2 pkt 2 ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym, co także stanowi rażące naruszenie warunków wykonywania działalności koncesjonowanej.

Na uwzględnienie nie zasługują zarzuty skargi dotyczące naruszenia przez organ przepisów postępowania tj. art. 7 i 77 § 1 k.p.a. dotyczące niewyjaśnienia sprawy i błędnego ustalenia stanu faktycznego. Organ przeprowadził szczegółowe postępowanie wyjaśniające, zasięgając opinii uprawnionego podmiotu tj. Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji. Ponadto realizując wniosek dowodowy pełnomocników strony zawarty we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy z dnia 20 sierpnia 2014 r. oraz w uzupełniającym go wniosku z dnia 30 września 2014 r., Minister Spraw Wewnętrznych postanowieniem z dnia [...] października 2014 r., na podstawie art. 84 § 1k.p.a., postanowił dopuścić dowód z opinii biegłego i zwrócić się do Wojskowej Akademii Technicznej o wydanie opinii w sprawie rewolwerów Z. oraz pistoletów W. I W. (producent U.). W przedmiotowym postanowieniu organ szczegółowo określił przedmiot opinii. Zarzut naruszenia art. 78 § 1 k.p.a. uznać należy za bezpodstawny. Postanowienie zostało doręczone stronie, a zatem został zrealizowany obowiązek organu wynikający z treści art. 79 § 1 k.p.a.

Jednocześnie przyjęcie, że strona ma prawo do udziału w sporządzaniu opinii biegłego byłoby, jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 kwietnia 2011 r.(I OSK 977/10, LEX nr 1081095) sprzeczne z naturą tego środka dowodowego. Udział strony w postępowaniu dowodowym polegającym na sporządzeniu opinii biegłego jest zagwarantowany, jeśli strona ma możliwość odniesienia się do tej opinii po jej sporządzeniu, a przed rozstrzygnięciem w sprawie. Istotą dowodu z opinii biegłego jest samodzielne, bez udziału stron i organu, przygotowanie i opracowanie opinii. Dopiero po sporządzeniu opinii przez biegłego strona może wnosić stosowne uwagi do opinii, wnioskować o wyjaśnienie określonych kwestii, poszerzenie badań, uściślenie i wyjaśnienie wniosków.

Strona skarżąca pomimo, że otrzymała postanowienie organu o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego, nie wnioskowała np. o rozszerzenie zakresu opinii. Ponadto organ poinformował stronę o możliwości sformułowania na piśmie pytań do biegłych sporządzających opinię, w terminie 14 dni. Strona nie skorzystała również z tej możliwości. Zarzut naruszenia art. 79 § 2 k.p.a. jest więc nieuprawniony.

W dniu 28 listopada 2014 r. Komisja z Zakładu Konstrukcji Specjalnych, Instytutu Techniki Uzbrojenia, Wydziału Mechatroniki Lotnictwa, Wojskowej Akademii Technicznej w W. przygotowała opinię w przedmiotowej sprawie, którą doręczono stronie. Z opinii jednoznacznie wynika, że na podstawie ustawy o broni i amunicji rewolwery Z. należy zaliczyć do kategorii broni palnej, gdyż są przenośną bronią lufową, która może być przystosowana do miotania jednego lub większej liczby pocisków w wyniku działania materiału miotającego w postaci prochu strzelniczego umieszczonego w przestrzeni zapociskowej bębna. W związku z powyższym, ich posiadanie wymaga pozwolenia na broń. Ponadto, biegli z Wojskowej Akademii Technicznej wskazali, iż pistolety W. i W. (producent U.) serii produkcyjnych PU I KU, należy zaliczyć do kategorii broni palnej gazowej, gdyż są przenośną bronią lufową przystosowaną do miotania substancji w wyniku działania ładunku miotającego. Ich konstrukcja umożliwia użycie amunicji gzowej 9 mm PAK. Z opinii wynika, że posiadanie pistoletów W. i W. wymaga uzyskania pozwolenia, gdyż nie można ich zaliczyć do kategorii broni alarmowej.

Należy mieć na uwadze fakt, iż przedsiębiorca znał stanowisko organu koncesyjnego, oparte m.in. na stanowisku Komendy Głównej Policji oraz Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji w sprawie właściwej klasyfikacji ww. broni. Tym samym należy wskazać, iż M. K. świadomie nie zastosował się do obowiązujących przepisów ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym w zakresie dotyczącym zasad sprzedaży broni palnej gazowej. Należy też pamiętać, iż przesłanką koncesjonowania omawianej działalności jest ważny interes publiczny, tj. bezpieczeństwo państwa oraz obywateli. Powyższe względy determinują ścisłe przestrzeganie prawa przez podmioty wykonujące działalność gospodarczą w tym zakresie.

Bez wpływu na wynika sprawy pozostaje okoliczność, że powoływane przez organ pismo z dnia 14 grudnia 2012 r. nie stanowi zalecenia pokontrolnego, (stanowisko sądu wyrażone w sprawie o sygn. akt VI SA/Wa 789/15).

Zauważyć jednak należy, że w dniach 13,14, 15 i 22 listopada 2013 r. w firmie skarżącego przeprowadzono kolejną kontrolę, podczas której stwierdzono sprzedawanie wskazanego rodzaju broni bez pozwolenia na broń.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że M. K. świadomie nie stosował się do obowiązujących przepisów ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym, w zakresie dotyczącym zasad i warunków sprzedaży broni palnej. Jak słusznie Minister podkreślił przesłanką koncesjonowania omawianej działalności jest ważny interes publiczny, tj. bezpieczeństwo państwa oraz obywateli. Powyższe względy determinują ścisłe przestrzeganie prawa przez podmioty wykonujące działalność gospodarczą w tym zakresie. Fakt, iż przedsiębiorca nie zgadzał się z opinią Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji i Komendy Głównej Policji w sprawie kwalifikacji ww. pistoletów nie zwalniał go z obowiązku przestrzegania zasad i warunków sprzedaży broni palnej gazowej.

Zdaniem Sądu, stanowiska organu nie sposób zakwestionować. Wbrew zarzutom skargi należy stwierdzić, iż zaskarżona decyzja została wydana po dokładnym wyjaśnieniu stanu faktycznego sprawy a zebrane dowody pozyskane zostały w sposób legalny. Sąd nie stwierdził, aby organ dopuścił się naruszenia przepisów dotyczących przeprowadzenia kontroli, których wyniki stanowiły podstawę wszczęcia niniejszego postępowania administracyjnego. Organ koncesyjny w obu decyzjach (pierwszej i drugiej instancji) drobiazgowo wyjaśnił jakiego rodzaju uchybienia stwierdzono a także podał szczegółowo, które przepisy zostały przez przedsiębiorcę naruszone, nie doszło więc do naruszenia art. 107 § 3 k.p.a.

Na każdym etapie postępowania zapewniono stronie udział w sprawie, a zatem bezpodstawny jest zarzut naruszenia art. 10 k.p.a.

Sąd nie uwzględnił wniosku o zawieszenia postępowania z urzędu, albowiem zgodnie z treścią art. 56 p.p.s.a. postępowanie sądowe podlega zawieszeniu w razie wniesienia skargi do sądu po wszczęciu postępowania administracyjnego w celu zmiany, uchylenia, stwierdzenia nieważności aktu lub wznowienia postępowania. W niniejsze sprawie taka sytuacja nie miała miejsca albowiem, uchylonym przez Sąd w sprawie o sygn. akt VI SA/Wa 2938/15, postanowieniem z dnia 14 września 2015r. Minister Spraw Wewnętrznych odmówił wznowienia postępowania w sprawie cofnięcia koncesji. A zatem nie można mówić o wniesieniu skargi po wszczęciu postępowania administracyjnego w celu wznowienia postępowania, albowiem organ takiego wszczęcia odmówił.

Sąd nie znalazł również podstaw do rozpoznania wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Postanowieniem z dnia 5 września 2015 r. Minister Spraw Wewnętrznych wstrzymał wykonanie zaskarżonej decyzji. Zgodnie z treścią art. 61 § 6 p.p.s.a. wstrzymanie wykonania aktu lub czynności traci moc z dniem:

1) wydania przez sąd orzeczenia uwzględniającego skargę;

2) uprawomocnienia się orzeczenia oddalającego skargę.

Wprawdzie w treści postanowienia wskazano, że organ wstrzymał wykonanie do czasu rozstrzygnięcia przez WSA w Warszawie skargi z dnia 31 lipca 2015r., to jednak wobec zmiany z dniem 15 sierpnia 2015r. treści art. 61 § 6 p.p.s.a., który znajduje zastosowania również do spraw wszczętych przed wejściem w życie ustawy nowelizującej p.p.s.a., uznać należy, że z uwagi na oddalenie skargi wstrzymanie wykonania aktu utraci moc dopiero z dniem uprawomocnienia się orzeczenia oddalającego skargę.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.-Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.