Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Kaja Angerman (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Aneta Dąbrowska, asesor WSA Paweł Dańczak, Protokolant referent stażysta Paulina Plichtowicz, po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2019 r. na rozprawie sprawy ze skargi M.R. na decyzję Konsula Rzeczypospolitej Polskiej [...] z dnia [...] lipca 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania wizy p o s t a n a w i a: 1. odrzucić skargę; 2. zwrócić skarżącemu M.R. kwotę 300 zł (trzysta) złotych uiszczoną tytułem wpisu od skargi.

M. A., obywatel [...], wywiódł do Sądu skargę na decyzję konsula Rzeczypospolitej Polskiej w [...] z [...] lipca 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania wizy krajowej.

Zdaniem skarżącego wniesienie skargi na ww. decyzję jest dopuszczalne z uwagi na treść art. 45 ust. 1 w zw. z art. 185 Konstytucji RP. Na poparcie swojego stanowiska skarżący wskazał na pogląd orzecznictwa sądowego (np. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 10 lipca 2000 r. SK 12/99, publ. OTK 2000 nr 5 poz. 143, uchwała siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 marca 2001 r. OPS 17/00, publ. ONSA 2001, nr 3, poz. 10, uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 listopada 2013 r. I OPS 12/13, publ. ONSAiWSA 2014, nr 2, poz. 20) jak i doktryny (cyt. "por. P.Hofmański, Prawo do sądu, s. 269").

Ponadto skarżący wyraził stanowisko, że za dopuszczalnością poddania zaskarżonej decyzji sądowej kontroli przemawia orzecznictwo europejskie, w szczególności wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 13 grudnia 2017 r. C-403/16 (dalej również "wyrok TSUE z 13 grudnia 2017 r."), stanowiący odpowiedź na pytanie prejudycjalne Naczelnego Sądu Administracyjnego (postanowienie z 28 czerwca 2016 r. II OSK 1346/16).

Konsul Rzeczypospolitej Polskiej w [...] w odpowiedzi na skargę wniósł o jej odrzucenie jako nie należącą do właściwości sądów administracyjnych. Zdaniem organu, wniesiona skarga nie odnosi się do członka rodziny obywatela RP, w rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy z 14 lipca 2006 r. o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej i członków ich rodzin (Dz. U. z 2017 r. poz. 900 ze zm.). W ocenie organu do skarżącego nie znajduje zastosowania również dyrektywa 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium Państw Członkowskich.

Odnosząc się do wyroku TSUE z 13 grudnia 2017 r. organ podniósł, że wyrok ten nie ma znaczenia w sprawie. Skarżący aplikował o wizę krajową, której procedurę wydawania reguluje prawodawstwo krajowe, a nie o wizę Schengen, której dotyczy ww. wyrok.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje.

Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 1 i § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm., dalej "p.p.s.a."), sąd odrzuca skargę postanowieniem, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego. Stosownie zaś do treści art. 5 pkt 4 p.p.s.a., (w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania zaskarżonej decyzji), sądy administracyjne nie są właściwe w sprawach wiz wydawanych przez konsulów, z wyjątkiem wiz wydawanych cudzoziemcowi będącemu członkiem rodziny obywatela państwa członkowskiego Unii Europejskiej, państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, w rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy z 14 lipca 2006 r. o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej i członków ich rodzin (Dz. U. z 2017 r. poz. 900 oraz z 2018 r. poz. 650).

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że skarga M. A. na decyzję Konsula Rzeczypospolitej Polskiej w [...] odmawiającą wydania wizy krajowej nie podlega kontroli sądów administracyjnych.

Sąd nie przychylił się do stanowiska skarżącego, że w sprawie możliwe jest zastosowanie art. 184 i art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a w konsekwencji - w oparciu o przepis rangi konstytucyjnej - otwarcie skarżącemu drogi sądowej w zakresie kontroli decyzji konsula o odmowie wydania wizy krajowej. Sąd miał na względzie treść art. 37 Konstytucji RP, który określa zasadę, że korzystanie z praw zapewnionych w Konstytucji RP dotyczy wszystkich, niezależnie od posiadanego obywatelstwa, o ile znajdują się pod władzą Rzeczypospolitej Polskiej. Wyjątek od tej zasady znajduje ograniczenie wobec cudzoziemców i ma wynikać z ustawy. W ocenie Sądu takie ograniczenia zostały wprowadzone w odniesieniu do dopuszczalności zaskarżenia przez cudzoziemca decyzji dotyczącej odmowy wydania wizy krajowej przez konsula, co wprost wynika z treści art. 5 ust. 4 p.p.s.a. w zw. z art. 66 ust. 1 i art. 75 ust. 1 ustawy z 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2017 r. poz. 2206 ze zm., dalej również "ustawa o cudzoziemcach"). Ponadto z pola widzenia nie mógł umknąć fakt, że wiza krajowa jest dokumentem, który uprawnia do wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i ciągłego pobytu na nim lub do kilku pobytów na tym terytorium (art. 59 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach). Oznacza to zatem, że w chwili ubiegania się o wizę krajową cudzoziemiec nie znajdował się pod władzą Rzeczypospolitej Polskiej (na jego terytorium).

Odnosząc się zaś do wywodów skargi w kwestii jej odpuszczalności z uwagi na podobieństwo do stanu faktycznego w jakim zapadł wyrok TSUE z 13 grudnia 2017 r. Sąd w składzie orzekającym uznał, że nie mogą one odnieść zamierzonego skutku. Wskazany wyrok dotyczył wydania wizy Schengen, w oparciu o przepisy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 810/2009 z 13 lipca 2009 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Wizowy (Dz. Urz. UE L 243 z 15 września 2009 r., dalej "kodeks wizowy"). Natomiast w rozpoznawanej sprawie skarżący ubiegał się o wydanie wizy krajowej, która zgodnie z art. 3 pkt 21 i art. 66 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach w zw. z art. 18 Konwencji Wykonawczej z 19 czerwca 1990 r. do Układu z Schengen z 14 czerwca 1985 r. między Rządami Państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach (Dz. Urz. UE L 239 z 22 września 2000 r.) jest wydana przez organ polski (konsula), zgodnie z prawem krajowym. Wiza taka wydawana jest co prawda w formie jednolitego formularza wizowego określonego w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1683/95, przy czym w nagłówku podaje się kategorię wizy oznaczoną literą "D". Obowiązujący porządek prawny wyraźnie rozróżnia rodzaje wiz tj. wizy krajowe i wizy Schengen (art. 58 ustawy o cudzoziemcach) oraz określa odmienne zasady ich wydawania oraz uprawnienia jakie na mocy danej wizy są przyznawane cudzoziemcowi. Tym samym Sąd za nietrafne uznał twierdzenia skarżącego o zastosowania wykładni prawa Unii Europejskiej jaka miała miejsce w wyroku TSUE z 13 grudnia 2017 r. - przez analogię - w odniesieniu do wizy krajowej.

W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji.

O zwrocie wpisu sądowego, w punkcie drugim postanowienia orzeczono na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a., zgodnie z którym sąd z urzędu zwraca stronie cały uiszczony wpis od pisma odrzuconego.