Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ewa Kruppik-Świetlicka (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Halina Adamczewska-Wasilewicz Sędzia WSA Urszula Wiśniewska Protokolant: Asystent sędziego Daniel Łuczon po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 15 października 2013 r. sprawy ze skargi [...] I. Z. Z., M. Ś. sp. j. w G. na interpretację indywidualną Prezydenta G. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości 1. uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną 2. określa, że zaskarżona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości 3. zasądza od Prezydenta G. na rzecz [...] I. Z. Z., M. Ś. sp. j. w G. kwotę [...] zł tytułem zwrotu kosztów postępowania

W złożonym wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie w zakresie opodatkowania podatkiem od nieruchomości przenośnych kontenerów spółka podała, że złożyła w styczniu 2013 r. deklarację na podatek od nieruchomości, w której zadeklarowała do opodatkowania budowle, w tym kontenery o wartości [...] zł (podatek 2% wysokości [...] zł za 2013 r.). Wskazała, że kontenery są mobilne i służą jako zaplecze sanitarne, narzędziowe i biurowe na budowach prowadzonych w różnych oddalonych od siedziby spółki miejscowościach, gdzie wykonywane są roboty budowlane. Kontenery nie są trwale związane z gruntem i są przewożone w inne miejsca po zakończeniu robót budowlanych. Spółka wyjaśniła, że do końca 2009 r. nie deklarowała do podatku od nieruchomości kontenerów przenośnych, dopiero kontrola podatku od nieruchomości za lata 2004-2009 prowadzona przez Urząd Miejski w G. wprowadziła nową interpretację obejmującą podatkiem kontenery. Korekt deklaracji na podatek od nieruchomości spółka dokonała za okres 5 lat wstecz, zgodnie z protokółem kontroli.

Zdaniem wnioskodawcy, przenośny pawilon/kontener nie stanowi budowli

w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 07 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r., nr 246, poz. 1623 ze zm., dalej: "pr. bud."), nie jest także budowlą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r., nr 95, poz. 613 ze zm., dalej: "u.p.o.l."). Tym samym nie stanowi przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Na poparcie swojego stanowiska spółka powołała wyrok NSA z dnia 22 grudnia 2011 r., sygn. akt II FSK 1389/11.

Interpretacją indywidualną z dnia [...] r. Prezydent G. stwierdził, że stanowisko przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

Organ uznał, że przenośny pawilon/kontener jest budowlą w rozumieniu

art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., jest związany z prowadzeniem działalności gospodarczej, a zatem podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

Organ stwierdził, że tymczasowe obiekty budowlane, do których zaliczane są obiekty kontenerowe, których definicja znajduje się w art. 3 pkt 5 prawa budowlanego są obiektami budowlanymi. Nie będąc budynkami, czy obiektami małej architektury, powinny być traktowane jako budowle objęte podatkiem od nieruchomości. Będą je tworzyły wszystkie elementy, które stanowią techniczną i funkcjonalną całość umożliwiającą wykorzystywanie tych obiektów zgodnie z ich przeznaczeniem. Fakt posiadania tych obiektów przez przedsiębiorcę skutkuje tym, że budowle są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Tak więc pawilony/kontenery będące własnością spółki prowadzącej działalność gospodarczą organ uznał podlegające opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia [...] r. Prezydent G. podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej interpretacji indywidualnej uznając, że stanowisko wyrażone we wniosku, iż przenośny pawilon/kontener nie stanowi budowli w rozumieniu art. 3 pkt 3 prawa budowlanego i nie jest także budowlą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 i art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., a tym samym nie stanowi przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości, jest nieprawidłowe.

W skardze spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej zarzucając jej naruszenie art. 1a ust. 1 pkt 2, art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. oraz art. 3 pkt 3 i 5 pr. bud. Skarżąca stwierdziła, że przenośne pawilony/kontenery nie są budowlą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. oraz nie są budowlą w rozumieniu art. 3 pkt. 3 pr. bud. W jej ocenie, kontenery są tymczasowym obiektem budowlanym w rozumieniu art. 3 pkt 5 pr. bud. i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Zdaniem skarżącej, w opisanym stanie faktycznym Prezydent G. zobowiązany był rozpoznać zagadnie w oparciu o całokształt okoliczności faktycznych, które między stronami nie były sporne. W szczególności zobowiązany był do analizy definicji obiektu budowlanego, gdyż interpretacja w tym zakresie stanowiła podstawę rozstrzygnięcia. Oznacza to, iż ważne było zagadnienie, czy kontenery znajdują się ciągle w tym samym miejscu, czy też nie będąc połączone z gruntem ulegają przemieszczeniu. Skarżąca przywołała wyrok NSA z dnia 22 grudnia 2011 r., sygn. akt II FSK 1389/11, w którym stwierdzono, że kontenery są tymczasowym obiektem budowlanym przeznaczonym do czasowego użytkowania i do przeniesienia w inne miejsce. Nie są więc budowlą, która w rozumieniu obu powołanych ustaw jest trwale połączona z gruntem. Zdaniem strony, kontener nie stanowi budowli w rozumieniu art. 3 pkt 3 pr. bud. i nie jest budowlą w rozumieniu art. 1a pkt 2 i art. 2 ust. 1 pkt. 3 u.p.o.l., co oznacza, że nie jest przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej interpretacji indywidualnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych / Dz. U. Nr 153, poz. 1269 / sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Kontrola ta obejmuje orzekanie w sprawach, których katalog zawiera art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) - zwanej dalej "p.p.s.a.". W określonych przepisami granicach kognicji sądów administracyjnych mieści się m.in. orzekanie w sprawach skarg na pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydane w indywidualnych sprawach (art. 3 § 2 pkt 4a p.p.s.a.).

Zdaniem Sądu Skarga zasługuje na uwzględnienie gdyż zaskarżona interpretacja narusza prawo materialne w stopniu pozwalającym na wyeliminowanie interpretacji z obrotu prawnego.

Spór w sprawie dotyczy opodatkowania podatkiem od nieruchomości kontenerów, które są przez skarżącą wykorzystywane przy wykonywaniu działalności gospodarczej tj. przy prowadzeniu robót budowlanych. Jak podała skarżąca kontenery te służą jej za zaplecze biurowe i gospodarcze również magazynowe. Podstawową ich cechą jest to, że nie są związane w sposób stały z gruntem, gdyż są przenośne i po zakończeniu budowy są transportowane na inną budowę.

Aby rozstrzygnąć niniejszą sprawę należy przede wszystkim odpowiedzieć na pytanie czym są przedmiotowe kontenery - budynkiem, czy budowlą, tak jak twierdzi interpretator a zatem czy podlegają podatkowi od nieruchomości.

W sprawie należy sięgnąć do dwóch ustaw a mianowicie do przepisu art. 1a

ust. 1 pkt 2 i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach

i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r., nr 95, poz. 613 ze zm., dalej: "u.p.o.l.") oraz do art. 3 pkt 3 ustawy ustawa z dnia 07 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r., nr 246, poz. 1623 ze zm., dalej: "pr. bud.").

W myśl art. 2 ust. 1 u.p.o.l. opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają nieruchomości lub obiekty budowlane, do których ustawa ta zalicza : grunty (pkt 1), budynki lub ich części (pkt 2) oraz budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej (pkt 3). Podkreślenia wymaga fakt, że zawarte w art. 1a pkt 1 i pkt 2 u.p.o.l. definicje budynku i budowli odsyłają do definicji zawartych w Prawie budowlanym, rozumiejąc jednak pod pojęciem budowli obiekt budowlany w rozumieniu przepisów Prawa Budowlanego, nie będący budynkiem lub obiektem małej architektury. Z kolei zawarta w art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego definicja obiektu budowlanego w punkcie b) cytowanego przepisu określa tym mianem – między innymi – budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami.

Natomiast rozbudowana definicja opisowa pojęcia "budowla" zawarta jest w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, gdzie obok wyszczególnienia obiektów budowlanych, których trwałe związanie z gruntem jest oczywiste (jak: lotniska, drogi, linie kolejowe), wymienia się także obiekty, których trwałe związanie z gruntem oczywiste nie jest (jak urządzenia reklamowe), w tym wypadku definicję jednak uzupełniając warunkiem trwałego związania z gruntem.

Należy podkreślić, co uszło uwadze interpretatora, że przesłanką niezbędną uznania danego obiektu za budowlę jest jego trwałe związanie z gruntem a obie zacytowane ustawy stawiają ten wymóg.

Skoro przedmiotowe kontenery nie są uznawane przez obie ww. ustawy za budowle to zdaniem Sądu nie stanowią przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Strona prawidłowo przywołała na potwierdzenie swego stanowiska wyrok NSA z dnia 22 grudnia 2011 r., sygn. akt II FSK 1389/11, w którym NSA w sposób jednoznaczny stwierdził, że :

"Ustawodawca podatkowy określając w art. 2 ust. 1 u.p.o.l. przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości traktował zawarte tam wyliczenie jako zamknięte, a odsyłając do regulacji Prawa budowlanego w zakresie pojęcia budowla, nakazywał skorzystanie z zawartych w nim regulacji w sposób ścisły, ograniczony, bez możliwości dokonywania jakiejkolwiek wykładni rozszerzającej na inne instytucje tam zawarte, służące bez wątpienia innym celom niż ustawa podatkowa.

Dalej Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, z którym skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni się zgadza, że : "Z tego punktu widzenia brak jest podstaw do uznawania za budowlę, w rozumieniu ustawy podatkowej, także tymczasowego obiektu budowlanego, jakim jest kontener".

Organ przy ponownym rozpoznaniu sprawy zobowiązany jest uwzględnić wskazania sądu jak również orzecznictwo NSA w tej materii.

Mając powyższe na względzie Sąd na podstawie art. 146 p.p.s.a skargę uwzględnił. O wykonalności interpretacji orzekł w oparciu o art. 152 cyt. ustawy o kosztach w oparciu o art. 200.

E. Kruppik – Świetlicka H. Adamczewska – Wasilewicz U. Wiśniewska