Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rudnicka (spr.) Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędzia del. WSA Mirosław Gdesz po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej wniosku [...] Stowarzyszenia R. o wyjaśnienie wątpliwości co do treści wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 lutego 2016 r., sygn. akt I OSK 3111/14 w sprawie ze skargi kasacyjnej Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 sierpnia 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 389/14 w sprawie ze skargi Proboszcza Parafii [...] w N. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie ochrony danych osobowych postanawia: odmówić dokonania wykładni wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 lutego 2016 r., sygn. akt I OSK 3111/14.

Wnioskiem z dnia 9 maja 2018 r. [...] Stowarzyszenie R. zwróciło się do Naczelnego Sądu Administracyjnego o rozstrzygnięcie wątpliwości co do treści wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 lutego 2016 r., sygn. akt I OSK 3111/14. W uzasadnieniu wniosku Stowarzyszenie wskazało na sprzeczność pomiędzy uzasadnieniem ustnym a pisemnym. Z uzasadnienia ustnego wynika bowiem, że GIODO ma nie umarzać skarg na parafie, a z pisemnego, że ma to właśnie robić.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 158 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm. – dalej jako "P.p.s.a"), sąd który wydał wyrok, rozstrzyga postanowieniem wątpliwości co do jego treści.

Konieczność wykładni wyroku zachodzi wówczas, gdy jego treść jest sformułowana w sposób niejasny, a więc taki, który może budzić wątpliwości co do samego rozstrzygnięcia, zakresu powagi rzeczy osądzonej, a także sposobu jego wykonania. Wykładnia orzeczenia powinna więc zmierzać do usunięcia wątpliwości dotyczących treści rozstrzygnięcia, ale także skutków jakie orzeczenie to ma wywołać. Wykładnia orzeczenia nie może jednak prowadzić do nowego rozstrzygnięcia. Nie może także zmierzać do zmian merytorycznych polegających na reinterpretacji uzasadnienia czy jego poszerzenia o inne elementy istotne zdaniem wnioskodawcy.

Potrzeba wykładni może być zatem wyłącznie wynikiem wadliwego lub nie dość precyzyjnego sformułowania orzeczenia. W niniejszej sprawie taka potrzeba nie zachodzi.

Podnieść przede wszystkim należy, że Stowarzyszenie występując z wnioskiem o wyjaśnienie wątpliwości przedstawiło fragment z uzasadnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w oderwaniu od pozostałego, obszernego uzasadnienia wyroku. Ponadto powołany przez Stowarzyszenie wyrwany z kontekstu fragment uzasadnienia ustnego: "analiza tych [z 2013 r.] orzeczeń wskazuje na jedno - przesądzone zostało to, że nie może GIODO umarzać postępowań", który zdaniem wnioskodawcy doprowadził do sprzeczności pomiędzy uzasadnieniem ustnym a uzasadnieniem pisemnym wyroku nie może być analizowany i badany w oderwaniu od całości uzasadnienia zarówno ustnego jak i pisemnego. Stowarzyszenie nie wskazało przy tym, gdzie zarzucana sprzeczność zachodzi. Stwierdzenie, że "z uzasadnienia ustnego wynika, że GIODO ma nie umarzać skarg na parafie a z pisemnego, że ma to właśnie robić" jest zbyt ogólne, to zaś powoduje, że wniosek o wykładnię nie może zostać uwzględniony, gdyż nie zachodzi podstawa do zastosowania art. 158 P.p.s.a.

Zaznaczenia wymaga, że celem instytucji wykładni nie jest wyjaśnianie wątpliwości wybranych fragmentów uzasadnienia, lecz rozstrzygnięcia jako całości.

W uzasadnieniu pisemnym Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że: "w dotychczasowym orzecznictwie Naczelny Sąd Administracyjny w sposób jednoznaczny wyraził jedynie pogląd, że GIODO nie miał podstaw do umorzenia postępowania na podstawie art. 105 § 1 kpa w zw. z art. 43 ust. 2 uodo." W dalszej części swojego uzasadnienia stanął na stanowisku, że GIODO nie jest organem kompetentnym do dokonywania oceny skuteczności wystąpienia z kościoła. Dokonywanie tego rodzaju ocen stanowi wewnętrzną sprawę danej wspólnoty wyznaniowej. Z tych też względów "(...) czynności podejmowane w procedurze formalnego wystąpienia z Kościoła katolickiego, w tym adnotacja w akcie chrztu, są w całości uregulowane w aktach prawnych Kościoła katolickiego, a zatem wydanie przez Generalnego Inspektora decyzji zobowiązującej proboszcza do umieszczenia w akcie chrztu adnotacji o wystąpieniu skarżącego z Kościoła katolickiego musi być ocenione jako ingerencja w autonomię Kościoła katolickiego." Dlatego też Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że: "Skoro GIODO nie przedłożono aktu chrztu wnioskodawcy z właściwą adnotacją, Generalny Inspektor nie mógł skorzystać z kompetencji przewidzianych w art. 12 pkt 2 uodo, bowiem w toku postępowania kontrolnego nie wykazano, że wnioskodawca nie należy do Kościoła katolickiego (A. Wróbel – op. cit., s. 185-186). Wobec powyższego, GIODO winien był umorzyć postępowania w sprawie o nakazanie przywrócenia stanu zgodnego z prawem przez uaktualnienie danych osobowych (art. 22 uodo w zw. z art. 105 § 1 kpa)". Z uzasadnienia zatem nie wynika sprzeczność, o jakiej mowa we wniosku. Naczelny Sąd Administracyjny przedstawił logiczny wywód, z którego wynika dlaczego organ w tej sprawie jest zobligowany umorzyć postępowanie, mimo że z dotychczasowego orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego wynikało, że GIODO nie ma podstaw do umorzenia postępowania. W uzasadnieniu ustnym wyroku taka konkluzja również została przedstawiona. Złożony w sprawie wniosek o wyjaśnienie wątpliwości wynika zatem z niezbyt dokładnego zapoznania się z uzasadnieniem Sądu, zarówno ustnym, jak i pisemnym, co doprowadziło stronę do niewłaściwych wniosków i uznania, że nastąpiła sprzeczność.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosek o wykładnię stanowi w istocie polemikę z odmiennym niż oczekiwała strona stanowiskiem Sądu zaprezentowanym w orzeczeniu. Stowarzyszenie poprzez złożony wniosek próbuje wyrazić swoje niezadowolenie z zapadłego w sprawie orzeczenia, nie tyle domagając się wyjaśnienia wątpliwości, co kwestionując trafność podjętego rozstrzygnięcia.

Mając powyższe na uwadze uznać należy, że treść wyroku nie nasuwa wątpliwości zarówno co do jego sentencji, jak i uzasadnienia, które zostały sformułowane w sposób jasny i zrozumiały. Uzasadnienie jest spójne z sentencją, a powołane w uzasadnieniu szerokie motywy, które nie są ze sobą w sprzeczności oraz podstawa prawna orzeczenia nie budzą wątpliwości, zwłaszcza takich wątpliwości, których wystąpienie stanowiłoby przesłankę wykładni wyroku.

Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 158 P.p.s.a. w zw. z art. 193 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.