drukuj    zapisz    Powrót do listy

6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego 6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym), Zagospodarowanie przestrzenne, Rada Miasta, Stwierdzono nieważność uchwały w części, IV SA/Wa 2047/12 - Wyrok WSA w Warszawie z 2013-04-04, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SA/Wa 2047/12 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2013-04-04 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2012-08-29
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Aneta Dąbrowska /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne
Zagospodarowanie przestrzenne
Sygn. powiązane
II OSK 2223/13 - Wyrok NSA z 2015-10-07
Skarżony organ
Rada Miasta
Treść wyniku
Stwierdzono nieważność uchwały w części
Powołane przepisy
Dz.U. 2001 nr 142 poz 1591 art. 101 ust. 1
Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym - t. jedn.
Dz.U. 2003 nr 80 poz 717 art. 1 ust. 1 i ust. 2 pkt 3; art. 3 ust. 1; art. 15; art. 9; art. 4
Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aneta Dąbrowska (spr.), Sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec, Sędzia WSA Iwona Szymanowicz-Nowak, Protokolant ref. staż. Paweł Smulski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 marca 2013 r. sprawy ze skargi K. P., R. P. s. J. i R. P. s. F. na uchwałę Rady W. z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego I. stwierdza nieważność § 42 zaskarżonej uchwały w zakresie ustaleń dotyczących części działki o numerze ewidencyjnym [...] z obrębu [...]; II. stwierdza, że zaskarżona uchwała w zakresie określonym w punkcie I nie podlega wykonaniu do chwili uprawomocnienia się niniejszego wyroku; III. zasądza od Gminy W. na rzecz skarżących K. P., R. P. s. F. i R. P. s. J. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

K. P., R. P. s. F. i R. P. s. J. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na uchwałę Rady W. Nr [...] z dnia [...] lipca 2008 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru [...].

Stan sprawy przedstawia się następująco:

K. P., R. P. s. F. i R. P. s. J. wezwali Radę W. (zwaną dalej: Radą) do usunięcia naruszenia prawa wyżej opisaną uchwałą (zwaną dalej: planem). Rada nie udzieliła odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Skarżący, za pośrednictwem Rady, wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na plan, którą następnie uzupełnili pismem procesowym. Zażądali stwierdzenia nieważności zaskarżonego planu w całości, względnie stwierdzenia nieważności zaskarżonego planu w części dotyczącej działek o nr ew. [...] w obrębie [...] oraz [...],[...] w obrębie [...],[...] i [...] w obrębie [...] a nadto stwierdzenia, że zaskarżony plan nie może być wykonywany do czasu uprawomocnienia się wyroku i zasądzenia kosztów postępowania sądowoadministracyjnego prawem przepisanych wraz z kosztami zastępstwa procesowego. Zaskarżonemu planowi zarzucili naruszenie:

1) art. 20 ust. 1 i art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym [(Dz. U. Nr 80, poz. 717, ze zm.) – dalej w skrócie: u.p.z.p.] przez błędne zastosowanie skutkujące uznaniem, iż stwierdzenie zgodności miejscowego planu z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W. uchwalonego uchwałą nr [...] Rady W. z [...] października 2006r. (zwanej dalej: studium) może zostać podjęte w uchwale w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, pomimo, że Rada przed uchwaleniem planu miała obowiązek podjęcia odrębnej, wcześniejszej uchwały stwierdzającej zgodność miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ze studium, co stanowi naruszenie zasad i trybu sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego; 2) art. 20 ust. 1 w związku z art. 14 ust. 5 w związku z art. 15 ust. 1 w związku z art. 28 ust. 1 u.p.z.p. przez podjęcie uchwały stwierdzającej zgodność planu miejscowego z ustaleniami studium, pomimo że zgodność ta faktycznie nie występuje, czym naruszono wymogi dotyczące zasad i trybu sporządzenia planu zagospodarowania przestrzennego;

3) art. 28 ust. 1 u.p.z.p. przez powołanie w planie uchwały Rady z [...] października 2006r. nr [...] w sprawie studium pomimo, że uchwała ta w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 5 września 2007 r. (sygn. akt IV SA/Wa 434/07) w przedmiocie stwierdzenia nieważności tejże uchwały została w dniu [...] kwietnia 2008 r. uzupełniona uchwałą Rady nr [...], która w planie nie została powołana;

4) art. 11 pkt 12 u.p.z.p. przez dokonanie zmian w treści studium - uchwałą Rady z [...] kwietnia 2008 r., uzupełniającą uchwałę Rady z [...] października 2006 r. w sprawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W. - po rozpatrzeniu uwag;

5) art. 1 ust. 2 pkt 7 w zw. z art. 6 ust. 1 i 2 u.p.z.p. oraz art. 21 ust. 1 i art. 64 ust. 1, 2 i 3 Konstytucji RP przez naruszenie prawa własności skutkujące ustaleniem dla terenów: - 23 MW w § 40 ust. 2 pkt 4, iż najmniejsza dopuszczalna powierzchnia działki budowlanej ma wynosić 6 500 m² oraz w § 40 ust. 2 pkt 5, iż najmniejsza dopuszczalna szerokość frontu działki budowlanej ma wynosić 90 m pomimo, że żadna z nieruchomości objętych w planie terenem 23 MW nie ma przewidzianej powierzchni oraz szerokości frontu umożliwiającego zabudowę, co implikuje brak uwzględnienia interesu właścicieli nieruchomości przy ustalaniu zasad zagospodarowania i zabudowania terenu o symbolu 23 MW, zwłaszcza, że Rada nie podjęła uchwały w przedmiocie przystąpienia do scalania i podziału nieruchomości, zgodnie z przepisami ustawy o gospodarce nieruchomościami,

- 24 ZPc-j w § 41 ust. 2 pkt 3, iż ciąg pieszy będzie miał szerokość minimum 3 m, natomiast z załączników (map) do planu wynika, iż ciągi piesze będą miały około 30 metrów pomimo, że brak jest jakichkolwiek racjonalnych podstaw do projektowania tak szerokich ciągów i nadmiernego wkraczania w prawo własności chcąc zrealizować zmierzenia ustalone w planie,

- 25 UOp w § 42 w ust. 1 i 2 przeznaczenia pod publiczne usługi oświaty, realizację szkoły podstawowej z terenami sportowymi, dopuszczenie realizacji przedszkola oraz poradni psychologiczno-pedagogicznej, co oznacza, że uchwalono zbyt szczegółowe warunki zagospodarowania terenu oraz przede wszystkim, że przedmiotowy zapis godzi w prawo własności i znacząco zmniejsza walory ekonomiczne nieruchomości.

Rada W. - w odpowiedzi na skargę – stwierdziła, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie i wniosła o jej oddalenie. Zdaniem Rady pogląd o konieczności podejmowania odrębnej uchwały o stwierdzeniu zgodności projektu planu miejscowego ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego terenu gminy nie jest w orzecznictwie sądów administracyjnych jednolity, np. w wyroku z 22 lutego 2007 r., sygn. akt II OSK 1863/06, Naczelny Sąd Administracyjny dopuścił stwierdzanie takiej zgodności zarówno odrębną uchwałą, jak i we wstępnej części uchwały dotyczącej uchwalenia planu miejscowego, co oznacza brak podstaw do kwestionowania takiego sposobu stwierdzenia zgodności projektu planu miejscowego ze studium, zawartego w zaskarżonej uchwale. Zdaniem Rady na legalność zaskarżonej uchwały nie rzutuje również brak powołania zmiany uchwały dotyczącej studium, skoro nie wiąże się to z sankcją nieważności uchwały dotyczącej planu miejscowego, której treść przesądzają przede wszystkim zapisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Niezasadny jest również zarzut naruszenia art. 11 pkt 12 u.p.z.p. skoro przepis ten dotyczy procedury tworzenia studium, a nie projektu planu miejscowego. Z kolei odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów prawa dotyczących ochrony własności Rada wskazała, iż właśnie ustalenia planu miejscowego kształtują sposób wykonywania prawa własności skutkujące częstokroć ograniczeniem tego prawa dla zabezpieczenia potrzeb interesu publicznego obligatoryjnie uwzględnianego w planowaniu przestrzennym z mocy art. 4 ust. 1 u.p.z.p. Dodatkowo Rada podniosła, iż na terenach 23 MW, 24 ZP c-j i 25 Uop leży wyłącznie działka nr [...] z obrębu [...] i niewielki fragment działki nr [...] z obrębu [...]. Natomiast inne działki leżą na terenach: większa część działki nr [...] – teren 40.7 KDL (ulica lokalna), działka nr [...] z obrębu [...] – teren 40.7 KDL (ulica lokalna), działka nr [...] z obrębu [...] – teren 40.8 KDL (ulica lokalna) i teren 34 ZPc-j, jako ciąg pieszo-rowerowy z zielenią urządzoną, działka nr [...] z obrębu [...] – teren 40.8 KDL (ulica lokalna) oraz teren 40.21 KDD (ulica dojazdowa) i teren 33 ZP/US/, jako teren zieleni urządzonej, tereny sportu i rekreacji. Jeżeli idzie o działkę o nr [...] z obrębu [...] to działka ta ma szerokość w najszerszym miejscu ok. 13 m, z czego w terenie 23 MW leży tylko na długości ok. 15 m, dalej szerokość maleje do "0". Fragment zawierający się w nieprzekraczalnych liniach zabudowy ma szerokość 8 m do granicy ew. własności. Ze względu na swoje parametry działka ta nie może zostać samodzielnie zagospodarowana. Ta sama sytuacja jawi się na terenie oznaczonym symbolem 25 UOp. Działka o nr [...] może zostać zabudowana jedynie w połączeniu z działkami sąsiednimi, w tym z działką o nr [...] z obrębu [...].

W piśmie procesowym z 28 listopada 2012r. Rada podtrzymała stanowisko przedstawione w odpowiedzi na skargę i dokładniej je uzasadniła. Najpierw sprecyzowała, że działka nr [...] w obrębie [...] znajduje się w odpowiednich częściach na południowych krańcach terenów 23 MW, 24 ZPc-j, 25 UOp. Na terenie 23 MW ma długość 70 m i szerokość od 0 - 12 m, przy czym większa jej część znajduje się poza nieprzekraczalnymi liniami zabudowy, pozostała część ma tylko ok. 200 m2 i wymiary: dł. 50 m, szerokość 0 -7 m. Na terenie 25 UOp działka ma długość 75 m a szerokość zaledwie 11 i jej większa część jest również poza linią zabudowy. Pozostaje tylko ok. 100 m² o wymiarach: długość 40 m, szerokość 6m. Obie części opisanej działki, dodatkowo biorąc pod uwagę ich kształt, nie stanowią samodzielnych działek budowlanych. Z kolei działka [...] w obrębie [...] położona jest jedynie w maleńkiej części na terenie 24 ZPc-j, a w pozostałej na terenie ulicy [...] 40.7 KDL nie objętej zarzutem. Zarzuty nie dotyczą również pozostałych działek, które położone są w innych terenach funkcjonalnych niż 23 MW, 24 ZPc-j oraz 25 UOp: dz. [...] w obrębie [...] - w ulicy [...] 40.7 KDL, dz. [...] w obrębie [...] - część w ul. [...] 40.8 KDL i część w granicach terenu 34 ZPc-j, dz. [...] w obrębie [...] - część w ul. [...] 40.8 KDL i część w granicach terenu 33 ZP(US). Odnosząc się do zarzutu: 1) naruszenia prawa własności ustaleniem dla terenu 23 MW w § 40 ust. 2 pkt 4 i 5 zaskarżonej uchwały organ wskazał, że zgodnie z § 40 ust.2 pkt 4 uchwały, dla terenu 23 MW ustala się najmniejszą dopuszczalną powierzchnię działki budowlanej - 6500 m2. Przyjęcie powyższej najmniejszej dopuszczalnej powierzchni działki budowlanej podyktowane było zarówno przeznaczeniem terenu 23 MW jako terenu zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, jak i przyjęciem założenia, iż teren ten stanowi jeden z ostatnich fragmentów przeznaczonych pod zabudowę większego obszaru tej części U. Wszystkie tereny sąsiadujące z terenem 23 MW stanowią tereny już zabudowane na działkach zbliżonych powierzchniowo. Analiza wielkości działek budowlanych dla obszaru zawartego pomiędzy ulicami: [...], ciągiem R., [...] oraz [...] kształtuje się następująco:

MW - powierzchnia całego terenu - 2,59 ha zawiera 3 działki budowlane o średniej powierzchni 8 600 m2,

MW - powierzchnia terenu - 2,47 ha - 2 działki budowlane o średniej powierzchni 1,2 ha,

MW - powierzchnia terenu -2,47 ha - 3 działki budowlane o średniej powierzchni 8 200 m2,

MW - stanowi 1 działkę budowlaną o powierzchni 7 400 m2,

MW - 1 działka budowlana o powierzchni 8 500 m2, 21 MW - 1 działka budowlana o powierzchni 1,2 ha, 22 MW - powierzchnia terenu -1,42 ha - zawiera 3 działki budowlane o średniej powierzchni 4 700 m2,

28 MW - powierzchnia terenu - 2,18 ha - zawiera 3 działki budowlane o średniej . powierzchni 7 300 m2.

Z powyższego wynika, że średnia powierzchnia działki budowlanej na analizowanym terenie wynosi 8 600 m2. Ustalenie przedmiotowych wskaźników zabudowy na terenie 23 MW z jednej strony, zatem koresponduje z sąsiednimi terenami, z drugiej dało możliwość wydzielenia na tym terenie czterech działek budowlanych, co w konsekwencji pozwoliło zachować spójność zabudowy i ład przestrzenny tej części osiedla. Sąsiadujące tereny podzielone są na dużo mniejsze niż ustalone planem powierzchnie działki budowlanej, działki ewidencyjne, podobnie jak działki skarżących, co nie było i nie jest przeszkodą do ich zagospodarowania zgodnie z ustaleniami planu. W świetle powyższego, nie jest zasadny zarzut skargi, iż ustalenie minimalnej powierzchni działki budowlanej uniemożliwia skarżącym zagospodarowanie. W świetle § 40 ust. 2 pkt 5 najmniejsza dopuszczalna szerokość frontu działki budowlanej została ustalona na 90 m. Nie bez znaczenia dla powyższego ustalenia jest położenie obszaru 23 MW jako terenu od południa graniczącego z terenami zieleni urządzonej, terenami sportu i rekreacji i dalej na południe z L. Założeniem planu jest potraktowanie całej ul. [...] oraz zachodniej części ul. [...], jak również ciągu pieszo rowerowego 24 ZPc-j jako swoistego "wprowadzenia" terenów zurbanizowanych do terenów rekreacyjnych 31 ZP(US), 32 ZP(US), 33 ZP(US) oraz do terenów parkowych 35 ZP i 37 ZP. Stąd zagospodarowanie ul. [...] i stąd dopuszczenie realizacji nadwieszeń, podcieni, ustalenie realizacji ciągów zieleni oraz pierzei usługowych, których zadaniem jest uatrakcyjnienie wspomnianego wejścia. Powyższe zapisy planu, jak i ustalenie szerokości frontu działki budowlanej, zmierzają do wytworzenia ciągłej pierzei zabudowy od strony ulicy reprezentacyjnej jaką jest [...]. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego będący przedmiotem skargi konsekwentnie określił więc lokalizację i parametry urbanistyczne poszczególnych jednostek zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej (o symbolu MW - z przypisanymi numerami). Jednostki takie mają przypisaną powierzchnię oraz parametry. W przypadku jednostki 23 MW jest to 2,98 ha. Stąd dla prawidłowej realizacji ustalonej w miejscowym planie funkcji przeznaczenia terenu uszczegółowione zostały ustalenia dotyczące takich parametrów zabudowy, jak najmniejsza dopuszczalna powierzchnia zabudowy (§ 40 ust. 2 pkt 4) oraz najmniejsza dopuszczalna szerokość frontu działki budowlanej (§ 40 ust. 2 pkt 4). Takie ustalenia mieszczą się w granicach przyznanego władzom gminy władztwa planistycznego. Są one warunkiem racjonalnego kształtowania zabudowy, zgodnie z zasadą ładu przestrzennego (w tym zharmonizowania z przyjętą już w tej części K. filozofią zabudowy "kwartałowej" - a więc lokalizacji budynków wokół terenu, z pozostawieniem szerokiego wewnętrznego patio). Zabudowa na mniejszych działkach powodowałaby możliwość lokalizacji małych budynków, bez zapewnienia miejsc w garażach podziemnych, co powodowałoby konflikty mieszkańców oraz utrudnienia w zakresie bezpieczeństwa ruchu, a w niektórych przypadkach uniemożliwiłaby zabudowę działek sąsiednich. Z wiedzy urbanistycznej wynika, że przy dopuszczonych wskaźnikach wysokości budynków oraz powierzchni biologicznie czynnej dopiero poziom powierzchni działki budowlanej ponad 6.500 m kwadratowych umożliwia jej racjonalne zagospodarowanie, nie tylko poprzez lokalizację samego budynku, ale też terenów biologicznie czynnych oraz miejsc parkingowych. W tym zakresie skarga cechuje się całkowitą niekonsekwencją. Skarżący nie kwestionują przeznaczenia terenu (akceptując korzystne dla nich ustalenie MW), ale jedynie same parametry urbanistyczne, ustanowione dla racjonalnej jego realizacji. Szczególne znaczenie dla przyjęcia takich ustaleń kwestionowanego planu miejscowego – jak już wyżej zaznaczono - miała zasada ładu przestrzennego. Jednym z elementów ładu przestrzennego jest wielkość działek oraz ich kształt. Wprowadzenie zapisów regulujących najmniejszą dopuszczalną powierzchnię działki budowlanej i najmniejszą dopuszczalną szerokość frontu działki budowlanej jest też bezpośrednią realizacją treści art. 15 ust. 2 pkt 2 u.p.z.p. Ustalone w planie parametry wprowadzono zatem uwzględniając warunki lokalne, przeznaczenie terenu 23 MW jako terenu zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, parametry działek na terenie sąsiadującym z terenem 23 MW oraz okoliczność, iż teren ten stanowi jeden z ostatnich fragmentów przeznaczonych pod zabudowę większego obszaru tej części U. Wszystko to służy zachowaniu ładu przestrzennego poprzez zastosowanie takich parametrów jak: harmonia, proporcjonalność, równowaga, czytelność, użyteczność i efektywność. Kwestionowane ustalenia wynikają z analizy parametrów i układu wszystkich 25 działek znajdujących się w granicach terenu 23 MW, spośród których 16 to działki, których wielkość i kształt całkowicie uniemożliwia realizację zabudowy wielorodzinnej. Ponadto kilka działek (5), mimo odpowiedniej powierzchni, ma szerokość rzędu 14 - 15 m, która jest problematyczna nawet przy realizacji budynku jednorodzinnego wolnostojącego. Są to długie działki ukierunkowane wschód - zachód. Realizacja budynku wielorodzinnego, którego szerokość musi wynosić minimum 12 m, z całą konieczną infrastrukturą na takiej działce bez żadnych wątpliwości spowoduje wyeliminowanie kolejnej działki z zabudowy. Realizacja zabudowy wielorodzinnej o dopuszczalnej wysokości do 15 m, przy konieczności zachowania wszystkich wymogów prawnych, m. in. realizacji dojazdów, dróg pożarowych, zachowania odległości wynikających z konieczności zapewnienia oświetlenia dziennego budynkom potencjalnie realizowanym na sąsiednich gruntach nie jest możliwa na większości działek na terenie 23 MW, jeśliby każdą z tych działek traktować odrębnie. Ponadto układ działek na tym terenie utrudnia stworzenie ciągłej pierzei w Al. [...] i w ul. [...] zgodnie z ustaleniami planu (budynki zrealizowane wzdłuż tych ulic muszą stykać się ścianami szczytowymi). Powyższy wymóg wynika z ustaleń Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W., które przewiduje wytworzenie głównych przestrzeni o charakterze reprezentacyjnym w obu tych ulicach. W takich warunkach zagospodarowanie działek na terenie 23 MW, możliwe jest przez wspólne przedsięwzięcie właścicieli gruntów, przeprowadzone ich scaleniem bądź poprzez stworzenie konsorcjum, zmierzające do zabudowy nieruchomości stosownie do ustaleń planu lub zbycie działek. Organ uchwalając zaskarżony plan działał więc w granicach prawa w zakresie obowiązku uwzględniania w planowaniu przestrzennym wartości wymienionych w art. 1 ust. 2 pkt 1, 2 i 6 u.p.z.p., musiał wpłynąć na sposób wykonywania prawa własności! nieruchomości przez ukształtowanie sposobu wykonywania tego prawa dla terenu nieruchomości znajdujących się na terenie 23 MW. W rozpatrywanej sprawie ograniczenia wykonywania prawa własności nie można oceniać jedynie przez pryzmat ustaleń zaskarżonego planu w odniesieniu do działek skarżących, ale łącznych wymagań związanych z działalnością inwestycyjno-budowlaną na całym terenie 23 MW i umożliwienia realizacji zabudowy określonej w zaskarżonym planie również innym właścicielom nieruchomości na tym terenie. Zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p., prawo zagospodarowania nieruchomości skarżących ograniczone jest m. in. koniecznością ochrony interesu osób trzecich. 2. Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa własności ustaleniem dla terenu 25 UOp w § 42 w ust. 1 i 2 przez przeznaczenie pod publiczne usługi oświaty, realizację szkoły podstawowej z terenami sportowymi., dopuszczenie realizacji przedszkola oraz poradni psychologiczno-pedagogicznej, należy wskazać, że ustalenia te mieszczą się w granicach przysługującego W. władztwa planistycznego. Nieruchomości skarżących położone są w obszarze oznaczonym w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W. symbolem M1.20 - tereny o przewadze zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, na których ustala się priorytet dla lokalizowania funkcji mieszkaniowej i niezbędnych inwestycji celu publicznego z zakresu infrastruktury społecznej. W rozdziale XII studium określono zasady identyfikowania ustaleń dla poszczególnych wydzieleń funkcjonalnych (przeznaczenia terenów). Zasady te wskazują, że: w strefach funkcjonalnych wydzielono niewielkie tereny o jednorodnych lub niekolidujących ze sobą rodzajach zainwestowania nadając im odpowiedni symbol, różnicując je dodatkowo na istniejące (zachowane) funkcje terenu z możliwością uzupełnień - symbole bez nawiasów i planowane funkcje w obszarach rozwojowych lub wskazanych do przekształceń - symbole w nawiasach. Ze względu na charakter studium będącego dokumentem kształtującym politykę zagospodarowania przestrzennego w skali całego miasta, a więc opracowania o dużo większej ogólności niż plan miejscowy na rysunku 25 pokazano wyłącznie wydzielenia terenowe na obszarach planowanego rozwoju, a więc duże niezurbanizowane obszary usytuowane na obrzeżach miasta, w strefie przedmieść. Obszary te zostały wyodrębnione dlatego, że wymagają wdrożenia kompleksowych działań planistycznych i inwestycyjnych związanych z zapewnieniem obsługi transportowej i inżynieryjnej oraz infrastruktury społecznej. Na rysunku nr 25 nie wskazano natomiast niewielkich terenów, położonych w obszarach zurbanizowanych - tereny z symbolami bez nawiasów, wymagających uzupełnień zabudowy mieszkaniowej lub realizacji pojedynczych obiektów infrastruktury społecznej (żłobka, przychodni zdrowia, przedszkola czy szkoły) natomiast w tekście studium ustalono rodzaj funkcji, o który można uzupełnić daną jednostkę. Oczywistym jest, że na etapie studium nie ma możliwości określenia obszarów, w których będą lokalizowane wszystkie możliwe inwestycje celu publicznego. Takim obszarem jest bowiem całe miasto w swoich granicach. Studium nie wyklucza ustalania w planach zagospodarowania na terenach innych niż wskazano to na rysunku 25 możliwości realizacji inwestycji celu publicznego stanowiących uzupełnienie istniejącej infrastruktury takich jak np.: osiedlowa droga dojazdowa, niewielki przewód wodociągowy, kabel elektroenergetyczny, lokalna przepompownia ścieków, stacja telefonii komórkowej, jak również m. in. lokalizacji żłobka, przedszkola, czy budynku administracji. Według ustaleń studium na terenach zabudowy mieszkaniowej oznaczonych na rysunku symbolem M1 (tereny o przewadze zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej ), studium ustala priorytet dla lokalizowania funkcji mieszkaniowej i niezbędnych inwestycji celu publicznego z zakresu infrastruktury społecznej, na które składają się m. in. usługi z zakresu: oświaty (przedszkola, szkoły podstawowe, gimnazjalne i ponadgimnazjalne), zdrowie i opieka społeczna (żłobki, przychodnie publiczne, domy opieki społecznej, szpitale, pogotowia, noclegownie, działalność weterynaryjna), kultura (domy kultury, biblioteki), tereny ogólnodostępnej zieleni urządzonej i sportu powszechnego (place zabaw i gier sportowych, ogrody jordanowskie, parki spacerowe, zieleńce), usługi podstawowe (handel, gastronomia, usługi rzemieślnicze). W rozdziale XIII tekstu studium określone zostały standardy zagospodarowania dotyczące rozmieszczenia ww inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym. Standardy te dotyczą rozmieszczenia omawianych inwestycji we wszystkich obszarach, na których studium ustala możliwość występowania zabudowy mieszkaniowej, a więc na terenach oznaczonych symbolami: M, U, C. Standardy zaspokojenia potrzeb z zakresu infrastruktury społecznej dotyczą wszystkich terenów mieszkaniowych, ponieważ nie wszędzie potrzeby są obecnie zaspokojone. Ponadto, w części B rozdziału XIII tekstu studium (str. 116, pkt 6), zawierającej wytyczne do miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego ustalono, że podstawą do programowania i projektowania: lokalnych elementów infrastruktury transportowej, inżynieryjnej oraz infrastruktury społecznej na terenach objętych procedurami sporządzania mpzp są wskaźniki i standardy zawarte w rozdz. XIII, str. 115. Na etapie opracowywania każdego planu miejscowego obejmującego obszary zabudowy mieszkaniowej przeprowadzane są analizy i oceny zaspokojenia potrzeb mieszkańców w zakresie lokalnej infrastruktury transportowej, inżynieryjnej i społecznej. Wyniki analiz stanu istniejącego oraz założenia programowe rozwoju danego obszaru stanowią podstawę do sporządzenia projektu planu, w którym należy zaprojektować lokalne układy drogowe, wyposażanie terenu w urządzenia i sieci lokalnej infrastruktury inżynieryjnej, a także infrastruktury społecznej z zakresu: oświaty, zdrowia i opieki społecznej, kultury, zieleni urządzonej i sportu powszechnego oraz usług podstawowych (handlu, gastronomii, usług rzemieślniczych), biorąc pod uwagę wskaźniki wymienione w tekście studium, w rozdziale XIII, str. 115. W świetle powyższego zaplanowanie usług oświaty na terenach objętych planem obszaru U. nastąpiło zgodnie z ustaleniami studium. Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego następuje m. in. rozmieszczenie inwestycji celu publicznego. Gmina jest nie tylko uprawniona, ale także zobowiązana do konkretyzowania w planie miejscowym inwestycji celu publicznego, które będą realizowane w celu zapewnienia obsługi terenów mieszkaniowych. Zatem skonkretyzowanie w zaskarżonej uchwale obiektów możliwych do zrealizowania w ramach publicznych usług oświaty (tj. szkoły podstawowej, przedszkola i poradni psychologiczno - pedagogicznej) było uprawnione. Z przywołanych zapisów studium wynika, że jego ustalenia przewidują potrzebę realizacji publicznych usług oświaty nie tylko w obszarach planowanego rozwoju budownictwa mieszkaniowego wskazanych na rysunku nr 25, gdyż te, jako w większości niezabudowane, są pozbawione jakiejkolwiek infrastruktury społecznej, ale także na każdym obszarze przewidzianym pod zabudowę mieszkaniową (w tym na obszarach M1), gdy analizy wykonywane do planu miejscowego wykażą brak zaspokojenia potrzeb mieszkańców w takie obiekty. Nie można bowiem przyjąć, że na terenach, gdzie następuje niewielkie uzupełnienie zabudowy mieszkaniowej studium nie dopuszcza możliwości realizacji usług oświaty lub innych usług z zakresu infrastruktury społecznej. Taka interpretacja jest w pełni uzasadniona zapisami studium dla obszarów funkcjonalnych M, U, C, a szczególnie dla obszarów M (M1, M2), na których ustala się priorytet dla lokalizowania funkcji mieszkaniowej i niezbędnych inwestycji celu publicznego z zakresu infrastruktury społecznej. W marcu 2007 r., w trakcie sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru U. Miejska Pracowania Planowania Przestrzennego i Strategii Rozwoju wykonała opracowanie pt." Zapotrzebowania na tereny funkcji oświatowych w Dzielnicy U. w oparciu o założenia Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego - Prognoza do 2025 r.". Wnioski z analiz dla obszaru objętego planem miejscowym obszaru U. przedstawione zostały następująco: "Z załącznika graficznego do opracowania wyraźnie wynika, że południowo wschodnia część dzielnicy jest niedoinwestowania pod względem liczby szkół. Najbliżej położona Szkoła Podstawowa Nr [...] znajduje się w odległości powyżej 1000 m, w linii prostej. Faktyczna odległość do szkoły jest o wiele większa. Dodatkową barierę do pokonania dla małych dzieci stanowi bardzo ruchliwa Al. [...]." Przedmiotowe opracowanie, a także wnioski Wydziału Oświaty i Wychowania dla Dzielnicy U. (pisma znak: [...] z [...] marca 2007 r. i [...] z [...] sierpnia 2007 r.), potwierdzone wcześniejszym stanowiskiem Rady Dzielnicy U. (uchwała Nr [...] z dnia [...] lipca 2005 r.) - dały podstawę do ustalenia w planie miejscowym przeznaczenia terenu na cele usługi oświaty publicznej. Należy podkreślić, że umieszczenie szkoły (na niewielkiej części działki skarżących) spowodowane było brakiem gruntów miejskich, które mogłyby zostać przeznaczone na omawiane funkcje. Potrzebę zapewnienia terenu pod szkoły gminne potwierdza także analiza dotycząca zasadności przystąpienia do sporządzenia mpzp obszaru U. i stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami Studium, stanowiąca załącznik do uchwały Nr [...] Rady W. z [...] stycznia 2005 r. w sprawie przystąpienia do sporządzenia projektu planu. Ponadto należy wskazać, iż stanowisko organu znajduje potwierdzenie w wyroku NSA z 12 września 2012r., sygn. akt II OSK 1271/12. Wyrok ten dotyczy skargi na to samo ustalenie zaskarżonej uchwały co w niniejszej sprawie, tj. 42 ust 1 i 2 pkt 1, 2, 6 tejże uchwały. W uzasadnieniu ww wyroku, uwzględniającego skargę kasacyjną organu, NSA wskazał, iż ustaleń zaskarżonego planu dotyczące terenu 25 UOp nie można odnosić wyłącznie do rysunku nr 25 studium. W ocenie Sądu o zgodności mpzp z ustaleniami studium przesądza pełna treść studium, zarówno część tekstowa, jak i graficzna. 3. Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa własności ustaleniem dla terenu 24 ZPc-j w § 41 w ust. 2 pkt 3, iż ciąg pieszy będzie miał szerokość minimum 3 metrów wskazano, że Rada W., uchwalając przedmiotowy plan miejscowy, korzystała z przysługującego jej władztwa planistycznego. W orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, że ingerencja w sferę prawa własności musi pozostawać w racjonalnej i odpowiedniej proporcji do celów, dla osiągnięcia których ustanawia się określone ograniczenia, przy czym ograniczenia te winny być dokonane wyłącznie w formie przepisów ustawowych. Takimi przepisami ustawowymi w niniejszej sprawie są regulacje ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2012r. poz. 647), upoważniające do uchwalenia miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, w których gminy ustalają przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenu (art. 3 ust. 1 ww. ustawy), w konsekwencji ograniczając sposób wykonywania prawa własności. WSA w Warszawie w wyroku z dnia 3 marca 2010r. w sprawie o sygn. akt IV SA/Wa 2074/09 (utrzymanym przez NSA wyrokiem z 20 sierpnia 2010r., sygn. akt II OSK 1237/10), odnośnie przeznaczenia obszaru 24 ZPc-j wskazał: "Podstawowym przeznaczeniem obszaru oznaczonego symbolem 24 ZPc-j są tereny ciągów pieszo-rowerowych w zieleni urządzonej. Kwestionowana przez skarżących szerokość tego przeznaczenia (30 m) nie sprowadza się jedynie do zrealizowania ciągu pieszego, lecz obejmuje także ścieżkę rowerową i zieleń urządzoną po obu stronach ciągu pieszo-rowerowego. Tak określone przeznaczenie terenu jest możliwe do oceny jedynie przez pryzmat ustawowych granic uprawnień planistycznych gminy, ponieważ z żadnego przepisu obowiązującego prawa nie wynika, w jakich miejscach można lokalizować ciągi pieszo-rowerowe z urządzoną zielenią, zwłaszcza w przypadku, gdy nie zostało to określone mianem celu publicznego. Według art. 1 ust: 1 i ust 2 pkt 3 u. p. z. p., w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się m. in. wymagania ochrony środowiska, przyjmując za podstawę przeznaczania terenów na określone cele ład przestrzenny i zrównoważony rozwój. Pojęcie zrównoważonego rozwoju według art. 3 pkt 50 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. nr 62, poz. 627, ze zm.) w zw. z art: 2 pkt 2. u. p. z. p. oznacza to taki rozwój społeczno-gospodarczy, w którym następuje proces integrowania działań politycznych, gospodarczych i społecznych, z zachowaniem równowagi przyrodniczej oraz trwałości podstawowych procesów przyrodniczych, w celu zagwarantowania możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb poszczególnych społeczności lub obywateli zarówno współczesnego pokolenia, jak i przyszłych pokoleń. Jakkolwiek więc w art. 1 ust. 2 u. p. z. p. wskazano na konieczność uwzględniania w planowaniu przestrzennych różnorakich elementów, w tym prawa własności, to jednak równoważnym elementem koniecznym do uwzględnienia w planowaniu przestrzennym jest także ochrona środowiska i zachowanie równowagi przyrodniczej w celu zagwarantowania możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb także poszczególnych społeczności, a nie tylko osób mających prawa do nieruchomości. Z tego względu, wyznaczenie w zaskarżonej uchwale obszaru oznaczonego symbolem 24 ZPc-j, jako obejmującego realizację ciągu pieszo-rowerowego i zieleni urządzonej na nieruchomości skarżących, nie stanowi przekroczenia planistycznych uprawnień gminy określonych w art. 1 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 u.p.z.p., skoro służy to zapewnieniu rozwoju walorów przyrodniczych na tym terenie z jednoczesnym rozwojem komunikacji o charakterze m. in. rekreacyjnym". W świetle powyższego orzeczenia, wbrew temu co twierdzą skarżący, wyznaczenie w zaskarżonej uchwale obszaru oznaczonego symbolem 24 ZPc-j, m. in. na działce skarżących, nie stanowi przekroczenia planistycznych uprawnień gminy określonych w art. 1 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ustalenia studium, iż na terenach zabudowy mieszkaniowej oznaczonych na rysunku symbolem M1. (tereny o przewadze zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej) ustala się priorytet dla lokalizowania funkcji mieszkaniowej i niezbędnych inwestycji celu publicznego z zakresu infrastruktury społecznej nie stoją w sprzeczności z zapisami planu dla terenu o symbolu 24 ZPc-j. Stanowisko organu znajduje podstawy w treści studium. Zgodnie z jego ustaleniami:

główne kierunki zmian i przekształceń w strefie miejskiej dla obszarów zabudowy wymagają realizacji w zagospodarowaniu przestrzennym ochrony i modernizacji istniejącej zieleni osiedlowej oraz tworzenia nowych terenów ogólnodostępnej zieleni urządzonej (tekst Studium, str. 102),

dla kształtowania struktury przestrzennej terenów zieleni istotne jest podporządkowanie form zagospodarowania funkcjom przyrodniczym i tworzenie optymalnych warunków zamieszkania, pracy i wypoczynku (tekst Studium, str. 101),

rozwój systemu dróg dla ruchu rowerowego będzie następować poprzez budowę samodzielnych dróg rowerowych, poprowadzonych w terenie niezależnie od układu drogowego. (...) Ponadto przewiduje się możliwość lokalizowania innych niż ustalone w studium dróg dla rowerów dla których opracowania studialne wykażą, iż jest to uzasadnione funkcjonalnie i technicznie (tekst studium, str. 142). Na terenach określonych w studium jako tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej konieczne i niezbędne są takie elementy zagospodarowania terenu jak: ścieżki piesze i rowerowe, chodniki, zieleń trawniki i szpalery drzew. Na terenie tym przewiduje się realizację dwukierunkowej ścieżki rowerowej, ciągu pieszego, nasadzeń, oświetlenia, obiektów małej architektury, miejsc do zatrzymania się dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich obok ławek, infrastruktury technicznej. Ciąg pieszo-rowerowy z zielenią urządzoną 24 ZPc-j służy obsłudze funkcji mieszkaniowej terenów przylegających do tego ciągu. W tym miejscu zasadnym jest przywołanie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie sygn. akt lI OSK 1839/11, w którym NSA wskazał: "Jest rzeczą niewątpliwą, iż studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m. st. Warszawy jako priorytet dla terenu, na którym usytuowana jest przedmiotowa działka przewidywało lokalizowanie funkcji mieszkaniowej i niezbędnych inwestycji celu publicznego. Zgodzić trzeba się w całości z rozważaniami Sądu pierwszej instancji, iż tego rodzaju określenie funkcji terenu nie wyłączało i nie wyłącza urządzenia na tym obszarze terenów zieleni. Wkomponowanie budynków mieszkalnych w tereny zielone z istniejącym drzewostanem jest i będzie w następnych latach jedną z podstawowych funkcji właściwego zagospodarowania terenu. Przeznaczenie terenu pod budownictwo mieszkaniowe wielorodzinne nie może bowiem oznaczać, iż budynki takie mają być jedynymi obiektami na danym terenie. Pozostawienie terenów zielonych służy nie tylko ochronie środowiska, ale także zapewnieniu przyjaznych dla ludzi terenów zamieszkiwania, a więc także wypoczynku". Studium jest dokumentem planistycznym określającym politykę zagospodarowania przestrzennego gminy sporządzanym dla całego jej obszaru, a jego głównym celem jest sformułowanie wytycznych do miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Część B rozdziału XIII, zawierająca wytyczne do miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, określa zasady stosowania wskaźników urbanistycznych i standardów w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego, a więc w skali lokalnej. Zgodnie z zapisem w części B, pkt 6 (str. 116) podstawą do programowania i projektowania lokalnych elementów infrastruktury transportowej, inżynieryjnej oraz infrastruktury społecznej na terenach objętych procedurami sporządzania mpzp są wskaźniki i standardy zawarte w rozdz. XIII. Na etapie opracowywania każdego planu miejscowego obejmującego obszary zabudowy mieszkaniowej należy dokonać analizy i oceny zaspokojenia potrzeb mieszkańców w zakresie lokalnej infrastruktury transportowej, inżynieryjnej i społecznej. Wyniki analiz stanu istniejącego oraz założenia programowe rozwoju danego obszaru stanowią podstawę do sporządzenia projektu planu, w którym należy zaprojektować lokalne układy drogowe, wyposażanie terenu w urządzenia i sieci lokalnej infrastruktury inżynieryjnej, a także infrastruktury społecznej z zakresu: oświaty, zdrowia i opieki społecznej, kultury, zieleni urządzonej i sportu powszechnego oraz usług podstawowych (handlu, gastronomii, usług rzemieślniczych). Zgodnie z przywołanymi zasadami sporządzania planów miejscowych i wytycznymi zawartymi w rozdz. XIII część B w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego obszaru U.dokonano analiz w zakresie potrzeb związanych z obsługą terenów planowanej zabudowy i wyznaczono tereny niezbędne do jej obsługi. Jednym z elementów zagospodarowania służącym obsłudze obszaru było wyznaczenie terenu oznaczonego symbolem 214 ZPc-j, jako obejmującego realizację ciągu pieszo- rowerowego i zieleni urządzonej. Ostatecznie organ stwierdził, że zaskarżony plan sporządzony został i uchwalony na zasadach i w trybie określonym w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz w zgodzie w powszechnie obowiązującymi przepisami.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje: Procedura planistyczna poprzedzająca zaskarżony plan toczyła się według przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym obowiązującej od dnia 11 lipca 2003r., jako że Rada uchwałę w sprawie przystąpienia do sporządzenia planu podjęła w dniu [...] maja 2006r. 1. Uprawnienie dla skarżących do zaskarżenia przedmiotowej uchwały wynikało z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminy (Dz. U. z 2001r., Nr 142, poz. 1591, ze zm.). Norma ta stanowi, iż każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. W przypadku, gdy wniesienie skargi ma być poprzedzone wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa (art. 52 § 4 w zw. z art. 53 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) - dalej w skrócie: P.p.s.a. Z powyższego należy wywieść, iż przesłankami formalnymi i dopuszczalności wniesienia skargi do sądu administracyjnego na uchwałę w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego będącego prawem miejscowym, czyli uchwałę podjętą przez organ gminy z zakresu administracji publicznej są: 1) poprzedzenie skargi wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa; 2) wniesienie skargi w terminie określonym w art. 53 § 2 P.p.s.a.; 3) posiadanie interesu prawnego i jego naruszenie. Z opisanego stanu i akt sprawy wynika, iż skarżący zadośćuczynili dwom pierwszym z wymienionych warunków. W dalszej części uzasadnienia zostanie rozważony trzeci, a zarazem ostatni z powyższych warunków, mianowicie posiadanie interesu prawnego i jego naruszenie ustaleniami planu. Źródłem interesu prawnego lub uprawnienia, o którym mowa w art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym jest norma prawa materialnego. Naruszenie tego interesu następuje więc wtedy, gdy zaskarżonym aktem zostaje odebrane lub ograniczone jakieś prawo skarżącego wynikające z przepisów prawa materialnego, względnie zostanie nałożony na niego nowy obowiązek lub też zmieniony obowiązek dotychczas na nim ciążący (wyrok NSA z 19.06.2009r., sygn. akt II OSK 205/09). W orzecznictwie sądowym wyrażono pogląd, że interes prawny w postępowaniu planistycznym ma niewątpliwie właściciel nieruchomości, którego interes znajduje ochronę w przepisach prawa cywilnego (wyrok NSA z 29.12.1999 r., sygn. akt IV SA 1501/99). Bez wątpienia źródłem interesu prawnego skarżących są przepisy prawa materialnego – cywilnego dotyczące prawa własności. Skarżący w chwili obecnej są właścicielkami działek objętych skargą, tj.: - nr [...] położonej na terenie objętym ustaleniami planu o symbolu 40.7KDL, - nr [...] położonej na terenie objętym ustaleniami planu o symbolu 40.8.KDL i w części o symbolu 34 ZPc-j, - nr [...] położonej na terenach objętych ustaleniami planu o symbolach: 23MW, 24ZPc-j i 25Uop, - nr [...] położonej na terenie objętym ustaleniami planu o symbolu 24ZPc-j i o symbolu 40.7KDL, - nr [...] położonej na terenie objętym ustaleniami planu o symbolu 40.8KDL i o symbolu 33ZP(US). Niewątpliwie również przedstawionymi w stanie sprawy ustaleniami planu doszło do naruszenia interesu prawnego skarżących. 2. W ocenie Sądu naruszenie interesu prawnego skarżących zaskarżonym planem w zakresie przedstawionym poniżej nastąpiło zgodnie z prawem i nie było wynikiem nadużycia przysługujących gminie uprawnień, czyli tzw. władztwa planistycznego oraz nie wiązało się z naruszeniem zasad i trybu sporządzania planu zagospodarowania przestrzennego wynikających z ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Na uwzględnienie nie zasługuje zarzut 1 i 4 skargi. Należy powtórzyć za organem, że praktyka, zaaprobowana orzecznictwem sądów administracyjnych, nie przesądza o konieczności podejmowania odrębnej uchwały o stwierdzeniu zgodności projektu planu miejscowego ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego terenu gminy. Na przykład w wyroku z 22 lutego 2007r. (sygn. akt II OSK 1863/06) Naczelny Sąd Administracyjny dopuścił stwierdzanie takiej zgodności zarówno odrębną uchwałą, jak i we wstępnej części uchwały dotyczącej uchwalenia planu miejscowego, co oznacza brak podstaw do kwestionowania takiego sposobu stwierdzenia zgodności projektu planu miejscowego ze studium, jak w zaskarżonej uchwale. Z kolei art. 11 pkt 12 u.p.z.p. dotyczy procedury tworzenia studium, a nie projektu planu miejscowego.

Dalej za niezasadny należało uznać zarzut dotyczący części działek skarżących o nr [...] i [...], a związany z naruszeniem prawa w zakresie ustaleń planu oznaczonych symbolem 24 ZPc-j i kwestionowanej przez skarżących z tego zakresu treści § 41 ust. 2 pkt 3 zaskarżonej uchwały. Podstawowym przeznaczeniem obszaru oznaczonego symbolem ZPc-j są tereny ciągów pieszo - rowerowych w zieleni urządzonej. Przyjęte rozwiązanie planistyczne – w ocenie Sądu – jest rozwiązaniem racjonalnym, albowiem analiza treści planu oraz załącznika graficznego (mapy) pozwala stwierdzić, że patrząc od strony ul. [...] w stronę ul. [...] widoczny jest zamysł takiego zagospodarowania terenu, by wśród terenów, w szczególności przeznaczonych pod budownictwo mieszkaniowe (MW), usytuowane były tereny ZPc-j. Zatem jednym z elementów zagospodarowania służącym obsłudze tego obszaru było wyznaczenie terenu oznaczonego symbolem 24 ZPc-j, jako obejmującego realizację ciągu pieszo - rowerowego w zieleni urządzonej. Oznacza to, iż kwestionowana przez skarżących szerokość tego przeznaczenia nie sprowadza się jedynie do zrealizowania ciągu pieszego, lecz obejmuje także ścieżkę rowerową i zieleń urządzoną po obu stronach ciągu pieszo - rowerowego. W takiej formie ciąg pieszo - rowerowy w zieleni urządzonej 24 ZPc-j stanowi kontynuację takiego samego ciągu zlokalizowanego na północ od ul. [...] oznaczonego symbolem 15 ZPc-j.

W rozważanej kwestii Sąd podzielił stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyroku z 27 kwietnia 2009r. (sygn. akt IV SA/Wa 1963/08) w podobnej przedmiotowo sprawie, następnie zaaprobowane przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 17 listopada 2009r. (sygn. akt II OSK 1275/09), iż tak określone przeznaczenie terenu jest możliwe do oceny jedynie przez pryzmat ustawowych granic uprawnień planistycznych gminy, ponieważ z żadnego przepisu obowiązującego prawa nie wynika w jakich miejscach można lokalizować ciągi pieszo - rowerowe w zieleni urządzonej, zwłaszcza w przypadku, gdy nie zostało to określone mianem celu publicznego. Według art. 1 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 u.p.z.p., w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się m. in. wymagania ochrony środowiska, przyjmując za podstawę przeznaczania terenów na określone cele ład przestrzenny i zrównoważony rozwój. Pojęcie zrównoważonego rozwoju według art. 3 pkt 50 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627, ze zm.) w zw. z art. 2 pkt 2 u.p.z.p. oznacza to taki rozwój społeczno - gospodarczy, w którym następuje proces integrowania działań politycznych, gospodarczych i społecznych, z zachowaniem równowagi przyrodniczej oraz trwałości podstawowych procesów przyrodniczych, w celu zagwarantowania możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb poszczególnych społeczności lub obywateli zarówno współczesnego pokolenia, jak i przyszłych pokoleń. Jakkolwiek więc w art. 1 ust. 2 u.p.z.p. wskazano na konieczność uwzględniania w planowaniu przestrzennych różnorakich elementów, w tym prawa własności, to jednak równoważnym elementem koniecznym do uwzględnienia w planowaniu przestrzennym jest także ochrona środowiska i zachowanie równowagi przyrodniczej w celu zagwarantowania możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb także poszczególnych społeczności, a nie tylko osób mających prawa do nieruchomości. Tereny znajdujące się mieście nie mogą być przeznaczane wyłącznie pod zabudowę mieszkaniową. Mieszkańcy miasta potrzebują trenów o różnym przeznaczeniu. Oczywistym jest, że w pewnych przypadkach istnieje konieczność przeznaczenia pod określone funkcje służące społeczeństwu nieruchomości, które są przedmiotem własności prywatnej. W interesie właściciela nieruchomości położonej w mieście leży możliwość jej zabudowy, gdyż tego rodzaju nieruchomości osiągają zazwyczaj najwyższą cenę. Nie jest jednak możliwe, by każda nieruchomość mogła zostać przeznaczona pod zabudowę. Nie ma bowiem wystarczającej ilości nieruchomości należących do gminy lub Skarbu Państwa, które mogłyby być przeznaczone pod realizację potrzeb wynikających z interesu społecznego.

Z powyższych względów, wyznaczenie w zaskarżonej uchwale obszaru oznaczonego symbolem 24 ZPc-j, jako obejmującego realizację ciągu pieszo - rowerowego i zieleni urządzonej, w tym na części nieruchomości skarżących, nie stanowi przekroczenia planistycznych uprawnień gminy określonych w art. 1 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 u.p.z.p., skoro służy to zapewnieniu funkcji przyrodniczej z jednoczesnym rozwojem ciągów komunikacyjnych o charakterze m. in. rekreacyjnym, estetycznym, kulturotwórczym i odgrywającym ważną rolę społeczną. Tym samym, omawiane ustalenie zaskarżonej uchwały wprawdzie narusza interes prawny skarżących, jako że ingeruje w sposób wykonywania przez nich własności części działek gruntu o nr [...] i [...]. Naruszenie to jest jednak uprawnione, gdyż wynika z ustawowych uprawnień planistycznych gminy. Brak jest podstaw by uznać, że ingerencja w prawo własności skarżących w spornym rejonie była nierzeczywista lub też nieproporcjonalna do użytych środków. Ograniczenia te organ wprowadził w odpowiedniej proporcji do celów koniecznych dla zapewnienia racjonalnej gospodarki przestrzennej, stanowiącej element szeroko rozumianego porządku publicznego (tak również powołany wyżej wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego). Innymi słowy wyznaczenie w zaskarżonej uchwale obszaru oznaczonego symbolem 24 ZPc-j, jako obejmującego realizację ciągu pieszo – rowerowego w zieleni urządzonej m. in. na terenach należących do skarżących, nie stanowi przekroczenia planistycznych uprawnień gminy określonych w art. 1 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 u.p.z.p. I chociaż rację mają skarżący, że prawo własności - jest prawem chronionym konstytucyjnie (art. 21 ust. 1, art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji) - to nie jest prawem bezwzględnym i doznaje określonych ograniczeń. Dopuszcza je Konstytucja RP, stanowiąc w art. 64 ust. 3, że własność może być ograniczona, tyle że tylko w drodze ustawy i tylko w takim zakresie, w jakim nie narusza to istoty prawa własności. Z kolei stosownie do regulacji art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw, w tym prawa własności, mogą być ustanawiane tylko wtedy gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej albo wolności i praw innych osób. Ingerencja w sferę prawa własności musi zatem pozostawać w racjonalnej i odpowiedniej proporcji do ww. celów, dla osiągnięcia których ustanawia się określone ograniczenia, przy czym ograniczenia te winny być dokonane wyłącznie w formie przepisów ustawowych. Takimi przepisami ustawowymi w niniejszej sprawie są regulacje ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym upoważniające do uchwalania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, w których gminy ustalają przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenu (art. 3 ust. 1 ww. ustawy), w konsekwencji ograniczając sposób wykonywania prawa własności. Ograniczenia te mają zatem swe źródło w ustawie, tak jak tego wymaga Konstytucja RP, jeżeli tak – to ograniczenia wykonywania prawa własności wynikające z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego są prawnie dopuszczalne (wyroki NSA z 17.11.2009r., sygn. akt II OSK 1275/09; 16.11.2009r., sygn. akt II OSK 1249/09; publikowane: orzeczenia.nsa.gov.pl). Na uwzględnienie w ocenie Sądu nie zasługuje również zarzut skargi dotyczący naruszenia prawa zaskarżoną uchwałą wobec innej części działki nr ew. [...], ustaleniem zawartym w § 40 ust. 2 pkt 4 i 5 zaskarżonej uchwały. Z powołanego § 40 ust. 2 pkt 4 i 5 zaskarżonej uchwały wynika bowiem, iż dla terenu oznaczonego symbolem 23MW ustala się najmniejszą dopuszczalną powierzchnię działki budowlanej – 6500 m2 i najmniejszą dopuszczalną szerokość frontu działki budowlanej – 90 m. Z treści skargi, odpowiedzi na skargę i jej uzupełnienia oraz analizy załącznika graficznego do zaskarżonej uchwały wynika, iż ww część działki gruntu skarżących znajdująca się w obszarze przeznaczenia oznaczonego symbolem 23MW nie posiada powierzchni co najmniej 6500 m2 i frontowej szerokości o wymiarze co najmniej 90 m. Określenie takich wskaźników dopuszczalności zagospodarowania działki skarżących na cele określone w zaskarżonej uchwale w ich ocenie wyklucza zatem zagospodarowanie ich własności na te cele, jako odrębnej nieruchomości. Wskazać należy, iż zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 7 u.p.z.p., w planowaniu przestrzennym uwzględnia się m. in. prawo własności i według art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 tej ustawy, ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości, przy czym każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich. Ustalenie minimalnych wskaźników zagospodarowania terenu na poziomie przewyższającym parametry obszaru działki gruntu skarżących ujętej w obszar stosowania tych wskaźników bez wątpienia wyklucza możliwość zrealizowania przeznaczenia określonego w zaskarżonej uchwale, wykluczając tym samym jakikolwiek sposób jej zagospodarowania przez skarżących w granicach tej części działki gruntu. Konieczność zachowania tych wskaźników wymagałaby powiększenia granic własności nieruchomości skarżących o tereny sąsiednie co narusza jej interes prawny, bowiem co do zasady zgodnie z przywołanymi powyżej unormowaniami zawartymi powołanych przepisach ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym skarżący mają prawo zagospodarowania swojej nieruchomości według ustaleń określonych w planie w granicach przysługującego im prawa własności. Rozpoznając niniejszą sprawę w kontekście ww zarzutu Sąd wziął jednak pod uwagę okoliczność - niekwestionowana przez skarżących - iż w świetle ustaleń planu (zgodnych w tym zakresie ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W.) nieruchomość skarżących położona w obszarze 23MW przeznaczona została pod budownictwo mieszkaniowe wielorodzinne z dopuszczeniem usług podstawowych w formie wbudowanej w budynki zabudowy mieszkaniowej. Z wyjaśnień i ustaleń poczynionych przez organ, wynika zaś, iż "wprowadzenie zapisów regulujących najmniejszą dopuszczalną powierzchnię działki budowlanej i najmniejszą dopuszczalną szerokość frontu działki budowlanej stanowi bezpośrednią realizację treści art. 15 ust. 2 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Sporne parametry wprowadzono uwzględniając warunki lokalne, przeznaczenie terenu 23MW - jako terenu zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, parametry działek na terenie sąsiadującym z tym terenem oraz okoliczność, iż teren ten stanowi jeden z ostatnich fragmentów przeznaczonych pod zabudowę większego obszaru tej części U. Wszystko to zdaniem organu służy zachowaniu ładu przestrzennego przez zastosowanie takich parametrów jak: harmonia, proporcjonalność, równowaga, czytelność, użyteczność i efektywność. Tym samym organ wskazał, iż "ustalenie w zaskarżonym planie najmniejszej dopuszczalnej powierzchni działki budowlanej oraz najmniejszej dopuszczalnej szerokości frontu działki budowlanej wynika z analizy parametrów i układu wszystkich 25 działek znajdujących się w granicach terenu 23MW, spośród których 16 to działki, których wielkość i kształt całkowicie uniemożliwia realizację zabudowy wielorodzinnej. Ponadto kilka działek (5), mimo odpowiedniej powierzchni, ma szerokość rzędu 14-15 m, która jest problematyczna nawet przy realizacji budynku jednorodzinnego wolnostojącego. Są to długie działki ukierunkowane wschód - zachód. Realizacja budynku wielorodzinnego, którego szerokość musi wynosić minimum 12 m, z całą konieczną infrastrukturą na takiej działce bez żadnych wątpliwości spowoduje wyeliminowanie kolejnej działki z zabudowy. Realizacja zabudowy wielorodzinnej o dopuszczalnej wysokości do 15 m, przy konieczności zachowania wszystkich wymogów prawnych, m. in. realizacji dojazdów, dróg pożarowych, zachowania odległości wynikających z konieczności zapewnienia oświetlenia dziennego budynkom potencjalnie realizowanym na sąsiednich gruntach nie jest możliwa na większości działek na terenie 23MW, jeśliby każdą z tych działek traktować odrębnie. Ponadto układ działek na tym terenie utrudnia stworzenie ciągłej pierzei w Al. [...] i w ul. [...] zgodnie z ustaleniami planu (budynki zrealizowane wzdłuż tych ulic muszą stykać się ścianami szczytowymi). Powyższy wymóg wynika z ustaleń Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego W., które przewiduje wytworzenie głównych przestrzeni o charakterze reprezentacyjnym w obu tych ulicach. W takich warunkach zagospodarowanie działek na terenie 23MW, możliwe jest przez wspólne przedsięwzięcie właścicieli gruntów, przeprowadzone ich scaleniem bądź przez stworzenie konsorcjum, zmierzające do zabudowy nieruchomości stosownie do ustaleń planu, lub zbycie działek". Powyższe w ocenie Sądu wskazuje, iż uchwalając zaskarżony plan organ kierował się obowiązkiem wynikającym z art. 1 ust. 2 pkt 1, 2 i 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, tj. uwzględnienia wymagań ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury, walorów architektonicznych i krajobrazowych oraz walorów ekonomicznych przestrzeni, co w konsekwencji miało wpływ na sposób wykonywania prawa własności nieruchomości poprzez ukształtowanie sposobu wykonywania tego prawa dla terenu nieruchomości znajdujących się na terenie 23MW. Miarodajną dla tej części orzeczenia była okoliczność, że ograniczenia wykonywania prawa własności nie można oceniać jedynie przez pryzmat interesu prawnego właścicieli poszczególnych działek, w tym także własności skarżących, ale także w kontekście pozostałej części terenu, na którym położone są działki objęte danym przeznaczeniem. Sąd rozważył zarzut skarżących także w kontekście przeznaczenia na określony cel całego terenu, na którym położona jest część działki skarżących, a nie tylko przez pryzmat wielkości terenu należącego do skarżących (pod. wyrok NSA z 12.09.2012r., sygn. akt II OSK 1271/12, publ. orzeczenia.nsa.gov.pl). Wszystko to doprowadziło Sąd do stwierdzenia, że choć zakwestionowane przez skarżących ustalenia naruszają ich interes prawny, to naruszenie jest uprawnione, jako wynikające z ustawowych uprawnień planistycznych gminy oraz zagwarantowania ochrony interesów osób trzecich – właścicieli działek sąsiadujących. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 1 września 2010r. (sygn. akt II OSK 1303/10) wskazał bowiem, iż "brak możliwości zagospodarowania działki w sposób określony w planie w związku z ustaleniem wskaźników dopuszczalności zagospodarowania działki nie zawsze przesądza o naruszeniu ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Sąd powinien ocenić czy to restrykcyjne ograniczenie sposobu wykonania prawa własności mieści się nie tylko w granicach obowiązującego prawa, ale także w zakresie władztwa planistycznego gminy i od oceny tej uzależni dopuszczalność ograniczeń". 3. W ocenie Sądu naruszenie interesu prawnego skarżących zaskarżonym planem w zakresie przedstawionym poniżej nastąpiło niezgodnie z prawem i było wynikiem nadużycia przysługujących gminie uprawnień, czyli tzw. władztwa planistycznego. W tym względzie za zasadny uznano zarzut dotyczący naruszenia prawa zaskarżoną uchwałą wobec części działki skarżących o nr [...], położonej na terenie oznaczonym na rysunku planu symbolem 25UOp, którą objęto ustaleniami zawartymi w § 42 planu. Z art. 9 ust. 4 u.p.z.p. wynika, iż ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. W § 42 planu dla terenu 25 UOp ustalono przeznaczenie terenu jako podstawowe: tereny publicznych usług oświaty oraz określono warunki ich zabudowy i zagospodarowania, zasady obsługi komunikacyjnej i infrastruktury technicznej. Tymczasem, przedmiotowa część działki gruntu położona jest w obszarze oznaczonym w studium symbolem M1 20 - jako teren o przewadze zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, na którym ustala się priorytet dla lokalizowania funkcji mieszkaniowej i niezbędnych inwestycji celu publicznego z zakresu infrastruktury społecznej. Zaś w rozdziale XVIII studium zatytułowanym "Zasady rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym i ponadlokalnym" w pkt 2.3. stwierdza się, iż inwestycje celu publicznego o znaczeniu lokalnym w zakresie infrastruktury społecznej rozmieszczone zostaną w obszarach planowanego rozwoju budownictwa mieszkaniowego, ich rozmieszczenie wskazano na rysunku studium nr 25. Z porównania mapy planu ze wskazanym rysunkiem studium nr 25 wynika, iż obszar ww działki skarżących nie jest objęty ustaleniem lokowania celów publicznych w zakresie infrastruktury społecznej. Oznacza to, iż w tym zakresie, ustalenie zaskarżonego planu nie jest zgodne z ustaleniem rozmieszczenia celów publicznych w studium. Zatem przeznaczenie części działki skarżących o nr [...] w planie pod publiczne usługi oświatowe narusza interes prawny skarżących, bowiem zostało dokonane z naruszeniem art. 9 ust. 4 u.p.z.p. Naruszenie to dotyczy tej części określonego w zaskarżonej uchwale przeznaczenia w zakresie ww działki skarżących, które ustala, że teren 25 UOp jest terenem przeznaczonym pod inwestycje celu publicznego oraz wskazuje na publiczne usługi oświaty i jednocześnie precyzuje rodzaj obiektów możliwych do zrealizowania w ramach tego przeznaczenia, co z kolei wiąże się również z innymi poszczególnymi ustaleniami dotyczącymi pozostałych warunków zabudowy i zagospodarowania tego terenu oraz zasad obsługi komunikacyjnej i infrastruktury technicznej. Naruszenie to dotyczy zatem § 42 planu w zakresie obejmującym ustaleniami część własności skarżących. Sąd nie podzielił w przedstawionej materii twierdzeń organu - prezentowanych podczas postępowania sądowoadministracyjnego - w odpowiedzi na skargę i jej uzupełnieniu. W tym względzie miał jednak na uwadze stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyroku z 12 września 2012r. (sygn. akt II OSK 1271/12, publ. orzeczenia.nsa.gov.pl), zajęte w sprawie, w której przedmiotem analizy były tożsame zarzuty i tereny zaskarżonej uchwały. W orzeczeniu tym Sąd drugiej instancji stwierdził, że "Sąd pierwszej instancji – oceniając, czy zachodzi zgodność planu ze studium – winien mieć na uwadze nie tylko wybiórcze fragmenty studium, ale część graficzną i część tekstową we wzajemnej ich łączności". Stosownie do art. 10 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p., w studium określa się w szczególności obszary, na których rozmieszczone będą inwestycje celu publicznego o znaczeniu lokalnym. Z kolei w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego następuje – zgodnie z art. 4 ust. 1 u.p.z.p. – rozmieszczenie inwestycji celu publicznego. Według rozdziału XII studium pt. "Kierunki zmian w strukturze przestrzennej oraz w przeznaczeniu terenów", podrozdziału A "Ustalenia w zakresie kierunków zmian w strukturze przestrzennej oraz w przeznaczeniu terenów", pkt 1 "Struktura przestrzenna – kierunki zmian", ustalenia w zakresie kierunków zmian i przekształceń w strukturze przestrzennej odnoszą się do:

- elementów kształtujących strukturę przestrzenną i krajobrazu miasta, - stref funkcjonalnych i obszarów planowanego rozwoju.

Dalej według 1.2 pt. "Strefy funkcjonalne i obszary planowanego rozwoju" zakres przekształceń i kierunków zmian w strukturze zmian w strukturze przestrzennej dla obszarów miasta sformułowano w odniesieniu do wyodrębnionych stref funkcjonalnych miasta charakteryzujących się zbliżonymi cechami zagospodarowania urbanistycznego, przedstawionych na rysunku studium nr 14 i są to: strefa śródmieścia funkcjonalnego, strefa miejska i strefa przedmieść. W obrębie ww stref wskazano obszary planowanego rozwoju. Następnie zgodnie z pkt 2 - wśród struktury funkcjonalnej – przeznaczenia terenów wymienia się: "M..., (M...) – tereny zabudowy mieszkaniowej, w tym m. in. M1 – tereny o przewadze zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, na których ustala się priorytet dla lokalizowania funkcji mieszkaniowej i niezbędnych inwestycji celu publicznego z zakresu infrastruktury społecznej. Zaś pkt 3 zawiera charakterystykę obszarów planowanego rozwoju (schemat Nr 66), wśród których brak terenu, na którym zlokalizowana jest część działki skarżącego [...]. Ze schematu Nr 66 wynika, że obszar na którym położona jest działka skarżącego leży pomiędzy dwoma terenami planowanego rozwoju, tj. pomiędzy terenem nr 37 i 38. W rozdziale XIII studium pt. "Kierunki i wskaźniki dotyczące zagospodarowania i użytkowania terenów, w tym tereny wyłączone spod zabudowy", w pkt 3 ustala się standardy zagospodarowania dotyczące rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym w zakresie infrastruktury społecznej oraz usług podstawowych. I stwierdza, że przyjęto standardy zagospodarowania dla inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym z zakresu infrastruktury społecznej, które odnoszą się do obszarów planowanego rozwoju budownictwa mieszkaniowego – w zakresie oświaty, zdrowia i opieki społecznej czy kultury, terenów ogólnodostępnej zieleni urządzonej i sportu powszechnego oraz usług podstawowych. I wreszcie w rozdziale XVIII studium pt. "Zasady rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym i ponadlokalnym" w pkt 2 "Inwestycje celu publicznego o znaczeniu lokalnym" podaje się, że "do inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym dla W. należą inwestycje gminne i powiatowe"; w pkt 2.3 "W zakresie infrastruktury społecznej" podaje się, że "inwestycje celu publicznego w zakresie infrastruktury społecznej rozmieszczone zostaną w obszarach planowanego rozwoju budownictwa mieszkaniowego, ich rozmieszczenie wskazane na Rysunku Studium Nr 25. Zasady rozmieszczania inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym z zakresu infrastruktury społecznej określono w rozdziale XIII i XII". Z legendy rysunku studium Nr 25 zatytułowanego "Inwestycje celu publicznego – kierunki zagospodarowania przestrzennego" wynika, że obrazuje on: - inwestycje celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym, - inwestycje celu publicznego o znaczeniu lokalnym, tj. obszary rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym z zakresu infrastruktury i komunikacji oraz planowanego rozwoju budownictwa mieszkaniowego, na których będą rozmieszczone inwestycje celu publicznego w zakresie infrastruktury społecznej, dróg, w szczególności oświaty, zdrowia, kultury sportu i rekreacji, usług podstawowych dróg lokalnych i infrastruktury inżynieryjnej (które pokrywają się w zakresie zasięgu z terenami nr 37 i 38, o których wspominano już wyżej). Zatem również na tych obszarach nie znajduje się część działki skarżących objęta ustaleniami dotyczącymi symbolu 25UOp. Innymi słowy, z przytoczonej treści studium, wynika że w obrębie stref funkcjonalnych wskazano obszary planowanego rozwoju. Na żadnym z tych obszarów nie leży część omawianej działki skarżących. Następnie podano, że inwestycje celu publicznego w zakresie infrastruktury społecznej zostaną rozmieszczone w obszarach planowanego rozwoju budownictwa mieszkaniowego, ich rozmieszczenie zostało wskazane na rysunku studium Nr 25. Rysunek studium Nr 25 – w ocenie Sądu - przedstawia wszystkie inwestycje celu publicznego (ponadlokalne i lokalne) na terenie objętym studium. Świadczy o tym już sam jego tytuł, a dalej legenda. Precyzuje także, za wyżej zaprezentowaną treścią studium, że inwestycje celu publicznego o znaczeniu lokalnym w zakresie infrastruktury społecznej zostaną rozmieszczone na obszarach planowanego rozwoju budownictwa mieszkaniowego, na których nie leży część działki nr [...]. Z kolei zasady ich rozmieszczenia określa rozdział XII i XIII studium. Zatem przeznaczenie części działki skarżących na tereny publicznych usług oświaty (25UOp) należało uznać za niezgodne z ustaleniami studium w zakresie rozmieszczenia celów publicznych. Jak już wyżej zauważono, według art. 4 ust. 1 u.p.z.p., w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego następuje m. in. rozmieszczenie inwestycji celu publicznego. Gmina jest zatem nie tylko uprawniona, ale także zobowiązana do konkretyzowania w planie miejscowym celów publicznych, które rozmieszcza w obszarze objętym planem miejscowym. Samo więc skonkretyzowanie w zaskarżonej uchwale obiektów możliwych do zrealizowania w ramach publicznych usług oświaty, tj. szkoły podstawowej, przedszkola i poradni psychologiczno - pedagogicznej było dopuszczalne, aczkolwiek tylko w tych obszarach, w których zachowana została zgodność z ustaleniami studium. Zgodnie z cytowanym wyżej wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 września 2010r. rozstrzygającym właśnie w przedmiotowej kwestii, tylko w odniesieniu do innej działki położonej w obszarze oznaczonym symbolem 25UOp, "Jeżeli studium określiło obszary przeznaczone wyłącznie na cele budownictwa mieszkaniowego oraz tereny, gdzie dodatkowo dopuszczalne jest również budownictwo realizujące cele publiczne, to bez zmiany tych części studium niedopuszczalne jest dokonywanie całkowicie odmiennych ustaleń w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. [...] o zgodności planu z prawem nie może przesądzać ewentualne lepsze niż studium zaspakajanie aktualnych potrzeb społecznych. [...] art. 15 ust.1 u.p.z.p. bezwzględnie podporządkowuje ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – ustaleniom studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Poza kontrolą Sądu pozostały ustalenia dotyczące terenów, na których znajdują się działki skarżących o nr ew. [...] (40.7KDL), [...] (40.8KDL i w części terenu 34ZPc-j) i [...] (40.8.KDL), albowiem pod ich adresem nie sfomułowano żadnych zarzutów.

W tym stanie rzeczy Sąd - na mocy art. 147 § 1, art. 152 oraz art. 200 i art. 205 § 2 P.p.s.a. – orzekł jak w sentencji wyroku.



Powered by SoftProdukt