Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Czerwiński Sędziowie: Sędzia WSA Krzysztof Gruszecki (spr.) Sędzia WSA Elżbieta Piechowiak Protokolant Katarzyna Korycka po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 13 sierpnia 2008 r. sprawy ze skargi M. B. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wymeldowania z miejsca pobytu stałego oddala skargę

Decyzją z dnia [...] grudnia 2006 r. Burmistrz [...] na podstawie art. 104 § 1 kpa oraz art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2001 r., Nr 87, poz. 960 z późn. zm.) orzekł o wymeldowaniu M. B. z pobytu stałego z lokalu nr [...], położonego w [...] na Osiedlu [...].

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, iż z wnioskiem o wymeldowanie zwróciła się G. W.–B. przedstawiając dokumenty potwierdzające wykonanie wyroku eksmisyjnego w stosunku do M. B.

Od ww. decyzji odwołanie wniósł M B. podnosząc, że Burmistrz [...] rażąco naruszył prawo w związku z bezprawnie przeprowadzoną przez komornika eksmisją, na dowód czego dołączył swe pisma kierowane do organów wymiaru sprawiedliwości.

W związku z powyższym organ II instancji postanowieniem z dnia [...] lutego 2007 r. zawiesił z urzędu postępowanie odwoławcze do czasu zakończenia postępowania przez Prokuraturę Rejonową w [...], gdyż zdaniem organu prawomocne rozstrzygnięcie prokuratury jest zagadnieniem wstępnym rzutującym na wynik prowadzonego postępowania.

Zażalenie na to postanowienie wniosła G. W.– B., stwierdzając, że brak jest podstaw do zawieszenia postępowania.

Postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2007 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. Następnie po umorzeniu przez Prokuraturę Rejonową w [...] śledztwa w sprawie nieprawidłowości przeprowadzonej eksmisji Wojewoda [...]i postanowieniem z dnia [...] września 2007 r. podjął zawieszone postępowanie, które zostało utrzymane w mocy postanowieniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] października 2007 r. w którym stwierdzono, iż sprawy związane z prawidłowością przeprowadzonej eksmisji zostały wyjaśnione.

W tym stanie rzeczy organ odwoławczy przyjął, iż M. B. opuścił trwale i całkowicie lokal, w którym był zameldowany, w związku z czym zasadne jest wymeldowanie go z lokalu nr [...] na Osiedlu [...] w [...] i decyzją z dnia [...] grudnia 2007r. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa w związku z art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Od powyższego orzeczenia skargę do Sądu wniósł M. B. podnosząc zarzuty związane z prawidłowością przeprowadzenia postępowania eksmisyjnego przez sądy powszechne, komornika, prokuraturę oraz inne organy prowadzące jego sprawy.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w [...] zważył, co następuje:

Postępowanie przed sądami administracyjnymi prowadzone jest na podstawie w/w ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Dla oceny prawidłowości postępowania organów administracji w przedmiotowej sprawie zasadniczego znaczenia nabierają postanowienia art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, który w dacie orzekania przez organy administracji stanowił, iż organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która utraciła uprawnienie wymienione w art. 9 ust. 2 i bez wymeldowania się opuściła dotychczasowe miejsce pobytu stałego, albo bez wymeldowania się opuściła dotychczasowe miejsce pobytu stałego i nie przebywa w nim co najmniej przez okres 6 miesięcy, a nowego miejsca jej pobytu nie można ustalić.

Sąd zwraca uwagę, iż instytucje zameldowania oraz wymeldowania z lokalu mają charakter ewidencyjny i jako takie – nie rodzą żadnych uprawnień do lokalu, ani też nie przesądzają o ich utracie. Są to zatem wyłącznie akty, których istota sprowadza się do administracyjnej rejestracji danych o miejscu pobytu oznaczonej osoby.

W tym świetle podnieść należy, iż organy administracyjne obu instancji, wydając decyzje w niniejszej sprawie, uwzględniły fakt wydania przez Trybunał Konstytucyjny w dniu 27 maja 2002 r. orzeczenia o niezgodności z Konstytucją art. 9 ust. 2 w/w ustawy (sygn. akt K 20/01, publ. Dz. U. z 2002 r., Nr 78, poz. 716). Prawidłowo zatem, orzekając o wymeldowaniu, organy administracji nie badały uprawnienia skarżącego do przebywania w lokalu, ustalały natomiast zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 września 1999 r., V SA 252/99, baza Lex nr 49952 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 kwietnia 2000 r., V SA 1784/99, baza Lex 49415) , czy opuścił on ten lokal i czy opuszczenie to nastąpiło w sposób dobrowolny i trwały. Takie ustalenia muszą być dokonane w sposób rzetelny z poszanowaniem reguł wyznaczonych przez Kodeks postępowania administracyjnego, a organ administracji zobowiązany jest mieć na względzie zwłaszcza art. 7 i 77 k.p.a. Zadaniem organu jest bowiem wyczerpujące zebranie materiału dowodowego i wyjaśnienie okoliczności sprawy w sposób przekonywujący.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego z punktu widzenia zaistnienia przesłanki do wymeldowania skarżącego, w ocenie Sądu, prowadzi do wniosku, iż nie budzący wątpliwości jest fakt opuszczenia miejsca zameldowania przez M. B. Powyższe wynika zwłaszcza z bezspornego faktu wyeksmitowania skarżącego z przedmiotowego lokalu w dniu [...] sierpnia 2003 r. przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym [...]. W ocenie Sądu, okoliczność dokonania eksmisji, stanowiącej następstwo wyroku Sądu Okręgowego w [...] w sprawie o sygnaturze akt I C 1725/02, potwierdzona w licznych środkach dowodowych i nie kwestionowana co do faktu przez skarżącego, nie budzi żadnych wątpliwości co do jej wiarygodności (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 sierpnia 2003 r., II SA/Po 1591/2001, baza LexPolonica). Wskazać nadto należy, iż prawomocny wyrok orzekający eksmisję skarżącego wiąże na podstawie art. 365 § 1 k.p.c. nie tylko strony i sąd, który go wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe oraz organy administracji publicznej. Wobec powyższego Sąd nie zajmował się już kwestią, czy skarżący występował z powództwem o przywrócenie naruszonego posiadania czy też nie.

Nadto podkreślić należy, iż w ocenie Sądu brak jest jakichkolwiek podstaw, by postawić organom administracji zarzut prowadzenia postępowania w sposób, który można by uznać za sprzeczny z naczelnymi zasadami postępowania administracyjnego, wyrażonymi w art. 7 i 10 k.p.a.

W niniejszej sprawie, w ocenie Sądu podjęte zostały wszelkie kroki celem dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. Nadto, organy wnikliwie przeprowadziły postępowanie dowodowe, dążąc do ustalenia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy oraz prawidłowo oceniając zebrane dowody. Podkreślić w tym miejscu należy, że skarżący nie wnosił o przeprowadzenie żadnych dowodów na podnoszone przez siebie okoliczności, ograniczając się jedynie do prostego zaprzeczania faktom ustalonym z urzędu przez organy. Również skarga nie zawiera merytorycznych zarzutów przeciwko zapadłemu rozstrzygnięciu, stanowiąc w istocie jedynie polemikę z decyzjami organów administracji oraz żale w stosunku do wskazanych w niej organów; brak jest zatem jakichkolwiek podstaw, by ją uwzględnić.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na mocy art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę oddalił.