Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Pamela Kuraś - Dębecka Sędziowie Sędzia WSA Ewa Marcinkowska Sędzia WSA Olga Żurawska – Matusiak (spr.) Protokolant Izabela Jaworska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 października 2008 r. sprawy ze skargi A. W. i A. W. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę

Zaskarżoną decyzją z [...] czerwca 2007 r. nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z [...] października 2006 r. nr [...] o nałożeniu na A. W. i A. W. wspólników spółki cywilnej W. z siedzibą w W. (dalej także skarżący, strona) kary pieniężnej w wysokości 15 000 zł za wykonywanie przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą z naruszeniem zakazu umieszczania lub używania w pojeździe taksometru, umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem lub telefonem przedsiębiorcy oraz umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych.

Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ wskazał art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 18 ust. 5 pkt a), b) i c), art. 92 ust. 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm. dalej jako t.d.) oraz lp. 2.9 pkt 1, 2, 3 załącznika do tej ustawy.

Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiły ustalenia dokonane podczas kontroli pojazdu marki S. o nr rej. [...], przeprowadzonej [...] września 2006 r. w W.. Kontrolowany pojazd kierowany przez R. D. wykonywał przejazd mający charakter okazjonalny, na podstawie wypisu z licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób. W toku kontroli stwierdzono, iż pojazd wyposażony był w taksometr fiskalny nr fabryczny [...], z którego kierowca okazał wydruk, z boku pojazdu umieszczono oznaczenie z nazwą W. i telefon przedsiębiorcy – [...] oraz na dachu umieszczono urządzenie techniczne w postaci podświetlonego transparentu (lampy), na którym widniał napis "T." z numerem telefonu [...], co zostało udokumentowane protokołem kontroli, okazanymi przez kierowcę dokumentami i jego zeznaniami. Organ ustalił m.in., że kierowca jest zatrudniony przez skarżących, którzy prowadzą działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod nazwą "W.". Kierowca przedstawił umowę o współpracy, wystawione przez przedsiębiorcę zaświadczenie uprawniające go do wykonywania krajowego transportu drogowego osób kontrolowanym pojazdem, jak również okazał wypis z licencji na wykonywanie transportu drogowego osób przez W. s.c., wydany [...] czerwca 2005 r. Podczas kontroli wykonano także dokumentację fotograficzną.

[...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego pismami z dnia [...] października 2006 r. zawiadomił oboje przedsiębiorców o wszczęciu postępowania administracyjnego.

Ustosunkowując się do zawiadomienia o wszczęciu postępowania w piśmie z 16 października 2006 r. pełnomocnik obojga przedsiębiorców poinformował, iż w sprawie zgodności z Konstytucją przepisów ustawy o transporcie drogowym, które zdaniem organu mogły być naruszone przez stronę, została złożona skarga konstytucyjna do Trybunału Konstytucyjnego. Odnosząc się do zarzutów związanych z posiadaniem w pojeździe taksometru, oznaczeń zamieszczonych na pojeździe oraz umieszczonej na dachu lampy stwierdził, iż przepis art. 18 ust. 5 t.d w brzmieniu przyjętym nowelą ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. (Dz. U. Nr 180, poz. 1497) nie dotyczy w ujęciu podmiotowym przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą w zakresie krajowego transportu drogowego w przewozach okazjonalnych na podstawie wydanych licencji. Zakazy określone w art. 18 ust. 5 t.d. nie mogą dotyczyć przewoźników posiadających ważne licencje na przewóz osób w transporcie drogowym. Zakazy te mogą dotyczyć tych przedsiębiorców, którzy wykonują przewozy okazjonalne zarobkowe jako działalność "uboczną" w stosunku do swej podstawowej działalności. Zakazanie przedsiębiorcy posiadającemu licencję (lub zezwolenie) na wykonywanie transportu drogowego umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem oraz telefonem przedsiębiorcy stanowiłoby naruszenie fundamentalnych dla działalności gospodarczej zasad wolności (swobody) jej prowadzenia oraz równości konkurencji. Interpretacja norm art. 18 ust. 5 t.d. nie może zmierzać do wyeliminowania z rynku, z pogwałceniem zasad wolności i konkurencji, określonej grupy przedsiębiorców wykonujących przewozy okazjonalne. Niezależnie od powyższego, ww. przepisy zostały sformułowane niezgodnie z zasadami rzetelnej legislacji, jak i budzą zastrzeżenia co do ich zgodności z prawem europejskim.

[...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego [...] października 2006 r. wydał decyzję administracyjną o nałożeniu na oboje przedsiębiorców jako wspólników spółki cywilnej, kary w wysokości 15 000 zł za wykonywanie przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym z naruszeniem zakazu umieszczania lub używania w pojeździe taksometru, zakazu umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem lub telefonem przedsiębiorcy oraz zakazu umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych. Ocenił, że zgromadzony materiał dowodowy, także uwzględniając wyjaśnienia strony, nie budzi zastrzeżeń co do naruszenia przepisów wskazanych za podstawę materialnoprawną decyzji.

W odwołaniu od powyższej decyzji z [...] listopada 2006 r. skarżący, domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji i umorzenia postępowania wskazali na fakt, że przed Trybunałem Konstytucyjnym prowadzone jest postępowanie w przedmiocie niezgodności przepisów ustawy o transporcie drogowym z Konstytucją RP.

Posługując się wykładnią systemową i celowościową cyt. normy, stanęli na stanowisku, że przepis ten nie powinien być odnoszony do przedsiębiorcy, który profesjonalnie, na podstawie licencji, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie przewozu drogowego osób. Zakazy z art. 18 ust. 5 t.d. mogą natomiast dotyczyć tych przedsiębiorców, którzy wykonują przewozy okazjonalne zarobkowe jako działalność "uboczną", w stosunku do swej podstawowej działalności. W przeciwnym razie stanowiłoby to naruszenie fundamentalnych dla działalności gospodarczej zasad wolności jej prowadzenia oraz równości konkurencji. W ocenie odwołujących się zakazy wprowadzone powyższym przepisem nie naruszają licencji wydanych przed datą ich wprowadzenia, a tym samym nie zmieniają warunków wykonywania przewozów okazjonalnych przez licencjonowanych przewoźników. Nadto skarżący podnieśli, że przepisy art. 18 ust. 5 t.d. mogą zostać uznane za sprzeczne z Konstytucją, pozostają w kolizji z zasadami wynikającymi z ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej oraz kolidują z przyjętymi w prawie Unii Europejskiej zakazami podejmowania działań ograniczających podaż usług transportowych i różnicowania warunków działania przewoźników świadczących usługi równoważne.

Zarzucili również brak zawiadomienia ich o wszczęciu postępowania administracyjnego i wezwania do zapoznania się ze zgromadzonym materiałem dowodowym.

Główny Inspektor Transportu Drogowego zaskarżoną decyzją z [...] czerwca 2007 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu decyzji wskazał na prawidłowe ustalenia faktyczne dokonane w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Kontrolowany pojazd nie był taksówką osobową, a był wyposażony w taksometr, oznaczenia z telefonem przedsiębiorcy, a na pojeździe umieszczona została lampa i inne urządzenia techniczne. Powołał się także na sporządzoną dokumentację fotograficzną oraz przesłuchanie kierowcy w charakterze świadka. Podtrzymał ocenę prawną co do wykonywania przez stronę transportu drogowego z naruszeniem zakazów objętych art. 18 ust. 5 lit. a) b) i c) t.d., nie podzielając argumentów odwołania. W konsekwencji uznał za prawidłowe nałożenie kary pieniężnej w oparciu o art. 92 ust. 1 t.d. i ustalonej na podstawie lp. 2.9.1 i 2.9.3 załącznika do ustawy o transporcie drogowym. Jednocześnie organ nie podzielił zarzutu naruszenia art. 10 k.p.a. podając, że wspólnicy spółki cywilnej zostali powiadomieni o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego.

W obszernej skardze na powyższą decyzję A. W. i A. W. wspólnicy spółki cywilnej W. - zarzucili naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i zastosowanie przepisu art. 18 ust. 5 t.d. oraz naruszenie przepisów postępowania administracyjnego art. 7, 10 i 77 § 1 k.p.a. poprzez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, brak zapewnienia czynnego udziału strony w każdym stadium postępowania oraz brak wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego. Wnosili o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości z uwagi na naruszenie prawa materialnego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W uzasadnieniu skarżący podtrzymali w szczególności swoje dotychczasowe stanowisko i argumenty wyrażone w odwołaniu od decyzji organu I instancji.

Skarżący wskazali na naruszenie przepisów prawa procesowego poprzez oparcie decyzji wyłącznie na protokole przeprowadzonej przez funkcjonariuszy kontroli, przy całkowitym pominięciu wyjaśnień złożonych przez stronę w toku postępowania. Działanie takie – w ich ocenie - jest sprzeczne z ogólnymi zasadami k.p.a., w szczególności z art. 7 i 8. Z kolei, przeprowadzone przez organ postępowanie naruszało art. 77 k.p.a., poprzez nie zebranie całego materiału dowodowego. To na organie ciąży obowiązek zebrania całego materiału dowodowego i jego rozpoznania. Przeprowadzone postępowanie naruszało art. 10 k.p.a., gdyż strona nie miała możliwości skorzystania z prawa wypowiedzenia się co do zebranych dowodów przed wydaniem decyzji. Powyższe działanie narusza zasadę czynnego udziału strony na każdym etapie postępowania administracyjnego. Na dowód naruszenia tej zasady wskazali, że organ administracji, wszczynając postępowanie w sprawie wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi nie wezwał strony do złożenia wyjaśnień i nie zapewnił jej możliwości swobodnego wzięcia udziału w toczącym się postępowaniu. Zawiadomienie strony o wszczęciu postępowania nie może być jednocześnie wezwaniem do złożenia wyjaśnień w sprawie i nie zastosowanie się organu do tego wymogu stanowi poważne naruszenie przepisów postępowania.

Skarżący stwierdzili, że wykładnia systemowa, jak również wykładnia celowościowa zakazów z art. 18 ust. 5 t.d. pozwala na sformułowanie wniosku, że przepis ten nie powinien być odnoszony do przedsiębiorcy, który profesjonalnie, na podstawie licencji, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie przewozu drogowego osób. Zakazy objęte tą normą mogą dotyczyć tych przedsiębiorców, którzy wykonują przewozy okazjonalne zarobkowe jako działalność "uboczną" w stosunku do swej podstawowej działalności. Przy innej interpretacji omawiane zakazy, z braku kryteriów różnicujących, musiałyby w istocie objąć wszystkich przedsiębiorców świadczących usługi w zakresie przewozów okazjonalnych, nie wyłączając licencjonowanych taksówkarzy, co byłoby wnioskiem prowadzącym do rozwiązań sprzecznych z istotą wykonywania działalności, której dotyczą. Z definicji zawartych w ustawie wynika jednoznacznie, że przewóz okazjonalny obejmuje swym zakresem każdy przewóz osób, który nie jest przewozem regularnym, regularnym specjalnym ani przewozem wahadłowym.

Oznacza to, że przewóz taksówkowy jest przewozem okazjonalnym. Trudno zatem przyjąć, że ratio legis ustawy obejmuje przedsiębiorców posiadających odpowiednie licencje do wykonywania transportu drogowego osób jako działalność podstawową. Zdaniem skarżących szersze, aniżeli wyżej podane, adresowanie zakazów z art. 18 ust. 5 t.d. nie byłoby uzasadnione, nie tylko z punktu widzenia ogólnych zasad wykonywania transportu drogowego, ale również podstawowych zasad prowadzenia działalności gospodarczej jako takiej. Objęty normą art. 18 ust. 5 lit. b t.d. zakaz wobec przedsiębiorcy posiadającego licencję (lub zezwolenie) na wykonywanie transportu drogowego, umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem oraz telefonem, stanowi naruszenie fundamentalnych dla działalności gospodarczej zasad wolności jej prowadzenia oraz równości konkurencji (art. 20 i 22 Konstytucji RP oraz art. 6 i 7 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej - Dz. U. Nr 173, poz. 1807, ze zm.). Dlatego też w ich ocenie należy odrzucić wykładnię, która prowadziłaby do rezultatów sprzecznych z podstawowymi zasadami podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej. Nie można sytuacji przedsiębiorców wykonujących przewozy tego samego rodzaju, w oparciu o posiadane licencje i zezwolenia, różnicować przy zastosowaniu kryteriów, które nie są prawnie relewantne dla dokonywania takich zróżnicowań. Z tego punktu widzenia, interpretacja zakazów z art. 18 ust. 5 t.d. nie może także zmierzać do wyeliminowania z rynku, z pogwałceniem zasad wolności i konkurencji, określonej grupy przedsiębiorców wykonujących przewozy okazjonalne. Omawiane zakazy nie mogą zatem dotyczyć przedsiębiorcy wykonującego działalność profesjonalną w krajowym przewozie osób na podstawie licencji, jako działalności podstawowej. Przepis art. 18 ust. 5 t.d. wywołuje także wątpliwości dotyczące konstytucyjności zakazów wymienionych w ust. 5 lit. a-c, bowiem odczytane literalnie, są równoznaczne z wprowadzeniem określonych "warunków" wykonywania przewozów okazjonalnych w transporcie drogowym, stanowiących ograniczenie zasady wolności gospodarczej (art. 22 Konstytucji RP) i wymagają uzasadnienia ze względu na ważny interes publiczny. Zdaniem skarżących nie sposób przekonywująco wskazać ważnego interesu publicznego, poza odwoływaniem się do ogólnych zasad konkurencji na rynku przewozów. Zakazy budzą zastrzeżenia także z punktu widzenia zasady równego traktowania przedsiębiorców (niedyskryminacji). Niezależnie od powyższego przepisy art. 18 ust. 5 t.d. zostały w ich ocenie sformułowane niezgodnie z zasadami rzetelnej legislacji oraz zasadami techniki legislacyjnej. W szczególności nieprawidłowe jest formułowanie zakazów w postaci zakazów "umieszczania" (w pojeździe, na pojeździe, na dachu), gdyż prawidłowo należałoby zakazać wykonywania przewozów pojazdami posiadającymi określone oznaczenia lub urządzenia. Nadto art. 18 ust. 5 lit. a) t.d. jest niezgodny z zasadami logiki, dlatego iż zakaz umieszczania w pojeździe taksometru czyni bezprzedmiotowym zakaz jego używania, a z kolei zakaz używania jest aktualny tylko wówczas, jeżeli zamontowany jest w pojeździe taksometr, co zostało właśnie zakazane. Z kolei zakaz "umieszczania na dachu lamp lub innych urządzeń technicznych" narusza zasadę dostatecznej określoności zakazów (czynów zakazanych). Posłużono się tu niedookreślonym zwrotem "urządzenie techniczne", które jest zakazem zbyt daleko idącym, który odczytany literalnie i wprost, uniemożliwia umieszczanie na dachu pojazdu nawet anteny, czy bagażnika dachowego. Według skarżących, nonsens tego zakazu wynika także ze względu na zawarte w jego treści ograniczenie co do umieszczania "na dachu pojazdu". Wskazywałoby ono, a contrario, na dopuszczalność umieszczania na innej części pojazdu, która nie jest dachem, np. na pokrywie bagażnika. Ze względu na powyższe, wspomniane zakazy mogą, ich zdaniem, zostać uznane za niezgodne z zasadą demokratycznego państwa prawnego, określoną w art. 2 Konstytucji, w ramach której mieści się ocena przepisów z punktu widzenia ich rzetelności i zgodności z zasadami poprawnej legislacji. Budzą także zasadnicze zastrzeżenia co do zgodności z prawem europejskim, w szczególności z zakazem ograniczania podaży usług transportowych oraz narzucania nierównych warunków świadczenia równoważnych usług transportowych. Taki właśnie charakter mają normy zakazujące z art. 18 ust. 5 t.d., adresowane do wskazanych przedsiębiorców - przewoźników w krajowym transporcie drogowym, bez jednoczesnego ustalenia wyraźnych reguł ustawowych tych ograniczeń i kryteriów uzasadniających ich wprowadzenie.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wnosząc o jej oddalenie, podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, iż zakazy zawarte w art. 18 ust. 5 t.d. dotyczą wyłącznie przewoźników drogowych, jeżeli przewozy osób wykonywane są pojazdami przeznaczonymi konstrukcyjnie do 9 osób.

W piśmie procesowym z 10 października 2008 r. skarżący wnieśli o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, jak i podnosili zaistnienie nowej przesłanki do ich uchylenia.

Przesłanką do uchylenia zaskarżonej decyzji stanowi w ocenie skarżących wydanie [...] grudnia 2007 r. przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzji (sygn. [...]) o stwierdzeniu nieważności decyzji Prezydenta W. nr [...] z dnia [...] grudnia 2004 r. przyznającej licencję nr [...] na wykonywanie transportu drogowego spółce cywilnej W. s.c. jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa.

Powyższe oznacza, iż w niniejszej sprawie, nałożenie na skarżących kary pieniężnej w wysokości 15 000 zł za naruszenie art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym było błędne, gdyż rozważać można by jedynie ewentualnie naruszenie zakazu wykonywania transportu drogowego bez licencji, które to naruszenie konsumuje wszystkie inne naruszenia, a w szczególności te wynikające z art. 18 ust. 5 t.d. (jako, że art. 18 ust. 5 ma zastosowanie do podmiotów wykonujących transport drogowy w oparciu o licencję). Nie istnieje zatem w niniejszej sprawie możliwość ukarania skarżących z tytułu wykonywania transportu drogowego z naruszeniem art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym.

Wobec faktu, iż stwierdzenie nieważności decyzji następuje ze skutkiem ex tunc, zachodzi okoliczność, która nie była brana przez organy administracji przy wydawaniu decyzji, a która skutkuje koniecznością - co najmniej – uchylenia przedmiotowej decyzji.

Nadto skarżący wskazywali, że w petitum decyzji organ nie zawarł precyzyjnego określenia naruszenia przepisów oraz nałożonego za owo naruszenie kary pieniężnej - zgodnie i w granicach normy prawa obowiązującego w tym zakresie. Tylko precyzyjne wskazanie naruszeń przepisów ustawy oraz nałożenie w konsekwencji kar za każde naruszenie pozwala na zastosowanie art. 92 ust. 2 t.d., który obliguje organ do ograniczenia sumy kar nałożonych za naruszenie przepisów ustawy do kwoty określonej maksymalnie. Takiego rozstrzygnięcia nie zawiera decyzja organu pierwszej instancji nakładająca karę pieniężną w wysokości 15 000 zł. Tym samym, zdaniem skarżących, organ wydał decyzję bez podstawy prawnej. Ustawa nie przewiduje bowiem nałożenia kary w wysokości 15 000 zł, jako że nie tworzy możliwość i nałożenia kary łącznej za kilka naruszeń. Przewiduje nałożenia kary za każde konkretne naruszenie przepisu ustawy i czyni się to w petitum decyzji. Powyższe przemawia, ich zdaniem, za stwierdzeniem nieważności decyzji zgodnie z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Nadto skarżący podnieśli, że decyzja organu I instancji została błędnie skierowana do nich zamiast do R. D. jako kierowcy pojazdu – przedsiębiorcy, co w konsekwencji skutkuje nieważnością decyzji organu I instancji (art. 156 § 1 pkt 4 k.pa.), jak i II instancji, gdyż utrzymała nieważną decyzję w mocy (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.).

Podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji na zasadzie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. stanowi również ich zdaniem okoliczność, iż z naruszeniem art. 92 ust. 2 t.d. kontrola drogowa nie zakończyła się nałożeniem kary pieniężnej, karę pieniężną nałożono natomiast we wszczętym w jej wyniku postępowaniu administracyjnym.

Skarżący podali również, dokonując analizy przepisów ustawy o transporcie drogowym, że ustawodawca nie wyróżnił przewozu taksówką oraz przewozu pojazdem nie będącym taksówką. Przepisy art. 18 ust. 5 t.d. nie mają zastosowania do przedsiębiorców wykonujących krajowy transport drogowy jako podstawową działalność gospodarczą.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153 poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innym słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym, przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszność rozstrzygnięcia.

Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną - art. 134 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153 poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej p.p.s.a.

W ocenie Sądu analizowana pod tym kątem skarga A. W. i A. W. nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu, albowiem zaskarżona decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego nie narusza prawa.

Przedmiotowa decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego z [...] czerwca 2007 r. oraz utrzymana nią w mocy decyzja [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z [...] października 2006 r. nie naruszają zarówno przepisów prawa materialnego wskazanych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym oraz stosownych unormowaniach wspólnotowych regulujących wykonywanie transportu drogowego, jak również przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, w tym w szczególności art. 7 k.p.a., art. 8 k.p.a., art. 10 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 107 § 3 k.p.a., w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Na wstępie wskazać należy, iż to – wbrew twierdzeniom skargi – właśnie przepisy ustawy o transporcie drogowym regulują zasady i warunki wykonywania transportu drogowego przez profesjonalnych przewoźników. Przepisy prawa przewozowego z racji cywilnoprawnej materii polegającej w nim unormowaniu, odnoszą się przede wszystkim do stron umowy przewozu. Natomiast kwestie organizacji tego przewozu, jego warunków, to kwestie administracyjne, pozostające poza tym aktem prawnym.

Zdaniem Sądu zasądzając karę pieniężną w łącznej wysokości 15 000 złotych organy obu instancji, powołując się na zebrane w toku postępowania dowody, prawidłowo uznały, że [...] września 2006 r. A. W. i A. W. wspólnicy spółki cywilnej wykonywali przewóz okazjonalny w krajowym transporcie drogowym osób pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą z naruszeniem zakazu: umieszczania lub używania w pojeździe taksometru, umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą i telefonem przedsiębiorcy oraz umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń, co wyczerpało znamiona naruszenia określonego w art. 18 ust. 5 lit. a), lit. b) i Iit. c) t.d.

W myśl art. 4 pkt 1 t.d. - krajowy transport drogowy oznacza podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi zarejestrowanymi w kraju, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym jazda pojazdu, miejsce rozpoczęcia lub zakończenia podróży i przejazdu oraz droga znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na podejmowanie i wykonywanie transportu drogowego, jako gospodarczej działalności usługowej, stosownie do art. 5 ust. 1 t.d. wymagane jest uzyskanie odpowiedniej licencji.

Tej odpowiedniej licencji, zgodnie z art. 6 ust. 1 t.d., wymaga wykonywanie transportu drogowego taksówką, której to licencji udziela się przedsiębiorcy, po spełnieniu warunków podanych w tym przepisie. Licencja ta udzielana jest na określony pojazd i obszar obejmujący: gminę, gminy sąsiadujące - po uprzednim zawarciu przez nie porozumienia, miasto W. - związek komunalny (art. 6 ust. 4 t.d.).

Według ustaleń organów – w dacie kontroli i w dacie wydania zaskarżonych decyzji - skarżący posiadali licencję uprawniającą do wykonywania krajowego transportu drogowego osób, której stosownym wypisem legitymował się podczas kontroli kierujący pojazdem. Licencja ta nie spełniała warunków określonych w art. 6 ust. 4 t.d. dla licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką. Nie była bowiem wydana na kontrolowany pojazd oraz nie precyzowała, zgodnie z tym przepisem - obszaru, na którym przedsiębiorca był uprawniony do świadczenia usług transportowych osób. Zatem uprawniała wyłącznie do wykonywania przewozów okazjonalnych zdefiniowanych w art. 4 pkt 11 t.d., jako przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego, przewozu regularnego specjalnego albo przewozu wahadłowego, gdyż nie odpowiadała warunkom licencji "taksówkowej".

Ustawodawca wyraźnie wskazał w art. 5 ust. 1 t.d., iż na wykonywanie transportu drogowego wymagana jest odpowiednia licencja, do otrzymania której przedsiębiorca musi spełniać konkretne warunki, inne dla licencji na przewozy okazjonalne oraz inne dla licencji "taksówkowej" (art. 6 t.d.). Skutkiem tej regulacji zostały ograniczone uprawnienia dla przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą na podstawie licencji uprawniającej do przewozów okazjonalnych w stosunku do przedsiębiorców wykonujących przewozy osób na podstawie licencji "taksówkowej", co znalazło jednoznaczny wyraz w dyspozycji przepisu art. 12 ust. 1b t.d., według którego licencja na krajowy transport drogowy osób nie uprawnia do wykonywania transportu drogowego taksówką. Ze wskazanych unormowań jednoznacznie wynika, że ustawodawca zróżnicował zasady wykonywania przewozów okazjonalnych i przewozów wykonywanych na podstawie licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką.

Konsekwencją tego zróżnicowania było wprowadzenie w ustawie o transporcie drogowym art. 18 ust. 5 lit. a), b), c) t.d., zgodnie z którym przy wykonywaniu przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą zabrania się:

a) umieszczania i używania w pojeździe taksometru,

b) umieszczania w pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem oraz telefonem przedsiębiorcy, a także

c) umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych.

Zdaniem Sądu uznać należy, iż dokonując nowelizacji kwestionowanych przepisów w lipcu 2005 r. ustawodawca kierował się niewątpliwie potrzebą wyraźnego odróżnienia pojazdów nie będących taksówką od taksówek, a zarazem potrzebą stosownej ochrony działających na rynku licencjonowanych przewoźników taksówkowych, działających w oparciu o licencje wydane na podstawie art. 6 ust. 1 t.d., przed nieuczciwą konkurencją ze strony podmiotów działających bez licencji taksówkarskiej i wykonujących przewozy osób w sposób okazjonalny, na podstawie posiadanych ogólnych licencji na wykonywanie transportu drogowego osób, wydanych na podstawie art. 5 ust. 1 t.d. Biorąc pod uwagę datę dokonanej nowelizacji ustawy o transporcie drogowym trudno uznać, że skarżący we wrześniu 2006 r. nie mieli możliwości dostosować się do nowych norm prawnych.

Według Sądu używanie taksometru oraz sposób oznaczania pojazdu, wskazany w art. 18 ust. 5 lit. b) i c) t.d., należą ewidentnie do cech charakterystycznych tylko i wyłącznie dla pojazdów służących do świadczenia usług przewozu osób w ramach licencji taksówkowej. W tej sytuacji inni przedsiębiorcy, którzy nie posiadają licencji taksówkowej, nie mogą - zgodnie z powołanym przepisem ustawy - wykonywać usług pojazdem, który swymi cechami ewidentnie przypomina, czy też sugeruje, transport drogowy osób taksówką. Konsument korzystający z przewozu nie może być wprowadzany w błąd i musi mieć pewność, że wchodząc do samochodu oznaczonego jako taksówka, korzysta z usług przedsiębiorcy, który ma stosowną licencję na transport drogowy osób taksówką.

Pozostaje poza sporem, że organy ustaliły naruszenie wszystkich zakazów określonych w art. 18 ust. 5 pkt a), b) i c) t.d.. Według niekwestionowanych przez stronę ustaleń obu organów, dokonanych w niniejszym postępowaniu, skarżąca spółka posiadała licencję uprawniającą do wykonywania krajowego transportu drogowego osób, której stosownym wypisem legitymował się podczas kontroli kierujący pojazdem.

W ocenie Sądu, jak wskazano powyżej, organy prawidłowo oceniły, t.d. o transporcie drogowym dla licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką.

Także z niekwestionowanych ustaleń organu administracji wynika, że na dachu kontrolowanego pojazdu zainstalowano urządzenie techniczne w postaci podświetlonego transparentu (lampy), umieszczano na pojeździe oznaczenie z nazwą i telefonem przedsiębiorcy, a w pojeździe był zainstalowany i używany taksometr. Wbrew twierdzeniom skargi numer telefonu umieszczony na pojeździe jest tożsamy ze znajdującym się w nazwie spółki. Prawdą jest, że przedsiębiorcami są wspólnicy spółki cywilnej, lecz prowadzili oni działalność w formie spółki i właśnie oznaczenie tej spółki zostało umieszczone na pojeździe. Zauważyć przy tym należy, odnosząc się do zarzutów skarżących, że odpowiedzialność karnowykroczeniowa z art. 601 § 2 kodeksu wykroczeń dotyczy nie wywiązania się z obowiązku oznaczenia siedziby i miejsca wykonywania działalności gospodarczej. Obowiązku tego nie można odnieść do pojazdów, którymi ta działalność jest wykonywana.

W konsekwencji, zdaniem Sądu, organ prawidłowo zebrał i ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy uznając, iż podjęty przez skarżącą spółkę [...] września 2006 r. przewóz okazjonalny w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą - wykonywany był z ewidentnym naruszeniem zakazu umieszczania lub używania w pojeździe taksometru, umieszczania w pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem oraz telefonem przedsiębiorcy, a także zakazu umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń, o których mowa w art. 18 ust. 5 a), b) i c) t.d. Tym samym, organy ITD prawidłowo zastosowały dyspozycję przepisu art. 92 ust. 1 i ust. 4 t.d. w zw. z lp. 2.9 pkt 1, 2 i 3 załącznika do tej ustawy, określając sumę nałożonych kar w wysokości 15 000 złotych za wykonywanie transportu drogowego z naruszeniem ww. zakazów.

Zdaniem Sądu, trudno uznać za uprawnioną tezę skarżących, jakoby unormowania przepisu art. 18 ust. 5 t.d. naruszały w jakimkolwiek zakresie konstytucyjną zasadę wolności gospodarczej (vide: art. 20 i art. 22 Konstytucji RP), albowiem wprowadzone przez ustawodawcę zakazy dotyczące sposobu wykonywania przewozów okazjonalnych po pierwsze - nie dotykają istoty tej konstytucyjnej swobody, a ponadto - są zgodne z zasadą proporcjonalności. Co więcej należy zauważyć, iż sama wolność działalności gospodarczej nie ma również charakteru absolutnego, co wielokrotnie podkreślał Trybunał Konstytucyjny w swym orzecznictwie (tak np. /w:/ wyrok TK z dnia 21 kwietnia 2004 r., sygn. akt K 33/03, OTK-A 2004/4/31).

Trudno również uznać, aby postanowienia przepisu art. 18 ust. 5 t.d. prowadziły do naruszenia konstytucyjnej zasady równości wobec prawa.

Jeśli chodzi o zasadę równości wyrażoną w art. 32 Konstytucji RP, należy zauważyć, iż przyjęta przez Konstytucję formuła równości wobec prawa mieści się w ogólnym, opisowym pojęciu równości jako przynależności danych podmiotów do tej samej klasy, którą wyróżniamy z punktu widzenia cechy uznanej za istotną i nie jest tożsama z pojęciem identyczności. Zdaniem Sądu równość wobec prawa należy rozumieć tak, iż wszystkie podmioty, charakteryzujące się daną cechą istotną w stopniu równym, mają być traktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań dyskryminujących, czy też faworyzujących (tak również: B. Banaszak, Prawo konstytucyjne, s. 456-457, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2001, s. 221 i nast.; podobnie /w:/ L. Garlicki, Polskie prawo konstytucyjne. Zarys wykładu, wydanie 2, LIBER, Warszawa 1998, s. 94 i nast.).

Zdaniem Sądu jeśli określona norma prawna traktuje odmiennie adresatów, którzy odznaczają się określoną cechą wspólną, wówczas mamy do czynienia z odstępstwem od zasady równości. Odstępstwo takie nie jest tożsame z naruszeniem art. 32 Konstytucji. Niezbędna staje się wówczas ocena przyjętego kryterium zróżnicowania. Równość wobec prawa to także zasadność wybrania takiego, a nie innego kryterium różnicowania podmiotów prawa (vide: wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 maja 1998 r., sygn. akt U 17/97, OTK 1998 nr 3, poz. 34; podobnie: /w:/ wyroku WSA w Łodzi z dnia 21 stycznia 2004 r., sygn. akt I SA/Łd 128/03, ONSAiWSA 2004/2/40).

Mając na względzie przedstawione poglądy doktryny, jak również orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego należy jednoznacznie stwierdzić, iż podważane przez skarżących unormowania art. 18 ust. 5 t.d. nie naruszają konstytucyjnej zasady równości wyrażonej w przepisie art. 32 Konstytucji RP. W ocenie Sądu negowane przez skarżących zakazy ustawowe nie łamią zasady równości, albowiem nie różnicują w prawach przedsiębiorców transportowych, odwołując się jedynie do kryterium sposobu świadczenia usług przewozowych. Niewątpliwie regulacja przyjęta w 2005 r. przez ustawodawcę traktuje jednakowo wszystkich przedsiębiorców wykonujących swoją działalność na podstawie ogólnej licencji transportowej, wydanej w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 t.d., zmierzając jedynie do wyraźnego odróżnienia tych przedsiębiorców od podmiotów świadczących specyficzne usługi transportu drogowego osób taksówką (na podstawie art. 6 ust. 1), które w świetle tej ustawy zobowiązane są do spełnienia wielu innych, surowszych wymogów w zakresie prowadzonych usług przewozowych.

W tym stanie rzeczy należy - zdaniem Sądu - przyjąć, iż całkowicie bezzasadny jest zarzut strony, iż w wyniku zastosowania przez organy uregulowań prawnych przyjętych w drodze nowelizacji art. 18 t.d., naruszone zostały jakiekolwiek konstytucyjne uprawnienia skarżących.

Zdaniem Sądu, organ prawidłowo skierował zaskarżoną decyzję do skarżących przedsiębiorców, a nie do kierowcy skontrolowanego pojazdu. W toku sprawy ustalono bowiem, na podstawie zaświadczenia wystawionego przez skarżących oraz zeznań R. D., że świadczy on usługi przewozu osób na rzecz skarżących. Powyższe świadczy ewidentnie o tym, iż to skarżący, a nie osoba trzecia, wykonywała sporny przewóz okazjonalny, dopuszczając się naruszenia zakazów określonych w art. 18 ust. 5 lit. a), b) i c) t.d., za które to naruszenia ustawa w art. 92 ust. 1 t.d. przewiduje karę pieniężną w wysokości wskazanej przez art. 92 ust. 4 w załączniku do ustawy. Odwoływanie się skarżących do orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 11 sierpnia 2008 r. (sygn. akt VI SA/Wa 639/08) należy uznać za niezasadne, albowiem w sprawie tej zaistniał odmienny stan faktyczny.

Ustosunkowując się z kolei do zarzutu naruszenia art. 10 k.p.a., stwierdzić trzeba, iż zarzut naruszenia przepisów postępowania poprzez uniemożliwienie stronie czynnego udziału w postępowaniu jest całkowicie niezasadny. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w pismach z 3 października 2006 r. informujących o wszczęciu postępowania administracyjnego powiadomił skarżących o możliwości zapoznania się z aktami administracyjnymi i wypowiedzenia się, co do zebranych materiałów i dowodów. Warto przy tym zaznaczyć, iż przed wydaniem decyzji skarżący z możliwości tej skorzystali, składając obszerne pismo procesowe prezentując ich stanowisko, nie kwestionując jednocześnie by organ przeprowadzał jakieś istotne dla rozstrzygnięcia czynności procesowe poza ich wiedzą.

Tym samym, w ocenie Sądu, organy ITD obu instancji wyczerpująco zbadały wszystkie istotne okoliczności faktyczne związane z niniejszą sprawą oraz przeprowadziły dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej (art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a.). Organ odwoławczy w uzasadnieniu decyzji wymienił dowody, na podstawie których został ustalony stan faktyczny, zatem bezpodstawny jest zarzut wydania decyzji tylko w oparciu o protokół kontroli. Twierdzenie skarżących, że zawiadomienie strony o wszczęciu postępowania nie może zawierać jednoczesnego wezwania do złożenia wyjaśnień w sprawie jest nieuprawnione, bowiem przepisy postępowania administracyjnego takiego zakazu nie zawierają. Należy podkreślić, że zarzuty prawa procesowego formułowane przez skarżącą nie wskazują, by wskazane uchybienia miały istotny wpływ na wynik sprawy.

W niniejszej sprawie, jak to ustaliła przeprowadzona kontrola na dachu pojazdu umieszczony był plafon podświetlony z napisem i numerem telefonu "T. [...]". W środku pojazdu zamontowany był taksometr, zaś na bokach pojazdu oznaczenia zawierające nazwę W. i numer telefonu [...]. W związku z tym organ prawidłowo ustalił, że doszło do naruszenia art. 18 ust. 5 lit. a, b, c t.d. i nałożył na skarżących karę stanowiącą sumę kar za poszczególne naruszenia, określając ją w łącznej kwocie 15 000 złotych na podstawie art. 92 ust. 1 i Ip. 2.9 załącznika do ustawy o transporcie drogowym.

Wbrew twierdzeniom skarżących kara pieniężna w łącznej wysokości 15 000 złotych została nałożona za trzy naruszenia wyszczególnione w decyzji (3 x 5 000 złotych lp. 2.9 pkt 1 i Ip. 29 pkt 2 lp. 2.9 pkt 3 załącznika do u.t.d.). Organ prawidłowo dokonał więc zsumowania kar, a to z uwagi na ograniczenie wynikające z przepisu art. 92 ust. 2 a) t.d., który stanowi, że suma kar pieniężnych nałożonych podczas jednej kontroli nie może przekroczyć 15 000 złotych w odniesieniu do kontroli drogowej. W sentencji decyzji została zatem określona suma kar pieniężnych, a nie kara łączna. Podkreślić przy tym należy, że organ szczegółowo wskazał, z podaniem przepisów ustawy o transporcie drogowym, za jakie naruszenia są nakładane poszczególne kary. Prowadzi to do wniosku, że zaskarżone decyzje odpowiadają normie zawartej w art. 107 k.p.a. i zostały wydane na podstawie przepisów ustawy o transporcie drogowym.

Niezasadny jest również zarzut, że przedmiotową karę można nałożyć jedynie w trakcie przeprowadzanych czynności kontrolnych na drodze, co skarżący wywodzą z treści ww. art. 92 ust. 2 t.d. Użycie w tym przepisie sformułowania "podczas jednej kontroli" w żadnym razie nie oznacza, iż decyzja o karze ma być wydana najpóźniej w chwili zakończenia czynności kontrolnych na drodze, jak sugerują skarżący. Należy podnieść, że strona odczytuje wzmiankowany przepis jedynie fragmentarycznie, a dokonana przez skarżących interpretacja nie uwzględnia istoty postępowania kontrolnego prowadzonego na podstawie przepisów ustawy o transporcie drogowym. Warunki i tryb wykonywania kontroli w zakresie ruchu drogowego są aktualnie unormowane w Rozporządzeniu Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 19 stycznia 2006 r. (Dz. U. 2006 r., Nr 19, poz. 153), wydanym na podstawie art. 89 ust. 2 t.d. Z zestawienia przepisów ww. Rozporządzenia, a także przepisów ustawy o transporcie drogowym normujących postępowanie kontrolne, które są zgrupowanie przede wszystkim w rozdziale 9 i 10 ustawy wynika, że ustaleń stanu faktycznego dokonuje się na podstawie zebranych w toku kontroli dowodów. W sytuacji, gdy podczas czynności kontrolnych (w niniejszej sprawie - na drodze) stwierdzono, co najmniej jedną nieprawidłowość uzasadniającą nałożenie kary pieniężnej, sporządza się protokół kontroli, a następnie decyzję o nałożeniu kary. Ustalenia protokołu kontroli stanowią więc podstawę do wszczęcia postępowania administracyjnego w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenia stwierdzone w trakcie kontroli drogowej, przeprowadzonej w danym miejscu, o określonej godzinie, w odniesieniu do konkretnego pojazdu, kierującego etc. Natomiast decyzja o nałożeniu kary kończy postępowanie administracyjne w sprawie nałożenia kary za stwierdzone protokołem kontroli naruszenia. Oczywistym jest więc, że przepis art. 92 ust. 2 t.d należy odczytywać w całości, co oznacza, że sformułowanie "podczas jednej kontroli" nie odnosi się kwestii czasu w jakim ma być wydana decyzja w przedmiocie kary, ale maksymalnej wysokości kary, na którą składają się kary jednostkowe za poszczególne naruszenia stwierdzone protokołem kontroli, który to dokument kończy czynności kontrolne przeprowadzane na drodze.

Odnosząc się do wniosku o uchylenie zaskarżonych decyzji z powodu stwierdzenia przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...][...] grudnia 2007 r. nieważności okazanej w czasie kontroli [...] września 2006 r. licencji nr [...], to powołane rozstrzygnięcie – nie ma w ocenie Sądu - wpływu na wynik niniejszej sprawy.

Sąd w składzie niniejszym nie podziela bowiem poglądu, że przesłanką zastosowania art. 18 ust. 5 t.d. jest wykonywanie – w oparciu o licencję - transportu drogowego. Przepis bowiem określa jednoznacznie przesłanki do stanu faktycznego i ma zastosowanie "przy wykonywaniu przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą". Podkreślić należy, że pozostaje poza sporem, że skarżący w dacie kontroli wykonywali przewóz okazjonalny jako główną działalność gospodarczą. Potwierdzają to także w swoich pismach złożonych w toku postępowania, w odwołaniu i skardze. Bez względu zatem na fakt posiadania bądź nie posiadania licencji (wobec stwierdzenia na ich wniosek nieważności licencji) - charakter ich działalności nie budzi wątpliwości. Był to okazjonalny przewóz osób w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, a nie przewóz taksówką. Skarżący nie posiadali zatem uprawnienia do używania oznaczeń, emblematów i urządzeń przeznaczonych dla taksówek. Tym samym obejmował ich zakaz, który wolą ustawodawcy został ustanowiony w art. 18 ust. 5 t.d. Skądinąd słuszna uwaga, iż stwierdzenie nieważności licencji nastąpiło ze skutkiem ex tunc, nie ma jednakże wpływu na wynik sprawy, skoro nie zmieniła się podstawa materialnoprawna nałożonej kary.

Reasumując należy stwierdzić, że skoro podjęty przez skarżących 26 września 2006 r. przewóz okazjonalny w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą wykonywany był z ewidentnym naruszeniem zakazu umieszczania lub używania w pojeździe taksometru, zakazu umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą i telefonem przedsiębiorcy oraz zakazu umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń organy ITD prawidłowo zastosowały dyspozycję przepisu art. 92 ust. 1 i ust. 4 t.d w zw. z lp. 2.9 pkt 1, 2 i 3 załącznika do tej ustawy nakładając na skarżących karę pieniężną w łącznej wysokości 15 000 złotych. Zdaniem Sądu należy jednocześnie uznać, co podnoszono już wcześniej, iż organy obu instancji wyczerpująco zbadały wszystkie istotne okoliczności faktyczne związane z niniejszą sprawą oraz przeprowadziły dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej (art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a.).

W ocenie Sądu organy administracji - rozstrzygając sprawę - oparły się na materiale prawidłowo zebranym w toku kontroli, dokonując jego wszechstronnej oceny. Ponadto należy uznać, iż stanowisko wyrażone w zaskarżonych decyzjach, organy obu instancji uzasadniły w sposób wymagany przez normę prawa określoną w przepisie art. 107 § 3 k.p.a.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku, działając na podstawie przepisu art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.