Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Czesława Socha po rozpoznaniu w dniu 2 września 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia A. W. i A. W. – wspólników spółki cywilnej "[...]" na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 26 maja 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 618/08 w zakresie odmowy zawieszenia postępowania przed wojewódzkim sądem administracyjnym w sprawie ze skargi A. W. i A. W. – wspólników spółki cywilnej "[...]" na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym postanawia: odrzucić zażalenie

Postanowieniem z dnia 26 maja 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 618/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. odmówił A. W. i A. W. (wspólnikom spółki cywilnej "[...]") zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego w sprawie z ich skargi na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2007 r., nr [...], w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej.

W uzasadnieniu postanowienia Sąd I instancji stwierdził, że złożenie przez Gminę L. do Trybunału Konstytucyjnego wniosku (sygn. akt Tw 10/08) o stwierdzenie niezgodności art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.) nie uzasadnia zawieszenia postępowania w przedmiotowej sprawie na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). W ocenie Sądu I instancji, zawieszenie postępowania nie jest celowe z uwagi na obowiązek podejmowania przez sąd administracyjny czynności zmierzających do szybkiego załatwienia sprawy i dążenia do jej rozstrzygnięcia na pierwszym posiedzeniu (art. 7 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi) oraz prawo strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 Konwencji z dnia 4 listopada 1950 r. o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności – Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.).

Sąd I instancji zaznaczył, że z urzędu jest mu wiadomym, iż dwóm kolejnym wnioskom w przedmiocie oceny konstytucyjności art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu. Ponadto, rozpoznanie niniejszej sprawy nie będzie zamykać stronie drogi do ewentualnego wzruszenia wydanego orzeczenia ze względu na możliwość wznowienia postępowania.

W zażaleniu na powyższe postanowienie A. W. i A. W. twierdzili, że na mocy art. 125 § 1 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi celowość zawieszenia postępowania podlega badaniu przez sąd, ale uznanie sądu w tym zakresie nie może być dowolne. Ich zdaniem − skoro powołany w sprawie wniosek Gminy L., dotyczący kluczowego w sprawie art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym, stanowiącego materialnoprawną podstawę wydania zaskarżonej decyzji − rozstrzygnięcie sprawy przez Wojewódzki Sąd Administracyjny zależy od wyniku postępowania toczącego się przed Trybunałem Konstytucyjnym. Żalący wywodzili − powołując stanowisko komentatorów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – że za zasadnością zawieszenia postępowania z uwagi na postępowanie toczące się przed Trybunałem Konstytucyjnym przemawia ekonomia procesowa, bowiem zapobiega to późniejszym wznowieniom postępowania.

W piśmie procesowym z dnia 7 lipca 2008 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o oddalenie zażalenia oraz zasądzenie kosztów postępowania. Podał, że złożony w sprawie wniosek o zawieszenie postępowania zmierza do przedłużenia toczącego się postępowania sądowoadministracyjnego, zaś powołany w sprawie wniosek Gminy L. do Trybunału Konstytucyjnego został złożony przez osobę nieuprawnioną.

W pismach z dnia 15 lipca 2008 r. i 8 sierpnia 2008 r. żalący zakwestionowali twierdzenia organu co do prawidłowości złożenia wniosku do Trybunału Konstytucyjnego, a także powołali się na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lipca 2008 r., sygn. akt II GZ 134/08, w którym Sąd ten w analogicznej sytuacji uchylił zaskarżone postanowienie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie podlega odrzuceniu.

Zgodnie z treścią przepisu art. 194 § 1 powołanej wyżej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje na postanowienie wojewódzkiego sądu administracyjnego w przypadkach przewidzianych w ustawie, a ponadto na postanowienia wymienione enumeratywnie w punktach od 1 do 10 tego przepisu.

Przepis art. 194 § 1 pkt 3 powyższej ustawy stanowi, że zażalenie przysługuje na postanowienie, którego przedmiotem jest "zawieszenie postępowania i odmowa podjęcia zawieszonego postępowania". Z treści powołanego przepisu a contrario można wyprowadzić wniosek, że na postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania i o podjęciu zawieszonego postępowania nie przysługuje zażalenie (por. postanowienie NSA z dnia 15 listopada 2007 r., sygn. akt I FZ 447/07, opubl: orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zauważyć należy, że powołany przepis art. 194 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi określa w sposób szczegółowy i wyczerpujący katalog przypadków, w których jest dopuszczalne zaskarżenie określonego postanowienia sądu I instancji. Zatem jeżeli ani powyższy przepis, ani inny przepis ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie przewiduje wprost prawa strony do wniesienia środka odwoławczego w postaci zażalenia na postanowienie wojewódzkiego sądu administracyjnego w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania sądowego, oznacza to, że zażalenie na to postanowienie nie jest dopuszczalne. Na marginesie należy także zauważyć, że na gruncie analogicznej regulacji art. 394 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.), ukształtowało się jednolite stanowisko doktryny, zgodnie z którym postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania nie podlega zaskarżeniu – por. W. Siedlecki [w:] "Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz" pod red. Z. Resicha i W. Siedleckiego, Warszawa 1975, s. 648; S. Dmowski [w:] "Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz" Tom I, praca zbiorowa pod red. K. Piaseckiego, Warszawa 2006, s. 714; T. Ereciński [w:] T. Ereciński, J. Gudowski, M. Jędrzejewska, "Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz" Tom 2, Warszawa 2006, s. 171.

Kwestia możliwości zaskarżenia postanowień dotyczących zawieszenia postępowania wydawanych w toku postępowania administracyjnego została odmiennie uregulowana na gruncie ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.). W uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 22 maja 2000 r., sygn. akt OPS 4/00 (opubl. w: ONSA 2000/4/137), Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w przypadku zwrotu "w sprawie zawieszenia postępowania", którym ustawodawca posłużył się w art. 101 § 3 k.p.a. chodzi o następujące rozstrzygnięcia: o zawieszeniu postępowania administracyjnego, o odmowie zawieszenia postępowania administracyjnego, o podjęciu zawieszonego postępowania administracyjnego oraz o odmowie podjęcia zawieszonego postępowania administracyjnego.

Tego rodzaju zwrotu nie zastosowano jednak w art. 194 § 1 pkt 3 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Ustawodawca wskazał wprost w treści tego przepisu na możliwość zaskarżenia zażaleniem tylko postanowienia, którego przedmiotem jest zawieszenie postępowania i odmowa podjęcia zawieszonego postępowania. Pozostałe przepisy powołanej wyżej ustawy nie przewidują również możliwości zaskarżenia innych rozstrzygnięć w obrębie zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego. Nie może budzić zatem wątpliwości, że wniesienie zażalenia na postanowienie odmawiające zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego nie jest dopuszczalne. Wobec tego nie można podzielić poglądu wyrażonego w orzeczeniu powołanym w dodatkowym piśmie żalących.

Ubocznie wypada zauważyć, że postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego, które nie podlegały zaskarżeniu w drodze zażalenia, a miały wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, na wniosek strony, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje jedynie w trybie art. 191 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (por. wyrok NSA z dnia 5 lipca 2007 r., sygn. akt I FSK 1010/06, niepubl.).

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 maja 2008 r. nie podlegało zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego, a zatem w oparciu o przepis art. 180 w zw. z art. 197 cytowanej wyżej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi podlegało odrzuceniu jako niedopuszczalne.