Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Makowska, Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz (spr.),, Sędzia NSA Danuta Strzelecka-Kuligowska, Protokolant starszy sekretarz sądowy Małgorzata Płocharska-Małys, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 12 lutego 2015 r. sprawy ze skargi D. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej oraz wykreślenia z rejestru przedsiębiorców oddala skargę

Decyzją z dnia [...] Starosta M. na podstawie art. 71 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2013 r. poz. 672) w związku z art. 45 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz.U. Nr 30, poz. 151 ze zm.) Starosta M. orzekł o:

- zakazie wykonywania przez D.S. działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców z powodu rażącego naruszenia warunków wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców,

- wykreśleniu Ośrodka Szkolenia Kierowców "K" D.S. z siedzibą w B. z rejestru przedsiębiorców prowadzących ośrodki szkolenia kierowców (podmiot wpisany w ewidencji Starosty M. pod numerem [...]).

Uzasadniając decyzję Starosta wskazał, że w Ośrodku Szkolenia Kierowców "K" w B. przeprowadzono kontrolę za okres od dnia rozpoczęcia działalności ośrodka do dnia kontroli 29 kwietnia 2013 r. W toku kontroli ujawniono rażące naruszenia warunków wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców oraz szereg innych nieprawidłowości, które udokumentowane zostały w protokole z kontroli Nr [...]. Strona nie wniosła do niego uwag. Stwierdzono uchybienia : rozpoczęcie szkolenia kandydatów na kierowców bez wymaganego zezwolenia (pkt 1), niewykonywanie obowiązku informowania starosty o terminie, czasie i miejscu prowadzenia zajęć (2), niewłaściwe dokumentowanie przebiegu procesu szkolenia kandydatów na kierowców (3), i pozostałe nieprawidłowości (4). Organ stwierdził, że OSK "K" rozpoczął szkolenie kandydatów na kierowców przed dniem uzyskania wpisu do rejestru działalności regulowanej tj. przed 23 kwietnia 2012 r. Dowodem potwierdzającym te ustalenia są zaświadczenia o numerach [...] w których odpowiednio jako datę rozpoczęcia szkolenia wpisano 30 marca 2012 r. (dwukrotnie) oraz 18 kwietnia 2012 r. Nadto jeden z kursantów G.B. złożył oświadczenie, że szkolenie w zakresie kat. "[...]" prawa jazdy odbył w Ośrodku Szkolenia Kierowców A. w G. w okresie od marca do sierpnia 2012 r., nie zaś w Ośrodku Szkolenia Kierowców "K" w B., co zdaniem organu I instancji stanowi naruszenie przepisu art. 64 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i stanowi rażące naruszenie warunków wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców.

Wyjaśniając zarzut z punktu 2 organ I instancji wskazał, że jako rażące naruszenie warunków wykonywania działalności gospodarczej należało uznać nieprzedkładanie Staroście we właściwym terminie informacji o terminie, czasie i miejscu, w którym będą prowadzone zajęcia, wraz z listą uczestników kursu, czyli najpóźniej w następnym dniu roboczym po dniu rozpoczęcia kursu. Zdaniem organu, stanowi to naruszenie art. 27 ust. 1 pkt 1 ustawy o kierujących pojazdami. Jako dowód organ wskazał pismo zawiadamiające Starostę o rozpoczęciu w dniu 22 marca 2013 r. szkolenia dwójki kandydatów na kierowców, które wpłynęło do organu w dniu 27 marca 2013 r.

W kwestii naruszenia opisanego w punkcie 3, organ I instancji wywiódł, że naruszeniem warunków wykonywania działalności gospodarczej jest także nieprawidłowy sposób dokumentowania przebiegu szkolenia kandydatów na kierowców. Obowiązkiem przedsiębiorcy prowadzącego ośrodek szkolenia kierowców jest prowadzenie szkolenia w sposób zgodny z programem szkolenia, który obejmuje część teoretyczną (wykłady i ćwiczenia), część praktyczną w zakresie kierowania pojazdem, naukę udzielania pierwszej pomocy (wykłady i ćwiczenia) oraz kontrolne sprawdzenie poziomu zdobytej wiedzy i umiejętności zwane "egzaminem wewnętrznym". Szczegółowy program szkolenia zawarty jest w rozporządzeniu Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 13 lipca 2012 r. (Dz.U. z 2012 r., poz. 1019), Ustalenia przeprowadzonej kontroli wykazały w tym zakresie istotne naruszenia tj.:

1) przeprowadzenie egzaminu wewnętrznego - części teoretycznej przed ukończeniem szkolenia podstawowego,

2) niedostatecznej ilości godzin szkolenia w zakresie udzielania pierwszej pomocy,

3) nieprzeprowadzenie zajęć dotyczących jazdy z prędkością nieutrudniającą ruchu i dostosowaną do warunków ruchu drogowego,

4) brak podpisu osoby szkolonej na zajęciach praktycznych w dniu 23.07.2012 r. na karcie nr [...],

5) niedostateczną liczbę godzin szkolenia w zakresie udzielania pierwszej pomocy ofiarom wypadków drogowych -karta nr [...] poz. 34 i poz. 52,

6) liczba godzin zajęć teoretycznych wpisana do książki ewidencji osób szkolonych nie odpowiada liczbie zajęć określonej w kartach przeprowadzonych zajęć.

Opisując pozostałe (inne) stwierdzone nieprawidłowości organ I instancji podał, że osoba, która przeszkoliła kursantów w zakresie udzielania pierwszej pomocy, nie spełniała warunków określonych przepisami ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym do szkolenia kandydatów na kierowców. Ponadto instruktor M.K. rozpoczął szkolenie kandydatów na kierowców, nie będąc zatrudniony w ośrodku. Informacje o zakończeniu kursu i wydaniu zaświadczeń o jego ukończeniu zostały wystawione 3 dni przed planowanym zakończeniem kursu, brak w nich danych o osobie szkolonej (PESEL), zakresie ukończonego kursu oraz imienia i nazwiska instruktora. Informacje o planowanych egzaminach wewnętrznych nie były przekazywane najpóźniej 3 dni przed planowanym ich przeprowadzeniem, co stanowi naruszenie art. 27 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy.

Organ I instancji podał nadto, iż przedsiębiorca D.S., składając wniosek o wpis do ewidencji działalności regulowanej, złożyła oświadczenie o tym, że znane jej są i spełnia warunki wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców, co oznacza, iż przedsiębiorca zna również treść ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Zdaniem Starosty M., wobec stwierdzonych uchybień, D.S. złożyła oświadczenie niezgodne ze stanem faktycznym, co skutkuje decyzją z art. 45 ust. 1 pkt 1 ustawy o kierujących pojazdami. Organ I instancji uznał również, że okolicznością przemawiającą na niekorzyść przedsiębiorcy jest fakt, iż pomimo zapoznania się z wynikami kontroli oraz treścią wystąpienia pokontrolnego, w dalszym ciągu popełniała takie same naruszenia tj. art. 27 ust. 1 pkt 1, 3, pkt 4, art. 28 ust. 11 ustawy o kierujących pojazdami.

D.S. złożyła odwołanie od decyzji organu I instancji, zaskarżonej decyzji zarzucając:

1) obrazę art. 45 ust. 1 pkt 1 i 3 w zw. z art. 45 ust. 2 ustawy o kierujących pojazdami polegającą na uznaniu, że strona złożyła oświadczenie niezgodne ze stanem faktycznym oraz, że dopuściła się rażącego naruszenia warunków wykonywania działalności gospodarczej, w sytuacji, gdy z uzasadnienia decyzji nie wynika, by fakty takie miały miejsce,

2) sprzeczność ustaleń kontrolujących z zebranym materiałem dowodowym polegającą na przyjęciu, że strona dopuściła się rażących uchybień.

Uzasadniając odwołanie podniosła, że w przypadku rzekomego rozpoczęcia szkolenia bez wymaganego zezwolenia kontrolujący oparł się na zaświadczeniach wystawionych przez instruktora nauki jazdy i kierownika ośrodka, gdzie faktycznie w rubryce "data rozpoczęcia szkolenia" figurują daty sprzed dnia uzyskania wpisu. Daty te wpisano mylnie, gdyż wpisano daty zgłoszenia przez kursantów zamiaru szkolenia. Samo zaś szkolenie rozpoczęło się w dniu 23 kwietnia 2013 r., co wynika z kart przeprowadzonych zajęć. W ocenie odwołującej się to karty są podstawą rozliczenia kursanta, z nich wynika bowiem kiedy i jakie zajęcia przeprowadzono. Kontrolujący sprzeczności tych nie wyjaśnili i w sposób dowolny uznali, że szkolenie rozpoczęto przed dniem uzyskania wpisu. Ponadto o dowolności ustaleń organu świadczy także ocena oświadczenia G.B. oraz uznanie (na podstawie zaświadczeń), że M.K. pracował przez 2 tygodnie bez umowy o pracę. Strona stwierdziła, iż Ośrodek Szkolenia Kierowców "A" w G. nie prowadzi szkoleń w zakresie kat. "[...]", tak więc nie mógł szkolić G.B. Okoliczności tej jednak nie sprawdzono. Uprawnienia takie posiada natomiast M.K., właściciel ośrodka "A", stąd też część jazd przeprowadzono w G. Odnosząc się do obowiązku informowania Starosty strona wskazała, że zgodnie z art. 45 ust. 2 pkt 2 ustawy o kierujących pojazdami, rażące naruszenie prawa ma miejsce w sytuacji, kiedy zobowiązany w ogóle informacji takich nie przedstawia. Tymczasem wskazany w uzasadnieniu decyzji dzień 22 marca 2012 r. był to piątek, zatem termin zgłoszenia upływał w dniu 25 marca 2013 r. Faktycznie opóźnienie wyniosło 1 dzień, spowodowane było awarią komputera. Uznanie jednodniowego uchybienia za rażące naruszenie prawa jest w ocenie strony bezzasadne. Ponadto D.S. wskazała, że bezzasadny jest zarzut przeprowadzenia egzaminu wewnętrznego przed ukończeniem kursu podstawowego w przypadku dwóch kursantów, bowiem ówcześnie obowiązujące przepisy możliwość taką dawały. Poza tym szkolenie z zakresu udzielania pierwszej pomocy prowadzone były w grupach, dlatego jest niemożliwym, by w stosunku do trzech osób, w różnych okresach czasu, części szkolenia nie przeprowadzono. Zatem skoro inne osoby przeszły szkolenie w odpowiedniej ilości godzin, to również tak musiało być z tymi trzema osobami. Zaś braki w dokumentacji były zwykłym przeoczeniem. Podobnie wygląda sprawa rejestracji do książki ewidencji osób szkolonych. D.S. podniosła dalej, że niezrozumiałym jest stwierdzenie organu, iż złożyła oświadczenie niezgodne ze stanem faktycznym. W dniu jego złożenia dane we wniosku były kompletne i zgodne z prawdą, jak również spełniała wszelkie inne warunki do prowadzenia działalności. Tak więc ocena co do prawdziwości oświadczenia ma charakter dowolny i nie jest poparta żadnymi dowodami. Końcowo strona oświadczyła, że żadnego warunków wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców nie przekroczyła, zaś uchybienia miały charakter formalny, co nie miało żadnego wpływu na prawidłowość szkolenia kierowców.

Decyzją z dnia 6 marca 2014 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 267) oraz art. 45 ust. 1 pkt 1- 3 ustawy o kierujących pojazdami (Dz.U. Nr 30, poz. 151 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania D.S., utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

Organ odwoławczy wskazał w uzasadnieniu decyzji, że w zaskarżonej decyzji Starosta M. w czterech punktach opisał rażące naruszenia warunków wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców przez odwołującą się. Starosta w uzasadnieniu decyzji - w zakresie każdego z tych punktów - wskazał dowody, jakie wziął pod uwagę przy orzekaniu w sprawie i szczegółowo uzasadnił każdy zarzut. Do akt sprawy włączono protokół kontroli Nr [...]. Do akt sprawy włączono też wystąpienie pokontrolne (pismo z dnia 22 lipca 2013 r.) oraz pismo D.S., które zawiera wyjaśnienia dotyczące działań zmierzających do usunięcia nieprawidłowości ujawnionych w toku kontroli. Akta sprawy zawierają dowody i dokumenty wymienione tak w protokole z kontroli, jak i w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organu I instancji.

W myśl art. 45 ust. 1 pkt 1 ustawy, wydanie przedmiotowej decyzji jest konieczne w sytuacji, jeżeli przedsiębiorca złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 28 ust. 5, niezgodne ze stanem faktycznym. Zdaniem Kolegium, uzasadnienie zaskarżonej decyzji w tym zakresie może wzbudzać pewne wątpliwości, albowiem organ nie wskazał jasno z jakich powodów uznał, że oświadczenie przedsiębiorcy jest niezgodne ze stanem faktycznym, to jednak dalsza część uzasadnienia zaskarżonej decyzji wskazuje, że powodem tego było ustalenie, iż szkolenie kierowców rozpoczęło się przed dniem uzyskania wpisu (w trzech opisanych w decyzji przypadkach). Organ I instancji przesłuchał na tą okoliczność świadków. G.B. oświadczył, że w zakresie kat. "[...]" szkolenie odbył w OSK "A" w G.., szkolenie przeprowadził instruktor M.K., zaś szkolenie rozpoczął w marcu a zakończył w sierpniu 2012 r. (dokładnej daty nie jest w stanie określić). Z.R. oświadczył natomiast, że szkolenie w zakresie kat. "[...]" prawa jazdy odbył w OSK "K" w B., przy czym rozpoczęcie kursu nastąpiło w dniu 18 kwietnia 2012r. Nadto organ wziął pod uwagę dowody w postaci zaświadczeń Nr [...], które również włączył do akt sprawy. Organ II instancji nie uznał za wiarygodne wyjaśnień odwołującej się z trzech powodów, po pierwsze treść wpisów w kartach zajęć stoi w oczywistej sprzeczności z treścią zaświadczeń o ukończeniu szkolenia, po drugie z książki ewidencji osób szkolonych nr [...] wynika, że w przypadku trzech wskazanych wyżej kursantów datą rozpoczęcia szkolenia były dni 30 marca 2012 r. (G.B. i K.F.) oraz 18 kwietnia 2012 r. (Z. R.), po trzecie wreszcie z oświadczeń Z.R. i G.B. jasno wynika, że szkolenie rozpoczęło się przed dniem uzyskania wpisu do rejestru. Nadto z umowy z instruktorem nauki jazdy M.K. wynika, że dniem rozpoczęcia pracy był 15 kwietnia 2012 r. W ocenie Kolegium, organ I instancji trafnie wziął pod uwagę treść wskazanej umowy i w zestawieniu z opisanymi wyżej dokumentami zasadnie przyjął, że szkolenie w trzech przypadkach rozpoczęło się przed dniem uzyskania wpisu do rejestru przedsiębiorców prowadzących ośrodki szkolenia kierowców. Warunkiem rozpoczęcia działalności w zakresie szkolenia kierowców jest między innymi uzyskanie wpisu, co z kolei oznacza, że przed dniem uzyskania wpisu nie jest dopuszczalne rozpoczęcie szkolenia. Skoro więc D.S. rozpoczęła szkolenie trzech kursantów przed dniem uzyskania wpisu, to tym samym, w sprawie wystąpiły przesłanki uzasadniające wydanie zaskarżonej decyzji z uwagi na naruszenie przepisu art. 45 ust. 1 pkt 1 ustawy o kierujących pojazdami.

Organ odwoławczy stwierdził dalej, że w faktycznie w dwóch przypadkach opóźnienie przekazania Staroście informacji wyniosło zaledwie jeden dzień (dotyczy to zawiadomień o rozpoczęciu szkolenia w dniu 22 marca 2013 r. przekazanych organowi 27 marca 2013 r.) Zdaniem organu, trudno uznać, że takie działanie stanowi rażące naruszenie prawa, tym bardziej, że we wskazanym okresie były dwa dni wolne (sobota i niedziela) oraz że opóźnienie nastąpiło wskutek awarii komputera. O rażącym naruszeniu prawa w omawianym zakresie można byłoby mówić jedynie w sytuacji, kiedy zobowiązany podmiot w ogóle nie przedstawiłby informacji, o której mowa w art. 27 ust. 1 pkt 1 ustawy o kierujących pojazdami. Jeżeli zaś informację taką przedstawiono, a jedynie z uchybieniem trzydniowego terminu, wówczas co najwyżej mówić można o innym (a więc nie o rażącym) naruszeniu prawa.

Ponadto, zdaniem Kolegium, bez znaczenia dla sprawy pozostaje naruszenie art. 27 ust. 1 pkt 3, art. 27 ust. 1 pkt 4, art. 28 ust. 11 ustawy o kierujących pojazdami. Okoliczność przekazania Staroście informacji o egzaminie wewnętrznym (wyznaczonym na dzień 11 września 2013 r.) dopiero w dniu 9 września 2013 r. nie stanowi dowodu na to, że strona naruszyła w sposób rażący dyspozycję art. 45 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 45 ust. 2 pkt 2 ustawy o kierujących pojazdami. Także w zakresie pozostałych zgłoszeń od czerwca do października 2013 r. organ I instancji ograniczył się jedynie do ich wskazania, jednak nie opisał, jakiego rodzaju uchybienia miały miejsce, co również nie miało wpływu na rozstrzygnięcie sprawy.

Inaczej natomiast, według organu odwoławczego, należało ocenić kwestię naruszenia art. 45 ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy o kierujących pojazdami. Organ wyjaśnił tu, że kursanci M.K. i K.I. ukończyli szkolenie w ośrodku "K" w 2012 r., a zatem gdy obowiązywały postanowienia rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 14 grudnia 2001 r. w sprawie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez kierujących pojazdami, instruktorów i egzaminatorów (Dz.U. z 2005 r. Nr 217, poz. 1834 ze zm.) w części odnoszącej się do ilości godzin zajęć z zakresu udzielania pierwszej pomocy ofiarom wypadków drogowych. Z § 3 ust. 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia wynikało, że liczbę godzin zajęć teoretycznych i praktycznych dla każdej osoby podlegającej szkoleniu podstawowemu ustala indywidualnie instruktor, przy czym liczba godzin dla zajęć teoretycznych nie może być mniejsza niż 30 godzin w zakresie kategorii A, A1, B, B1, T prawa jazdy lub pozwolenia - w tym co najmniej 4 godziny szkolenia teoretycznego i ćwiczeń w zakresie udzielania pierwszej pomocy ofiarom wypadków drogowych. Analiza treści kart (nr [...], poz. 34 i poz. 52) wykazała, że M.K. odbył łącznie 6 godzin zajęć praktycznych i teoretycznych między innymi z zakresu udzielania pierwszej pomocy, jednakże w ramach tych godzin prowadzone były również zajęcia teoretyczne o innych tematach oraz w zakresie części praktycznej zajęcia z rodzaju bezpieczne wykonywanie manewrów występujących w różnych sytuacjach drogowych, skuteczne reagowanie w przypadku powstania rzeczywistego zagrożenia, w tym hamowanie awaryjne, zachowanie ostrożności przy wysiadaniu z pojazdu. K.I. także odbył łącznie 6 godzin zajęć praktycznych i teoretycznych między innymi z zakresu udzielania pierwszej pomocy, jednakże w ramach tych godzin prowadzone były również zajęcia teoretyczne o innych tematach oraz praktyczne z rodzaju przygotowanie się do jazdy, posługiwanie się urządzeniami sterowania pojazdem podczas jazdy i parkowania, zajmowanie właściwej pozycji na drodze. Organ odwoławczy uznał za słuszne stanowisko organu I instancji, że obie ww. osoby odbyły niedostateczną liczbę zajęć z zakresu udzielania pierwszej pomocy ofiarom wypadków drogowych. Szczególnie uzasadnione jest to w przypadku K.I., jeżeli weźmie się pod uwagę fakt, że na jednych zajęciach praktycznych realizowane były w czasie 2 godzin tych zajęć zagadnienia obejmujące kwestie opisane w 7 pozycjach tematyki zajęć praktycznych. Ponadto organ II instancji wyjaśnił, że także według § 8 ust. 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 13 lipca 2012 r. w sprawie szkolenia osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami, instruktorów i wykładowców – Dz.U. z 2012 r., poz. 1019 (wskazanego w uzasadnieniu decyzji organu I instancji), liczba godzin zajęć praktycznych i teoretycznych z zakresu udzielania pierwszej pomocy ofiarom wypadków drogowych musi wynosić co najmniej 4. Organ odwoławczy wskazał również, że w karcie zajęć kursanta K.F. w zakresie opisanym jako "Tematyka zajęć praktycznych" w poz. 10 brak jest jakiegokolwiek wpisu. To oznacza, według organu, że w tym zakresie szkolenie nie zostało przeprowadzone.

Następnie, organ II instancji wskazał, że analiza certyfikatu E.S. wykazała, że nie posiadała ona przygotowania do prowadzenia zajęć edukacyjnych w zakresie udzielania pierwszej pomocy, lecz legitymowała się wyłącznie certyfikatem ukończenia kursu pierwszej pomocy dla osób odpowiedzialnych za udzielanie pierwszej pomocy w miejscu pracy. Żaden ze zgromadzonych w aktach sprawy dowodów nie daje jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, aby E.S. mogła zostać uznana za pielęgniarkę systemu w rozumieniu ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz.U. z 2013 r. poz. 757 ze zm.). Powyższe prowadzi do wniosku, że podmiot prowadzący ośrodek szkolenia kierowców zatrudnił do tego celu osobę bez wymaganych kwalifikacji, czym dopuścił się naruszenia warunków prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodków szkolenia kierowców. Reasumując Kolegium uznało, że brak jest podstaw do zmiany bądź uchylenia zaskarżonej decyzji.

D.S. zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego powyższą decyzję SKO zarzucając jej :

- naruszenie art. 136 K.p.a. poprzez jego nie zastosowanie w postępowaniu odwoławczym, pomimo popełnienia przez organ I instancji istotnych uchybień, które winny być dostrzeżone i uwzględnione,

- uznanie, że zebrane w sprawie dowody pozwalają na ich merytoryczną ocenę,

- uznanie, że stwierdzone uchybienia są rażącym naruszeniem warunków wykonywania działalności gospodarczej podczas gdy w rzeczywistości nie mieszczą się one w katalogu wymienionym w art. 45 pkt. 2 ustawy o kierujących pojazdami.

W uzasadnieniu skargi skarżąca wskazała, że Kolegium nie miało podstaw prawnych do analizowania zdarzeń, które miały miejsce po zakończeniu kontroli w kwietniu 2013 r., tymczasem w decyzjach obu organów uwzględnia się rzekome nieprawidłowości, które miały występować po kwietniu 2013 r. Nie można wykluczyć, że te zarzuty mogły zdecydowanie wpłynąć na decyzję organu odwoławczego. Ponadto, w ocenie skarżącej, organ odwoławczy bezkrytycznie uznał zasadność decyzji organu I instancji, a powinien wyjaśnić zarzuty, czego nie uczynił, tylko w całości odrzucił je, mimo sygnalizowania ich w odwołaniu. Następnie skarżąca wyjaśniła, że G.B. nie podpisał oświadczenia z dnia 16 września 2013 r. a jego ojciec, czego świadkiem był M.K. - instruktor wykładowca. Poza tym to, że umowa o pracę z M.K. zawarta została w dniu 15.04.2013 r. a pozwolenie na prowadzenie ośrodka nosi datę 23.04.2013 r. nie oznacza to, że od dnia zawarcia umowy o pracę M.K. szkolił kandydatów na kierowców. Nadto skarżąca podała, że tylko z uwagi na brak możliwości szkolenia praktycznego w B., M.K. na jej zlecenie szkolił G.B.w G., a poza tym z uwagi na zakup motocykla w dniu 1 maja 2013 r. dopiero po tej dacie mogło nastąpić szkolenie G.B., nie zaś od marca tegoż roku. Skarżąca podkreśliła, że zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 października 2005 r. w sprawie szkolenia [...] dopuszczalne jest przeprowadzenie wewnętrznego egzaminu teoretycznego przed ukończeniem części praktycznej szkolenia. Ponadto pielęgniarka w momencie zatrudnienia jej o ośrodku nauki jazdy miała stosowne uprawnienia do prowadzenia zajęć z zakresu udzielania pierwszej pomocy ofiarom wypadków drogowych; po zmianie przepisów skarżąca zatrudniła nowego ratownika medycznego. Zdaniem skarżącej, organ odwoławczy wadliwie zinterpretował przepisy, pod które podciągnął wszystkie uchybienia skarżącej, pomimo że faktycznie uchybienia te nie są rażącym naruszeniem warunków prowadzenia działalności gospodarczej. Sprawa wymagała natomiast i nadal wymaga wyjaśnienia poprzez oświadczenia lub zeznania szkolonych osób oraz instruktorów ich szkolących.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje :

Sąd administracyjny w zakresie swojej właściwości bada legalność zaskarżonego aktu, wyłącznie z punktu widzenia zgodności z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz z prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tego aktu. Ponadto, co należy podkreślić, sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną – art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postepowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. – zwanej "P.p.s.a.").

Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego utrzymująca w mocy decyzję organu I instancji w przedmiocie zakazu prowadzenia przez przedsiębiorcę D.S. ośrodka szkolenia kierowców, z jednoczesnym orzeczeniem o skreśleniu Ośrodka Szkolenia Kierowców "K" w B. z rejestru działalności regulowanej - z uwagi na naruszenie przez przedsiębiorcę warunków wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców, przy czym znaczna część stwierdzonych naruszeń posiadała charakter rażący.

Na wstępie należy wyjaśnić, że zgodnie z definicją zawartą w art. 5 pkt 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2013r., poz. 672 ze zm.), określenie "działalność regulowana" - oznacza działalność gospodarczą, której wykonywanie wymaga spełnienia szczególnych warunków, określonych przepisami prawa. W myśl art. 64 ww. ustawy, jeżeli przepis odrębnej ustawy stanowi, że dany rodzaj działalności jest działalnością regulowaną w rozumieniu niniejszej ustawy, przedsiębiorca może wykonywać tę działalność, jeżeli spełnia szczególne warunki określone przepisami tej odrębnej ustawy i po uzyskaniu wpisu w rejestrze działalności regulowanej. Spełnienie przez przedsiębiorcę warunków wymaganych do wykonywania działalności regulowanej podlega kontroli, w szczególności przez organ prowadzący rejestr danej działalności. Działalność gospodarcza w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców, zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz.U. nr 30, poz. 151 ze zm.), zwanej dalej "ustawą", jest działalnością regulowaną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Zatem, poza wymogiem wpisu do rejestru przedsiębiorców prowadzących ośrodek szkolenia kierowców, przedsiębiorca może wykonywać tę działalność jeżeli spełnia szczególne warunki określone przepisami ustawy o kierujących pojazdami. Przepisy ustawy o kierujących pojazdami regulujące warunki wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców, a w szczególności art. 45 ustawy, stanowią lex specialis wobec przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowi art. 45 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy - w brzmieniu obowiązującym na dzień wydania zaskarżonego aktu.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy, starosta wydaje decyzję administracyjną o zakazie wykonywania przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców, skreślając przedsiębiorcę z rejestru przedsiębiorców prowadzących ośrodek szkolenia kierowców, jeżeli przedsiębiorca:

1) złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 28 ust. 5, niezgodne ze stanem faktycznym;

2) nie usunął naruszeń warunków wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców w wyznaczonym przez starostę terminie;

3) rażąco naruszył warunki wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców.

Stosownie natomiast do treści art. 45 ust. 2 ustawy, rażącym naruszeniem warunków wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców jest, między innymi, wielokrotne prowadzenie szkolenia w sposób niezgodny z wymaganymi warunkami przeprowadzania zajęć lub w sposób niezgodny z programem szkolenia, o którym mowa w art. 23 ust. 2, a także nieprzedstawienie informacji, o której mowa w art. 27 ust. 1 pkt 1.

Zdaniem Sądu, stwierdzone w toku postępowania nieprawidłowości i uchybienia w prowadzeniu przez skarżącą ośrodka szkolenia kierowców w pełni uzasadniały wydanie decyzji o zakazie prowadzenia działalności i skreśleniu Ośrodka Szkolenia Kierowców "K" w B. z rejestru działalności regulowanej.

W świetle zebranego materiału dowodowego, organy obu instancji zasadnie przyjęły, że skarżąca złożyła oświadczenie, o którym mowa w art. 28 ust. 5, niezgodne ze stanem faktycznym oraz rażąco naruszyła warunki wykonywania działalności gospodarczej (art. 45 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 2 ustawy) - w zakresie opisanym w uzasadnieniu decyzji organu I instancji.

Z art. 28 ust. 5 ustawy wynika, że do wniosku o wpis do rejestru przedsiębiorców prowadzących ośrodek szkolenia kierowców przedsiębiorca jest obowiązany dołączyć oświadczenie, że dane zawarte we wniosku o wpis do rejestru przedsiębiorców prowadzących ośrodek szkolenia kierowców są kompletne i zgodne z prawdą i znane są oraz spełnia on warunki wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców, określone w ustawie.

Trafnie wskazał organ odwoławczy, że podstawą do uznania, iż skarżąca złożyła niezgodne ze stanem faktycznym oświadczenie, o którym mowa w ww. przepisie, było ustalenie, iż szkolenie kierowców (w trzech przypadkach) w ośrodku skarżącej rozpoczęło się przed dniem uzyskania wpisu, a więc przed datą 23 kwietnia 2012 r. W ocenie Sądu, w sytuacji gdy D.S. rozpoczęła szkolenie trzech kursantów przed dniem uzyskania wpisu, a jednocześnie złożyła wraz z wnioskiem o zarejestrowanie działalności regulowanej oświadczenie, że znane jej są i spełnia warunki określone ustawą, to tym samym, naruszając przepisy tej ustawy, złożyła niezgodne ze stanem faktycznym oświadczenie. Nie jest bowiem dopuszczalne rozpoczęcie działalności przed uzyskaniem właściwego wpisu do rejestru. Zdaniem Sądu, materiał dowodowy w pełni potwierdza omawiane uchybienie. W przypadku kursantów - G. B., K. F. i Z. R. treść wpisów w kartach przeprowadzonych zajęć jest sprzeczna z treścią zaświadczeń o ukończeniu szkolenia podstawowego dla osób ubiegających się o prawo jazdy kategorii "[...]", poza tym z książki ewidencji osób szkolonych nr [...] wynika, że w przypadku wskazanych wyżej kursantów datą rozpoczęcia szkolenia były dni 30 marca 2012 r. oraz 18 kwietnia 2012r., a także fakt ten potwierdzili sami kursanci. Nadto z umowy z instruktorem nauki jazdy M.K. wynika, że dniem rozpoczęcia jego pracy jest 15 kwietnia 2012 r., nie zaś 23 kwietnia 2012 r. Nie sposób w tym zakresie uwzględnić wyjaśnień skarżącej, że rozbieżności w dokumentach w zakresie dat rozpoczęcia poszczególnych szkoleń wynikają jedynie z omyłki, błędu, czy niedokładności, skoro uczestnicy kursu poświadczyli daty, w których rozpoczęli faktycznie szkolenie. Z kolei dokument umowy cywilnej sprzedaży motocykla, zawartej przez skarżącą - nabywcę pojazdu w dniu 1 maja 2013 r., nie może stanowić dowodu na okoliczność daty rozpoczęcia szkolenia przez kursanta G.B. (dopiero po dacie tego zakupu), w sytuacji gdy organ dysponuje ww. dokumentami dotyczącymi ściśle procesu szkolenia tej osoby. Nie ma wpływu także na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy sądowoadministracyjnej nieudowodnione twierdzenie skarżącej, że oświadczenie G.B. zostało podpisane przez inna osobę, ani też postanowienie [...] o umorzeniu śledztwa na podstawie art. 17 § 1 k.p.k. (czynu nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia).

Przechodząc do kolejnej ustawowej przesłanki obligującej organ do wydania zakazu prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców (art. 45 ust. 1 pkt 3), podkreślić trzeba, że zgodnie z art. 27 ust. 1 pkt 1 ustawy, kierownik ośrodka szkolenia kierowców jest obowiązany przedstawić staroście właściwemu ze względu na miejsce prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców, najpóźniej w następnym dniu roboczym od dnia rozpoczęcia kursu, listę uczestników kursu oraz informację o terminie, czasie i miejscu rozpoczęcia pierwszych zajęć teoretycznych w ramach danego kursu.

Jak wynika z protokołu kontroli nr [...] (str. 17) informacje o rozpoczęciu kursy nie były przekazywane w terminie określonym w podanym przepisie, ponieważ zawiadomienie o rozpoczęciu dwóch kursów w dniu 22 marca 2013 r. winno było być najpóźniej przekazane Staroście w dniu 25 marca 2013 r.

Sąd nie podziela stanowiska organu odwoławczego, że o rażącym naruszeniu prawa w omawianym zakresie można byłoby mówić jedynie w sytuacji, kiedy zobowiązany podmiot w ogóle nie przedstawił informacji, o której mowa w art. 27 ust. 1 pkt 1 ustawy o kierujących pojazdami. Zdaniem Sądu, rację ma organ I instancji, że stosownie do art. 45 ust. 2 pkt 2 ustawy, rażącym naruszeniem warunków wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców jest nieprzedstawienie informacji organowi nie tylko o wymaganej treści, według wzoru, ale też i w terminie określonym w art. 27 ust. 1 pkt 1 ustawy. Należy mieć tu na względzie cel tego przepisu w kontekście obowiązków starosty w zakresie nadzoru nad ośrodkami szkolenia kierowców. Tak więc trafnie ocenił organ I instancji, że w tym zakresie doszło do rażącego naruszenia warunków i zasad prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców.

W odniesieniu do kolejnych, wymienionych w decyzjach organów, uchybieniach w działalności ośrodka skarżącej, Sąd uznał, że organy obu instancji prawidłowo zakwalifikowały stwierdzone uchybienia w zakresie dokumentowania przebiegu procesu szkolenia kandydatów na kierowców oraz w zakresie prowadzenia szkoleń zgodnie z programem szkolenia - jako rażące naruszenie warunków wykonywania działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia ośrodka. Stwierdzone uchybienia w dokumentach to między innym brak odpowiednich wpisów w kartach przeprowadzonych zajęć, rozbieżność informacji z kart zajęć z informacjami z książki ewidencji osób szkolonych, brak podpisów osób szkolonych, czy też nieprawidłowy wzór książki ewidencji osób szkolonych z wpisami od dnia 15.03.2012 r. do dnia 15.01. 2013 r. Zasadnie też, w oparciu o materiał akt, organy obu instancji uznały, że ośrodek prowadził szkolenie w sposób niezgodny z programem szkolenia, naruszając tym samym przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 14 grudnia 2001 r. w sprawie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez kierujących pojazdami, instruktorów i egzaminatorów (Dz.U. z 2005 r. Nr 217, poz. 1834 ze zm.), a także art. 23 ust. 2 ustawy. Wymienić tu należy przeprowadzenie egzaminu wewnętrznego dotyczącego części teoretycznej przed ukończeniem szkolenia podstawowego, niedostateczną ilości godzin szkolenia w zakresie udzielania pierwszej pomocy, nieprzeprowadzenie zajęć dotyczących jazdy z prędkością nieutrudniającą ruchu i dostosowaną do warunków ruchu drogowego.

Sąd stwierdził, że organy obu instancji w sposób szczegółowy opisały i uzasadniły stwierdzone uchybienia z odniesieniem się do konkretnych dokumentów znajdujących się w aktach sprawy. Podkreślenia wymaga, że oceniając rażące naruszenie warunków wykonywania działalności w zakresie prowadzenia ośrodka szkolenia kierowców należy mieć na względzie wielokrotność popełnionych naruszeń. Przyjęcie przez organy obu instancji, że ośrodek skarżącej wielokrotnie prowadził szkolenie w sposób niezgodny z wymaganymi warunkami prowadzenia zajęć lub z programem szkolenia w pełni uzasadnia wynik kontroli, ujęty w protokole nr [...].

Na uwagę również zasługuje istotne, zdaniem Sądu, naruszenie prawa na skutek przeprowadzenia zajęć z udzielania pierwszej pomocy przez osobę bez wymaganych kwalifikacji. Zgodnie z art. 26 ust. 5 pkt 3 ustawy, zajęcia podczas szkolenia prowadzi m.in. osoba, o której mowa w art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym - w zakresie, o którym mowa w art. 23 ust. 2 pkt 3 oraz ust. 5 pkt 4, a więc w zakresie nauki udzielania pierwszej pomocy przeprowadzanej w formie wykładów i zajęć praktycznych. Nie ulega wątpliwości Sądu, co słusznie organy obu instancji zauważyły, że pielęgniarka E.S. nie posiadała wymaganych ustawą uprawnień do prowadzenia zajęć dla przyszłych kierowców.

Zdaniem Sądu, wykazane uchybienia w ośrodku szkolenia kierowców skarżącej w pełni uzasadniały podjęcie decyzji na podstawie art. 45 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy. Zaskarżona decyzja zatem odpowiada prawu, a skarga jest niezasadna. Zarzuty skarżącej, niepoparte żadnymi dowodami, sprowadzające się w istocie do twierdzeń strony, że stwierdzone uchybienia wynikały z omyłek i przeoczeń formalnych w dokumentach dotyczących szkoleń, nie znalazły potwierdzenia w materiale dowodowym zebranym przez organy orzekające w sprawie.

Z tych wszystkich względów, na podstawie art. 151 P.p.s.a. Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.