Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Bogucka, Sędziowie Sędzia WSA Włodzimierz Kubik (spr.), Sędzia WSA Rafał Wolnik, Protokolant Starszy sekretarz Anna Trzuskowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 grudnia 2012 r. sprawy ze skargi J.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy rejestracji pojazdu oddala skargę.

Decyzją z dnia [...] r., nr [...], Prezydent Miasta C. działając w oparciu o art.72, art. 73 i art. 74 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (dalej: u.p.r.d.) oraz § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (dalej rozporządzenie MI), a także art. 104 k.p.a. odmówił rejestracji pojazdu marki [...], nr rej. [...]W uzasadnieniu wskazał, że wnioskiem z dnia [...] r. J. K. wystąpił o rejestrację przedmiotowego samochodu. Do wniosku tego dołączył on zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym wraz z dokumentem identyfikacyjnym pojazdu, wystawioną w języku włoskim fakturę z dnia [...] r. o zakupie tego samochodu od [...] w B. wraz z tłumaczeniem, wystawiony w RFN dowód rejestracyjny tego pojazdu wraz z tłumaczeniem, a także zaświadczenie z [...] r. o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji. W oparciu o te dokumenty organ dokonał czasowej rejestracji zgłoszonego pojazdu wydając pozwolenie czasowe i tablice rejestracyjne o wyróżniku [...].

W dniu [...] r. organ uzyskał informację od Centralnego Organu Technicznego Krajowego Systemu Informatycznego, że przedmiotowy pojazd figuruje w Systemie Informacyjnym Schengen ( dalej SIS) jako pojazd zaginiony, skradziony lub przywłaszczony. W związku z tym wnioskodawca w dniu [...] przedłożył postanowienie Prokuratora Rejonowego Prokuratury C. – [...] z dnia [...]r. wydane w sprawie [...]. Z postanowienia tego wynika, że zgłoszony do rejestracji pojazd pochodzi z kradzieży. Z uwagi na brak ustaleń dotyczących właściciela tego pojazdu został on jednak wydany J. K., jako osobie godnej zaufania do czasu ustalenia osoby uprawnionej do jego odbioru. Z uzasadnienia postanowienia Prokuratora wynika ponadto, że roszczenia do tego pojazdu poza J. K. zgłosiła firma leasingowa [...] S.p.A. z siedzibą w S., ponadto pojazd ten został scedowany na firmę ubezpieczeniową [...].

Mając powyższe na uwadze organ wezwał wnioskodawcę do przedstawienia dokumentu potwierdzającego jego prawo własności pojazdu zgłoszonego do rejestracji. Odpowiadając na to wezwanie J. K. podał, że przedłożone przez niego dokumenty dowodzą posiadania prawa własności pojazdu. W odpowiedzi na skierowane do niego wystąpienie Prokurator Rejonowy Prokuratury C.- [...]poinformował organ pismem z dnia [...]r., że dotychczas nie został ustalony właściciel przedmiotowego pojazdu. W tej sytuacji organ prowadzący sprawy rejestracji wezwał wnioskodawcę do przedłożenia prawomocnego orzeczenia sądu ustalającego prawo własności pojazdu. Po uzyskaniu zaś od strony informacji, że nie posiada takiego orzeczenia, odmówił rejestracji pojazdu wskazując, że przedłożone dokumenty nie spełniają wymagań wskazanych w art. 72 ust. 1 pkt 1 i art. 73 ust. 1 u.p.r.d.

W odwołaniu od tej decyzji J. K. domagał się jej uchylenia i wydania decyzji o rejestracji objętego wnioskiem pojazdu, ewentualnie przekazania sprawy organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia. Zarzucił wydanie zaskarżonej decyzji z naruszeniem art. 72 i art. 73 u.p.r.d., § 3 ust. 1 rozporządzenia MI poprzez odmowę zarejestrowania pojazdu mimo złożenia przez jego właściciela wymaganych dokumentów. Ponadto odwołujący się zarzucił wydanie kwestionowanej decyzji z naruszeniem art. 7 k.p.a. przez odmowę przyznania mocy dowodowej złożonym przez niego dokumentom wyłącznie na podstawie niewiążących informacji dotyczących wad prawnych pojazdu, które nie stanowiły ani prawomocnego wyroku sądu, ani też prawomocnej decyzji administracyjnej. Zdaniem odwołującego się organ I instancji naruszył ponadto art. 74 u.p.r.d. przez jego zastosowanie do sytuacji nie podlegającej temu przepisowi. W uzasadnieniu podał, że informacja umieszczona w SIS o zaginięciu, utracie lub kradzieży pojazdu objętego wnioskiem o rejestrację nie unicestwiła mocy dowodowej faktury zakupu przedmiotowego pojazdu wraz z jego dokumentami rejestracyjnymi. Prezydent Miasta C. nie przedstawił w szczególności żadnego przepisu uzasadniającego przyjętą wykładnię stosowania w tym zakresie prawa. Także powołanie się na uzasadnienie postanowienia zapadłego w postępowaniu karnym nie ma żadnej mocy dowodowej i nie wnosi nic nowego do sprawy. W szczególności nie toczy się bowiem żadne postępowanie karne związane z tym pojazdem. Organ działał bez podstawy prawnej domagając się także przedłożenia wyroku sądu powszechnego ustalającego prawo własności przedmiotowego pojazdu. Zatem i ta okoliczność nie mogła podważyć prawdziwości przedłożonych przez stronę dokumentów.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r., nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w C. utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji. W podstawie prawnej swojej decyzji organ ten podał art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 72 ust. 1 i art. 73 ust. 1 u.p.r.d. W uzasadnieniu wskazał, że pojazd zgłoszony do rejestracji został zarejestrowany w systemie SIS we Włoszech w dniu [...] r., a wystawiona w języku włoskim faktura jego zakupu, którą legitymuje się J. K. pochodziła z dnia [...] r. Okoliczność ta w ocenie Kolegium podważa zgodność przedmiotowej faktury ze stanem faktycznym i stanowiła wystarczająca podstawę do stwierdzenia, że nie może ona stanowić dowodu własności przedmiotowego pojazdu. Na poparcie takiego stanowiska SKO zanalizowało przepisy prawa unijnego oraz prawa krajowego stanowiące podstawę funkcjonowania Systemu Informacji Schengen drugiej generacji ( SIS II) stwierdzając, że w systemie tym umieszcza się jedynie dane samochodów poszukiwanych w celu ich zajęcia lub wykorzystania jako dowodów w postępowaniu karnym m.in. w związku z ich kradzieżą, przywłaszczeniem lub zaginięciem. Dodatkowo SKO wskazało także na uzasadnienie postanowienia wydanego przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej C. – [...] w sprawie [...] wskazującego, że pojazd zgłoszony do rejestracji pochodzi z kradzieży i zgłosiła w stosunku do niego roszczenie włoska firmy leasingowej oraz ubezpieczyciel.

W dalszej części uzasadnienia Kolegium wskazało, że nie podziela stanowiska odwołującego się, które w istocie sprowadza się do kwestionowania uprawnień organu rejestracyjnego do oceny mocy dowodowej przedłożonej przy wniosku faktury. Faktura taka, jak i każdy inny dowód w postępowaniu administracyjnym podlega jednak ocenie i w uzasadnionych przypadkach organ może odmówić jej mocy dowodowej. Kolegium zacytowało następnie fragment wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 lutego 2003 r., sygn. akt II SA/Gd 2283/00, w: LEX nr 29944, "że nie jest rzeczą organów rozpoznających wniosek o rejestrację prowadzenie ustaleń w zakresie istnienia określonego prawa lub stosunku prawnego, gdyż postępowanie w tym zakresie zastrzeżone zostało przez art. 189 k.p.c. do właściwości sądów powszechnych".

W ocenie Kolegium w sprawie nie miało wreszcie miejsca naruszenie art. 74 u.p.r.d., gdyż przepis ten nie miał zastosowania w sprawie, aczkolwiek błędnie został powołany w podstawie prawnej decyzji organu I instancji. Uchybienie to jednakowoż nie miało wpływu na samo rozstrzygnięcie organu I instancji i nie podważa jego merytorycznej poprawności.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach na opisaną decyzję SKO J. K. powtórzył zarzuty zawarte w jego odwołaniu od decyzji organu I instancji dotyczące naruszenia art. 72 i art. 73 u.p.r.d. oraz § 3 ust. 1 rozporządzenia MI. Zarzucił także naruszenie zaskarżoną decyzją obok poprzednio już wskazanego art. 7 k.p.a. także innych przepisów proceduralnych, a to : art. 75 § 1, art. 77 § 1 i art. 80 tej k.p.a. W oparciu o te zarzuty skarżący domagał się uchylenia zakażonej decyzji, jako naruszającej jego prawo właściciela pojazdu do jego rejestracji oraz zasądzenia kosztów postępowania.

Uzasadniając podniesione zarzuty skarżący podniósł, że utrzymując w mocy decyzję Prezydenta Miasta C. SKO nie dostrzegło potrzeby uzasadnienia mocy dowodowej informacji zamieszczonej w SIS, uznając, iż jest ona wystarczająca do unicestwienia innych dowodów wskazujących kto jest właścicielem pojazdu zgłoszonego do rejestracji oraz zaprzeczenia domniemania wynikającego z art. 341 k.c. W rzeczywistości SKO oraz Prezydent Miasta C. przyjęli, że informacja z SIS uwalnia organy administracji od obowiązku wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności faktycznych i oceny dowodów. Organy obu instancji poprzestały w związku z tym na odesłaniu w tej kwestii strony do sądu powszechnego w sytuacji, gdy nie wie ona kto, poza nią, rości sobie pretensje do własności pojazdu.

W ocenie skarżącego brak było podstaw do potraktowania informacji zamieszczonej w SIS, jako dowodu przeciwstawnego do faktury zakupu samochodu. Oceniając moc dowodową informacji SIS organy winny bowiem co najmniej omówić dowody przedłożone przez stronę, którymi nie była tylko faktura zakupu wystawiona przez podmiot zawodowo prowadzący działalność sprzedaży samochodów, ale także dowód rejestracyjny z adnotacją o wyrejestrowaniu przedmiotowego samochodu z terytorium Włoch w celu jego eksportu, także komplet kluczyków do pojazdu.

Następnie skarżący wskazał na przepisy art. 3 ust. 1 pkt 6 oraz art. 4 ust. 4 ustawy o udziale Rzeczpospolitej Polskiej w Systemie Informacyjnym Schengen oraz Wizowym Systemie Informacyjnym wskazując, że ich treść dowodzi, iż wpisy do SIS stanowią jedynie odnotowanie faktu zgłoszenia podejrzenia zdarzeń zdefiniowanych w tym systemie. Pewne jest natomiast, że w sprawie przedmiotowego pojazdu nie toczy się żadne polskie postępowanie karne, a w związku z tym nie można wskazać kto jest jego właścicielem. Stosownie do art. 4 ust. 4 powołanej ustawy organ rejestrujący miał obowiązek podjęcia działań określonych we wpisie do SIS. Tymczasem nie ustalił on jak doszło do wyrejestrowania pojazdu z terytorium Włoch oraz czy toczy się jakiekolwiek postępowanie dotyczące utraty tego pojazdu przez osoby uprawnione. Skierowanie sprawy na drogę postępowanie przed sądem powszechnym naraża natomiast stronę na konieczność poniesienia wysokich opłat sądowych oraz dowodzenia przed sądem, że jest ona właścicielem pojazdu. Dodał, że "jeżeli ta sama informacja byłaby wykorzystana w takim samym znaczeniu w postępowaniu sądowym w sporze o ustalenie prawa to oznaczałoby to, że można pozbawić stronę prawa własności pojazdu bez wyroku sądu".

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko oraz argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem w ocenie Sądu zaskarżona decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. i poprzedzająca ją decyzja Prezydenta Miasta C. zostały wydane w zgodzie z przepisami prawa materialnego i nie naruszają przepisów postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W myśl art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. – dalej zwanej p.p.s.a.) sąd administracyjna orzeka w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną, co oznacza, że bierze pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze.

Zaskarżona decyzja, a także poprzedzająca ją decyzja zostały wydane w wyniku stwierdzenia przez organy, że w sprawie nie zaistniały niezbędne przesłanki przewidziane w przepisach prawa pozwalające na zarejestrowanie pojazdu wskazanego we wniosku skarżącego z dnia [...]r. Zgodnie z art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (j. t. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.- zwanej u.p.r.d.) rejestracji pojazdu dokonuje, na wniosek właściciela, starosta właściwy ze względu na miejsce jego zamieszkania (siedzibę), wydając dowód rejestracyjny i zalegalizowane tablice (tablicę) rejestracyjne oraz nalepkę kontrolną, jeżeli jest wymagana, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Brzmienie tego przepisu nie pozostawia wątpliwości, że jedną z pierwszych czynności jaką musi podjąć organ przed wydaniem decyzji o rejestracji pojazdu jest ustalenie danych osobowych właściciela zgłoszonego do rejestracji pojazdu i to nie tylko w celu ustalenia swojej właściwości miejscowej, ale także, a może przede wszystkim, stwierdzenia czy osoba składająca wniosek jest legitymowana do ubiegania się o zarejestrowanie na swoją rzecz pojazdu. Wskazane rozumienie przepisu ustawowego potwierdza także brzmienie § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów ( Dz. U. z 2007 r. Nr 186, poz. 1322 ze zm. - dalej zwanego rozporządzeniem MI). Zgodnie z tym przepisem w celu rejestracji pojazdu właściciel pojazdu, z zastrzeżeniem przypadków określonych w art. 72 ust. 1a-4 u.p.r.d. oraz ust. 2-13 i § 3 tego rozporządzenia, składa w organie rejestrującym wniosek (...), do którego dołącza m.in. dowód własności pojazdu. W świetle § 4 ust. 1pkt 1-6 rozporządzenia MI dowodem własności pojazdu lub jego pojedynczych zespołów jest w szczególności umowa sprzedaży, umowa zamiany, umowa darowizny, umowa o dożywocie, faktura VAT potwierdzająca nabycie pojazdu i wreszcie prawomocne orzeczenie sądu rozstrzygające o prawie własności. Zaakceptować należy stanowisko SKO, że organ dokonujący rejestracji ma obowiązek zbadania mocy dowodowej wskazanych wyżej dokumentów. Brak jest bowiem, jakiejkolwiek przesłanki do uznania, że dokumenty wymienione w § 4 ust. 1 pkt 1-5 rozporządzenia MI nie podlegają takim samym, jak inne dowody regułom dochodzenia do prawdy obiektywnej wynikającym z art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. Odmiennie sytuacja przedstawia się tylko w przypadku prawomocnego orzeczenia sądu rozstrzygającego o prawie własności pojazdu, które wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby ( art. 365 § 1 k.p.c.).

W sprawie jest bezsporne, że jako dowód własności samochodu [...] J. K. przedstawił fakturę VAT z dnia [...] roku potwierdzającą wpłacenie za ten samochód włoskiej firmie [...] z siedzibą w B. kwoty [...] €. Z daty, jaką została opatrzona ta faktura VAT wynikało jednak, że wystawiono ją na ponad 26 miesięcy przed złożeniem przez skarżącego wniosku o zarejestrowanie samochodu. Z informacji naniesionej w języku niemieckim na tej fakturze nie wynikało także czy przedmiotowy samochód był wcześniej zarejestrowany we Włoszech i jaki miał numer rejestracyjny. Podpis na tej fakturze złożył W. O., na którego nazwisko wystawiono także dołączony do wniosku o rejestrację niemiecki dowód rejestracyjny tego samochodu wydany w dniu [...] r. w D. i tablice umożliwiające jego wywóz z terytorium RFN.

Powyższe okoliczności o raz wskazane wyżej kodeksowe zasady dochodzenia do prawdy obiektywnej obligowały organ rejestracyjny do wystąpienia na podstawie § 2 ust. 12a rozporządzenia MI z zapytaniem o dane SIS do Centralnego Organu Technicznego KSI (Krajowego Systemu Informatycznego). W tym miejscu wskazać należy, że w aktualnej postaci SIS funkcjonuje w oparciu o przepisy rozporządzenia (WE) Nr 1987/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie utworzenia, funkcjonowania i użytkowania Systemu Informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) ( Dz. U. UE L z 2006 r. nr 381, str. 4) oraz decyzji Rady 2007/533/WSiSW z dnia 12 czerwca 2007 r. w sprawie utworzenia, funkcjonowania i użytkowania Systemu Informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) (Dz. U. UE L z 2007, nr 205, str. 63). Zasady i sposób udziału Rzeczpospolitej Polskiej w SIS określiła ustawa z dnia 24 sierpnia 2007 r. o udziale Rzeczpospolitej Polskiej w Systemie Informacyjnym Schengen oraz Wizowym Systemie Informacyjnym (Dz. U. Nr 165, poz. 1170 ze zm. - dalej zwanej ustawą o udziale RP w SIS II)). W świetle powołanych aktów normatywnych SIS II stanowi instrument uzupełniający mający się przyczyniać do utrzymania wysokiego poziomu bezpieczeństwa w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości Unii Europejskiej poprzez wspomaganie współpracy operacyjnej organów policji i organów sądowniczych w sprawach karnych ( pkt 5 preambuły do rozporządzenia parlamentu Europejskiego i Rady oraz pkt 5 preambuły do decyzji Rady). Dodać należy, że wpisy do SIS II dotyczące pojazdów, podobnie jak wpisy dotyczące osób, dokonywane są przez odpowiednie organy krajowe (N.SIS II). Odnosząc się do części twierdzeń skarżącego wskazać należy, że każde państwo członkowskie ponosi odpowiedzialność, zgodnie ze swoim prawem krajowym, za wszelkie szkody wyrządzone danej osobie w związku z użytkowaniem N.SIS II. Przepis ten ma także zastosowanie do szkód wyrządzonych przez państwo członkowskie, które dokonało wpisu, jeżeli państwo to wprowadziło dane niezgodne ze stanem faktycznym lub przechowuje dane w sposób niezgodny z prawem ( art. 48 ust. 1 rozporządzenia Nr 1987/2006). Stosownie do art. 36 ust. 4 powołanej decyzji Rady wpisy do SIS II dotyczące pojazdów mogą być dokonywane, jeżeli istnieją wyraźne oznaki, że są one związane z poważnymi przestępstwami w celu ich ścigania oraz zapobiegania im, a także w przypadku poważnych zagrożeń wewnętrznego lub zewnętrznego bezpieczeństwa narodowego.

Dodać należy, że stosownie do art. 4 ust. 2 ustawy o udziale RP w SIS II uprawnienie do pośredniego dostępu do KSI w celu wglądu do danych SIS dotyczących pojazdów silnikowych o pojemności silnika pow. 50 cm³, przyczep i naczep o masie własnej przekraczającej 750 kg, a także dowodów rejestracyjnych i tablic rejestracyjnych pojazdów, które zostały skradzione, przywłaszczone, utracone lub unieważnione mają organy samorządowe właściwe w sprawach rejestracji pojazdów. Po uzyskaniu przez Prezydenta Miasta C. informacji z Centralnego Organu Technicznego KSI, że pojazd posiadający taki sam numer VIN, jak samochód zgłoszony do rejestracji przez J. F. oczywistym było, że organ ten nie mógł uznać, że przedłożona przez skarżącego faktura zakupu samochodu [...] stanowi wystarczający dowód własności przedmiotowego pojazdu.

Dodać należy, że składając wniosek J. K. nie poinformował organu rejestracyjnego o toczącym się wcześniej w Prokuraturze Rejonowej C.– [...] postępowaniu dotyczącym przedmiotowego samochodu, a jedynie wyjaśnił, że różnica między datą zakupu przedmiotowego pojazdu, a zgłoszeniem go do rejestracji została spowodowana koniecznością jego naprawy, a także przerobieniem go na samochód ciężarowy. Dopiero w wyniku zawiadomienia skarżącego przez organ o treści danych zamieszczonych w SIS i wezwania go do złożenia w tej kwestii wyjaśnień poinformował on organ o prowadzonym postępowaniu przygotowawczym. Wtedy też przedstawił on kserokopię postanowienia Prokuratora Prokuratury Rejonowej C. – [...] z dnia [...] r., 3 [...], którym oddano mu przedmiotowy pojazd na przechowanie jako osobie godnej zaufania do czasu wyjaśnienia uprawnień do jego odbioru. Z uzasadnienia tego postanowienia wynika, że skarżący oraz wspomniany wyżej W. O. byli podejrzanymi o popełnienie przestępstwa paserstwa, prowadzone w tej sprawie postępowanie przygotowawcze zakończyło się jednak postanowieniem z [...]r. o jego umorzeniu. Wraz z kopią tego postanowienia skarżący przedłożył także cz. I dowodu rejestracyjnego przedmiotowego samochodu wydaną dla włoskiej spółki [...] S.A. w B. Pojazd ten zgodnie z wisem do rejestracji był przewidziany na wynajem do przewozu osób trzecich bez kierowcy. W dowodzie tym zamieszczono informację, że został on anulowany z powodu ostatecznego eksportu do kraju UE. Na podstawie tego dowodu można ustalić, że samochód ten został zarejestrowany we Włoszech w dniu [...] r. i nosił nr rej. [...]. Samochód [...], którego kradzież została wpisana do SIS II nosił natomiast nr rej. [...].

Odnosząc się do zarzutów skargi wskazać należy, że skarżący odzyskał posiadanie przedmiotowego pojazdu w oparciu o postanowienie Prokuratora Prokuratury Rejonowej C. – [...] wydane na podstawie przepisu art. 231 § 1 k.p.k. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli powstaje wątpliwość, komu należy wydać zatrzymaną rzecz, sąd lub prokurator składa ją do depozytu sądowego albo oddaje osobie godnej zaufania aż do wyjaśnienia uprawnienia do odbioru. Przepis ten ma zatem zastosowanie w przypadku, gdy sąd lub prokurator powezmą wątpliwość w kwestii podmiotu uprawnionego do odbioru rzeczy zatrzymanej w związku z prowadzonym postępowaniem karnym. Rzecz taką można oddać do depozytu na przechowanie albo oddać osobie godnej zaufania na do czasu rozstrzygnięcia co do osoby uprawnionej do jej odbioru. Z uzasadnienia postanowienia z dnia [...] r. [...] wynika, że obok skarżącego roszczenie do prawa własności przedmiotowego pojazdu zgłosiła firma leasingowa [...] S.p.A Prokurator wskazał także, że cesja tego samochodu została dokonana na firmę ubezpieczeniową z A., którą SKO błędnie określiło jako firmę niemiecką, bowiem pod tą nazwą handlową występuje belgijski bank [...] oraz działająca pod tą nazwą firma ubezpieczeniowa w A.

W opisanym stanie faktycznym i prawnym organ rejestracyjny prawidłowo uznał, że przedstawiona przez skarżącego faktura VAT nie może stanowić dowodu własności zgłoszonego do rejestracji pojazdu. W tym względzie należało mieć bowiem na uwadze zasadę nemo plus iuris, zgodnie z którą nie można skutecznie nabyć prawa własności od nieuprawnionego zbywcy (por. w tej kwestii m.in. rozważania zawarte w wyroku WSA w Gliwicach z dnia 30 września 2010 r., II SA/Gl 107/10, w: LEX nr 752678). Wpis dokonany zatem przez włoski organ N.SIS II oraz ustalenia poczynione w postępowaniu prowadzonym przez Prokuraturę Rejonową C. – [...] poddały zatem w wątpliwość uprawnienia [...] z siedzibą w B. do zbycia przedmiotowego pojazdu.

Prawidłowo zatem Prezydent Miasta C. wezwał skarżącego do przedłożenia prawomocnego orzeczenia sądu powszechnego, o jakim jest mowa w § 4 ust. 1 pkt rozporządzenia MI, które rozstrzygnęłoby sporną kwestię dotyczącą prawa własności przedmiotowego pojazdu. W związku zaś z odmową przedłożenia takiego orzeczenia organ ten prawidłowo odmówił rejestracji wskazanego przez skarżącego pojazdu. Nietrafne były wobec tego zarzuty skargi wskazujące, że w związku z odmową rejestracji przedmiotowego samochodu doszło do naruszenia przez organy przepisów art. 72 i art. 73 u.p.r.d. Podzielić należy bowiem stanowisko SKO, że w sprawie nie zostało udokumentowane zgodnie ze stanem rzeczywistym prawo własności zgłoszonego do rejestracji pojazdu.

Skład orzekający podziela jednocześnie w całej rozciągłości zacytowany w uzasadnieniu decyzji SKO pogląd prawny NSA zawarty w wyroku z dnia 11 grudnia 2002 r., II SA/Gd 1793/00, w: LEX nr 203429, że organ administracji nie jest władny rozstrzygać w postępowaniu rejestracyjnym kwestii o charakterze cywilnoprawnym. Z tego powodu za pozbawione podstaw prawnych należy uznać zarzuty skargi wskazujące na naruszenie przez orzekające w sprawie organy przepisów art. 7, art. 75 § 1 , art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów skargi wskazać trzeba, że pozbawiony podstaw prawnych był także zarzut naruszenia art. 4 ust. 4 ustawy o udziale RP w SIS II. W przepisie tym jest mowa o obowiązku podjęcia przez organy, o których mowa w ust. 1 i ust. 2 wnioskowanych we wpisie do SIS II działań. Do tych organów zaliczyć należy bez wątpienia wskazane w art. 4 ust. 2 tej ustawy organy samorządowe dokonujące rejestracji pojazdów. Jednakowoż przepis ten stanowi, że podjęcie takich działań może mieć miejsce, o ile realizowane przez dany organ zadania umożliwiają im takie działania.

Niezrozumiały dla Sądu był wreszcie zarzut dotyczący braku wskazania przez organy, kogo skarżący może pozwać w postępowaniu o ustalenie prawa własności przedmiotowego pojazdu oraz argumenty dotyczące innych kwestii związanych z powództwem o ustalenie prawa.

Z przytoczonych względów działając na podstawie art. 151 p.p.s.a. Sąd skargę oddalił.