Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 24 listopada 2016 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wojciech Mazur Sędziowie sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz sędzia del. WSA Czesława Nowak-Kolczyńska (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Anna Dziosa-Płudowska po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej B. H. i A. H. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 14 listopada 2014 r. sygn. akt II SA/Kr 1153/14 w sprawie ze skargi B. H. i A. H. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Nowym Sączu z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 14 listopada 2014 r. oddalił skargę B. H. i A. H. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Nowym Sączu z [...] kwietnia 2014 r. w przedmiocie odmowy ustalenia warunków zabudowy.

Wyrok ten został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

A. H. i B. H. pismem z 4 lutego 2013 r. zwrócili się do Wójta Gminy Kościelisko o wydanie decyzji o warunkach zabudowy działki nr [...] (pow. 1428 m2) w W., dla rozbudowy i zmiany sposobu użytkowania istniejącego budynku gospodarczego na cele mieszkalne (rekreacji indywidualnej) ze zjazdem z drogi gminnej.

W dniu 18 lutego 2013 r. wnioskodawcy uściślili funkcję budynku, określając ją jako budynek mieszkalny jednorodzinny.

Jak ustalono, w odniesieniu do przedmiotowego budynku w dniu 24 września 2012 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Zakopanem wydał nakaz rozbiórki. Postanowieniem z [...] kwietnia 2013 r. organ zobowiązał inwestora do przedstawienia stosownych dokumentów Regionalnemu Dyrektorowi Ochrony Środowiska w Krakowie, w tym wniosku o wydanie warunków zabudowy. Postanowieniem z [...] czerwca 2013 r. Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska stwierdził "brak potrzeby przeprowadzania oceny oddziaływania na środowisko planowanego zamierzenia" w zakresie wpływu na Obszar Natura 2000 "Polana, Biały Potok" PLH120026. W dalszym toku postępowania organ sporządził analizę urbanistyczno-architektoniczną. W wyniku analizy opracowana została część opisowa oraz mapa obszaru analizy, którego granice zakreślono - zgodnie z rozporządzeniem (§ 3) - w odległości trzykrotnej szerokości frontu działki nr [...], tj. ok. 91 m sporządzony także został projekt decyzji.

Wójt Gminy Kościelisko decyzją z [...] lutego 2014 r. odmówił ustalenia warunków zabudowy działki nr [...] w W., na cele "rozbudowy istniejącego budynku gospodarczego ze zmianą sposobu użytkowania na cele mieszkalne oraz budową zjazdu z drogi gminnej", uzasadniając odmowę ustalenia warunków zabudowy brakiem spełnienia warunku zakreślonego przepisem art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wobec braku jakiejkolwiek zabudowy w obszarze analizy.

Od decyzji tej odwołali się A. H. i B. H., zarzucając niewłaściwe wyznaczenie zasięgu obszaru analizy, skoro przepisy rozporządzenia ustalają jedynie minimalny zasięg obszaru (3-krotna szerokość frontu działki) nie ograniczając natomiast jego górnej granicy.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Nowym Sączu decyzją z [...] kwietnia 2014 r. utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy Kościelisko z [...] lutego 2014 r. Kolegium stwierdziło, że nie został spełniony warunek podstawowy dla wydania decyzji o warunkach zabudowy, bowiem w obszarze analizy nie ma działki zabudowanej w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy, zgodnie z przepisami rozporządzenia. Co więcej - w obszarze analizy zakreślonym zgodnie z przepisami § 3 rozporządzenia nie ma żadnej zabudowy. Dopiero w odległości 210 m i 300 m od działki nr [...] znajdują się działki zabudowane, nie ma jednak żadnego racjonalnego uzasadnienia, by granice obszaru analizy zakreślać w odległości 7-krotnej lub 10-krotnej szerokości frontu działki [...] (jak w przypadku budynku mieszkalnego na działce nr [...]).

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie B. H. i A. H. domagali się uchylenia decyzji obu instancji oraz zasądzenia kosztów postępowania. Skarżący przede wszystkim kwestionowali brak możliwości przyjęcia przez organ większego obszaru do analizy. Ich zdaniem teren inwestycji spełnia wymagania art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a zatem organ miał obowiązek ustalić warunki zabudowy. Przepisy wykonawcze nie mogą tego obowiązku ograniczać. Zamierzenie (przedmiot wniosku) zostało już zrealizowane i ta okoliczność powinna rzutować na rozstrzygnięcie, ponieważ uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy jest warunkiem legalizacji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uznał skargę za nieuzasadnioną.

Przytaczając treść art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2012 r., poz. 647 z późn. zm., dalej: u.p.z.p.), Sąd stwierdził, że stanowisko organów o braku możliwości ustalenia warunków zabudowy wynikało z niedochowania wymogu wynikającego z pkt 1 ww. przepisu, tj. ustalenia obszaru analizy cech i funkcji zagospodarowania terenu, nazywaną analizą urbanistyczno-architektoniczną. Zgodnie z § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu (Dz.U. Nr 164, poz. 1588, dalej: rozporządzenie) obszar analizy wyznacza się jako nie mniej niż trzykrotną wielkość frontu działki i nie mniej niż 50 metrów. Sąd stwierdził, że w rozpoznawanej sprawie została zachowana zasada trzykrotności części frontowej działki nr [...] i wyznaczono obszar analizy w promieniu prawie 91 metrów otaczającym teren tej działki. Z akt sprawy wynika, że w tak określonym obszarze nie ma żadnej zabudowy poza budynkiem gospodarczym zlokalizowanym na działce skarżących, dla legalizacji którego złożono wniosek o ustalenie warunków zabudowy w tej sprawie. W ocenie Sądu znaczenie ma okoliczność, że działka skarżących znajduje się na polanie otoczonej obszarem lasów i terenami podlegającymi ochronie przyrodniczej. Nieuzasadnionym jest zatem oczekiwanie skarżących zwiększenia obszaru analizy, co doprowadziłoby do objęcia tym obszarem także terenów zabudowanych. Tereny zabudowane znajdują się, jak trafnie to wskazały organy obu instancji, w znacznej odległości od działki skarżących, a pierwszy budynek oddalony jest o około 210 metrów od działki nr [...]. Jest to więc już 7-krotność odległości części frontowej działki nr [...], a nie 3-krotność. Zwiększenie obszaru analizy poza minimum wyznaczony przez powołany § 3 ust. 2 rozporządzenia jest możliwe, ale musi ono być stosowane jako wyjątek i wynikać ze szczególnych okoliczności. Im większy zaś obszar obejmowany jest obszarem analizy, tym rygorystyczniej należy traktować takie poszerzenie. Nie może samoistnie uzasadniać poszerzenia obszaru analizy urbanistyczno-architektonicznej sam brak zabudowy w wyznaczonym obszarze. Nie można bowiem twierdzić, że obszar analizy winien być na tyle poszerzany, aby objąć teren objęty dana zabudową lub określonymi parametrami zabudowy. Prowadziłoby to bowiem do całkowitej dowolności w wyznaczaniu takich terenów, a tym samym ustalanie parametrów inwestycji pozostawałoby w istocie poza kontrolą sądów administracyjnych. Podnoszona przez skarżących okoliczność, że część polany jest już zabudowana nie oznacza, że taki powinien być docelowy sposób zagospodarowania tego terenu. Działka skarżących zlokalizowana jest tuż przy granicy lasu i ten fragment polany nie jest zabudowany. Nie stanowi istotnej okoliczności fakt, że na tej działce dokonano wybudowania budynku gospodarczego w stopniu odbiegającym od dokonanego zgłoszenia i na skutek czynności organu nadzoru budowlanego, podjęto czynności zmierzające do jego legalizacji. W ocenie Sądu nie można preferować takich zachowań inwestorów, którzy dokonują świadomej budowy budynku wbrew dokonanemu zgłoszeniu, po czym w związku z prowadzeniem postępowania na podstawie art. 48 Prawa budowlanego, składają wniosek o ustalenie warunków zabudowy nie tylko dla tak już posadowionego budynku, ale także dla jego zmiany na budynek mieszkalny (w części). Nie można więc tylko dlatego, że prowadzone jest postępowanie legalizacyjne nielegalnie wybudowanego budynku, w sposób bardziej uprzywilejowany dla inwestorów dokonywać ustaleń warunków zabudowy.

Za nieuzasadniony Sąd uznał również zarzut braku dokonania przez organy wszechstronnej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Taka analiza została dokonana, a zgromadzony materiał dowodowy jest wystarczający do podjęcia zgodnej z prawem decyzji. Nie naruszono żadnej zasady rzetelnego prowadzenia postępowania administracyjnego, a tym nie naruszono art. 6 k.p.a., art. 7 k.p.a. Decyzje zawierają dostatecznie uzasadnione wyjaśnienie podjętych rozstrzygnięć.

W skardze kasacyjnej wniesionej od powyższego wyroku B. H. i A. H. podnieśli następujące zarzuty:

I. naruszenie przepisów prawa materialnego, a to:

1. art. 1 ust. 2 pkt 7 w zw. z art. 61 ust. 1 u.p.z.p. poprzez uznanie przez Sąd za słuszną odmowę ustalenia warunków zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego pomimo błędnego przyjęcia przez organy "obszaru analizy urbanistycznej" na skutek błędnej interpretacji powyższych zapisów i nieuwzględnienia istotnego dla sprawy prawa własności;

2. art. 6 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 61 ust. 1 u.p.z.p. poprzez ograniczenie skarżącemu prawa do zagospodarowania należącego do niego terenu, pomimo iż spełnione zostały wszystkie warunki do wydania decyzji w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy zgodnie ze złożonym przez stronę wnioskiem;

3. art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. w zw. z § 4 ust. 1-3 oraz § 4 ust. 4 w zw. z § 3 ust. 2 rozporządzenia poprzez uznanie za uzasadnioną odmowę ustalenia warunków zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego, pomimo błędnego przyjęcia przez organy wyznaczenia "obszaru analizy" i uznania za skutek błędnych ustaleń faktycznych, że brak jest jakiejkolwiek zabudowy w obszarze tak wyznaczonej analizy;

4. art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. w zw. z § 3 ust. 2 rozporządzenia poprzez przyznanie racji przyjęciu przez organy, iż "obszar analizy" urbanistycznej może być wyznaczony jedynie w odległości minimalnej wskazanej w rozporządzeniu, pomimo, iż prowadzi to do wykładni rozporządzenia sprzecznej z ratio legis - zwłaszcza art. 1 ust. 2 pkt 7 w zw. z art. 61 ust. 1 u.p.z.p.

II. naruszenie przepisów postępowania, tj.:

1. art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.jedn. Dz.U. z 2014 r. poz. 1647 ze zm., dalej: p.u.s.a.) w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. b i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (aktualnie: t.jedn. Dz.U. z 2016 r. poz. 718, dalej: p.p.s.a.) poprzez nieprawidłowe ustalenie wzorca oceny zaskarżonej decyzji, co skutkowało nieuwzględnieniem skargi, mimo naruszenia przez organy w toku postępowania przepisów:

a) art. 7 k.p.a. poprzez przekroczenie granic uznania administracyjnego oraz wydanie przez organy decyzji w oparciu o dowolnie wyznaczony obszar analizy urbanistycznej dla potrzeb wydania decyzji o warunkach zabudowy oraz akceptację powyższych uchybień przez Sąd, jak i brak odniesienia się przez organ i Sąd do wszystkich zarzutów stawianych przez stronę w odwołaniu i skardze;

b) art. 8 k.p.a. poprzez działanie organów, które wydały zaskarżone decyzje w sposób, który narusza zaufanie uczestników postępowania do władzy publicznej i brak uznania tego faktu za uchybienie, co stanowi działanie rażąco sprzeczne z zasadami rzetelnego procesu administracyjnego;

c) art. 6, art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 oraz art. 107 § 3 k.p.a. poprzez dokonanie przez organy sprzecznych ustaleń z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz nadto brak należytego uzasadnienia wydanych decyzji i brak uznania tego przez Sąd za naruszenie przepisów postępowania;

2) art. 134 § 1 p.p.s.a. pomimo, że Sąd I instancji nie będąc związany zarzutami skargi nie wyszedł poza treść wskazanych w skardze zarzutów kontrolując prawidłowość zaskarżonej decyzji, pomimo tego, że zaskarżona decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego jest wadliwa.

W uzasadnieniu podniesionych zarzutów wskazano przede wszystkim, że pojęcia zawarte w art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. oraz treść wydanego na jego podstawie rozporządzenia wykonawczego, interpretowanego zgodnie z ustawą, pozwalają zachować koncepcję zasady dobrego sąsiedztwa z art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p., która nakazuje powielać cechy dominujące (a więc cechy będące wypadkową analizy wielu obiektów z jak największego terenu), nie cechy jednostkowe. W ten sposób szeroka wykładnia art. 61 u.p.z.p. przyczynia się do realizacji celów ustawy. W przypadku postępowania w przedmiocie warunków zabudowy organ powinien wyznaczyć obszar analizowany w taki sposób, aby możliwe było przeprowadzenie wymaganej analizy, gdyż warunki ku temu niewątpliwie w niniejszej sprawie istnieją. W tej sprawie obszarem analizy należało objąć zabudowaną działkę nr ew. [...], a także zabudowane działki nr ew. [...] dostępne z tej samej drogi, a także znajdujące się przy drodze wojewódzkiej (działka nr ew. [...]). Niezrozumiałym jest fakt, dlaczego organy obu instancji reprezentowały odmienny pogląd, naruszając przy tym art. 6 § 2 u.p.z.p., a Sąd uznał to za prawidłowe.

Wskazując na powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie na rzecz skarżących zwrotu kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach, podlegała zatem oddaleniu.

Powołany w podstawach skargi kasacyjnej przepis art. 61 ust. 1 u.p.z.p. określa warunki, których łączne spełnienie umożliwia wydanie decyzji o warunkach zabudowy. W niniejszej sprawie wątpliwości budzi spełnienie przesłanki określonej w pkt 1 – nakazującej, by co najmniej jedna działka sąsiednia dostępna z tej samej drogi publicznej, była zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników budowlanych, linii zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu. Jak przyjęto w § 3 ust. 1 rozporządzenia, w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania terenu właściwy organ wyznacza wokół działki budowlanej, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, obszar analizowany i przeprowadza na nim analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 ustawy. W ust. 2 wskazano natomiast, że granice obszaru analizowanego wyznacza się na kopii mapy, o której mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy, w odległości nie mniejszej niż trzykrotna szerokość frontu działki objętej wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy, nie mniejszej jednak niż 50 metrów.

Argumentacja skargi kasacyjnej sprowadza się do twierdzenia, że nie może stanowić wystarczającego uzasadnienia dla odmowy udzielenia warunków zabudowy, brak jakiejkolwiek zabudowy na minimalnym obszarze analizowanym.

W takiej bowiem sytuacji, zdaniem strony skarżącej, organ winien był rozważyć powiększenie obszaru analizowanego ponad wymagane minimum. Z powyższym stwierdzeniem, co do zasady należy się zgodzić. Wskazać trzeba tutaj na stanowisko, jakie w odniesieniu do problemu ustalenia granic obszaru analizowanego zajął Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 21 listopada 2012 r., sygn. akt II OSK 984/11 (dostępny na stronie internetowej orzeczenia.nsa.gov.pl). Wskazano w nim, że organ ustalając granice obszaru analizowanego powinien mieć na względzie ustawową zasadę dobrego sąsiedztwa, określoną w art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. Zasada dobrego sąsiedztwa powinna być interpretowana urbanistycznie, gdyż jej celem jest zachowanie ładu urbanistycznego. Dlatego też pojęcie "działki sąsiedniej" należy interpretować szeroko, jako nieruchomość położoną w okolicy tworzącej pewną urbanistyczną całość, którą należy określić dla każdego przypadku oddzielnie. Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że w poszukiwaniu wzorca rozwiązań architektoniczno-urbanistycznych dla planowanego zamierzenia organ zobowiązany będzie niejednokrotnie znacznie poszerzyć analizowany obszar określony jedynie minimalną wartością.

W okolicznościach rozpoznawanej sprawy, co nie stanowi przedmiotu sporu, istniejąca zabudowa na obszarze minimalnym nie pozwalała na spełnienie przesłanki "dobrego sąsiedztwa", z uwagi na brak jakichkolwiek zabudowań. Stwierdzając powyższą przeszkodę organ rozważał poszerzenie obszaru analizowanego. Powyższa intencja wyrażona została w uzasadnieniu decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Nowym Sączu z [...] kwietnia 2014 r. Przyczyną, dla której organ pozostał jednak przy wyznaczeniu obszaru w minimalnym wymiarze była duża odległość od istniejących zabudowań, która wymagałaby znacznego zwiększenia analizowanego obszaru, wyznaczonego w zgodzie z wartościami określonymi w § 3 ust. 2 rozporządzenia. W tej sytuacji, przyjęcie do analizy obszaru minimalnego uznać należało za uzasadnione. Znaczne poszerzenie przyjmowanego do analizy obszaru, będące efektem niejako "poszukiwania" przez organ podobnie zagospodarowanych działek, prowadziłoby w istocie do zaburzenia harmonijnego ukształtowania przestrzeni wprowadzając możliwość zabudowy rozproszonej.

Przyjęcie postulowanej przez stronę koncepcji szerokiego rozumienia pojęcia działki sąsiedniej nie może prowadzić do dowolności w kształtowaniu przestrzeni, która w założeniu powinna tworzyć harmonijną całość oraz uwzględniać wszelkie wymogi i uwarunkowania oraz wymagania funkcjonalne. W rozpoznawanej sprawie ochrona ładu przestrzennego dodatkowo wiązać się musiała z uwzględnieniem specyfiki terenów Doliny Chochołowskiej, które w przeważającym zakresie mają charakter pasterski, ustalenia zaś obowiązującego studium wykluczają na tym obszarze zabudowę mieszkaniową za wyjątkiem szałasów pasterskich związanych z prowadzeniem gospodarstwa rolnego. Przy czym zapisy studium nie stanowiły podstawy materialnoprawnej rozstrzygnięcia, lecz były wskazówką w zakresie warunków i kierunków zagospodarowania przestrzennego terenu.

Prawidłowości przyjętego przez Sąd I instancji stanowiska nie zdołały podważyć również podnoszone w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia art. 6 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. Zgodnie z tym przepisem, każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich. Sprawowane zatem przez gminę władztwo planistyczne, wyrażające się również w ustalaniu warunków zabudowy w drodze decyzji, nie może prowadzić do nieumotywowanej ingerencji w prawa właścicielskie. Taka ingerencja jest możliwa wówczas, gdy interes publiczny zostanie proporcjonalnie wyważony z uprawnieniami właściciela. Stwierdzić należy, że odmowa ustalenia warunków zabudowy w realiach tej sprawy nastąpiła po rozważeniu powołanych wartości. Powyższe skutkuje uznaniem za nieuzasadniony podniesiony w tym zakresie zarzut.

Zgodzić się również należy z Sądem I instancji, że rozstrzygnięcie organu zostało wydane przy spełnieniu wszelkich wymogów procedury administracyjnej, w tym określonych przepisami art. 6, 7, 8, 77 § 1, 80 i art. 107 § 3 k.p.a. Organ w sposób wyczerpujący bowiem zebrał i rozpatrzył cały materiał dowodowy postępując zgodnie z zasadą uwzględnienia z urzędu interesu społecznego i słusznego interesu obywateli, należycie uzasadniając motywy rozstrzygnięcia. Na ostateczny rezultat prowadzonego postępowania bez wpływu pozostać musiało postanowienie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Krakowie z [...] czerwca 2013 r. o braku potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na obszar Natura 2000 Polana Biały Potok PLH 120026. Stwierdzony brak potencjalnie negatywnego oddziaływania inwestycji na obszar chroniony Natura 2000 nie mógł powodować automatycznego przyjęcia, że uzasadniona ochrona innych wartości mogła zostać pominięta.

Odmawiając słuszności zarzutowi naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a. stwierdzić należy, że brak jest podstaw do przyjęcia, iż Sąd nie dokonał kompleksowej kontroli przedstawionej sprawy. Uzasadnienie wyroku wskazuje, że Sąd kontrolował sprawę we wszystkich istotnych jej aspektach, nie pozostawiając żadnych wątpliwości, jakie występowały w granicach sprawy.

Z tych przyczyn należało odmówić zasadności podniesionym w skardze kasacyjnej zarzutom naruszenia przepisów prawa materialnego oraz procesowego.

Mając powyższe na względzie Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.