Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia I. Ł. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 29 stycznia 2018 r., sygn. akt II SA/Gl 1105/17 oddalające wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi I. Ł. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] października 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy rejestracji pojazdu postanawia: oddalić zażalenie.

Postanowieniem z dnia 29 stycznia 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił wniosek I. Ł. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej przez niego decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] października 2017 r. w przedmiocie odmowy rejestracji pojazdu.

Odmawiając zastosowania ochrony tymczasowej Sąd I instancji stwierdził, że zaskarżona decyzja nie posiada przymiotu wykonalności, nadto nie przedstawiono żadnych argumentów uzasadniających wstrzymanie wykonania kwestionowanej decyzji, w szczególności nie wskazano, na czym polegałaby ewentualna znaczna szkoda lub nieodwracalne skutki, o których mowa w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm., dalej jako: P.p.s.a.).

W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżący podniósł, że we wniosku i do akt sprawy podał, iż sporny pojazd, zarejestrowany w 2003 r. jako motorower, miał służyć jemu i żonie, jako środek lokomocji do załatwiania wszystkich ich spraw życiowych, a zwłaszcza możliwości dojazdu na stałe rehabilitacje, gdyż oboje są niepełnosprawni w stopniu znacznym. Z tego względu zasadnym jest wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji z uwagi na niebezpieczeństwo wyrządzenia wnioskodawcy (i jego żonie) znacznej szkody i spowodowania trudnych do odwrócenia skutków związanych z utratą zdrowia.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 61 § 3 P.p.s.a. sąd może na wniosek skarżącego wstrzymać w całości lub w części wykonanie zaskarżonego aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeśli w wyniku ich wykonania zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Brzmienie tego przepisu jest jasne i nie nasuwa wątpliwości. Wynika z niego jednoznacznie, że ubiegając się o przyznanie wnioskowanego prawa, tj. wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu, strona musi uprawdopodobnić, że w jej wypadku zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. W orzecznictwie wielokrotnie podkreślano, że podstawą badania zasadności wstrzymania wykonania decyzji jest prawidłowo uzasadniony wniosek oraz zwracano uwagę na obowiązki ciążące w tym zakresie na wnioskodawcy. Wniosek w tym przedmiocie powinien zawierać spójną argumentację, popartą faktami oraz ewentualnie odnoszącymi się do nich dowodami, które uzasadniają wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Ogólnikowe twierdzenia strony, pozbawione szerszego uzasadnienia, bądź brak jakiegokolwiek uzasadnienia, nie może stanowić podstawy do orzeczenia przez Sąd o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu.

Rację ma Sąd pierwszej instancji, że w złożonym wniosku skarżący nie podał żadnych okoliczności, które miałyby świadczyć o niebezpieczeństwie wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Wprawdzie Sąd pierwszej instancji nie odniósł się do sytuacji zdrowotnej i rodzinnej skarżącego wynikającej z akt administracyjnych, jednak również informacje w nich zawarte nie wskazują na spełnienie przesłanek z art. 61 § 3 P.p.s.a.

Słusznie podniesiono w badanym postanowieniu, że żądanie wstrzymania wykonalności nie może podlegać uwzględnieniu również z tego względu, że wskazywana decyzja nie ma przymiotu wykonalności skoro ma charakter odmowny. Nie nakłada na stronę skarżącą żadnych obowiązków czy uprawnień, których wykonanie mogłoby nastąpić dobrowolnie bądź w sposób przymusowy.

W świetle zaprezentowanych powyżej uwag uznać należy, że skarżący nie uprawdopodobnił wystąpienia przesłanek określonych w art. 61 § 3 P.p.s.a. W rezultacie zaskarżone postanowienie, odmawiające wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, należy uznać za prawidłowe.

Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.