Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 28 kwietnia 2016 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Stahl sędzia NSA Maria Czapska-Górnikiewicz sędzia del. WSA Małgorzata Jarecka /spr./ Protokolant starszy sekretarz sądowy Mariusz Szufnara po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J.J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 11 kwietnia 2014 r. sygn. akt II SA/Kr 1528/13 w sprawie ze skargi Spółdzielni Mieszkaniowej [...] w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 10 września 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji i stwierdzenia wydania decyzji z naruszeniem prawa 1. uchyla zaskarżony wyrok w całości i oddala skargę; 2. zasądza od Spółdzielni Mieszkaniowej [....]" w K. na rzecz J.J. kwotę 500 ( pięćset) zł zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 11 kwietnia 2014 r. sygn. II SA/Kr 1528/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w wyniku rozpoznania skargi Spółdzielni Mieszkaniowej [...] w K., uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 10 września 2013 r. oraz poprzedzającą ją decyzję tego organu z dnia 2 kwietnia 2013 r. w przedmiocie odmowy uchylenia we wznowionym postępowaniu decyzji ostatecznej.

Wyrok ten został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Prezydent Miasta [...], uwzględniając wniosek J.P., działając na podstawie art. 59 ust. 1 i art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647 ze zm.), decyzją z dnia 20 października 2009 r. ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego z garażem podziemnym na działce nr [A], wraz z wyjazdem i infrastrukturą techniczną na działkach [B], [C], [D], [A] przy ul. D. w K.. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją z dnia 18 stycznia 2010 r. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Spółdzielnia Mieszkaniowa [...] wystąpiła w dniu 25 marca 2011 r. o wznowienie postępowania zakończonego decyzją z dnia 18 stycznia 2010 r. podnosząc, że jako wieczysty użytkownik działki nr [A] nie brała bez swojej winy udziału w postępowaniu.

Postanowieniem z dnia 28 czerwca 2011 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. wznowiło postępowanie, a następnie decyzją z dnia 29 września 2011 r., działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 4, art. 146 § 2 i art. 151 § 2 k.p.a., odmówiło uchylenia własnej decyzji z dnia 18 stycznia 2010 r., stwierdzając jednocześnie, że jej wydanie nastąpiło z naruszeniem prawa. Decyzją z dnia 7 listopada 2011 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] utrzymało w mocy własną decyzję. W wyniku złożenia na nią skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie prawomocnym wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2012 r. sygn. II SA/Kr 108/12 uchylił zaskarżoną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 7 listopada 2011 r. oraz poprzedzającą ją decyzję tego organu z dnia 29 września 2011 r. W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że określony przez inwestora teren inwestycji nie ma dostępu do drogi publicznej tj. ulicy D.. Przyjęcie odmiennego wadliwego założenia stało się przyczyną wydania wadliwej (lub przedwczesnej) decyzji). W ponownym postępowaniu, o ile okaże się, że dostęp do drogi publicznej istnieje, organ będzie zobowiązany rozpoznać sprawę co do istoty, co oznaczać będzie konieczność rozważenia, czy rzeczywiście, także i z innych względów, w wyniku wznowienia wydana byłaby tożsama decyzja.

W wyniku przeprowadzenia ponownego postępowania wyjaśniającego Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją z dnia 2 kwietnia 2013 r. odmówiło uchylenia własnej decyzji z dnia 18 stycznia 2010 r., stwierdzając jednocześnie jej wydanie z naruszeniem prawa. Przyjmując, że wystąpiła przesłanka wznowienia, o której mowa w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., organ stwierdził, że w sprawie mogłaby zostać jedynie wydana decyzja odpowiadająca w swej istocie decyzji dotychczasowej, albowiem wydana przez Prezydenta Miasta [...] decyzja ustalająca warunki zabudowy odpowiada przepisom prawa.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] decyzją z dnia 10 września 2013 r. utrzymało w mocy własną decyzję z dnia 2 kwietnia 2013 r. Organ wyjaśnił, że w toku ponownie prowadzonego postępowania dokonało czynności zmierzających do wyjaśnienia wskazanych przez Sąd w wyroku z dnia 27 kwietnia 2012 r. kwestii spornych związanych z dostępem terenu inwestycji do drogi publicznej. Jak ustalono, działka nr [D], obręb [...] jest w całości zajęta pod pas drogowy drogi publicznej - ulicy D., która uchwałą nr [...] Rady Narodowej Miasta [...] z dnia 28 maja 1986 r. (Dz. Urz. Woj. Krak. Nr 10, poz. 84), została zaliczona do dróg lokalnych miejskich (gminnych), co zostało wskazane w piśmie Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w [...] z dnia 22 marca 2013 r., znak: [...], a także piśmie ZIKiT z dnia 19 listopada 2012 r., znak: [...] oraz piśmie Wydziału Architektury i Urbanistyki UMK z dnia 19 listopada 2012 r., znak: [...]. W związku z powyższym działka nr [A], obręb [...], która stanowi teren inwestycji kubaturowej, posiada dostęp do drogi publicznej, czyli ulicy D., a to oznacza spełnienie przesłanki wydania decyzji o warunkach zabudowy, o której mowa w art. 61 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Powyższą decyzję zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie Spółdzielnia Mieszkaniowa [...] w K. podnosząc, że organ nie zastosował się do wskazań Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zawartych w prawomocnym wyroku. Wskazano na postępowanie sądowe o ustanowienie służebności drogowej oraz służebności przesyłu przez działkę nr [D] na rzecz działki [A]. Zdaniem strony skarżącej teren inwestycji nie ma istniejącego obiektywnie i realnie dostępu do drogi publicznej - ul. D.. Dodatkowo strona skarżąca podniosła, że w analizie urbanistyczno-architektonicznej, która posłużyła do ustalenia warunków zabudowy, posłużono się nieaktualną mapą oraz nie uwzględniono budynków znajdujących się na działce [E]. Istnienie tego budynku ma wpływ na umieszczone w analizie parametry: wysokość i linia zabudowy planowanej inwestycji oraz powierzchnia biologicznie czynna.

Uchylając obie decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...], Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stwierdził, że organ, rozpoznając sprawę ponownie, nie wykonał wszystkich wskazań wynikających z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 27 kwietnia 2012 r. sygn. II SA/Kr 108/12. W kwestii wyjaśnienia, czy działka [A] ma obiektywny i realny dostęp do drogi publicznej, ograniczył się jedynie do pisma Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. z dnia 22 marca 2013 r. które nie jest jednoznaczne i nie jest poparte wiarygodną argumentacją. Z pisma nie wynika, jaka jest dokładna treść powoływanej uchwały nr [...] Rady Narodowej Miasta [...] z dnia 28 maja 1986, dlatego zachodzi potrzeba sięgnięcia do jej pełnego brzmienia. Pismo wskazuje, że działka nr [D] była w dniu 31 grudnia 1998 r. i jest obecnie własnością Gminy Miejskiej [...], w całości faktycznie zajęta pod pas drogowy drogi publicznej ul. D. w K., a zgodnie z powoływaną uchwałą Rady Narodowej ul. D. została zaliczona do dróg miejskich. W uzasadnieniu pisma wskazano też, że "użytek obecnie ujawniony w ewidencji gruntów dla działki nr [D] obr. j.w. jest niezgodny z faktycznym zagospodarowaniem terenu". Jednocześnie organ rozpoznający sprawę, poprzestając na treści pisma ZIKiT, nie zbadał wpisów dotyczących stanu prawnego nieruchomości wynikających z ewidencji gruntów i właściwej księgi wieczystej [...] prowadzonej przez Sąd Rejonowy [...] w K. Wydział IV Ksiąg Wieczystych. Jeżeli działka nr [D] wchodzi w skład drogi gminnej bądź lokalnej, to, zdaniem Sądu I instancji, pojawia się pytanie, dlaczego od 1989 r. znajduje się w użytkowaniu wieczystym skarżącej spółdzielni. Nie wiadomo, czy i kiedy wydana została decyzja stwierdzająca przejęcie działki [D] przez Gminę. Organ nie dokonał w tym względzie żadnych ustaleń i nie zgromadził stosownych dokumentów. Czym innym jest faktyczne wykorzystywanie działki, a czym innym jej udokumentowany stan prawny. Tego wszystkiego – jak przyjął Sąd - nie można wyjaśnić bez jednoczesnego zbadania, czy zakończyła się sprawa o ustanowienie służebności drogi koniecznej z wniosku właściciela działki, na której ma zostać przeprowadzona inwestycja i czy ewentualnie ustanowienie drogi koniecznej będzie przydatne do realizacji zamierzenia inwestycyjnego na działce [A].

Sąd I instancji zaznaczył, że z mapy sytuacyjnej wynika, iż działka nr [D] ma kształt niekorzystny, wydłużony, a z oświadczenia członka Zarządu Spółdzielni "[...]" - K.S. złożonego na rozprawie w dniu 28 marca 2014 r. wynika, że jej część jest zagospodarowana i użytkowana jako chodnik oraz znajdują się w niej m.in. instalacje wodne oraz kanalizacyjne. Z dotychczasowego stanu toczącej się przed Sądem Rejonowym [...] w K. pod sygnaturą [...] sprawy o ustanowienie drogi koniecznej i służebności mediów wynika równocześnie, że wnioskodawca J.J. we wniosku z 20 września 2010 r. jednoznacznie stwierdził, że nieruchomość [A] w ogóle nie posiada dostępu do drogi publicznej, a Gmina Miasta [...] (właściciel działki [D]) nie sprzeciwiała się temu wnioskowi. W tej sprawie biegły geodeta sporządził opinię – projekt służebności drogi koniecznej dla nieruchomości [A], która nie posiada dostępu do drogi publicznej, a projektowany szlak drogi koniecznej o szerokości 6 m biegnie przez część działki nr [D] i zajmuje część jezdni oraz chodnika betonowego. Powoływane przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] w zaskarżonej decyzji ogólne pismo ZIKiT w kontekście prowadzonej od września 2010 r. przed sądem powszechnym sprawy o ustanowienie drogi koniecznej nie może stanowić o wyprowadzeniu jednoznacznych i pewnych ustaleń stanu faktycznego, że teren inwestycji ma dostęp do drogi publicznej.

Organ administracyjny – jak wskazał Sąd - nie ustosunkował się też konkretnie do pozostałych wskazań Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie wynikających z wyroku z dnia 27 kwietnia 2012 r., odnoszących się do konieczności rozważenia, czy rzeczywiście także z innych względów (co do wysokości i linii zabudowy) w wyniku wznowienia zostałaby wydana tożsama decyzja.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył uczestnik postępowania J.J., zaskarżając go w całości i wnosząc o jego uchylnie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Zaskarżonemu wyrokowi J.J. zarzucił naruszenie prawa materialnego (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.) przez błędną wykładnię art. 61 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i nieuzasadnione przyjęcie, że teren inwestycji nie posiada dostępu do drogi publicznej.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej uczestnik postępowania wskazał, że wbrew twierdzeniom Sądu I instancji, organ przeprowadził wystarczające postępowanie wyjaśniające i zgromadził niezbędne dowody w celu ustalenia, że planowana inwestycja ma dostęp do drogi publicznej, co doprowadziło do słusznej konkluzji, iż w wyniku wznowienia zostałaby wydana decyzja tożsama w rozstrzygnięciu z decyzją z dnia 18 stycznia 2010 r. W celu ustalenia, czy nieruchomość ma dostęp do drogi publicznej, SKO sięgnęło do pisma Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. z dnia 22 marca 2013 roku, z którego niewątpliwie wynika, iż działka nr [D] została zaliczona do dróg lokalnych miejskich (czyli obecnie gminnych) oraz że stanowi ona własność Gminy Miejskiej [...]. W ocenie uczestnika postępowania, wnioski przyjęte przez Sąd przesądzają, że w sprawie doszło do błędnej wykładni pojęcia "dostępu do drogi publicznej" zawartego w art. 61 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy, wydaje się bowiem, że Sąd oczekiwał weryfikacji przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...], czy dostęp do drogi publicznej ma charakter odpowiedni, a nie czy w ogóle istnieje. Zgodnie z przepisem art. 2 pkt 14 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przez dostęp do drogi publicznej należy rozumieć bezpośredni dostęp do tej drogi albo dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej. Żaden przepis ustawy nie wymaga badania, czy dostęp ten dla danego zamierzenia jest wystarczający. W tym kontekście dla niniejszej sprawy nie może mieć znaczenia przebieg postępowania o ustanowienie służebności drogi koniecznej, jakie toczy się z wniosku J.J. przed Sądem Rejonowym [...] w K..

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Spółdzielnia Mieszkaniowa [...] wniosła o jej oddalenie jako nieuzasadnionej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna posiada usprawiedliwioną podstawę.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej z urzędu biorąc pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Zważywszy, że w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny dokonał kontroli zaskarżonego wyroku w zakresie wyznaczonym podstawami skargi kasacyjnej.

Zaskarżonemu wyrokowi wnoszący skargę kasacyjną zarzucił naruszenie prawa materialnego przez przyjęcie przez Sąd I instancji błędnej wykładni art. 61 ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym polegającej na nieprawidłowym określeniu pojęcia "dostęp do drogi publicznej". Wadliwość ta miała doprowadzić do nieuzasadnionego ustalenia, że wnioskodawca nie spełnił w sprawie warunku wskazanego w art. 61 ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ten zarzut Naczelny Sąd Administracyjny uznaje za uprawniony. Zgodnie z powołanym art. 61 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy przesłanką wydania decyzji o warunkach zabudowy jest, po spełnieniu pozostałych wyliczonych enumeratywnie w art. 61 ust. 1 warunków, posiadanie przez teren dostępu do drogi publicznej. Przesłankę tę w całości definiuje art. 2 pkt 14 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zawierający definicję legalną tego pojęcia. Przez dostęp do drogi publicznej należy zatem rozumieć bezpośredni dostęp do tej drogi albo dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej. Do organu właściwego do wydania decyzji o warunkach zabudowy należy ustalenie, czy przesłanka ta jest spełniona. Dostęp bezpośredni do drogi publicznej to, jak należy przyjąć, takie położenie terenu względem tej drogi, które zapewnia możliwość obsługi komunikacyjnej terenu z wyłączeniem konieczności korzystania z innych terenów (działek), celem zapewnienia dojazdu. Dostęp pośredni polega natomiast na wykorzystaniu komunikacyjnym innej działki (terenu) oddzielającej teren objęty działaniem inwestycyjnym od drogi publicznej.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela prezentowaną w orzecznictwie tego Sądu wykładnię art. 61 ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którą nie jest prawidłowe żądanie przez organ od inwestora udokumentowania posiadanych praw do korzystania z cudzego gruntu na cele komunikacji przed wydaniem decyzji o warunkach zabudowy. Uzyskanie tych praw powinno być jednym z warunków, określonych w decyzji o warunkach zabudowy, koniecznych do spełnienia przed uzyskaniem pozwolenia na budowę. W przeciwnym wypadku nałożenie na inwestora obowiązku uzyskania prawa do przejazdu przez cudzy grunt byłoby odstępstwem od ustawowej zasady, że przy lokalizacji inwestycji nie trzeba legitymować się prawem do gruntu (por. wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 2015 r. sygn. II OSK 2209/13; wyrok NSA z dnia 26 lutego 2013 r. sygn. II OSK 2040/11; wyrok NSA z dnia 15 grudnia 2011 r. sygn. II OSK 1880/10). W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie można wymagać, aby dostęp do drogi publicznej dla nieruchomości wnioskowanej do ustalenia warunków zabudowy musiał być zapewniony poprzez przysługiwanie inwestorowi tytułu prawnego do działki gruntu, przez który dostęp ten ma być zapewniony, skoro ustalenie warunków zabudowy może być dokonane na wniosek inwestora, który nie musi legitymować się tytułem prawnym do terenu planowanej inwestycji. Z art. 2 pkt. 14 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika zaś, że dostęp do drogi publicznej ma być zapewniony dla terenu planowanej inwestycji, a nie poprzez prawa przysługujące inwestorowi w czasie ustalania warunków zabudowy. Podkreślić należy w tym miejscu, że zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 460), za drogę publiczną może być uważana droga spełniająca dwa wymienione w tym przepisie warunki. Po pierwsze, musi to być droga zaliczana na podstawie ustawy do jednej z kategorii dróg. Po drugie, z drogi tej może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w ustawie lub innych przepisach szczególnych. Zgodnie z art. 2 ust. 1 cyt. ustawy, drogi publiczne ze względu na funkcje w sieci drogowej dzielą się na kategorie: drogi krajowe, drogi wojewódzkie, drogi powiatowe, drogi gminne. Drogi, parkingi oraz place przeznaczone do ruchu pojazdów, niezaliczone do żadnej z kategorii dróg publicznych i niezlokalizowane w pasie drogowym tych dróg są drogami wewnętrznymi - art. 8 ust. 1 ustawy. Definicję wspólną dla wszystkich wyżej wymienionych dróg, także wewnętrznych, zawiera art. 4 pkt 2 ustawy, stanowiąc, że droga to budowla wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiąca całość techniczno-użytkową, przeznaczona do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowana w pasie drogowym. Pas drogowy to wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą (art. 4 pkt 1 ustawy).

Na gruncie rozpatrywanej sprawy istotne jest to, że w myśl art. 7 ustawy zaliczenie do dróg gminnych (miejskich) następuje w drodze uchwały rady gminy. Z zawartego w aktach materiału dowodowego odnoszącego się do kwestii dostępu terenu do drogi publicznej, zdaniem Sądu I instancji, nie wynikało, by działka nr [A] posiadała dostęp do drogi publicznej. Ustalenie takie – na co trafnie zwrócił wnoszący skargę kasacyjną - było jednak błędne, albowiem granicząca z nią działka nr [D] jest zajęta pod pas drogowy drogi publicznej - ulicy D., która zalicza się do dróg gminnych. Wątpliwości, do których nawiązał Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie mogły wpłynąć na kierunek powyższej oceny, mając na uwadze, że okoliczności związane z toczącą się przed sądem powszechnym sprawą o ustanowienie drogi koniecznej w kontekście prawidłowego rozumienia warunku, o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nie mogły stanowić o wadliwości przyjętego przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] ustalenia.

Wprawdzie w dacie prowadzonego postępowania wznowieniowego w operacie ewidencji gruntów działka nr [D] była oznaczona jako użytek gruntowy B (tereny mieszkaniowe), niemniej w świetle materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie mogło budzić wątpliwości, że to oznaczenie działki pozostawało niezgodne ze stanem faktycznym w terenie, wobec czego nie mogło stanowić kryterium rozstrzygającego o charakterze prawnym terenu. Znaczenie jakie organ w związku z tym przypisał pismu ZIKiT w K. z dnia 19 listopada 2012 r. należało w pełni podzielić. Podjęta po wydaniu przez Sąd I instancji zaskarżonego wyroku decyzja Prezydenta Miasta [...] z dnia 24 września 2014 r. orzekająca o zmianie danych ewidencyjnych dla obr. [...] jedn. ewid. [...] w ten sposób, że ujawniony został użytek dr (drogi) dla działki nr [D] jedynie potwierdzała powyższe ustalenie. Mając na uwadze wyżej wskazane uchybienie Sądu I instancji, stwierdzić należy, że Sąd I instancji dokonał wadliwej kontroli decyzji organu odwoławczego uznając, że zaskarżona decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 10 września 2013 r. oraz poprzedzająca ją decyzja tego organu z dnia 2 kwietnia 2013 r. w przedmiocie odmowy uchylenia we wznowionym postępowaniu decyzji ostatecznej w odniesieniu do stwierdzenia, że teren posiada dostęp do drogi publicznej, zostały wydane przedwcześnie na podstawie niejednoznacznych i niepewnych ustaleń faktycznych.

W tych warunkach, działając na podstawie art. 188 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny skargę kasacyjną J.J., jako zawierającą usprawiedliwioną podstawę kasacyjną naruszenia art. 61 ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, uwzględnił. Skarga Spółdzielni Mieszkaniowej [...]" w K., rozpoznana po uchyleniu zaskarżonego wyroku, okazała się bezzasadna, co skutkowało jej oddaleniem na podstawie art. 151 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił stanowiska Sądu I instancji co do tego, że w ponownie przeprowadzonym postępowaniu w sprawie wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostateczną z dnia 20 października 2009 r. niezastosowanie się przez organ do wskazań, jakie w tejże sprawie zawarte zostały w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 27 kwietnia 2012 r. sygn. II SA/Kr 108/12, uzasadniałoby uchylenie zaskarżonej decyzji. Samorządowego Kolegium Odwoławczego poprawnie ustaliło, że przeprowadzona analiza urbanistyczna, stanowiąca podstawę ustalenia warunków zabudowy, odpowiadała przepisom prawa. Planowana inwestycja wpisuje się w funkcję obszaru analizowanego oraz, jak przyjęto, jej parametry nie odbiegają od parametrów obiektów występujących w obszarze analizowanym.

O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z art. 203 pkt 2 p.p.s.a.