drukuj    zapisz    Powrót do listy

6116 Podatek od czynności cywilnoprawnych, opłata skarbowa oraz inne podatki i opłaty, Podatek od środków transportowych, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Oddalono skargę kasacyjną, II FSK 1054/18 - Wyrok NSA z 2018-10-23, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II FSK 1054/18 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2018-10-23 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2018-03-28
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Bogusław Woźniak
Maciej Jaśniewicz /sprawozdawca/
Małgorzata Wolf- Kalamala /przewodniczący/
Symbol z opisem
6116 Podatek od czynności cywilnoprawnych, opłata skarbowa oraz inne podatki i opłaty
Hasła tematyczne
Podatek od środków transportowych
Sygn. powiązane
I SA/Sz 658/17 - Wyrok WSA w Szczecinie z 2017-11-22
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2014 poz 849 art. 9 ust. 1, art. 9 ust. 4a
Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych - tekst jednolity
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Małgorzata Wolf - Kalamala, Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Bogusław Woźniak, po rozpoznaniu w dniu 23 października 2018 r. na posiedzeniu niejawnym skargi kasacyjnej B. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 22 listopada 2017 r. sygn. akt I SA/Sz 658/17 w sprawie ze skargi B. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Koszalinie z dnia 23 maja 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku od środków transportowych za 2013 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z dnia 22 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/Sz 658/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę B. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Koszalinie z dnia 23 maja 2017 r. w przedmiocie podatku od środków transportowych za 2013 r. Treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia dostępna jest na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl/ (dalej zwana: "CBOSA").

2.1. Skargę kasacyjną od powyższego rozstrzygnięcia złożył pełnomocnik skarżącego, zaskarżając wyrok w całości i wnosząc o jego uchylenie oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Autor skargi kasacyjnej zarzucił na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej zwana: "p.p.s.a.") naruszenie prawa materialnego oraz przepisów postępowania, a mianowicie:

- art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U z 2014 r., poz. 849 ze zm., dalej zwana: "u.p.o.l.") poprzez jego nienależyte zastosowanie, polegające na oddaleniu skargi na decyzję określającą skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku od środków transportowych, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności z udokumentowanego przez skarżącego faktu czasowego wycofania z ruchu pojazdów od dnia złożenia wniosku do ponownego włączenia do ruchu podatek od środków transportowych nie może być naliczony, z analogicznych decyzji z lat 2006-2011 oraz wpisów z Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców wynikało, że jedynym właścicielem pojazdów jest skarżący;

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 191 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.; dalej zwana: "Ordynacja podatkowa") poprzez brak stwierdzenia naruszeń prawa i odmowę uchylenia przez Sąd zaskarżonej decyzji w sytuacji, gdy zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem prawa o postępowaniu polegającym na przekroczeniu granicy swobodnej oceny dowodów, które polegało na jednostronnej, wybiórczej i niepełnej ocenie całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, wadliwych wniosków poczynionych na podstawie przedłożonej dokumentacji (zawarte w piśmie Starostwa Powiatowego znajdującym się w aktach sprawy) co skutkowało nieuwzględnieniem zarzutu czasowego skutecznego wycofania z ruchu środków transportowych stanowiących przedmiot niniejszego postępowania, dokonania ustaleń na podstawie zebranego materiału w sposób niezgodny z zasadami logiki i doświadczenie życiowego, z niedołożeniem należytej wagi takim dowodom jak pisma Starostwa Powiatowego sporządzonego na wniosek organu I instancji z którego wynika, że "Pojazdy te zostały w dniu 15.02. 2005 r. czasowo wycofane z ruchu do dnia 13.06.2005 r. i taki też status w chwili obecnej widnieje", złożenia przez skarżącego wniosku o czasowe wycofanie pojazdów z ruchu od dnia 13.06.2005 r. i załączonych do wniosku tablic rejestracyjnych oraz dowodów rejestracyjnych środków transportowych będących przedmiotem opodatkowania, treści decyzji określających za lata 2006-2011, treść rejestrów Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców oraz wyjaśnienia strony, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ skutkowało poczynieniem błędnych ustaleń faktycznych i stwierdzeniem na ich podstawie, że powstał podatek od środków transportowych.

2.2. Odpowiedzi na skargę kasacyjną nie wniesiono.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

3.1. Skarga kasacyjna podlega oddaleniu.

3.2. Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu bierze pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Z akt sprawy nie wynika, by zaskarżone orzeczenie zostało wydane w warunkach nieważności, której przesłanki określa art. 183 § 2 p.p.s.a. Pełnomocnik skarżącego, powołując się na treść art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. oparł skargę kasacyjną na naruszeniu przepisów postępowania jak i prawa materialnego.

3.3. Skarżący w niniejszej sprawie kwestionuje zasadność określenia zobowiązania podatkowego w podatku od środków transportowych w sytuacji czasowego wycofania z ruchu pojazdów. Stosownie do treści art. 9 ust. 1 u.p.o.l. obowiązek podatkowy w zakresie podatku od środków transportowych, z zastrzeżeniem ust. 2 (który nie ma w sprawie zastosowania), ciąży na osobach fizycznych i osobach prawnych będących właścicielami środków transportowych. Z kolei art. 9 ust. 4a i 4b u.p.o.l. przewidują, iż obowiązek podatkowy, o którym mowa w ust. 1 i 2, powstaje także od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek transportowy został dopuszczony ponownie do ruchu po upływie okresu, na jaki została wydana decyzja organu rejestrującego o czasowym wycofaniu tego pojazdu z ruchu (ust. 4a), a zarejestrowanie środka transportowego oznacza jego rejestrację, z wyjątkiem rejestracji czasowej, w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym (ust. 4b). Wygaśnięcie decyzji o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu następuje w dniu ściśle określonym w decyzji. Właściciel pojazdu ma od tego momentu możliwość odebrania dowodu rejestracyjnego i tablic rejestracyjnych od organu rejestrującego - zgodnie z § 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 grudnia 2004 r. w sprawie czasowego wycofania pojazdów z ruchu (Dz. U. Nr 285, poz. 2856 ze zm., zwane dalej: "rozporządzenie MI") - i użytkowania pojazdu. Błędne jest stanowisko skarżącego wyrażone w skardze kasacyjnej, że obowiązek podatkowy w podatku od środków transportowych powstaje od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym skarżący odbierze dowód rejestracyjny i tablice rejestracyjne pojazdów, wyłączonych czasowo z ruchu. Zdaniem skarżącego art. 9 ust. 4a u.p.o.l. moment powstania obowiązku podatkowego łączy z chwilą ponownego dopuszczenia pojazdu do ruchu, a więc wydaniem dowodu rejestracyjnego i tablic rejestracyjnych tego pojazdu, co w niniejszej sprawie nie nastąpiło. Skarżący błędnie odczytał pojęcie "ponowne dopuszczenie do ruchu" w sprzeczności z przepisami Prawa o ruchu drogowym i rozporządzeniem wykonawczym do tej ustawy. Ze stanowiskiem skarżącego nie sposób się zgodzić. Jak wskazano wyżej wygaśnięcie decyzji o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu następuje w dniu ściśle określonym w decyzji. Właściciel pojazdu ma od tego momentu możliwość odebrania dowodu rejestracyjnego i tablic rejestracyjnych od organu rejestrującego, zgodnie z § 7 rozporządzenia MI i użytkowania pojazdu. Nie ma żadnych podstaw prawnych, aby sądzić, że po wygaśnięciu decyzji o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu, zaistniałaby konieczność podjęcia jakichkolwiek dodatkowych działań ze strony organu rejestrującego np. wydania kolejnej decyzji o dopuszczeniu do ruchu na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm., zwana dalej: "prawo o ruchu drogowym"). Skoro zgodnie z art. 71 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym dokumentem stwierdzającym dopuszczenie do ruchu pojazdu jest dowód rejestracyjny albo pozwolenie czasowe, to oznacza, że pojazd – co do którego wygasła decyzja o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu – wciąż jest dopuszczony do ruchu drogowego, bowiem jego dowód rejestracyjny nie stracił automatycznie ważności, ale istnieje i jest od tego momentu do odebrania od organu. Należy także podkreślić, że w sprawie mamy do czynienia z wycofaniem pojazdu z ruchu o charakterze czasowym. Właściciel pojazdu wyrażając wolę skorzystania z tej instytucji z góry zakłada, że wycofanie pojazdu z ruchu ma być jedynie przejściową sytuacją, co więcej organ rejestrujący w decyzji ściśle określa datę ustania tego tymczasowego stanu rzeczy. Sam fakt wygaśnięcia decyzji nie spowoduje co prawda automatycznego zwrotu tablic i dowodu rejestracyjnego, konieczne jest bowiem złożenie pisemnego wniosku właściciela pojazdu oraz dołączenie decyzji o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu. Nie ma zaś wymogu dokonywania innych czynności organu rejestrującego, czy składania dodatkowych wniosków przez właściciela pojazdu. Podkreślić trzeba, że ponownego dopuszczenia pojazdu do ruchu, o który stanowi art. 9 ust. 4a u.p.o.l. nie można utożsamiać z odebraniem dokumentów pojazdu z depozytu, jak czyni to skarżący. Przy takiej interpretacji w sytuacji, gdy podatnik nie odebrałby dowodu i tablic, pomimo faktu, że decyzja o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu wygasła, właściciel nadal nie byłby zobowiązany do zapłaty podatku. Przez ponowne dopuszczenie do ruchu należy w związku z tym rozumieć potencjalną możliwość wykorzystania przez właściciela pojazdu na drogach publicznych (por. B. Pahl, G. Dudar, R. Dowgier, Podatek od środków transportowych, Komentarz, Wydawnictwo Taxpress, Warszawa 2017).

3.4. Wobec powyższego wskazać należy, że okolicznościami, z którymi ustawodawca wiąże powstanie obowiązku podatkowego od środków transportowych jest rejestracja oraz nabycie zarejestrowanego środka transportowego, a także ponowne dopuszczenie do ruchu środka transportowego po upływie okresu, na jaki została wydana decyzja o czasowym wycofaniu tego pojazdu z ruchu. Z żadnego fragmentu zacytowanych wyżej przepisów nie wynika, że konieczność opłacania podatku od środków transportowych uzależniona jest od użytkowania pojazdu czy też jego fizycznego posiadania. To oznacza, że okoliczności wskazane przez skarżącego, takie jak niewykorzystywanie pojazdów od lat, brak badań technicznych, brak możliwości zbycia pojazdów gdyż stanowią zabezpieczenie dla wierzycieli, nie oznaczają, że doszło do wygaśnięcia obowiązku podatkowego. Do tego niezbędne jest bowiem wyrejestrowanie pojazdu lub wydanie decyzji organu rejestrującego o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu. W rozpoznanej sprawie nie została spełniona żadna z przesłanek skutkujących wygaśnięciem obowiązku podatkowego. Dopóki dany pojazd jest zarejestrowany, na jego właścicielu ciąży obowiązek podatkowy w zakresie podatku od środków transportowych (art. 9 ust. 1 u.p.o.l.), nawet jeśli z pojazdów tych faktycznie nie korzysta. Obowiązek zapłaty tego podatku nie jest bowiem uzależniony od faktycznego korzystania z pojazdu, czy poruszaniu się nim po drogach.

3.5. Za niezasadny należało uznać także zarzut naruszenia przepisów postępowania. Autor skargi kasacyjnej zarzucił naruszenie przy wydawaniu decyzji przepisów odnoszących się do postępowania dowodowego oraz oceny zebranych dowodów. W ocenie strony skarżącej analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego jest jednostronna i wybiórcza, a wywodzone przez organ skutki prawne nie wynikają z udowodnionych w toku postępowania faktów. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego nie można uznać, aby Sąd I instancji bezpodstawnie zaaprobował stan faktyczny ustalony przez organy podatkowe. W niniejszej sprawie zakres prowadzonego postępowania określały przepisy materialnego prawa podatkowego. Zgromadzony przez organy materiał dowodowy w zakresie czasowego wycofania przedmiotowych pojazdów z ruchu dawał podstawy do stwierdzenia istnienia obowiązku podatkowego od środków transportowych. Prawidłowo WSA w Szczecinie uznał, że podnoszenie przez skarżącego okoliczności odmiennej od ustalonej, tj. że czasowe wycofanie pojazdów z ruchu miało miejsce również w 2013 r., nie zostało w żaden sposób wykazane.

3.6. Wobec powyższego skargę kasacyjną jako niezasadną należało na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalić.



Powered by SoftProdukt