Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Nadzieja Karczmarczyk-Gawęcka, Sędziowie Sędzia WSA Marzena Kowalewska (spr.),, Sędzia WSA Ewa Wojtysiak, Protokolant starszy sekretarz sądowy Edyta Wójtowicz, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 16 listopada 2017 r. sprawy ze skargi B. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 23 maja 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku od środków transportowych za 2013 r. oddala skargę.

Decyzją z dnia [...] r. o nr [...], wydaną m.in. na podstawie art. 233 § 1 pkt 2a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) – dalej: "O.p.", Samorządowe Kolegium Odwoławcze uchyliło decyzję Prezydenta Miasta K. z dnia [...] r., nr [...] w całości i określiło B. K. zobowiązanie w podatku od środków transportowych za 2013 r. w kwocie [...]zł, zaś wobec B. K. umorzyło postępowanie w sprawie.

Powyższa decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym sprawy.

Organ I instancji po bezskutecznym wezwaniu do złożenia deklaracji na podatek od środków transportowych wszczął z urzędu i przeprowadził postępowanie podatkowe, które wykazało, że naczepa ciężarowa uniwersalna NRD HLS250 o nr rej. [...], ciągnik samochodowy siodłowy [...] o nr rej. [...], ciągnik samochodowy siodłowy [...], o nr rej. [...] są zarejestrowane w Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców. Ustalił także, iż właścicielem ww. środków transportowych jest B. K..

W odpowiedzi na postanowienie o wszczęciu z urzędu postępowania podatkowego Strona poinformowała organ I instancji, iż nie jest osobą zobowiązaną do złożenia deklaracji na podatek od środków transportowych, w związku z tym, że ww. środki transportowe zostały przewłaszczone na zabezpieczenie roszczeń banku BPH SA.

Organ I instancji na podstawie pisma [...] Sądowego przy Sądzie Rejonowym w K. ustalił, że na pojazdach ustanowiony został zastaw rejestrowy na rzecz [...] a bank nie jest i nie był współwłaścicielem przedmiotowych pojazdów. Ponadto uznał, że pojazdy te nie zostały przewłaszczone na rzecz wierzyciela a egzekucja z tych pojazdów umorzona. Informacji o przewłaszczeniu pojazdów przez bank nie potwierdziło również Starostwo Powiatowe w K..

Starostwo Powiatowe w K. poinformowało ponadto, iż przedmiotowe pojazdy były czasowo wycofane z ruchu w okresie od 15 lutego 2005 r. do dnia 13 czerwca 2005 r.

Organ I instancji przy rozstrzyganiu wziął pod uwagę oświadczenie złożone przez Stronę na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2013 r. przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Szczecinie, sygn. akt. I SA/Sz [...] (wyrok prawomocny), że współwłaścicielką pojazdów jest B. K. (żona). W oparciu o ww. okoliczność organ I instancji uznał, że oboje współwłaściciele zobowiązani byli do złożenia stosownej deklaracji na podatek od środków transportowych na 2013 r., a także nie wpłacili należnego podatku od środków transportowych za 2013 rok.

Odwołanie od decyzji organu I instancji wniosła zarówno B. K. i B. K., żądając uchylenia i umorzenia postępowania w sprawie. Po ponownym rozpoznaniu sprawy organ odwoławczy decyzją z dnia [...] r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Następnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 1 października 2014 r., sygn. akt I SA/SZ [...] skargę podatników oddalił.

Od orzeczenia sądu I instancji wywiedziona została przez podatników skarga kasacyjna, po rozpoznaniu której Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 1 marca 2017 r., sygn. akt II FSK [...], uchylił zaskarżony wyrok w całości i decyzję organu odwoławczego. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazał, że postępowanie dowodowe w zakresie ustalenia własności spornych środków transportowych prowadzone było wadliwie, zarówno przez organ I instancji, jak i organ odwoławczy. Podkreślił, że przepisy prawa nie uprawniały organów do domniemywania, na potrzeby postępowania podatkowego, że składnik nabyty w trakcie trwania wspólności przez jednego z małżonków należy zaliczyć do majątku wspólnego. Zdaniem NSA organy podatkowe zobowiązane były do udowodnienia w świetle art. 122 i 187 § 1 o.p., kto jest właścicielem przedmiotu opodatkowania.

B. K. i B. K. w piśmie z dnia 4 kwietnia 2017 r. wnieśli o przeprowadzenie dowodu z wyroku NSA z dnia 1 marca 2017 r. sygn. akt II FSK 3597/15 i wyroku Sądu Okręgowego w K. VII Wydział Cywilno-Odwoławczy z dnia 7 marca 2017 r. sygn. akt VII Ca [...] (załączony do akt administracyjnych dotyczących podatku od środków transportowych na 2013 r.) na okoliczność ustalenia osoby właściciela/podatnika podatku od środków transportowych,

Rozpatrując ponownie sprawę, Samorządowe Kolegium Odwoławcze stanęło na stanowisku, że rozstrzygającym dowodem w zakresie ustalenia kto jest właścicielem przedmiotowych środków transportowych stanowi prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w K. z dnia 7 marca 2017 r. w sprawie VII Ca [...], w którym to ustalono, że B. K. jest wyłącznym właścicielem dwóch ciągników siodłowych (nr rej. [...] oraz [...]) i naczepy ciężarowej (nr rej. [...]), jako nabytych z jego majątku odrębnego. Tym samym organ odwoławczy uznał, że nie należą do majątku wspólnego z B. K.. Dodatkowo organ odwoławczy odwołał się do wyroku WSA w Gliwicach z dnia 7 grudnia 2016 r., sygn. akt: II SA/GI [...], wyroku WSA w Warszawie z dnia 24 lipca 2013 r., sygn. IV SA/Wa [...] oraz postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2012 r., sygn. akt II UK [...].

Podsumowując organ odwoławczy wskazał, że B. K. jako właściciel ww. środków transportowych winien uiścić podatek od środków transportowych za 2013 rok ponieważ zgodnie z informacją z Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców nie były one wycofane z ruchu, brak jest decyzji organu rejestrującego, właściwego ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu, o wyrejestrowaniu ww. pojazdów, bądź czasowym ich wycofaniu z ruchu. Dodatkowo organ wyjaśnił, że obowiązek podatkowy ciążył będzie na B. K. do czasu wydania przez właściwy organ decyzji w przedmiocie wyrejestrowania pojazdów. Zdaniem organu odwoławczego nawet zniszczenie, porzucenie pojazdu, czy brak możliwości faktycznego korzystania z zarejestrowanego środka transportowego np. na skutek kradzieży nie zwalnia właściciela z obowiązku podatkowego w podatku od środków transportowych. W tym zakresie organ podatkowy odwołał się do orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 maja 2011 r., sygn. II FSK 108/10.

Organ odwoławczy odniósł się także do kwestii ustanowionego zastawu rejestrowego na dwóch środkach transportowych należących do B. K. (nr rej [...] i [...]). Wyjaśnił, że ustanowienie zastawu nie oznacza zmiany właściciela rzeczy, lecz stanowi wyraz umowy zawartej między właścicielem rzeczy i wierzycielem, której celem jest obciążenie rzeczy prawem wierzyciela do dochodzenia zaspokojenia z rzeczy niezależnie od tego, czyją ona stała się własnością i z pierwszeństwem przed osobistymi wierzycielami właściciela, z zastrzeżeniem ustawowego pierwszeństwa szczególnego.

Mając powyższe na uwadze organ odwoławczy umorzył postępowanie wobec B. K. a orzekł o określeniu zobowiązania w podatku od środków transportowych na 2013 r. od przedmiotowych pojazdów wobec B. K..

B. K. (dalej: "Skarżący") wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie skargę na decyzję organu odwoławczego, domagając się jej uchylenia oraz przeprowadzenia dowodów z dokumentu z dnia 8 maja 2013 r. zawierającego oświadczenie Starostwa Powiatowego o czasowym wycofaniu z ruchu od dnia 15 lutego 2005 r. przedmiotowych pojazdów i pisma Urzędu Miasta K. z 6 maja 2013 r. nr [...] Skarżący zarzucił organowi odwoławczemu niewłaściwą oceną zebranego materiału dowodowego w sprawie oraz brak szczegółowego wyjaśnienia sprawy w całości oraz naruszenie przepisów art. 6 i art. 7 kodeksu postępowania administracyjnego.

W uzasadnieniu skargi Skarżący odniósł się obszernie do kwestii czasowego wycofania z ruchu przedmiotowych środków transportowych. Wskazał, że zostały one w dniu 15 lutego 2005 r. czasowo wycofane z ruchu do dnia 13 czerwca 2005 r., jednakże status ten ww. środki transportu nadal posiadają. Zakwestionował tym samym sposób przeprowadzenia postępowania dowodowego i analizy materiału dowodowego.

Skarżący podkreślił, że jego zdaniem obowiązek podatkowy w podatku od środków transportowych powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym właściciel pojazdów wyłączonych czasowo z ruchu, odbierze dowód rejestracyjny i tablice rejestracyjne, co oznacza dopuszczenie pojazdu do ruchu. Stwierdził, że nie odbiera dowodów rejestracyjnych pojazdów w celu uniknięcia ponoszenia ciężaru podatku od środków transportowych, a ustanowione zabezpieczenia na rzecz wierzyciela stanowią faktyczną i wyłączną przyczynę złożenia dowodów rejestracyjnych w Starostwie Powiatowym w K..

Skarżący wskazał, że organ odwoławczy wydając decyzję w dniu [...] r. i orzekając o zobowiązaniu podatkowym i nie uwzględniając zarzutów wszedł w kompetencje organu I instancji, który posiadał z urzędu całkowitą informację o czasowym wycofaniu z ruchu.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Na rozprawie w dniu 16 listopada 2017 r., na podstawie art. 111 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) – dalej: "p.p.s.a.", Sąd połączył sprawy o sygn. akt I SA/Sz 657/17 i I SA/Sz 658/17 do wspólnego rozpoznania i odrębnego rozstrzygnięcia.

Ponadto na rozprawie Skarżący podtrzymał skargę i wniosek dowodowy w niej zawarty oraz przedłożył kserokopię dowodów rejestracyjnych (na dowód, że pojazdy nie mają aktualnych badań technicznych). Oświadczył także, iż kilkakrotnie wycofywał środki transportu z ruchu, w tym zakresie przedłożył kserokopię postanowienia komornika z dnia 5 listopada 2013 r. o umorzeniu egzekucji z ruchomości. Dodatkowo złożył kserokopie zaświadczeń o demontażu pojazdów z dnia 31 stycznia 2017 r. oraz pismo z dnia 8 maja 2015 r. Dokumenty dołączone zostały do sprawy o sygn. akt I SA/Sz 657/17.

Sąd postanowił dopuścić wnioski dowodowe z dokumentów załączonych do sprawy na rozprawie oraz załączonych do skargi. Odmówił jednakże dopuszczenia kserokopii pisma Starostwa Powiatowego w K. z dnia 8 maja 2013 r. i Urzędu Miasta K. z dnia 6 maja 2013 r., które to dokumenty znajdują się w aktach administracyjnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie z w a ż y ł, co następuje:

Skarga podlega oddaleniu.

Stosownie do treści art. 3 § 1 p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji

publicznej. Oznacza to, iż sąd bada zgodność z prawem (legalność) zaskarżonej decyzji pod kątem jej zgodności z prawem materialnym

określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.

Po pierwsze wskazać należy, że sprawa określenia podatku od środków transportowych za 2012 r. była przedmiotem rozpoznania przez

Naczelny Sąd Administracyjny, który wyrokiem z dnia 1 marca 2017 r. sygn. akt II FSK 322/15 uchylił wyrok WSA w Szczecinie z dnia 1

października 2014 r. sygn. akt I SA/Sz 538/14 i decyzję SKO z dnia [...] r. nr [...]

Wskazać zatem należy, że zgodnie z art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu

wiąże w sprawie organy, których działanie było przedmiotem zaskarżenia a także sądy, chyba, że przepisy prawa uległy zmianie bądź

zmienił się stan faktyczny sprawy. Tak jak wskazał NSA w ww wyroku z uwagi na zasadę prawdy obiektywnej, na której opiera się

postępowanie dowodowe normowane przepisami Ordynacji podatkowej (por. art. 122 oraz art. 187 § 1 tej ustawy), w postępowaniu przed

organami podatkowymi nie ma podstaw do przyjmowania domniemań faktycznych. W ponownie prowadzonym postępowaniu, należało zatem w sposób

nie budzący wątpliwości ustalić – na podstawie dowodów, a nie domniemań - czyją własnością były w analizowanym okresie sporne środki

transportowe. Ponieważ samo istnienie (bądź nieistnienie) między B. K. i B. K. wspólności ustawowej kwestii tej

nie przesądza, organy zobowiązane były – z uwzględnieniem art. 33 k.r.o. - ustalić czy przedmiot opodatkowania był objęty wspólnością

ustawową, czy też wchodził w skład majątku osobistego B. K..

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że organ sprostał powyższemu zaleceniu co do dalszego postępowania w sprawie. Oparł bowiem

rozstrzygnięcie - w zakresie ustalenia osoby podatnika – na dokumencie przedłożonym przez B. K. w dniu 4 kwietnia 2017 r.

tj. wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 7 marca 2017 r. sygn. akt VII Ca [...].

Zgodzić się należy ze stanowiskiem organu, że zgodnie z art. 365 Kodeksu postępowania cywilnego orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko

strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, (...). Skutek pozytywny

(materialny) powagi rzeczy osądzonej przejawia się w tym, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak przyjęto to w prawomocnym

wyroku. Sens przepisu art. 365 § 1 k.p.c. wyraża się w tym, iż gwarantuje on zachowanie spójności i logiki działania organów

publicznych, zapobiegając funkcjonowaniu w obrocie prawnym rozstrzygnięć nie do pogodzenia w całym systemie przyznanych im kompetencji.

Skoro zatem z ww wyroku wynika, że właścicielem przedmiotowych pojazdów tj. ciągnika siodłowego nr rej. [...], ciągnika siodłowego nr

rej. [...], naczepy ciężarowej nr rej. [...] jest B. K. to zasadnie zgodnie z art.9 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia

1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2010 r., Nr 95, poz. 613 ze zm.) dalej: " u.p.o.l." organ uznał, że jest on

podatnikiem podatku od środków transportowych.

Wskazać należy, że organ odwoławczy powinien nie tylko kontrolować zgodność z prawem i celowość decyzji organu I instancji, ale musi na

podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, zgromadzonego zarówno w toku postępowania pierwszoinstancyjnego, jak i w trakcie

ewentualnego uzupełniającego postępowania dowodowego przeprowadzonego w toku postępowania odwoławczego – co miało miejsce wobec

przedłożenia przez B. K. i B. K. ww wyroku Sądu Okręgowego, wydać w sprawie jeszcze jedno rozstrzygnięcie. Nie

budzi wątpliwości, że wyrok Sądu Okręgowego w zakresie ustalenia właściciela wywołuje skutek ex tunc, potwierdza okoliczności które

miały miejsce.

Organ odwoławczy może korygować zarówno wady prawne decyzji, jak też wady polegające na niewłaściwej ocenie okoliczności faktycznych

bądź powodujące inne nieprawidłowości (Kodeks postępowania administracyjnego oraz ustawa o Naczelnym Sądzie Administracyjnym z

orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego i Sądu Najwyższego, pod red. R. Hausera, Warszawa 1998, s. 341-342). W niniejszej

sprawie zasadnie zatem organ odwoławczy, ponownie prowadząc postępowanie umorzył postępowanie wobec B. K. z uwagi na bezsporne

udowodnienie ww wyrokiem Sądu Okręgowego, że właścicielem przedmiotowych pojazdów jest B. K..

Zatem za podstawę wyroku Sąd przyjął prawidłowe ustalenia stanu faktycznego dokonane w zaskarżonym rozstrzygnięciu Samorządowego

Kolegium Odwoławczego (por. uchwała NSA z 15 lutego 2010 r., sygn. akt II FPS 8/09). Skład orzekający w rozpoznawanej sprawie w pełni

podziela przedstawioną przez organ odwoławczy argumentację i słuszność zajętego w sprawie stanowiska.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów skargi wskazać należy, że Skarżący w skardze zarzuca naruszenie przepisów postępowania podatkowego

oraz prawa podatkowego dot. podatku od środków transportowych poprzez rażącą wykładnię.

Odnosząc się do zarzutu najdalej idącego tj. naruszenia prawa materialnego wskazać należy, że zgodnie z art. 9 ust. 4a u.p.o.l.

obowiązek podatkowy w zakresie podatku od środków transportowych powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w

którym środek transportowy został dopuszczony ponownie do ruchu po upływie okresu, na jaki została wydana decyzja organu rejestrującego

o czasowym wycofaniu tego pojazdu z ruchu.

Zdaniem Skarżącego nie jest wystarczające samo wygaśnięcie decyzji o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu do ponownego powstania obowiązku

podatkowego, konieczne jest ponowne dopuszczenie do ruchu tj. zwrot dowodu rejestracyjnego i tablic rejestracyjnych na pisemny wniosek

właściciela pojazdu.

Z taką interpretacją nie sposób się zgodzić. Wygaśnięcie decyzji o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu następuje w dniu ściśle określonym

w decyzji. Właściciel pojazdu ma od tego momentu możliwość odebrania dowodu rejestracyjnego i tablic rejestracyjnych od organu

rejestrującego - zgodnie z § 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 grudnia 2004 r. w sprawie czasowego wycofania pojazdów z

ruchu (Dz. U nr 285, poz. 2856 ze zm.) - i użytkowania pojazdu. Nie ma żadnych podstaw prawnych, aby sądzić, że po wygaśnięciu decyzji o

czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu, zaistniałaby konieczność podjęcia jakichkolwiek dodatkowych działań ze strony organu rejestrującego

np. wydania kolejnej decyzji o dopuszczeniu do ruchu na podstawie przepisów Prawa o ruchu drogowym. Skoro zgodnie z art. 71 ust. 1

ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawa o ruchu drogowym (tj. Dz.U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.) dalej: "Prawo o ruchu drogowym"

dokumentem stwierdzającym dopuszczenie do ruchu pojazdu samochodowego, ciągnika rolniczego, pojazdu wolnobieżnego wchodzącego w skład

kolejki turystycznej, motoroweru lub przyczepy jest dowód rejestracyjny albo pozwolenie czasowe, to oznacza, że pojazd – co do którego

wygasła decyzja o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu – wciąż jest dopuszczony do ruchu drogowego, bowiem jego dowód rejestracyjny nie

stracił automatycznie ważności, ale istnieje i jest od tego momentu do odebrania od organu. W świetle art. 71 ust. 2 Prawa o ruchu

drogowym pojazdy określone w ust. 1 są dopuszczone do ruchu, jeżeli odpowiadają warunkom określonym w art. 66 oraz są zarejestrowane i

zaopatrzone w zalegalizowane tablice (tablicę) rejestracyjne, a w przypadku pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli, w nalepkę

kontrolną. Przepis ten potwierdza, że pojazd dopuszczony do ruchu musi być zarejestrowany.

Nie sposób też nie zauważyć, że mamy tu do czynienia z wycofaniem pojazdu z ruchu o charakterze czasowym. "Czasowy" oznacza zaś

chwilowy, przemijający (vide serwis Słownik Języka Polskiego PWN – www.sjp.pwn.pl). Właściciel pojazdu wyrażając wolę skorzystania z

takiej instytucji z góry zakłada, że wycofanie pojazdu z ruchu ma być jedynie przejściową sytuacją, co więcej organ rejestrujący w

decyzji ściśle określa datę ustania tego tymczasowego stanu rzeczy. Sam fakt wygaśnięcia decyzji nie spowoduje co prawda automatycznego

zwrotu tablic i dowodu rejestracyjnego, konieczne jest bowiem złożenie pisemnego wniosku właściciela pojazdu oraz dołączenie decyzji o

czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu. Nie ma zaś wymogu dokonywania innych czynności organu rejestrującego czy składania dodatkowych

wniosków przez właściciela pojazdu. Taka interpretacja ww przepisów, znajduje również uzasadnienie w tym, że zapobiega nadużyciom prawa.

Gdyby bowiem przyjąć, jak chce Skarżący, że samo wygaśnięcie decyzji o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu nie powoduje ponownego

dopuszczenia pojazdu do ruchu, to właściciele pojazdów mogliby składać wnioski o wycofanie pojazdu z ruchu na najkrótszy dopuszczony

przepisami okres (2 miesiące – vide art. 78a ust. 4 Prawa o ruchu drogowym), a następnie po wygaśnięciu decyzji o czasowym wycofaniu

pojazdu z ruchu, nie odbierać tablic rejestracyjnych i dowodu, co skutkowałoby tym, że nie byliby zobowiązani ani do opłacenia opłaty

administracyjnej za kolejne miesiące wycofania pojazdu z ruchu, ani do uiszczenia podatku od środków transportowych. Tymczasem

właściciele pojazdów mają prawo uniknąć podatku od środków transportowych poprzez czasowe wycofanie pojazdu z ruchu jedynie w okresie

wskazanym w decyzji organu rejestrującego.

Zgodzić się trzeba z tezą, że przez ponowne dopuszczenie do ruchu należy rozumieć potencjalną możliwość wykorzystywania przez

właściciela pojazdu na drogach publicznych. Datą ponownego dopuszczenia będzie zatem pierwszy dzień, w którym może on odebrać w

siedzibie organu rejestrującego dowód i tablice. Od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym przypada ten dzień, bez

względu na to, czy właściciel stawił się w starostwie i odebrał dokumenty, w stosunku do danego pojazdu powstanie obowiązek podatkowy w

podatku od środków transportowych. Fakt nieodebrania z depozytu dowodu rejestracyjnego i tablic nie ma, w ocenie Sądu, wpływu na datę

ponownego powstania obowiązku podatkowego w omawianym podatku w odniesieniu do przedmiotowych pojazdów. Można w związku z tym

stwierdzić, że data ponownego dopuszczenia pojazdu do ruchu jest tożsama z datą wygaśnięcia decyzji o czasowym wycofaniu, która wynika z

samej decyzji. Decyzja ta wygasa po upływie ostatniego dnia czasowego wycofania pojazdu z ruchu. W Prawie o ruchu drogowym nie ma bowiem

podstawy prawnej do wydawania decyzji o ponownym dopuszczeniu do ruchu. Moment dopuszczenia pojazdu do ruchu po upływie czasowego

wycofania wynika z decyzji o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu. Nie jest to więc moment wydania decyzji o dopuszczaniu pojazdu do ruchu

ani chwila, z którą podatnik odbiera z depozytu tablice i dowód rejestracyjny. Jest to w istocie rzeczy data wygaśnięcia decyzji o

czasowym wycofaniu.

Zasadnie zatem organ uznał, że jak wynika to z decyzji właściwego organu rejestracyjnego – Starosty [...], z dniem 13 czerwca 2005

r. wygasła decyzja o czasowym wycofaniu z ruchu. Wbrew stanowisku Skarżącego nie popartym żadnym dowodem, nawet na etapie postępowania

sądowego, brak było innych decyzji o wycofaniu z ruchu, co wynika ze zgromadzonego przez organ materiału dowodowego w tym pisma Starosty

Powiatowego z dnia 8 maja 2013 r. ale także informacji z Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców z daty 8 lipca 2013 r.

Uzasadnieniem powyższego stanowiska jest także to jak słusznie uznał to organ, iż obowiązek podatkowy w omawianym podatku nie wygasa np.

w przypadku złego stanu technicznego pojazdu, faktycznego braku możliwości korzystania z posiadanego środka transportu. Wbrew stanowisku

Skarżącego konieczność opłacenia podatku od środków transportowych nie jest uzależniona od użytkowania pojazdu ani od jego fizycznego

posiadania. Obowiązek ten wygasa w przypadku wyrejestrowania pojazdu – co nie miało miejsca w niniejszej sprawie, co wynika z pisma

Starosty [...] z dnia 8 maja 2013 r. i z informacji z Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców z dnia 8 lipca 2013 r. Tej

okoliczności zresztą nie neguje sam Skarżący, wskazując, że na przeszkodzie wyrejestrowaniu stało ustanowienie na ciągniku samochodowym

nr rej. [...] i naczepie uniwersalnej nr rej. [...] zastawu rejestrowego przez Bank.

Na co zasadnie wskazał organ, tej oceny co do obowiązku podatkowego nie zmienia podnoszona przez Skarżącego okoliczność ustanowienia

przez Bank zastawu rejestrowego, na który powołuje się Skarżący w skardze a o którym mowa w zapisach Centralnej Ewidencji Pojazdów i

Kierowców, w piśmie komornika Sądowego z dnia [...] r., wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 7 marca 2017 r. sygn. akt VII

Ca [...], który to zastaw nie prowadzi do zmiany osoby właściciela pojazdu od którego należny jest podatek od środków transportowych.

Zgoła odmienna sytuacja jest właścicieli pojazdów, które zostały przewłaszczone celem zabezpieczenia spłaty udzielonych kredytów

bankowych ale z takim przypadkiem nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Podnieść należy, że to Skarżący wystąpił o udzielenie

kredytu i to Skarżący na taki sposób zabezpieczenia jego spłaty przystał. Ustawodawca podatkowy w odniesieniu do takiej sytuacji w

jakiej znalazł się Skarżący nie zniósł obowiązku podatkowego. Uciążliwość takiego zabezpieczenia spłaty kredytu, związane z tym

ograniczenia w dysponowaniu obciążoną rzeczą może być ewentualnie postulatem do zmiany obowiązującego porządku prawnego, wykracza jednak

poza ramy niniejszej sprawy.

Jak była o tym mowa, jeżeli właściciel nie złoży stosownego wniosku, a starosta nie wyda decyzji o wyrejestrowaniu pojazdu, obowiązek

podatkowy istnieje dalej (tak NSA m.in. w wyr. z dnia 27.05.2011 r. w sprawie II FSK 129/10, z dnia 21.12.2011 r. w sprawie II FSK

1161/10, z dnia 25.052011 r. w sprawie II FSK 108/10). Co, a contrario oznacza, że jeżeli właściciel nie ma takiej woli i nie złoży

odpowiedniego wniosku, to pomimo nieodebrania tablic i dowodu rejestracyjnego danego pojazdu, nie następuje automatyczne przedłużenie

terminu wycofania pojazdu z ruchu. Aby tak było musi być uzewnętrzniona wola osoby uprawnionej, tj. złożony przez właściciela pojazdu

wniosek o przedłużeniu pierwotnie wskazanego terminu. Skarżący zaś pomimo powoływania się na takie okoliczności nie przedłożył

jakiegokolwiek dowodu na okoliczność wnioskowania o kolejne czasowe wycofanie pojazdu. Wbrew stanowisku Skarżącego tej okoliczności nie

sposób wywieść z treści pisma Starosty [...] z 8 maja 2013 r., który wskazał jedynie na czasowe wycofanie w dacie 15 luty 2005 r.

do 13 czerwca 2005 r., stąd stanowisko organu uznać należy za uzasadnione. Zwrot zaś "i taki status w chwili obecnej widnieje" nie

sposób inaczej odczytać jak wyłącznie czasowe wyłączenie z ruchu w okresie 15 luty 2005 do 13 czerwca 2005 r. Lektura zresztą

argumentacji skargi prowadzi do wniosku, że Skarżący wywodzi okoliczność dalszego przedłużenia czasowego wycofania z ruchu z brakiem

odbioru dokumentów i tablic. Nie sposób jednak przyjąć, jak chciałby tego Skarżący, by poprzez bierność właściciela pojazdu mogło dojść

do sytuacji, że obowiązek podatkowy w podatku od środków transportowych ponownie nie powstanie. Dla wsparcia powyższej argumentacji

można też podnieść, że obowiązek podatkowy w podatku od środków transportowych nie wygasa po upływie terminu ważności badań technicznych

pojazdu, nawet jeżeli po tym terminie badania techniczne nie zostaną przeprowadzone.

Interpretacja ta nie jest sprzeczna ani z cytowanym już art. 71 ust. 2 Prawa o ruchu drogowym, ani z § 9a Instrukcji w sprawie

rejestracji pojazdów stanowiącej załącznik nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych

czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach (Dz. U. t.j. z 2007 r.,

nr 137, poz. 1088 ze zm.). W § 9a tej Instrukcji uregulowano, że w przypadku gdy w okresie czasowego wycofania pojazdu z ruchu upłynął

termin następnego badania technicznego pojazdu wyznaczony w dowodzie rejestracyjnym, to organ rejestrujący przed ponownym dopuszczeniem

pojazdu do ruchu zamieszcza w dowodzie rejestracyjnym termin następnego badania technicznego na podstawie zaświadczenia o pozytywnym

wyniku badania technicznego pojazdu. Jest to więc jedynie informacja, jakie dane mają być umieszczone w dowodzie rejestracyjnym pojazdu

czasowo wycofanego z ruchu w przypadku upływu terminu badania technicznego, który był w tym dowodzie wyznaczony. Instrukcja ta w żaden

sposób nie zmienia interpretacji art. 9 ust. 4a u.p.o.l.

Nie budzi wątpliwości, że w świetle art. 78a ust. 1 Prawo o ruchu drogowym w drodze decyzji o czasowym wycofaniu pojazdu orzeka

starosta właściwy ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu. Bezspornie organy podatkowe są związane rozstrzygnięciami

Starosty i rozstrzygnięcia te nie mogą być skutecznie kwestionowane w niniejszym postępowaniu. W pisemnej odpowiedzi z dnia 8 maja 2013

r. Starosta jednoznacznie stwierdził, że przerwa w czasowym wycofaniu z ruchu miała miejsce i trwała od 15 lutego 2005 r. do 13 czerwca

2005 r.

Powyższe potwierdza informacja udzielona przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych z Centralnej Informacji Pojazdów i Kierowców z

której wynika, że brak jest adnotacji o wycofaniu pojazdu z ruchu w 2013 r.

W takim stanie rzeczy organ podatkowy, będąc związanym uzyskanymi informacjami i decyzjami, nie mógł przyjąć ustaleń odmiennych, niż

wynikające z powołanych decyzji Starosty oraz wyjaśnienia treści tejże decyzji udzielonego przez organ, który je wydał.

Mając na uwadze argumentację zarzutów skargi wskazać należy, że w istocie tej okoliczności nie przeczy Skarżący, wywodzi jednakże ze

wskazanych wyżej przepisów, że nie jest wystarczający upływ terminu wskazany w decyzji Starosty – z czym nie zgodził się organ

rozpoznający sprawę i Sąd rozstrzygający niniejszą skargę. Za taką oceną zgromadzonego materiału dowodowego jaką przyjął organ podatkowy

przemawiają także zaświadczenia (o którym mowa dalej) przedłożone przez Skarżącego na rozprawie z demontażu przedmiotowych pojazdów a

wskazujące datę początkową wycofania pojazdu z ruchu – 15 luty 2005 r.

W konsekwencji organ prawidłowo przyjął, że w 2013 r. obowiązek podatkowy w podatku od środków transportowych od pojazdów o numerach

rejestracyjnych [...], [...], [...] istniał w roku 2013. Uzasadnione zatem było wydanie decyzji, określającej Skarżącemu

wysokość zobowiązania podatkowego w łącznej kwocie [...]zł od wskazanych wyżej pojazdów i za wskazany wyżej okres.

W ocenie Sądu organ w sposób wyczerpujący ustalił w sprawie stan faktyczny, właściwie go ocenił i w sposób prawidłowy zastosował obowiązujące przepisy.

Zasadny jest jedynie zarzut niezastosowania przez Kolegium w postępowaniu odwoławczym art. 200 § 1 O.p. poprzez nie wyznaczenie stronie Skarżącej terminu do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego. W ocenie sądu naruszenie to nie miało jednak wpływu na wynik sprawy, a tym samym nie stanowi podstawy uchylenia zaskarżonej decyzji (uchwała NSA z dnia 25.04.2005 r. w sprawie o sygn. akt FPS [...]). Zgłaszając niniejszy zarzut Strona nie uprawdopodobniła istnienia związku przyczynowego między naruszeniem przez organ odwoławczy obowiązku określonego w cytowanym artykule a pozbawieniem jej prawa do oceny całego zebranego w sprawie materiału dowodowego i wnioskowania o przeprowadzenie dodatkowych dowodów, które mogłyby mieć wpływ na wynik przedmiotowej sprawy (wyr. NSA z dnia 15.05.2003 r. w sprawie o sygn. akt I SA/Gd [...]).

Zauważyć też należy, że organ odwoławczy nie gromadził z własnej inicjatywy materiału dowodowego a jedyne materiały zgromadzone przed organem odwoławczym to te przedłożone przez Skarżącego. Ze zgromadzonym zaś przez organ I instancji materiałem dowodowym, stanowiącym podstawę orzekania również przez organ odwoławczy umożliwiono Skarżącemu zapoznanie się i wypowiedzenie w jego sprawie.

Nawet w skardze Skarżący nie przestawił dokumentów czy nie podniósł okoliczności, które przemawiałyby za odmiennym niż ustalony przez organy stan faktyczny czy ocenę wykładni prawa materialnego czy jego zastosowania.

Nie budzi wątpliwości, że zaświadczenie z daty 23 stycznia 2017 r. na okoliczność demontażu spornych pojazdów dotyczy okoliczności mającej miejsce w 2017 r. (demontaż), a zatem nie wpływa na okoliczności mające miejsce w roku 2013 i nie wpływa i nie może również wpływać ze wskazanych wyżej przyczyn (brak wyrejestrowania, brak czasowego wycofania z ruchu).

Nie wpływa również na podjęte rozstrzygnięcie postanowienie Komornika Sądowego z dnia 5 listopada 2013 r., które Sąd dopuścił jako dowód w sprawie, a które było również przedłożone przez Skarżącego wraz z odwołaniem z dnia 13 kwietnia 2014 r. i znajduje się w aktach administracyjnych. Sąd akceptuje bowiem stanowisko organu mające oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym, że obowiązek podatkowy może wygasnąć z chwilą wycofania z ruchu, wyrejestrowania, zaś stan techniczny pojazdów nie przemawia, o czym była mowa za brakiem obowiązku zapłaty podatku od środków transportowych.

Za wadliwością rozstrzygnięcia organu nie stanowi także pismo Starosty [...] z K. z dnia 8 czerwca 2015 r. kierowane do Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. a będące odpowiedzią na zapytanie tego organu z dnia 27 maja 2015 r. a dotyczące informacji na temat posiadania przez B. K. pojazdów, uwidocznione w bazie danych Starosty [...]. Po pierwsze treść pisma wskazuje na to, że dotyczy ono stanu faktycznego z daty jego udzielenia tj. informacji o stanie majątkowym Skarżącego z daty zapytania Naczelnika Urzędu Skarbowego tj. 2015 r. i tak też może być odczytywana informacja o wycofaniu pojazdu z ruchu. Ponadto Skarżący aktywnie uczestniczył w postępowaniu a na etapie ponownego prowadzenia postępowania przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze po wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego kierował pismo w dacie 4 kwietnia 2017 r. wraz z załączonymi dokumentami. Skarżący zatem przedłożone na rozprawie pismo Starosty [...] z dnia 8 czerwca 2015 r. mógł również przedłożyć przed organem ponownie prowadzącym sprawę. Zaniechanie złożenia tego pisma organowi nie wpływa zdaniem Sądu, o czym była mowa, na prawidłowość ustalonego przez organ stanu faktycznego albowiem wskazać należy, że zgodnie z art. 106 p.p.s.a. Sąd orzeka na podstawie "akt sprawy" organu administracji publicznej, którego działanie lub zaniechanie zostało zaskarżone do Sądu. Oznacza to, że podstawą orzekania przez sąd jest cały materiał faktyczny i dowodowy sprawy zgromadzony przez organy administracji publicznej w postępowaniu w obu instancjach. W postępowaniu przed sądem administracyjnym dopuszczalne jest przeprowadzenie uzupełniającego dowodu z dokumentów, ale tylko w sytuacji, jeżeli jest to niezbędne dla wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania sądowego. Postanowienie to należy rozumieć w ten sposób, że postępowanie dowodowe przed sądem administracyjnym i w konsekwencji dokonywanie przez ten Sąd ustaleń faktycznych jest dopuszczalne w zakresie uzasadnionym celami postępowania administracyjnego i powinno umożliwiać Sądowi dokonywanie ustaleń, które będą stanowiły podstawę oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji. Tak też należy odczytać wnioskowany dowód z ww dokumentu.

W orzecznictwie przyjęty został pogląd, że jeżeli zachodzi potrzeba dokonania ustaleń, które mają służyć merytorycznemu rozstrzygnięciu, Sąd powinien uchylić zaskarżoną decyzję i wskazać organowi zakres postępowania dowodowego, które organ ten powinien uzupełnić (por. wyrok NSA z dnia 25 września 2000 r. sygn. akt FSA 1/00 nie publ.). Taka sytuacja jednak nie zachodzi w niniejszej sprawie, gdyż organy tak pierwszej jak i drugiej instancji podjęły się wyjaśnienia okoliczności związanych z czasowym wycofaniem z ruchu pojazdów w 2013 r. Sąd zauważa jednocześnie, że Starosta [...] w piśmie z dnia 8 maja 2013 r. wskazał na wycofanie pojazdów z ruchu (liczba mnoga) do dnia 13 czerwca 2005 r., zaś z informacji z Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców wynika, że czasowo wycofany z ruchu w dacie do 13 czerwca 2005 r. był wyłącznie ciągnik samochodowy siodłowy o nr rej. [...], to rozbieżność ta nie wpływa na ustalenia roku 2013 r.

Ustalenie tej kwestii tj. wycofania czasowego z ruchu w 2013 r. przedmiotowych pojazdów mające znaczenie dla merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy, powinno i było dokonane przez organ w postępowaniu administracyjnym. W świetle powyższego nie można zarzucić organom zaniechania ustawowego obowiązku ustalenia prawdy obiektywnej czy wadliwej oceny zgromadzonego materiału dowodowego.

Sąd odmówił przeprowadzenia dowodu z pisma Urzędu Miasta z dnia 6 maja 2013 r. i pisma Starosty [...] z dnia 8 maja 2013 r. albowiem w art. 133 § 1 zd. 1 p.p.s.a. stwierdza się, że Sąd wydaje wyrok po zamknięciu sprawy na podstawie akt sprawy. Podstawą zatem orzekania przez ten sąd jest materiał dowodowy zgromadzony przez organy administracji publicznej w toku całego postępowania toczącego się przed tymi organami. Wnioskowany zatem dowód z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy organu podatkowego nie jest dowodem uzupełniającym, o którym mowa w art. 106 § 3 p.p.s.a.

Sąd nie podziela także zarzutu Skarżącego jakoby organ odwoławczy nie działał na podstawie prawa (art. 6 k.p.a. odpowiednio art. 120 O.p., albowiem k.p.a. nie ma zastosowania w niniejszej sprawie). Przeciwnie, organ działał na podstawie i w granicach prawa, wyjaśniał podstawę rozstrzygnięcia w oparciu o obowiązujące przepisy prawa, dokonał wykładni przepisów mających zastosowanie w sprawie, jak i również odniósł się do zarzutów dotyczących naruszenia przepisów postępowania, czym działał na podstawie przepisów prawa, jak i również prowadził postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej.

Nie mogły w związku z powyższym odnieść skutku zarzuty skargi dotyczące naruszenia przez organy przepisów postępowania, przez zaniechanie przeprowadzenia pełnego postępowania dowodowego. Zgromadzone dowody w tym przedłożone przez Skarżącego, stanowiły wystarczającą podstawę do dokonania niezbędnych w sprawie ustaleń faktycznych.

Podkreślić należy, że organy miały obowiązek poczynienia ustaleń faktycznych w sposób wynikający z jednej z naczelnych zasad postępowania administracyjnego – wynikającej z art. 122 O.p. odpowiednik powołanego przez Skarżącego nie mającego zastosowania art. 7 k.p.a. - zasady prawdy obiektywnej. Miały więc obowiązek podejmować czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, tj. zgodnie z rzeczywistością a nie w sposób zmierzający do potwierdzenia stanowiska Skarżącego. Zdaniem Sądu, obowiązkowi temu organy uczyniły zadość. Zebrane w sprawie dowody były wystarczające do uznania po stronie Skarżącego obowiązku zapłaty podatku od przedmiotowych środków transportowych (naczepy ciężarowej i 2 ciągników siodłowych). W szczególności nie było przeszkód aby takie ustalenia czynić w oparciu o informację Starosty [...], informacji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców. Obie informacje sporządzone bowiem zostały przez uprawnione organy, w ramach ich kompetencji.

Podnoszonej zaś przez Skarżącego okoliczności o odmiennej od ustalonej tj. że czasowe wycofanie z ruchu miało miejsce również w 2013 roku, w żaden sposób Skarżący nie udowodnił, o czym była mowa przy ocenie materiału dowodowego.

Odnosząc się do zarzutu skargi wejścia przez organ odwoławczy w kompetencje organu I instancji, który posiadał zdaniem Skarżącego z urzędu całkowitą informację w zakresie czasowego wycofania pojazdów, wskazać należy, że dwuinstancyjność postępowania administracyjnego polega na dwukrotnym, merytorycznym rozpoznaniu sprawy - przez organy obu instancji. Organ odwoławczy powinien nie tylko kontrolować zgodność z prawem i celowość decyzji organu I instancji, ale musi na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, zgromadzonego zarówno w toku postępowania pierwszoinstancyjnego, jak i w trakcie ewentualnego uzupełniającego postępowania dowodowego przeprowadzonego w toku postępowania odwoławczego, wydać w sprawie jeszcze jedno rozstrzygnięcie. Organ odwoławczy rozstrzyga bowiem ponownie sprawę pod względem merytorycznym, przeprowadzając w miarę potrzeby dalsze postępowanie wyjaśniające. Bezspornie zgromadzony materiał dowodowy przez organ I instancji w zakresie czasowego wycofania przedmiotowych pojazdów z ruchu dawał podstawy do orzekania przez organ odwoławczy.

Rozstrzygnięcie organu odwoławczego musi mieścić się w katalogu rozstrzygnięć, który zamieszczony jest w art. 233 O.p., co miało miejsce w niniejszej sprawie.

Nie stwierdzając zatem, aby skarżona decyzja w sposób istotny naruszała prawo, Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę