Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia NSA Krystyna Chustecka, Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Długosz-Szyjko, Sędzia WSA Marek Kraus (sprawozdawca), Protokolant Ewa Chojnacka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 listopada 2009 r. sprawy ze skargi Z. w K. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie określenia wysokości zobowiązania z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych za 2006 r. oddala skargę

Z akt sprawy wynika, że decyzją z dnia [...] kwietnia 2008 r., Prezes Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych określił stronie skarżącej, którą jest Z. – zwany dalej Skarżącym lub Stroną wysokość zobowiązania z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych za okres od stycznia do grudnia 2006 r. w kwocie 36.983,00 zł.

Wnioskiem z dnia 23 października 2008 r. – Skarżący zwrócił się o stwierdzenie nieważności decyzji Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z dnia [...] kwietnia 2008 r. zarzucając naruszenie przepisu art. 21 w zw. z art. 49 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92 dalej zwanej,, u.r.z.i.s". ) oraz art. 21 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) zwanej dalej ,,o.p". oraz błędne przywołanie przepisów art. 51 i 53 o.p..

Decyzją z dnia [...] listopada 2008 r. Minister Pracy i Polityki Społecznej odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z dnia [...] kwietnia 2008 r. W uzasadnieniu decyzji Minister Pracy i Polityki Społecznej wskazał, że brak jest podstaw prawnych i faktycznych do uwzględnienia żądania strony i stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji.

Od powyższej decyzji Strona złożyła odwołanie, zarzucając:

1.niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 21 o.p. w zw. z art. 49 ust. 1 i art. 49 ust. 4 u.r.z.i.s., polegające na przyjęciu, iż powyższe przepisy uprawniają do określenia wysokości zobowiązania z tytułu wpłat na PFRON za okres jednego roku, w wysokości łącznej,

2.błędną wykładnię przepisu art. 21 ust. 4 u.r.z.i.s. w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 września 1998 r. w sprawie rodzaju schorzeń uzasadniających obniżenie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych oraz sposobu jego obniżania (Dz. U. Nr 124, poz. 820) polegające na przyjęciu, iż przesłanką obniżenia wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych jest legitymowanie się przez pracodawcę zaświadczeniem od lekarza specjalisty, stwierdzającym występowanie u pracownika schorzenia określonego w katalogu schorzeń uprawniających do obniżenia powyższego wskaźnika, statuowanym powołanym aktem prawnym.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji Prezesa Zarządu PFRON z dnia [...] kwietnia 2008 r.

Decyzją z dnia [...] lutego 2009 r. Minister Pracy i Polityki Społecznej utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu wskazał, że brak jest podstaw prawnych i faktycznych do uwzględnienia żądania Strony i stwierdzenia nieważności w/w decyzji. Zastosowanie instytucji nadzwyczajnej, jaką jest stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej możliwe jest wyłącznie w przypadku zaistnienia jednej z przesłanek enumeratywnie wymienionych w art. 247 § 1 o.p. Dalej wskazał, że jeżeli organ podatkowy stwierdzi, że strona nie wywiązała się z zapłaty należności wobec Funduszu, organ I instancji wydaje decyzję zgodnie z dyspozycją art. 21 § 3 o.p.

Organ uznał za bezzasadny zarzut Strony dotyczący naruszenia przepisu art. 21 ust. 4 ustawy o rehabilitacji w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie rodzaju schorzeń uzasadniających obniżenie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych oraz sposobu jego obniżania.

Organ dodał, że podstawą umożliwiającą obniżenie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych jest określenie w orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności jednego z rodzajów w/w schorzeń. Aby pracownika ze szczególnymi schorzeniami uwzględnić przy obliczaniu obniżonego wskaźnika na podstawie art. 21 ust. 4 ustawy o rehabilitacji musi on legitymować się ważnym orzeczeniem o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności (lub orzeczeniem traktowanym na równi z takim orzeczeniem) oraz musi zostać stwierdzone schorzenie, o którym mowa w rozporządzeniu. W przypadku braku stwierdzenia w orzeczeniu szczegółowej kwalifikacji schorzenia, wymagane jest załączone do orzeczenia o stopniu niepełnosprawności zaświadczenie od lekarza specjalisty, określające rodzaj schorzenia.

Dalej organ wskazał, że w przedmiotowej sprawie pracownik odwołującej się strony legitymował się orzeczeniem Komisji Lekarskiej do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia z dnia 7 maja 1986 r., zaliczającym go do pierwszej grupy inwalidów. Z powyższego orzeczenia nie wynika jednak, by stwierdzono u tej osoby jedno ze schorzeń wskazanych w w/w rozporządzeniu. Zaświadczenie określające rodzaj schorzenia pracownika, uprawniające do obniżenia wskaźnika zatrudnienia zostało wystawione przez lekarza specjalistę dopiero w dniu 27 sierpnia 2007 r., wskutek kontroli Urzędu Skarbowego w K.. Zatem, odnosząc się do powyższego, nie było podstaw, by odwołujący się mógł uwzględnić tego pracownika przy obliczaniu obniżonego wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych w 2006 r.

Organ podatkowy za bezzasadne i niezrozumiałe uznał zarzuty strony dotyczące błędnego zastosowania przepisu art. 21 § 3 ord. pod. polegające na łącznym określeniu stronie wysokości zobowiązania. Wobec braku przepisu zabraniającego włączenia postępowań prowadzonych na tej samej postawie prawnej za każdy poszczególny miesiąc w jedno postępowanie, organ I instancji określił stronie zobowiązanie za 12 miesięcy 2006 r., w których dopatrzył się nieprawidłowości w wykonaniu ustawowego obowiązku dokonywania miesięcznych wpłat. W niniejszej sprawie organ I instancji nie wydał decyzji określającej zobowiązanie o charakterze rocznym.

Na powyższą decyzję Strona wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zarzucając zaskarżonej decyzji:

1. naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez niezastosowanie przepisu art. 247 § 1 pkt 3 o.p. , podczas gdy decyzja Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2008 r., została wydana z rażącym naruszeniem:

a) przepisu art. 21 §3 o.p. w zw. z art. 49 ust. 1 i art. 49 ust. 4. u.r.z.i.s. b) przepisu art. 21 ust. 4 u.r.z.i.s. w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie rodzaju schorzeń uzasadniających obniżenie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych oraz sposobu jego obniżenia (Dz. U. Nr 124, poz. 820);

2) naruszenie prawa materialnego, mające wpływ na wynik sprawy, poprzez niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 21 § 3 o.p. w zw. z art. 49 ust. 1 i art. 49 ust.4 u.r.z.i.s. polegające na przyjęciu, iż uprawnione jest określenie wysokości zobowiązania z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON) za okres jednego roku, w wysokości łącznej;

3) naruszenie prawa materialnego, mające wpływ na wynik sprawy, poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 21 ust. 4 ustawy o rehabilitacji w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie rodzaju schorzeń uzasadniających obniżenie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych oraz sposobu jego obniżania., polegające na przyjęciu, iż przesłanką obniżenia wskaźnika zatrudnienia osób niepełnoprawnych jest legitymowanie się przez pracodawcę zaświadczeniem od lekarza specjalisty, stwierdzającym występowanie u pracownika schorzenia, określonego w katalogu schorzeń, uprawniających do obniżenia powyższego wskaźnika, statuowanym powołanym aktem prawnym.

Strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy Ministrowi Pracy i Polityki Społecznej w Warszawie do ponownego rozpatrzenia, a nadto zasądzenie od Skarbu Państwa - Ministra Pracy i Polityki Społecznej w Warszawie na rzecz Z. w K. kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu Strona stwierdziła, że wbrew twierdzeniom zawartym w zaskarżonej decyzji, wydana w sprawie decyzja ostateczna, określająca wysokość zobowiązania publicznoprawnego, pozostaje również w całkowitym oderwaniu od przepisu art. 21 ust. 4 u.r.z.i.s. w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej .Powołana ustawa przewiduje obowiązkowe wpłaty na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Z powyższych wpłat zwolnieni są pracodawcy, u których wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych wynosi co najmniej 6%. W myśl przepisu art. 21 ust. 4 wymienionej ustawy wskaźnik ten może zostać obniżony w razie zatrudnienia osób niepełnosprawnych ze szczególnymi schorzeniami utrudniającymi wykonywanie pracy. Katalog tych schorzeń został określony rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie rodzaju schorzeń uzasadniających obniżenie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych oraz sposobu jego obniżania (Dz. U. Nr 124, poz. 820).

Zgodnie z przepisem § 2 rozporządzenia, obniżenie wskaźnika opiera się na liczbie pracowników, u których stwierdzono schorzenie wymienione w § 1 tego aktu prawnego.

Strona podkreśliła, że z przywołanych przepisów w żadnym razie nie wynika, jakoby pracodawca był obowiązany legitymować zaświadczeniem od lekarza specjalisty, stwierdzającym występowanie u pracownika schorzenia, określonego w katalogu schorzeń, uprawniających do obniżenia powyższego wskaźnika.

Przesłanką obniżenia wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych jest wyłącznie rzeczywiste zatrudnianie - w danym okresie rozliczeniowym - osób niepełnosprawnych ze szczególnymi schorzeniami utrudniającymi wykonywanie pracy.

Przepisy, przywołane za podstawę prawną wydania przedmiotowej decyzji, nie formułują zamkniętego katalogu dowodów, stanowiących podstawę stwierdzenia takiego schorzenia. Zdaniem Strony niezrozumiałe jest twierdzenie, jakoby Skarżący powinien był koniecznie posiadać zaświadczenie lekarskie (lekarza specjalisty), stanowiące wyłączną podstawę do zastosowania obniżonego wskaźnika. Żądanie takie trzeba uznać za dowolne, pozbawione jakichkolwiek podstaw prawnych.

Na gruncie ustawy o rehabilitacji autorytatywną moc w tym względzie można przydać wyłącznie orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności, jako aktowi (dokumentowi) upoważniającemu do stosowania szczególnego reżimu prawnego w zakresie zatrudniania osób niepełnosprawnych. Na gruncie tej ustawy brak jednak kompetencji, ażeby w ramach takiego orzeczenia rozstrzygano dodatkowo, czy dana osoba cierpi na schorzenie, wymienione w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej. Skarżący uznał, że fakt występowania szczególnego schorzenia może być przez pracodawcę stwierdzony, a następnie udowodniony choćby na podstawie oświadczenia pracownika, popartego informacją o wynikach odbytego badania lekarskiego.

Zdaniem Strony w zaistniałym stanie faktycznym bezspornym jest, iż Skarżący był w posiadaniu orzeczenia lekarskiego KIZ w K. z dnia 7 maja 1986 r., przyznającego pracownikowi I grupę inwalidzką. Stwierdzone inwalidztwo miało charakter trwały, wywołany stanem narządu ruchu, ze wskazaniem do zatrudnienia w warunkach specjalnych. Fakt występowania u pracownika szczególnego schorzenia w postaci tetraparezy, stanowiącego pochodną stwierdzonego stanu inwalidztwa, został natomiast jednoznacznie potwierdzony zaświadczeniem lekarskim z dnia 27 sierpnia 2007 r. Od czasu orzeczenia o inwalidztwie, stan zdrowia pracownika nie uległ żadnym zmianom.

Według Skarżącego spełnił on warunki do obniżenia wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych za rok 2006, składał w tym zakresie rzetelne informacje i regulował składki zgodnie z obowiązującym prawem.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie w całości podtrzymując dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest niezasadna.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – określanej dalej jako "p.p.s.a."), sprawowana jest w oparciu

o kryterium zgodności z prawem, z uwzględnieniem stanu prawnego, który miał zastosowanie w chwili orzekania w sprawie. W związku z tym, zgodnie z przepisem art. 145 § 1 pkt 1 ustawy p.p.s.a., aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny, konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia przepisów prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, albo też do naruszenia przepisów prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania albo stwierdzenia nieważności decyzji.

W rozpoznawanej sprawie Sąd nie znalazł podstaw do stwierdzenia, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub naruszeniem przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, jak również naruszeniem prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub wystąpienia przesłanek pozwalających na stwierdzenie nieważności decyzji.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do stwierdzenia, czy zaistniała w przedmiotowej sprawie podstawa stwierdzenia nieważności decyzji Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w Warszawie z dnia [...] kwietnia 2008 r. określającej wysokość zobowiązania Skarżącego z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych za okres od stycznia 2006 r. do grudnia 2006 r.

Jako podstawę stwierdzenia nieważności wskazanej decyzji Strona powołała przepis art. 247 § 1 pkt 3 o.p.

Przede wszystkim wskazać należy, że tryb stwierdzenia nieważności decyzji jest trybem szczególnym, nadzwyczajnym, o ograniczonym zakresie postępowania obejmującym jedynie ustalenie, czy zachodzą lub też nie zachodzą przesłanki takiego orzeczenia wymienione enumeratywnie w art. 247 § 1 o.p. Takie ukształtowanie zakresu postępowania warunkowane jest faktem, że wyeliminowanie z obrotu prawnego ostatecznej decyzji stanowi odstępstwo od zasady trwałości wyrażonej w art. 128 Ordynacji podatkowej. W związku z powyższym spod kognicji organów podatkowych wyłączone jest badanie sprawy co do jej istoty, gdyż postępowanie dotyczące stwierdzenia nieważności nie może zastępować postępowania odwoławczego lub go powtarzać. Nie stanowi ono dla strony dodatkowej instancji, jest wyłącznie środkiem służącym wyeliminowaniu z obrotu prawnego rażąco wadliwych orzeczeń (wyrok NSA z dnia 13 czerwca 2003 r. sygn. akt III SA 1473/01 Lex nr 109544).

Kluczową dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest ocena, czy decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa, a więc ocena zaistnienia przesłanki stwierdzenia nieważności określonej w art. 247 § 1 pkt 3 o.p.

Pojęcie "rażącego naruszenia prawa" nie zostało zdefiniowane w przepisach Ordynacji podatkowej, a zatem jego interpretacji należy dokonać odwołując się do znaczenia tego pojęcia w języku powszechnym. Według Słownika Języka Polskiego pod red. M. Szymczaka (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2002 r., tom III s. 22), "rażący" to dający się łatwo stwierdzić, wyraźny, oczywisty, niewątpliwy, bezsporny. Zarówno orzecznictwo jak i doktryna prawa wypracowały dla oceny, czy zachodzi rażące naruszenie prawa, szereg wskazówek interpretacyjnych. Powszechnie przyjmuje się, że warunkiem koniecznym do uznania naruszenia prawa za rażące jest oczywisty charakter tego naruszenia. Ma on miejsce wówczas, gdy istnieje oczywista sprzeczność pomiędzy treścią przepisu, a rozstrzygnięciem zawartym w decyzji, przy czym istnienie tej sprzeczności da się ustalić poprzez proste ich zestawienie. Jednocześnie podkreśla się, że postawienie zarzutu rażącego naruszenia prawa może mieć miejsce wyłącznie w przypadku stosowania przez organ przepisu, którego treść nie budzi wątpliwości, a interpretacja w zasadzie nie wymaga sięgania po inne metody wykładni poza językową (wyrok NSA z dnia 09.05.2006 r., sygn. akt II FSK 692/05, Lex 273667). Przyjmuje się, że rażące naruszenie prawa zachodzi wtedy, gdy istnieje oczywista sprzeczność pomiędzy treścią przepisu, a rozstrzygnięciem objętym decyzją. Naruszenie prawa tylko wtedy powoduje nieważność aktu administracyjnego, gdy ma ono charakter rażący, tzn. gdy decyzja została wydana wbrew nakazowi lub zdarzeniu ustanowionemu w przepisie prawnym. (...) Nie chodzi bowiem w tego typu przypadkach o błędy wykładni prawa, ale o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny (wyrok NSA z dnia 09.02.2007 r. sygn. akt II FSK 218/06, Lex nr 307507).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że skarżący naruszenia prawa o takiej wadze upatrywał w naruszeniu art. 21 § 3 o.p. w zw. z art. 49 ust. 1 i art. 49 ust. 4 u.r.z.i.s. Należy podkreślić, że zgodnie z art. 21 ust. 1 u.r.z.i.s. pracodawca zatrudniający co najmniej 25 pracowników w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy jest obowiązany dokonywać miesięcznych wpłat na PFRON. Do wpłat tych stosuje się przepisy Ordynacji podatkowej, z tym że uprawnienia organów podatkowych określone w tej ustawie przysługują Prezesowi Zarządu PFRON, o czym stanowi art. 49 ust. 1 u.r.z.i.s. W myśl natomiast art. 49 ust. 2 pracodawcy dokonują wpłat w terminie do dnia 20 następnego miesiąca po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności powodujące powstanie obowiązku wpłat, składając równocześnie zarządowi PFRON deklaracje miesięczne i roczne według ustalonego wzoru.

Podnieść także należy, iż w przypadku, gdy pracodawca nie dokona należnej wpłaty, bądź dokona wpłaty zaniżonej, wtedy Prezes Funduszu zobligowany jest do wydania decyzji w myśl art. 49 ust. 4 ustawy rehabilitacyjnej. Zgodnie z jego treścią od decyzji Prezesa Zarządu Funduszu dotyczących wpłat, o których mowa w ust. 1, pracodawcy przysługuje odwołanie do Ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego.

Natomiast zgodnie z art. 21 § 1 pkt 1 o.p. zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania. Jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi, że podatnik, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie zapłacił w całości lub w części podatku, nie złożył deklaracji, albo że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w deklaracji, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego ( art. 21 § 3 O.p. ). Rację ma Skarżący, iż wskazana regulacja uprawnia Prezesa PFRON do wydania decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego, a nie zaległości podatkowej. Jednakże w decyzji ostatecznej będącej przedmiotem niniejszego postępowania określona została wysokość zobowiązania podatkowego z tytuły wpłat na PFRON na podstawie powołanych przepisów tj. art. 21 § 1 pkt 1 i § 3 o.p. Fakt powołania w sentencji również art. 51 o.p. dotyczącego zaległości podatkowej oraz art. 53 § 1 i 4 dotyczących naliczania odsetek za zwłokę nie oznacza, iż przedmiotem decyzji było określenie zaległości podatkowej, gdyż przeczy temu zarówno treść sentencji decyzji jak i wskazana podstawa prawna dotycząca określenia zobowiązania.

Natomiast błędne powołanie w sentencji art. 51 o.p., czy art. 53 o.p,. które nie stanowią podstawy rozstrzygnięcia nie może stanowić uznania za rażące naruszenie prawa w sytuacji prawidłowo określonego zobowiązania na podstawie art. 21 § 3 o.p.

Ponadto Strona zarzuca naruszenie powołanego art.21 u.r.z.i.s., z którego wynika, iż zobowiązania na PFRON są zobowiązaniami miesięcznymi. Należy podkreślić , że decyzja określająca zobowiązanie z tytułu wpłat na PFRON wydawana jest za okresy miesięczne, bo o takich stanowi art. 49 ust. 1 ustawy rehabilitacyjnej.

Strona uzasadniając swoje stanowisko podnosi, iż w decyzji, której żąda stwierdzenia nieważności, Prezes PFRON określił wysokość zobowiązania na łączną kwotę 36.983 zł jako należność za okres od stycznia 2006 r. do grudnia 2006, co narusza powołane powyżej przepisy.

Jednakże należy wskazać, że w sentencji powołanej decyzji oprócz określenia zobowiązania w łącznej kwocie co zarzuca strona określono również zobowiązanie za poszczególne miesiące od stycznia do grudnia 2006 r. określając odrębnie wysokość zobowiązania w poszczególnych miesiącach.

W związku z tym , że w decyzji określono zobowiązanie za poszczególne miesiące 2006 r. w ocenie Sądu brak jest podstaw do uznania zarzutu naruszenia art.21 u.r.z.i.s. i to w stopniu kwalifikującym stwierdzenie nieważności decyzji.

W związku z powyższym zarzut rażącego naruszenia art. 21 § 3 o.p. w zw. z art. 49 ust. 1 i art. 49 ust. 4 u.r.z.i.s. należy uznać za bezzasadny.

Strona podnosi również zarzut naruszenia art. 21 ust. 4 ustawy rehabilitacji zawodowej i społecznej w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 września 1998 r. w sprawie rodzaju schorzeń uzasadniających obniżenie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych oraz sposobu jego obniżania ( Dz. U. Nr 124, poz. 820 )

Bowiem zgodnie z art. 21 ust. 2 z obowiązkowych miesięcznych wpłat na Fundusz zwolnieni są pracodawcy, u których wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych wynosi co najmniej 6 %.

Natomiast zgodnie z art.21 ust. 4 u.r.z.i.s. wskaźnik, o którym mowa w ust. 2, może zostać obniżony w razie zatrudnienia osób niepełnosprawnych ze schorzeniami szczególnie utrudniającymi wykonywanie prac.

Zgodnie z § 2 powołanego rozporządzenia, obniżenie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych , o których mowa w art. 21 ust. 2 następuje o wskaźnik ustalony według określonego wzoru z uwzględnieniem liczby pracowników zaliczonych do znacznego stopnia niepełnosprawności, u których stwierdzono schorzenie wymienione w § 1 tego rozporządzenia.

Strona podnosi, iż z przepisu tego nie wynika aby pracodawca był obowiązany legitymować zaświadczeniem od lekarza specjalisty, stwierdzającym występowanie u pracownika schorzenia, określonego w katalogu schorzeń, uprawniających do obniżenia powyższego wskaźnika.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika , iż pracownik Skarżącego legitymował się orzeczeniem Komisji Lekarskiej do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia z dnia 7 maja 1986 r., zaliczającym go do pierwszej grupy inwalidów. Z orzeczenia komisji wynika, iż inwalidztwo pierwszej grupy spowodowane jest stanem narządu ruchu.

Natomiast zaświadczenie lekarskie stwierdzające rodzaj schorzenia pracownika wymienionego w katalogu schorzeń zawartym w § 1 rozporządzenia uprawniającego pracodawcę do obniżenia wskaźnika zatrudnienia zostało wydane 19 listopada 2007 r.

W ocenie Sądu nie można zgodzić się z twierdzeniem Strony skarżącej, że przesłanką zatrudnienia osób niepełnosprawnych jest wyłącznie rzeczywiste zatrudnianie w danym okresie rozliczeniowym osób niepełnosprawnych ze szczególnymi schorzeniami utrudniającymi wykonywanie pracy, a fakt występowania szczególnego schorzenia może być przez pracodawcę stwierdzony, a następnie udowodniony na podstawie oświadczenia pracownika popartego informacją o wynikach badania lekarskiego.

Niewątpliwie zgodnie z art. 21 ust. 4 ustawy warunkiem obniżenia wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych jest zatrudnienie osób niepełnosprawnych ze szczególnymi schorzeniami. Jednakże w świetle § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 września 1998 r. warunkiem jest aby u pracownika zaliczonego do znacznego stopnia niepełnosprawności stwierdzono schorzenie wymienione w § 1.

Zdaniem Sądu do stwierdzenia schorzenia uzasadniającego obniżenie wskaźnika nie jest uprawniony pracodawca czy sam pracownik, lecz podmiot posiadający uprawnienia w tym zakresie czyli lekarz specjalista, względnie komisja lekarska orzekająca o niepełnosprawności.

Natomiast zawarte w aktach sprawy zaświadczenie lekarskie z dnia 19 listopada 2007 r. potwierdza istnienie schorzenia u pracownika ale na dzień wydania tego zaświadczenia.

Dlatego też brak stosownego stwierdzenia przez lekarza specjalisty schorzenia u pracownika w 2006 r. czy innych dowodów stwierdzających to schorzenie w 2006 r. nie uprawniał Skarżącego do obniżenia wskaźnika zatrudnienia na podstawie art. 21 ust. 4 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych w zw. z § 2 wskazanego rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 września 1998 r.

Tym samym w ocenie Sądu zarzut rażącego naruszenia tych przepisów należy uznać za bezzasadny.

Reasumując zdaniem Sądu brak jest podstaw uznania istnienia przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji określonej w art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej tj. iż decyzja ostateczna została wydana z rażącym naruszeniem prawa.

Mając na uwadze powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a.