Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka (sprawozdawca), Sędzia NSA Bogdan Lubiński, Sędzia NSA (del.) Teresa Porczyńska, Protokolant Dorota Żmijewska, po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2011 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Zamku Królewskiego na Wawelu - Państwowe Zbiory Sztuki w Krakowie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 listopada 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 718/09 w sprawie ze skargi Zamku Królewskiego na Wawelu - Państwowe Zbiory Sztuki w Krakowie na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 6 lutego 2009 r. nr BON-III-5220-426-AM/08 w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych oddala skargę kasacyjną.

1. Wyrokiem z dnia 3 listopada 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 718/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Zamku Królewskiego na Wawelu - Państwowych Zbiorów Sztuki w Krakowie na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 6 lutego 2009 r., nr BON-III-5220-426-AM/08 w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie określenia wysokości zobowiązania z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych za 2006 r.

2. Jak wynika z uzasadnienia wyroku, decyzją z dnia 1 kwietnia 2008 r. Prezes Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych określił Zamkowi Królewskiemu na Wawelu (dalej: "Skarżący") wysokość zobowiązania z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON) za okres od stycznia do grudnia 2006 r. w kwocie 36.983 zł.

3.Następnie wnioskiem z dnia 23 października 2008 r. Skarżący zwrócił się o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 1 kwietnia 2008 r. zarzucając organowi naruszenie art. 21 w zw. z art. 49 ust. 1 i 4 ustawy dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz. U. z 2008 r., Nr 14, poz. 92; dalej: "u.r.z.i.s.") oraz art. 21 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. 2005, Nr 8, poz. 60 ze zm.; dalej: "O.p.") oraz błędne powołanie przepisów art. 51 i 53 O.p. Decyzją z dnia 20 listopada 2008 r. Minister Pracy i Polityki Społecznej odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Prezesa Zarządu PFRON wskazując w uzasadnieniu, że brak jest podstaw prawnych i faktycznych do uwzględnienia żądania strony.

4. Od decyzji tej Skarżący złożył odwołanie, zarzucając Ministrowi niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 21 O.p. w zw. z art. 49 ust. 1 i art. 49 ust. 4 u.r.z.i.s., polegające na przyjęciu, iż powyższe przepisy uprawniają do określenia wysokości zobowiązania z tytułu wpłat na PFRON za okres jednego roku, w wysokości łącznej. Dodatkowo strona skarżąca wskazała na błędną wykładnię art. 21 ust. 4 u.r.z.i.s. w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 września 1998 r. w sprawie rodzaju schorzeń uzasadniających obniżenie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych oraz sposobu jego obniżenia (Dz. U. Nr 124, poz. 820; dalej: "rozporządzenie"), polegającą na przyjęciu, iż przesłanką obniżenia wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych jest legitymowanie się przez pracodawcę zaświadczeniem od lekarza specjalisty, stwierdzającym występowanie u pracownika schorzenia określonego w katalogu schorzeń uprawniających do obniżenia powyższego wskaźnika. W odwołaniu zawarto wniosek o stwierdzenie nieważności przedmiotowej decyzji.

5. Decyzją z dnia 6 lutego 2009 r. Minister Pracy i Polityki Społecznej utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji, ponownie wskazując na brak podstaw prawnych, a także faktycznych do uwzględnienia żądania strony. Organ podkreślił, iż zastosowanie instytucji nadzwyczajnej, jaką jest stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej możliwe jest wyłącznie w przypadku zaistnienia jednej z przesłanek wymienionych w art. 247 § 1 O.p., a z uwagi na fakt, iż strona nie wywiązała się z zapłaty należności wobec Funduszu, organ wydał decyzję zgodnie z dyspozycją art. 21 § 3 O.p. Uznając zarzuty strony za bezzasadne organ wskazał ponadto, że podstawą umożliwiającą obniżenie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych jest określenie w orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności jednego z rodzajów schorzenia wymienionego w powołanych powyżej przepisach. Aby pracownika ze szczególnymi schorzeniami uwzględnić przy obliczaniu obniżonego wskaźnika na podstawie art. 21 ust. 4 u.r.z.i.s., musi on legitymować się ważnym orzeczeniem o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności lub orzeczeniem traktowanym na równi z takim orzeczeniem oraz musi zostać stwierdzone schorzenie, o którym mowa w rozporządzeniu. Zaakcentowano, że jeżeli w orzeczeniu brak jest stwierdzenia szczegółowej kwalifikacji schorzenia, wymagane jest załączenie zaświadczenia od lekarza specjalisty, określające rodzaj schorzenia. Organ w uzasadnieniu wskazał ponadto, że w przedmiotowej sprawie pracownik odwołującej się strony legitymował się orzeczeniem Komisji Lekarskiej do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia z dnia 7 maja 1986 r., zaliczającym go do pierwszej grupy inwalidów, jednak nie wynika z niego, by stwierdzono u tej osoby jedno ze schorzeń wskazanych w rozporządzeniu. Zaświadczenie określające rodzaj schorzenia pracownika, uprawniające do obniżenia wskaźnika zatrudnienia zostało wystawione przez lekarza specjalistę dopiero w dniu 27 sierpnia 2007 r. W związku z powyższym organ nie znalazł podstaw, by odwołujący się mógł uwzględnić tego pracownika przy obliczaniu obniżonego wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych w 2006 r. Również za nietrafiony uznano zarzut dotyczący błędnego zastosowania przepisu art. 21 § 3 O.p. - organ jednoznacznie wskazał, że skoro nie istnieje przepis zabraniający łączenia postępowań prowadzonych na tej samej podstawie prawnej za każdy poszczególny miesiąc w jedno postępowanie, organ był uprawniony określić stronie zobowiązanie za 12 miesięcy 2006r. Nie określono jej jednak jednego zobowiązania za cały rok.

6. Na powyższą decyzję strona skarżąca wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, zarzucając zaskarżonej decyzji:

a) naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez niezastosowanie przepisu art. 247 § 1 pkt 3 O.p., podczas gdy decyzja Prezesa Zarządu PFRON z dnia 1 kwietnia 2008 r., została wydana z rażącym naruszeniem: przepisu art. 21 § 3 O.p. w zw. z art. 49 ust. 1 i art. 49 ust. 4. u.r.z.i.s. oraz przepisu art. 21 ust. 4 u.r.z.i.s. w zw. z § 2 rozporządzenia;

2) naruszenie prawa materialnego, mające wpływ na wynik sprawy, poprzez niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 21 § 3 O.p. w zw. z art. 49 ust. 1 i art. 49 ust. 4 u.r.z.i.s. polegające na przyjęciu, iż uprawnione jest określenie wysokości zobowiązania z tytułu wpłat na PFRON za okres jednego roku w wysokości łącznej;

3) naruszenie prawa materialnego, mające wpływ na wynik sprawy, poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 21 ust. 4 u.r.z.i.s. w zw. z § 2 rozporządzenia polegające na przyjęciu, iż przesłanką obniżenia wskaźnika zatrudnienia osób niepełnoprawnych jest legitymowanie się przez pracodawcę zaświadczeniem od lekarza specjalisty, stwierdzającym występowanie u pracownika schorzenia, określonego w katalogu schorzeń uprawniających do obniżenia powyższego wskaźnika.

W uzasadnieniu strona skarżąca stwierdziła, iż przedmiotowa decyzja została wydana w oderwaniu od dyspozycji art. 21 ust. 4 u.r.z.i.s. w zw. z § 2 rozporządzenia, gdyż z powołanych przepisów nie wynika, żeby pracodawca był obowiązany legitymować się zaświadczeniem od lekarza specjalisty, stwierdzającym występowanie u pracownika schorzenia określonego w katalogu schorzeń uprawniających do obniżenia powyższego wskaźnika. Zdaniem strony taką przesłanką jest rzeczywiste zatrudnianie osób niepełnosprawnych ze szczególnymi schorzeniami utrudniającymi wykonywanie pracy w danym okresie rozliczeniowym, a skoro strona była w posiadaniu orzeczenia lekarskiego z dnia 7 maja 1986 r. przyznającego pracownikowi I grupę inwalidzką, to spełniała warunki do obniżenia wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych za rok 2006.

7. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie w całości podtrzymując dotychczasową argumentację.

8. Sąd pierwszej instancji oddalił skargę. Istotą sporu w sprawie, w jego ocenie, było zbadanie czy zaistniały podstawy do stwierdzenia, na podstawie art. 247 § 1 pkt 3 O.p., nieważności decyzji Prezesa Zarządu PFRON z dnia 1 kwietnia 2008 r. Sąd podkreślił, że stwierdzenie nieważności decyzji stanowi odstępstwo od zasady trwałości decyzji ostatecznej i służy wyłącznie eliminacji z obrotu prawnego rażąco wadliwych orzeczeń. Przesłanki stwierdzenia nieważności zostały enumeratywnie określone w art. 247 § 1 O.p.

8.1.Sąd odniósł się do pojęcia "rażące naruszenie prawa" i wskazał, że warunkiem koniecznym do jego stwierdzenia jest oczywisty charakter naruszenia, a więc oczywista sprzeczność pomiędzy treścią przepisu a rozstrzygnięciem objętym decyzją. W przedmiotowej sprawie Skarżący upatrywał takiego naruszenia prawa w przekroczeniu dyspozycji art. 21 § 3 O.p. w zw. z art. 49 ust. 1 i art. 49 ust. 4 u.r.z.i.s. Zdaniem Sądu Prezes PFRON prawidłowo skorzystał z przysługującego mu uprawnienia do wydania decyzji ostatecznej, w której określił wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu wpłat na PFRON, natomiast błędne powołanie w sentencji art. 51 czy art. 53 O.p., które nie stanowią podstawy rozstrzygnięcia, nie może być uznane za podstawę do orzeczenia rażącego naruszenia prawa w sytuacji prawidłowo zastosowanego art. 21 § 3 O.p. W kwestii zarzutu dotyczącego błędnego określenia przez organ wysokości zobowiązania na łączną kwotę od stycznia do grudnia 2006 r. Sąd wskazał, że w sentencji powołanej decyzji określono również odrębnie zobowiązanie za poszczególne miesiące badanego roku.

8.2. W ocenie Sądu nie można także zgodzić się z twierdzeniem strony, że przesłanką obniżenia wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych jest wyłącznie rzeczywiste zatrudnianie w danym okresie rozliczeniowym osób niepełnosprawnych ze szczególnymi schorzeniami utrudniającymi wykonywanie pracy, a fakt występowania szczególnego schorzenia może być przez pracodawcę tylko stwierdzony, a następnie udowodniony na podstawie oświadczenia pracownika popartego informacją o wynikach badania lekarskiego. Zdaniem Sądu uprawnionym do stwierdzenia schorzenia jest lekarz specjalista, względnie komisja lekarska orzekająca o niepełnosprawności, a zawarte w aktach zaświadczenie lekarskie potwierdza istnienie schorzenia u pracownika, ale na dzień wydania tego zaświadczenia. W związku z powyższym należy uznać, iż organ prawidłowo stwierdził, że Skarżący nie był uprawniony do obniżenia wskaźnika zatrudnienia na podstawie art. 21 ust. 4 u.r.z.i.s.

9. Na powyżej powołane rozstrzygnięcie strona wniosła skargę kasacyjną, domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, a ponadto zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono:

1) naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy poprzez niezastosowanie przepisu art. 247 § 1 pkt 3 O.p., podczas gdy decyzja Prezesa Zarządu PFRON z dnia 1 kwietnia 2008 r. została wydana z naruszeniem:

a) art. 21 § 3 w zw. z art. 51 i art. 53 O.p. oraz w zw. z art. 49 ust. 1 i art. 49 ust. 4 u.r.i.z.s.

b) art. 21 ust. 4 u.r.z.i.s. w zw. z § 2 rozporządzenia ;

2) naruszenie prawa materialnego, mające wpływ na wynik sprawy, poprzez niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 21 § 3 O.p. w zw. z art. 49 ust. 1 i art. 49 ust. 4 u.r.z.i.s. polegające na przyjęciu, iż uprawnione jest określenie wysokości zobowiązania z tytułu wpłat na PFRON za okres jednego roku, w wysokości łącznej;

3) naruszenie prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 21 ust. 4 u.r.z.i.s. w zw. z § 2 rozporządzenia polegające na przyjęciu, iż przesłanką obniżenia wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych jest legitymowanie się przez pracodawcę zaświadczeniem wydanym przez podmiot kwalifikowany, lekarza specjalistę lub komisję lekarską, stwierdzającym występowanie u pracownika schorzenia, określonego w katalogu schorzeń, uprawniających do obniżenia powyższego wskaźnika, statuowanym powołanym aktem prawnym.

10. Organ nie udzielił odpowiedzi na skargę kasacyjną. Nie skorzystał także z możliwości przedstawienia swojego stanowiska na rozprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

11. Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

11.1. Przede wszystkim należy zauważyć, że jako podstawę skargi kasacyjnej można wskazać naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię albo niewłaściwe zastosowanie albo naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy( art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi- Dz.U. Nr 153,poz. 1270 ze zm., dalej jako p.p.s.a.). Przepisami prawa materialnego są te, które regulują powstanie i treść stosunków prawnych ( na ich podstawie nabywane są prawa bądź nakładane obowiązki). Przepisy postępowania wskazują sposób postępowania, mający doprowadzić do realizacji tych stosunków. Nie jest zatem przepisem prawa materialnego art. 21 § 3 O.p., wskazujący na obowiązek organu podatkowego zakończenia postępowania podatkowego określeniem w decyzji zobowiązania podatkowego, powstającego z mocy prawa, gdy podatnik niewłaściwie dokona samoobliczenia podatku bądź nie zapłaci podatku wynikającego z deklaracji. Błędnie zatem wskazano przepis ten jako naruszony w ramach podstawy określonej w art. 174 pkt 1 p.p.s.a. Nie można też nie zauważyć, że jako naruszone przez Sąd pierwszej instancji przepisy postępowania strona wskazała przepisy Ordynacji podatkowej, w sytuacji, gdy przepisów tych Sąd nie stosuje, a jedynie ocenia ich zastosowanie. Dopiero uzasadnienie skargi kasacyjnej pozwala na ustalenie, w jaki sposób strona wiąże to naruszenie z działaniem Sądu. Naczelny Sąd Administracyjny jako związany granicami skargi kasacyjnej, z urzędu bierze pod rozwagę wyłącznie nieważność postępowania przed sądem administracyjnym( art. 183 § 1 p.p.s.a.), która w tej sprawie nie występuje. Istotne zatem jest precyzyjne sformułowanie zarzutów skargi kasacyjnej i ich uzasadnienie ( art.176 p.p.s.a.), które pozwoli Sądowi odnieść się do nich w pełnym zakresie merytorycznie. Mając jednakże na uwadze wiążącą dla każdego składu sądu administracyjnego uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 października 2009r., I OPS 10/09 ( ONSAiWSA 2010r., nr 1,poz.1) Naczelny Sąd Administracyjny odniesie się do zarzutów skargi merytorycznie uznając, że uzasadnienie skargi kasacyjnej pozwala w tej sprawie na odczytanie intencji skarżącego i powiązanie wskazanych w skardze zarzutów z zarzutami wskazującymi na wadliwość zaskarżonego wyroku.

11.2. Przedmiotem kontroli Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie była decyzja odmawiająca stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej. Trafnie podkreślono w zaskarżonym wyroku, że zgodnie z art. 128 O.p. decyzjom ostatecznym przyznano cechę trwałości, pozwalając na odstąpienie od tej zasady jedynie w przypadkach wyraźnie wskazanych w ustawie. Jednym z trybów nadzwyczajnych, umożliwiających wyeliminowanie decyzji ostatecznej jest stwierdzenie nieważności. Przesłanki stwierdzenia nieważności określono w art. 247 § 1 O.p. Wyliczenie tych przesłanek jest wyczerpujące.

11.3. Strona skarżąca uważa, że decyzja, której stwierdzenia nieważności się domaga, została wydana z rażącym naruszeniem prawa, czyli powołuje się na przesłankę nieważności, wskazaną w art. 247 § 1 pkt 3 O.p. Przesłankę rażącego naruszenia prawa pojmuje się w ten sposób, że obejmuje ona wszystkie przepisy normujące rozstrzyganie w drodze decyzji przez organ podatkowy w indywidualnej sprawie, co odnosi się do przepisów prawa powszechnie obowiązującego, jak również innych przepisów, które zastosowano w sprawie, chociaż nie powinno to nastąpić (tak J.Borkowski w: B.Adamiak, J.Borkowski, R.Mastalski, J.Zubrzycki, Ordynacja podatkowa. Komentarz, Wrocław 2006,s.908-909). Przyjmuje się, że jest ona spełniona wówczas, gdy pomiędzy określonym przepisem prawa a podjętym w decyzji rozstrzygnięciem zachodzi oczywista sprzeczność, treść rozstrzygnięcia stanowi negację w całości lub części obowiązujących przepisów ( tak w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 grudnia 2010r., II FSK 1299/09, LEX nr 745613, z dnia 29 października 2010r., I FSK 1867/09, Lex pod nr 744460). Nie każde zatem naruszenie prawa, ale tylko naruszenie o wyjątkowej intensywności, powodujące wadę tkwiącą w samej decyzji, uzasadnia stwierdzenie jej nieważności.

11.4. W ocenie strony skarżącej decyzja Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych została wydana z rażącym naruszeniem prawa, wskazywała bowiem zobowiązanie z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w łącznej wysokości za cały rok, a ponadto jako jej podstawę wskazano art. 51 i art. 53 O.p. Zgodzić się należy ze stroną skarżącą, że składki na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych są naliczane za okresy miesięczne. Wynika to jednoznacznie z art. 21 ust. 1 u.r.z.i.s. W przypadku błędnego obliczenia składki organ ma obowiązek wydania decyzji, określającej prawidłową wysokość tych składek, stosownie do art. 21 § 3 O.p. w zw. z art. 49 ust. 1 u.r.z.i.s. Rozstrzygnięcie zawarte w decyzji Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z dnia 1 kwietnia 2008r. odpowiada tym wymogom. Określono w nim wysokość składek odrębnie za każdy z miesięcy 2006r. Wprawdzie wskazano także łączną ich wysokość, jednakże uchybienie to nie może, wobec określenia zobowiązania także za okresy wskazane w ustawie, być uznane za rażące. Nie pozostaje ono bowiem w sprzeczności z oczywistą treścią przepisu. Nie ma także regulacji, która zakazywałaby określenia w jednej decyzji zobowiązań za kilka okresów rozliczeniowych. Nie jest także rażącym naruszeniem prawa powołanie w podstawie decyzji określającej wysokość składek art. 51 i art. 53 O.p. Nie można bowiem nie zauważyć, że rozstrzygnięcie nie zawiera określenia zaległości ani odsetek za zwłokę. Kwoty tych należności wskazano jedynie w uzasadnieniu decyzji, nie stanowią one jednakże części rozstrzygnięcia i mogą być uznane za wykonanie obowiązku organu dotyczącego informowania (art. 121 § 1) o wysokości kwot do zapłaty. Tym samym, mimo powołania przepisów definiujących zaległość podatkową oraz wskazujących na powstanie obowiązku zapłaty odsetek za zwłokę, organ nie orzekał w zakresie, w jakim nie był do tego umocowany z mocy obowiązujących przepisów.

11.5. Nie zasługuje także na uwzględnienie zarzut rażącego naruszenia art. 21 ust. 4 u.r.z.i.s. w zw. z § 2 rozporządzenia poprzez przyjęcie, że przesłanką obniżenia wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych jest legitymowanie się przez pracodawcę zaświadczeniem wydanym przez podmiot kwalifikowany (lekarza specjalistę bądź komisję lekarską), stwierdzającym u pracownika określone schorzenie, uprawniające do obniżenia wskaźnika. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wyjaśniono, że okoliczność ta może być udowodniona za pomocą każdego dowodu. Oceniając ten zarzut nie można jednak nie zauważyć, że w tej sprawie nie jest sporne, że pracodawca winien wykazać, że zatrudnia pracowników niepełnosprawnych, którzy mają stwierdzone określone schorzenia, dające pracodawcy uprawnienie do obniżenia wskaźnika zatrudnianych osób niepełnosprawnych. Pracownik winien ponadto chorować na wskazane w § 1 rozporządzenia choroby w okresie, w jakim pracodawca obniżał wskaźnik z uwagi na jego zatrudnienie. Pracodawca winien zatem w momencie obliczania wysokości wskaźnika zatrudnienia dysponować wiedzą, opartą na dowodach, że u pracownika stwierdzono jedno ze schorzeń, uprawniających do obniżenia wskaźnika. Niewątpliwie wiedzę taką może czerpać z zaświadczeń, wystawionych przez lekarza uprawnionego do ich wydawania bądź orzeczeń komisji lekarskich. W tej sprawie skarżący powoływał się właśnie na orzeczenie Komisji Lekarskiej do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia z dnia 7 maja 1986r. jako dające podstawę do stwierdzenia przez niego, że zatrudniony przez niego pracownik jest chory na jedno ze schorzeń wymienionych w § 2 rozporządzenia Spór w istocie dotyczy zatem nie tyle konieczności stwierdzenia schorzenia przez lekarza, posiadającego odpowiedni zasób wiedzy( a więc wykładni art. 21 ust. 4 u.r.z.i.s. w zw. z § 2 rozporządzenia), skoro także strona skarżąc uznaje je za źródło wiedzy o schorzeniu, ale oceny dowodów zebranych w toku postępowania zakończonego decyzją ostateczną w przedmiocie określenia wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnoprawnych. Organ uznał bowiem orzeczenie Komisji Lekarskiej oraz zaświadczenie lekarskie wystawione w toku kontroli za dowód niewystarczający dla potwierdzenia faktu istnienia w 2006r schorzenia, wymienionego w rozporządzeniu. Strona nie proponowała nawet innych dowodów na udowodnienie tego faktu. Nie można zatem uznać, że decyzja Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z dnia 1 kwietnia 2008r. rażąco narusza art. 21 ust. 4 u.r.z.i.s. w zw. z § 2 rozporządzenia. Istota sporu – w zakresie przesłanek do obniżenia wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych- dotyczyła bowiem oceny materiału dowodowego, a nie wadliwej w stopniu zaprzeczającym treści normy wykładni tych przepisów. Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji nie może jednak zmierzać do weryfikacji ustaleń faktycznych ( por. wyrok NSA z dnia 19 sierpnia 2010r., sygn. akt II FSK 614/09, LEX nr 745767).

11.6. Jeżeli decyzja ostateczna, której stwierdzenia nieważności domagała się strona skarżąca, nie naruszała prawa w sposób rażący, to tym samym brak było podstaw do stwierdzenia jej nieważności na podstawie art. 247 § 1 pkt 3 O.p. Prawidłowo zatem uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny, że zaskarżona decyzja, odmawiająca stwierdzenia nieważności, nie naruszała prawa.

11.7. Z tych względów skargę kasacyjną oddalono na podstawie art. 184 p.p.s.a.