Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wiesława Batorowicz Sędziowie Sędzia WSA Edyta Podrazik (spr.) Asesor WSA Jan Szuma Protokolant st. sekr. sąd. Monika Pancewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 grudnia 2017 r. sprawy ze skargi W. F. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania prawa jazdy oddala skargę

Starosta [...] działając na podstawie art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm.; dalej: "K.p.a."), art. 12 ustawy o kierujących pojazdami z dnia 5 stycznia 2011 r. (Dz. U. z 2016 r., poz. 627 ze zm.; dalej: "u.k.p.") oraz § 10 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa w sprawie wydawania dokumentów stwierdzających uprawnienia do kierowania pojazdami z dnia 24 lutego 2016 r. (Dz. U. z 2016 r., poz. 231 ze zm.), decyzją z dnia [...] r., nr [...], odmówił W. F. wydania prawa jazdy kat. A, B+E, C, C+E, D, D+E do dnia [...] r. w związku z obowiązującym zakazem prowadzenia pojazdów mechanicznych w zakresie kategorii B.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wyjaśnił, że w dniu [...] r. do Starostwa Powiatowego w [...] wpłynął wyrok Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] r., sygn. akt [...], orzekający wobec W. F. zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, do których prowadzenia uprawnia prawo jazdy kategorii B na okres 3 lat. W konsekwencji decyzją z dnia [...] r. Starosta [...] cofnął W. F. uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii B od dnia [...] r. do dnia [...] r. W tym samym dniu W. F. złożył w Starostwie Powiatowym w [...] wniosek o wydanie prawa jazdy w zakresie kategorii A, C, B+E, C+E, D, D+E nieobjętych przedmiotowym zakazem prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Następnie Starosta wyjaśnił, że zgodnie z art. 12 ust. 2 pkt 2 i 3 u.k.p., prawo jazdy kategorii A, B+E, C, C+E, D, D+E nie może być wydane w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych obejmującego uprawnienia w zakresie kategorii B. Ponieważ wobec W. F. obowiązuje zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, do których wymagane jest prawo jazdy kategorii B na okres 3 lat, należało stwierdzić, że wnioskodawca nie spełnia warunków przewidzianych przepisami prawa do wydania prawa jazdy kategorii A, B+E, C, C+E, D, D+E.

W odwołaniu z dnia [...] r. W. F. wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji Starosty [...] poprzez orzeczenie zwrotu odwołującemu prawa jazdy w kategoriach zgodnie z jego wnioskiem, tj. kat. A, B+E, C, C+E, D, D+E. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie: (1) art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p. poprzez błędne przyjęcie, że prawo jazdy w pozostałych kategoriach A, B+E, C, C+E, D, D+E nie może być zwrócone osobie, w stosunku do której orzeczono prawomocnym wyrokiem zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym z wyłączeniem kategorii B, (2) art. 42 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny poprzez jego błędną wykładnię i orzeczenie przez organy administracji, a nie przez sąd, o zakazie prowadzenia przez odwołującego pojazdów innych kategorii niż B, (3) art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez złamanie zasady legalizmu (praworządności) i wydanie przez organ administracji decyzji wyłącznie o rozszerzającą wykładnię art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p., z pominięciem norm prawnokarnych odnoszących się do tego zagadnienia, tj. przepisu art. 42 Kodeksu karnego, w sposób godzący w podstawowe zasady prawa karnego wynikające z Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a także w sposób wkraczający w sferę zastrzeżoną wyłącznie do kompetencji sądów powszechnych, (4) art. 175 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez naruszenie zasady związania organów administracji wyrokiem sądu karnego.

W uzasadnieniu odwołania W. F. podniósł, że zakres obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych obejmuje wskazanie, czy dotyczy on prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, czy też jedynie określonej kategorii. W tym zakresie decyduje treść wyroku, a oskarżyciel publiczny występujący w procesie ma możliwość zaskarżenia wyroku, jeżeli nie zgadza się z ograniczeniem do jednej kategorii, czego jednak w niniejszej sprawie nie uczynił. Odwołujący dodał ponadto, że żaden organ administracji nie jest uprawniony wkraczać w sferę uprawnień sądu i dokonywać interpretacji wyroku tego sądu w szerszym zakresie, niż wynika to z jego jednoznacznej treści, albowiem stanowiłoby to dodatkową karę dla sprawcy, której nie przewidział sąd.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze działając na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1659) oraz art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., decyzją z dnia [...] r., nr [...], utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję Starosty [...].

W uzasadnieniu organ odwoławczy wyjaśnił, że w sprawie została spełniona hipoteza art. 12 ust. 2 pkt 2 i 3 u.k.p., tzn. orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów kategorii B, a jego administracyjnoprawną konsekwencją jest spoczywający na właściwym organie obowiązek odmowy wydania prawa jazdy kategorii wnioskowanych. Obowiązek ten aktualizuje się zawsze, gdy strona żąda czynności organu, na mocy której mogłaby uzyskać dokument potwierdzający uprawnienia do kierowania pojazdami kategorii wymienionych w art. 12 ust. 2 pkt 2 i 3 u.k.p. w czasie trwania zakazu obowiązującego co do pojazdów kategorii B. Restrykcyjność omawianej normy znajduje uzasadnienie w ochronie bezpieczeństwa ruchu drogowego i wymaga uwzględnienia rażącego charakteru naruszenia, którego wcześniej dopuściła się strona, a które jest pierwotną przyczyną jej obecnej sytuacji prawnej. Dokonując wykładni przytoczonej konstrukcji trzeba zważyć na cel u.k.p., którym jest niedopuszczanie do ruchu drogowego osób, które swoim postępowaniem, poprzez prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości, zagroziły bezpieczeństwu w komunikacji.

Organ powołując się na orzeczenia sądów administracyjnych podkreślił, że wolą ustawodawcy było wywołanie dodatkowej, niezależnej od sankcji karnej, sankcji administracyjnej poprzez uniemożliwienie osobie z orzeczonym zakazem prowadzenia pojazdów podstawowych kategorii, odzyskania dokumentu umożliwiającego kierowanie pojazdami innych kategorii i to nawet wówczas, gdy sąd karny nie pozbawił skazanego uprawnień do kierowania pojazdami wszystkich kategorii. Ratio legis zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych stanowi wykIuczenie z ruchu drogowego takich kierowców, którzy wykazali, że zagrażają bezpieczeństwu w komunikacji, zwłaszcza jeżeli uczynili to znajdując się w stanie nietrzeźwości. Trudno bowiem przyjąć, że racjonalny ustawodawca pozbawiając prawa do kierowania pojazdami osobowymi kategorii B, zezwoliłby np. na prowadzenie pojazdów ciężarowych czy ciężarowych z przyczepą (kategorii C, C+E).

W dalszej kolejności organ odwoławczy nadmienił, że w rozpatrywanej sprawie zakaz prowadzenia pojazdów jest brany pod uwagę jako element sytuacji prawnej strony wpływający na rozstrzygnięcie, natomiast odmawiając wydania prawa jazdy organ I instancji nie orzekał w żadnej mierze jako organ wykonujący wyrok. Podstawą zaskarżonej decyzji jest regulacja wynikająca z przepisów materialnego prawa administracyjnego - ustawy o kierujących pojazdami, do stosowania której uprawnione są organy administracji publicznej. Odmowa wydania prawa jazdy następuje nie z woli sądu orzekającego o odpowiedzialności karnej, ale na mocy postanowień ustawy nakładającej na organ administracji nakaz określonego zachowania się. Co więcej, w tym zakresie ustawa nie dopuszcza działania w ramach uznania administracyjnego. Zaskarżona decyzja jest więc niczym innym jak tylko konkretyzacją normy wynikającej z omawianych przepisów.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia [...] r. W. F. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego i poprzedzającej jej decyzji Starosty [...], a także o zwrot kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie: (1) art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p., poprzez błędne przyjęcie, że prawo jazdy w pozostałych kategoriach A, B+E, C, C+E, D, D+E nie może być zwrócone osobie, w stosunku do której orzeczono prawomocnym wyrokiem zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym wyłącznie dla kategorii B; (2) art. 42 Kodeksu karnego w zw. z art. 182 § 1 zd. 1 Kodeksu karnego wykonawczego, poprzez jego błędną wykładnię i orzeczenie przez organy administracji, a nie przez sąd, o zakazie prowadzenia przez skarżącego pojazdów innych kategorii niż B; (3) art. 42 Kodeksu karnego poprzez błędne uznanie, że przepis ten może być modyfikowany przez art. 12 ust. 2 u.k.p. i tym samym uznanie, że kara orzeczona w postępowaniu karnym może być rozszerzona przez organ administracji publicznej, gdy w rzeczywistości organ ten ma zadanie służebne wobec sądów powszechnych poprzez wykonanie wyroku w zakresie skierowanym do tego organu; (4) art. 103 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p. poprzez jego niezastosowanie przez organ administracji publicznej i dokonanie wykładni rozszerzającej uprawnienia organu w zakresie zastosowania art. 12 ust. 1 pkt 2 tej ustawy skutkującej wydaniem decyzji odmownej z naruszeniem przepisów prawa; (5) art. 12 ust. 2 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. w brzmieniu obowiązującym od dnia 25 października 2014 r., a ustalonym ustawą z dnia 26 czerwca 2014 r. o zmianie ustawy o kierujących pojazdami w zw. z art. 8 ust. 1 - 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie, w którym pozbawia osoby uprzednio posiadające uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi określonych kategorii prawa jazdy, prawa do odzyskania dokumentu potwierdzającego posiadanie tego rodzaju uprawnień odnośnie pojazdów mechanicznych, co do których nie orzeczono wobec nich środka karnego w postaci zakazu ich prowadzenia; (6) art. 2, art. 10 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 175 ust. 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej w zw. z art. 12 ust. 2 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. w brzmieniu obowiązującym od dnia 25 października 2014 r., a ustalonym ustawą z dnia 26 czerwca 2014 r. o zmianie ustawy o kierujących pojazdami poprzez naruszenie przez organ administracji publicznej zasady związania wyrokiem sądu karnego i tym samym odmowę wydania dokumentu potwierdzającego uprawnienie do kierowania pojazdami pozostałych kategorii z wyłączeniem kategorii B; (7) art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, poprzez złamanie zasady legalizmu (praworządności) i wydanie przez organ administracji decyzji wyłącznie o rozszerzającą wykładnię art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p., z pominięciem norm prawnokarnych odnoszących się do tego zagadnienia, tj. przepisu art. 42 Kodeksu karnego, w sposób godzący w podstawowe zasady prawa karnego wynikające z Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a także w sposób wkraczający w sferę zastrzeżoną wyłącznie do kompetencji sądów powszechnych; (8) art. 4 ust. 1 Protokołu nr 7 do Konwencji i art. 14 ust. 7 MPPOiP poprzez podwójne ukaranie skarżącego na podstawie orzeczenia sądu oraz na podstawie przepisów prawa administracyjnego i tym samym złamanie zasady ne bis in idem wyrażonej w powołanym przepisie obowiązującego Polskę aktu prawa międzynarodowego.

W uzasadnieniu skarżący powtórzył argumenty podniesione w odwołaniu. Jednocześnie wskazał, że ma interes prawny w uzyskaniu zwrotu prawa jazdy we wskazanych kategoriach nie objętych powołanym wyrokiem sądu, albowiem jest ono mu niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej (transportowej) będącej źródłem jego utrzymania.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Podstawę rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie stanowiły przepisy ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2017 r., poz. 978 ze zm.; dalej: "u.k.p."). Zgodnie z art. 12 ust. 2 u.k.p., prawo jazdy nie może być wydane osobie, w stosunku do której został orzeczony prawomocnym wyrokiem sądu zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych – w okresie i zakresie obowiązywania tego zakazu. Z art. 12 ust. 1 pkt 3 u.k.p. wynika zarazem, że prawo jazdy nie może być również wydane osobie, w stosunku do której wydano decyzję o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami lub zatrzymaniu prawa jazdy – w okresie i zakresie obowiązywania tej decyzji.

Ustawodawca wskazuje ponadto w art. 12 ust. 2 pkt 2 i 3 u.k.p., że art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p. stosuje się także wobec osoby ubiegającej się o wydanie lub zwrot zatrzymanego prawa jazdy, a także o przywrócenie uprawnienia w zakresie prawa jazdy kategorii: (1) AM, A1, A2, A, C1, C, D1 lub D – w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych obejmującego uprawnienie w zakresie prawa jazdy kategorii B; oraz (2) B+E, C1+E, C+E, D1+E lub D+E – w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych obejmującego uprawnienie w zakresie prawa jazdy kategorii B lub odpowiednio kategorii C1, C, D1 lub D. Tym samym więc w aktualnym stanie prawnym skutek zdarzenia prawnego, jakim jest skazanie prawomocnym wyrokiem zakazującym prowadzenia pojazdów mechanicznych w zakresie danej kategorii, został rozciągnięty na inne uprawnienia do prowadzania pojazdów, zarówno względem osób ubiegających się o prawo jazdy innej kategorii, jaki i dysponującym już takim prawem jazdy.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy wynika, że postanowieniem z dnia [...] r., sygn. akt [...], prokurator Prokuratury Rejonowej w [...] zatrzymał W. F. prawo jazdy nr [...], wydane przez Starostę [...] w dniu [...] r. i odebrane mu w dniu [...] r. (k. 72 akt adm. organu I instancji). Następnie w wyroku z dnia [...] r., sygn. akt [...], Sąd Rejonowy w [...] uznał skarżącego winnym popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2016 r., poz. 1137 ze zm.; dalej: "k.k.") oraz orzekł wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia w ruchu lądowym pojazdów mechanicznych, do prowadzenia których uprawnia prawo jazdy kategorii B na okres 3 lat, zaliczając na poczet tego środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy od dnia [...] r. (k. 73 – 74 akt adm. organu II instancji). Okoliczności te należy uznać za bezsporne, gdyż nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania.

Odnosząc te uwagi do specyfiki rozpatrywanej sprawy należy uznać, że kontrolowana decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., nr [...], utrzymująca w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...] r., nr [...], pozostaje w zgodzie z obowiązującymi przepisami. W sprawie zaistniały bowiem przesłanki, o jakich mowa w wymienionych na wstępie przepisach, tj. wobec W. F. orzeczono prawomocnym wyrokiem sądu zakaz prowadzenia w ruchu lądowym pojazdów mechanicznych, do prowadzenia których uprawnia prawo jazdy kategorii B. Należy podkreślić, że ze względu na brzmienie art. 12 ust. 2 pkt 2 i 3 u.k.p. negatywna przesłanka zwrotu skarżącemu prawa jazdy rozciągała się także na prawo jazdy kategorii A, C, B+E, C+E, D i D+E.

W orzecznictwie sądów administracyjnych dominuje pogląd, zgodnie z którym regulacja zawarta w art. 12 ust. 2 u.k.p. ma istotne uzasadnienie celowościowe. Jej celem jest czasowe wykluczenie z ruchu drogowego tych kierowców, którzy swoim zachowaniem wykazali, że zagrażają bezpieczeństwu w komunikacji, zwłaszcza jeżeli uczynili to znajdując się w stanie nietrzeźwości. Z punktu widzenia racjonalności ustawodawcy, jak również chronionej konstytucyjnie wartości bezpieczeństwa publicznego, nie da się bowiem zaakceptować sytuacji, w której osoba naruszająca w poważnym stopniu zasady ruchu drogowego, mogłaby nadal być użytkownikiem tego ruchu prowadząc bez ograniczeń pojazdy wymagające wyższej kategorii uprawnień, niż te, których czasowo została pozbawiona (por. wyrok WSA w Warszawie z 25 sierpnia 2016 r., sygn. akt VII SA/Wa 2139/15 – wszystkie cytowane w niniejszym orzeczeniu wyroki dostępne są na stronie www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Nie do zaakceptowania jest bowiem sytuacja, w której osoba z orzeczonym sądownie zakazem prowadzenia pojazdów objętych prawem jazdy kategorii B mogłaby – w okresie obowiązania zakazu – wciąż korzystać z innych uprawnień do prowadzenia pojazdów i nadal stwarzać zagrożenie w ruchu przez prowadzenie innych pojazdów (np. autobusu – prawo jazdy kat. D) w stanie nietrzeźwości.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego ukształtowane zostało stanowisko, w myśl którego treść art. 12 ust. 2 pkt 2 i 3 omawianej ustawy nie prowadzi do nieuprawnionego rozszerzenia zakazu orzeczonego prawomocnym wyrokiem sądowym, albowiem skutek zdarzenia prawnego, jakim jest skazanie prawomocnym wyrokiem, w którym orzeczono wobec danej osoby zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w zakresie danej kategorii, może być rozciągnięty na inne jej uprawnienia do prowadzania pojazdów, przy czym skutki te dotyczą zarówno ubiegającego się o wydanie prawa jazdy określonej kategorii, jak i dysponującego już takim dokumentem. Sam jednak fakt skazania strony i orzeczenie wobec niej środka karnego może wywoływać różne, niezależne od siebie skutki prawne na gruncie innych niż prawo karne gałęzi prawa. Przepis art. 12 ust. 2 ustawy o kierujących pojazdami nie pozostawia zaś wątpliwości, że wolą ustawodawcy było wywołanie w tym wypadku dodatkowej, niezależnej od sankcji karnej, sankcji administracyjnej, poprzez uniemożliwienie osobie z orzeczonym zakazem prowadzenia pojazdów podstawowych kategorii, odzyskania dokumentu umożliwiającego kierowanie pojazdami innych kategorii i to nawet wówczas, gdy sąd karny nie pozbawił skazanego uprawnień do kierowania nimi. Za taką interpretacją, jak i zastosowaniem w sprawie wymienionych przepisów przemawia bowiem nie tylko rygoryzm przepisów i zasad ruchu drogowego, które służą zapewnieniu bezpieczeństwa wszystkim uczestnikom ruchu drogowego, ale służy to ochronie wartości nadrzędnych, takich jak życie i zdrowie ludzkie. Za takim rozumieniem kwestionowanych przepisów przemawia także art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, dopuszczający ustanowienie w ustawie ograniczeń w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw w sytuacji, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Bez systemu sankcjonowania działań godzących w tę wartość, jej ochrona nie byłaby możliwa (por. wyrok NSA z dnia 14 września 2017 r., sygn. akt I OSK 2715/16, z dnia 7 kwietnia 2017 r., sygn. akt I OSK 2412/16, z dnia 23 marca 2017 r., sygn. akt I OSK 2109/16).

Należy wobec tego podkreślić, że organ działający na podstawie wskazanych wyżej przepisów nie ingeruje w prawomocny wyrok sądu karnego. Przeciwnie, to właśnie prawomocny wyrok sądu karnego, orzekający zakaz prowadzenia pojazdów danej kategorii, leży u podstaw możliwości zastosowania przez organ art. 12 ust. 2 ustawy o kierujących pojazdami. Zastosowanie tego przepisu opiera się na zupełnie innych przesłankach, gdyż chodzi tu nie o sankcję, lecz o ochronę bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Decyzja organu administracji konkretyzuje jedynie obowiązujące (również wobec skarżącego) zakazy, wynikające z przepisów ustawy o kierujących pojazdami, a które to dolegliwości są jedynie dalszym skutkiem orzeczonego wobec strony przez sąd karny środka karnego. Niewątpliwie w omawianym przypadku dochodzi do zbiegu sankcji karnej i administracyjnej, jednakże w obowiązującym stanie prawnym zasadniczo nie ma regulacji, które rozstrzygałyby zbieg przestępstwa z sankcją administracyjną i zbieg wykroczenia z sankcją administracyjną. Jedynym istotnym wyjątkiem są przepisy dotyczące niektórych naruszeń w transporcie drogowym, które jednak nie mają zastosowania do niniejszej sprawy. Brak jest również jednolitego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego co do sankcjonowania tej samej lub zbieżnej materii zdarzeń prawnych na gruncie zarówno norm karnych, jak i o charakterze administracyjnym. Sam zaś art. 12 ust. 2 w związku z art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p. nie został nigdy zakwestionowany jako niekonstytucyjny. Wreszcie w obecnym stanie prawnym brak jest dostatecznych podstaw, by móc zastosować zasadę ne bis in idem (zakaz ponownego karania za to samo) do zbiegów prawa karnego i administracyjnego, wobec jednoznacznego brzmienia art. 178 ust. 1 Konstytucji RP nakazującego sądom stosowanie zarówno Konstytucji jak i ustaw. Natomiast organy administracji publicznej na podstawie art. 7 Konstytucji RP mają obowiązek działać na podstawie i granicach prawa - co oznacza między innymi stosowanie przepisów aktów powszechnie obowiązujących, o ile akty te nie zostaną uznane za niekonstytucyjne. Dlatego też za niezasadne Sąd uznaje zarzuty skarżącego naruszenia przez organy art. 7, art. 8 ust. 1, art. 10 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 175 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, a także art. 4 ust. 1 Protokołu nr 7 do Konwencji i art. 14 ust. 7 MPPOiP poprzez podwójne ukaranie skarżącego na podstawie orzeczenia sądu oraz na podstawie przepisów prawa administracyjnego i tym samym złamanie zasady ne bis in idem.

Wobec zaaprobowania przez skład orzekający w niniejszej sprawie przytoczonego powyżej stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd nie podziela stanowiska zawartego we wskazanych w treści odwołania i skargi wyrokach sądów administracyjnych. W ocenie Sądu w sytuacji uznania, że prewencja ogólna przejawiająca się w skutecznym zabezpieczeniu społeczeństwa przed kierowcami, którzy wykazali, że zagrażają bezpieczeństwu w komunikacji, zwłaszcza jeżeli uczynili to znajdując się w stanie nietrzeźwości, nie może być zapewniona środkami karnymi określonymi przez ustawodawstwo karne, ustawodawca winien mieć możliwość jej zapewnienia (względnie dopełnienia) środkami administracyjnymi. Z uwagi na konieczność zapewnienia określonych w treści art. 31 ust. 3 Konstytucji RP wartości możliwe jest ograniczenie w zakresie korzystania z prawa jazdy kategorii nie objętej zakresem orzeczonego zakazu w drodze regulacji ustawowej. W takim przypadku nie dochodzi do rozszerzenia sankcji karnej, lecz z uzasadnionym względami prewencyjnymi rozstrzygnięciem w sferze administracyjnoprawnej danej jednostki o czasowej niemożności wykonywania nadal posiadanych przez tą jednostkę uprawnień w zakresie prowadzenia pojazdów (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 13 października 2016 r., sygn. akt III SA/Gd 577/16).

Zauważyć należy ponadto, że ustawa o kierujących pojazdami nie przewiduje żadnych okoliczności wyjątkowych, związanych z zakazem zwrotu dokumentu prawa jazdy, a w związku z tym wszelkie okoliczności występujące po stronie skarżącego, a dotyczące jego sytuacji majątkowej czy osobistej, pozostają bez znaczenia prawnego dla rozstrzygnięcia.

Sąd wskazuje, że za nietrafny uznał zarzut naruszenia w sprawie art. 42 § 2 Kodeksu karnego oraz art. 182 § 2 Kodeksu karnego wykonawczego. Kwestionowana przez skarżącego decyzja wydana została na podstawie przepisów ustawy o kierujących pojazdami, które regulują kwestie związane ze zwrotem prawa jazdy w związku z wnioskiem dotyczącym zwrotu prawa jazdy w zakresie kategorii A, C, B+E, C+E, D i D+E. Z oczywistych względów w sprawie nie miały zastosowania wskazane w zarzucie przepisy.

W tej sytuacji Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia skargi. Skarga jako niezasadna podlegała zatem oddaleniu na mocy art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.).