Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Lipiński (spr.), Sędziowie WSA Sławomir Antoniuk, Janusz Walawski, Protokolant Arkadiusz Koziarski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2009 r. sprawy ze skargi P. K. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] maja 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną sportową do celów sportowych: 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Komendanta Stołecznego Policji z dnia [...] lutego 2009 r., 2) zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości 3) zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz P. K. kwotę 200,00 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów wpisu sądowego.

P. K. wystąpił w dniu 29 września 2008 r. z wnioskiem o wydanie pozwolenia na 3 egzemplarze broni palnej do celów sportowych, tj. 1 sztukę broni bocznego zapłonu (pistoletu) oraz 2 sztuki broni centralnego zapłonu (1 pistolet do konkurencji strzelania dynamicznego i 1 pistolet do konkurencji strzelania precyzyjnego). Potrzebę posiadania tej broni umotywował czynnym uprawianiem strzelectwa sportowego w [...], a także posiadaniem pozwolenia na broń do celów łowieckich oraz posiadaniem uprawnień sędziego oraz instruktora strzelectwa myśliwskiego w Polskim Związku Łowieckim. W jego ocenie, posiadanie własnej broni do celów sportowych pozwoliłoby mu na podnoszenie umiejętności w strzelectwie sportowym, bowiem liczba broni klubowej jest niewystarczająca dla indywidualnych potrzeb poszczególnych członków klubu, a sama broń jest nieodpowiedniej jakości. Do wniosku dołączył m.in.: patent strzelecki wydany w dniu [...] kwietnia 2005 r., uprawniający do uprawiania strzelectwa w zakresie strzelań pneumatycznych i kulowych; licencję PZSS wydaną w dniu [...] sierpnia 2005 r., uprawniającą do uprawiania strzelectwa sportowego w dziedzinie strzelań pneumatycznych i kulowych; zaświadczenie wydane przez Prezesa [...] z dnia 23 sierpnia 2007 r., potwierdzające członkostwo w klubie od kwietnia 2005 r.; zaświadczenie [...] z dnia 23 sierpnia 2007 r., dotyczące wyników uzyskiwanych w Otwartych Zawodach Strzeleckich oraz zawodach o Puchar Prezesa [...] na strzelnicy [...] w sezonie 2006 r. i 2007 r.; wyniki jako zawodnika [...] z lat 2006-2008. Dodatkowo, na żądanie organu I instancji przedłożył m.in.: zaświadczenie PZSS nr [...] wydane na podstawie art. 53b ustawy o kulturze fizycznej (potwierdzające posiadanie licencji PZSS z dnia 1 stycznia 2007 r., uprawniającej do udziału we współzawodnictwie sportowym); zaświadczenie wydane przez Prezesa [...]z dnia 25 listopada 2008 r., dotyczące udziału w treningach i zawodach organizowanych przez [...] i uzyskiwanych wyników i lokat w latach 2006-2008, w konkurencjach pistolet/rewolwer centralnego zapłonu i pistolet bocznego zapłonu.

Komendant Stołeczny Policji nie uznał powyższych przesłanek za wystarczające do wydania przedmiotowego pozwolenia, czemu dał wyraz w decyzji odmownej z dnia [...] lutego 2009 r.

P. K. od tej decyzji odwołał się do Komendanta Głównego Policji, który decyzją z dnia [...] maja 2009 r., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa oraz art.10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, co następuje:

Dostęp do prawa do broni podlega ścisłej administracyjnej reglamentacji - jej uzyskanie jest możliwe na podstawie zgody właściwych organów, wyrażonej w drodze decyzji administracyjnej. Nie każda osoba może uzyskać pozwolenie na broń - stosownie do art. 10 ust. 1 ww. ustawy jest zobowiązana wskazać okoliczności, które rozstrzygnięcie zgodne z jej wolą uzasadniają. Decyzja wydana na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji jest decyzją związaną, ale warunki uwzględnienia żądania strony leżą w sferze celowości (zasadności) działania organów Policji. Zatem osoba ubiegająca się o pozwolenie na broń obowiązana jest w toku postępowania administracyjnego przekonać organy Policji, że zachodzi względem niej "uzasadniona okoliczność", a więc legitymuje się taką cechą odróżniającą ją od ogółu obywateli, że w sposób niewątpliwy i oczywisty zasługuje na posługiwanie się bronią indywidualną, np. intensywnie uprawia sporty strzeleckie i osiąga znaczące wyniki w rywalizacji sportowej czy też jest czynnym instruktorem wyszkolenia strzeleckiego. Ocena, czy w konkretnym przypadku występują szczególne okoliczności faktyczne, należy wyłącznie do organów Policji. Organy te mogą w tym zakresie prowadzić bardziej lub mniej rygorystyczną politykę, a jej zasady nie podlegają kontroli sądowoadministracyjnej.

Z zebranego w sprawie materiału wynika, że P. K. rozpoczął udział we współzawodnictwie sportowym dopiero w 2007 r. i to głównie na poziomie klubowym i międzyklubowym. Należy przy tym zauważyć, że większość zawodów, w których uczestniczył, była niskiej rangi, niejednokrotnie przy małej liczbie zawodników, a więc w żaden sposób na tej podstawie nie można zaliczyć go do grona wybitnych zawodników sportów strzeleckich, gdyż w zawodach o szerszym zasięgu, tj. okręgowych, ogólnopolskich czy zagranicznych, w ogóle nie uczestniczył. Okoliczność, że strona jest członkiem klubu sportowego dopiero od kwietnia 2005 r., a uprawnienia do uprawiania sportów strzeleckich posiada od niedawna (patent strzelecki od 2005 r., a licencję strzelecką od 2007 r.) pozwalają zatem przyjąć, że strzelectwo sportowe z broni palnej uprawia ona stosunkowo krótko i ma ono charakter rekreacyjny, a brak wyróżniających ją w rywalizacji sportowej wyników nie daje podstaw do przyjęcia, iż w jej przypadku występuje ponadprzeciętna potrzeba posiadania indywidualnej broni sportowej. Sport strzelecki może więc uprawiać na dotychczasowych zasadach. W takim zaś przypadku, zgodnie z dyspozycją art. 11 pkt 4 ustawy o broni i amunicji, posiadanie własnej broni sportowej nie jest niezbędne. Zatem przedstawione przez stronę okoliczności, tj. posiadanie kwalifikacji sportowych potwierdzonych stosownym dokumentem wydanym przez PZSS (art. 53b ust. 3 ustawy o kulturze fizycznej), przynależność do klubu strzeleckiego, posiadanie złotych i srebrnych odznak strzeleckich za uzyskiwane wyniki w strzelectwie sportowym oraz możliwość poprawiania wyników sportowych przy użyciu własnej broni nie nakładają na organy Policji obowiązku wydania przedmiotowego pozwolenia na broń. Nie mają też one charakteru szczególnego, wyróżniającego stronę na tle innych osób ubiegających się o broń palną sportową - przeciwnie są one typowe, ponieważ powołują się na nie w zasadzie wszystkie osoby chcące posiadać własną broń sportową.

Brak po stronie osoby ubiegającej się o pozwolenie przesłanek negatywnych, wymienionych w art. 15 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, oraz przynależność do klubu strzeleckiego, posiadanie licencji i patentu strzeleckiego oraz amatorskie uprawianie tego rodzaju sportu, nie mogą być okolicznościami uzasadniającymi wydanie pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej.

W ocenie organu P. K. oczywistej potrzeby posiadania indywidualnej broni palnej sportowej nie potwierdził, a zgromadzony materiał dowodowy świadczy, iż brak własnej broni sportowej nie ogranicza mu ani możliwości treningów, ani też udziału w zawodach strzeleckich. Może więc swoje zainteresowania realizować na dotychczasowych zasadach, tzn. przy wykorzystaniu broni palnej sportowej użyczanej przez kolegów lub broni klubowej (tu organ wylicza ilości posiadanej broni w klubie).

Fakt posiadania przez stronę broni palnej do celów łowieckich nie może być podstawą do wydania pozwolenia na broń palną do celów sportowych. Zgodnie bowiem z orzecznictwem sądów administracyjnych, taka okoliczność nie przesądza o obowiązku organów Policji do wydania pozwolenia na inny rodzaj broni. Każdy bowiem rodzaj broni jest wydawany w innym celu i do tego dostosowane muszą być okoliczności uzasadniające wydanie określonego pozwolenia.

Na sposób rozstrzygnięcia sprawy co do jej istoty nie ma także wpływu okoliczność, że strona posiada uprawnienia sędziego i instruktora w strzelectwie myśliwskim, gdyż uprawnienia te mogą jedynie świadczyć o potrzebie posiadania broni palnej myśliwskiej do celów szkoleniowych, a strona o tego rodzaju pozwolenie nie ubiega się.

Podtrzymując rozstrzygnięcie organu I instancji, Komendant Główny Policji miał też na względzie interes publiczny (art. 7 Kpa), bowiem strona nie wykazała w sposób niewątpliwy zasadności posiadania własnej broni palnej sportowej i dlatego wydanie jej pozwolenia nie byłoby zgodne z tymże interesem z punktu widzenia ochrony bezpieczeństwa państwa i porządku publicznego.

P. K. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości jako naruszającej prawo.

W uzasadnieniu wskazał na naruszenie przez Komendanta Głównego Policji art. 10 ust. 1 i ust. 3 ustawy o broni i amunicji oraz naruszenie art. 80 Kpa. Dowodził, iż organ przekroczył zasady swobodnej oceny materiału dowodowego, odmawiając wydania zezwolenia mimo przedstawionych dokumentów i zaświadczeń. Powtarzając argumentację zawartą w odwołaniu, podnosił, że organ błędnie posłużył się w uzasadnieniu decyzji kryteriami pozaustawowymi, nieznajdującymi oparcia w ustawie o broni i amunicji. Dodał, iż przedstawił wszelkie niezbędne do otrzymania pozwolenia dokumenty. Jego zdaniem stopień, na którym uprawia strzelectwo sportowe oraz argumentacja wskazana w toku postępowania administracyjnego stanowią podstawę do uzyskania pozwolenia na indywidualną broń palną sportową. Nadto wskazywał, iż w jego przypadku brak jest okoliczności określonych w art. 15 ustawy o broni i amunicji uniemożliwiających przyznanie zezwolenia.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wnosił o jej oddalenie, argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i podkreślając nadto, iż brak po stronie skarżącego negatywnych przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o broni i amunicji nie uprawnia do uzyskania żądanego pozwolenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 13 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), do rozpoznania sprawy właściwy jest wojewódzki sąd administracyjny, na którego obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona. W niniejszej sprawie sądem tym jest Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.

Natomiast zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania. Innymi słowy, wojewódzki sąd administracyjny nie orzeka co do istoty sprawy w zakresie danego przypadku, lecz jedynie kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w tym postępowaniu, z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.

Skargę należy uwzględnić.

W polskim systemie prawnym prawo obywatela do posiadania broni palnej nie jest powszechnym prawem, ale ściśle przez ustawę reglamentowanym uprawnieniem. Pomijając szczególne przypadki uniemożliwiające uzyskanie pozwolenia na broń palną (np. art. 15 ustawy o broni i amunicji), ustawodawca w art. 10 ustawy o broni i amunicji generalnie wskazał, iż wydanie pozwolenia na broń muszą uzasadniać okoliczności, wskazane przez zainteresowanego (ust. 1), zaś pozwolenie może być wydane w szczególności w określonych celach (ust. 3), wśród których wymienił cel sportowy.

Ustawodawca nie sprecyzował jakie okoliczności, wskazane przez zainteresowanego, uzasadniają wydanie pozwolenia. Tak więc organy Policji za każdym razem powinny analizować przedstawione przez stronę okoliczności i oceniając je jako dowody w sprawie oraz ważąc interes strony i interes społeczny, wypracować odpowiednią decyzję. Zaznaczyć tu należy, wbrew temu co twierdzi organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, iż co prawda ocena, czy w konkretnym przypadku występują szczególne okoliczności faktyczne, należy wyłącznie do organów Policji i może ona w tym zakresie prowadzić bardziej lub mniej rygorystyczną politykę, to jednakże wydana w konkretnej sprawie decyzja (wbrew twierdzeniu organu) w całości podlega kontroli sądów administracyjnych, co do zgodności takiej decyzji z prawem materialnym, jak i procesowym, a więc także co do oceny danych okoliczności dokonanej przez organ pod kątem czy ocena ta nie posiada cech dowolności (porównaj wyrok WSA w Warszawie z dnia 4 lipca 2007 r., sygn. akt VI SA/Wa 107/06, LEX nr 372127).

Decyzja o pozwoleniu na broń jest tak zwaną decyzją związaną. Oznacza to, iż w przypadku istnienia okoliczności faktycznych uzasadniających wydanie pozwolenia na broń (w rozumieniu art. 10 ustawy) i przy braku przesłanek negatywnych, organ Policji zobowiązany jest do wydania pozwolenia na broń (porównaj wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 lipca 2007 r., sygn. akt VI SA/Wa 806/07). Zasada ta ogranicza uznanie administracyjne do oceny danych okoliczności, jednakże nie zwalnia organu od prawidłowego, racjonalnego wnioskowania i obiektywnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie.

W niniejszej sprawie organy Policji obu instancji naruszyły podstawowe zasady procesowe, polegające na ocenie zgromadzonego materiału dowodowego i przedstawionych w uzasadnieniu decyzji twierdzeń, naruszyły zasady uznania administracyjnego (art. 7, art. 19, art. 20, art. 77 oraz 107 Kpa), zaś wydana decyzja – zwłaszcza w zakresie oceny materiału dowodowego - pozostaje w rażącej sprzeczności z tymi dowodami i nosi cechy dowolności. Organy obu instancji dokonały nadto wadliwej interpretacji przepisów art. 10 ust. 1 i 3 omawianej ustawy. Naruszenia te dotyczą istoty sprawy. Zostały trafnie podniesione przez P. K. w skardze. Nadto Komendant Główny Policji zaakceptował powyższe naruszenia prawa przez Komendanta Stołecznego Policji, a zatem nie dokonał prawidłowo ponownego rozpatrzenia sprawy, do czego był zobowiązany jako organ II instancji.

Przypomnijmy, że P. K. wnosił o wydanie pozwolenia na 3 egzemplarze broni palnej do celów sportowych. Wskazywał na czynne uprawianie strzelectwa sportowego w [...], a także posiadanie pozwolenia na broń do celów łowieckich oraz posiadanie uprawnień sędziego oraz instruktora strzelectwa myśliwskiego w Polskim Związku Łowieckim. Na poparcie swoich twierdzeń przedstawił dokumenty: patent strzelecki wydany w dniu [...] kwietnia 2005 r., uprawniający do uprawiania strzelectwa w zakresie strzelań pneumatycznych i kulowych; licencję PZSS wydaną w dniu [...] sierpnia 2005 r., uprawniającą do uprawiania strzelectwa sportowego w dziedzinie strzelań pneumatycznych i kulowych; zaświadczenie wydane przez Prezesa [...] z dnia 23 sierpnia 2007 r., potwierdzające członkostwo w klubie od kwietnia 2005 r., zaświadczenie [...] z dnia 23 sierpnia 2007 r., dotyczące wyników uzyskiwanych w Otwartych Zawodach Strzeleckich oraz zawodach o Puchar Prezesa [...]na strzelnicy [...] w sezonie 2006 r. i 2007 r.; wyniki jako zawodnika [...] z lat 2006-2008; zaświadczenie PZSS nr [...] wydane na podstawie art. 53b ustawy o kulturze fizycznej (potwierdzające posiadanie licencji PZSS z dnia 1 stycznia 2007 r., uprawniającej do udziału we współzawodnictwie sportowym); zaświadczenie wydane przez Prezesa [...] z dnia 25 listopada 2008 r., dotyczące udziału w treningach i zawodach organizowanych przez ZKS i uzyskiwanych wyników i lokat w latach 2006-2008, w konkurencjach pistolet/rewolwer centralnego zapłonu i pistolet bocznego zapłonu.

Jego wniosek opierał się na treści art. 10 ust. 1 i ust. 3 ustawy o broni i amunicji i powinien zostać oceniony przez właściwy organ Policji pod kątem czy wskazane przez zainteresowanego okoliczności uzasadniają wydanie pozwolenia na broń. Zatem organ powinien dokonać oceny, czy wnioskodawca istotnie uprawia strzelectwo sportowe.

Z przedstawionych wyżej dokumentów wynika, iż P. K. uprawia strzelectwo sportowe, albowiem nie tylko jest członkiem klubu strzeleckiego (co samo w sobie nie jest okolicznością uzasadniającą wydanie pozwolenia), ale posiada od 2005 r. patent strzelecki i bierze czynny udział w treningach i zawodach strzeleckich na przestrzeni ostatnich lat (lata 2006-2008).

Tymczasem, w ocenie organu, przedstawione przez stronę okoliczności, tj. posiadanie kwalifikacji sportowych potwierdzonych stosownym dokumentem wydanym przez PZSS, zgodnie z treścią art. 53b ust. 3 ustawy o kulturze fizycznej; przynależność do klubu strzeleckiego; posiadanie złotych i srebrnych odznak strzeleckich za uzyskiwane wyniki w strzelectwie sportowym, nie nakładają na organy Policji obowiązku wydania przedmiotowego pozwolenia na broń. Okoliczności te nie mają charakteru szczególnego, wyróżniającego stronę na tle innych osób ubiegających się o broń palną sportową - przeciwnie są one typowe, ponieważ powołują się na nie w zasadzie wszystkie osoby chcące posiadać własną broń sportową. Na poparcie swoich twierdzeń organ analizuje zawody sportowe, w których startował skarżący i zdobyte nagrody, stwierdzając, że zawody te miały niski poziom, zaś skarżący nie wykazuje wybitnych osiągnięć w sporcie strzeleckim.

Organ nie analizuje nadto w ogóle innych dodatkowych okoliczności, świadczących o tym, iż zainteresowanie i czynny udział w strzelectwie czysto sportowym P. K. nie jest przypadkowy, ani krótkotrwały i musiał skrystalizować się znacznie wcześniej niż przynależność do [...]. W sprawie występują takie dodatkowe okoliczności: skarżący, jako myśliwy, brał udział w zawodach strzeleckich myśliwskich i legitymuje się uprawnieniami instruktora oraz sędziego PZŁ.

Stanowisko organu zasadza się na przyjętym błędzie co do rozumienia normy art. 10 ust. 1 i ust. 3 omawianej ustawy. Za okoliczności uzasadniające przyznanie pozwolenia na broń palną sportową organ uważa szczególne okoliczności strzeleckie, wyróżniające daną osobę z grona sportowców. W ocenie organu pozwolenie na broń palną sportową można wydać jedynie zawodowemu sportowcowi i ponieważ skarżący nie posiada wybitnych sukcesów w tym sporcie, własna broń palna sportowa nie jest mu potrzebna, gdyż może uprawiać strzelectwo, korzystając z egzemplarzy broni klubowej.

Gdyby istotnie ustawodawca chciał w taki sposób ograniczyć dostęp do broni palnej sportowej dałby temu wyraz wprost w treści przepisu. Wykładnia zastosowana przez organ jest niedopuszczalna, zwłaszcza, iż dotyczy przepisu określającego zasady reglamentowanego dostępu do broni palnej strzeleckiej i dalsze, pozaustawowe ograniczenia reglamentacyjne, nieprzewidziane przez ustawodawcę, naruszają ustawę. Istotą niniejszej sprawy - istotą oceny uzasadniającej wydanie pozwolenia - jest nie uzyskanie przez wnioskodawcę pozytywnej oceny sukcesów strzeleckich dokonanej przez organ Policji, ale istnienie faktycznego związku zainteresowanego ze sportem strzeleckim, poparte jego udziałem w treningach i zawodach, faktycznym czynnym zainteresowaniem tym sportem. Nie można tu zapominać, iż w niniejszej sprawie skarżący domaga się wydania pozwolenia na broń palną w celach właśnie sportowych, a zatem jego faktyczny związek ze sportem strzeleckim – cel, dla którego należy wydać pozwolenie – powinien być przedmiotem analizy organu, stanowić istotę sprawy.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, z przedstawionych wyżej dowodów (wskazane wyżej dokumenty, zgromadzone w aktach sprawy administracyjnej) niezbicie, w sposób przekonywujący, wynika czynny udział skarżącego w strzelectwie sportowym. Nie jest to jedynie formalny związek z tym sportem, poparty członkostwem klubu strzeleckiego, ale związek czynny – świadczący o uprawianiu tego sportu.

Ocena czy rezultaty uzyskiwane na zawodach strzeleckich są miarodajne, czy zainteresowany odnosi istotne sukcesy w tym sporcie i czy na zawodach był reprezentowany wysoki poziom uczestników, nie należy do kompetencji organów Policji. Po pierwsze brak związku takich ocen z istotą sprawy, a po drugie organ Policji nie dysponuje żadnym narzędziem badawczym do oceny poziomu sportowego danych zawodów strzeleckich, czy poziomu zawodników, jak i do oceny wyników uzyskiwanych w tym sporcie przez zainteresowanego.

Istotę przedmiotu sprawy – okoliczności uzasadniającej wydanie pozwolenia na broń w celach sportowych trafnie ujął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 lipca 2007 r., sygn. akt II OSK 1082/06, stwierdzając, iż okolicznością uzasadniającą w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, przyznanie pozwolenia na broń jest uprawianie sportu strzeleckiego, a nie takiego sportu przy jednoczesnym uzyskiwaniu wybitnych, ponadprzeciętnych wyników sportowych.

Odstępstwo od wyrażonej wyżej tezy Naczelnego Sądu Administracyjnego, stanowić będzie wadliwe wykonywanie omawianego przepisu i w konsekwencji pozwolenie na broń palną sportową ograniczone zostanie do wąskiej kadry sportowej.

Organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji poruszył zagadnienie interesu społecznego, który przemawia za prawidłowością wykładni art. 10 ust. 1 i ust. 3 ustawy lansowanej przez organ i wydawaniem pozwoleń w szczególnie uzasadnionych przypadkach.

Teza powyższa jest błędna. Ustawodawca okoliczności uzasadniające wydanie pozwolenia traktuje w omawianym przepisie wprost. Nie są to żadne kwalifikowane okoliczności, poza samym celem pozwolenia – uprawianiem sportu. Stąd też wszelkie dodatkowe określenia "okoliczności uzasadniających", jako kategorii szczególnej, jest nieuprawnione. Zaś interes społeczny przemawia za rozsądnym i umiarkowanym podejściem do wydawania pozwolenia na broń palną sportową w ramach ustawowo zakreślonych granic reglamentacji tego dobra.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie dostrzega nadto opieszałość Komendanta Stołecznego Policji przy wydawaniu decyzji, który wydał ją po upływie blisko pięciu miesięcy od daty złożenia wniosku.

Reasumując, w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, oba organy Policji w sposób niewątpliwie wadliwy dokonały oceny okoliczności przemawiających za wydaniem P. K. pozwolenia na broń palną w celu sportowym. Organy abstrahowały od oczywistych, istniejących w sprawie dowodów w postaci licznych dokumentów wskazujących na rzeczywiste uprawianie przez zainteresowanego sportu strzeleckiego i nadto dokonały wadliwej interpretacji przepisu art. 10 ust. 1 i 2 ustawy o broni i amunicji. Dotknięte takimi istotnymi wadami decyzje obu organów Policji musiały zostać uchylone.

Komendant Stołeczny Policji, ponownie rozpatrując niniejszą sprawę, przy istnieniu wyżej wskazanych okolicznościach, powinien uwzględnić wniosek i wydać skarżącemu żądane przez niego pozwolenie na broń palną do celów sportowych.

Z tych wzglądów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 a) i c) ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku. O wykonalności zaskarżonej decyzji Sąd orzekł na podstawie art. 152, zaś na podstawie art. 200 - Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł o kosztach postępowania.