Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Gliniecki Sędzia del. WSA Grzegorz Czerwiński (spr.) Protokolant Daniel Zdzieszyński po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Komendanta Głównego Policji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 listopada 2009 r. sygn. akt II SA/Wa 1098/09 w sprawie ze skargi P. K. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] maja 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną sportową do celów sportowych oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 27 listopada 2009 roku, sygn. akt II SA/Wa 1098/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu skargi P. K. uchylił decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] maja 2009 roku, Nr [...] oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Komendanta Stołecznego Policji z dnia [...] lutego 2009 roku, Nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną sportową do celów sportowych.

Powyższy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zapadł w następującym stanie faktycznym.

P. K. wystąpił w dniu 29 września 2008 roku z wnioskiem o wydanie pozwolenia na 3 egzemplarze broni palnej do celów sportowych, tj. 1 sztukę broni bocznego zapłonu (pistoletu) oraz 2 sztuki broni centralnego zapłonu (1 pistolet do konkurencji strzelania dynamicznego i 1 pistolet do konkurencji strzelania precyzyjnego). Potrzebę posiadania tej broni umotywował czynnym uprawianiem strzelectwa sportowego w Związkowym Klubie Strzeleckim w Warszawie, a także posiadaniem pozwolenia na broń do celów łowieckich oraz posiadaniem uprawnień sędziego oraz instruktora strzelectwa myśliwskiego w Polskim Związku Łowieckim. W jego ocenie, posiadanie własnej broni do celów sportowych pozwoliłoby mu na podnoszenie umiejętności w strzelectwie sportowym, bowiem liczba broni klubowej jest niewystarczająca dla indywidualnych potrzeb poszczególnych członków klubu, a sama broń jest nieodpowiedniej jakości. Do wniosku dołączył m.in.: patent strzelecki wydany w dniu 15 kwietnia 2005 roku, uprawniający do uprawiania strzelectwa w zakresie strzelań pneumatycznych i kulowych; licencję PZSS wydaną w dniu 18 sierpnia 2005 roku, uprawniającą do uprawiania strzelectwa sportowego w dziedzinie strzelań pneumatycznych i kulowych; zaświadczenie wydane przez Prezesa Związkowego Klubu Strzeleckiego w Warszawie z dnia 23 sierpnia 2007 roku, potwierdzające członkostwo w klubie od kwietnia 2005 roku; zaświadczenie ZKS z dnia 23 sierpnia 2007 roku, dotyczące wyników uzyskiwanych w Otwartych Zawodach Strzeleckich oraz zawodach o Puchar Prezesa ZKS na strzelnicy ZKS w sezonie 2006 roku i 2007 roku; wyniki jako zawodnika ZKS z lat 2006-2008. Dodatkowo, na żądanie organu I instancji przedłożył m.in.: zaświadczenie PZSS nr [...] wydane na podstawie art. 53b ustawy o kulturze fizycznej (potwierdzające posiadanie licencji PZSS z dnia 1 stycznia 2007 roku, uprawniającej do udziału we współzawodnictwie sportowym); zaświadczenie wydane przez Prezesa ZKS w Warszawie z dnia 25 listopada 2008 roku, dotyczące udziału w treningach i zawodach organizowanych przez ZKS i uzyskiwanych wyników i lokat w latach 2006-2008, w konkurencjach pistolet/rewolwer centralnego zapłonu i pistolet bocznego zapłonu.

Komendant Stołeczny Policji nie uznał powyższych przesłanek za wystarczające do wydania przedmiotowego pozwolenia, czemu dał wyraz w decyzji odmownej z dnia [...] lutego 2009 roku.

Od decyzji tej P. K. odwołał się do Komendanta Głównego Policji, który decyzją z dnia 14 maja 2009 roku, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art.10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 roku o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 roku Nr 52, poz. 525 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy stwierdził, że dostęp do broni podlega ścisłej administracyjnej reglamentacji i jej uzyskanie jest możliwe na podstawie zgody właściwych organów, wyrażonej w drodze decyzji administracyjnej. Nie każda osoba może uzyskać pozwolenie na broń. Stosownie do art. 10 ust. 1 wymienionej wyżej ustawy osoba ubiegająca się o uzyskanie pozwolenia na broń jest zobowiązana wskazać okoliczności, które rozstrzygnięcie zgodne z jej wolą uzasadniają. Decyzja wydana na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji jest decyzją związaną, ale warunki uwzględnienia żądania strony leżą w sferze celowości (zasadności) działania organów Policji. Osoba ubiegająca się o pozwolenie na broń obowiązana jest, zatem w toku postępowania administracyjnego przekonać organy Policji, że zachodzi względem niej "uzasadniona okoliczność", a więc, że legitymuje się taką cechą odróżniającą ją od ogółu obywateli, iż w sposób niewątpliwy i oczywisty zasługuje na posługiwanie się bronią indywidualną, np. intensywnie uprawia sporty strzeleckie i osiąga znaczące wyniki w rywalizacji sportowej, czy też jest czynnym instruktorem wyszkolenia strzeleckiego. Ocena, czy w konkretnym przypadku występują szczególne okoliczności faktyczne, należy wyłącznie do organów Policji. Organy te mogą w tym zakresie prowadzić bardziej lub mniej rygorystyczną politykę, a jej zasady nie podlegają kontroli sądowoadministracyjnej.

Zdaniem organu odwoławczego, z zebranego w sprawie materiału wynika, że P. K. rozpoczął udział we współzawodnictwie sportowym dopiero w 2007 roku i to głównie na poziomie klubowym i międzyklubowym. Większość zawodów, w których uczestniczył, była niskiej rangi, niejednokrotnie przy małej liczbie zawodników, a więc w żaden sposób na tej podstawie nie można zaliczyć go do grona wybitnych zawodników sportów strzeleckich, gdyż w zawodach o szerszym zasięgu, tj. okręgowych, ogólnopolskich czy zagranicznych, w ogóle nie uczestniczył. Okoliczność, że jest on członkiem klubu sportowego dopiero od kwietnia 2005 roku, a uprawnienia do uprawiania sportów strzeleckich posiada od niedawna (patent strzelecki od 2005 roku, a licencję strzelecką od 2007 roku) pozwalają przyjąć, że strzelectwo sportowe z broni palnej uprawia stosunkowo krótko i ma ono charakter rekreacyjny, a brak wyróżniających go w rywalizacji sportowej wyników nie daje podstaw do przyjęcia, iż w jego przypadku występuje ponadprzeciętna potrzeba posiadania indywidualnej broni sportowej. Sport strzelecki może więc uprawiać na dotychczasowych zasadach. W takim zaś przypadku, zgodnie z dyspozycją art. 11 pkt 4 ustawy o broni i amunicji, posiadanie własnej broni sportowej nie jest niezbędne. Przedstawione przez odwołującego się okoliczności, tj. posiadanie kwalifikacji sportowych potwierdzonych stosownym dokumentem wydanym przez PZSS (art. 53b ust. 3 ustawy o kulturze fizycznej), przynależność do klubu strzeleckiego, posiadanie złotych i srebrnych odznak strzeleckich za uzyskiwane wyniki w strzelectwie sportowym oraz możliwość poprawiania wyników sportowych przy użyciu własnej broni nie nakładają na organy Policji obowiązku wydania przedmiotowego pozwolenia na broń. Nie mają też one charakteru szczególnego, wyróżniającego stronę na tle innych osób ubiegających się o broń palną sportową. Przeciwnie są one typowe, ponieważ powołują się na nie w zasadzie wszystkie osoby chcące posiadać własną broń sportową.

Brak po stronie osoby ubiegającej się o pozwolenie przesłanek negatywnych, wymienionych w art. 15 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, oraz przynależność do klubu strzeleckiego, posiadanie licencji i patentu strzeleckiego oraz amatorskie uprawianie tego rodzaju sportu, nie mogą być okolicznościami uzasadniającymi wydanie pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej.

W ocenie organu odwoławczego P. K. oczywistej potrzeby posiadania indywidualnej broni palnej sportowej nie potwierdził, a zgromadzony materiał dowodowy świadczy, iż brak własnej broni sportowej nie ogranicza mu ani możliwości treningów, ani też udziału w zawodach strzeleckich. Może więc swoje zainteresowania realizować na dotychczasowych zasadach, tzn. przy wykorzystaniu broni palnej sportowej użyczanej przez kolegów lub broni klubowej.

Fakt posiadania przez odwołującego się broni palnej do celów łowieckich nie może być podstawą do wydania pozwolenia na broń palną do celów sportowych. Zgodnie bowiem z orzecznictwem sądów administracyjnych, taka okoliczność nie przesądza o obowiązku organów Policji do wydania pozwolenia na inny rodzaj broni. Każdy rodzaj broni jest bowiem wydawany w innym celu i do tego dostosowane muszą być okoliczności uzasadniające wydanie określonego pozwolenia.

Na sposób rozstrzygnięcia sprawy, co do jej istoty nie ma także wpływu okoliczność, że strona posiada uprawnienia sędziego i instruktora w strzelectwie myśliwskim, gdyż uprawnienia te mogą jedynie świadczyć o potrzebie posiadania broni palnej myśliwskiej do celów szkoleniowych, a strona o tego rodzaju pozwolenie nie ubiega się.

Podtrzymując rozstrzygnięcie organu I instancji, Komendant Główny Policji stwierdził, że miał też na względzie interes publiczny (art. 7 Kpa), bowiem odwołujący się nie wykazał w sposób niewątpliwy zasadności posiadania własnej broni palnej sportowej i dlatego wydanie mu pozwolenia nie byłoby zgodne z tymże interesem z punktu widzenia ochrony bezpieczeństwa państwa i porządku publicznego.

Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł P. K. wnosząc o jej uchylenie w całości, jako naruszającej prawo.

W uzasadnieniu wskazał na naruszenie przez Komendanta Głównego Policji art. 10 ust. 1 i ust. 3 ustawy o broni i amunicji oraz naruszenie art. 80 k.p.a. Zdaniem skarżącego, organ administracji przekroczył zasady swobodnej oceny materiału dowodowego, odmawiając wydania zezwolenia mimo przedstawionych dokumentów i zaświadczeń. Powtarzając argumentację zawartą w odwołaniu, skarżący podnosił, że organ administracji błędnie posłużył się w uzasadnieniu decyzji kryteriami pozaustawowymi, nieznajdującymi oparcia w ustawie o broni i amunicji. Dodał, iż przedstawił wszelkie niezbędne do otrzymania pozwolenia dokumenty. Jego zdaniem stopień, na którym uprawia strzelectwo sportowe oraz argumentacja wskazana w toku postępowania administracyjnego stanowią podstawę do uzyskania pozwolenia na indywidualną broń palną sportową. Nadto wskazywał, iż w jego przypadku brak jest okoliczności określonych w art. 15 ustawy o broni i amunicji uniemożliwiających przyznanie zezwolenia.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wnosił o jej oddalenie, argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i podkreślając nadto, iż brak po stronie skarżącego negatywnych przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o broni i amunicji nie uprawnia do uzyskania żądanego pozwolenia.

Wyrokiem z dnia 27 listopada 2009 roku, sygn. akt II SA/Wa 1098/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] maja 2009 roku, Nr [...] oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Komendanta Stołecznego Policji z dnia [...] lutego 2009 roku, Nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną sportową do celów sportowych.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że w polskim systemie prawnym prawo obywatela do posiadania broni palnej nie jest powszechnym prawem, ale ściśle przez ustawę reglamentowanym uprawnieniem. Pomijając szczególne przypadki uniemożliwiające uzyskanie pozwolenia na broń palną (np. art. 15 ustawy o broni i amunicji), ustawodawca w art. 10 ustawy o broni

i amunicji generalnie wskazał, iż wydanie pozwolenia na broń muszą uzasadniać okoliczności, wskazane przez zainteresowanego (ust. 1), zaś pozwolenie może być wydane w szczególności w określonych celach (ust. 3), wśród których wymienił cel sportowy.

Ustawodawca nie sprecyzował, jakie okoliczności, wskazane przez zainteresowanego, uzasadniają wydanie pozwolenia. Tak więc organy Policji za każdym razem powinny analizować przedstawione przez stronę okoliczności i oceniając je jako dowody w sprawie oraz ważąc interes strony i interes społeczny, wypracować odpowiednią decyzję. Zdaniem Sądu wprawdzie ocena, czy w konkretnym przypadku występują szczególne okoliczności faktyczne, należy wyłącznie do organów Policji i może ona w tym zakresie prowadzić bardziej lub mniej rygorystyczną politykę, to jednakże wydana w konkretnej sprawie decyzja w całości podlega kontroli sądów administracyjnych, co do zgodności takiej decyzji z prawem materialnym, jak i procesowym, a więc także co do oceny danych okoliczności dokonanej przez organ pod kątem, czy ocena ta nie posiada cech dowolności.

Decyzja o pozwoleniu na broń jest tak zwaną decyzją związaną. Oznacza to, iż w przypadku istnienia okoliczności faktycznych uzasadniających wydanie pozwolenia na broń (w rozumieniu art. 10 ustawy) i przy braku przesłanek negatywnych, organ Policji zobowiązany jest do wydania pozwolenia na broń. Zasada ta ogranicza uznanie administracyjne do oceny danych okoliczności, jednakże nie zwalnia organu od prawidłowego, racjonalnego wnioskowania i obiektywnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie.

W przedmiotowej sprawie, zdaniem Sądu, organy Policji obu instancji naruszyły podstawowe zasady procesowe, dotyczące oceny materiału dowodowego i uzasadnienia przedstawionych w decyzji twierdzeń, naruszając tym samym zasady uznania administracyjnego (art. 7, art. 19, art. 20, art. 77 oraz 107 k.p.a.), zaś wydana decyzja, zwłaszcza w zakresie oceny materiału dowodowego nosi cechy dowolności. Organy obydwu instancji dokonały nadto wadliwej interpretacji przepisów art. 10 ust. 1 i 3 omawianej ustawy, które to naruszenia dotyczą istoty sprawy.

Skarżący wnosił o wydanie pozwolenia na 3 egzemplarze broni palnej do celów sportowych. Wskazywał na czynne uprawianie strzelectwa sportowego w Związkowym Klubie Strzeleckim w Warszawie, a także posiadanie pozwolenia na broń do celów łowieckich oraz posiadanie uprawnień sędziego i instruktora strzelectwa myśliwskiego w Polskim Związku Łowieckim. Na poparcie swoich twierdzeń przedstawił dokumenty: patent strzelecki wydany w dniu [...] kwietnia 2005 roku, uprawniający do uprawiania strzelectwa w zakresie strzelań pneumatycznych i kulowych; licencję PZSS wydaną w dniu [...] sierpnia 2005 roku, uprawniającą do uprawiania strzelectwa sportowego w dziedzinie strzelań pneumatycznych i kulowych; zaświadczenie wydane przez Prezesa Związkowego Klubu Strzeleckiego w Warszawie z dnia [...] sierpnia 2007 roku, potwierdzające członkostwo w klubie od kwietnia 2005 roku, zaświadczenie ZKS z dnia 23 sierpnia 2007 roku, dotyczące wyników uzyskiwanych w Otwartych Zawodach Strzeleckich oraz zawodach o Puchar Prezesa ZKS na strzelnicy ZKS w sezonie 2006 roku i 2007 roku; wyniki jako zawodnika ZKS z lat 2006-2008; zaświadczenie PZSS nr [...] wydane na podstawie art. 53b ustawy o kulturze fizycznej (potwierdzające posiadanie licencji PZSS z dnia 1 stycznia 2007 roku, uprawniającej do udziału we współzawodnictwie sportowym); zaświadczenie wydane przez Prezesa ZKS w Warszawie z dnia 25 listopada 2008 roku, dotyczące udziału w treningach i zawodach organizowanych przez ZKS i uzyskiwanych wyników i lokat w latach 2006-2008, w konkurencjach pistolet/rewolwer centralnego zapłonu i pistolet bocznego zapłonu.

Wniosek skarżącego opierał się na treści art. 10 ust. 1 i ust. 3 ustawy o broni i amunicji i powinien zostać oceniony przez właściwy organ Policji pod kątem, czy wskazane przez zainteresowanego okoliczności uzasadniają wydanie pozwolenia na broń. Zatem organ powinien dokonać oceny, czy wnioskodawca istotnie uprawia strzelectwo sportowe.

Z przedstawionych wyżej dokumentów wynika, iż skarżący uprawia strzelectwo sportowe, albowiem nie tylko jest członkiem klubu strzeleckiego, (co samo w sobie nie jest okolicznością uzasadniającą wydanie pozwolenia), ale posiada od 2005 roku patent strzelecki i bierze czynny udział w treningach i zawodach strzeleckich na przestrzeni ostatnich lat (lata 2006-2008). Tymczasem, w ocenie organu, przedstawione przez stronę okoliczności, tj. posiadanie kwalifikacji sportowych potwierdzonych stosownym dokumentem wydanym, przez PZSS, zgodnie z treścią art. 53b ust. 3 ustawy o kulturze fizycznej; przynależność do klubu strzeleckiego; posiadanie złotych i srebrnych odznak strzeleckich za uzyskiwane wyniki w strzelectwie sportowym, nie nakładają na organy Policji obowiązku wydania przedmiotowego pozwolenia na broń. Okoliczności te nie mają charakteru szczególnego, wyróżniającego stronę na tle innych osób ubiegających się o broń palną sportową a wręcz przeciwnie są one typowe, ponieważ powołują się na nie w zasadzie wszystkie osoby chcące posiadać własną broń sportową. Na poparcie swoich twierdzeń organ administracji analizuje zawody sportowe, w których startował skarżący i zdobyte nagrody, stwierdzając, że zawody te miały niski poziom, zaś skarżący nie wykazuje wybitnych osiągnięć w sporcie strzeleckim. Organ administracji nie analizuje nadto w ogóle innych dodatkowych okoliczności, świadczących o tym, iż zainteresowanie i czynny udział w strzelectwie czysto sportowym skarżącego nie jest przypadkowy, ani krótkotrwały i musiał skrystalizować się znacznie wcześniej niż przynależność do Związkowego Klubu Strzeleckiego w Warszawie. Nadto skarżący, jako myśliwy, brał udział w zawodach strzeleckich myśliwskich i legitymuje się uprawnieniami instruktora oraz sędziego PZŁ.

Zdaniem Sądu, stanowisko organu administracji zasadza się na przyjętym błędzie, co do rozumienia normy art. 10 ust. 1 i ust. 3 omawianej ustawy. Za okoliczności uzasadniające przyznanie pozwolenia na broń palną sportową organ administracji uważa szczególne umiejętności strzeleckie, wyróżniające daną osobę z grona sportowców. W ocenie organu pozwolenie na broń palną sportową można wydać jedynie zawodowemu sportowcowi, a ponieważ skarżący nie posiada wybitnych sukcesów w tym sporcie, własna broń palna sportowa nie jest mu potrzebna, gdyż może uprawiać strzelectwo, korzystając z egzemplarzy broni klubowej.

Zdaniem Sądu, gdyby ustawodawca istotnie chciał w taki sposób ograniczyć dostęp do broni palnej sportowej dałby temu wyraz wprost w treści przepisu. Wykładnia zastosowana przez organ administracji jest niedopuszczalna, zwłaszcza, że dotyczy przepisu określającego zasady reglamentowanego dostępu do broni palnej strzeleckiej i dalsze, pozaustawowe ograniczenia reglamentacyjne, nieprzewidziane przez ustawodawcę, naruszają ustawę. Istotą sprawy, to jest istotą oceny uzasadniającej wydanie pozwolenia, nie jest uzyskanie przez wnioskodawcę pozytywnej oceny sukcesów strzeleckich dokonanej przez organ Policji, ale istnienie faktycznego związku zainteresowanego ze sportem strzeleckim, poparte jego udziałem w treningach i zawodach, faktycznym czynnym zainteresowaniem tym sportem. Zdaniem Sądu, nie można zapominać, iż skarżący domaga się wydania pozwolenia na broń palną właśnie w celach sportowych, a zatem jego faktyczny związek ze sportem strzeleckim, to jest cel, dla którego należy wydać pozwolenie, powinien być przedmiotem analizy organu i stanowić istotę sprawy.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, z przedstawionych dowodów niezbicie, w sposób przekonujący, wynika czynny udział skarżącego w strzelectwie sportowym. Nie jest to jedynie formalny związek z tym sportem, poparty członkostwem klubu strzeleckiego, ale związek czynny świadczący o uprawianiu tego sportu. Ocena, czy rezultaty uzyskiwane na zawodach strzeleckich są miarodajne, czy zainteresowany odnosi istotne sukcesy w tym sporcie i czy na zawodach był reprezentowany wysoki poziom uczestników, nie należy do kompetencji organów Policji. Po pierwsze brak jest związku takich ocen z istotą sprawy, a po drugie Policja nie dysponuje żadnym narzędziem badawczym do oceny poziomu sportowego danych zawodów strzeleckich, czy też poziomu zawodników, jak i do oceny wyników uzyskiwanych w tym sporcie przez zainteresowanego.

Zdaniem Sądu, istotę przedmiotu sprawy, to jest okoliczności uzasadniającej wydanie pozwolenia na broń w celach sportowych trafnie ujął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 lipca 2007 roku, sygn. akt II OSK 1082/06, stwierdzając, iż okolicznością uzasadniającą w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, przyznanie pozwolenia na broń jest uprawianie sportu strzeleckiego, a nie takiego sportu przy jednoczesnym uzyskiwaniu wybitnych, ponadprzeciętnych wyników sportowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że odstępstwo od wyrażonej wyżej tezy Naczelnego Sądu Administracyjnego, stanowić będzie wadliwe wykonywanie omawianego przepisu i w konsekwencji pozwolenie na broń palną sportową ograniczone zostanie do wąskiej kadry sportowej.

Sąd stwierdził też, że organ administracji w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji poruszył zagadnienie interesu społecznego, który przemawia za prawidłowością wykładni art. 10 ust. 1 i ust. 3 ustawy lansowanej przez organ i wydawaniem pozwoleń w szczególnie uzasadnionych przypadkach. Teza ta, zdaniem Sądu, jest błędna. Okoliczności uzasadniające wydanie pozwolenia ustawodawca traktuje w omawianym przepisie wprost. Nie są to żadne kwalifikowane okoliczności, poza samym celem pozwolenia, to jest uprawianiem sportu. Stąd też wszelkie dodatkowe określenia "okoliczności uzasadniających", jako kategorii szczególnej, jest nieuprawnione. Z kolei interes społeczny przemawia za rozsądnym i umiarkowanym podejściem do wydawania pozwolenia na broń palną sportową w ramach ustawowo zakreślonych granic reglamentacji tego dobra.

Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że obydwa organy Policji w sposób niewątpliwie wadliwy dokonały oceny okoliczności przemawiających za wydaniem skarżącemu pozwolenia na broń palną w celu sportowym. Organy administracji abstrahowały bowiem od oczywistych, istniejących w sprawie dowodów w postaci licznych dokumentów wskazujących na rzeczywiste uprawianie przez zainteresowanego sportu strzeleckiego i nadto dokonały wadliwej interpretacji art. 10 ust. 1 i 2 ustawy o broni i amunicji. Dotknięte takimi istotnymi wadami decyzje organów administracji musiały więc zostać uchylone.

Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził też, że Komendant Stołeczny Policji, ponownie rozpatrując sprawę, przy istnieniu wskazanych wyżej okoliczności, powinien uwzględnić wniosek i wydać skarżącemu żądane przez niego pozwolenie na broń palną do celów sportowych.

Od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę kasacyjną wniósł Komendant Główny Policji, podnosząc zarzuty naruszenia:

1. art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1996 roku o broni i amunicji (Dz. U. z 2005 roku, Nr 52, poz. 525 – tekst jednolity ze zm.) poprzez przyjęcie, że skarżący spełnił przesłanki niezbędne do otrzymania pozwolenia na broń palną sportową do celów sportowych oraz wykazał okoliczności uzasadniające potrzebę posiadania takiego pozwolenia,

2. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) poprzez wskazanie wprost w uzasadnieniu wydanego wyroku, że Komendant Stołeczny Policji, ponownie rozpatrując sprawę, przy istnieniu wskazanych przez Sąd okoliczności, powinien wydać skarżącemu żądane przez niego pozwolenie na broń dla celów sportowych,

3. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a., które mogłoby mieć wpływ na wynik sprawy, polegające na przyjęciu, że organy Policji nie rozważyły wszystkich istotnych okoliczności i nie dokonały wnikliwej analizy aktywności sportowej skarżącego w dziedzinie sportów strzeleckich, przez co nie poczyniły wszechstronnych ustaleń faktycznych w sprawie.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej Komendant Główny Policji stwierdził, że wydając decyzję odmawiającą wydania pozwolenia na broń oparł się na utrwalonej linii orzecznictwa sądów administracyjnych. Na poparcie swojego twierdzenia wnoszący skargę kasacyjną powołał się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 czerwca 2008 roku, sygn. akt II OSK 634/07, w którym wyrażony został pogląd, że ustawowa reglamentacja pozwoleń na broń podyktowana względami bezpieczeństwa i porządku publicznego oznacza, że wyłącznie osobiste zamiłowanie, predyspozycje, czy też żądania osoby ubiegającej się o pozwolenie nie mogą być uznane za wystarczające do wydania pozwolenia na broń.

Wnoszący skargę kasacyjną powołał się też na pogląd wyrażony w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 maja 2008 roku, sygn. akt II OSK 580/08, z dnia 6 czerwca 2008 roku, sygn. akt II OSK 634/07 oraz z dnia 22 lutego 2008 roku, sygn. akt II OSK 1122/07, w których wyrażono pogląd, że uprawianie amatorskiego strzelectwa sportowego i rekreacyjnego, bądź wyczynowego jest możliwe w ramach działalności klubu sportowego i nie wymaga posiadania indywidualnej broni. Organizacje strzeleckie, stowarzyszenia i Kuby strzeleckie tworzy się właśnie po to, by umożliwić ich członkom uprawianie strzelectwa, a nie po to, aby określona grupa ludzi uzyskiwała indywidualne pozwolenie na broń.

Zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną osoby ubiegające się o pozwolenie na posiadanie broni, w tym broni sportowej, winny wykazać istnienie ponadprzeciętnych okoliczności, wyróżniających je spośród osób znajdujących się w podobnej sytuacji faktycznej i prawnej. Wykazanie istnienia takich okoliczności uzasadniałoby przyznanie wyjątkowego prawa, jakim jest indywidualne posiadanie broni. Fakt członkostwa skarżącego w sekcjach klubu sportowego oraz uczestnictwo w zawodach oznacza, że skarżący może podnosić swoje umiejętności przy wykorzystaniu broni, jaką posiada klub strzelecki.

Konieczność wydania pozwolenia na broń sportową istnieje, zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną, w stosunku do wybitnych zawodników sportów strzeleckich, wykazujących duże zaangażowanie w uprawianie strzelectwa, czy też instruktorów strzeleckich. Skarżący nie brał aż tak czynnego i częstego zaangażowanego udziału w zawodach strzeleckich, jak to zostało przedstawione w uzasadnieniu wyroku. Pogląd Sądu I instancji, iż sam fakt posiadania przez skarżącego patentu strzeleckiego uprawnia go do uzyskania pozwolenia na broń, zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną, jest błędny.

Zdaniem Komendanta Głównego Policji niedopuszczalne było zobowiązanie przez Sąd organu administracji do wydania decyzji zezwalającej na posiadanie broni. Sąd nie jest bowiem uprawniony do oceny słuszności, czy też celowości wydania decyzji administracyjnej.

Zdaniem Komendanta Głównego Policji prawidłowo też dokonano w toku postępowania administracyjnego oceny materiału dowodowego zgodnie z doświadczeniem życiowym, wiedzą zawodową i zasadami logicznego myślenia. Ocena ta wykazała, że w przypadku skarżącego nie wystąpiła ponadprzeciętna potrzeba posiadania indywidualnej broni sportowej, zaś uprawianie przez niego sportu powinno odbywać się na dotychczasowych zasadach, przy wykorzystaniu broni klubowej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw, co skutkowało koniecznością jej oddalenia. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę tylko w granicach skargi kasacyjnej (art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – dalej p.p.s.a, z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania, co oznacza związanie przytoczonymi w skardze kasacyjnej jej podstawami, określonymi w art. 174 p.p.s.a. Nadto zgodnie z treścią art. 184 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, jeżeli zaskarżone orzeczenie mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu.

Wobec niestwierdzenia zaistnienia przesłanek nieważności postępowania, oceniając wyrok Sądu pierwszej instancji w ramach zarzutów zgłoszonych w skardze kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zarzuty te nie dają podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku.

Za niezasadny uznać należy podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1996 roku o broni i amunicji. Z przepisu tego wynika, że właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli okoliczności, na które powołuje się osoba ubiegająca się o pozwolenie, uzasadniają jego wydanie.

W przedmiotowej sprawie wnioskodawca ubiegał się o uzyskanie pozwolenia na broń sportową. Z art. 10 ust. 3 pkt 3 wymienionej wyżej ustawy wynika, że pozwolenie na broń może być wydane w szczególności w celach sportowych. Nie można podzielić stanowiska Komendanta Głównego Policji, że przepis umożliwiający ubieganie się o uzyskanie pozwolenia na broń sportową należy interpretować w taki sposób, że o pozwolenie na tego rodzaju broń mogą ubiegać się wyłącznie osoby mające szczególnie doniosłe, ponadprzeciętne osiągnięcia sportowe. Posiadanie broni jest w polskim systemie prawnym reglamentowane i ograniczone przepisami ustawy o broni i amunicji w interesie bezpieczeństwa i porządku publicznego. Przepisy ograniczające uprawnienia obywateli należy interpretować ściśle. Nie można ograniczeń ustawowych rozszerzać w drodze wykładni. Tymczasem prezentowana przez Komendanta Głównego Policji wykładnia przepisów ustawy z dnia 21 maja 1996 roku o broni i amunicji zmierza do zawężenia kręgu osób, mogących ubiegać się o pozwolenie na broń, które to ograniczenie nie wynika z przepisów tej ustawy. Ponownie stwierdzić należy, że art. 10 ust. 3 pkt 3 tejże ustawy stanowi, iż pozwolenie na broń może być wydane w szczególności w celach sportowych. Oznacza to, że osoba ubiegająca się o uzyskanie pozwolenia na broń w tym celu musi wykazać, że zajmuje się uprawnianiem sportu, jakim jest strzelectwo, a nie, że osiąga w tym sporcie ponadprzeciętne wyniki.

Z akt sprawy wynika, że wnioskodawca od 2005 roku posiada patent strzelecki, uprawia strzelectwo oraz bierze udział w zawodach strzeleckich i treningach. Brak jest w tej sytuacji podstaw do przyjęcia, że wskazywany przez wnioskodawcę cel ubiegania się o pozwolenie na broń sportową jest celem fikcyjnym i wnioskodawca używa go jedynie, jako pretekstu do uzyskania tego pozwolenia.

Za niezasadny uznać należy podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku – prawo o ustroju sądów administracyjnych. Z przepisów tych wynika, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej, zaś kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Zawarcie w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego stwierdzenia, że Komendant Stołeczny Policji, ponownie rozpatrując sprawę, przy istnieniu wskazanych przez Sąd okoliczności, powinien uwzględnić wniosek i wydać żądane przez skarżącego pozwolenie na broń palną do celów sportowych nie może być uznane za naruszenie wymienionych wyżej przepisów. Stan faktyczny w sprawie, to jest uprawianie przez wnioskodawcę strzelectwa sportowego, nie jest kwestionowany przez organy administracji. Kwestią sporną była w istocie wykładnia przepisów ustawy z dnia 21 maja 1996 roku o broni i amunicji. W sytuacji, gdy Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, jak należy rozumieć przepis tejże ustawy, dotyczący ubiegania się o pozwolenie na broń w celach sportowych, a stan faktyczny ustalony w sprawie przy zastosowaniu zaprezentowanej przez Sąd wykładni wskazuje na istnienie podstaw do wydania pozwolenia na broń sportową, naturalną konsekwencją tego stanu rzeczy było wskazanie przez Sąd I instancji, że wniosek o wydanie pozwolenia powinien zostać uwzględniony. Nawet bez zawarcia przez Sąd I instancji tego wskazania w uzasadnieniu wyroku wniosek taki można wywieść z rozważań Sądu.

Zgodzić należy się z podniesionym w skardze kasacyjnej zarzutem naruszenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. Uchybienie to nie jest jednak na tyle istotne,

by mogło być podstawą do uchylenia zaskarżonego wyroku. Organy administracji należycie wyjaśniły stan faktyczny, prawidłowo oceniły materiał dowodowy, jak również należycie uzasadniły wydane przez siebie rozstrzygnięcia. Nie był kwestionowany przez organy administracji fakt, że wnioskodawca uprawia strzelectwo sportowe. Organy administracji twierdziły natomiast, że nie można uwzględnić wniosku o wydanie pozwolenia na broń, gdyż wnioskodawca nie osiąga ponadprzeciętnych wyników w uprawianym przez siebie sporcie. Co do tego ustalenia organów administracji również brak jest podstaw do kwestionowania jego prawidłowości tyle tylko, że nie mogło być ono podstawą do odmowy uwzględnienia wniosku o wydanie pozwolenia na broń sportową. Organy administracji, rozpoznając sprawę, dokonały niewłaściwej interpretacji art. 10 ust. 1 i 3 pkt 3 ustawy z dnia 21 maja 1996 roku o broni i amunicji i tylko ta okoliczność powinna być przez Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazana jako powód uchylenia zaskarżonej i utrzymanej nią w mocy decyzji.

Jak to zostało już wyżej wskazane opisane wyżej uchybienie Sądu I instancji nie miało wpływu na treść rozstrzygnięcia, gdyż naruszenie przez organy administracji prawa materialnego poprzez jego błędną wykładnię było wystarczającą podstawą do uchylenia zaskarżonych do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego decyzji.

Z powyższych względów, na podstawie art. 184 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.