Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Adamiak, Sędziowie NSA Jolanta Rajewska, Joanna Runge-Lissowska (spr.), Protokolant Tomasz Zieliński, po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2007r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 22 lutego 2006r. sygn. akt II SA/Rz 654/05 w sprawie ze skargi A. J. i J. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Rzeszowie z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podziału nieruchomości oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 22 lutego 2006 r. sygn. akt II SA/Rz 654/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie uchylił, zaskarżoną przez A. J. i J. S., decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] nr [...], którą utrzymana została w mocy decyzja Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] nr [...] w sprawie podziału nieruchomości, w tym będącej własnością skarżących. Obie skarżące na etapie skargi kasacyjnej zbyły nieruchomości Gminie Miasto [...].

Wojewódzki Sąd Administracyjny wyjaśnił, że podstawę prawną zaskarżonej decyzji stanowi art. 94 ust. 1 w zw. z art. 93 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.), a zgodnie z tymi przepisami podziału nieruchomości można dokonać, gdy jest on zgodny z ustaleniami planu miejscowego (art. 93), a w razie braku planu – jeżeli nieruchomość jest położona na obszarze nieobjętym obowiązkiem sporządzenia tego planu, a gmina nie ogłosiła o przystąpieniu do sporządzenia planu – podziału można dokonać jeżeli jest zgodny z przepisami odrębnymi, a jeżeli przed dniem złożenia wniosku o podział była wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, obowiązująca w dniu złożenia wniosku - gdy jest zgodny z tą decyzją (art. 94 ust. 1). W sprawie bezspornym jest, że dla terenu objętego podziałem nie ma planu miejscowego, jednak zastosowanie art. 94 ust. 1 wymagało wykazania, że nieruchomość jest położona na obszarze nieobjętym obowiązkiem sporządzenia planu – stwierdził Sąd, podkreślając, iż zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy określa m.in. obszary, dla których obowiązkowe jest sporządzenie planu. Sąd ustalił – kontynuował Wojewódzki Sąd w uzasadnieniu, że Rada Miasta [...] uchwaliła Studium, jednak Samorządowe Kolegium Odwoławcze zobowiązane do przedłożenia uchwały z załącznikami, nie wykonało tego obowiązku, nie przedkładając jednego z załączników, ani części graficznej Studium, co uniemożliwiło stwierdzenie co do charakteru obszaru, na którym leży nieruchomość. W tej sytuacji Sąd uznał, że zaskarżona decyzja narusza art. 7, 77 § 1 i art. 107 § 3 kpa.

Skargę kasacyjną od tego wyroku wniosło Samorządowe Kolegium Odwoławcze, domagając się uchylenia wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Rzeszowie i zarzucając naruszenie prawa materialnego, tj. art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.) przez błędną wykładnię prowadzącą do przyjęcia, iż o tym, czy nieruchomość objęta postępowaniem podziałowym znajduje się w obszarze, dla którego sporządzenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest obowiązkowe, decydują ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie posiada usprawiedliwionych podstaw.

Art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.) wprowadza zasadę, iż podziału nieruchomości można dokonać, jeżeli jest zgodny z ustaleniami planu miejscowego oraz przepisami szczególnymi, a w razie braku tego planu stosuje się art. 94. Zgodnie z ust. 1 tego artykułu, w razie braku planu – jeżeli nieruchomość jest położona na obszarze nieobjętym obowiązkiem sporządzenia tego planu, a gmina nie ogłosiła o przystąpieniu do sporządzenia planu – podziału można dokonać, gdy jest zgodny z przepisami odrębnymi, a jeżeli przed dniem złożenia wniosku o podział była wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, obowiązująca w dniu złożenia wniosku, jeżeli jest zgodny z warunkami określonymi w tej decyzji. Z zestawienia tych przepisów wynika więc, że dokonanie podziału nieruchomości wymaga uprzedniego stwierdzenia, czy dla terenu, na którym jest położona został sporządzony plan miejscowy, bowiem jeśli nie, to kolejnego ustalenia – czy istnieje obowiązek sporządzenia planu. Ustalenie to, tj. czy istnieje obowiązek sporządzenia planu determinuje dalsze postępowanie, albo zawieszenie postępowania podziałowego do czasu uchwalenia planu (ust. 3 art. 94) lub dokonanie podziału, jeżeli jest zgodne z przepisami odrębnymi lub decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o ile wcześniej została wydana (art. 94 ust.1).

Zgodzić się zatem należy z Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Rzeszowie, że konieczne było wykazanie charakteru terenu, na którym była położona nieruchomość podlegająca podziałowi wobec tego, że dla terenu tego nie został sporządzony plan miejscowy, natomiast istniała decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Zasady dotyczące planowania przestrzennego określa ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) i zgodnie z jej art. 14 ust. 7, plan miejscowy sporządza się obowiązkowo, jeśli wymagają tego przepisy odrębne. Obszary, dla których obowiązkowe jest sporządzenie planu na podstawie przepisów odrębnych, określa Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy, jak stanowi art. 10 ust. 2 pkt 8 tej ustawy. Ten przepis przesądza, iż teren, dla którego istnieje obowiązek sporządzenia planu, powinien być wskazany w studium.

Nie można więc zarzucić Wojewódzkiemu Sądowi błędnej wykładni art. 94 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, gdyż podział, o którym w nim mowa, może nastąpić gdy nie ma obowiązku sporządzenia planu miejscowego, a ustalenie na jakim terenie leży nieruchomość wskazuje studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji, na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).