Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak /spr./ Sędziowie sędzia NSA Jerzy Stelmasiak sędzia NSA Małgorzata Miron Protokolant starszy asystent sędziego Rafał Kopania po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2020 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Burmistrza [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 15 listopada 2017 r. sygn. akt II SA/Łd 513/17 w sprawie ze skargi Z. M. na zarządzenie Burmistrza [...] z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odwołania Dyrektora Miejskiego Domu Kultury im. [...] w [...] oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, wyrokiem z dnia 11 listopada 2017 r., sygn. akt II SA/Łd 513/17, po rozpoznaniu skargi Z. M. na zarządzenie Burmistrza [...] z dnia [...] marca 2017 r., nr [...], w sprawie odwołania Dyrektora Miejskiego Domu Kultury im. [...] w [...], w punkcie 1 sentencji stwierdził nieważność zaskarżonego zarządzenia, a w punkcie 2 zasądził od Burmistrza [...] na rzecz Z. M. kwotę 780 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Burmistrz [...]. Zaskarżając go w całości, zarzucił naruszenie:

1) przepisów prawa materialnego (art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tekst jedn. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm. – dalej: "P.p.s.a."), tj.:

- art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 862 ze zm.) – dalej: "u.o.p.d.k.", poprzez błędną wykładnie i niewłaściwe zastosowanie, poprzez przyjęcie, że odwołanie skarżącego nie było konsultowane ze wszystkimi stowarzyszeniami zawodowymi i twórczymi właściwymi ze względu na rodzaj działalności prowadzonej przez Miejski Dom Kultury w [...];

- art. 15 ust. 6 pkt. 3 u.o.p.d.k. poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, poprzez nie zwrócenie uwagi przez Sąd, że przesłanki wydania zarządzenia Burmistrza [...] z dnia [...] marca 2017 r. były sformułowane w sposób jasny i przejrzysty;

- art. 91 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 1875 ze zm.) – dalej: "u.s.g.", poprzez stwierdzenie nieważności zaskarżonego zarządzenia Burmistrza [...] z dnia [...] marca 2017 r., mimo że nie doszło do istotnego naruszenia prawa przy wydaniu tego zarządzenia;

2) przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 P.p.s.a.), tj.:

- art. 141 § 4 w związku z art. 106 § 3 P.p.s.a. poprzez brak jakiegokolwiek odniesienia w uzasadnieniu wyroku do pisma Burmistrza z dnia [...] lutego 2017 r., w którym organ pytał, jakie działają stowarzyszenia zawodowe i twórcze właściwe ze względu naradzaj działalności prowadzonej przez MDK w [...] i odpowiedzi na to pytanie z dnia [...] lutego 2017 r.;

- art. 106 § 3 P.p.s.a. w zw. z art. 77 K.p.a. i art. 80 K.p.a. przez zaniechanie przeprowadzenia uzupełniającego dowodu z tych pism,

- art. 106 § 3 P.p.s.a. poprzez błędną ocenę materiału dowodowego w szczególności poprzez przyjęcie, że Burmistrz przed wydaniem zarządzenia nie zasięgnął opinii wszystkich stowarzyszeń zawodowych i twórczych właściwych ze względu na rodzaj działalności prowadzonej przez instytucję,

- art. 133 § 1 P.p.s.a. poprzez wydanie wyroku uwzględniającego skargę i stwierdzającego nieważność zaskarżonego zarządzenia z uwzględnieniem pisma załączonego przez skarżącego na rozprawie w dniu [...] listopada 2017 r. oraz bezpodstawne uznanie przez Sąd I instancji sporządzonego już po wniesieniu skargi mimo, że było ono niewiarygodne.

Na podstawie art. 185 § 1 oraz art. 203 pkt 2 P.p.s.a. skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie od Z. M. na rzecz organu kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor wskazał, że organ administracji, mając na względzie art. 15 ust. 1 u.o.p.d.k., przed odwołaniem dyrektora Miejskiego Domu Kultury, zasięgnął opinii stowarzyszeń zawodowych i twórczych właściwych ze względu na rodzaj działalności prowadzonej przez instytucję. Zdaniem skarżącego organu Sąd pierwszej instancji błędnie ocenił pismo Burmistrza z dnia [...] lutego 2017 r., a szczególnie odpowiedź na to pismo skarżącego z dnia [...] lutego 2017 r. Skarżący w piśmie tym nie podał nazw i adresów stowarzyszeń, z którymi współpracuje. Mimo swojego wcześniejszego stanowiska na rozprawie przed Sądem Wojewódzkim w dniu [...] listopada 2017 r, złożył pismo, w którym podał kilka stowarzyszeń, z którymi jak twierdził współpracował. Tym samym zaprzeczył swoim wcześniejszym twierdzeniom, a Sąd w uzasadnieniu do wyroku nie odniósł się do w/w pism i tym samym naruszył art. 141 § 4 P.p.s.a. Przepis art. 106 § 3 P.p.s.a. w zw. z art. 133 P.p.s.a. został naruszony także dlatego, że bezkrytycznie, nie badając w żaden sposób wiarygodności i rzetelności, Sąd pierwszej instancji przyjął, jako dowód w sprawie listę zawierającą siedem stowarzyszeń załączoną na rozprawie w dniu [...] listopada 2017 r. przez skarżącego. Uznał, że powinna być przeprowadzona konsultacja przez organ także z tymi stowarzyszeniami, mimo że skarżący nie powołał nawet jednego dowodu pochodzącego od któregokolwiek z tych stowarzyszenia na poparcie swoich twierdzeń. Zdaniem skarżącego kasacyjnie nie były to stowarzyszenia zrzeszające twórców lub inspirujące działalność twórczą. W ocenie autora skargi kasacyjnej zaskarżonemu zarządzeniu nie można zarzucić istotnego naruszenia prawa, dlatego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi nie miał podstaw do stwierdzenia jego nieważności.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Na wstępie należy wskazać, że postępowanie sądowoadministracyjne w przedmiotowej sprawie zostało wszczęte po dniu 15 sierpnia 2015 r., a zatem do uzasadnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego znajduje zastosowanie przepis art. 193 zd. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) – dalej: P.p.s.a. Zgodnie z nim uzasadnienie wyroku oddalającego skargę kasacyjną zawiera ocenę zarzutów skargi kasacyjnej. Powołany przepis stanowi lex specialis wobec art. 141 § 4 P.p.s.a. i jednoznacznie określa zakres, w jakim Naczelny Sąd Administracyjny uzasadnia z urzędu wydany wyrok w przypadku, gdy oddala skargę kasacyjną. Regulacja ta, jako mająca szczególny charakter, wyłącza odpowiednie stosowanie do postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym wymogów dotyczących koniecznych elementów uzasadnienia wyroku, które przewidziano w art. 141 § 4 w zw. z art. 193 zd. pierwsze P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny nie przedstawia, więc w uzasadnieniu wyroku oddalającego skargę kasacyjną opisu ustaleń faktycznych i argumentacji prawnej podawanej przez organy administracji i Sąd pierwszej instancji. Stan faktyczny i prawny sprawy rozstrzygniętej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny przedstawiony został w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny ocenił zarzuty postawione wobec zaskarżonego wyroku, uwzględniwszy, że rozpoznaniu podlega sprawa w granicach skargi kasacyjnej (art. 183 § 1 P.p.s.a.), gdyż nie stwierdzono przesłanek nieważności postępowania sądowego określonych w art. 183 § 2 P.p.s.a.

Strona skarżąca podnosi zarzuty wskazujące zarówno na naruszenie prawa materialnego, jak też na naruszenie przepisów postępowania. Przedmiot obu rodzajów zarzutów, jak i kierunek argumentacji pozostaje jednak w ścisłym związku treściowym, koncentrując się zasadniczo wokół postanowień art. 15 ust. 1 i art. 15 ust. 6 pkt 3 u.o.p.d.k., których błędna wykładnia i niewłaściwe zastosowanie doprowadziło do nieprawidłowej oceny przez Sąd pierwszej instancji zaskarżonego zarządzenia. Mając zatem na względzie powyższy związek treściowy, sformułowane w niniejszej skardze kasacyjnej zarzuty poddane zostaną kontroli kasacyjnej łącznie, w kontekście naruszenia prawa materialnego. Dopiero wynik tego aspektu kontroli kasacyjnej zostanie nałożony na ocenę zarzutu naruszenia przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy.

Wbrew zarzutom i argumentom skargi należy zgodzić się ze stanowiskiem Sądu Wojewódzkiego, że zaskarżone zarządzenie Burmistrza [...] z dnia [...] marca 2017 r., nr [...], w sprawie odwołania Dyrektora Miejskiego Domu Kultury im. [...], istotnie narusza prawo.

W myśl art. 15 ust. 1 u.o.p.d.k. dyrektora instytucji kultury powołuje organizator na czas określony, z zastrzeżeniem ust. 3, po zasięgnięciu opinii związków zawodowych działających w tej instytucji kultury oraz stowarzyszeń zawodowych i twórczych właściwych ze względu na rodzaj działalności prowadzonej przez instytucję. Odwołanie dyrektora następuje w tym samym trybie. Sąd uznał, że przed podjęciem zarządzenia, Burmistrz nie zasięgnął opinii wszystkich stowarzyszeń zawodowych i twórczych właściwych ze względu na rodzaj działalności prowadzonej przez MDK, lecz zwrócił się wyłącznie do kilku stowarzyszeń wybranych według własnego uznania. Zdaniem Sądu uczynił to jednak nieudolnie, czego ewidentnym przykładem jest właśnie wykaz pozostałych stowarzyszeń, przedłożony przez skarżącego, których zakres statutowej działalności świadczy o tym, że powinny one zostać uwzględnione w procesie opiniowania wniosku o odwołanie dyrektora. Zasadniczo można podzielić zarzut skargi błędnego przyjęcia przez Sąd Wojewódzki, że odwołanie skarżącego nie było konsultowane ze stowarzyszeniami zawodowymi i twórczymi właściwymi ze względu na rodzaj działalności prowadzonej przez Miejski Dom Kultury w [...]. Z brzmienia normy art. 15 ust. 1 u.o.p.d.k. wynika, że ustawodawca wymaga, aby organizator, odwołując dyrektora instytucji kultury, zasięgnął opinii związków zawodowych działających w tej instytucji oraz stowarzyszeń zawodowych i twórczych właściwych ze względu na rodzaj działalności prowadzonej przez tę instytucję. Odnosząc się do znaczenia opinii w procesie decyzyjnym trzeba mieć na uwadze, że Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale 5 sędziów z dnia 15 lutego 1999 r., sygn. OPK 14/98, ONSA 1999 r., nr 3, poz. 80 stwierdził, że: "najluźniejszą formą współdziałania organów [...] jest współdziałanie polegające na zasięganiu opinii. Współdziałanie takie polega na tym, że jeden z organów jest zobowiązany, przed podjęciem decyzji (tu uchwały), do zasięgnięcia opinii w sprawie od innego organu. Organ zobowiązany do zasięgnięcia opinii, nie jest prawnie związany stanowiskiem organu opiniującego. Współdziałanie, którego istotą jest wyrażenie opinii, zbliżone jest do konsultacji czy też doradztwa".

Skarżący, na rozprawie, przedłożył wykaz Stowarzyszeń i Fundacji współpracujących z Miejskim Domem Kultury w [...] w latach 2011 – 2017. Sąd na podstawie art. 106 § 3 P.p.s.a. dopuścił ten wykaz uznając, że ma on wpływ na ocenę legalności zaskarżonego zarządzenia. W orzecznictwie ugruntował się pogląd, że przeprowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego z dokumentu przez sąd administracyjny będzie dopuszczalne wówczas, gdy wnioskowany (bądź dopuszczony z urzędu) dowód będzie pozostawał w związku z oceną legalności zaskarżonego aktu (por. wyrok NSA z dnia 6 października 2005 r., sygn. II GSK 164/05, (ONSAiWSA 2006, nr 2, poz. 45). Na pewno przeprowadzenie przez sąd administracyjny postępowania uzupełniającego, o którym stanowi art. 106 § 3 P.p.s.a., jest dopuszczalne, jeżeli łącznie spełnione są dwa warunki: po pierwsze - jest to niezbędne dla wyjaśnienia istotnych wątpliwości, czyli gdy bez wnioskowanego dokumentu istotne dla sprawy okoliczności stanu faktycznego pozostają niewyjaśnione; po drugie - gdy przeprowadzenie dowodu z dokumentu nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie.

Analiza normatywna postanowień art. 15 ust. 1 u.o.p.d.k. prowadzi do wniosku, że przed odwołaniem dyrektora wymagana jest opinia związków zawodowych działających w tej instytucji oraz generalnie wszelkich stowarzyszeń zawodowych i twórczych, które są właściwe ze względu na rodzaj działalności prowadzonej przez instytucję. Jak podkreśla się w orzecznictwie NSA pojęcie: "stowarzyszenie twórcze", o którym mowa w art. 15 ust. 1 u.o.d.k., należy rozumieć szeroko. Obejmuje ono zarówno stowarzyszenia zrzeszające twórców, jak też prowadzące i inspirujące działalność twórczą. Obowiązkiem burmistrza jest ustalenie, jakie związki zawodowe oraz stowarzyszenia zawodowe i twórcze działają na terenie gminy. W dalszej kolejności powinien on zasięgnąć ich opinii w zakresie osoby odwoływanego dyrektora instytucji kultury (zob. wyrok NSA z dnia 12 stycznia 2012 r., sygn. II OSK 2545/11, LEX nr 1113786; wyrok NSA z dnia 4 sierpnia 2009 r., sygn. II OSK 834/09, LEX nr 688786). Także, powołane w skardze, orzecznictwo Sądu Najwyższego skłania do przyjęcia szerokiej – funkcjonalnej interpretacji pojęcia "stowarzyszenia twórcze". W wyroku z dnia 24 września 2015 r., sygn. I PK 283/14, (LEX nr 1828267) SN stwierdził, że: "podstawowe znaczenie dla zakreślenia kręgu stowarzyszeń uprawnionych dla konsultowania zamiaru odwołania dyrektora instytucji kultury ma to, aby były to stowarzyszenia zawodowe lub twórcze właściwe ze względu na rodzaj działalności prowadzonej przez daną instytucję kultury, niezależnie od tego czy dyrektor do nich należy". Z kolei w wyroku z dnia 15 października 2014 r., sygn. akt I PK 43/14 (OSNP 2016/3/30) SN przyjął, że: "Pojęcie stowarzyszenia twórcze w art. 15 ust. 1 u.o.d.k. obejmuje wszelkie stowarzyszenia, które funkcjonują na terenie działania organizatora, zrzeszające twórców i inspirujące działalność twórczą". Mając na uwadze powyższe uwagi, w ocenie składu orzekającego Naczelnego Sądu Administracyjnego należy przyjąć, że tylko całkowite pominięcie przez organizatora wymaganych działań konsultacyjnych stanowi istotne naruszenie prawa. Natomiast zasięgnięcie opinii wybranych stowarzyszeń zawodowych i twórczych właściwych ze względu na rodzaj prowadzonej przez instytucję działalności nie stanowi naruszenia prawa o charakterze istotnym, skutkującym stwierdzeniem nieważności zaskarżonego zarządzenia. W tym zakresie trzeba zatem zgodzić się ze skarżącym kasacyjnie, że skierowanie wniosku do wytypowanych dziewięciu stowarzyszeń twórczych, może zostać uznane za wypełnienie normy art. 15 ust. 1 u.o.p.d.k. w zakresie obowiązku konsultacyjnego. Z materiału aktowego wynika, że Burmistrz określił krąg organizacji działających, w dziedzinie szeroko pojętej kultury, w [...], po to aby stworzyć tym podmiotom możliwość wyrażania swojej opinii. Wystąpił do dziewięciu stowarzyszeń twórczych o opinię w kwestii odwołania ze stanowiska dyrektora. Dokonując wyboru stowarzyszeń właściwych w tej sprawie wziął pod uwagę merytoryczną zbieżność statutowych celów i zadań stowarzyszenia z prowadzonym przez daną instytucję rodzajem działalności, jak również zbieżność zasięgu terytorialnego stowarzyszenia z właściwością miejscową instytucji kultury oraz zakres podmiotowy stowarzyszenia tj. przynależność zawodową stowarzyszenia w stosunku do kadry zatrudnionej w instytucji kultury. Zatem w tym zakresie nie można podzielić oceny Sądu Wojewódzkiego, co do istotnego naruszenia prawa z powodu naruszenia trybu określonego w art. 15 ust. 1 u.o.p.d.k. poprzez niezasięgnięcia wymaganej opinii właściwych przedmiotowo stowarzyszeń zawodowych i twórczych. Jednakże zarzut i argumentacja skargi kasacyjnej nie może podważyć prawidłowości zaskarżonego wyroku, co do legalności zaskarżonego zarządzenia.

Zaznaczyć trzeba, że akt odwołania ze stanowiska dyrektora instytucji kultury, chociaż ma charakter personalny, to nie jest aktem stricte prywatnoprawnym, gdyż obsada stanowiska dyrektora ma związek z realizacją zadań w zakresie prowadzenia i organizowania działalności kulturalnej, co niewątpliwie wchodzi w zakres administracji publicznej. Wbrew zarzutom i argumentom skargi należy podzielić ocenę zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, odnośnie merytorycznej przesłanki odwołania dyrektora Miejskiego Domu Kultury w [...]. Podstawę materialnoprawną zaskarżonego zarządzenia stanowił przepis art. 15 ust. 6 pkt 3 u.o.p.d.k. Stanowi on, że dyrektor instytucji kultury powołany na czas określony może być odwołany przed upływem tego okresu: pkt 1 - na własną prośbę; pkt 2 - z powodu choroby trwale uniemożliwiającej wykonywanie obowiązków; pkt 3 - z powodu naruszenia przepisów prawa w związku z zajmowanym stanowiskiem; pkt 4 - w przypadku odstąpienia od realizacji umowy, o której mowa w ust. 5; pkt 5 - w przypadku przekazania państwowej instytucji kultury w trybie art. 21a ust. 2-6. Zatem ocena, czy w danej sprawie wystąpiły przesłanki określone w art. 15 ust. 6 u.o.p.d.k. mieści się w zakresie kompetencji organizatora, jednak nie może mieć ona charakteru dowolnego i arbitralnego. W uzasadnieniu aktu odwołującego z zajmowanego stanowiska dyrektora instytucji kultury ocena ta musi być dokładnie i szczegółowo umotywowana. Zaniedbania po stronie dyrektora, które mają prowadzić do odwołania go ze stanowiska, muszą być wykazane w postępowaniu poprzedzającym podjęcie zarządzenia. W uzasadnieniu zaś samego aktu odwołania dyrektora muszą zostać szczegółowo wskazane zarzucane mu nieprawidłowości.

Przesłanka odwołania "z powodu naruszenia przepisów w związku z zajmowanym stanowiskiem" oznacza, że przyczyną odwołania dyrektora może być wykazanie związku funkcjonalnego pomiędzy naruszeniem przepisów prawa, a zajmowanym stanowiskiem dyrektora. Wynika z tego, że zakres przedmiotowy tej odpowiedzialności obejmuje jedynie takie zachowania na zajmowanym stanowisku, których skutkiem jest złamanie obowiązującego prawa. Konstrukcja normatywna przepisu sugeruje, że organizator może odwołać dyrektora, jeżeli jednoznacznie wykaże, że na zajmowanym stanowisku dopuścił się naruszenia przepisów prawa. Burmistrz w § 1 ust. 2 zarządzenia, jako powód odwołania dyrektora podał, że: "Dyrektor zaniechał należytego zabezpieczenia chodnika przed Miejskim Domem Kultury, przez co naraził przechodnia na niebezpieczeństwo utraty zdrowia przechodnia, który w dniu [...] stycznia 2017 r. uległ wypadkowi i doznał uszczerbku na zdrowiu.". Jednakże przytoczone motywy odwołania nie zostały powiązane z żadnymi konkretnymi przepisami prawa, które Dyrektor MDK naruszył w związku z zajmowanym stanowiskiem. Rolą adresata aktu nie jest natomiast domyślanie się, jakie względy legły u podstaw wydania zarządzenia o odwołaniu. Przeciwnie, to na organie spoczywa obowiązek takiego sformułowania rozstrzygnięć, by były one zgodne z literą prawa, transparentne i wyjaśniały powody odwołania. Takie rozstrzygnięcie nie może być arbitralne. Wymóg należytego uzasadnienia władczego aktu w sprawie z zakresu administracji publicznej wynika z zasady demokratycznego państwa prawnego (art. 2) oraz z zasady praworządności i legalności (art. 7). Ponadto nie można zaaprobować stanowiska, że przed wydaniem zarządzenia organ, na podstawie art. 77 K.p.a. i 80 K.p.a. w sposób wyczerpujący zebrał i rozpatrzył materiał dowodowy i ocenił całokształt tego materiału uznając, że istnieją rzeczywiste i prawdziwe przyczyny wskazane w Zarządzeniu nr 57/2017. Naczelny Sąd Administracyjny zwraca uwagę, że zgodnie z art. 15 ust. 7 u.o.p.d.k., w sprawach dotyczących powoływania i odwoływania dyrektora instytucji kultury, w zakresie nieuregulowanym w ustawie, mają zastosowanie przepisy art. 68-72 Kodeksu pracy, a nie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

Burmistrz [...] uznał, że Z. M., jako dyrektor Miejskiego Domu Kultury w [...], był osobą odpowiedzialną za bezpieczeństwo przed budynkiem. Wypadek miał miejsce na chodniku na działce nr [...] przed Miejskim Domem Kultury w [...], którym zarządzał Dyrektor Z. M. Z kolei w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a następnie w odpowiedzi na skargę organ przywołał przepis art. 160 § 3 k.k. (sankcja za przestępstwo narażenia człowieka na niebezpieczeństwo). Burmistrz [...] nie posiada jednak prawnych kompetencji do oceny, czy skarżący popełnił przestępstwo, o którym mowa w przywołanym unormowaniu. Nie jest też uprawniony w zastępstwie organów ściągania i sądów do ferowania jakichkolwiek ocen co do winy i kary. Stanowisko Burmistrza, jako stygmatyzujące jednostkę, jest nie do pogodzenia z konstytucyjnym standardem domniemania niewinności. Zgodnie z art. 42 ust 2 Konstytucji każdego należy uważać za niewinnego, dopóki jego wina nie zostanie stwierdzona prawomocnym wyrokiem sądu. Adresatem tego domniemania są przede wszystkim organy władzy publicznej.

Wbrew stanowisku skarżącego kasacyjnie Sąd Wojewódzki zasadnie stwierdził, że zaskarżone zarządzenie zostało podjęte z istotnym naruszeniem materialnej podstawy jego wydania, tj. art. 15 ust. ust. 6 pkt 3 u.o.o.d.k. poprzez niewłaściwe zastosowanie tego przepisu w stanie faktycznym sprawy, co w świetle regulacji art. 91 ust. 1 i 4 u.s.g. skutkowało stwierdzeniem jego nieważności.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.