drukuj    zapisz    Powrót do listy

6153 Warunki zabudowy  terenu, Administracyjne postępowanie, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Oddalono skargę kasacyjną, II OSK 3303/17 - Wyrok NSA z 2019-11-15, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II OSK 3303/17 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2019-11-15 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2017-12-18
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Agnieszka Wilczewska - Rzepecka
Grzegorz Czerwiński /przewodniczący/
Roman Ciąglewicz /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6153 Warunki zabudowy  terenu
Hasła tematyczne
Administracyjne postępowanie
Sygn. powiązane
II SA/Po 215/17 - Wyrok WSA w Poznaniu z 2017-07-12
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2018 poz 1302 art. 184
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity
Sentencja

Dnia 15 listopada 2019 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędziowie: sędzia NSA Roman Ciąglewicz (spr.) sędzia del. WSA Agnieszka Wilczewska-Rzepecka Protokolant: asystent sędziego Tomasz Muszyński po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2019 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. Sz. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 lipca 2017 r. sygn. akt II SA/Po 215/17 w sprawie ze skargi M. Sz. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 12 lipca 2017 r., sygn. akt II SA/Po 215/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę M. Sz. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu z dnia [...]grudnia 2016 r., nr SKO.GP.4000.995.2012, w przedmiocie warunków zabudowy.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła M. Sz. Wyrok zaskarżyła w całości. Zarzuciła:

1) naruszenie przepisów postępowania, a uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy poprzez naruszenie przepisów art. 156 § 1 ust. 2 i 7 K.p.a. w związku z art. 107 § 3 K.p.a., art. 107 § 1 K.p.a. oraz art. 61 ust. 1 pkt. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym,

2) naruszenie prawa materialnego poprzez naruszenie przepisu § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze, w wyniku jego niezastosowania, co stanowi naruszenie art. 61 ust. 1 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości lub zmianę zaskarżonego wyroku w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego radcy prawnego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Poznaniu wniosło o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Przepis art. 193 zdanie drugie P.p.s.a. wyłącza odpowiednie stosowanie do postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym wymogów dotyczących koniecznych elementów uzasadnienia wyroku, które przewidziano w art. 141 § 4 w zw. z art. 193 zdanie pierwsze P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny nie przedstawia więc w uzasadnieniu wyroku oddalającego skargę kasacyjną opisu ustaleń faktycznych i argumentacji prawnej podawanej przez organy administracji i Sąd pierwszej instancji.

Przepis art. 183 § 1 P.p.s.a. stanowi, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak pod rozwagę nieważność postępowania. Nie zachodzą okoliczności skutkujące nieważność postępowania, określone w art. 183 § 2 pkt 1 – 6 P.p.s.a., należy zatem ograniczyć się do zagadnień wynikających z zarzutów wyartykułowanych w podstawach skargi kasacyjnej.

Zarzuty kasacji koncentrują się wokół wynikającego z § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze (Dz. U. Nr 52, poz. 315), dalej: rozporządzenie, obowiązku zachowania odległości od cmentarzy. Za sformułowaniem o naruszeniu przepisów postępowania nie idą jednak zarzuty naruszenia przepisów regulujących ustalenie faktyczne w tym zakresie, tj. przepisów ogólnej procedury administracyjnej oraz norm ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz rozporządzenia wykonawczego, tj. rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588).

Zarzut procesowy naruszenia art. 156 § 1 pkt 2 i K.p.a. w związku z art. 107 § 3 K.p.a. i art. 107 § 1 K.p.a. oraz art. 61 ust. 1 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie zawiera opisu naruszenia.

Poprzez zarzut naruszenia norm prawa materialnego przez niezastosowanie określonego przepisu nie można kwestionować ustaleń faktycznych.

Z uwagi na to, że w uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano na naruszenie art. 6, art. 7 i art. 77 K.p.a. oraz błędne posłużenie się analizą urbanistyczną, możliwe jest merytoryczne odniesienie się, w aspekcie prawnym i faktycznym, do zagadnienia obowiązku zachowania odległości od cmentarzy.

W tym zakresie Sąd pierwszej instancji prawidłowo przyjął, z uwagi na stanowisko wyrażone w wyroku NSA z dnia 4 lipca 2017 r., sygn. akt II OSK 2822/15, że znajdująca się w obszarze odziaływania część działki A nie stanowi terenu cmentarza, mogącego ograniczać legalną zabudowę terenów sąsiednich. Jest bowiem bezsporne, że działka ta stanowi rolę, na której części samowolnie zrealizowano pochówki. Stanowisko to jest w niniejszej sprawie wiążące z uwagi na normę art. 170 P.p.s.a.

Z uzasadnienia skargi kasacyjnej wynika, że zdaniem skarżącej, organy bez szczegółowych ustaleń, bezpodstawnie zastosowały przepis pozwalający na zmniejszenie odległości ze 150 m do 50 m od zabudowy cmentarnej do planowanej zabudowy. Skarżąca nie podjęła próby wykazania, że odległość planowanej zabudowy od samowolnie zrealizowanych miejsc pochówku jest mniejsza, niż 50 m. Nawet kierując się względami sanitarnymi, stanowiącymi cel ograniczeń ustanowionych w § 3 ust. 1 rozporządzenia, a co za tym idzie badając zachowanie wymaganych tym przepisem odległości, mimo samowolnego charakteru zajęcia pod zabudowę cmentarną części działki nr 6/1, należy uznać, że nie doszło do naruszenia powołanego przepisu § 3 ust. 1.

Wbrew wywodom zawartym w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, organy wyraziły swoje stanowisko w tej mierze na podstawie szczególnego dokumentu o charakterze dowodowym, tj. na podstawie załącznika nr 2 do decyzji o warunkach zabudowy – Część tekstowa wyników analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania w powiązaniu z załącznikiem nr 3 do decyzji w sprawie ustalenia warunków zabudowy – Część graficzna wyników analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu.

Nie ma podstaw do kwestionowania stanowiska, według którego, w niniejszej sprawie wystarczające jest zachowanie minimalnej odległości wskazanej w § 3 ust. 1 rozporządzenia. Warunek pozwalający na zmniejszenie odległości do 50 m, w sytuacji, gdy chodzi o odległość planowanego budynku od cmentarza, jest spełniony, gdy ten budynek będzie podłączony do sieci wodociągowej. Użyte w przepisie § 3 ust. 1 rozporządzenia określenie "wszystkie budynki" odnosi się do lokalizowania cmentarza w wymaganej odległości od istniejącej zabudowy mieszkaniowej.

Z wniosku o wydanie decyzji oraz samej decyzji wynika, że planowany budynek będzie podłączony do sieci wodociągowej.

W konsekwencji bezzasadny jest zarówno zarzut procesowy, jak i zarzut materialny skargi kasacyjnej.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt